ตั้งแต่เขียนมาก็หลายเรื่อง มีเรื่องนี้ละ ที่ผู้อ่าน ส่วนใหญ่ เห็นใจนางรอง
มีเรื่องนี้ละ ที่ผู้อ่านส่วนใหญ่ อยากให้นางรองเป็นนางเอก
ไม่รู้ทำไม
.........................
จะเอมหรืออร ก็หน้าเหมือนกันนั่นละ เพราะเราเป็นแฝดกัน...(นี่นางเอกของเรื่องนะ)
แสดงลิ้งค์เฉพาะสมาชิกเท่านั้น
..................................
..................................
เพลิงรัก ไฟแค้น ตอนที่ 8
......../ ส่งถึงเอมกับอรอีกครั้ง../ ๆ นะคะ.../ เป็นข้อความตอบกลับ จากเอม และอร
ถึงวันนี้ ทั้งฝ่ายพิพัฒน์ และเอม อร ต่างฝ่ายต่างก็รู้ว่ารัก แต่ถึงจะรู้ว่ารัก ก็ไม่เบื่อที่จะเอ่ยคำว่ารักให้กัน ผู้พูดไม่เบื่อที่จะพูด ผู้ฟังก็ไม่เบื่อที่จะฟัง คำว่ารัก ความเป็นห่วง กลับเป็นสิ่งที่ทรงคุณค่าให้ทั้งสองฝ่าย
วันนี้ นี่เป็นครั้งแรก ในบรรยากาศเช่นนี้ ที่ผ่านไปโดยไม่มีอะไรเกินเลยเกิดขึ้น....... พิพัฒน์ รักเอมกับอรจริง ๆ รักอย่างทนุถนอม หากเปรียบกับสตรอเบอรี่ คุณอาจจ่ายเงินแค่เพียงครึ่งร้อย คุณก็จะได้มันมาหลายสิบลูก พร้อมกับพริกเกลือ....คุณจะกินมันเมื่อไรก็ได้....... แต่นี่เป็นสตรอเบอรี่ ที่คุณซื้อต้นกล้ามันมาด้วยราคาแสนแพง คุณไส่ปุ๋ย รดน้ำมันทุกวัน เฝ้ามองการเติบโตของมัน ออกดอก ออกผล ....... คุณจะมองมันด้วยความชื่นชม ... รอวันเวลา และโอกาสที่ดีที่สุดในการที่จะเด็ดมันออกมาและกิน.... แน่นอนคุณจะกินมันก่อนที่จะเน่าเสีย และคุณจะไม่ยอมแบ่งให้ใคร........
ความรักที่พิพัฒน์ ชาย วัย 35 มีต่อน้องเอม และน้องอร เป็นเช่นนี้ แต่ถ้าถามถึงน้องพริ้ง และพิยดา พิพัฒน์ รัก สองสาวนั้น ไม่ต่างไปกว่า เอมกับอร ที่ต่างกัน คือรูปแบบ ของความรักเท่านั้น............
...
...
เป็นครั้งแรกในรอบ2-3 ปี ที่ครอบครัว เทพเจริญนนท์ ได้มารวมตัวกันชนิดพร้อมหน้าพร้อมตา คุณหญิงวิยดา เชิญลูกหลานมาเพื่อพูดคุยเตรียมงานแต่ง ของเอม อร กับพิพัฒน์ แต่แทนที่ วงสนทนาจะเป็นแบบร่วมแรงร่วมใจ วงสนทนาเริ่มมีความขัดแย้ง ด้วยตัวแปรเพียงคนเดียว คือ “มินตรา”
“คุณยายน่าจะปรึกษาพวกเราบ้าง นี่อะไร คิดเองตกลงเอง แล้วค่อยบอกพวกเรา.....” มินตรากล่าว
“แล้วมันเสียหายอะไร ลูก....ยายว่า พ่อพัฒน์ ก็รักหลานเรา....” หญิงชรากล่าว ใจเย็น
“แต่หนูว่า...นายนั่นต้องมีแผนร้ายแน่นอน......” มินตราเว้นระยะ แล้วพูดต่อ....” คุณยาย คุณแม่คิดดู ก่อนหน้านี้ คุณยายกับคุณแม่ไปบ่อน แล้วขายฝากบ้านให้ใคร นายพิพัฒน์ ไช่ไหม “.......ทุกคนเงียบ ฟัง.....” สุดท้ายเป็นไง หมดตัวให้บ่อนของนายนั่น.... แล้วนายนั่นก็เข้ามาสร้างความวุ่นวายไห้ครอบครัวเรา.. ทำเป็นคืนบ้าน ทำเป็นดีด้วย ทุกคนไม่เฉลียวใจสักนิดหรือไง... “ มินตรากล่าว
“ต่อให้ยายกับป้า ไม่ขายให้ พี่พัฒน์ ก็ขายให้คนอื่นอยู่ดี แล้วคงไม่ได้คืนแบบนี้....” น้องอรกล่าวขึ้นลอย ๆ มินตราหันไปทาง น้องอร....”หุบปาก.....ผู้ใหญ่เค้าคุยกัน......” มินตรากล่าวเสียงแข็ง
