เกือบสามปีที่แล้วผมกับรุ่นพี่คนนึงเดินทางไปฝึกงานเด้านอุปกรณ์การแพทย์ที่เมืองลอสเองเจลิสมลรัฐแคลิฟอร์เนียประเทศสหรัฐอเมริกา ช่วงที่ไปถึงราวเดือนกันยายนอากาศกำลังสบายๆไม่หนาวไม่ร้อน บริษัทติดต่อเช่าห้องในอพาร์ทเม้นท์ย่านนอร์ทฮอลลีวูดใกล้กับที่ตั้งของบริษัทแม่
รุ่นพี่ที่ไปด้วยกันมีกำหนดอยู่อเมริกาเพียงเดือนครึ่งส่วนผมอยู่ยาวสองปี เมื่อต้องอยู่คนเดียวผมก็เริ่มหัวหมอสืบถามเรื่องค่าที่พักเดือนละสองพันเหรียญ ได้ความว่าบริษัทแม่เป็นผู้ชำระให้ส่วนเอ็งจะย้ายไปอยู่ที่ไหนถ้าแพงเกินกว่านั้นก็ออกส่วนต่างเองละกัน
ฝรั่งคนขับรถบริษัทเปรยว่างานเลิกแค่สี่โมงทำไมไม่หางานพาร์ทไทม์ทำ เดินหาอยู่เกือบอาทิตย์ในที่สุดผมก็ได้งานในร้านอาหารไทยเป็นพนักงานทำความสะอาดบวกล้างจานและเอาขยะไปทิ้งเลิกงานห้าทุ่มนั่งซับเวย์กลับถึงอพาร์เมนท์ใช้เวลาไม่เกินเที่ยงคืน เกิดมาเพิ่งเคยเข้าห้องน้ำผู้หญิงก็คราวนี้ พวกน้องๆโฮสต์แซวชอบว่าเรียนจบถึงวิศวะมาทำงานล้างห้องน้ำ ก็ได่แต่ยิ้มรับไม่สนคำพูดคนเพราะหมายใจอยู่ที่เจ้าเฟนเดอร์สตรัทมาสเตอร์บิ้วท์เจสันสมิทตัวละสามพันห้าร้อยเหรียญในตู้โชว์ของห้างกีตาร์เซ็นเตอร์ ค่าแรงรวมทิปวันละร้อยห้าสิบหมั่นเก็บออมเพื่อกีตาร์ดีๆสักตัวอยู่เมืองไทยคงไม่ได้ซื้อ
กล่าวถึงเรื่องทิปร้านที่ผมทำงานถือว่าเป็นร้านใหญ่ทิปค่อนข้างดี ขนาดแบ่งแค่สิบเปอร์เซ็นต์จากทิปรวมของร้านให้คนในครัวยังได้ตั้งคนละยี่สิบ ยิ่งตอนกลางคืนมีดนตรีเล่นบรรยากาศคล้ายผับบาร์ได้ยินว่าน้องๆโฮสต์สาวๆสวยๆได้ทิปกันคนละสามสี่ร้อย
ลองสอบถามพวกพ่อครัวแม่ครัวเรื่องที่พักเอาแค่พอซุกหัวนอนมีความปลอดภัยในระดับนึง มีห้องเช่าเข้าข่ายน่าสนใจอยู่ระหว่างร้านอาหารกับบริษัทพอดี ที่สำคัญคือราคาถูกเพียงสี่ร้อยหกสิบเหรียญต่อเดือน เจ้าของเป็นคนเม็กซิกันเมียไทยชื่อมาร์คัสใจดีทั้งคู่ กะจะขอให้แกเขียนใบเสร็จค่าที่พักสักพันเหรียญแต่ก็ยังเกรงใจดูๆไปก่อนเดี๋ยวค่อยหาจังหวะคุย(โชคดีมากที่ไม่เห็นแก่เงินเล็กน้อย ไอ้พี่ที่กลับมาก่อนแม่งฟ้องบริษัทว่าผมมีแผนคิดจะโกงค่าที่พัก เกือบซวย)
