วงเวียนชีวิต.....ตอนที่ 5
ว่ากันว่า จงทำให้เด็กมันติดใจจะได้กินนาน ๆ / กินแล้วก็แล้วไปก็อย่าไปทำให้เด็กมันลุ่มหลงติดใจ
..............................................
3 วันต่อมา
มือเรียวของชฎาภรณ์ จิกและบิดที่เอวของตามั่นอย่างแรงจนตามั่นร้อง โอ้ย !!
“อะไรกันครับ คุณหนู.....” ตามั่นถามด้วยความงง ที่จู่ ๆ ชฎาพรก็เดินมาบิดเอวของตน
“ยังจะถามอีก...ไปมองอะไร สองคนนั่น....” ชฎาภรณ์ หมายถึง คุณ อิง กับ คุณอร พี่น้องสองสาวในชุดนักศึกษา ที่กำลังเดินไปที่โรงจอดรถ
...........................................
........... / อิง สุกัญญา วัย 20/ อร สุดารัตน์ วัย 19 / พี่น้องสองสาวจอมหยิ่ง ลูกสาวคุณ สุชาดา ภรรยาคนแรกของ คุณทรงวุฒิ
............................................
“เอ้า...คุณหนู ก็ แค่คนเดินผ่านไปผ่านมา ก็มองธรรมดา ไม่มีอะไร.....” ตามั่นกล่าวยังไม่หายงง
“ไม่มีอะไรก็ดี...อย่าให้รู้นะว่ามีอะไร หรือคิดอะไร.....” ชฎาภรณ์กล่าว น้ำเสียงเชิงขู่
“เตง หึง เค้า หรา.....” ตามั่นกล่าว ด้วยศัพท์วัยรุน ทำสีหน้าล้อ
“ชิ....” ชฎาภรณ์ ถลึงตา กำหมัดทำท่าจะเหวี่ยงใส่ตามั่น แต่แทนที่จะน่ากลัว มันกลับน่ารักเสียมากกว่า ใจตามันอยากดึงเอาร่างเพรียวงามนั้นมากอดสักที ติดตรงที่ ชลธิชา และ ชฎาวัลย์ เดินลงมาจากบ้านเสียก่อน
.....................................
ช่วง 06.00 น. – 06.30 น. เป็นช่วงเวลาที่ผู้คนในบ้านนี้ ที่ได้พบกันบ้าง เพราะต่างคนต่างมาที่โรงจอดรถ มาที่รถยนต์ของตน บ้างก็ออกไปทำงาน บ้างก็ไปเรียน บางคนก็ขับรถเอง บางคนก็มีคนขับรถประจำตัว
คุณทรงวุฒิ ทักทายกับลูก ๆ ของตน เล็กน้อยตามปกติ
……………………………….
น้องอิม เด็กสาววัย 14 ลูกสาวคุณรัตน์ ชำเรืองตามาที่ตามั่นพลางส่งยิ้ม ตามั่นแอบยิ้มตอบ ......ก่อนที่เด็กสาวจะก้าวขึ้นรถเก๋งค่ายญี่ปุ่นออกไปกับแม่ของเธอ เด็ก ๆ บรรดาลูกเมียน้อยทั้งหลายทักทายกันอย่างเป็นกันเอง เว้นแต่ คุณอิงกับคุณอร พี่น้องสองสาวดาวเด่นมหาลัยลูกเมียหลวง จอมหยิ่ง เท่านั้น ที่ไม่สนใจใคร ต่างคนต่างก้าวขึ้น BMW ของตน แล้วขับออกไป ไม่สนใจใคร
....................................
