พ่อ...แม่...เกิดอะไรขึ้นครับ? บอยถามด้วยความมึนงง
แม่ของเขาเดินเข้าไปกอดบอยอย่างเบามือ
ไม่เป็นไรแล้วนะลูก ไม่เป็นไรแล้ว...บอยทำหน้างงแต่เขาก็รู้สึกโอเคอยู่ ก่อนที่จะถามซ้ำว่ามันเกิดอะไรขึ้น...
พ่อกำลังจะเอ่ยปากพูดแต่แคทก็เข้ามาขัดจังหวะพอดี
แกลื่นล้มหัวฟาดพื้นนะ...โชคดีนะที่สมองไม่ได้ผลกระทบอะไร😏แคทชิงพูดแทรกพ่อของเธอ สองพ่อลูกต่างมองหน้ากันและไม่พูดอะไร เป็นฝ่ายพ่อที่ต้องหลบทางให้แคทได้พูดต่อ
เธอเดินตรงไปนั่งข้างเตียงบอย เธอยิ้มนำมือไปเเตะที่หน้าอย่างเอ็นดูน้องชาย
โตจนป่านนี้แล้ว..ยังต้องให้พี่มาแก้ปัญหาให้มันจริงๆเลยนะ....บอยไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น แต่นานแล้วที่ไม่ได้เห็นแคทแสดงด้านอ่อนโยนออกมา เขาจึงเบี่ยงหน้าแก้เขินไป
😳😒แคทเธอยิ้มกริ่มที่เห็นน้องชายไม่เป็นอะไรมากแล้ว แต่ก็ถามด้วยความชัวร์
แล้วตอนนี้เป็นไงบ้าง...รู้สึกปวดตรงไหนรึเปล่า?เอ่อ...ไม่ครับ...แต่รู้สึกเหมือนลืมอะไรสำคัญไปอย่าง...ลืมอะไร?บอยพยายามนึกแต่ก็นึกไม่ออก เขาได้แต่มองไปนอกหน้าต่าง มองที่ท้องฟ้าเหมือนกำลังจะนึกออก แต่ก็ไม่...
ไม่ครับ...ผมจำไม่ได้จริงๆ บอยทำหน้าเศร้า แคทก็พยักหน้ามองชำเลืองมองแม่บอย เป็นอันรู้กัน...
ไม่เป็นไรก็ดีแล้ว...งั้นเดียวพี่ไปทำธุระก่อนนะ...ไม่ต้องคิดมาก พักผ่อนเยอะๆละ... แคทได้กุมมือบอยเอาไว้บอยก็งงๆแต่ก็พยักหน้าตอบครับๆไป
จากนั้นเธอก็เดินออกมาจากตรงนั้น ไปหาพ่อที่ยืนรออยู่ข้างๆห้องน้ำ
หนูมีเรื่องสำคัญจะบอกกับพ่อคะ เธอยืนหยุดข้างๆพ่อของเธอ พ่อก็พยักหน้าเดินตามลูกสาวคนโตของเขาออกไปนอกห้องผู้ป่วย
ณ ดาดฟ้าของโรงพยาบาล แคทได้ออกมาตากอาการที่ไทย โดยมีพ่อยืนมองอยู่ข้างหลัง
ห๊าาา~ไม่ว่าจะกี่ปีก็ไม่เปลี่ยนไปเลยนะ........ พ่อยังคงยืนเงียบไม่พูดอะไรรอฟังสิ่งสำคัญที่ลูกสาวกำลังจะบอก
บอยเนี่ยนิสัยไม่ต่างจากพ่อตอนแรกๆเลย...ต้องคอยให้คนอื่นมาตามเก็บกวาดอยู่เลย. แคทพูดแซะพ่อตัวเองก่อนจะค่อยๆหันหน้ายิ้มแฉ่งใส่เขา
