ใครยังไม่ได้อ่านตอนก่อนหน้าจิ้มเลย
แสดงลิ้งค์เฉพาะสมาชิกเท่านั้น
แสดงลิ้งค์เฉพาะสมาชิกเท่านั้น
แสดงลิ้งค์เฉพาะสมาชิกเท่านั้น
แสดงลิ้งค์เฉพาะสมาชิกเท่านั้น
SEX NOTE
สมุดโน้ตกระชากพรหมจรรย์
ตอนที่ 5 อย่างที่บอกว่าตอนนี้มันตีสี่แล้ว อืม! ตีห้า หกโมง เจ็ดโมง โอ้ ทันอยู่ มันเป็นเวลาขับรถไปอีกที่ ที่ที่พวกสองคนนั้นอยู่ก็ประมาณ 2เกือบ3ชั่วโมงล่ะนะ แต่เช้า ๆ ตรู่ ๆ แบบนี้อัด 100 ไปเลยได้สบายอยู่ จะรอไรครับไปสิครับ
ตามที่ผมคาด และเหมือนจะมาเร็วก่อนกำหนดด้วย ผมรู้ว่าพวกนั้นมันเช่าบ้านกันไว้ไหน พวกไอ้เก่ง มันเช่ากันเป็นบ้าน ส่วนมะม่วง พักแบบหอพัก ผมเลยขับมาดักรอที่แถวทางออกหมู่บ้านที่พวกนั้นพักอยู่ ซึ่งมีร้านโจ้กยามเช้า กับร้านสะดวกซื้ออยู่หน้าปากซอยเลย ดังนั้นผมมีอะไรให้ทำรอได้สบาย ๆ ตอนนี้หกโมงเช้าตรง แวะไปกินโจ้ก สรรหาเรื่องใหม่เขียนลงในสมุดดีกว่า แล้วก็นะไปอัปเกรดสมุดกันด้วย ในเมื่อของมลสำเร็จผลแล้ว
ผมนั่งกินโจ้ก กับไข่กระทะไปพลาง คิดว่าจะอัปอะไรดี รอบนี้ก็มาให้อัป 2 ข้อ อันนึงผมเลือกเป็นเพิ่มเวลาในส่วนต่าง ๆ 30 นาที กับเพิ่มช่อง 1 ช่อง คือที่จริงอยากเพิ่มหน้ากระดาษ แต่รอบนี้ไม่มีให้เลือกเลย พอผมเลือกไปแบบนั้น ตรงกฎของสมุดก็เปลี่ยนไปด้วยเลย ล้ำจริง ๆ ตอนนี้ผมสามารถกำหนดเหตุการณ์แรกได้ล่วงหน้าไม่เกิน 12 ชั่วโมงครึ่งแล้ว แล้วก็กรอบเวลาทั้ง 5 เหตุการณ์ก็เพิ่ม ส่วนเวลารอในข้อ 15 ก็เพิ่มด้วย แล้วก็ข้อ 17 ก็ด้วย เอาเถอะรอของสองคนนี้เสร็จน่าจะได้มาอัปอีก 4 ข้อล่ะนะ หืม! เดี๋ยว ๆ
ผมเหมือนมีความรู้สึกว่าไม่สำเร็จ พอกลับไปนั่งอ่านกฎดูเหมือนผมจะพลาดไปแล้วสิ กฎข้อ 13 มันก็บอกไว้ว่าเหตุการณ์ทั้ง 5 จะนำพาซึ่งเรื่องอย่างว่า แล้วที่ผมกำหนดของสองคนนี้ไป เหมือนกำหนดให้พวกมันมีอะไรกันระหว่างเหตุการณ์ทั้ง 5 แบบนี้เหมือนจะไม่ได้สินะ อีกอย่างถ้ามันได้จริง แล้วโกโปรที่มันจะทิ้งจะเอาไปทิ้งตรงไหน ผมจะรู้ยังไง ตอนนี้คงต้องลุ้นให้เกิดก่อน แล้วจะรู้ได้ไง ก็หลังเวลาในเหตุการณ์ที่ 5 ไง ถ้ามันสำเร็จ ผมจะได้อัปสมุด เหมือนของมล และแมว ตอนนี้ผมต้องรอตอน 2 โมงสิท่า!