“เอ้อ !!!!! .... ลุงมั่น...พ่อเล่าให้ฟังว่า นายวิวัฒน์ โอนเงินมาให้แล้วนะ....ฝีมือจริง ๆ ลุง....” ทรงวุฒิกล่าวกับลุงมั่น
“ขอบคุณครับ คุณทรงวุฒิ ความจริง ผมก็ไม่ได้ทำอะไร....” ตามั่นตอบด้วยน้ำเสียงนอบน้อม พลางโค้งคำนับ
“ก็เพราะ ลุง มีส่วนนั่นละ....” คุณทรงวุฒิ พูดยิ้ม ๆก่อนที่จะก้าวขึ้นรถยนต์ส่วนตัว โดยมี นายนพพล เด็กหนุ่ม พนักงานขับรถประจำตัว วัย 25 เป็นพลขับ
“ไปกันพวกเรา “ ชฎาภรณ์ กล่าวกับน้อง ๆ ของเธอ ก่อนพากันก้าวขึ้นรถกระบะ สี่ประตู ชนิดขับเคลื่อนสี่ล้อ ออกไป......กระบะยกสูงสี่ประตูขับเคลื่อน 4 ล้อ มันเป็นแนว ที่ ภันฑิลา และลูก ๆ ทั้งสามชอบ รถยนต์คันนี้มันจึงต่างจาก รถส่วนตัวของคนอื่นในบ้าน ที่พากันใช้รถเก๋ง
เส้นทางรับส่งปกติที่ตามั่นรับส่งเด็ก ๆ ทั้งสาม ถูกกำหนดใหม่ โดย ชฎาภรณ์พี่สาวตนโต ซึ่งปกติแล้ว เธอจะลงรถเป็นคนแรกที่มหาลัย และขึ้นเป็นคนสุดท้าย แต่ตอนนี้กลายเป็น ชลธิชาต้องลงคนแรกและขึ้นเป็นคนสุดท้าย ชลธิชารู้ว่าพี่สาวของเธอกันท่า แต่เธอก็ไม่ว่าอะไร
ตลอด 3 วันที่ผ่านมา ชลธิชา แทบจะไม่มีโอกาส อยู่ใกล้ชิดส่วนตัวกับตามั่น เพราะพี่สาวเธอกันท่าตลอด
กลางคืน พี่สาวก็แอบลงมาหาตามั่นทุกคืน ภาพจากกล้องสอดแนม ที่ชลธิชาแอบดู เห็นได้ว่าพี่สาวของเธอเก่งขึ้นทุกวัน จากวันแรก ๆ เป็นเพียงฝ่ายตั้งรับ ต่อมาก็กลายเป็นฝ่ายรุก รุกชนิดอมท่อนควยตามั่น มิดลำจนตามั่นตัวงอเป็นกุ้ง... ส่วนชฎาวัลย์...... พี่คนกลาง เธอยังไม่รู้เรื่องความสัมพันธ์ ระหว่าง พี่สาวน้องสาว กับตามั่นเลย
…………………………………..
…………………………………..
ตามั่นจอดรถข้างตึกเรียนของชฎาภรณ์ ในมหาลัย
“ห้ามไปเหล่ สาว ๆ ที่ไหนนะคะ.....” ชฎาภรณ์ กล่าวกับตามั่นก่อนที่จะลงจากรถ
“ครับผม.....” ตามั่นกล่าวพลางยกมือเป็นเครื่องหมายให้สัญญา
“บายค่ะ...” ชฎาภรกล่าวพลางจะก้าวลงรถ แต่ตามั่นดึงมือเธอไว้
“เดียว......” ตามั่นกล่าว
“มีอะไรคะ....”
“คอแห้งจัง..... ขอกินนมสักคำ....” ตามั่นกล่าว ส่งสาวตาหื่นให้ชฎาภรณ์
“จะบ้าเหรอ.....”
