ณ บริษัทแห่งหนึ่งที่ฟ้าทำงาน เวลา 12 นาฬิกา...
ฟ้า! นี่ยัยฟ้า! เพื่อนสาวได้เรียกทักเธอ
หะ...หื๊ม? ฟ้าสะดุ้งได้สติก่อนจะหันไปคุยกับเพื่อนของเธอ
โอเครึเปล่า? ช่วงนี้แกดูไม่ได้เลยนะ... เพื่อนถามด้วยความห่วงใย
ฟ้าที่รู้ตัวว่ากำลังทำบรรยากาศร่วมโต๊ะอาหารเสีย จึงรีบแสดงท่าทีร่าเริงสดใส
ปะ...เปล่า! สงสัยงานคงจะเยอะนะ...เลยไม่ค่อยดูแลตัวเอง ฟ้าตอบกลบเกลื่อน
แหลล~ เพื่อนๆต่างพูดเป็นเสียงเดียวกัน
ก่อนที่เพื่อนคนหนึ่งจะมาเอื้อมมือมาแตะที่ไหล่ของเธอ
มีอะไรก็บอกพวกฉันได้นะ อย่าเก็บไว้คนเดียว..ฟ้าเมื่อได้ยินคำพูดนี้ก็สะอึกขึ้นมาทันที เธอเงียบก้มหน้าครู่หนึ่งก่อนจะเงยขึ้นมายิ้มร่า
ขอบคุณใจนะ แต่โอเคอยู่😄2 เดือนหลังจากที่บอยหายไป ฟ้าเธอทั้งโทรหา ติดต่อเพื่อนๆของเขา แต่กลับไม่มีใครรู้เบาะเเสสักคนเดียว..
ทุกๆวัน หลังจากกลับจากทำงานฟ้ามักจะแวะไปที่คอนโดบอย โดยเธอหวังเสมอว่าบอยจะกลับมา
แต่กลับเป็นว่าทุกครั้งที่เปิดประตูเข้าไป เธอกลับพบเพียงความว่างเปล่า
อะ...อาาา ฟ้า พี่จะแตกแล้วนะ อึ๊ก! อ้าาาาา~ แสดงลิ้งค์เฉพาะสมาชิกเท่านั้น
พี่เอกยังคงแวะเวียนมาหาเธอเหมือนเคยๆ แต่ที่ไม่เหมือนเคย คือ อารมณ์ของฟ้าที่เปลี่ยนไปจากเดิม
พี่มีความสุขมากเลยนะคะ เอกกล่าวกับฟ้าที่นอนหันหลังให้เขา ก่อนจะหอมแก้มฟ้าและลูบไล้หวังต่อเกมอีกยก
วันนี้พอกันเถอะค่ะ ฟ้าเหนื่อยเเล้ว... ฟ้าได้ตอบกลับพี่เอก แต่พี่เอกก็ไม่สนใจแถมรบเร้าไปเรื่อยๆ
น่านะ....อีกรอบนะคะ ด้วยความที่พูดไม่รู้เรื่อง จึงเกิดความรำคาญฟ้าเธอได้หันไปตะหวาดใส่พี่เอก
ไม่ได้ยินที่พูดเหรอค่ะ! ฟ้าบอกว่าฟ้าเหนื่อย!!สีหน้าและอารมณ์ของฟ้า ทำให้เอกต้องหยุดชะงักลงและแยกตัวออกไปทันที
ซึ่งฟ้าก็ไม่ได้สนใจใยดีแม้แต่น้อย ต่างคนต่างเงียบใส่กัน บรรยากาศในห้องจากที่เมื่อครู่ สองคนหนุ่มสาวส่งเสียงครางเสียงหลงดังโครมคราม
ตอนนี้กลับกลายเป็นว่าต่างคนคนต่างอยู่ในโลกของตัวเอง...