ตอนนี้ก็เพียงราว ๆ หกโมงครึ่งกว่า ๆ เท่านั้นเองหลังผมกลับมาที่รถแล้ว แต่เหล่าคนทำงาน นักเรียนเอย นักศึกษาเอยก็เริ่มเคลื่อนตัวออกจากบ้านกันแล้ว ทันใดนั้นไอเดียใหม่ก็เริ่มผุดขึ้น เดี๋ยวหาเป้าหมายแปป นั่งในรถราวยี่สิบนาทีได้ แล้วก็เห็น เชี่ย! น่ารัก ตามสิครับ เธอเข้าในร้านสะดวกซื้อ สโตกเกอร์ชัด ๆ ตูนี่ อ่า! ได้มาละ นิชากร ประเสริฐศรี กลับขึ้นรถด่วนเดี๋ยวลืมชื่อ ลืมหน้าตา
เชี่ย! ซิงด้วย แล้วเอาไงดี จัดสิรอไร
เหตุการณ์ที่ 1 เวลา 7.00 น. ออกจากร้าน
เหตุการณ์ที่ 2 เวลา 7.10 น. เคาะกระจกรถ
เหตุการณ์ที่ 3 เวลา 7.20 น. หนูไปด้วย
เหตุการณ์ที่ 4 เวลา 11.00 น. เปลี่ยนชุด
เหตุการณ์ที่ 5 เวลา 13.30 น. ถอดเสื้อผ้า
คือตอนนี้เวลามันเร็วไปหมด พอรู้ชื่อน้องคนนั้นที่ใส่ชุดนักเรียน แอบอ่านชื่ออะนะ ก็รีบกระโจนออกจากร้านสะดวกซื้อมานั่งในรถ แล้วรีบเขียนชื่อลงไปทันที นี่คือความจังไรของผมจริง ๆ กูติดคุกแน่ ๆ งานนี้ ดูท่าไม่ ม.3 ก็ ม.6 แหละวะ เหมือนเห็นดาวที่ปกเสื้อ 3 ดาว เชี่ยแม่งตื่นเต้น ตอนนี้เวลา 6 โมง 51 นาที อีก 9 นาทีจะออกจากร้าน และจากเหตุการณ์ที่เคยเกิดขึ้น สมุดอาจจะไม่ให้เกิดเวลาเป๊ะ ๆ ที่ผมเขียนแต่ก็ใกล้เคียง เท่าที่สังเกตอะนะ
มา มา มาแล้ว มาแล้วกลุ่มของนักเรียนหญิงที่น้องคนนั้นเขาอยู่ อ้าวทำไมมาแค่ 3 คน น้องคนนั้นไปไหน เชี่ย! เอาแล้วไงผมใจเต้น ไม่ต่างจากครั้งของแมวเลย แต่ครั้งนี้มันเป็นคนที่ผมไม่รู้จัก แต่ว่าน่ารักเลยล่ะ ไม่สิสเปคผมเลย สาวน้อยผิวขาวในชุดนักเรียน ผูกโบว์ โอ้ว! ผมไม่รู้จะอธิบายยังไงแล้ว ผมสงบสติอารมณ์ผมดีกว่า เอาวะซักคลิปในยูทูปฆ่าเวลารอ โอ้ย! ไม่ไหว ทำไรไม่ได้ งั้นนั่งจ้องประตูร้านต่อไป นั่น ๆ ๆ ๆ มาแล้วววววว …
แป๊ว แป๊ว ซักล้านครั้ง ผมถึงกับนั่งหัวเราะให้ตัวเอง คิดไว้แล้ว ไม่น่าจะเป็นไปได้ เหตุการณ์ที่ผมกำหนด มันเป็นไปไม่ได้เลย น้องเค้าแทบไม่รู้จักผมเลย จะมาใจง่ายอะไรขนาดนั้น อีกอย่างถ้าซิงแบบนี้ ดูท่าไม่ใช่คนง่าย ๆ อะนะ ตอนนี้น้องแกก็ไปกับกลุ่มเพื่อนเธอแล้ว เดินไปนั่งรอรถสองแถวห่างออกไปจากหน้าร้านสะดวกไม่ไกล ฮึบ! อะเจ้ย!
