ตำนานเทพวายุ ตอนที่ 14 : การจากลาด้วยรอยยิ้ม

[Ttum1188]

มีเจ้านายที่รักและเป็นห่วงลูกน้องแบบนี้น่าอิจฉาจริงๆนะครับ

[tawatsr]

ริวหิวจะกินแต่พลอยนะ

[taohunter]

 ::Hmmm::เม้นก่อนค่อยอ่านจากชื่แตอนนี่มันจะเศร้าไหน่อย

สวัสดีครับ ตามที่ตอนที่ 13 บอกไว้ครับว่า ขอ 5 หน้าคอมเมนต์จะลงตอนที่ 14 ต่อให้ มาเสิร์ฟแว้วว  จากคอมเมนต์ตอนที่ 13 เกือบ 80% คอมเมนต์เกี่ยวกับอาหาร ผมแอบดีใจนะที่บรรยายการทำอาหารแล้ว Reader ไม่งงกัน ตอนที่ 14 ผมขออนุญาตเปลี่ยนชื่อตอนนะครับ แต่เนื้อหายังคงเดิม


ตอนที่ 14 นี้จะมีอะไรให้ติดตาม เชิญเสพคร๊าบ แต่แน่นอนตอนนี้มีการซ่อนข้อความเช่นเคย ต้องแสดงความคิดเห็นก่อนนะครับถึงจะได้อ่านเนื้อเรื่องที่เหลือ ตอนนี้พิเศษนิดนึงขอ กติกา 2 ข้อเดิมๆ


1. คิดเห็นอย่างไรเมื่ออ่านถึงช่วงก่อนซ่อนข้อความบทแรก


2. หลังจากอ่านจบคิดเห็นยังไงกับตอนนี้บ้างครับ


••••••••••••••••••

ปล. 1 ฝากกระทู้แนะนำตัวละครด้วยครับ


โดยข้อมูลตัวละครในครั้งถัดๆไป จะปลดล็อคตามจำนวนคอมเมนท์ที่กำหนดไว้ครับ



ปล.2 Fc น้องเมดคิราระ  หลังจากเล่นสงกรานต์กลับมากันแล้ว ผมมีของขวัญเนื่องในวันสงกรานต์วันสุดท้ายให้ครับ     



• • • • • • • • • •

ความเดิมตอนที่แล้ว

ริวกะได้ชวนให้ป้าเจ้าของร้านขายอาหารที่มหาวิทยาลัย
มาที่ผับของตน และได้ทาบทามให้มาทำงาน คอยจัดอาหารให้ผู้บริหาร ซึ่งป้าเองก็ยังไม่ให้ แต่ไปๆมาๆ ป้ากลับชอบในแนวคิดของทานูกิและพลอยและยอมรับข้อตกลงมาทำงาน แต่มันมีความลับบางอย่างของป้า ซ่อนอยู่นี่สิ่

_ _ _ _ _ _ _ _ _

ตอนที่ 14 :  การจากลาด้วยรอยยิ้ม






[ ป้า ]  :  หนุ่ม ถึงป้าจะรับทำงาน แต่อาหารป้าจะถูกใจเด็กๆพนักงานกันรึเปล่า


ริวกะยิ้มให้ป้าก่อนที่จะหันไปคุยกับคุณดิเรก ตอนนี้คุณดิเรกเป็นคนเดียวที่ยังไม่กลับเพราะริวมีงานสำคัญที่วานให้เขาทำอยู่ โคร่กกกก จ๊อกกกก เสียงท้องร้องดังสนั่นจนทุกคนต้องหันไปมอง มันดังมาจากพลอยนั่นเอง พลอยคงหิวเพราะโดนเวย์ขออาหารในส่วนของเธอไปกิน เธอจึงยังไม่ได้กินอะไรเลย เธอจึงยิ้มแบบเขินๆเพราะตอนนี้ทุกคนจ้องมาที่เธอหมดเลย  ริวเห็นแบบนั้นก็ยิ้มๆเพราะคิดอะไรบางอย่างออก



[ ริว ]  :  คุณดิเรกครับ วันนี้ไฟจะดับ ไหนๆแล้วเราก็ ให้คุณป้าทำอาหารเลี้ยงพนักงานเลยดีไหมครับ ถือว่าเป็นงานแรกเลย พนักงานทั้งหมดวันนี้มีกี่คนครับ



[ คุณดิเรก ]  :  ผมเห็นด้วยครับ คุณป้าจะได้แสดงฝีมือซะเลย วันนี้พนักงานทุกฝ่ายมาทำงานรวม 30 คนครับนายน้อย



[ ริว ]  :  โอเคครับ คุณป้างั้นคุณป้า ช่วยทำอาหารเลี้ยงพนักงานได้ไหมครับ วันนี้ผมให้ค่าเหนื่อยคุณป้าเลย เดี๋ยวถ้ามันดึกไป ผมจะให้คนไปส่ง



[ ป้า ]  :  ได้ มีเวลาให้ป้าเท่าไร



[ ริว ]  :  ตอนนี้ สามทุ่ม 4 ทุ่มไฟจะดับ แต่เรามีเครื่องปั่นไฟสำรอง  งั้น 2 ช.ม. พอไหมครับ ทำอาหารเลี้ยง 30 คน  เอิ่มมม 30 คนรวม ทานุ เอ้ย นุกับพลอย อืม...


ริวกำลังครุ่นคิกว่าจะจัดโต๊ะอย่างไรดีให้มันเหมาะกับจำนวนพนักงานและจำนวนของที่เขาซื้อมา


[ ริว ]  :  โอเค ป้าครับ โต๊ะอาหารจะมี 8 โต๊ะนะ  7 โต๊ะเป็นของพนักงาน 28 คน อีกโต๊ะนึง 1 น่าจะมี 3 คน รบกวนได้นะครับป้า



[ ป้า ]  :  ได้สิ่ ถ้าเด็กๆพนักงานบอกไม่อร่อย ป้าไม่เอาค่าแรงนะ


[ เวย์ ]  :  เย้ !!!!!  ผมนี่รอเลยคร๊าบบบ


[ ริว ]  :  เดี๋ยวกูจะคิดบัญชีกับมึงที่หลังไอ้เวนไอ้ชูชก มึงไปแย่งของพลอยกินได้ไง ท้องร้องดังลั่นขนาดนั้น


[ เวย์ ]  :  กูหิวนี่หว่า ไข่น้ำนี่เมนูประจำบ้านกูเลย กูมาเรียนกรุงเทพฯตั้งปีกว่า คิดถึ๊งคิดถึง