--------------------------------------------------
เช้าวันรุ่งขึ้น ขณะที่ทั้งสองกำลังแต่งตัวเตรียมไปทำงาน เอกได้เข้ามากอดฟ้าจากทางข้างหลัง
เมื่อคืนพี่ขอโทษนะครับ ที่ทำให้ฟ้าอารมณ์เสีย...ฟ้าเงียบไม่พูดจา ทำเมินเฉยเหมือนกับเอกไม่ได้อยู่ตรงนี้
เอกที่อดทนอดกลั้นมานานก็เริ่มไม่ไหว จึงได้จับฟ้าหันหน้ามาคุยอย่างแรง
จะเมินพี่ไปถึงเมื่อไหร่...ไม่เคยเห็นหัวกันเลยรึไง ห้ะ!! ขึ้นเสียงตะคอกใส่ด้วยความโมโห
เอกไม่ทันรู้ตัวว่ากำลังบีบไหล่ฟ้าจนเจ็บ ทันทีที่เขาเห็นน้ำตาของฟ้าไหลอาบแก้ม
เอกก็รีบดึงมือตัวเองออกทันที...
พะ...พี่เลิกยุ่งกับฟ้าซะทีเถอะคะ ฟ้าได้ยื่นคำขาดกับเอก
เอกลึกๆแล้วเขาเองก็รักฟ้าและอยากให้เธอหันมารักเขาบ้าง แต่ด้วยความที่ฟ้ากดดันเขาแบบนี้
เลยทำให้อารมณ์ที่อดกลั้นมันระเบิดโดยที่ไม่ได้ตั้งใจ
ด้วยความที่รู้สึกน้อยใจที่ฟ้าไม่เคยหันมารักเขา ทั้งๆที่ไม่มีบอยมาเป็นสะพานขวางทางแล้วแท้ๆ
เขาจึงทำตามคำขอของฟ้า เดินออกจากห้องฟ้าไปด้วยอารมณ์ที่ฉุนเฉียว
ปล่อยให้ฟ้าทรุดตัวลงร้องไห้คนเดียวที่หน้ากระจก...
แสดงลิ้งค์เฉพาะสมาชิกเท่านั้น
--------------------------------------------------
ณ ห้องนอนเอกเวลาเลิกงาน เสียงร้องครวญคราจากมิ้น นักศึกษาฝึกงานดังสนั่นพร้อมเต้านมที่เด้งลงไปมา
แสดงลิ้งค์เฉพาะสมาชิกเท่านั้น
ในขณะที่เอกกำลังกระหน่ำอารมณ์ใส่มิ้น จู่ๆเสียงมือถือของเขาก็ดังขึ้นมา ตืด... ตืด... ตืด...
ท่านประธาน(ชั่ว)? เอกตกใจ
ทำให้เขาต้องหยุดกิจกรรมที่กำลังทำอยู่ทันที...