อ้าว! แล้วผมจะหลบทำไมวะ ผมนั่งอยู่ในรถนะ เมื่อกี้น้องหันมามองรถผม แล้วจะแตกตื่นอะไรวะผม ก็นั่นน่ะสิ แล้วตอนนี้รถสองแถวคันนึงก็มาจอด กลุ่มของน้องขึ้นไปแว้ว ฮึ่ย! รถออกไปแล้วน้องยังยืนอยู่ ทันทีที่รถออกไปน้องก็หันหน้าตรงดิ่งมาที่รถที่ผมจอดอยู่ทันที เอาแล้ว เอาแล้ว งานงอก จริงเหรอวะเนี่ย เฮ้ย! เดินมาแล้ว อึก! แทบกลืนน้ำลายไม่ได้ เมื่อกี้เข้าร้านสะดวกซื้อก็ไม่ได้หยิบอะไรติดไม่ติดมือมา เอาน่าถ้าเหตุการณ์เป็นจริงมีเวลาอีกเยอะแหละ เออใช่ ซ่อนสมุดด้วย เคร หลังจากผมซ่อนสมุดแล้ว ก็จ๊ะเอ๋เลย ตอนนี้น้องยืนอยู่หน้ากระจกฝั่งคนขับข้าง ๆ ผมแล้ว สายตาผมเหลือบไปมองนาฬึกาหน่อยนึง หู! ชัดเจนมากพลังของสมุดเริ่มแล้ว
กึก กึก กึก ความน่ารักสดใสนี้มันอะไรกันฟะ ท่าเคาะกระจกยังน่ารัก แล้วจะน่าเย็…. ไหม กริ๊ว ๆ เล่นมุกในสมองตัวเองก็ได้เนาะผมเนี่ย มือผมก็สนองต่อเสียงเรียกนั้นทันที กระจกก็ค่อย ๆ เลื่อนลง สีหน้าอันยิ้มแย้มของน้องเขาก็สาดกระสุนอัดใส่หน้าผมอย่างจัง
“เมื่อกี้หนูเห็นนะ พี่แอบตามหนู ในร้านอะ” โหมางี้ หรือว่าน้องจะเป็นอย่างนั้น ฮื้ย! ไม่น่าหรอกมั้ง
“เอ้า! แล้วน้องก็กล้ามาเคาะกระจกถามเนี่ยนะ” เมื่อความข้องใจมันล้นทะลักก็เลยต้องถาม
“หนูก็ไม่รู้อะไรดลใจ เลยตัดสินใจมาเนี่ย” ชัดละ ชัดเลย สมุด มึงเนี่ยหนา แรงจริง ๆ
“งั้นเอาไง” ผมอยากลองว่าประโยคที่ผมเขียนไว้ น้องจะพูดไหม แม้ว่าผมจะไม่ระบุว่ามันคือคำพูด หรือเพียงการกระทำ ต้องดูว่าเหตุการณ์มันสมูทระดับไหน
“งั้น หนูไปด้วย” หลังจบประโยคเธอก็ก้มลงมองประตูอีกฝั่ง “ปลดล็อกประตูให้ด้วย” ผมก็ทำตามไม่ขัดขืน อะไรมันจะปานนั้น แม้เวลาไม่ได้ แต่ก็เป็นอย่างนั้น ตอนนี้ทั้งตื่นเต้น ทั้งขนลุกซู่ พร้อมฟีลแฟนก็มา จะว่าไปผมยังไม่เคยมีแฟนเลย เตาะสาวไปเรื่อย แต่ก็แห้วตลอด หรือว่าสวรรค์กำลังอำนวยอวยชัยแก่ผม
ปึบ! เสียงประตูรถอีกด้านปิดลง พร้อมหญิงสาวมัธยมในชุดนักเรียนก็นั่งข้างผมแล้ว ผมนั่งทำตาปิบ ๆ กำลังกลั่นกรองว่าจะพูดอะไรดี
“เดี๋ยวแปบนะ พี่ไปซื้อของแปบ เอาไรไหม” ตูไม่รู้แล้วโว้ย โอ้ยกลิ่นหอมของเธอมันเย้ายวนจริง ๆ ถึงขั้นต้องสบัดหน้าไปมาไม่หยุดเลยผม ตอนนี้เลยตัดอารมณ์ไปหาของกินแล้วกัน