คิดถึงบ้านเหรอ ริวนึกอะไรออกบางอย่างก่อนที่จะถามคุณดิเรกและทานูกิที่รอฟังคำสั่งอยู่


[ ริว ]  :  นุ พนักงานของเราส่วนมากพื้นเพเป็นคนที่ไหน


[ นุ ]  :  ส่วนมากมาจากต่างจังหวัดค่ะ


[ ริว ]  :  อื้ม เข้าใจละ งั้นเรามาทำไอ้นั่นกันดีกว่า คุณดิเรก ของที่ผมซื้อเก็บไว้ ตอนนี้อยู่ที่นี่ไหมครับ


[ ดิเรก ]  :  ยังอยู่ที่โกดังแยกหลังร้านครับนายน้อย


[ ริว ]  :  โอเคเลย งั้นผมวานหน่อยนะครับ พาการ์ดทีมพี่พิชัยไปช่วยสัก 5 คนครับ แล้วก็อย่าลืมทีเด็ดล่ะครับ


[ ดิเรก ]  :  ได้ครับนายน้อย


[ ริว ]  :  นุ ไปรอพาพนักงานเสิร์ฟทุกคนไปข้างหลังร้านนะ  ส่วนชั้นจะไปแจ้งกับลูกค้าเอง


[ ทานูกิ ]  :  รับทราบค่ะนายน้อย


[ ริว ]  :  ไอ้เวย์มึงมากับกูนี่ เดี๋ยวไปขโมยของกินในครัวอีก


[ เวย์ ]  :  ครับลูกพี่



ทั้งหมดแยกย้ายกันไปตามหน้าที่ คนที่ดีใจที่สุดคงไม่พ้น เวย์นั่นเอง เพราะกำลังจะได้กินอาหารป้าอีกแล้ว ทุกคนก็ต่างแยกย้ายกันไปตามหน้าที่ของตน คุณป้ายืนนิ่งเพราะคิดไม่ออกว่าจะทำอะไร สำหรับเลี้ยงคน 30 คน


[ ทานูกิ ]  :  คุณป้าคะ อย่างที่ดิฉันแจ้งกับนายน้อยไปค่ะ พนักงานที่นี่ 70% เป็นคนต่างจังหวัดที่มาหางานทำค่ะ พวกเขาคงคิดถึงบ้านแย่เนอะคะ


ทานูกิเดินมาบอกป้าในขณะที่ป้ากำลังมืดแปดด้าน จนป้านั้นนึกออกทันทีว่าป้าจะทำอะไร ป้าจึงเรียกพนักงานห้องครัวทั้ง 5 ให้รีบตามป้าไป เพราะต้องทำแข่งกับเวลา พลอยที่ทำท่าจะตามไปด้วยแต่ก็ถูกทานูกิห้ามไว้ โดยให้เหตุผลว่า พลอยถูกนับใน 30 คนด้วยต้องมารอ  ทำให้พลอยจำใจไปกับเธอ


•••••••••••

Domo Pub & Restaurant  เวลา 21.30 น. อีก 30 นาที ไฟจะดับ  ริวจำเป็นต้องประกาศกำหนดการให้พนักงานทุกคนทราบเกี่ยวกับงานเลี้ยง เขายืนรอนักดนตรีลงมาจนหมดจึงขึ้นไปยังบนเวทีเพื่อประกาศให้ทั้งลูกค้าและพนักงานทราบถึงกำหนดการ


[ ริว ]  :  ขออนุญาตินะครับคุณลูกค้าทุกท่าน ตามที่ทางร้านของเราแจ้งไปแล้วว่า 4 ทุ่มไฟจะดับ แต่คุณลูกค้าก็ยังมาใช้บริการทางร้านเรา ทางร้านเราขอขอบพระคุณมากครับ อีก 30 นาทีไฟทางร้านจะดับแล้ว ขอให้ทุกท่านเดินทางกลับโดยสวัสดิภาพนะครับ หวังว่าทางร้านจะได้ให้บริการทุกท่านอีกนะครับ


วู๊วววววว กรี๊ดดดดด เสียงเฮโล ดังลั่นทันทีที่ริวประกาศจบ ส่วนเสียงกรี๊ดที่ตามมานั้นเพราะหน้าของริวล้วนๆเลย สาวๆนักเที่ยวตอนนี้ต่างจ้องมองไปที่ริวเป็นตาเดียว และแล้วงานก็เข้าริวจนได้ เมื่อมีสาวนักเที่ยวคนนึงหน้าตาสะสวยราวกับดาราคนดังเดินยื่นกระดาษให้ริว เพราะคิดว่าริวเป็นนักดนตรีที่ร้านจ้างมา ข้างในเป็นข้อความว่า ขอเพลง นี่แหละความรัก ของ เป๊ก ผลิตโชค


เอาแล้วไงงานเข้าริวแล้วไง ริวถึงกับเหวอเลยทีเดียว เพราะเขาไม่คิดว่ามันจะกลายเป็นแบบนี้ แต่เขาก็ตัดสินใจแก้ไขปัญหาเฉพาะหน้าทันที


[ ริว ]  :  แหมม นุช มาเองเลยเหรอครับเนี่ย จะว่าไป นุชเมียคุณหลวงนี่ หน้าตาดีทุกคนเลยนะครับ


กรี๊ดดด !!!  สาวๆทั้งกลุ่มโดนแซวแบบนั้นถึงกับกรี๊ดเลยทีเดียว เพราะไม่คิดว่าพนักงานร้านนี้จะรู้ลึกรู้จริงขนาดนี้ จากที่จะกลับๆตอนนี้คนแน่นกว่าเดิมเสียอีก เพราะสาวๆที่มาเจอความหล่อของริวดึงดูดเสียแล้ว ริวเริ่มรู้สึกว่าตัวเองคิดผิดเสียแล้วที่ไปแซวแบบนั้น งานมาแล้วล่ะ แล้วริวจะทำยังไงดี เพราะเครื่องเสียงก็เก็บหมดแล้วด้วย เอาก็เอาวะ ทานูกิอยู่ด้วย น่าจะพอไหว
ริวนั้นเลือกที่จะ The Show must go on เพราะถ้าไม่ทำแบบนั้นกลุ่มลูกค้าอาจจะหายไปก็ได้


[ ริว ]  :  เอางี้ ถ้าผมร้องเพลงของคุณหลวงผลิตจบ ทุกคนต้องกลับ โอเคมั๊ย  ถ้าคุณหลวงรู้ว่าแอบมาเที่ยว ระวังโดนไล่ไปเรือนอื่นนะครับ


