แสดงลิ้งค์เฉพาะสมาชิกเท่านั้น
แสดงลิ้งค์เฉพาะสมาชิกเท่านั้น
ท่านผู้หญิง...ท่านผู้หญิง ขอรับ เสียงชายปริศนากำลังเรียกคา ฮี ซองผู้หลับไหล
....
ท่านผู้หญิงขอรับ ท่านผู้หญิงขอรับ...
อืม... หื๊ม? เจ้าเป็นใครออกไปนะ! คา ฮี ตื่นขึ้นด้วยอาการมึนงงเมื่อเห็นหน้าชายผู้หวังดีเธอจึงถีบเต็มแรงจนกระเด็นทะลุกระท่อมไม้ไผ่หักขาดในคราวเดียว โครม!
โอ๊ย!! ชายผู้หวังดีร้องความเจ็บปวดเลือดพกช้ำตามร่างกาย
ขะ..ข้าขอโทษ เจ้าเป็นอะไรหรือไม่? คา ฮีได้สติรีบเข้าไปดูอาการชายหวังดี แต่พอใกล้จะถึงตัวเธอก็หยุดและล้มลง
เจ็บเหลือเกิน...เเม่นางผู้นี้แรงดุจช้างทั้งโขลงรวมกันเสียอีก ชาไปทั้งตัวแล้ว ทรมานเหลือเกิน ข้าไม่น่ามาปลุกนางเลย ใครก็ได้ช่วยข้าด้วย!
คา ฮีมือปิดหูแต่ยังได้ยินเสียงพูดในใจของชายหวังดีที่นอนทรมานอยู่บนพื้น
นะ..นี่มันอะไรกัน ทำไมข้าถึงได้ยินเสียงของเขา? มะ...มันเกิดอะไรขึ้น
คา ฮีไม่เชื่อในสิ่งที่เห็นและได้ยินเธอหวาดกลัวจึงหันหลังเผ่นป่าราบ
ใครก็ได้ช่วยข้าที ทรมานมาก ยะ..อย่าทิ้งข้าไป ช่วยข้าด้วย! ช่วยข้าด้วย! ช่วยข้าด้วย!
ช่วยด้วย~ ช่วยด้วย~ ช่วยข้าด้วย ช่วยข้าด้วย~ ช่วยข้าที~ แม่นางอย่าวิ่งหนีข้า~
เสียงขอความช่วยเหลือยังคงดังกึกก้องในหูของคา ฮี แม้เธอจะวิ่งหนีมาไกลจากกระท่อมไผ่แล้วก็ตาม
ยะ..อย่านะ ออกไปซะ ข้าบอกให้หยุด กรี๊ดดดดดดดด!!! คา ฮีกรีดร้องดังลั่นจนนกป่าบินออกจากรังทั้งหมด
เสียงกรีดร้องยืดยาวนานถึงนาทีครึ่งก่อนที่อย่างจะกลับมาเงียบสงบ แฮ่ก..แฮ่ก... อึ้ก! แฮ่ก..แฮ่ก
คา ฮีไม่ได้ยินเสียงของชายผู้นั้นอีกแล้วเธอรู้สึกแปลกๆจึงย้อนกลับไปดูชายผู้นั้นที่กระท่อมไผ่ " มะ..ไม่นะ! " เมื่อถึงกระท่อมไผ่คา ฮีก็พบเจอกับข่าวร้ายนั่นคือชายผู้หวังดีได้สิ้นใจเพราะช้ำในไปเสียแล้ว
ขะ..ข้า ข้าขอโทษ.. สาวงามเข่าทรุดลงตรงหน้าศพกล่าวขอโทษจากใจด้วยน้ำตาที่ไหลอาบพื้น
แต่จังหวะที่กำลังเศร้าโศกหูของเธอก็ได้ยินอะไรบางอย่าง มันกระดิกดิ๊กๆราวหมาป่าที่เฝ้าระวังภัย สัญชาตญาณในตัวเริ่มทำงานม่านตาของเธอซูมเข้าออกได้กว้างใกล้ราวพญาอินทรีที่กำลังล่าเหยื่อ
นะ..นี่มันอะไร? ทำไมข้าถึงได้มองเห็นกรุงโซลกับวังหลวง!?
คา ฮีหวาดกลัวในสิ่งที่เห็นเธอแทบจะไม่เชื่อและเกือบจะคลั่งสติแตก แต่ทันใดนั้นร่างกายของเธอก็ขยับหนีชาวบ้านที่กำลังเดินตรงมาทางนี้
เฮ้! นั่นคนเจ็บนี้? ไปดูเร็ว.. ชาวบ้านวิ่งไปดูศพของชายผู้หวังดี
คา ฮีวิ่งเผ่นเข้าป่าโดยที่ร่างกายของเธอขยับไปเองและวิ่งด้วยความเร็วสูงจน..
นะ..นี่ ข้า!? หายตัวกลับมายังบ้านของกัง จา
พรึ่บ! เสียงลมกระโชกแรงพัดใบไม้ปลิวหล่น กัง จาวิ่งมาดูหน้าบ้านด้วยความตกใจ " คา ฮี!? " ชายหนุ่มเลือดร้อนขานชื่อด้วยความดีใจหมดห่วงเมื่อเห็นหญิงผู้เป็นที่รักกลับบ้าน
กะ..กัง จา.. คา ฮีสั่นกลัวไปทั้งตัวกัง จาเดินเข้ามาดูอาการด้วยความเป็นห่วง ยะ..อย่าแตะตัวข้า! คา ฮีปัดป้องไม่ยอมให้กัง จาถูกเนื้อต้องตัว
เจ้าเป็นอะไร? กัง จาแปลกใจในพฤติกรรมของสาวอันเป็นที่รักและพยายามเเตะเนื้อต้องตัวเพื่อดูอาการให้ได้
อย่า! อย่าเข้ามา ได้โปรดข้าไม่อยากทำร้ายเจ้า... คา ฮีถอยห่างจากชายผู้เป็นที่รักด้วยสีหน้าที่เศร้าหมอง ทำร้ายข้า? ฮาๆ เจ้าพูดบ้าอะไรคา ฮี... มาเถอะอย่ารั้นนักเลย กัง จาเยาะเย้ยคำพูดของคา ฮีและไม่ฟังคำเตือนของนาง
อย่านะกัง จา หยุดเท้าของเจ้าไว้ตรงนั้นอย่าเข้ามา! คา ฮีย้ำเตือนด้วยความหวังดีที่ไม่อยากเห็นตนเองทำร้ายคนรัก แต่ในที่สุดก็หลังชนฝา
พูดเรื่องอะไรของเจ้าเนี่ย?
อย่า!! กัง จาเอื้อมมือมาแตะหน้าผากของคา ฮี และนั้นทำให้นางเห็นในสิ่งที่กัง จาทั้งที่เธอรู้และไม่รู้
เนื้อหาถูกซ่อนเอาไว้ คุณต้องตอบกระทู้นี้ก่อน