พูดคุยก่อนอ่าน : เห้อ ช่วงนี้บรรยากาศประเทศเราเครียด ๆ นะครับ ก็ขอเป็นกำลังใจให้ทุกคนผ่านพ้นวิกฤติโควิดได้ ก็มาแล้วครับกับตอนที่สองของคุณหนูแพรวพรรณภาคสอง ต้องบอกก่อนว่าเนื้อเรื่องช่วงต้นจะเป็นการปูเนื้อเรื่องเล่าเรื่องย้อนหลังกันก่อนนะครับ อย่างที่ผมเคยบอกเอาไว้ว่า ผมจะเริ่มขยับขยายตัวละครมากขึ้น โดยเฉพาะกลุ่มญาติพี่น้องของหมอพลอย ซึ่งเราจะได้เห็นหน้าค่าตากันในตอนนี้ แน่นอนว่า ผมมีโครงการจะเขียนนิยายแนวอีโรติกในเครือญาติพี่น้องของหมอพลอยในอนาคต ซึ่งเหมือนเคยครับ จะเป็นธีมรักต่างวัยเช่นเดิม
ปล.ช่วงนี้ยังไม่มีฉากหวาดเสียวอะไรนะครับความเดิมจากตอนที่แล้ว
//two-hitchhikers.ru/eroticasearch/index.php?topic=245824.0เสียงชักโครกและเสียงน้ำดังขึ้น ก่อนประตูห้องน้ำในสวนหลังบ้านจารุศิริการกุลถูกเปิดขึ้น พร้อมกับร่างของหนุ่มใหญ่วัยห้าสิบปีเศษ ผิวคล้ำ ผมยาวถูกเกล้ามัดหางเต่าเอาไว้กำลังเดินออกมา
มันนานมาแล้ว ที่คนอย่างไอ้เทิดไม่เคยรู้สึกอะไรแบบนี้มาก่อนกับผู้หญิงคนไหน มันก็แปลกดีเหมือนกัน กับชายวัยกลางคนที่อายุอานามก็ห้าสิบกว่าปีอย่างไอ้เทิด ต้องมารู้สึกหวั่นไหวกับสาวสวยรุ่นราวคราวลูกคราวหลานอย่างคุณหนูแพรวพรรณ
“คุณหนูแพรวโตเป็นสาวแล้วเหรอเนี่ย? เวลาผ่านไปเร็วเหมือนกันนะ…” ตาเทิดขยับผ้าขาวม้าที่พันรอบเอวตัวเอง ก่อนนึกถึงภาพเหตุการณ์ในอดีตเมื่อสิบกว่าปีก่อน
……………………………
เมื่อสิบกว่าปีก่อน ณ สวนจารุศิริการกุล ในอำเภอบ้านบึง จังหวัดชลบุรี
“เป็นไงบ้างลูกแพรว ชอบไหม?” ท่านวิทยาในวัยสามสิบกว่ากำลังเดินตรวจดูความเรียบร้อยภายในสวนจารุศิริการกุลที่ตนเองได้ลงทุนซื้อที่ดินและพัฒนาพื้นที่รกร้างแห่งนี้จนเพื่อให้กลายเป็นสวนดอกไม้และสวนสาธารณะแห่งใหม่ของจังหวัดชลบุรี
“สวยค่ะคุณพ่อ…” แพรวพรรณที่ตอนนั้นอายุพึ่งจะห้าขวบเอ่ยปากอย่างอารมณ์ดี โดยมีพนิดาผู้เป็นแม่ยืนซื้อไอศกรีมให้ลูกสาวทั้งสองคนอยู่ตรงซุ้มขายของ
“พลอย เอาไอศกรีมไปให้น้องนะ…” พนิดายื่นไอศกรีมให้น้องพลอยลูกสาวคนโตวัย 15 ปี ไปให้น้องสาวที่ยืนอยู่กับคุณพ่อ “เดี๋ยวไอศกรีมของคุณพ่อ แม่เอาไปให้เอง”
“ค่ะแม่…” น้องพลอย พี่สาวคนโตของบ้านจารุศิริการกุลหยิบไอศกรีมวานิลลาแบบใส่กรวยเดินไปให้น้องสาวที่กำลังคุยอยู่กับคุณพ่อ
“แพรว ไอศกรีม…” พลอยพรรณยื่นแท่งไอศกรีมให้น้องสาวตัวเล็ก
“ต้องทำยังไงก่อนลูกแพรว?” ท่านวิทยาเอ่ยปากทบทวนความจำให้ลูกสาวคนเล็กของบ้าน “รับของจากคนที่อาวุโสกว่าต้องทำยังไง?”