บ้านของลุงมาร์คัสอยู่ย่านชานเมืองห่างจากฮอลลีวูดขึ้นไปทางเหนือราวสามไมล์ โรงเรือนไม้หลังใหญ่ยาวสามหลังซอยแบ่งห้อง ตั้งอยู่บนเนินบรรยากาศโปร่งโล่งสบายช่วงเดือนพฤศจิกายนสัมผัสได้ถึงลมแรงเย็นฉ่ำ ภายในอาทิตย์แรกที่ย้ายผมก็ป่วยเป็นไข้ ในตอนนั้นยังไม่มีใครพูดถึงโคโรน่าไวรัสก็คิดว่าแค่ป่วยธรรมดาซื้อวิตามินรวมกินก็คงจะดีขึ้น ที่ไหนได้จัดเต็มทั้งน้ำมูกทั้งปวดหัวอย่างรุนแรงนอนซมจมที่นอนอยู่สองวัน
“พี่อิฐ ..!!” ผมคุ้นหน้าแต่จำชื่อไม่ได้เพราะน้องไม่ได้ประจำที่ร้าน
“แก้มไงพี่ แหม.. ลืมได้ไง” น้องแก้มเบะปาก แฟนหนุ่มคนไทยเดินมาสมทบ “พี่อิฐอยู่ที่นี่เหรอพี่” น้องแก้มถาม
“ไปไงมาไงล่ะ”
“หนูมาดูห้อง มีคนเค้าแนะนำ”
“ห้องที่นี่อ่ะนะจะอยู่ไหวเหรอ ห้องมันเล็กนะแถมโทรมด้วย เอาจริงๆนะ แค่ที่ซุกหัวนอนอ่ะ”
“เจ้าของอยู่มั้ยพี่”
“เค้าอยู่อีกที่นึงจะมาก็ตอนเก็บค่าเช่านั่นแหละ แต่พี่มีเบอร์โทรศัพท์”
“ว่าแต่เราจะอยู่กันได้เหรอแถวนี้มันไม่ใช่ย่านที่คนดีๆจะมาอยู่กันเลยนะ”
“ผมว่าก็โอเคนะครับ ไม่มีตึกสูงๆ เหล็กดัดสามชั้นรถตำรวจวิ่งผ่านทุกห้านาที ปลอดภัยไม่เปลี่ยว” แฟนหนุ่มหน้าละอ่อนปล่อยมุข
“อพาร์ทเม้นที่แก้มอยู่มีคนติดเชื้อไวรัส เค้าว่าซิตี้กำลังจะสั่งปิดทั้งตึกห้ามคนเข้าออกภายในสองสามวันนี้ก็เลยต้องรีบย้ายออก ทีนี้น้องหลายคนพ่อแม่ยังไม่ส่งตังค์มาก็ลำบาก มันต้องมีค่ามัดจำต้องเซ็นชื่ออะไรเยอะแยะ”
“นี่พี่ก็ป่วยนอนซมอยู่สามวันเพิ่งจะดีขึ้น เอาเบอร์โทรเจ้าของไปลองคุยเองละกัน แต่ที่นี่ลมแรงอากาศดีออกจะเย็นๆด้วยซ้ำไม่ต้องมีแอร์ ไม่มียุงไม่ต้องมีมุ้งลวด”
“เค้าคิดเดือนเท่าไหร่พี่อิฐ”
“สี่ร้อยหกสิบ”
“เราไปบอกน้องมันซักเดือนละห้าร้อยห้าสิบได้อยู่เนอะ” แฟนหนุ่มปรึกษา
“ย้ายมากันหลายคนมั้ยอ่ะ”
“ก็คนไทยทั้งตึกอ่ะพี่ ร่วมๆสามสิบคนได้มั้ง”
“ถ้าจะมาอยู่กันจริงๆก็ต้องปรับปรุงหน่อยวันสองวันพี่ว่าไม่น่าจะทันอ่ะ”
“ซักอาทิตย์นึงไหวมั้ยพี่ ช่วงนี้ให้อาศัยใครไปก่อน”
“เคยเห็นพวกช่างแม็กมันยกพวกมารุมแป๊ปเดียวเสร็จ”
“งั้นซักห้าวัน”
“งั้นเดี๋ยวพี่โทรถามเจ้าของให้เลย” ได้ยินแบบนั้นผมก็เกิดพุทธิปัญญายกโทรศัพท์ขึ้นมากดเบอร์ลุงมาร์คัส “ลุง .. ผมเช่าทั้งหมดทั้งบ้านทั้งเนื้อที่ลุงเนี่ย สองพันเหรียญได้มั้ย”
“มึงจะเช่าไปทำเชี่ยอะไรวะ” ลุงมาร์คัสตอบหัวเราะ
“เออน่ะ สองพัน ตกลงนะทำใบเสร็จให้ผมด้วย”