สวัสดีครับท่าน มีอะไรให้ผมรับใช้ครับ? เสียงเอกเปลี่ยนฟังแล้วรู้สึกได้ถึงการเลียแข้งเลียขา
วันพรุ่งนี้มีประชุมใหญ่นะเอกทำเสียงตกใจก่อนจะถามกลับ
ประชุมอะไรหรือครับท่าน! ทำไมไม่เห็นมีเอกสารส่งมาถึงผมเลย?ประธาน(ชั่ว)ไม่พูดอะไรต่อ เหมือนมาเพื่อบอกให้รู้และวางสายไป
ประชุมอะไรว่ะ? เอกสงสัย ก่อนจะวางมือถือและหันไปต่อกับมิ้นที่ค้างไว้เมื่อกี้
แสดงลิ้งค์เฉพาะสมาชิกเท่านั้น
--------------------------------------------------
เช้าวันถัดมาเอกได้เดินทางเข้าร่วมประชุม โดยมีมิ้นที่รับหน้าที่เป็นเลขาฝึกหัดติดตามมาด้วย
ทำไมคนเยอะจัง? มิ้นได้พูดตามประสาเด็ก
ซึ่งเอกเองก็ไม่ต่างกัน เขาไม่เคยเห็นการประชุมแบบนี้มาก่อน
นี้มันเหมือนประชุมเพื่อเปิดตัวอะไรซักอย่าง...เพราะมีหลายๆบริษัทในเครือหุ้นส่วนมาร่วมตัวกันในที่ๆเดียว เอกได้พิจารณาและสันนิษฐานไว้คร่าวๆ ก่อนที่จะตกใจเมื่อเหลือบไปเห็นสาวสวยคนหนึ่ง ที่เขาไม่ได้พบเจอกับเธอมาได้ 3 สัปดาห์แล้ว
ฟ้า!? บริษัทฟ้าไม่ได้อยู่เครือเดียวกับบริษัทเรานี้? เอกอุทานในใจ
มันยังไงกันแน่เนี่ย?ขณะที่เอกกำลังสงสัยในใจ เสียงรอสายเรียนเชิญให้เข้าประชุมก็ได้ดังขึ้น...
ตัวแทนบริษัทหลายๆเครือได้พากันเดินเข้ามาในห้องประชุมใหญ่ ที่ติดป้ายชื่อเอาไว้ให้เรียบร้อย
และไม่รู้ว่าบังเอิญหรือไม่เพราะที่นั่งของเอกนั้น ถูกจัดให้อยู่ตรงข้ามกับที่นั่งของฟ้า
ทันทีที่ฟ้าเข้ามานั่งเธอก็ตกใจเมื่อเห็นพี่เอก
!!? แต่ก็เพียงครู่เดียวเธอก็เมินเขา เหมือนเป็นคนแปลกหน้าไม่รู้จัก
ซึ่งทำเอาเอกเจ็บแปล๊บๆ แต่ก็ทำแอ็คไม่เมินใส่เช่นเดียวกัน...
เมื่อตัวแทนบริษัทได้เข้ามานั่งประชุมกันเป็นที่เรียบร้อย ประธานพิธีก็ได้เดินเข้ามาในงาน
ทุกคนต่างยืนเคารพเมื่อประธานมาถึงและนั่ง จากนั้นประธานพิธีได้กล่าวเปิดประชุม...
ขอบคุณทุกท่านที่มาร่วมประชุมครั้งนี้ กระผมMr.xxx xxx ประธานสูงสุดแห่งบริษัทxxxต่างประเทศ ต้องขอขอบพระคุณเป็นอย่างยิ่งอีกครั้ง... ขณะที่ประธานสูงสุดกำลังกล่าวตามสคิป เอกก็ได้เห็นถึงความบารมีที่น่าเกรงขาม อำนาจที่เหลือล้นเกินคำบรรยายของชายแก่ วัย 57 ปี
เขาจึงคิดเล่นๆในใจ
เอ่อ..ใครที่ได้เป็นพ่อคงเป็นเด็กที่โชคดีที่สุดในโลก และดูเหมือนความคิดของเขาเมื่อครู่ ไปตรงกับคีย์เวิร์ดของงานประชุม
เพราะประธานสูงสุดได้กล่าวลาออกจากตำแหน่ง แล้วได้ยกตำแหน่งตนเองให้ลูกชายของเขา
ผมขอส่งมอบตำแหน่งประธานบริหารสูงสุด ให้แก่Mr.xxx xxx มาตำแหน่งประธานบริหารสูงสุด และมีอำนาจตัดสินแต่เพียงผู้เดียว ขอเรียนเชิญMr.xxx xxx เข้ามาพบปะกับคณะตัวเเทนบริษัทแล้วแต่จะกรุณา... ประธานสูงสุดกล่าวพร้อมกับสบตากับใครบางคน หากสังเกตดีๆประธานสูงสุดมีรอยยิ้มและดวงตาที่ปลื้มปริ่มเป็นที่สุด
ทันทีที่กล่าวจบก็มีคนเปิดประตูให้กับประธานคนใหม่ได้เดินเข้ามาในห้องประชุม ทุกๆคนต่างหือหาเพราะไม่คิดว่าประธานคนใหม่จะหนุ่มขนาดนี้
แต่สำหรับฟ้ากับเอก สองบุคคลนี้จะตกใจมากกว่าคนอื่นๆในห้อง เพราะประธานสูงสุดคนใหม่นี้ คือ...