“ขอบคุณค่ะพี่พลอย…” แพรวพรรณพนมมือไหว้ขอบคุณพี่สาว ก่อนรับแท่งไอศกรีมมากินอย่างเอร็ดอร่อย ขณะเดียวกัน พนิดาผู้เป็นแม่ก็เดินมาพร้อมกับไอศกรีมอีกสองแท่ง
“นี่ของพ่อค่ะ…” พนิดายื่นไอศกรีมให้วิทยาผู้เป็นสามี อดีตแอร์โฮสเตสสายการบินชื่อดัง ที่ได้ลาออกจากงานมาเป็นเพื่อนคู่คิดและทำธุรกิจร่วมกับวิทยา
“ขอบใจจ๊ะแพร…” ท่านวิทยารับแท่งไอศกรีมจากภรรยามากินอย่างเอร็ดอร่อย ระหว่างเดินดูความเรียบร้อยภายในสวนจารุศิริการกุล และดูสองสาวกำลังเดินดูสระน้ำตรงหน้า “พลอย!! ดูน้องด้วย!!!”
“มีปลาด้วย!!! พี่พลอย!!! ดูนั่นซิ!!! มีคุณปลาด้วย!!” เด็กน้อยแพรวพรรณยืนถือแท่งไอศรีมมองปลาที่แหวกว่ายอยู่ในสระน้ำตาแป๋ว
“ค่ะพ่อ…” พลอยพรรณขานรับ “แพรว อย่าเดินไปใกล้ริมตลิ่งแบบนั้นซิ เดี๋ยวก็ตกลงไปหรอก”
“เฮ้อ!!! นาน ๆ ทีเราจะมีเวลาว่างให้ลูก ๆ ของเราบ้างเนอะแพร” วิทยาหันไปยิ้มให้พนิดาผู้เป็นภรรยา
“ค่ะคุณ…” พนิดามองสามีตาหวาน “ชั้นชอบเวลาที่คุณอยู่กับครอบครัวมากกว่าเวลาอยู่กับลุกน้องนะ ตอนคุณอยู่กับลูกน้อง คุณดูจริงจังจนชั้นเครียดตามไปด้วยเลย!!!”
“โถแพร!!!” ชายผู้เป็นหัวหน้าครอบครัวยิ้มหวาน “ผมเป็นเจ้าคนนายคน ก็ต้องมีวางมาดวางฟอร์มกันบ้างซิ ลูกน้องจะได้เคารพ”
“ชั้นคิดไม่ผิดจริง ๆ ที่แต่งงานกับคุณ” พนิดายิ้มหวานให้สามี “นี่คุณ ไอศกรีมเลอะปากแล้ว เดี๋ยวชั้นเช็ดให้นะ…”
อดีตแอร์โฮสเตสสาวหยิบทิชชู่ในกระเป๋าเช็ดริมฝีปากของสามีผู้กำลังได้ดิบได้ดีในแวดวงการเมือง วิทยาและพนิดาเป็นคู่รักนักการเมืองและนักธุรกิจในจังหวัดชลบุรี ที่กำลังถูกกล่าวขวัญถึงในขณะนั้น และอีกไม่นาน วิทยาจะก้าวขึ้นมาเป็นนักการเมืองระดับประเทศ โดยมีศรีภรรยาอย่างพนิดาคอยสนับสนุนอยู่เบื้องหลัง
“เจ้านายครับ!! เจ้านาย!!” ระหว่างที่คู่สามีภรรยากำลังจะพลอดรัก ก็มีเสียงเรียกจากลูกน้องของท่านวิทยาสองคนที่เดินผ่านมาแถวนั้นพอดี ซึ่งก็ไม่ใช่คนอื่นคนไกล แต่เป็นตาเกริกและไอ้เทิด สองคนงานที่ท่านวิทยาไว้วางใจมากที่สุด
“อ่าว!? ไอ้เกริก!! ไอ้เทิด!! มีอะไรวะ?” ท่านวิทยาถาม
“ต้นมะพร้าวที่นายสั่งได้แล้วนะครับ” เกริกฤทธิ์ คนสวนคนสนิทของวิทยาตั้งแต่สมัยรุ่นพ่อเดินมาพร้อมกับไอ้เทิด “นายจะไปดูเลยไหมครับ?”