“ยกตัวอย่างนะคะนายพิพัฒน์ นี่ แอบไปซื้อ ที่ดินที่มินเช่าอยู่ แล้วมาขอทำสัญญาเป็นหุ้นส่วน เหมือนจะยกให้พรีๆ มันน่าสงสัยนะคะ....” มินตราพูดต่อ.......” และที่สำคัญ เอม อร.สินสอดสิบล้าน กับบ้านมูลค่า 50 กว่าล้าน เธอไม่เอะใจสักนิดหรือไง...ว่าค่าค่าตัวเธอทั้งสองมากขนาดนั้นได้ไง กับอีแค่ เด็ก ม.5 ....ที่........!!!!!!.....” ความจริง มินตราจะกล่าวคำว่า ที่ไม่มีพ่อ ไม่มีแม่ แต่มินตราชะงักคำพูดก่อน ด้วยคำตวาดจาก สามีของเธอสั้น ๆ ว่า “คุณ!!!! “
“ก็พื้นฐานความคิดของพี่มิน เป็นแบบนี้ไงคะ.... เปิดร้านอาหารมาไม่รู้กี่ครั้ง ถึง เจ๊งแล้ว เจ๊งอีก ...ไม่เคยมองเห็นน้ำใจคน...... พอคนเค้าจะช่วยก็มองเป็นลบ......” น้องอรกล่าวมองจ้องหน้ามินตรา ไม่มีท่าทีเกรงกลัว
“แก......!!!!!!!....” มินตราถึงกับของขึ้น
.....................................................
“พอแล้ว ๆ ผมว่า เรา สงบสติกันสักหน่อย ตอนนี้เรากำลังจะคุยเรื่องงานมงคลนะครับ.....” สามีของมินตรากล่าวขึ้น ทำให้ทุกคนได้สติ....
“แยกไปพักใจกันสักครู่ดีไหมคะ อีกสักหน่อยค่อยกลับมาคุยกัน......” พิยดา ซึ่งนั่งพังมาตั้งแต่เริ่ม โดยไม่พูดจาอะไรสักคำกล่าวขึ้น
“ดี.........” คุณหญิงวิยดา กล่าว ไป....เดี๋ยวค่อยมาคุยกันใหม่ ทุกคนต่างลุกขึ้นยืน
.........................................................
“พี่...มินคะ......หนูอยากคุยด้วย.......” น้องอร กล่าวขึ้น โดยไม่มองหน้ามินตรา หญิงสาววัย 31 ชงัก โบกมือให้คนอื่นเดินออกไป......บัดนี้จึงมีเพียง มินตรา อยู่กับเอม และอร
“เอมขอคุย แค่ประเด็น สัญญา ร้านอาหาร....ระหว่าง พี่พัฒน์ กับพี่มิน......”
“ว่ามา.....” มินตรา ยังไม่หายจากอารมณ์ขุ่นมัว
“พี่มิน ไม่มีความรู้สึกสักนิดเลยหรือคะ ว่าพี่พัฒน์ หวังดีกับพี่มินจริง ๆ....” เอมกล่าว
“ไม่......” มินตรา ตอบห้วน ๆ
“พี่มิน จำเรื่องลุงทวีได้ไหมคะ....” อรพูดขึ้น
“พ่อพี่ตายไป 30 ปี แล้ว พวกเธอจะขุดขึ้นมาทำใม..................” มินคราล่าว ด้วยความรู้สึกขุ่นมัว แต่ก็พยายามใจเย็น............................
...........................................................................
...........................................................................
............................................................................
.............................................................................
ในช่วงสาย ๆ ของวันเสาร์ ในห้องทำงาน ของพิพัฒน์ ประตูห้องทำงานถูกเปิดเข้ามาด้วยมือของเด็กผู้หญิง วัย 15 “สะ-หวัด-ดี-ค้า- คุณ ลุงพิพัฒน์.....” เด็กสาวคนนั้นกล่าว ด้วยภาษาไทยกระท่อนกระแท่น
“หวันดี...ไอโก่ะ......” พิพัฒน์ทัก “นี่มาเมืองไทยแต่เมื่อไร....”