อ๊าาาาา ได้เลยย !!!   เสียงตอบกลับจากแฟนคลับของคุณหลวงผลิตดังขึ้นพร้อมกันโดยที่ไม่ได้นัดหมาย ริวเองก็จนใจแล้วจริงๆ ริวจึงมองไปหาตัวช่วยก็คือ เวย์กับทานูกิ


[ ริว ]  :  ขออนุญาตนะครับทำพอดีว่า เครื่องดนตรีถูกถอดหมดแล้วเหลือแค่เปียโน กับ ไวโอลินนะครับ แล้วก็พนักงานทุกคนครับ พบคุณดิเรกที่หลังร้านนะครับ


เวย์ที่อึนๆมึนๆก็ขึ้นไปบนเวทีตามที่เพื่อนของตนเองเรียก  สาวๆพอเห็นเวย์ขึ้นมาก็เสียงกรี๊ดให้กับเวย์ก็ดังไม่แพ้ริวเลย สัญชาตญาณเพลย์บอยจึงเริ่มทำงานโดยอัติโนมัต


[ เวย์ ]  :  แหม่พึ่งรู้นะครับ ลูกค้าร้านนี้หน้าตาดีทุกคนเลย อย่าดื้อนะสาวๆ จบเพลงต้องกลับเลยนะคะ


อ่ะหือ พ่อเทพบุตร พ่อหล่อลากดิน คำพูดของเวย์นี่ทำสาวๆใจละลายเลย ริวนี่ถึงกับถอนหายใจใส่ไมค์โครโฟนเลยทีเดียว ส่วนทานูกิ หรือ พี่นุ ที่เดินขึ้นตามไป ก็ดึงดูดสายตาของพนักงานทุกคนได้อย่างดี รวมถึงพลอยด้วย พลอยมองขึ้นไปบนเวทีด้วยความสงสัยว่าจะทำอะไรกัน


[ เวย์ ]  :  เชี่ยมังกร ทำไรเนี่ย เล่นห่าไรเนี่ย


[ ริว ]  :  แหมไอ้สัส หยอดไปขนาดนั้นยังจะมาทำเหนียมอาย  ฟรายเอ๊ย


[ เวย์ ]  :  กูก็ไหลไปงั้นอ่ะเห็นมึงนั่งแดกจุดอยู่ จะให้เล่นจริงๆเหรอวะ


[ ริว ]  :  เอาน่าตามน้ำไปก่อน เคยแกะโน๊ตป่าว เพลงนี่แหละความรักอ่ะ


[ เวย์ ]  :  กูเล่นได้ แล้วทานูกิล่ะ


[ ทานูกิ ]  :  สบายเจ้าค่ะ ปีศาจรักเสียงเพลงเจ้าค่ะ ท่านเวย์


[ ริว ]  :  ไวโอลินตัวแม่เลยนะมึงทานูกิอ่ะ ทำเป็นเล่นไปไอ้เวย์


ริวปิดไมค์โครโฟนก่อนที่พูดคุยเพื่อเตรียมเล่นดนตรีเฉพาะกิจ ก่อนที่ทั้ง 3 จะเปิดโทรศัพท์เพื่อดูโน๊ตเพื่อที่จะได้เล่นไปในทางทิศเดียวกัน


[ ริว ]  :  นุชจ๋า ขอเสียงดังๆให้ไปถึงเรือนคุณหลวงหน่อยเร๊วว


กรี๊ดดด !!! ริวนี่รู้จักการเอนเตอร์เทนสาวๆได้ดีจริงๆ เสียงกรี๊ดนั้นดังสนั่นไม่แพ้คอนเสิร์ตใหญ่ๆเลยจริงๆ ริวที่มองไปทางพลอยจนสายตาประสานกันพอดี ก็ทำหวานส่งมินิฮาร์ตให้ จนพี่ๆถึงกับต้องแซว เอาล่ะ ริวพร้อม เวย์พร้อม ทานูกิพร้อม  ลุยยย


แค่ท่วงทำนองโซโล่เปียโนอันหวานเจี๊ยบของเวย์ดังขึ้น สาวๆทุกคนก็กรี๊ดแทบสลบ สอดประสานด้วยเครื่องสายอย่างไวโอลินที่มันเพราะจับใจของทานูกิ ตอนนี้ทุกคนเหมือนตกอยู่ในภวังค์เลยทีเดียว แต่บางคนก็ยังไม่ลืมที่จะหยิบมือถือมาถ่ายคลิปบ้าง Live สด บ้างตามสมัยนิยม ริวเลือกที่จะร้องท่อนฮุคเสียก่อนเพื่อที่ให้เวย์กับทานูกิ ได้ปรับคีย์ดนตรีให้เข้ากับคีย์เสียงของตน


นี่แหละคือ ความรัก ( ริวร้อง )
I know this is love  ( ลูกค้าช่วยคอรัส )
คือเสียงที่ดังข้างในหัวใจ
I know this is love  ( ลูกค้าช่วยคอรัส )
คล้าย ๆ ว่ามีอะไรบางสิ่ง
ที่ทำให้ฉันรู้สึก
เมื่อเธอปรากฏในหัวใจ
นี่แหละความรัก



เนื้อเพลงความหมายกินใจ กับ เสียงละมุนของริวมันสะกดทุกคนจริงๆ ทั้ง 3 มองหน้ากันอย่างรู้งาน ทานูกิและเวย์พยักหน้าให้ริวเพื่อเป็นสัญญาณว่าปรับคีย์เรียบร้อย ริวจึงเริ่มร้องทันที จากเสียงกรี๊ดตอนนี้ทุกคนเปลี่ยนมาร้องตามแล้ว


เหมือนว่าโลกหมุนเร็ว
ทั้งที่ไม่มีอะไรเคลื่อนไหว

เหมือนเราได้พูดคุยกันมากมาย
ทั้งที่ไม่มีเสียงใด

เหมือนไม่ได้ยินอะไรสักอย่าง
นอกจากเสียงหัวใจ

เหมือนมีอะไรมากเกินบรรยาย
แต่ว่าฉันรับรู้ได้


เย เฮ แม้ความรู้สึกนี้มันหายไป
จากช่วงชีวิตที่ผ่าน

เป็นความรู้สึกนี้ที่ชัดเจน อีกครั้ง
เหมือนเพิ่งเกิดขึ้นเมื่อวาน

นี่แหละคือ ความรัก
( i know this is love )