“ดี ๆ ไปซิ!!!” วิทยาตอบ “พลอย!!! เดี๋ยวพ่อกับแม่จะไปดูสวนมะพร้าวก่อนนะ”
“ดูแลน้องดี ๆ นะพลอย” พนิดาเสริมขึ้นมา ก่อนเดินตามสามีไปดูสวนมะพร้าวด้วยกัน
“คุณผู้ชาย คุณนายครับ เดี๋ยวให้ตาเกริกนำทางไปก่อนนะครับ” เทิดศักดิ์ หนึ่งในคนงานของท่านวิทยาเอ่ยปากขึ้นมา “เดี๋ยวผมไปเอาสายยางฉีดน้ำมาก่อนนะครับ”
“เออ ๆ ได้” ท่านวิทยาตอบ “ตาเกริก นำทางข้ากับเมียไปเร็ว!!”
ตาเทิดหันไปมองสองสาวทายาทตระกูลจารุศิริการกุล คุณหนูพลอยที่กำลังโตเป็นสาวแรกรุ่นวัย 15 ปี ในชุดแขนสั้นสีฟ้า กางเกงยีนส์สามส่วน รองเท้าผ้าใบ กำลังยืนดูน้องแพรว สาวน้อยวัย 5 ขวบที่กำลังยืนมองฝูงปลากำลังแหวกว่ายอยู่กลางสระน้ำด้วยความสนใจ
“พี่พลอย!! พี่พลอยคะ!!! นั่นตัวเหี้ยค่ะ!!” ด้วยความที่ยังเป็นเด็กและไร้เดียงสา แพรวพรรณเหลือบไปเห็นตัวเงินตัวทองกำลังคลานขึ้นมาจากฝั่ง “พี่พลอยคะ!! ตัวเหี้ย!!!”
“แพรว!!!! เงียบ!!!” พลอยพรรณทำเสียงดุใส่น้องสาว “เดี๋ยวเถอะ!!! พูดจากไม่สุภาพ!! เดี๋ยวพี่จะฟ้องคุณพ่อกับคุณแม่ให้ตีเราหรอก!!”
“ขอโทษค่ะ…” คุณหนูแพรวทำหน้าจ๋อย “ก็แพรว…ก็แพรวเห็นที่ป้าจวงเคยบอกว่ามันคือตัว…”
“ตัวเงินตัวทอง…” พี่สาวเจ้าระเบียบแทรกขึ้นมา “อย่าเรียกชื่อนั้นอีกเป็นอันขาด เข้าใจไหม?” พลอยพรรณทำหน้าดุใส่น้องสาว “ที่หลังถ้าพูดจาไม่สุภาพอีก พี่จะฟ้องคุณพ่อคุณแม่นะแพรว!!!”
“คุณหนูพลอยนี่โตขึ้นท่าทางเอาเรื่องนะ…” ไอ้เทิด ชายหนุ่มวัยสิบปีเศษ ที่มองเห็นเหตุการณ์ทั้งหมดยิ้มที่มุมปาก ก่อนที่เส้นโค้งริมฝีปากจะเหือดแห้งไปในบัดดล เมื่อไอ้เทิดได้เห็นคุณหนูพลอยพรรณหันมามอง
“มีอะไรนายเทิด?” คุณหนูพลอยพรรณเอ่ยปากถามคนงานของพ่อ “ทำไมไม่ไปทำงาน?”