“เออ..” ลุงแกคงคิดว่าปกติก็แทบไม่มีใครเช่าได้สองพันก็เยี่ยมแล้ว
“ลุงมีช่างซ่อมบ้านไว้ใจได้มั้ยอ่ะ ขอเบอร์ด่วนเลย”
ทั้งเงินเก่าเงินเก็บเงินใหม่รวมกันได้เกือบเจ็ดพันเนรมิตธุรกิจห้องเช่าจำนวนสิบสี่ห้องให้ผมได้ภายในสี่วัน ถึงจะมองออกว่างานหยาบแต่ด้วยเวลาและงบประมาณโดยรวมก็ถือว่าพออยู่ได้ ส่วนน้องมันจะไปปล่อยห้าหกร้อยก็เรื่องของมัน
คนที่อยู่แต่เดิมนอกจากผมแล้วยังมีสองพี่น้องวัยรุ่นเม็กซิกันชื่อ อันเดรียส กับ เปเรซ ซึ่งลุงมาร์คัสขอให้ผมไม่ไล่ออกไปค่าเช่าห้องให้หักจากเงินสองพัน ผมออกปากดูแลต่อให้ไม่ต้องคิดมากเผื่อจะไหว้วานทำโน่นทำนี่ สองพี่น้องพูดภาษาอังกฤษไม่ได้จึงแทบไม่ได้คุยอะไรยิ้มให้ก็ไม่ยิ้มตอบ ก็เลยเฉยๆไปก่อนเดี๋ยวเด็กคงรู้จากลุงมาร์คัสเอง
ยิ่งใกล้คืนคริสมาสก็ยิ่งรู้ว่าทำไมบ้านเช่าแห่งนี้ถึงไม่เป็นที่นิยม เพราะมันเป็นช่องลมระหว่างช่องเขาพอดีในช่วงฤดูหนาวจึงโคตรหนาวลมพัดตึงทั้งวันทั้งคืน บางทีมีละอองน้ำปรอยผสมด้วยกดอุณหภูมิลดต่ำลงใกล้ศูนย์องศา ถึงแอลเอจะไม่ใช่เมืองหนาวอะไรนักแต่สำหรับผมแทบจะเรียกได้ว่านรกบนดิน
บรรยากกาศรอบๆตัวทั้งที่บริษัทและที่ร้านอาหารถือว่าตื่นตัวเรื่องไวรัสโรคระบาดเต็มที ย่านดาวน์ทาวน์แทบทุกหัวมุมถนนมีกลุ่มประท้วงสิทธิมนุษยชนเรื่องข้อบังคับเรื่องใส่หน้ากากอนามัยแลวุ่นวาย
“รวยแล้วล่ะสิถึงได้มาลาออก” สาวหล่อเจ้าของร้านอาหารยิ้ม “ได้ข่าวว่าทำห้องเช่าดีเลยนี่”
“พอดีแถวนั้นลมแรงน่ะครับ เค้าว่าช่วงนี้อยู่ในที่ลมแรงๆถึงจะดี”
“ตราบใดที่เรายังไม่มีใบเขียวหรือมาวีซ่าธุรกิจพี่จะขอเตือนว่าอย่าไปลงทุนอะไรมาก เราทำไว้ดีถึงเวลาเจ้าของเค้ามายึดคืนไล่ออกทำไง”
“ลุงเจ้าของบ้านเค้าดูไม่มีปัญหาอะไร คงไม่โกงมั้งคับ”
“มีเมียคนไทยไม่ใช่เหรอป้าอะไรนั่นน่ะ อิฐก็รู้นี่ว่าคนไทยที่อยู่ที่นี่นานๆจะเปลี่ยนไปยังไงเรื่องเงินไม่เข้าใครออกใครทั้งนั้น ตราบใดที่เรายังไซน์สัญญาเองไม่ได้ยังไงก็เสียเปรียบ”
“ขอบคุณครับ” ผมยกมือไหว้รับค่าจ้างคืนสุดท้าย
“อ่อ.. อยู่อเมริกาไม่มีรถก็เหมือนไม่มีขา หารถซักคันมีเงินมีทองปลอดภัยกว่ากันเยอะ”
“ครับพี่ งั้นผมขอตัวเลยนะ”
“โชคดี อิฐ”
แสดงลิ้งค์เฉพาะสมาชิกเท่านั้น