บอย!? ฟ้าอุทานออกมาทั้งตกใจปนกับงุนงง
นะ...นี่มันหมายความว่ายังไงกันครับ? เอกได้ยกมือขึ้นถามประธานสูงสุดคนเก่า
ก็หมายถึงว่า...ผมคือลูกของท่านประธานยังไงละครับ บอยในชุดใส่สูททรงผู้ดีได้ตอบกลับเอก
แสดงลิ้งค์เฉพาะสมาชิกเท่านั้น
ทำเอาเอกถึงกับสงบปากสงบคำตาเหลือกตัวสั่นผวา...
ทางด้านฟ้าเองก็ยังคงมองหน้าบอย ทั้งคิดถึงเขาและความรู้ผิดที่มันจุกอยู่ในอก มันค่อยๆเพิ่มพูนขึ้นไปอีก...
ผมต้องขอบคุณทุกท่านอีกครั้งนะครับ...ที่ไว้วางใจให้ผมบริหารงานต่อจากพ่อ
และมีอีกหนึ่งเรื่องที่ผมจะบอกกับทุกท่านให้ทราบกัน... คณะตัวแทนต่างกันสงสัยกับสิ่งที่บอยกำลังจะบอก
ผมได้ซื้อหุ้นบริษัททุกๆท่านที่อยู่ในที่นี้ คือ บริษัทที่ขึ้นตรงกับผมเพียงผู้เดียว โดยผู้อำนาจรองลงมาจากผม คือ... บอยเปิดตัวผจก.และเลขาส่วนตัวของเขา
เชิญครับ ผู้จัดการเมฆ...ห้ะ!? เอกยิ่งตกใจเข้าไปอีกเมื่อจู่ๆ หัวหน้าเก่าที่เขาทำการยึดอำนาจมากับมือ
ตอนนี้ได้ไปอยู่กับบอยที่เฉลยตัวจริงว่าเป็นลูกประธานและเป็นนายเหนือหัวของเขาในตอนนี้
นี้มันเหี้ยอะไรวะเนี่ย!? เอกได้อุทานขึ้นหลังจากที่เลิกการประชุม...
มิ้นที่นั่งอยู่ข้างๆก็กำลังงุนงงกับเหตุการณ์ครั้งนี้ และด้วยความเด็กเธอจึงถามเอกกลับโดยไม่ทันคิด
เมื่อกี้...ใช่พี่บอยรึเปล่าค่ะ? ทันทีที่มิ้นเอ่ยขึ้นเอกก็หันไปถามกลับ
รู้จักด้วยเหรอ? ใครค่ะ? ...ออ! ตอนมิ้นมาทำเรื่องฝึกงาน พี่บอยได้เป็นไกด์พามิ้นไปหา HR นะคะ ฮ่าๆ...ตอนนั้นว่าหล่อแล้ว ตอนนี้หล่อกว่าหลายเท่าเลย~ มิ้นได้เอ่ยปากชมโดยหารู้ไม่ว่า เอกกำลังนั่งเครียดจ้องหน้าเขม่น
มิ้นจึงเงียบปากไป...และเอกก็ขับรถกลับบริษัททันที
ด้านฟ้าเองพอเลิกประชุม เธอก็พยายามที่จะเดินหนีจากบอย เพราะความละอายใจที่จุกอยู่ในอก
แต่ทว่า...