“เปล่าครับคุณหนู…” ไอ้เทิดรีบเดินจากไป ในใจก็คิดว่าคุณหนูพลอยพรรณนี่หน้าตาออกจะน่ารัก แต่เวลาพูดจาดูมีอำนาจเหมือนท่านวิทยาผู้เป็นพ่อ นี่ถ้าโตเป็นผู้ใหญ่ละก็คงเป็นผู้หญิงที่ดุไม่ใช่น้อยเลยทีเดียว
เทิดศักดิ์เดินไปหยิบสายยางเพื่อนำไปฉีดน้ำที่สวนมะพร้าว ระหว่างที่เดินกลับมา ชายหนุ่มก็พบว่าคุณหนูทั้งสองคนหายไปแล้ว ก่อนพบว่าคุณหนูทั้งสองได้ตามไปสมทบกับพ่อและแม่ที่กำลังเดินตรวจตราความเรียบร้อยในขณะที่คนงานกำลังปลูกต้นอ่อนมะพร้าวลงบนดิน
“อีกหน่อยถ้าต้นมะพร้าวโตมีลูก ข้าตั้งใจว่าส่งขาย หรือไม่ก็แปรรูปทำเป็นขนมหรือน้ำมะพร้าว…” ท่านวิทยาเอ่ยปากถึงแผนงานในอนาคตให้ตาเกริกที่กำลังยืนฟัง “ดูแลให้ดีนะโว้ยไอ้เกริก ไอ้เทิด!!!”
“ครับนาย…” ไอ้เทิดที่มาถึงพอดีรับคำ “มะพร้าวน้ำหอมพันธุ์ดีด้วยนะครับเนี่ย ที่นายสั่งมา ไม่ต้องกลัวหรอกครับ พวกผมจะดูแลเป็นอย่างดีเลย”
“ดีมาก ไว้ข้าขายมะพร้าวได้ราคาดี เดี๋ยวข้ามีโบนัสให้” ท่านวิทยายิ้มให้ลูกน้องคนสนิททั้งสองคน
“คุณพ่อขา? โบนัสคืออะไร?” แพรวพรรณที่ยืนฟังอยู่มองหน้าพ่อตาแป๋ว ทำเอาทุกคนในบริเวณนั้นยิ้มขำในความไร้เดียงสาของคุณหนูคนเล็กของบ้านจารุศิริการกุล
“โบนัสก็คือเงินพิเศษที่พ่อจะจ่ายให้คนงานที่ทำงานดีไงละลูก” ท่านวิทยายิ้ม
“แล้วหนูจะได้โบนัสบ้างไหมคะพ่อ?” คุณหนูตัวน้อยเอ่ยปากเจื้อยแจ้ว “หนูอยากได้โบนัส หนูอยากได้โบนัส”
“แพรว แพรวเป็นลูกของพ่อกับแม่ ชีวิตของแพรวก็เหมือนได้โบนัสมากกว่าคนอื่น ๆ แล้วนะจ๊ะลูก” ท่านวิทยาคุกเข่าคุยกับลูกสาว “แล้วทั้งหมดที่พ่อกับแม่สร้างไว้ ก็เพื่อให้หนูและพี่สาวของหนูไงจ๊ะ”
แสดงรูปภาพเฉพาะสมาชิกเท่านั้น
ตาเกริกและไอ้เทิด ต่างมองครอบครัวจารุศิริการกุลด้วยรอยยิ้ม หลังจากที่คุณท่านเสียชีวิตลง ท่านวิทยาก็ก้าวขึ้นมาเป็นผู้นำครอบครัว ดูแลธุรกิจและดูแลลูกน้องด้วยความเมตตาและยุติธรรม
“พี่เกริก? พี่เกริก?” ไอ้เทิดเรียกตาเกริก ที่กำลังมองคุณหนูแพรวพรรณอยู่ตาไม่กระพริบ
“อะไรวะไอ้เทิด?” เกริกฤทธิ์เหมือนได้สติ เลยหันมามองไอ้เทิดที่เป็นรุ่นน้องด้วยความสงสัง
“ผมจะถามพี่ว่า พอเอาต้นมะพร้าวลงดินเร็จแล้ว จะให้ฉีดน้ำเลยไหม?” เทิดศักดิ์ถาม
“ได้” ตาเกริกตอบ แต่นัยน์ตาของหนุ่มใหญ่กลับมองไปที่ครอบครัวของท่านวิทยา ที่กำลังเดินไปทางอื่น “ไอ้เทิด มึงคิดอย่างที่กูคิดไหม?”