ผมเลือกซื้อของใช้เวลาพอควร ก็มีน้ำ ของเวฟ อะไรพวกนั้นยัดมาให้หมด และตอนคิดเงิน จังหวะนั้นคนไม่มีพอดี ปับเข้าให้ สองกล่องไปเลย เอาวะกันไว้ดีกว่าแก้ “ทั้งหมดหนึ่งพันสองร้อยเก้าสิบบาทค่ะ รับ...เพิ่มไหมคะ” นี่ตูตื่นเต้นจนซื้อของมาเป็นพันเนี่ยนะ จะว่าไปไอ้สองกล่องนี่ก็ปาไปจะสองร้อยแล้วนา
“มาแล้วครับผม” ผมเปิดประตูรถ พร้อมทักทายน้องคนน่ารักที่นั่งในรถ ตอนนี้เธอกำลังนั่งเล่นมือถืออยู่ ก่อนที่ผมจะเอาของที่ซื้อมาไปไว้เบาะหลัง แล้วก็ถอยรถเริ่มขับออกจากตรงนี้ ไปไหนดีหว่า
“ไปไหนกันดีเรา” ก่อนที่จะเริ่มซักน้องเกี่ยวกับความรู้สึกที่มีต่อผม ซึ่งไว้สำหรับวิเคราะห์การใช้สมุดต่อไป ขนาดนี่ ที่ยังไม่รู้จักกัน แต่มันทำให้น้องเขากล้ามาคุยกับผมเลย
“แล้วแต่พี่เลย”
“ไปบ้านน้องไหมล่ะ” ผมเลยลองแหย่ไป
“แล้วแต่เลยนะ ถ้าพี่กล้า” ไอ้กล้ามันกล้า แต่งานนี้มีแต่เสียเลยนะ
“ตอนนี้ยังเช้าอยู่ ขับรถเล่นคุยกันเป็นไง” ผมก็ไม่รู้จะไปไหน แม้ที่นี่จะเคยเป็นถิ่นเก่าตอนผมอยู่ประถมก็นะ
“ได้ ได้” โอ้ย อะไรมันจะฟืลแฟนขนาดนี้ หลังจากนั้นเราทั้งสองก็คุยกันกระหนุงกระหนิงเลยละ ซึ่งผมก็ได้ซักประวัติ ถามความรู้สึกต่าง ๆ มันได้ใจความประมาณนี้
น้องคนนี้ชื่อเล่น น้ำชา น้องแกอยู่ ม.3 นี่แหละงานงอกของแท้ แม้สมุดมันจะบันดาลเรื่องแบบนี้ได้สบาย ๆ แต่อยู่ลืมว่านี่มันไม่ใช่ DEATH NOTE ที่จะสั่งใครตายก็ได้ แม้ที่ผมเคยระบุรหัสแทนข้อความไปแบบนั้น แต่ผมว่ามันเสียเปล่าแล้วล่ะ แล้วเป็นลูกสาวดาบตำรวจด้วยนะ โอ้ยอะไรมันจะเสี่ยงคุกเสี่ยงตารางขนาดนี้
วันนี้น้องแกโดดเรียนเลยซะงั้น แต่จะว่าโดดก็ไม่เชิง เพราะน้องมีเรียนแค่คาบบ่าย ๆ เลย คาบสุดท้ายเลยด้วยซ้ำ ผมนี่ขนลุกอีกรอบ เหตุการณ์อะไรช่างบังเอิญ มันประจวบเหมาะเกินไป แล้วเรื่องที่ว่าทำไมใจกล้ามาคุยกับคนแปลกหน้าเอาดื่อ ๆ แบบนี้นั้น คำตอบก็ตามคาด น้องก็งงใจตัวเองเหมือนกัน แต่น้องบอกว่าความรู้สึกเหมือนไว้ใจผมมาก ๆ เหมือนเป็นแฟนกันมานานมาก ๆ อะไรแบบนี้