“2-3 วันแล้ว ค่า.....” ไอโก่ะตอบ......./ ชลธิชา เลขาของพิพัฒน์..../>“อืมมมม....โตขึ้นเยะ เลยนะเรา....” พิพัฒน์คุยด้วยอย่างกันเอง
“ค้า.... พอดีไอโก่ะ จะปรึกษาเรื่องการเรียน...ไอโก่ะ จะย้ายมาเรียน ที่ประเทศไทย.....” เด็กสาว ลูกคลึ่งหญี่ปุ่นกล่าว
“ถ้าเรื่องการเรียน ปรึกษา พี่ก็ได้....” เป็นเสียงจากน้องเอมแทรกเข้ามา ไอโก่ะ แปรกใจเล็กน้อย ปกติ ห้องนี้มีเพียงลุงพิพัฒน์ แต่วันนี้ กลับมีผู้หญิง ที่ดูแล้ว มีอายุมากกว่าเธอเล็กน้อย
“อ้อ.... นี่ พี่เอม นั่น พี่อร คู่หมั้นของลุงเอง....” พิพัฒน์กล่าว แนะนำ
“อ้อ....สะ-หวัด-ดี-ค้า.....” ไอโก่ะ กล่าวพลางโค้งตัว
“คุณพิพัฒน์ เค้าทำงานอยู่ ..... มา ๆ มาคุยกับพี่ทางนี้...” น้องเอมพูดพลางดึงมือ ขณะที่ น้องอร จ้องมองพิพัฒน์ราวจะกินเลือดกินเนื้อ แต่พิพัฒน์กลับยิ้ม รู้ สึก ดีที่ น้องเอม น้องอรออกอาการหึงหวงตน
........................................................................
........................................................................
ร้านอาหารหรูย่านชานเมือง ในห้องรับรอง VIP วันนี้ต่างจากทุกวันตรงที่ แทนที่จะมีเพียงน้ำปล่าวเท่าจำนวนคน แต่วันนี้ มีอาหารหรู เมนูเด่นวางอยู่บนโต๊ะ เครื่องดื่มพร้อมจนเกินจำนวนคน มินตราเซ็นชื่อลงไปในเอกสาร ตามด้วยพิพัฒน์ ซึ่งเป็นคู่สัญญาทางธุรกิจ โดยมีสามีของมินตรา และทนายอนุวิทย์ เซ็นชื่อเป็นพยาน
“ขอคุยกับคุณ พิพัฒน์ เป็นการส่วนตัวได้ไหมคะ....” มินตรากล่าวขึ้น สามีของเธอลุกขึ้นโดยดี แล้วเดินออกไป ไม่คอยกันท่าเหมือนหึงเมียเหมือนเช่นเคย ฝ่ายพิพัฒน์พยักหน้าให้ทนายคู่ใจ กับลูกน้อง ทั้งหมดเดินออกไป ในห้องนั้นจึงเหลือเพียงพิพัฒน์ กันมินตรา
หญิงสาววัย 31 จ้องมองใบหน้าชายหนุ่มวัย 35 แล้งลุกเดินไปที่มุมหนึ่งของห้อง แล้วเดินกลับมาพร้อมด้วยช่อมะลิ..หญิงสาวยื่นช่อมะลิให้พิพัฒน์ แล้วนั่งลง ก้มลงกราบที่เท้า.... ทามกลางความงวยงงของพิพัฒน์
“พี่ชายคะ....อะไรก็ตาม ที่แม่ของมินทำไว้กับพี่ชาย กับแม่ของพี่ชาย มินขออโหสิกรรม.....” แล้วหญิงสาวก็ปล่อยโฮออกมา
“มินตรา....” พิพัฒน์กล่าวคำแล้วโอบที่ไหล่ของหญิงสาว
“ทำไมคะ.....ก่อนหน้านี้ พี่ชายไม่บอกสักคำ......” มิตรากล่าว พิพัฒน์ได้แต่เงียบงัน “นี่ถ้า เอมกับอรไม่เล่าให้ฟัง มินคงไม่รู้เลยว่าพี่เป็นพี่ของมิน......มินเคยตามหาพี่หลายครั้ง แต่ก็ไม่รู้ข่าวคราว........”
“พี่อยู่ตรงนี้แล้วมินตรา......” พิพัฒน์กล่าว พยายามแสดงความเข้มแข็ง กลบเกลื่อนความรู้สึก ถึงจะต่างมารดา แต่ก็พ่อเดียวกัน ถึงภาพความทรงจำจะน้อยนิด แต่พิพัฒน์ก็จำได้ว่าตอนนั้นในวัย 5 ขวบเขาได้เคยอุ้มน้องคนนี้ ที่กำลังหัดคลาน น้องที่เกิดในปีเดียวกันกับแพรวนภา....................................
.........................................................................
........................................................................
“จะหนีไปใหน......” พิพัฒน์คว้าข้อมือหญิงสาววัย 25 ที่จะผละหนีจากห้องเล็ก ๆ หลังร้านอาหาร ที่พิพัฒน์เดินมาตามที่มินตราบอก
“ฉันไม่มีอะไรจะคุยกับคุณ......” หญิงสาวกล่าว
“แต่ผมมีหลายเรื่องที่จะคุยกับคุณ.....พิยดา....”