“คิดอะไรวะพี่เกริก?” เทิดศักดิ์ถาม
“มึงว่าอีกหน่อยถ้าคุณหนูพลอยกับคุณหนูแพรวโตเป็นสาว มึงว่าใครสวยกว่ากัน?” ตาเกริกถาม
“ตอบยากนะพี่” ไอ้เทิดแสดงความคิดเห็น “ผมว่าสวยทั้งคู่ แต่คุณหนูพลอยเนี่ย โตขึ้นมาท่าทางจะดุเอาเรื่องเลย ส่วนคุณหนูแพรว ผมว่าแกยังเด็กไป ยังตัดสินอะไรไม่ได้”
“แต่ข้าว่าคุณหนูแพรวสวยและน่ารักกว่าคุณหนูพลอยเยอะเลย โตขึ้นคงจะสวยเหมือนดาราเกาหลีละมึงเอ้ย!!” ตาเกริกตอบ “เอาละ ไปทำงานของเอ็งเถอะไอ้เทิด”
แสดงรูปภาพเฉพาะสมาชิกเท่านั้น
แล้วตาเกริกก็เดินจากไป ปล่อยให้ไอ้เทิดฉีดน้ำรดต้นมะพร้าวอ่อนที่พึ่งถูกฝังดินได้ไม่นาน ระหว่างที่กำลังยืนฉีดน้ำ ชายหนุ่มก็เหลือบเห็นตาเกริกกำลังพูดคุยเรื่องธุระกับท่านวิทยาและครอบครัวอยู่
ไอ้เทิดรู้ดีว่าตาเกริกเป็นลูกน้องที่ท่านวิทยาไว้วางใจมาก จนถึงขนาดดึงตัวไปรับใช้ที่บ้านจารุศิริการกุลในฐานะคนสวนประจำบ้าน ระหว่างที่คุยกันอยู่ คุณหนูพลอยก็จูงมือน้องสาวอย่างคุณหนูแพรวเดินแยกตัวออกมา
หลังจากนั้น เทิดศักดิ์ก็ไม่ได้เจอหน้าคุณหนูทั้งสองอีกเลย จนกระทั่งอีกหลายปีต่อมา ในงานวันตรุษจีน ที่ครอบครัวจารุศิริการกุลรวมตัวกันทำบุญอุทิศส่วนกุศลให้กับบรรพบุรุษผู้ล่วงลับ โดยเฉพาะ หลวงบูรพาเสพภักดี เชิดเกียรติ จารุศิริการกุล หรือชื่อเดิมก็คือนายตี๋เล๊ง แซ่โง้ว ต้นตระกูล ข้าหลวงใหญ่เชื้อสายจีนผู้บุกเบิก ริเริ่มสร้างความยิ่งใหญ่ของตระกูลจารุศิริการกุล
ในตอนนั้น คุณหนูพลอยพรรณเริ่มทำงานเป็นคุณหมอประจำวิทยาลัยพยาบาลพร้อมกับควบตำแหน่งติวเตอร์สถาบันกวดวิชา ส่วนคุณหนูแพรวพรรณกำลังแตกเนื้อสาวในวัย 15 ปี
ความจริงแล้วครอบครัวจารุศิริการกุลเองก็มีเชื้อสายจีน เพียงแต่ลูกหลานในยุคหลังไม่ได้เคร่งครัดในธรรมเนียมของชาวจีนสักเท่าไร เนื่องจากลูกหลานในยุคหลังได้แต่งงานอยู่กินกับคนไทย จนทำให้ทุกวันนี้ลูกหลานของตระกูลจารุศิริการกุลกลายเป็นคนไทยไปหมดแล้ว
ในเหตุการณ์วันนั้น ตาเกริกและไอ้เทิดอยู่ในงานด้วย และได้เห็นว่าลูกหลานของตระกูลจารุศิริการกุลนั้นมีแต่คนหน้าตาดีอยู่เต็มไปหมด โดยเฉพาะทายาทฝ่ายหญิง ที่ยังมีลูกพี่ลูกน้องของหมอพลอยและคุณหนูแพรวที่หน้าตาดีไม่กันอีกอีกด้วย
หลังจากงานทำบุญดวงวิญญาณบรรพบุรุษเสร็จสิ้นลงแล้ว ท่านวิทยาและคุณหญิงพนิดาก็เดินมาส่งญาติพี่น้องกลับบ้าน โดยมีตาเกริกและไอ้เทิดเดินตามมาด้วย
“กลับบ้านดี ๆ นะผู้พันบดินทร์” ท่านวิทยาตบไหล่น้องชายที่กำลังจะเดินขึ้นรถตู้สีดำพร้อมกับสมาชิกในครอบครัว “เสียดายเจนติดธุระมาไม่ได้ เลยอดกินหูฉลามน้ำแดงสูตรเด็ดจากเยาวราชซะนี่!!!”