ตรืด ๆ ๆ ๆ … เสียงมือถือของผมสั่นไหว บ่งบอกว่าใครบางคนกำลังโทรมา ผมเลยวานน้องดูให้ว่าใคร ซึ่งเป็น แมว แล้วตอนนี้ดันเป็นเวลาห้ามติดต่อกับแมวเสียด้วย จากที่ผมเขียนเหตุการณ์แรกของแมวตอน 5 โมงเย็นเมื่อวันที่ผมไปสอบ ซึ่งเมื่อวานตอนห้าโมงเย็นคือเริ่มเวลาห้ามติดต่อกับแมว จนกว่าจะ 5 โมงเย็นวันนี้ จะรับดีไหม แต่ผมมีความคิดอยู่ เลยให้น้องน้ำชารับไป
“สวัสดีค่ะ พี่ซัมขับรถอยู่ค่ะ ให้หนูเปิดลำโพงให้ไหม” หืม! ผมถึงกับตะลึง ผมว่าสมุดมันกำลังเล่นผมแล้ว ห้ามไม่ให้ติดต่อ แต่แล้วมันจะมีผลร้ายอะไรล่ะ ซึ่งจากที่ผมนั่งวิเคราะห์ไว้มีเรื่องเดียวที่ผมคิดว่าใช่ ผลร้ายนั้นคือเรื่องความทรงจำไงล่ะครับ หากให้เดาถ้าผมติดต่อกับแมวในเวลาอันตรายที่ว่าแมวจะไม่ลืมเรื่องราวที่เกิดขึ้น ผมว่าใช่ แล้วตอนนี้ผมอยากขิงแมวด้วย ขิงเรื่องฟิลแฟนเนี่ย
“เปิดเลยก็ได้น้ำชา” ผมว่าไป
“ซัม ใครเหรอ” แมวคงจะหมายถึงน้ำชา
“น้องสาวน่ะ ว่าแต่มีอะไรเหรอ”
“ซัม เค้าลืมเรื่องวันนั้นไม่ได้ รู้สึกผิดกับเบสอ่ะ” แมวอธิบาย
“เอาน่ามันเป็นอุบัติเหตุ”
“แหม อุบัติเหตุ แต่ใส่เอาใส่เอาเลยนะ” ผมได้แต่ยิ้มแหยง ผมเหลือบมองน้ำชา เหมือนน้องจะยิ้มแห้ง ๆ ใส่ผม น้องคงรู้ว่าหมายถึงอะไร
“อุ้ย! น้องฟังอยู่” แมวลืมไปว่ามีอีกคนอยู่
“ไม่เป็นไรค่า เอาเลยคุยกันเลย” น้ำชาว่า
“แต่ว่า มันปล่อยเข้านะ” แมวย้ำปม ใช่ มันเป็นความสุขแรกของผม ที่ได้สัมผัสกับหญิงสาวโดยตรงแบบนั้น ผมเลยปล่อยเลยตามเลย แต่ว่า
“เอาน่า ไม่น่ามีอะไรหรอกมั้ง เอาเป็นว่าให้มันมีก่อนไหม ค่อยว่ากัน” ผมก็ไม่รู้จะว่ายังไงเลยออกความเห็นแบบนั้น
“โอเค งั้นตามนั้นเนาะ” หืม! อะไรมันจะง่ายปานนั้น
“งั้นเดี๋ยวซัมเคลียร์งาน จะชวนเพื่อนไปรวมกันที่นั่นดีไหม จะได้คุยกันจริงจัง” ปลายสายก็ตกลงตามนั้น คือแมวมันเรียนอยู่แถวเหนือโน้น เลยคิดหาเรื่องเที่ยวแล้วแวะไปคุยเลย
“แล้วหนูไว้ใจพี่เนี่ยนะ อะไรของหนูเนี่ย นั่นเมียพี่เหรอ เห็นมีปล่อยเข้า แค่นี้แทบจะรู้เลยนะ” น้ำชาเหมือนจะหึง ผมเลยเล่ารายละเอียดไป แต่ไม่บอกเรื่องสมุดนะ น้องแกก็พยักหน้าพลางเล่นโทรศัพท์ของแกไปต่อ
“หรือจะไปบ้านน้องดีไหม” ตอนนี้เพิ่งจะสองโมงครึ่งเอง ไม่รู้จะทำไรดีล่ะ ความง่วงก็เริ่มมาละ
“พ่อหนูอยู่นะ เมื่อคืนพ่อเข้าเวร เลยได้เข้างานตอนบ่าย” ไม่เอาดีกว่า ก็ไม่ใช่แค่พ่อหรอก แม่น้องแกก็อยู่บ้าน เพราะบ้านเป็นร้านทอง งั้นไปนั่งโง่ ๆ สวนสาธารณะแล้วกัน ผมเลยให้น้องใส่เสื้อคลุมไป อย่างน้อยจะได้ไม่รู้ว่าเป็นนักเรียน ปล่อยพงเป็นผมออกไม่ผูกโบว์ เท่านี้ก็ไม่รู้แล้ว