“นะ....น้าาา...........” ตามั่นกล่าวส่งสายตาวิงวอน ชฎาภรณ์ หันซ้ายมองขวา........... แถวนี้ไม่มีคน
“นิดเดียวนะคะ.....” เด็กสาววัย 18 นักศึกษาปี 1 กล่าว พลาง ค่อย ๆ ปลดกระดุมเสื้อนักศึกษา แล้วดันยกทรงขึ้นไป ตามั่นหมุนตัวนอนลงที่ตักของเด็กสาว ถึงจะติดคันเกียร์ แต่แกก็ขยับตัวเข้าที่จนได้
ชฎาภรณ์มองซ้ายมองขวา ออกไปนอกตัวรถ เพราะกลัวคนผ่านมาเห็น ขณะที่ตามั่นตั้งหน้าตั้งตาดูดนมคู่งามของเธอ
“พอแล้วค่ะ.......” เด็กสาวกล่าวค่อย ๆ ใช้มือดุนใบหน้าของชายสูงวัยออกจากเต้านมอวบขาวของตน
“อืมม......” ตามั่นคราง แต่ก็ยอมอย่าว่าง่าย
“ตอนเย็น ค่อนไปกินต่อที่บ้านนะคะ...” เด็กสาวกล่าวด้วยน้ำเสียงนุ่มนวลเอาใจ
“ครับผม....” ตามั่นกล่าว พลางขยับตัวขึ้นนั่ง ในตำแหน่งของตน ชฎาภรณ์ ติดกระดุมเสื้อนักศึกษากลับเข้าที่เดิม ส่งสายตาหวานเยิ้ม
เธอยอมรับเช่นกันว่า การกระทำเยี่ยงนี้ สร้างความตื่นเต้นให้เธอได้ไม่น้อย
........................................
........................................
คนขับรถที่ดี นอกจากจะขับรถแล้ว สิ่งสำคัญ คือ ต้องดูแลรถเป็นด้วย ตามั่นก็เช่นกัน โดยส่วนตัวแล้วแกไม่ชอบนำรถเข้าอู่ เพราะแกไม่ชอบที่จะต้องไปนั่งรอเป็นชั่วโมง สองชั่วโมง ดังนั้น เรื่องเล็กน้อยแกจึงชอบที่จะลงมือด้วยตัวเอง มากกว่า การล้างรถ เปลี่ยนถ่ายน้ำมันเครื่อง แกสามารถที่จะดูแลมันได้ด้วยตนเอง
วันนี้ก็เช่นกัน ที่โรงจอดรถ หลังจากที่คุณหนู ทั้งสามของแก ลงรถ แก ก็จัดการเปิดฝากระโปรง มุดเข้าไต้ท้องรถพร้อมกับถาดรอง และประแจ เพื่อขัน โบลท์ ท้องอ่าง เตรียมปล่อยน้ำมันเครื่องออก
…………………………………………….
รถเก๋งสีดำ ตราดาวสามแฉก คันหนึ่งเข้ามาจอดถัดออกไป แค่เอียงห้ามองตามั่นก็จำได้ว่า นั่นคือรถของคุณทรงวุฒิ
คนที่ก้าวลงจากตำแหน่งคนขับ ถึงจะมองเห็นแค่ขา ตามั่นก็จำได้ว่าเป็นนาย นพพล เด็กหนุ่มวัย 25 คนขับรถส่วนตัวของคุณทรงวุฒิ แต่อีกฝั่งกลับเป็นขาของผู้หญิงสองคน แทนที่ตามั่นจะส่งเสียงหรือกระแอมให้คน รับรู้ว่าตนอยู่ที่นี่ แต่ ตามั่นกลับนอนนิ่ง
“ขอบใจมากนะคะ....นพพล ที่ไปรับ.....เออ !!!!...น้องอิม กลับไปก่อนแม่ก็ได้....”
“ค่ะแม่........” เสียงเด็กผู้หญิงรับคำแล้วเดินแยกออกไป......