“ปล่อยฉัน....” หญิงสาวกล่าว แต่พิพัฒน์กลับกอด
“คุณหนีผมมาทำใม......” พิพัฒน์กล่าว แต่พิยดาไม่ตอบ แน่นอนเธอจะไม่บอกว่า ทั้งหมดเพราะแพรวนภา
“คุณกำลังจะแต่งงานกับน้อง เอม อร น้องสาวฉันนะคะ เรื่องของเรามันจบแล้ว......”
“ยัง ..... โดยเฉพาะ ลูกของผมที่อยู่ในท้องของคุณ และผมก็รักคุณมาก.....” พิพัฒน์กล่าว
“งั้นยกเลิกการแต่งงานของคุณ กับเอม อรสิ.....” พิยดากล่าว
“ผมทำไม่ได้......” พิพัฒน์ตอบ
“ทำใม....” พิยดาถาม
“ผมรักเด็กสองคนนั้นมาก....มากไม่น้อยไปกว่าคุณ......” พิพัฒน์ตอบ
“คุณมันบ้า......”.....
“เราคงต้องคุยกันยาว......” พิพัฒน์กล่าว พลางดึงมือ พิยดาให้เดินตาม หญิงสาวทั้งดิ้น ทั้งขืน เมื่อพิพัฒน์ ลากพิยดามาที่รถ ผู้คนได้แต่มอง ไม่มีใครเข้าไปช่วยสักคน แม้กระทั่งมินตราพี่สาวของเธอ...........
..........................................
“นายขับรถไปแล้ว แล้วพวกเราจะกลับยังไง....” ลูกน้องคนหนึ่งถามทนายอนุวิทย์
“ก็แท็กซี่ไง...ไอ้โง่.....”
“อืมมมม....กว่านายจะออกรถ มันมีเวลาตั้งเยอะเลย.....แล้วทำไมผู้หญิงนั่นไม่เปิดประตูรถแล้วกระโดดลงมา...”
ลูกน้องสายบู๊ ของพิพัฒน์กล่าว กับอนุวิทย์แบบงง ๆ แล้วเดินไปเรียกแท็กซี่
.....................................
......................................
...../ พิพัฒน์ กดข้อความส่ง Line จะออกรถ โดยมีพิยดานั่งหน้างออยู่ด้านข้าง
...../ เอาแค่ เบาะ ๆ นะคะ..../ เป็นข้อความตอบกลับจากคู่สนทนา ที่เป็นภาพของเด็กแผดวัย 17 คู่กัน
..../ พิพัฒน์ พิมพ์ขอความตอบกลับ แล้วออกรถ
.....................................
หลังจากสามสาวกินชาบูจนอิ่มท้องแล้ว มินิคูเป้สีแดง ที่น้องพริ้งเด็กสาววัย 14 เป็นคนขับ ก็มาจอดที่หน้าบ้านน้องเอมกับน้องอร
“รู้ใจกันขนาดนี้ นี่ถ้า ไม่ติดว่าพริ้งกับพี่พัฒน์ เป็นลุง หลานกันละก็ พี่จะคิดว่าเธอต้องมีอะไรกันแน่นอน....” เอมกล่าว แล้วหัวเราะ
“ลุงเค้าเป็นคนดี.........” น้องพริ้งกล่าวด้วยท่าทางจริงจัง
“พี่ยอมให้แค่นี้นะ.....นอกจากนี้ไม่ได้เด็ดขาด....” น้องอรกล่าว ที่ทีจริงจังเช่นกัน น้องพริ้งพนมมือไหว้ เอมกับอร
“ค่ะ..... พี่สาวทั้งสอง....วันข้างหน้า พริ้ง คงต้องฝากพี่เอม พี่อร กับอืมม น้าพิยดา ช่วยดูแลลุงพัฒน์แล้วละ....”
น้องพริ้งกล่าว โบกมือ แล้วเคลื่อนรถออกไป อากับกิริยา ท่าทางการขับรถ มันไม่เหมือนเด็ก 14 ที่เรียนอยู่แค่ ม.2 แม้แต่น้อย
.....................................
แสดงลิ้งค์เฉพาะสมาชิกเท่านั้น
ในงานแต่งของพิพัฒน์ พิยดา ก็เป็นได้แค่เพื่อนเจ้าสาว แล้วจะให้พิยดาแต่งตัวอะไรนักหนา
แต่นี้ก็น่าจะพอแล้ว (ก็แค่นางรอง)
...................
เนื้อหาถูกซ่อนเอาไว้ คุณต้องตอบกระทู้นี้ก่อน