“เรียกผมไอ้บีเหมือนเดิมก็ได้พี่!!!” พันตรีบดินทร์ น้องชายของท่านวิทยายิ้ม “พี่เรียกผมซะเต็มยศเลย ผมเขินแย่!!!”
“เฮ้ย!!! มันก็ต้องเรียกให้สมฐานะหน่อย!! อีกหน่อยถ้าเจริญก้าวหน้าได้เป็น ผบ.เหล่าทัพ ก็อย่าลืมพี่นะเว้ย!!!” ท่านวิทยาที่ตอนนี้กลายเป็นหนุ่มใหญ่ยิ้มจนเกิดริ้วรอยบนใบหน้า “ไว้โอกาสหน้าเจอกัน ไอ้น้องรัก”
“ครับพี่ ผมก็คิดเหมือนกัน ถ้าอนาคตพี่เกิดได้เป็นนายก ถ้าผมเกษียณแล้ว ขอผมคุมกระทรวงกลาโหมนะครับ” ผู้พันบดินทร์ยิ้มให้พี่ชายที่หัวเราะร่วนอย่างมีความสุข ก่อนหันไปมองลูก ๆ ทั้งสามคนอย่าง แบม จารุพิชญา พี่สาวคนโตที่กำลังเรียนปริญญาโทในสาขามนุษยศาสตร์ บิ๊ก บุรินทร์ ลูกชายคนที่สอง ที่กำลังเรียนอยู่ในโรงเรียนมัธยมชื่อดังในเครือชาวคริสเตียนประจำจังหวัดชลบุรี และลูกสาวคนเล็กของบ้านอย่างโบว์ ปราณปรีณา ที่กำลังเรียนอยู่ในระดับมัธยมต้นในโรงเรียนชื่อดังประจำจังหวัด
แสดงรูปภาพเฉพาะสมาชิกเท่านั้น
“สวัสดีครับ/สวัสดีค่ะคุณลุง” ทั้งสามใบเถาพนมมือไหว้ท่านวิทยาที่มีศักดิ์เป็นลุงโดยพร้อมเพรียง
“สวัสดี ๆ เดินทางโดยสวัสดิภาพนะเด็ก ๆ” ท่านวิทยายิ้มแย้มให้กับหลาน ๆ ทั้งสามคน
“ถ้างั้นผมก็ขอลา ณ ตรงนี้เลยนะครับพี่วิทย์ คุณแพร” ผู้พันบีพนมมือไหว้พี่ชายและพี่สะใภ้ “น้ากลับบ้านก่อนนะพลอย แพรว”
“สวัสดีค่ะน้าบี” ลูกสาวทั้งสองของบ้านจารุศิริการกุลพนมมือไห้วผู้พันบดินทร์ ที่มีศักดิ์เป็นน้าของตัวเองที่กำลังเดินขึ้นรถตู้กลับบ้าน
หลังจากที่ผู้พันบีและครอบครัวกลับบ้าน ท่านวิทยาและครอบครัวก็เดินกลับมาภายในบ้าน ส่วนตาเกริกก็แยกตัวไปทำงานที่สวนดอกไม้ตามที่เจ้านายได้มอบหมายงานเอาไว้
ขณะเดียวกัน ไอ้เทิดก็เดินไปช่วยกลุ่มคนใช้บ้านจารุศิริการกุลยกของ หลังจากที่ช่วยงานเสร็จ ไอ้เทิดก็เลยเดินไปหามุมสงบนั่งพักตรงสวนหลังบ้านจารุศิริการกุล และ ณ ที่แห่งนั้นเอง ที่ทำให้ไอ้เทิดได้เห็นตาเกริกกับคุณหนูแพรวพรรณกำลังพูดคุยกันด้วยเรื่องอะไรบางอย่าง
แสดงรูปภาพเฉพาะสมาชิกเท่านั้น
“พี่เกริกคุยอะไรกับคุณหนูแพรวเนี่ย?” ไอ้เทิดที่แอบดูตรงมุมตึกนึก “ดูท่าทางคุณหนูแพรวยิ้มแย้มด้วย? มันยังไงกันวะ?”