............/ กับน้องอิมนะเอง.....”....../ ตามั่นคิดในใจ แต่ก็ยังคงนอนนิ่ง
“โอ้ย...... ฉันก็ไม่รู้ว่า เอารถไป เซ็คระยะ แสนโลมันต้องใช้เวลาเป็นวัน.....อะนี่ค่ะ รางวัล.....” คุณรัตน์กล่าวกับนายนพพล
“โอย !!! ไม่นะครับ ไม่ต้องให้เงินผมหรอก ผมต้องทำตามหน้าที่ของผมอยู่แล้ว....” เป็นเสียงตอบของนายนพพล
“อืมมมมม......ไม่ต้องการเงิน....หรือต้องการอย่างอื่นคะ.....” เสียงของคุณรัตน์กล่าว ตามั่นมองเห็นขาของคุณรัตน์ก้าวเข้าไปหานาย นพพลจนชิด .... แต่นายนพพลก็ขยับเท้าถอยออกไป
“ไม่นะครับ....คุณรัตน์...ไม่...” นายนพพลละล่ำละลัก ถอยออกแต่คุณรัตน์ก็ก้าวตาม
“ทำไม.....กลัวฉันรึไง...หือ......” เสียงของคุณรัตน์กึ่งจะหัวเราะ กึ่งจะเย้ยหยัน
จังหวะนั้น ตามั่นเห็นเท้าของใครอีกคนหนึ่งเดินเข้ามา
“ทำไมไม่ขึ้นตึกเสียที....มัวทำอะไรอยู่.....” เป็นเสียงของคุณทรงวุฒิ
“เปล่าค่ะ....พอดีรัตน์เอาเงินให้ นพพล ตอบแทนที่เค้าไปรับ แต่นพพลเค้าไม่เอา ก็เลยได้สอนกันหน่อยค่ะ ว่าเมื่อผู้ใหญ่ให้ ก็ต้องรับตามมรรยาท....” คุณรัตน์กล่าว
“ไม่ต้องหรอกรัตน์.... เงินเดือนเค้ามากอยู่แล้ว....” คุณวุฒิกล่าว
“ค่ะ ๆ ....รัตน์ ขอตัวนะคะ....” คุณรัตน์ กล่าวแล้วเดินออกไป
………………………………….
“ระวังหน่อยแล้วกัน.....อีนี่มันตูดไว.....” เป็นเสียงคุณทรงวุฒิกล่าวกับคนขับรถหนุ่ม
“ครับพี่....แต่ยังไงก็ไม่มีผลกับผมแน่นอน......” นพพลกล่าว
“พี่ไว้ใจเธอ......” เป็นเสียงนุ่มของคุณทรงวุฒิ
ถึงแม้จะนอนหงายอยู่ไต้ท้องรถ แต่เงาสะท้อนจากข้างตัวถังรถคันที่จอดอยู่ห่างออกไป ตามั่นก็ดูออกว่า คนที่ยืนอยู่ทำอะไร
............../ ตามั่นแทบอุทานออกมา เมื่อเห็นคุณทรงวุฒิ ยืนกอดและจูบกับนายนพพล ก่อนที่จะแยกกันเดินออกไป
........................................
........................................
นานจนมั่นใจว่าสองคนนั่นเดินห่างออกไปมากแล้ว ตามั่นถึงค่อยคลานออกมาจากไต้ท้องรถ แล้วค่อยจัดการเปลี่ยนถ่ายน้ำมันเครื่องจนแล้วเสร็จ
.......................................
โรงจอดรถและบ้าน ห่างกันราว 40 เมตร ระหว่างทางเดินกลับ ตามั่นเดินสวนกับน้องอิม ดูท่าแล้ว เป็นเจตนาของน้องอิมด้วย ที่กะระยะ รอที่จะพบตามั่น
“....คิดถึงจัง.....” ตามั่นกล่าวเบา ๆ
“... เช่นกันค่ะ...อิม..ก็คิดถึง....” ทั้งคู่มองสบตา ความสดใสน่ารักของน้องอิม ตามั่นแทบจะหักห้ามใจไม่ได้ที่จะคว้าร่างงามนั้นมากอดสักที่ แต่ก็ได้แต่คิด
“... ถ้าอิม....จะแกล้งปวดท้อง อยู่บ้านสักวัน......” เด็กสาวกล่าว
“....ส่งข้อความมาบอก ละกัน....” ตามั่นกล่าวตอบ
“ค่ะ....” น้องอิมกล่าวสั้น ๆ แล้วเดินเลี่ยงไป
ตามั่นเดินยิ้ม กลับบ้าน 3 เดือนกว่า ที่ผ่านมา สิ่งที่เปลี่ยนไปในชีวิตของตามั่นคือ แกไม่ต้องออกบ้านนี้ตอนกลางคืน เพื่อไปหาที่ปลดปล่อยข้างนอกอีกแล้ว .......