คือเสียงที่ดังข้างในหัวใจ
( I know this is love )

คล้าย ๆ ว่ามีอะไรบางสิ่ง
ที่ทำให้ฉันรู้สึก
เมื่อเธอปรากฏในหัวใจ
นี่แหละความรัก ~


[ ลูกค้า 1 ]  :  กรี๊ดด แก นักร้องร้านนี้โคตรหล่อเลย เสียงก็ดี อ๊าย


[ ลูกค้า 2 ]  :  งือออ โอยย มือเปียโนก็น่ารัก


[ ลูกค้า 3 ]  :  เฮ้ยแก คนสีไวโอลีน แต่งตัวเหมือนพนักงานเสิร์ฟร้านนี้เลย ร้านนี้โคตรเทพ


สารพัดคำชมที่มีให้ริวและเวย์นั้นไม่ขาดสายเลย ตลอด 4 นาทีที่เพลงถูกเล่น เสียงช่วยร้องจากบรรดาลูกค้าและแฟนคลับคุณหลวงดังไม่ลดลงเลย ทั้งหมดร่วมมีส่วนรวมกับโชว์เฉพาะกิจนี้มาก



I Know This Is Love Baby ~

เมื่อเนื้อเพลงท่อนสุดท้ายจบลงพร้อมกับเครื่องดนตรี ทุกคนต่างกรี๊ดอย่างสุดเสียง โชว์เป็นของริวเป็นเหมือนกับ โชว์ที่วิเศษของค่ำคืนนี้จริงๆ ทั้งสามยืนขอบคุณเสียงปรบมือที่ดังสนั่นด้วยความโล่งใจที่มันผ่านไปได้ด้วยดี


[ ริว ]  :  ตามสัญญานะครับนุชทั้งหลาย กลับดีๆนะครับ


[ เวย์ ]  :  กลับดีๆนะจ๊ะ เบเบ๋ อย่าดื้อกับเฮียนะ


คร่าาาาาาา เหล่าบรรดาแฟนคลับของคุณหลวงตอบกลับริว ก่อนที่จะทยอยเดินออกอย่างมีระเบียบเหมือนที่เขาลือจริงๆว่าเป็นแฟนคลับระดับคุณภาพ โดยที่พวกเธอเหล่านั้นไม่ลืมที่จะคุยกันอย่างมีความสุขเพราะเสียงเพลงที่ริวมอบให้


วู๊วววว พี่นุพวกเราพึ่งรู้ว่าพี่สีไวโอลินเทพขนาดนี้ น้องที่เป็นแฟนน้องพลอยร้องเพลงเพราะมากเลย เพื่อนแฟนน้องพลอยก็เล่นเปียโนเก่งมาก

ริว เวย์ ทานูกิ ได้รับคำชมอย่างไม่ขาดสาย พลอยก็ได้แต่ยืนเขิลเพราะเนื้อเพลงที่ริวร้อง มันช่างไพเราะและเนื้อหาดีมากๆและเธอรู้ว่าริวตั้งใจร้องให้เธอฟัง


[ นุ ]  :  เอาล่ะ เด็กๆ 5 นาทีไฟจะดับแล้ว ตามพี่ไปหลังร้าน


ทานูกิ พูดเพื่อให้พนักงานตามไปหลังร้าน
โดยมีเวย์ไปด้วย เพราะจงใจให้ริวกับพลอยอยู่ด้วยกัน พลอยถึงกับทำตัวไม่ถูกเลยตอนนี้


[ พลอย ]  :  ร้องเพลงเพราะนะริว


[ ริว ]  :  เพราะ  เพราะ   เพราะพลอยนั่นแหละ


อื้อหือ หยอดเก่งเป็นหยอดขนมครกเลยไอ้หนุ่มเอ๊ย ริวนี่ขายขนมจีบเก่งเหลือเกินเอาซะพลอยยืนบิดเป็นเลข 8 เลย


[ ริว ]  : ไปกันเถอะพลอย สถานที่น่าจะเสร็จแล้ว 


[ พลอย ]  :  หือ สถานที่อะไรเหรอ


ริวไม่ตอบแต่แอบยิ้มแบบมีเลศนัย พลอยก็แอบมองเหล่ๆ จนริวต้องหันหน้าหนีอย่างเจ้าเล่ห์ พลอยและริวเดินตามกลุ่มพนักงานทั้งหมดไปที่หลังร้าน โดยที่บนใบหน้าทั้งคู่เปื้อนไปด้วยรอยยิ้มที่สดใส พลอยก็เขินๆที่จะทำแต่พลอยก็ใช้มือจับไปที่ชายเสื้อของริวอย่างเขินๆพร้อมเดินตามไป




22.00 ลูกค้าทุกคนออกจากร้านหมดแล้ว พรึ่บบบบ ทุกคนที่กำลังเดินตามพี่นุถึงกับตกใจเพราะไฟดับตามเวลาแจ้งเป๊ะๆ  ทุกคนหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาเปิดแฟลชเพื่อจะได้มองเห็นทางชัดๆ พี่นุนั้นหยุดกึ้กทันทีเหล่าพนักงานก็หยุดตาม และพี่นุก็ได้พูดบางอย่างขึ้นมา


[ ทานูกิ ]  :  เอาล่ะน้องๆ วันนี้พิเศษนิดนึง คุณดิเรก กับ ลูกชายของท่านประธานใหญ่ อยากจะตอบแทนที่น้องๆทุ่มเทกันทำงาน จึงได้ทำอะไรให้เพื่อตอบแทนความขยันนิดหน่อยนิดหน่อย


เสียงของทานูกิหรือพี่นุประกาศบอกทุกคนที่กำลังแตกตื่น ให้เตรียมตัวรับของขวัญชั้นดี ทุกคนที่แตกตื่นก็ตั้งใจฟังและใจจดใจจ่อกับสิ่งที่พี่นุบอกมา


[ ทานูกิ ]  :  เอาล่ะ ปิ๊กบ้านเฮากันเด้อ


กรึ่ก กรึ่ก กรึ่กกกก สิ้นเสียงของทานูกิทุกอย่างก็เริ่มขึ้นทันที  พรึ่บบบบ เสียงเครื่องปั่นไฟเริ่มทำงาน ไฟฟ้าตรงส่วนหลังร้านส่องสว่างทันที



