เรื่องนี้จริงๆ คิดพล็อตเรื่องไว้นานละ ตั้งแต่ช่วง ของวิเศษกับแก็งค์นางฟ้า แต่พอแต่งจบ ไฟหมดซะงั้น ความขี้เกียจเข้าครอบงำ เลยพยายามมาแต่งให้ได้ ตอนแรกกะเป็นแค่ตอนสั้น ตอนเดียวจบ แต่นะ... แต่งไป เริ่มคิดเรื่องได้ยาวขึ้น งั้นเอาเป็นเรื่องยาวเลยละกันครับ
ชอบไม่ชอบ ยังไงบอกผมด้วยนะ
เบิ้ม เด็กชายวัย 15-16 ที่เป็นเหมือนเด็กวัยรุ่นทั่วไป ขีวิต ตจว. ที่ทำให้วันๆ เหมือนเดิมไปหมด เลิกเรียนก็กลับบ้าน ไม่ได้ไปเดินห้างเท่าไหร่
กิจกรรมก็ไม่ทำ กีฬาก็ไม่เล่น หน้าตาก็ธรรมดา เป็นคนที่อยู่แบบหลืบๆ ของสังคมไม่ว่าจะเป็นสังคมโรงเรียน หรือสังคมเพื่อนฝูง รวมถึงเป็นหลานธรรมดาคนหนึ่งของครอบครัว ที่อยู่อาศัยในชนบท กับตายาย มีแม่ที่ทำงานอยู่ที่กรุงเทพฯ นานๆ จะได้กลับบ้านสักที
แต่วันหนึ่ง เมื่อกลับมาบ้าน ตากับยาย ก็ดูจะวุ่นวาย จนเบิ้มสงสัย
“น้าเพลิน จะมาเยี่ยมนะสิ” ตาตอบ ทำให้เบิ้มนึกถึง น้าเพลินน้องสาวแท้ๆ ของแม่ ที่แต่งงานกับคนญี่ปุ่น และย้ายไปอาศัยที่ญี่ปุ่นตั้งแต่ก่อนเบิ้มจะเกิด นานๆ จะกลับมาเยี่ยมที ครั้งล่าสุดน่าจะเกือบ 10 ปีมาแล้ว
“ลูกน้าเพลินจะมาด้วย” ตาบอก ทำให้เบิ้มคิดถึงโอเน่ซังคนนั้น
ลูกน้าเพลิน ... โอเนซัง คำที่เบิ้มใช้เรียกเธอมาตลอด จำได้ว่าสมัยก่อนเบิ้มรู้สึกชอบตามติดเธอมาก แต่ไม่ได้เจอกันเป็นสิบๆ ปี เธอคงจำเราไม่ได้ละมั้ง
หลังจากจัดเตรียมห้องเรียบร้อย ก็ถึงวันสุดสัปดาห์ ตากับยายไปสนามบิน ส่วนเบิ้มก็ไปเรียนตามปกติ แต่ใจก็กระวนกระวายจนเรียนไม่รู้เรื่อง ในที่สุดก็ถึงเวลาเลิกเรียน หลังเลิกเรียน เบิ้มรีบตรงกับบ้าน ยังไม่ทันได้เข้าบ้านก็ได้ยินเสียงคุยดังไปมา เบิ้มรีบวางของแล้วรีบเดินเข้าไป ก็พบกับน้าเพลิน น้าสาวหุ่นดี วัย 40 กว่า แต่ยังดูสวยกว่าวัย เขารีบไหว้ สายตาก็มองไปทั่วห้อง แต่ก็ผิดหวัง เมื่อมองในห้องแล้วก็ไม่พบสาวที่เขาเฝ้ารอ
“สุมิมะเซน” เสียงใสดังจากด้านหลัง เบิ้มรีบหันไปดู ก็พบกับ สาวสวยหน้าตาสดใส ที่เขาเฝ้าคอยทั้งวัน ทำเอาเขาตะลึงไปชั่วขณะ
สาวในความทรงจำ ... แม้จะไม่ได้เจอมานาน แต่ก็เป็นสาวที่เขาคุ้นหน้าแบบที่น่าจะเคยเจอที่ไหนสักทีเมื่อไม่นานมานี้
“เบิ้ม ช่ายมั้ย” โอเนซัง ทักทายแบบภาษาไทยที่ไม่ชัดเท่าไหร่ ทำให้เบิ้มรู้สึกตัวรีบตอบกลับ