สองศรี พี่น้อง ชฎาภรณ์ และชลธิชานั่งพูดคุยกันอยู่ม้าหินอ่อนหน้าบ้าน ก่อนที่ตามั่นจะเดินไปถึง แกสังเกตเห็นชลธิชาเดินไปกอด และหอมแก้มคนเป็นพี่สาว
“คุยอะไรกันครับ สาว ๆ ...” ตามั่นถามรวม ๆ อย่างเป็นกันเอง
“เปล่า...ค่ะ.. ก็คุยเรื่อยเปื่อย.........” ชฎาภรณ์ ตอบยิ้ม ๆ
“ก็บอกไปตามตรงก็ได....ว่าคืนนี้...พี่ฎา ยอมให้น้อยลงมาหาตามั่น....” ชลธิชาพูดหน้าตาเฉย
“ครับ....” ตามั่น ตอบสั้น ๆ เก็บอาการ แต่ประกายตาบ่งบอกความดีใจสุด ๆ
“ดีใจจนเนื้อเต้นละสิ....” ชฎาภรณ์กล่าว “บอกล่วงหน้านะ....ฎายอมให้แค่น้อยเท่านั้น...”
“...ครับ....” ตามั่นรับปาก แต่ก็อดคิดถึงน้องอิมไม่ได้
“เออ...แล้วคุณวัลย์ละครับ....” ตามั่นเอ่ยถาม
“พี่วัลย์ ไปบ้านใหญ่หาคุณแม่ค่ะ......” ชลธิชากล่าว ตามั่นพยักหน้า ....ใจส่วนหนึ่งก็ คิดถึงคุณภัณฑิลา ที่แทบจะไม่ได้มาที่บ้านนี้
“อืมมม....เดี๋ยวผมไปทำกับข้าวก่อนนะครับ.....”
“ค่ะ..... วันนี้ของ จืดหมูสับ ด้วยนะคะ...”
“ได้ครับคุณหนู”
ตามั่นตอบ แล้วเดินแยกไปที่ครัว เบียร์กระป๋องถูกเปิด แล้วกระบวนการทำกับข้าวก็เริ่มขึ้น มันเป็นสิ่งที่ตามั่นทำประจำ ให้กับคนในบ้านหลังนี้ ..............
..................................
22.00 น. ขณะที่ ชฎาภรณ์ และชฎาวัลย์ ต่างคนต่างอยู่ในห้องนอนของตน ซึ่งอยู่ชั้นบน แต่ชลธิชานองสาวคนเล็ก วัย 15 กลับอยู่ในห้องนอนชั้นชั้นล่างกับตามั่น
ตามั่น ชายวัย 58 เปลือยท่อนบน สวมกางเกงนอนขาสั้น นั่งเอนหลังพิงหมอนที่วางอิงหัวเตียง
โดยมีชลธิชา เด็กสาววัย 15 ซึ่งอยู่ในชุดนอน เป็นเสื้อแขนสั้นกางเกงขายาว ทั้อยู่เคียงข้าง นั่งเอาไหล่พิงกัน
ทั้งคู่ต่างพูดคุยกัน เรื่อยเปื่อย
“ตามั่น รักน้อยไหมค่ะ.....” เด็กสาวถาม
“ครับ...รักมาก....”
“แล้วพี่ฎาละ...”
“เช่นกันครับ รักทั้งสองคน....”
“รักใครมากกว่ากัน...”
“รักเท่ากันครับ...” ตามันตอบ พลางเอื้อมมือกอดกระชับร่างามของชลธิชา .......หากจะถามความรู้สึกของตามั่นตอนนี้ แน่นอน ตามั่นกอดชลธิชาด้วยความรัก ส่วนของความใคร่ มันแทบไม่มีเลย ชลธิชา ก็เช่นกัน มันเป็นความรัก ความอบอุ่นเสียมากกว่า
“ตามั่น รักน้อยแบบไหนคะ.....ตรง ๆ นะ...” เด็กสาวมองหน้าถามตรง ๆ
“เมื่อก่อน รักแบบ คนรับใช้ รักเจ้านาย รักแบบคนใกล้ชิด แบบลูกหลาน...”