ไอ้เทิดที่แอบมองอยู่ก็นึกสงสัย ว่าคุณหนูแพรวพรรณกำลังคุยอะไรกับตาเกริกคนสวนของบ้าน ความจริงมันก็ไม่มีอะไรผิดหรอก เพียงแต่ด้วยสถานะและชนชั้น มันเลยเป็นข้อสังเกตที่ทำให้คนอย่างไอ้เทิดสงสัยว่าตาเกริกกำลังคุยอะไรกับคุณหนูแพรว
พอคุณหนูแพรวเดินจากไป ไอ้เทิดก็เลยเดินออกมาจากมุมตึก จนตาเกริกที่จะกวาดใบไม้ที่ตกเรี่ยราดอยู่บนพื้นหันไปเห็นเข้าพอดี
“อ่าว? ไอ้เทิด? มีอะไรวะ?” ตาเกริกถามรุ่นน้องด้วยความสงสัย
“พี่คุยอะไรกับคุณหนูแพรว?” ไอ้เทิดถามตามตรง
“ก็คุยกันเรื่องดอกไม้ในสวนเนี่ยแหละ” คนสวนของบ้านตอบ “คุณหนูแพรวแกชอบมาเดินเล่นแถวนี้ พอดีข้าเห็นพื้นหินปูนกับม้านั่งหินมันมีแต่เศษใบไม้กิ่งไม้ ข้าจะทำความสะอาดให้ ก็เลยขอให้คุณหนูกลับไปก่อน…”
“เหรอ?” เทิดศักดิ์เหมือนไม่ค่อยอยากเชื่อในสิ่งที่ตัวเองได้ยินมากนัก “เห็นยืนคุยตั้งนาน คุยกันด้วยเรื่องแค่นี้เหรอ?”
“เออซิวะ!!!” ตาเกริกเริ่มฉุนเฉียว “เอ็งน่ะ มีธุระอะไรก็ว่ามา ถ้าไม่มีก็ไปให้พ้น ๆ หน้าข้า ข้าจะกวาดพื้นโว้ย!! ไป!!”
“ไรวะ? ถามแค่นี้ไม่พอใจ ไปก็ได้” เทิดศักดิ์ส่ายหน้า ก่อนเดินหันหลังจากไป ปล่อยให้ตาเกริกยืนกวาดเศษใบไม้กิ่งไม้อยู่เพียงคนเดียว
หลังจากนั้น ไอ้เทิดก็แทบไม่ได้เจอหน้ากับตาเกริก เพราะวุ่นวายอยู่กับงานภายในสวนจารุศิริการกุล จะได้เจอกันนาน ๆ ครั้ง ทุกครั้งที่เจอ ไอ้เทิดสังเกตว่าตาเกริกดูอารมณ์ดีผิดปกติ ด้วยความสงสัย ไอ้เทิดเลยถามตาเกริก ที่ตอบแค่ว่าแกมียาดี ที่ทำให้ตัวเองกลับมาเป็นหนุ่มอีกครั้ง
“ยาอะไรของพี่วะ?” ไอ้เทิดถาม “ขอมั่งซิ”
“ความลับโว้ยไอ้เทิด!!!” ตาเกริกตอบด้วยรอยยิ้ม “ยานี่เป็นยาสูตรพิเศษเฉพาะตัว ข้าบอกใครไม่ได้”
“โว๊ะ!!! มีความล่งความลับนะพี่!!” คนสวนรุ่นน้องแซว “ชักสงสัยแล้วละซิว่ายาที่ว่าคือยาอะไร”
เกริกฤทธิ์ยิ้มไม่พูดอะไร นั่นเป็นครั้งสุดท้ายที่ไอ้เทิดได้เจอกับตาเกริก ก่อนมาทราบข่าวภายหลังว่าตาเกริกเสียชีวิตด้วยอาการหัวใจล้มเหลวเฉียบพลัน
……………………………
โปรดติดตามตอนต่อไป... เนื้อหาถูกซ่อนเอาไว้ คุณต้องตอบกระทู้นี้ก่อน