โหหหหหหหหหหหหหห


เสียงทุกคนดังขึ้นอย่างตื่นเต้น เพราะตรงหน้ามันคือ โต๊ะอาหารแบบซุ้มร้านอาหารอีสาน ที่แทบจะคงสภาพไว้เป๊ะๆ ทั้งที่ทำมาจากไม้ไผ่บ้าง ไม้ชนิดต่างๆที่หาได้ตามภาคอีสานบ้าง ร้านค้าไม้เก่าๆบ้าง ที่สำคัญเสาไม้ที่ใช้ติดหลอดไฟ มันทำมาจากไม้ยูคา มันเป็นไม้ที่นิยมนำมาทำเสาร้านโครงร้านในสมัยก่อนเพราะหาง่ายและราคาถูก  กลิ่นไม้ยูคา กลิ่นไม่ไผ่ มันช่างทำให้คิดถึงบ้านเกิดเหลือเกินบางคนถึงกับกลั้นน้ำตาไม่ไหว ทุกคนไม่รอช้ารีบเข้าไปจับจองโต๊ะทันที พลอยนั้นเห็นโต๊ะ เห็นเก้าอี้ต่างๆก็อดไม่ได้ที่จะคิดถึงคุณลุงและคุณป้าผู้มีพระคุณ


[ ดิเรก ]  :  เอาล่ะ ช่วยฟังกันหน่อยนะทุกคน รบกวนช่วยเก็บโทรศัพท์ก่อนนะ


คุณดิเรกเดินมาตรงกลางโต๊ะทั้ง 8 ตัวก่อนที่จะประกาศจุดประสงค์ที่จัดสิ่งนี้ขึ้นมา


[ ดิเรก ]  :  วันนี้หลายๆอย่างมันพอดีลงตัวกันมากๆ พอดีที่ทางการไฟฟ้าแจ้งดับไฟ และพอดีวันนี้ทางนายน้อ~ เอิ่ม...

คุณดิเรกกำลังจะเอ่ยถึงริวกะแต่ริวกะแอบส่ายหัวยิกๆๆ ราวกับว่าไม่อยากให้ทุกคนรู้ว่าตัวเองเป็นใคร

[ ดิเรก ]  :  วันนี้ได้มีแม่ครัวคนใหม่มาสมัครงาน ผมเลยถือโอกาสเลี้ยงอาหารมื้อเล็กๆเพื่อให้ทุกคนได้กินและช่วยกันตัดสินว่าจะรับป้าไว้มั๊ย ตอนนี้นั่งพักก่อนนะ รออีกสักครู่


เฮ้ !!!!!   ทุกคนเฮขึ้น เมื่อคุณดิเรกกล่าวจบ


30 นาทีผ่านไป 22.30  อาหารมาแล้วคร่าาาาา
พนักงานห้องครัวเอ่ยขึ้น ทำให้ทักคนถึงกับหันไปมองตาม ภาพตรงหน้าคือไก่ย่างหนีบไม้ควันลอยฉุยๆ ส่งกลิ่นหอมตลบไปทั่ว



ทุกคนถึงกับกลืนน้ำลาย ป้ายิ้มๆก่อนที่จะเดินมาตรงซุ้มไม้เล็กๆที่ดัดแปลงมาจากซุ้มวางเหล้าปั่น ก่อนที่จะให้พนักงานห้องครัวอีก 4 คนช่วยถือของทั้งหมดมาให้ ทำให้ตรงหน้านี้กลายเป็นร้านอาหารอีสานฉบับดั้งเดิมทันที


[ ป้า ]  :  หนูๆ แต่ละโต๊ะส่งคนมาถืออาหารไปนะ ทีละชุดทีละโต๊ะ


ฉับ ๆ ๆ สิ้นเสียงของป้า เสียงสับก็ดังขึ้นทันที ป้าสับไก่ย่างทั้งตัวแบ่งเป็น3 ส่วนใส่จานก่อนที่จะให้พนักงานตัวแทนหยิบไปชุดละ 2 ตัว อย่าเพิ่งกินนะคะลูก ป้าสับไก่ไปพูดไปอย่างมีความสุข พลอยที่เห็นแบบนั้นก็พลันนึกถึงอดีตที่เธอเคยเจอแบบนี้ มันช่างน่าคิดถึงเหลือเกิน ไก่ทั้ง 16 ตัวถูกสับและแจกจ่ายไปเรียบร้อย



    รอบต่อไปมาเลยลูก  ป้าเรียกอีกครั้งก่อนจะคีบหมูที่ย่างมาอย่างดีและขึ้นเขียงเตรียมหั่น ป้านึกบางอย่างขึ้นได้จึงรีหันขวางก่อนที่จะถามหาถุงมือ บ่ต้องหรอกแม่ใหญ่ มือโลด เป็นตาแซ่บแท้น๊อ พนักงานชาวอีสานคนนึง พูดภาษาท้องถิ่นขึ้นมาเมื่อเห็นป้าหาถุงมือ  เขาบอกว่า  ไม่ต้องใช้หรอกถุงมือใช้มือเปล่าเลย น่าอร่อยจริงๆเลยเนี่ย



       เมื่อได้ยินดังนั้นป้าก็จัดการใช้มือเปล่าๆ กดหมูลงแนบเขียงจนน้ำในเนื้อหมูไหลออกมาอย่างน่ากิน ป้ากดหมูลงและหั่นสไลด์อย่างชำนาญ



และนำมันใส่ลงหม้อใบเล็กเพื่อที่จะปรุงขั้นตอนต่อไป ข้าวคั่ว พริกป่น น้ำปลา น้ำมะนาว ต้นหอมซอย ผักชีฝรั่งซอย หอมแขกซอย ถูกใส่ลงหม้อตามทันที กร๊อง กร๊อง กร๊อง อีกแล้วเสียงนี้อีกแล้ว เสียงทัพพีกระทบกับหม้อขณะคลุกหมูย่างกับเครื่องปรุงต่างๆจนกลายเป็น หมูน้ำตก  พลอยคิดถึงเสียงนี้เพราะมันคืออาหารที่คุณลุงทำให้เธอกินในวันที่หิวโซ 


ป๊าดดดด  เข่าคั่วหอมอีหลีแหม่ใหญ่ ( โหหหหห ข้าวคั่วหอมมากครับป้า ( แม่ใหญ่เป็นคำที่ใช้เรียกหญิงสูงอายุที่เคารพ ) ) เสียงพนักงานดังขึ้นอีกครั้งเพราะอิทธิฤทธิ์ข้าวคั่วที่ป้าไหว้วานให้พนักงานคั่วให้และปั่นมันสดๆ โดยป้าให้ใส่ใบมะกรูดเข้าไปด้วยขณะคั่ว เพื่อเพิ่มความหอม