“แล้ว......ตอนนี้ละ..” ชลธิชาถามเบา ๆ หลับตารอฟังคำตอบ
“รักแบบ.....อืมมม...แบบผู้ชายคนหนึ่ง ที่จะรักผู้หญิงคนหนึ่ง....”
“แล้ว.... แม่ละ....” ชลธิชาถามเงิยหน้าสบตากับตามั่น
“น้อย....” ตามั่นพึมพำ
“น้อยรู้ค่ะ ... รู้กระทั่งว่า เด็กในท้องของแม่นะ เป็นลูกตามั่น....” เด็กสาวกล่าว ขณะที่ตามั่นถึงกับหน้าถอดสี
“ไม่ต้องห่วง มีเพียงน้อยเท่านั้นที่รู้ และน้อยก็พอใจด้วย ดีอีก ก็พ่อนะไม่สนใจพวกเรา...”
“ที่ผ่านมา....” ชลธิชาพูดไม่หยุด..... “ ...ที่ผ่านมา น้อยอยากมีพ่อแบบตามั่นนี่ละ....ดูแล เอาใจใส่พวกเราทุกอย่าง.....” ชลธิชากล่าว แล้วซบแก้มลงที่อกตามั่น
“..... ครับ....แล้วตอนนี้ละ....คุณน้อย ยังอยากให้ผมเป็นพ่ออยู่ไหมครับ....”....
“...... ก็แล้วแต่นะคะ....ว่า....ตามั่นจะเป็นพ่อของน้อย...หรือจะเป็นอะไร.....” เด็กสาวตอบเบา ๆ ตามั่นไม่ตอบ แต่เชยคางของชลธิชาขึ้นมองสบตา แล้วริมฝีปากของชายวัย 58 ก็ประทับลงที่ริมฝีปากอวบอิ่มของเด็กสาววัย 15
ถึงจะเคยจูบมาแล้วครั้งหนึ่ง ถึงจะเตรียมตัวมาเต็มที่ แต่เด็กสาวก็ถึงกับสะท้าน
“เป็นของผมนะครับ.....” ตามั่นกล่าวเสียงนุ่ม
“ค่ะ....” เด็กสาวหลับตาพริ้ม พยักหน้า ตอบรับง่าย ๆ ตามั่นเอื้อมมือไปปิดสวิตซ์ไฟที่หัวเตียง
..........................
……………………..
“อึ......อืมมมมม.... “ เสียงคราง ลอดออกมาจากริมฝีปากคนทั้งคู่ จากการที่ปากกับลิ้นพันกันอยู่ ชลธิชานอนทับอยู่บนตัวของตามั่น มือคลำเปะปะ ตามั่นค่อย ๆ ถอดเสื้อผ้าของชลธิชาแผ่วเบา .....สุดที่ชลธิชาจะขัดใจ เพราะมันช้าเกิน เด็กสาวขยับตัวถอดเสื้อผ้าเองจนร่างเปลือยเปล่า ปากตามั่นครอบดูดที่เต้านมอวบของเด็กสาวแล้วดูดดุน พร้อมกับพลิกตัวขึ้นอยู่ด้านบน ในจังหวะที่เท้าของแกก็ยันกางเกงนอนตัวเองออกพ้นปลายเท้า
หัวนมเม็ดงามชูชัน ซ้ายขวาของเด็กสาว ถูกตาเฒ่าดูดอมเด็กสาวแอ่นอกให้ตาเฒ่าดูดเลียด้วยความเต็มใจ
“ อืมมมม.......สวยเหลือเกิน...น้อย....” ตามั่นกล่าว พร้อมกับซบหน้าลงที่ร่องอกของสาวน้อย จากนั้นก็ไซ้ผ่านซอกคอ ประกบปากจูบอย่างดูดื่มอีกครั้ง
“ทำเถอะ.....” เด็กสาวกล่าวพึมพำ พลางแอ่นเนินอวบอูมให้ถูไถกับท่อนเอ็นของตามั่น แต่ตามั่นกลับไซ้กลับลงมาที่ซอกคอ ดูดอมที่หัวนมของเด็กสาวอีกครั้ง
สองแขนเรียวงามของชลธิชากอดตามั่นแน่น พร้อมกับพยายามดึงร่างตามั่นขึ้น แต่ตามั่นกลับจูบไซ้ต่ำลงไปอีก
“อูยยย...จะทำอะไร.... ตามั่นขา.....น้อย....อูยยยยย....”