สวัสดีครับท่านประธาน !!?ผู้จัดการฟ้าได้เจอเข้ากับบอยและกล่าวสวัสดีทักทายตามมารยาท...
สบายดีกันหรือเปล่าครับ? บอยรับไหว้เพราะถึงแม้จะตำแหน่งใหญ่โต แต่เขาก็อายุน้อยกว่าผจก.ของฟ้า
สบายดีครับ... ผจก.ฟ้าได้กล่าวกลับบอยด้วยรอยยิ้มที่เป็นมิตร
บอยยิ้มรับก่อนจะเหลือบไปมองฟ้ายืนอยู่ข้างหลังผจก.เธอ โดยฟ้าไม่แม้แต่จะกล้าสบตาเขาเลย
เลขาของคุณแปลกนะครับ สวย...แต่ไม่มีความมั่นใจในตัวเอง บอยชีกหน้าฟ้าต่อหน้าผจก.เธอ
ผจก.ฟ้าถึงกับตะกุกตะกัก พยายามแก้ตัวให้กับเธอ
เอ่อ...พอดีว่า วันนี้เธอป่วยนะครับ...เลยเป็นแบบนี้ ต้องขอประทานโทษด้วยนะครับ ตำแหน่งงานที่มอบหมายไป ผมเริ่มจะไม่แน่ใจแล้วซิครับเนี่ย.... บอยทำสีหน้าเชิงดูถูก
ฟ้าถึงกลับเสียอาการ เพราะบอยไม่เคยพูดจาไม่ดีกับเธอทั้งต่อหน้าและลับหลังแบบนี้
ต้องขอประทานโทษจริงๆครับท่าน... แต่ผมรับรองว่าเธอคนนี้ทำงานออกมาดีแน่นอนครับ ผจก.ฟ้าได้ยืนช่วยสุดกำลัง
บอยได้แต่ยิ้มมุมปากก่อนจะเดินผ่านหน้าฟ้าไป แบบไม่แคร์ว่าเธอจะรู้สึกอย่างไรในตอนนี้
โอเคใช่ไหม? ผจก.ฟ้าได้เข้ามาดูอาการของฟ้า
ทันทีที่บอยเดินผ่านไปแล้ว วินาทีนั้นผจก.ได้เห็นน้ำตาของเธอไหลอาบแก้ม...
ผจก.ฟ้ารู้ถึงความสัมพันธ์ของเธอกับท่านประธานคนใหม่ดี แต่ไม่รู้ว่าเหตุอะไรถึงได้เป็นแบบนี้...
--------------------------------------------------
หลังจากที่บอยได้เจอเรื่องร้ายๆมา เขาจึงตัดสินใจกลับบ้านที่ต่างประเทศในวันนั้น โดยไม่ได้บอกกล่าวกับทางบ้าน
นาทีแรกที่กลับสู่วิมานบ้านเกิดตนเอง เหล่าลูกน้อง คนรับใช้ได้ต่างออกมาต้อนรับคุณหนูที่ออกจากบ้านไปนานหลายปี
กลับมาแล้วเหรอลูก... เสียงผู้หญิงคนแรกที่เป็นดั่ง รักแท้หนึ่งเดียวในชีวิตของเขาได้กล่าวทักทาย
วินาทีนั้นบอยเข้าไปกอดแม่ด้วยความคิดถึงสุดจับใจ ทั้งอยากระบายเรื่องราวที่ผ่านๆมาให้ฟังทั้งหมด
ไม่เป็นไรนะลูก...ไม่เป็นไร ลูกอยู่บ้านแล้ว แม่กล่าวพร้อมลูบหัวปลอบลูกชายตัวเอง ทั้งๆน้ำตาคลอไปด้วย
และพอลืมตาขึ้นมามองก็เห็นชายแก่คนหนึ่งยืนมองเขาอยู่ด้านหลังแม่ จึงถอนกอดจากแม่ของเขาและเดินเข้าไปหาพ่อของตัวเอง
บอยยืนประจันหน้ากับพ่อ ก่อนที่เขาจะก้มลงกราบเท้า....ทำทุกๆคนที่ยืนมองต่างพากันประหลาดใจ รวมถึงพ่อแม่ของเขาด้วย
พ่อของบอยอึ้งไปพักใหญ่ เพราะลูกชายของเขาไม่ได้ทำแบบนี้มานานกว่า 10 ปีแล้ว
พ่อจึงโน้มลงมาลูบหัวบอยและกล่าวกับลูกชายสุดที่รัก
กินอะไรมารึยังลูก? โต๊ะอาหารพร้อมแล้ว ด้วยน้ำเสียงที่อบอุ่นใจ
ทุกคนในบ้านต่างพากันเยียวยาจิตใจ ระยะเวลา 2 เดือนที่สภาพจิตใจของบอยจะกลับมาเป็นปกติ...