ซึ่งมันก็ฆ่าเวลาได้ดีทีเดียวจนเวลาปาเข้าไปใกล้ในเหตุการณ์ที่ 4 ผมพาน้องไปกินข้าวในห้าง ตัวน้องก็ซื้อชุดเปลี่ยนในห้างเลย ซึ่งผมเองก็ซื้อด้วย ก็นะมาแบบฉุกละหุก พาไปหาเดตนั่งกินข้าวคุยกันอย่างมีความสุข
เอาล่ะหลังกินเสร็จ ตอนนี้ทุกอย่างจวนเจียนทุกที และสิ่งที่ผมคิดต่อไปคือ โรงแรม ผมเลยจัดโรงแรมหรูเสียเลย เรื่องเงินไม่ใช่ปัญหาสำหรับผมอยู่แล้ว น้องก็เปลี่ยนชุดเรียบร้อย ฉะนั้นพาเข้าโรงแรมไปก็ไม่แปลก อีกอย่างที่ผมต้องรอเอาเวลานี้ ก็เวลาหลังเที่ยงไงที่โรงแรมจะเปลี่ยนรอบเข้าพัก มาก่อนเวลานี้มันก็รออยู่ดีอะนะ แต่จะว่าไปผมยังไม่หลับไม่นอนมาตั้งแต่เที่ยงคืนเนี่ย เอาน่าความหื่นมันค้ำคอผมอยู่
“แหม ไม่ค่อยเลยนะคุณพี่” ผมรู้ว่าน้องน้ำชาหมายถึงอะไร น้องแกพูดขึ้นตอนเดินตามพนักงานที่เดินนำไปที่ห้องพัก
“อะไร เฮียขับรถมาตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว ขอพักมั้ง ไม่ไหว” ตอบไปตามสภาพ น้องแกก็ยิ้มตอบรับ ก่อนจะมาถึงห้อง พนักงานก็จากไปปล่อยให้สองเราอยู่ด้วยกันในห้องสองคน
“ถอด” ผมไม่รีรอ แต่ไม่ได้อะไรแค่แกล้งน้องเฉย ๆ
“ถอดอะไรเหรอคะ เฮีย” น้ำชาหันหน้ามายิ้มใส่ พลางเอามือเลื่อนสายเสื้อที่เธอใส่ให้ตกลงมาข้างหนึ่ง ตอนนี้น้องใส่เป็นชุดกระโปรงสายเดี่ยวอะนะ
“อาบน้ำด้วยกันมะ” ผมถามขึ้นพร้อมถอดเสื้อตัวเองออก น้องแกก็ตอบรับเร็วเพียงเสี้ยววิ ชุดเธอก็ลงไปกองกับพื้นแล้ว เผยให้เห็นเลคกิ้งขาสั้นสีดำ ด้านบนก็เหลือแค่ชั้นใน หน้าผมตอนนี้หื่นสุดขั้ว น้องก็กัดริมฝีปากข้างหนึ่งยั่วใส่อีก
“ฮี่ ๆ ๆ” ผมนี่ดีดเป็นม้าพร้อมส่งสัญญาณเสียง ก่อนกระโจนจากเตียงที่ผมนั่งอยู่ไปหาน้ำชาในทันที สายตาที่น้องมองตอบผมทำเอาผมเอื้อมมือไปข้างหลังเธอปลดตะขอทันที พันธนาการส่วนบนถูกปลดเปื้องออก ว้าว ๆ นี่ผมฝันอยู่ใช่ไหมเนี่ย!
โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน อย่าเอาเยี่ยงอย่างพฤติกรรมของตัวละครในเรื่องเด็ดขาด เป็นเพียงอรรถรสในเรื่องราวเท่านั้นตอนต่อไป
แสดงลิ้งค์เฉพาะสมาชิกเท่านั้น