....แต่ก็นะ....พ่อลูกกันก็ต้องได้นิสัยมาบ้างแหละ....เรื่องที่หนูรู้มาตอนนี้ เจ้าน้องชายตัวแสบคนนี้ไปทำเรื่องใส่ตัวเข้านะพ่อเรื่องอะไร? พ่อทำหน้าเคร่งขรึมอยากรู้ จนเผลอแสดงแววตาเกรี้ยวกราดออกมา
แคทนิ่งไปครู่หนึ่งเหงื่อเธอตกเล็กน้อย แต่ก็ไม่ถึงขั้นกลัวจนตัวสั่น เธอเดินเอารูปถ่ายใบหนึ่งไปให้พ่อดู เป็นรูปผู้หญิงคนหนึ่งหน้าตาดี
ผู้หญิงคนนี้..เป็นพี่สาวของคนที่ทำให้น้องหนูต้องเจอเรื่องบ้าๆแบบนี้...เท่าที่หนูรู้คือ...เธอเป็นจิตแพทย์ และบอยคงทำข้อตกลงอะไรบางอย่าง จนทำน้องชายหนูจำเรื่องที่ผ่านมาไม่ได้...พ่อได้แต่นิ่งก่อนจะฉีกรูปทิ้งต่อหน้าแคท เศษรูปละเอียดจนปลิวไปกับสายลม
....หยุดเรื่องทั้งหมดซะ...ไม่งั้นมันจะไม่จบสิ้น. พ่อพูดก่อนจะหันหลังใส่แคท เธอจึงพูดสวนพ่อเธอกลับไป
เหมือนที่พ่อเคยทำไว้กับครอบครัวรีนนะเหรอ?พ่อถึงกับหยุดนิ่งหันไปมองด้วยสายตาอาฆาต
ถ้าแกไม่ใช่ลูกของฉัน คงรู้ซินะว่าจะเกิดอะไรขึ้น...แคทเธอได้แต่กัดฟันไม่พูดต่อ พ่อก็หันหน้ากลับและเดินลงจากดาดฟ้าทันที
กรี๊ดดดดดดดดด!!!!!! แคทกรีดร้องออกมาอย่างโมโหสุดขีด เธอเจ็บใจที่ต้องจำใจปล่อยเรื่องของฟ้า สาวคนที่ทำให้น้องชายเธอเจ็บเจียนขาดใจออกไป
เพราะหากเธอล้ำเส้นมากไปกว่านี้ พ่อของเธอคงจะไม่อยู่เฉยๆแบบนี้แน่ๆ
หลังจากจบบทสนทนากับพ่อบนดาดฟ้า เเคทเธอก็ได้โทรเรียกลูกน้องของเธอมารับ ระหว่างทางที่ลงลิฟท์เธอก็บังเอิญเจอกับรีนที่มาเยี่ยมบอยพอดี
สวัดดีแคทหวัดดี...มาเยี่ยมบอยเหรอ?รีนได้แต่ตะกุกตะกักเเคทจึงแซวเธอ โดยการเข้าไปกระซิบข้างหูของเธอ
ตอนนี้น้องชายฉันกำลังไม่มีใคร ก็เข้าไปดูแลซะเลยซิ... หื๊ม? รีนทำหน้าเขินอาย แคทก็ยิ้มกริ่มก่อนที่ประตูลิฟท์กำลังจะปิด แคทจึงรีบกดเปิดประตูออกแล้วเดินออก
จะรอชมผลงานนะ...น้องสะใภ้... เธอหันมาโบกมือเบาๆก่อนจะจากไปแบบสวยๆ
รีนได้แต่ยิ้มเขินๆมองดูแคทก่อนที่ประตูจะปิดลง ปี๊ด...
ก็หวังจะเป็นแบบนั้นนะ รีนยิ้มอย่างผู้ชนะ เธอหยิบมือถือโทรหาคนของเธอ เพื่อฟังผลรายงาน
เนื้อหาถูกซ่อนเอาไว้ คุณต้องตอบกระทู้นี้ก่อน