“ใช่ครับ โอเนซัง”
ยังไม่ทันพูดจบ เบิ้มก็ตกใจเมื่อจู่ๆ โอเนเข้ามากอด
“ว๊าย ไม่ได้เจอกันนาน คิดถึงจังเลย”
ทำเอาเบิ้มถึงกับภาพตัดไปเลย
สัมผัสสุดท้ายที่เบิ้มจำได้ คือ กลิ่นตัวหอมๆ กับความนุ่มของหน้าอก ที่กดเข้ามที่ตัวของเขา ทำเอาเขาแทบจำไม่ได้ว่าทำอะไรไปบ้าง จนเวลาผ่านไปถึงกลางคืน หลังจากอาหารมื้อเย็น เบิ้มก็โดนตายายไล่ให้รีบเข้านอนตามเวลาปกติ ทั้งๆ ที่เขายังอยากอยู่เล่นกับน้าเพลินและโอเน่ซังอยู่ เบิ้มรีบไปอาบน้ำก่อนจะกลับเข้าห้อง ขึ้นมานอนกลิ้งไปมาบนเตียง เขาคิดจะนอนหลับเลย แต่เพราะเสียงที่ยังคงโหวกเหวกโวยวายด้านล่าง ทำให้เขายังนอนไม่หลับ
เขาเลยคิดจะปลดปล่อยบางอย่าง บนเตียงใต้ผ้าห่ม เบิ้มกำลังลูบดุ้นของตัวเอง เขาคิดจะชักว่าวเพื่อเป็นการปลดปล่อย เขาจินตนาการถึงโอเน่ซัง สัมผัสนุ่มๆ ที่เขาได้รับจากหน้าอกของโอเน่ซัง
แต่จังหวะที่เขาจะควักดุ้นออกมา เขาก็ได้ยินเสียงปิดประตู แล้วนึกได้ว่า ตายายได้จัดห้องข้างๆ เขาให้เป็นห้องพักของน้าเพลินกับโอเนซัง ยังไม่ทันได้คิด เบิ้มก็ปีนตัวเองออกนอกหน้าต่าง ที่ระเบียง เขาพยายามมุดตัวไปยังห้องข้างๆ ก่อนจะแอบมองลอดบานเกล็ด ก็พบว่าโอเน่ซังกำลังอยู่ลำพังในห้อง
โอเนซัง กำลังค่อยๆ ถอดชุดออก เธอถลกเสื้อขึ้นจนเห็นเสื้อในสีดำ ผิวขาวเนียนของเธอช่างเด่นชัด สักพักก็ถอดกางเกงออก เลยได้เห็น กกน สีดำ ที่เข้าชุดกับเสื้อใน
เธอลูบไปมาที่บริเวณเป้า ก่อนจะเอามือมาดมสักพัก (ผู้หญิงเขาชอบดมกลิ่นเป้าตัวเองหรอ?) เบิ้มสังเกตดูที่บริเวณส่วนล่าง มันช่างอูมขึ้นมาพอควร แต่แล้วเขาก็รู้สึกแปลกๆ
(ทำไมมันรู้สึกเดจาวู เหมือนเคยเห็นภาพนี้ที่ไหนนะ) เบิ้มคิดในใจ
เบิ้ม ควักดุ้นออกมา เพราะความตื่นเต้น กับภาพสาวในฝันที่อยู่ตรงหน้า ในชุดชั้นในสีดำ เพียงแค่ชักเช้าออกไม่นาน เบิ้มก็รู้สึกเสียวสุดยอด จนถึงกับน้ำพุ่งออกมาแรงแบบที่ไม่เคยเป็นมาก่อน
โอเน่ซัง ค้นกระเป๋าเดินทาง หยิบผ้าขนหนูออกมาพันตัว ก่อนจะเดินเข้าห้องน้ำไป เบิ้มคิดจะส่องไปในห้องน้ำ แต่ไม่ว่าจะหามุมยังไงก็ไม่มี จึงตัดใจปีนกลับห้องตัวเอง ก่อนที่ใครจะมาเห็นเขาเข้า เขาข่มตาคิดจะนอนหลับ
แต่เขาก็รู้สึกเหมือนนึกอะไรออก รีบเปิดคอมขึ้นมาดู
(ชะ ใช่ ใช่มั้ย)
เนื้อหาถูกซ่อนเอาไว้ คุณต้องตอบกระทู้นี้ก่อน