.........................
.../ จงทำให้เด็กมันติดใจจะได้กินนาน ๆ /
กินแล้วก็แล้วไปก็อย่าไปทำให้เด็กมันลุ่มหลงติดใจเด็ดขาด เพราะเด็กจะเกาะคุณไม่ปล่อย......ตามั่นกำลังจะทำให้ ชลธิชาติดใจอีกคนเสียแล้ว...../>........................
“อูยยยยยย..... ตามั่นขา.......” ชลธิชาถึงกับครางเสียงสั่น เมื่อลิ้นแข็งแรงของตามั่น สอดเข้าไปในร่องหลืบของเธอ ปากประกบโคกนูน ดูดเม้มอย่างแรง มือหยาบหนาข้างหนึ่งยื่นขึ้นไปลูบ คลำเต้านมอวบ
มืออีกข้างกอดต้นขาของเด็กสาวแน่น
แค่ไม่ถึง 2 นาที เด็กสาวที่ ร้อนแรง ไปด้วยหัวใจปรารถนา แต่ไม่เคยผ่านมือชายใดมาก่อน ก็ร่างบิดเกร็ง
ตัวงอเป็นกุ้งต้นขาหนีบแน่นเข้ากับหัวของตามั่นสะโพกกระตุก สองมือจิกกำแน่นเข้ากับที่นอน
“อะ......อูยยยย.... ไม่ไหวแล้ว.....ซี๊ดดดด...ตามั่น อูยยยยย.....” ..................
เด็กสาววัย 15 ถึงกับเหนื่อยหอบทิ้งตัวแผ่หลาลงกับที่นอน แต่กระนั้นก็ยังยกมือขึ้นไปโอบกอดร่างตามั่น
ที่คลานขึ้นมาคร่อมทับลงแนบอกของเธอ
ชายสูงวัยจูบลงที่หน้าผากของชลธิชา เด็กสาวหลับตาพริ้ม เพยอริมฝีปากเล็กน้อย ตาเฒ่ารู้ใจ ประกบริมฝีปากลงที่ปากงาม แล้วสอดลิ้น ชลธิชาดูดดุนลิ้นของตามั่นเบา ๆ สองมือลูบไล้ตามแผ่นหลังของชายสูงวัยที่ทาบทับอยู่บนอกของเธอ
“คืนนี้ ขอตามั่นหลับบนอกของน้อยนะ...” ตามั่นกล่าว
“คะ....” ชลธิชากล่าวเสียงหวาน
“เมื่อครู่ น้อยถามตามั่น ว่าอยากเป็น อะไรใช่ไหม...?....” ตามั่นกระซิบถาม
“แล้ว....อยากเป็นอะไรคะ....”
“ตามั่น.....อยากเป็นสามีของน้อย....” ตามั่นกล่าว พลางเอาท่อนเอ็นถูไถเนินหีของชลธิชา...
“เหรอคะ....” เด็กสาวพึมพำ
“ยอมไหม......” ตามั่นถามทั้ง ๆ ที่รู้คำตอบ ว่ายังไงชลธิชาก็ต้องยอม
“ก็ได้ค่ะ.....”
ตามั่นหัวใจพองโตกับคำตอบของเด็กสาว ขยับตัว จัดท่อนเอ็นให้ตรงปากทางเข้า..โดยที่ชลธิชาเองก็ถ่างขา ส่ายสะโพก ให้ส่วนปลายของท่อนเอ็น ตรงกับปากทางเข้าที่ฉ่ำเยิ้มดวยสารหล่อลื่นของตน เด็กสาวหลับตาพริ้ม..... ท่อนเอ็นที่เธอปรารถนาจะให้มันวิ่งเข้าออกในตัวของเธอ ตอนนี้เธอกำลังจะได้รับมันแล้ว.....