กลางเดือนมกราคมคือช่วงที่พี้คที่สุด ทั้งลงมรสุมทั้งลมหนาวจากทางเหนือ ผมปราถนาอยากจะเห็นหิมะตกครั้งแรกในชีวิตแต่เค้าว่ามันต้องหนาวกว่านี้อีก คืนหนึ่งกำลังยืนสูบบุหรี่เคล้าลมแรง เจ้าอันเดรียสผู้พี่เดินเข้ามาขอบุหรี่ผมยื่นให้ไปทั้งซอง มันเล่าว่าโดนเลิกจ้างงานได้เกือบอาทิตย์แล้ว ไม่มีเงินให้น้องชายไปโรงเรียน
ยืนคุยสักพักโดยที่ผมยังไม่ได้เปิดเผยว่าเช่าที่ต่อจากลุงมาร์คัสแล้ว จริงๆแล้วอันเดรียสสื่อสารภาษาอังกฤษพอรู้เรื่อง กำลังคุยเพลินอยากสูบอีกสักตัวบอกจะเดินเข้าห้องหยิบซองใหม่เจ้าอันเดรียสก็ยื่นซองบุหรี่ให้ มันเป็นเด็กใช้ได้ไม่เห็นแก่ตัว ส่งเสียน้องชายเรียนหนังสือมีเงินติดกระเป๋าไปโรงเรียนทุกวัน ผมยื่นแบงค์ยี่สิบใบเดียวที่มีติดกระเป๋าให้อันเดรียสบอกไม่รับ แต่มันมีอะไรจะขายแลกเปลี่ยน
“คนไทยใช่มั้ย” อันเดรียสถามหน้าซื่อ ผมพยักหน้ารับ “อยากดูผู้หญิงไทยแก้ผ้ามั้ย สวยๆทั้งนั้นเลยนะ”
ได้ยินแล้วแทบสำลักบุหรี่แถวนี้จะไปมีผู้หญิงไทยแก้ผ้าให้ดูที่ไหนได้นอกจากน้องๆนักศึกษาที่มาเช่าห้อง ไอ้เด็กเปรตนี่ทีแรกก็นึกว่าจะดีเกือบจะเคลิ้มแล้วเชียว ลองเล่นกับมันดูสักตั้ง
รอบละยี่สิบ เจ้าอันเดรียสเสนอ เนื่องจากไม่สามารถรู้ล่วงหน้าว่าห้องไหนจะมีกิจกรรมวาบหวามเมื่อไหร่การออกมายืนทนรอท่ามกลางลมแรงจึงไม่ใช่เรื่องสนุกนัก ห้องไหนโชว์เสียวเมื่อไหร่ส่งข้อความเรียกเมื่อนั้น อีกทั้งยังคอยดูต้นทางระวังหลังให้ อ่ะ.. ข้อเสนอมึงนับว่ามีหลักการ ผมตื่นเต้นมากเอาไงเอากัน
คว้าแจ็คเก็ตเดินตามเจ้าอันเดรียสไปตามแนวทางเดินหลังห้อง เพิ่งสังเกตุว่าแต่ละห้องเอาชุดชั้นในออกมาตากแดดตากลมกันเรียงราย เจ้าอันเดรียสแซวว่าคนไทยอยู่ที่ไหนต้องชักธง(ตากผ้า)
เพิ่งห้าโมงเย็นแต่มืดตึ้บราวเที่ยงคึน เจ้าอันเดรียสพุ่งเข้าไปก้มๆเงยๆสักพักแนบหน้ากับผนังที่มีแสงลอดจากรูเล็กๆ มันหรี่ตาเล็งสักพักก็กวักมือเรียกให้เข้าไปแทนที่ส่วนตัวมันออกไปเดินคุมเชิงอยู่หน้าบ้าน
น้องแปม เวิร์คแอนด์ทราเวลนักศึกษาจากมหาวิทยาลัยชื่อดังย่านปทุมวันกำลังถอดเสื้อผ้าออกทีละชิ้นๆหันมาทางนี้พอดี ใจผมเต้นรัวๆแทบกระเด็นออกจากอก เธอถอดยกทรงออกเห็นนมตั้งเต้านมเป็นกระเปาะหัวนมสีน้ำตาลอ่อนชูชันเห็นแล้วอยากเอาลากลงลิ้นดูดดมให้ชื่นใจ