         หมูน้ำตกอาหารชุดที่สองถูกแจกจ่ายจนครบ 16 จาน และ ตามด้วยข้าวเหนียวที่พึ่งสุกหมาดๆก็ถูกตักกระติ๊บขนาดใหญ่ก่อนที่จะถูกแจกจ่ายจนครบทุกโต๊ะ และ ซิกเนเจอร์สำคัญคือผัก ทั้งกะหล่ำปลี ผักชีลาว ผักบุ้ง ถั่วฝักยาว ผักกันจอน ผักแว่น กระถิน ถูกจัดใส่ลงกาละมังขนาดใหญ่โดยที่ทุกคนต้องเดินมาหยิบเอง เมื่อทุกอย่างพร้อมแล้ว ไฮไลต์ก็มา น้ำจิ้มไก่ย่างสูตรแจ่วที่มันจะขาดไม่ได้ ก็ถูกแจกจ่ายให้ทุกโต๊ะ



       ทุกคนนั่งมองไก่ย่าง หมูน้ำตก ที่ตอนนี้มันช่างยั่วน้ำลายเหลือเกิน ควันฉุยๆที่ลอยออกมา  กลิ่นข้าวคั่วจากหมูน้ำตก กลิ่นเนื้อไก่ย่างร้อนๆ กลิ่นมะขามเปียกเปรี้ยวๆจากน้ำจิ้มไก่ ทั้งหมดมันทำให้คิดถึงบ้านเกิดจริงๆ ดิเรกเชิญคุณป้าขึ้นมาพูดอะไรบางอย่างก่อนที่จะเริ่มกินกัน


[ ป้า ]  :  หนูนุ บอกว่าหลายคนมาจากต่างจังหวัด ป้าเลย ทำของพื้นฐานให้กินกัน หวังว่าจะชอบกันนะลูกๆ กินกันเถอะลูก


สิ้นสุดคำของป้า อาหารตรงหน้าก็ถูกลุมทันที กร๊อบบ โอ่ยยย  แซ่บบักคั้ก แซบอีหลีแท้นี่ แม่ใหญ่หนังไก่ย่างมันกรอบได้จั๊งได๋  เจ้าเฮ็ดแบบใด๋


[ ป้า ]  :  ป้าย่างเสร็จก็เอาตักน้ำมันเดือดราดไป หนังมันเลยกรอบแต่ข้างในยังนุ่ม ชอบมั๊ยลูก


โอ้ยยย มั๊กหลายแม่ใหญ่ น้ำจิ้มก็แซ่บแท่ๆ  หมูน่ำต๊กนุ่มแท่ๆแม่ใหญ่ สารพัดคำชมออกมาไม่หยุดหย่อน จนทั้งป้าและพนักงานห้องครัวอดยิ้มไม่ได้ พลอยที่เห็นก็นึกถึงเรื่องของตัวเอง เวลาคุณป้าคุณลุงทำอาหารเสิร์ฟ ก็มักจะได้ชมแบบนี้ไม่หยุดหย่อน คิดถึงแล้วน้ำตาก็ไหล ริวก็อดไม่ได้ที่จะปลอบใจ พลอยลองกินดูสิ่ แล้วพลอยจะได้คำตอบ  ทานูกิพูดบางอย่างออกมาโดยเป็นปริศนาพร้อมรอยยิ้ม พลอยก็ไม่เข้าใจแต่ก็กินเพราะว่าหิวจริงๆ


       เพียงคำแรกที่หมูน้ำตกเข้าปาก ใช่ ใช่ รสชาตินี้ใช่เลย รสชาติที่พลอยไม่เคยลืม พลอยหยิบไก่จุ่มน้ำจิ้มก่อนจะยัดมันเข้าปาก  ใช่ๆ รสชาตินี้ รสชาติของคุณลุงคุณป้า พลอยร้องไห้ทันที เพราะรสชาตินี้เธอไม่มีวันลืมไปชั่วชีวิตแน่นอน ไม่ว่าใครจะเป็นคนทำมันก็ไม่เหมือนรสชาติตอนนี้ พลอยมองไปที่ทานูกิ ที่ยืนยิ้มให้และพยักหน้าให้ราวกับเป็นคำตอบให้พลอยว่าพลอยคิดถูกแล้ว


     พลอยรีบวิ่งไปหาป้าที่ตอนนี้นั่งพักอยู่ที่โต๊ะหลังสุดทันที ซึ่งป้ากำลังนั่งนวดขา นวดแขนเพื่อคลายความเมื่อย เพราะต้องแข่งกับเวลาป้าจึงปรุงอาหารไม่ได้หยุดเลย เธอยืนมองไปที่คุณป้า คุณป้าเปลี่ยนไปมากจนเธอจำไม่ได้ จากที่อ้วนท้วมสมบูรณ์ตอนนี้ป้าแก่ขึ้นมากและยังผอมลงอย่างมาก น้ำตาไหลจากไหนมากมายก็ไม่รู้ มันเป็นความรู้สึกที่ทั้งดีใจเพราะได้พบป้า  อีกทั้งยังเสียใจที่ตลอดเวลาพลอยปล่อยให้ป้าต้องอยู่อย่างโดดเดี่ยว พลอยเดินไปนั่งลงต่อหน้าป้าที่นั่งบนเก้าอี้ ก่อนจะโอบกอดด้วยความคิดถึง


[ ป้า ]  :  นังหนูเป็นอะไรไป ฝีมือป้าไม่อร่อยเหรอ


[ พลอย ]  :  คุณป้า คุณป้าจำหนูได้มั๊ย หนูพลอยไง


[ ป้า ]  :  ก็ใช่ไง ก็นังหนูพลอยไง ป้าจำได้สิ่ก็เจอกันที่มหาวิทยาลัยครั้งแรกไง


[ พลอย ]  :  ไม่ใช่ป้า ป้าจำหนูได้มั๊ย หนูพลอย ที่คุณลุงกับคุณป้าเคยเมตตาให้งานทำไง


พลอยพูดทุกอย่างไวมากจนป้าก็ฟังไม่ทัน ริวที่วิ่งตามมาก็กำลังจะเข้าไปหาแต่ถูกห้ามไว้โดยทานูกิ นี่ไงคะป้า นี่ไง พลอยรีบถอดสร้อยที่คอออกมาให้ป้าดู มันคือสร้อยพระของลุงที่พลอยได้รับเป็นของขวัญวันเกิดตอนอายุ 14 พลอยรีบเอามันให้ป้าดู 