ณ โต๊ะอาหารค่ำ พ่อแม่ลูกได้นั่งพูดคุยกันระหว่างทานมือค่ำ
แน่ใจจริงๆแล้วใช่ไหมลูก? แม่ได้กล่าวกับเขาพร้อมกับมองไปที่สามีหรือพ่อของบอย
ครับแม่ บอยยืนยันคำเดิม
แล้วแกจะซื้อหุ้นบริษัทเล็กๆแค่นี้ เพื่ออะไร? พ่อด้วยความเป็นนักธุรกิจได้ถามกับลูกชาย
บริษัทเล็กๆแบบนี้....มันจะตอบโจทย์ได้ซักแค่ไหนกัน?บอยจึงลุกขึ้นและเดินรอบโต๊ะกินข้าว
แม่จำป้ายสีที่บริษัทเราส่งต่อให้ซัพพลายเออร์ทำได้ไหมครับ? ไม่กี่วินาทีแม่ก็ร้องอ๋อขึ้นมาทันควัน ก่อนจะมองหน้าบอยและยิ้มอย่างภาคภูมิใจ
มิน่าละ...ถึงได้ออกแบบรู้ใจแม่จริงๆ ฝีมือใอ่เสือของแม่นี่เองเเม่เอื้อมมือไปหยิกแก้มบอย ก่อนจะหันหน้าไปมองพ่อด้วยสายตาที่เข้าข้างลูก...
.... แต่ถึงอย่างนั้นพ่อก็ไม่เห็นด้วยอยู่ดี เพราะมันไม่คุ้มค่ากับเงินที่จะต้องเสีย
แต่พ่อว่าเอาเงินส่วนนี้ไปเจาะตลาดจีนดีกว่าไหม? มันดูจะคุ้มค่ากว่านะบอยจึงอธิบายแผนหารให้พ่อฟัง
ผมไม่ได้จะใช้เงินจำนวนพันล้านดอล ไปซื้อเฉพาะบริษัทนี้บริษัทเดียวซะหน่อยนิครับ... แต่ผมจะใช้เงินนี้ซื้อหุ้นบริษัทอื่นๆอีก ที่ไทยมีบริษัทดีๆเยอะนะครับ! ที่ตลาดหุ้นยังไม่มี
และที่จีนเอง...แคท(พี่สาว)ก็คุมอยู่ที่นู้นแล้ว ผมจะไปซ้ำรอยอีกทำไม? บอยบอกเหตุผลมาสู้กับพ่อ ซึ่งจริงแล้วพ่อไม่ได้เสียดายเศษเงินจำนวนพันล้านดอลลาร์สหรัฐ แค่เพียงอยากฟังความเห็นของลูกชายที่กำลังเติบโตอยู่ก็เท่านั้น
พอซื้อสำเร็จแล้วแกจะทำยังไงต่อ? (พันล้านดอลลาร์สหรัฐ = 29,988,000,000.00 ล้านบาทไทย)
ถ้าเป็นไปตามแผน...ผมก็จะเอาบริษัทที่ซื้อมานี้ มารวมกันในนามบริษัทเรา และตั้งเป็นสาขาหลักที่ 2 ในเขตทวีปเอเชียตะวันออกเฉียงใต้...พ่อพิจารณาไตร่ตรองคำพูดของลูกชายของเขา เขามองลึกลงไปในแววตาบอยและรู้เหตุผลที่แท้จริง
ถ้าอย่างนั้น... พ่อได้ลุกขึ้นเดินไปตบไหล่บอย
