พี่คับ ไม่ได้ มีแต่คำร่ำลา แต่ร่ำลา ด้วยกาย ด้วยเสียงร้อง
ประทับ ไว้ในใจ ไม่ให้ลืมเลือน
อยากเป็น นายทิม ที่มีแต่ความสมหวัง นะคับ ทุกข์บ้าง แต่ก็ปกป้อง
และได้อย่างที่ต้องการ น่าอิจฉาจริงๆ
รอกลับมาเขียนใหม่ อยู่นะครับ

ว่างๆ กลับมาเขียนกันอีก เพราะการเขียนบทนี้ ดีมาก ทั้งเนื้อหา กระชับ สอดคล้องกัน แม้จะมีเรื่องเหนือจริง แต่ก็สามารถดูเป็นเรื่องมีเหตุผลของมัน

ความพลัดพรากเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตที่สมหวังเเละผิดหวัง

ถ้ามีเวลาก็กลับมาเขียนอีกนะครับ

ชอบพี่เจนที่สุดน่าจะได้สั่งลาซักหน่อยนะ

ใจหายเหมือนกันเนาะ​  พี่เจนก๊น่ากิน

ทิมจะทำยังไงนะให้พี่เจนนั้นลืมได้นะแล้วน้องหมวยเข้ามาทำไมนะ

สนุกมากครับ ใจหายเลยที่ต้องจบ หวังว่าจะมา มีผลงานใหม่เรื่อยๆนะครับ

น่าเสียดายที่ต้องจบด้วยการจากลา

มีปมให้เล่าได้มีเยอะเลย ขอบคุณ​ครับ​

พาแม่เจนไปสั่งลากันก่อน

แล้วน้องขวัญล่ะครับ จะเก็บไว้ทำไม

เสียดายว่าที่แม่ยาย และเสียดายที่จะจบจังครับ

แอบเศร้านิดๆที่ต้องลบความจำพี่เจน นึกว่าจะได้ทำแม่ลูกพร้อมกันซะอีก 555 แต่จริงๆสมัยนี้จะไปหาที่ญี่ปุ่นก็ไม่ยากเท่าไรนะ

พี่ฟางน้ำใจงามจริงๆ