แม้ว่าอากาศในยามค่ำคืนที่ฝนตกจะหนาวเหน็บ แต่มันกลับไม่สามารถทำให้คนสองคนรู้สึกได้เลย ยามนี้มีแต่ความอบอุ่นที่ทั้งสองรู้สึก สองแขนสองร่างโผเข้าโอบกอดกัน ความรักที่เป็นดั่งดอกไม้เริ่มผลิบาน แม้ว่าในห้องจะมืดสนิทแต่ทุกครั้งที่แสงวูบวาบของฟ้าแลบเกิดขึ้น สองสายตาก็ต่างจ่องมองกันและกัน
"น้ำรักพี่สันต์นะ....รักมากๆ...ต่อจากนี้พี่คือชีวิตของน้ำนะ..." น้ำกล่าวบอกวสันต์ด้วยใจรัก
"จ๊ะ...พี่ก็รักน้ำนะ...พี่จะเป็นทั้งแฟนและพี่ชายคอยดูแลน้ำนะ..." วสันต์กล่าวตอบด้วยใจรักเช่นกัน
ในคืนนี้แม้ว่าท้องฟ้าจะร่ำร้องเท่สาดลงมาเป็นห่าฝน แต่มันเปรียบเสมือนการอวยพรให้พี่น้องต่างสายเลือดได้มาสารภาพรักต่อกัน จนเกิดเป็นรักที่เบ่งบานดั่งดอกไม้ในยามรุ่งอรุณ วสันต์โอบกอดน้ำด้วยใจรักถึงอาอากศจะหนาวเหน็บแต่ ณ.เวลานี้ น้ำได้รับแต่ความอบอุ่นจากวสันต์และทั้งสองก็นอนกอดกันจนหลับไป!
ณ.อีกด้านทางฝั่งสองสาว หลังจากแยกจากวสันต์และน้ำ ทั้งสองคนก็โบกแท็กซี่คันเก่าให้ไปส่งอพาร์ทเมนท์แห่งนึงที่ทั้งสองเช่าอยู่ ระหว่างทางที่นั่งมา เนตร! ก็เอ่ยพูดออกมาหลังขึ้นรถได้ไม่นาน
"หว๋า...ฝนตกสะแล้ว....ยายน้ำกับพี่สันต์จะเป็นไงบ้างน๋า?..."
"อื๊มม~นั้นสิ....จะถึงห้องกันรึยังนะ.."บลูกล่าว
ทั้งสองคนต่างนั่งมองออกไปที่หน้าต่างรถ มองดูเม็ดฝนที่เท่ลงมาอย่างหนักและไม่กี่นาทีต่อมาเนตรก็เอ่ยขึ้นมา?
"บลู...แกเรียนจบแล้ว...แกจะไปจริงๆหรอ...ชนบทน่ะ...แกไม่กลัวมันจะลำบากเลยหรอ..."เนตรเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงสงสัยพรางออกห่วงๆ
"อืมม!...ฉันคิดว่าจะไปจริงๆละเนตร...ฉันตั่งใจไว้แล้ว...ว่าฉันจะไปมอบโกกาศให้ผู้คนที่อยู่ที่ชนบท...ส่วนเรื่องความสะดวกสบาย...ฉันคิดว่ามันไม่สำคัญหรอก...อีกอย่าง...มันอาจเป็นประสบการณ์ที่ดีแกตัวฉันด้วย!..."บลูกล่าวอธิบาย
"ฉันว่านะ....ถ้าแกไม่เรียนจนเป็นบ้าก็มุ่งมั่นเกินเยียวยาแน่ๆ...แต่เอาเถอะถ้าแกตั่งใจแล้ว...ฉันก็จะไม่ขัดความต้องการของแก..." เนตรกล่าวกับบลู
"แสดงว่าเนตร!...จะไปด้วยกันใช่ไหม?.."บลูกล่าวถามหลังเนตรบอกไม่ขัด
"บ้า!...ฉันไม่ไปกะแกหรอกยายบลู....ฉันไม่ชอบความลำบาก...มีแกคนเดียวแหละที่อยากไปน่ะ.."เนตรกล่าวกับบลู
"อือ~ก็นึกว่าจะเปลียนใจไปด้วยกันสะอีก..."บลูกล่าวหยอกเนตร
"เฮออ~แกนะ...ยายบลู...น่าตาก็ออกจะสวย...ดูดีก็ดูดี...อาจจะน้อยกว่าฉันหน่อยก็เถอะ!...แทนที่จะวิ่งหาความสบาย...นี่กลับอยากไปผจญภัยหาความลำบาก...อ๊ายย..อกอีเนตรจะแตก....เพื่อนฉันมันบ้าแน่ๆ" เนตรกล่าวสาธยายยืดยาวถึงบลู
"ฮ๊า...ฮ๊า...เราไม่ได้บ้านะ....ว่ากันจัง...ฮิฮิ~..." บลูขำคิ๊กๆในคำกล่าวยืดยาวและท่าทางการเบ้ปากของเนตร
"ฮิฮิ~ก็แกมันบ้าจริงๆยายบลู...คนอื่นวิ่งหาความสบาย....ส่วนแก่วิ่งหาชนบท...บ้าๆจริง..." เนตรกล่าวสาธยายต่อ
"จ้าๆ...เราบ้า...ที่จะพาตัวเองไปลำบาก...แต่เนตรเถอะ...ถ้าเราไปแล้ว...เธอไม่เหงาแน่นะ..." บลูยังขำคิ๊กๆกับการกล่าวของเนตร แต่ก็อดล้อเพื่อนที่รักไม่ได้
"เหอะ~รู้จักฉันน้อยไปสิแก....นี่เนตรนะจ๊ะ..." เนตรกล่าวติดตลก
"จ้า...เพื่อนคนสวย....แล้วอย่ามาขอไปกะเรานะ..." บลูกล่าวหยอกเนตร
"หืมมม!...ไม่มีทางยะหล่อน...ฉันไม่ไปแน่..."เนตรกล่าวบอกบลู
ระหว่างที่สองสาวคุยกันมาเลื่อยๆขนะนั่งรถกลับมายังอพาร์ทเม้นท์ เมื่อขับมาได้พักใหญ่ๆรถก็มาติดไฟแดงแยกถนนใหญ่ ในขนะนั้นเองเนตรก็เริ่มสังเกตเห็นอะไรบางอย่าง จากตอนแรกที่เนตรและบลูคุยกันจึงไม่ได้สนใจอย่างอื่นรอบข้าง แต่เมื่อรถจอดติดไฟแดงนานเนตรจึงเริ่มที่จะมองไปมารอบๆข้างของรถที่นั่งและในช่วงนึงที่เธอมองทางกระจกหน้ารถ เนตรก็พึ่งสังเกตว่าคนขับแท็กซี่ที่นั่งมานั้น แอบมองเธอและบลูผ่านกระจกมองหลัง และมีบ้างครั้งที่จะเรียกว่าแอบจ่องมองเลยก็ว่าได้!!