พ่อจะแต่งตั้งให้แกเป็นผู้บริหารสูงสุด...คุมเขตทวีปเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ บอยยิ้มขอบคุณพ่อ
--------------------------------------------------
ไม่คิดเลยว่าพ่อจะยอมมาด้วยตัวเอง... บอยได้กล่าวกับแม่ที่รออยู่บนรถ
หึๆ แม่กลั้นขำ บอยจึงถามด้วยความสงสัย
ที่พ่อยอมมานี้ก็เพราะเรานั่นแหละ... แล้วที่นี้เหรอที่ทำงานของลูกตอนอยู่ไทย แม่ชี้ตำแหน่งบริษัทที่บอยทำงานในตอนนั้น
บอยยิ้มดีใจก่อนจะเปลี่ยนเรื่องคุยแก้เขิน
ออ..ใช่ครับแม่ แม่จำตลาดเยาวราชได้ไหม? แม่ส่ายหน้าจำได้ลางๆ บอยจึงบอกพี่คนขับพาพ่อกับแม่ไปเดินตลาดเยาวราช ทันทีที่พ่อขึ้นรถมาแล้ว...
ณ ตลาดเยาวราช
อืม...เปลี่ยนไปเยอะเลยนะ แม่ได้กล่าวขึ้นขณะที่พ่อทำหน้าเซ็งๆ แต่ก็แฝงไปด้วยความหลัง...
คุณค่ะ แม่เรียกพ่อพร้อมกับหยิบชุดกระโปรง ตามประสาผู้หญิงให้สามีกับลูกดู
สามคนพ่อแม่ลูกได้เดินตลาดเยาวราชไปเรื่อยๆ กระทั่งไปพบเข้ากับเฮียขายบะหมี่...
เฮีย! บอยได้เข้าไปทักทาย เฮียตกใจทักทายกลับ
เอ้า! หายไปไหนมา 2 เดือน? แต่เฮียก็ต้องหยุดชะงักขณะลวกก๋วยเตี๋ยวอยู่
เพราะเขาได้พบกับอดีตเจ้านายตัวเอง...
คะ...คุณท่าน! เฮียทำตัวไม่ถูกมือไม้แข็งเหมือนโดนมนสะกด
ฉันขอเส้นเล็กเย็นตาโฟ... พ่อได้มองเมนูก่อนจะสั่งกับเฮีย
ดะ... ได้ครับ... เชิญรอด้านในเลยครับ เฮียได้สติจึงยิ้มอย่างสุภาพและเปี่ยมไปด้วยความปิติ
พ่อได้ริมรสชาติก๋วยเตี๋ยวสูตรของอดีตลูกน้องตัวเอง...
พัฒนาขึ้นมากนะ พ่อได้กล่าวชมเฮีย เฮียที่คุกเข่าก็ได้ยิ้มอย่างชื่นใจ
เป็นยังไงบ้างละ พ่อได้ถามกับเฮีย
สบายดีครับคุณท่าน...อืม ดีแล้ว... พ่อได้วางเงินจำนวนหนึ่งและเหรียญบางอย่างให้กับเฮีย ก่อนจะลุกเดินออกจากร้านไป...
เฮียน้ำตาไหลเพราะมันคือ
เนื้อหาถูกซ่อนเอาไว้ คุณต้องตอบกระทู้นี้ก่อน