[ พลอย ]  :  คุณป้า นี่สร้อยของคุณลุงไง คุณลุงให้หนูตอนวันเกิดคุณป้าจำได้มั๊ย


[ ป้า ]  :  นะ นังหนูสร้อยนี้


ป้ารับสร้อยมาดู ป้าจำได้ขึ้นใจทันทีเพราะสายสร้อยป้าเป็นคนถักมันขึ้นมาเอง มันเป็นสร้อยของสามีป้า  ป้าเกี่ยวสายเชือกที่คอออกมาก่อนจะถอดมันออกมา ใช่เลยพระทั้ง 2 องค์นี้ เป็นพระที่มาจากที่เดียวกัน รุ่นเดียวกัน พิมพ์เดียวกัน มันเป็นของสามีป้า ป้าจำได้แล้ว สามีของป้าเคยยกมันให้เด็กสาวที่รับมาอุปการะเพื่อเป็นของขวัญวันเกิด


[ พลอย ]  :  คุณป้า คุณป้าจำหนูได้มั๊ย


[ ป้า ]  :  นังหนู นังหนูพลอย ที่ลพบุรีใช่มั๊ย


[ พลอย ]  :  ใช่ค่ะคุณป้าหนูเอง  ฮือออออ หนูคิดถึงคุณป้า
ฮือออออออ


[ ป้า ]  :  นังหนู นังหนู ใช่เอ็งจริงๆด้วย


พลอยก้มกอดคุณป้าผู้มีพระคุณผู้เปรียบเสมือนผู้ให้ชีวิตไม่ต่างจากแม่บังเกิดเกล้าอย่างสุดแรงราวกับว่าจะไม่ยอมปล่อยให้ไปไหนอีกเลย ความรู้สึกคิดถึง ความอัดอั้น ความรู้สึกผิด ถูกส่งออกมาผ่านน้ำตาของเธอ แงง ฮือออ คุณป้า หนูนึกว่าชาตินี้จะไม่ได้เจอคุณป้าแล้ว   คุณป้าก็เช่นกันไม่มีวันไหนเลยที่ป้าไม่คิดถึงพลอย ทุกๆวันป้าก็รู้สึกผิดที่ทิ้งให้พลอยเผชิญชะตากรรมอย่างโดดเดี่ยว  โถ นังหนู ไม่เป็นอะไรแล้ว ไหนป้าขอดูหน้าชัดๆหน่อย  ป้าจับประกบหน้าพลอยทั้งสองข้างขึ้นมาดูชัดๆ ไม่เจอกัน 5 ปีสวยขึ้นเยอะเลยนังหนู ตัดผมสั้นป้าจำไม่ได้เลย โถลูกเอ๊ย ไม่เป็นอะไรแล้วนะ ป้าดีใจจนน้ำตาไหลไม่ต่างกัน แต่กลับพยายามปลอบพลอยที่ตอนนี้ร้องไห้จนไม่ห่วงสวยเลย


[ พลอย ]  :   แงงงง ฮือออ หนูคิดถึงคุณป้า ฮื้อออออออ หนูคิดถึงคุณลุง หนูอยากจะบอกคุณลุงว่าหนูเจอคุณป้าแล้วไม่ต้องห่วงหนูแล้ว ฮือออออ


[ ป้า ]  :  พอแล้วๆ นังหนูแฟนเอ็งมองแล้วไม่อายเหรอนั่นน่ะ


พลอยหันมามองริวด้วยน้ำตานองหน้า เฮ้อ
ก็น่ารักไปอีกแบบนะ ริวพูดกับตัวเองก่อนยิ้มเบาๆ พลอยไม่สนใจยังกอดป้าเหมือนเดิม ริวจ้องมองไปที่ป้าและพลอย ก่อนที่จะเห็นอะไรบางอย่างค่อยปรากฎขึ้นจนเป็นรูปร่างชัดเจน


[ ริว ]  :  หะ อะไรนั่น ใครยืนอยู่


[ ทานูกิ ]  :  วิญญาณของสามีคุณป้าผู้มีพระคุณอีกคนของรุ้งพลอยเจ้าค่ะ แต่แปลกมากตลอด 5 ปีไม่เคยปรากฏกายออกมาเลย ทำไมวันนี้ถึงออกมาล่ะ


[ ริว ]  :  หะ ทานูกิ นี่มันเรื่องอะไรกัน บอกชั้นมา


ทานูกิที่เหมือนจะรู้อยู่แล้วจึงพูดออกมา ริวจึงพยายามถามทานูกิ แต่ทานูกิก็ได้แต่ก้มหน้าเหมือนลำบากใจที่จะพูด ริวกะที่เห็นดังนั้นจึงได้คิดถึงหลายๆเรื่องที่ผ่านมา ทานูกิที่รับรู้เรื่องราวต่างๆแต่ไม่สามารถบอกเขาได้ก็คงจะลำบากใจเสียใจไม่ใช่น้อย เขาจึงพยายามสงบสติอารมณ์ลง ผ่านไปเกือบนาทีอารมณ์ที่ขุ่นมัวของริวกะเริ่มกลับเป็นปกติ เขาจึงลูบหัวทานูกิและกล่าวขอโทษ การกระทำดังกล่าวพอจะคืนรอยยิ้มให้ทานูกิได้บ้าง ก่อนที่ริวจะตัดสินใจทำอะไรบางอย่าง แต่ว่าเขาต้องสอบถามใครบางคนเสียก่อน


[ ริว ]  :  เฮ่ อยู่มั๊ย


[ ???? ]  :  ว่าไงริวกะ


[ ริว ]  :  ดวงวิญญาณตนนั้นทำไมยังไม่ไปเกิดล่ะ ทานูกิบอกว่าตายมา 5 ปีแล้ว นายพอจะให้คำตอบชั้นได้มั๊ย


[ ???? ]  :  สบม สบายมาก ริวกะสหายข้า เพราะดวงวิญญาณมีห่วงไง เพราะห่วงในตัวเด็กคนนั้น อีกทั้งภรรยาของดวงวิญญาณนั้นก็เรียกหาทุกวัน ใครมันจะจากไปอย่างเป็นสุขได้


[ ริว ]  :  อื้ม มีห่วงซึ่งกันและกันจึงกลายเป็นสิ่งฉุดรั้งสิ่นะ แล้วชั้นพอจะทำอะไรได้บ้างมั๊ย