...............................
…………………………..
แต่ทันใดแสงไฟจากภายนอนก็สว่างขึ้น ........มีคนลงมาจากชั้นบน.....แต่จะเป็นใคร พี่ ฎา...หรือ พี่วัลย์
สองร่างต่างวัย ที่กำลังจะเป็นผัวเมียกันอยู่แล้ว ต่างกอดกันนิ่ง เงี่ยงหูฟัง......
............ก๊อก.......ก๊อก.........ก๊อก................
เสียงเคาะประตอห้องนอนของตามั่น พร้อมกับมีเสียงเรียกตามออกมา
“ตามั่นคะ.......หลับหรือยังคะ.........” ..........เป็นเสียงเรียกของชฎาวัลย์
เงียบ ....... ตามั่นไม่ตอบคำ........
............ก๊อก.......ก๊อก.........ก๊อก................”ตามั่นคะ.......” ชฎาวัลย์เรียกอีกครั้ง
“ค๊าาบ………ตื่นแล้วครับ....มีอะไรครับคุณหนู........” ตามั่นขานตอบ ทำเสียงเหมือนคนเพิ่งงัวเงียตื่น แต่ท่อนเอ็นที่แข็งเป็นลำ ก็ยังส่ายหยอกล้อกับเนินหีชองชลธิชา....”
“รบกวนหน่อยค่ะ ตามั่น....ไปซื้อของที่เซเว่นให้หน่อย.....”
“ครับ ๆ สักครู่นะครับ.....” ตามั่นตอบ ถอนหายใจออกอาการเซ็งสุด ๆ ซึ่งก็ไม่ต่างจากชลธิชา
ตามั่นสวมเสื้อผ้า ขณะที่ชลธิชาเองก็รู้งาน ไปแอบอยูข้างตู้เสื่อผ้าของตามั่น
“ให้ผมไปซื้ออะไรครับ......” ตามั่นก้าวออกมาจากห้องของตนพร้อมกับดึงประตูกลับคืนให้ปิด
“เอ่อ......ขอโทษมาก ๆ นะคะ พอดี วัลย์ลืมซื้อมาเตรียม ถามพี่ฎา ก็บอกไม่มี ปลุกน้อยก็ไม่ยอมตื่น..วัลย์ก็เลยต้องมาปลุกตามั่นนี่ละ..”
ชฎาวัลย์กล่าวด้วยความเกรงใจ แต่ตามั่นทำหน้างง
“อะไรครับ...ผมไม่เข้าใจ...” ตามั่นถาม
“คือ....ผ้าอนามัยค่ะ....” ชฎาวัลย์ ตอบสีหน้าอายเล็กน้อย
“แค่นี้เอง ... ครับ ๆ เดียวผมไปซื้อให้....” ตามั่นกล่าว “คุณหนูกลับไปรอที่ห้องเลยครับ พอกลับมาผมจะเอาขึ้นไปให้.......”
“รบกวนนะคะ....”
“ไม่เป็นไร..คุณหนู..” ตามั่นกล่าว พลางเดินไปหยิบกุญแจรถมอเตอร์ไซค์ ก่อนไปยังไม่วายหันไปมองประตูห้องนอนของตน ซึ่งตอนนี้ ชลธิชาอยู่ข้างใน
.................................................
.................................................
ชฎาวัลย์ เดินกลับขึ้นไปที่ห้องนอนของตน......ส่วนชฎาภรณ์พี่สาวคนโตยืนยิ้ม ตามองดูถุงผ้าอนามัยของตนที่อยู่ในลิ้นชักโต๊ะเครื่องแป้ง แล้วเดินกลับไปนอน
.................................................
เนื้อหาถูกซ่อนเอาไว้ คุณต้องตอบกระทู้นี้ก่อน