น้องแปมก้มถอดกางเกงในร่างเปลือยเปล่าผิวขาวเนียนกระจ่างใส เพ่งพินิจพิจารนาหีน้องแปมจนควยแข็งแทบระเบิด เนินน้องนวลเนียนสะอาดตาไม่มีขนสักเส้นโหนกนูนสองกลีบอิ่มอูมแนบชิดสนิทน้องแปมเปิดฝักบัวสาดใส่ปะทะร่างหลับตาพริ้มอย่างผ่อนคลาย ขัดถูไปทั่วจนมาถึงเนินสามเหลี่ยม สาวน้อยเหยียบขอบอ่างปลดฝักบัวลงฉีดล้างเห็นหีชมพูชัด ควยกระตุกปวดหนึบๆอยากถอดกางเกงชักว่าวแม่งตรงนี้เสียเลย เคยเห็นน้องใส่กางเกงขาสั้นโชว์เรียวขาขาวก็ว่าเสียวควยแล้วไม่นึกไม่ฝันว่าจะได้เห็นถึงซอกแคมสั่นประสาทแทบกระฉูดคากางเกง ทันใดนั้นเจ้าอันเดรียสผิวปากส่งซิก ผมยืนขึ้นอย่างลุกลี้ลุกลนปนเสียดายเดินทำเนียนๆออกมาสมทบยังระทึกใจไม่หาย น้องแก้มกับแฟนหนุ่มหน้าละอ่อน จอดรถเดินเข้าในบริเวณบ้าน
“สวัสดีค่ะพี่อิฐ” น้องแก้มยกมือไหว้ “วันนี้โคตรหนาวเลยเนอะพี่”
“สวัสดีจ้ะ เห็นเค้าว่าคืนนี้น่าจะถึงศูนย์องศานะ” ผมรับไหว้
“หูย..ศูนย์เลยเหรอ เดี๋ยวแก้มจะเปิดน้ำอุ่นอาบให้เพลินเลยอยากหนาวดีนัก”
“ถ้าคืนนี้ถ้ามีเสียงอะไรเล็ดลอดก็อย่าถือสานะครับพี่” แฟนหนุ่มชูแพ็คเบียร์อวด
“เสียงอะไร..” ผมถาม
“ตัวเองอ่ะชอบพูดอะไรแบบนี้เกรงใจพี่เค้าบ้าง เล่นไม่รู้จักเด็กรู้จักผู้ใหญ่” น้องแก้มหันไปดุแฟน
“พอดีคืนนี้กะว่าจัดหนัก”
“จัดแบบจุกๆเลยป่ะล่ะ จุกๆนะไม่ใช่จอดๆ” น้องแก้มปรามาส
“เออ เดี๋ยวรู้” เจ้าหนุ่มพึมพำ
“เอาเถอะตามสบายมาไกลถึงนี่ก็ไม่มีใครห้ามใครแล้ว ห่วงก็แต่ข้างห้องนั่นแหละ”
“ก็ไม่เห็นว่าอะไรนะครับสงสัยจะนอนฟังกันเพลินเลยน่ะสิ” แฟนหนุ่มยิ้มหลิ่วตา
สองคนท้าทายกันไปมาจนปิดประตูห้อง นึกภาพน้องแก้มตอนใส่เครื่องแบบของร้านกางเกงขาสั้นจุ๊ดเสื้อกล้ามเปิดไหล่โชว์เนินอกตอนเป็นโฮสต์แล้วสยิวจนหัวสั่น
“ไอ้อั๋น.. มึงอ่ะ ชื่ออั๋น!!" ผมตั้งชื่อให้มันใหม่แม่งเรียกยากพิมพ์ก็ยาก
“เยส ครับนาย” เจ้าลูกสมุนหนุ่มน้อยเม็กซิกันตอบรับเสียงแข็ง
“ห้องไอ้สองคนนี้มีรูป่ะวะ”
“มีครับ เมื่อวานผมก็ดู มันส์มากอย่างกะดูหนังเอ็กซ์เลย ”
“เออๆ เชี่ยจริงๆสัส มึงเฝ้าไว้อย่าให้คลาดสายตาเดี๋ยวกูให้พิเศษ ถ้าแม่งเอากันเมื่อไหร่มึงรีบรายงานกูทันทีเข้าใจมั้ย!!”
“คับผม..” เจ้าอันเดรียสยืนขาชิดรับคำเป็นมั่นเหมาะ
เนื้อหาถูกซ่อนเอาไว้ คุณต้องตอบกระทู้นี้ก่อน