[ ???? ]  :  ส่งดวงวิญญาณสิ่ ปลดปล่อยโซ่ตรวนที่รั้งไว้ซะดูท่าทางตอนนี้จะหมดห่วงแล้ว


[ ริว ]  :  เห้ยๆ นี่ดวงวิญญาณคนไทยนะ ชั้นไม่เคยทำนะเว้ย อีกอย่างถ้าชั้นทำลงไป มันจะก้าวก่ายโลกวิญญาณของที่ไทยป่าว


[ ???? ]  :  ครึ่งนึ่งของเจ้าก็มีเลือดของแม่ที่เป็นไทย  เจ้าก็นับถือศาสนาพุทธด้วยนี่ อีกอย่างนิกายเซ็นก็มีรากฐานมาจากพระพุทธศาสนา  เจ้าหนูรินไม่เคยบอกหรือไง ว่าตัวเจ้าสามารถทำได้โดยอิสระ


[ ริว ]  :  เห้ยๆ ปู่เคยสอนแต่วิถีองเมียวจิ กับ การผนึกนิดหน่อยเอง นายมี How to  หรือ ไกด์บุ๊คมั๊ย


[ ???? ] :  ไม่ มันต้องใช้ความรู้สึก ไอ้ทีตอนแปลงสภาพเสื้อผ้าของมนุษย์ให้เป็นสิ่งของในโลกวิญญาณ ให้วิญญาณสาวตนนั้นยังทำได้เลย สองมาตรฐานนี่หว่าเจ้าน่ะ


[ ริว ]  :  มันไม่เหมือนกันนะเฟ้ย


[ ???? ]  :  เฮ้ออ เก่งแต่เรื่องของผู้หญิงจริงๆเจ้าริวกะ งั้นใบ้ให้ก็ได้ ใช้ดาบของข้าซะ


[ ริว ]  :  อ๋อ  บอกแต่แรกก็จบละ


[ ???? ]  :  ริวกะ เจ้าเป็นคนที่เรียนรู้เร็ว มีฝีมือ แต่สิ่งที่เจ้ายังขาดคือประสบการณ์กับการใช้สติให้มากกว่านี้ เจ้าต้องควบคุมมันให้ได้มากกว่านี้ ถ้าข้าบอกทั้งหมดไป เจ้าจะได้เรียนรู้อะไรล่ะ


[ ริว ]  :  อื้ม ชั้นยังต้องเรียนรู้อีกเยอะ ขอบใจมาก เพื่อนและอาจารย์ของชั้น


[ ???? ]  :  เอ่อ.. ริวกะถือว่าข้าขอนะ ดาบของข้ามันมีพลังมากมายเกินจินตนาการ เจ้าอย่าได้เอาไปทำอะไรแผลงๆด้วยการเลียนแบบบ้าๆบอๆ ที่โลกมนุษย์เรียกว่า ท่าไม้ตายเด็ดเหมือนครั้งก่อนอีกนะ อีกอย่างพลังของเจ้าในตอนนี้มันมากกว่าดาบของข้าเสียอีก มันจะกลายเป็นหายนะได้นะ เจ้าคงไม่ลืมนะสิ่งที่เจ้ากับลูกชายของเจ้าหนู คาราสึ เทนงู ทำเอาไว้


[ ริวกะ ]  :  รู้แล้วน่า นายดูสภาพของชั้นตอนนี้ดิ่ ทำอะไรได้


[ ???? ]  :  ฤทธิ์ยาของเจ้าหนู คาราสึ เทนงู มันแรงใช้ได้เลยนะ 555   ดาบนั่นข้าจะผนึกไว้ที่ช่องว่างของมิติ เจ้าสามารถเรียกใช้ได้ตลอดเวลา ข้าจะได้เบามือลงบ้าง ยังไงซะมันก็เป็นของเจ้าครึ่งนึงอยู่แล้ว เอาล่ะข้าไปก่อน งานข้ายุ่ง


[ ริวกะ ]  :  ขอบใจมากอาจารย์





ประตูวาร์ปเพื่ออ่านตอนเก่าๆ Click !!!!!

กระทู้พิเศษ

ข้อมูลตัวละครและประวัติโดยย่อ


เนื้อเรื่องหลัก


ตอนที่ 1  ตอนที่ 2 ตอนที่ 3

ตอนที่ 4 ตอนที่ 5 ตอนที่ 6

ตอนที่ 7 ตอนที่ 8 ตอนที่ 9

ตอนที่ 10 ตอนที่ 11ตอนที่ 12

ตอนที่ 13



_ _ _ _ _ _ _ _ _ _

Side Story แววตาที่เปลี่ยนไปของสาวแกล

ตอนที่ 1 :  คิราระ กับ นายเด็กเสิร์ฟ


•••••••••••



Side Story การเดินทางของสายรุ้ง


ตอนที่ 1 : มรสุม   ตอนที่ 2 : โหมกระหน่ำ

ตอนที่ 3 : เมฆสลาย ตอนที่ 4 : วันฝนซา

ตอนที่ 5 : ฟ้าหลังฝน

ตอนพิเศษที่ 6 :  แม่ อาจารย์ เจ้านาย

ตอนพิเศษที่ 7 :  ฉันรักเธอ






- - - - - -

[El cazador]

สนุกครับ เนื้อเรื่องแฟนตาซี

[Nekken13]

อีกตัวเป็นใครละเนี่ย อาจารย์ จขร ปูเรื่องได้เก่งจริงๆ

[lnw007]

ขอบคุณครับ ผมลืมอ่านตอนนี้ได้ไง

[865162]

ริวช่วยเหลือ ชีวิตของพลอย ต้องดีขึ้น แน่นอน

[D11T]

เสียดาย พลอยเสียซิงไปแล้วน่าเสียดาย

[xonly-1454]

ป้ากะพลอยเจอกันแล้ว ดีใจด้วย  ต่อไปพลอยก็คงดูแลป้าบ้าง  ลุ้นว่าพลอยจะโดนนายริวจัดเมื่อไหร่ จะรอจนวันแต่งงานเป็นทางการไหม อ้อ..แล้วปาล์มกะพลอยจะเจอกันเมื่อไหร่

[wangdora29]

อยากรู้ตัวตนของท่านอาจารย์จัง

[kodzilla]

อืมมม น่าอ่านดีครับ

[Nitty]

 ::YehYeh::ฮือริวจะเทพไปไหม

[witkth]

อาหารปัาในภาพประกอบทำเอาน้ำลายไหล

[JONJO]

นายริวจะเทพไปละนะ

[JONJO]

นายริวจะเทพไปละนะ