"แก..แก..ฉันรู้สึกไม่ค่อยดีเลย...ฉันรู้สึกว่าลุงคนขับเขาแอบมองเราวะแก.." เนตรหันหน้าเข้าชิดบลูพร้อมกับกระซิบบอกให้บลูฟังหลังมองเห็นว่าคนขับแท็กซี่นั้นแอบมองทั้งสองผ่านกระจกมองหลัง
"อืมม...เราเห็นแล้ว..." บลูกล่าวบอกเนตรด้วยท่าทีเหมือนว่ารู้มานานแล้ว
"นี่แก...รู้นานแล้วใช่ไหม...ทำไมไม่บอกฉันบางละ..." เนตรกล่าวหลังท่าทีของบลูนั้นแสดงว่ารู้มาก่อนหน้านี้แล้วว่าคนขับแอบมอง
เมื่อรู้อย่างนั้นเนตรก็เริ่มมองสำรวจรอบๆตนเองและบลู เพียงไม่กี่วิต่อมาเนตรก็เริ่มสงสัยแล้วว่าสิ่งที่คนขับแอบมองอาจจะเป็นสิ่งเดียวกับที่ตนเองเห็น?
"นี่แก...กระโปรงแกอะ...มันไหลขึ้นจนจะเปิดหวออยู่ละ..." เนตรกล่าวบอกบลูหลังพบว่ากระโปรงพรีทนักศึกษาของบลูมันเลิกขึ้นไปเลยครึ่งขา พร้อมกับเนตรนั้นช่วยดึงให้กระโปรงกลับมาปิดเลยเข่าลงมาเหมือนเดิม
เนตรเริ่มคิดแล้วว่าหรือเพราะเหตุนี้คนขับแท็กซี่ถึงได้แอบมอง เพราะกระโปรงพรีทของบลูเองมันก็เลิกขึ้นไปสูงพอควร เรียกได้ว่าเลยครึ่งขาขึ้นไปจนเกือบจะเห็นจุดล่อแหลมก็ว่าได้ เหตุนึงก็เป็นเพราะหมอนรองคอที่บลูเอามาทับปิดขานั่นเอง มันคงจะเกาะรั้งกระโปรงของบลูให้เลิกขึ้น!
"อ๊าาา...ขอบใจจ๊ะ..."บลูกล่าวขอบคุณเพื่อนสาวที่ช่วยดึงกระโปรงลงให้
"ระวังหน่อยสิแก!...ถึงว่าทำไมลุงคนขับถึงแอบมอง..." เนตรกล่าวดุๆบลู
ระหว่างนั้นคนขับแท็กซี่ก็ยังไม่หยุดแอบมอง เมื่อเป็นดังนั้น เนตรจึงพูดออกไปเสียงดังพอสมควร?
"นี่ลุงแอบมองพวกหนูหรอ..."เนตรกล่าวออกไปเสียงดังจนคนขับแท็กซี่ตกใจ
"ลุงป่าวนะหนู...ลุงไม่ได้มอง...เออ~...เออ~....
ลุงแค่ได้ยินที่หนูสองคนคุยกันน๊ะเลยสงสัย.."ลุงคนขับแท๊กซี่แม้จะตกใจที่เนตรร้องถามเสียงดัง แต่ก็ตอบกลับได้ทันควัน
"ฮ๊ะ...แล้วไป...อย่าให้หนูรู้นะว่าลุงแอบมองคุกคามหนูกับเพื่อน...ไม่งั้นหนูแจ้งเรื่องกับตำรวจแน่..." เนตรกล่าวขู่ลุงแท๊กซี่
"จ๊ะๆ...ลุงไม่ได้แอบมอง...ลุงแค่สนใจเรื่องที่พวกหนูคุยกันแค่นั้นเองจ้า..." ลุงแท๊กซี่กล่าวบอกอธิบายให้เนตรและบลูฟัง
"อื๊มม~งั้นก็ดี...แล้วลุงสนใจเรื่องที่หนูคุยกันทำไม..." เนตรถามด้วยท่าทีดุๆ
"อ่อ~เห็นหนูๆบอกจะไปบ้านนอกน๊ะ...เลยส่งสัยว่าสวยๆอย่างพวกหนูเนี้ย...จะไปทำไรบ้านนอกรึ.." ลุงแท๊กซี่กล่าวอธิบายพร้อมกับถาม
เนื้อหาถูกซ่อนเอาไว้ คุณต้องตอบกระทู้นี้ก่อน