แปดปียี่สิบสี่คน ภาค 5 ส่งท้ายวัยมัธยม ตอน 7 สาวเวียงพิงค์

แปดปียี่สิบสี่คน ภาค 5 ส่งท้ายวัยมัธยม ตอน 7 สาวเวียงพิงค์

ภาค 1 THE ORIGINAL
//two-hitchhikers.ru/eroticasearch/index.php?topic=229016.0

ภาค 2 วัยแห่งความรัก
//two-hitchhikers.ru/eroticasearch/index.php?topic=236192.0

ภาค 3 เพื่อนคุย
//two-hitchhikers.ru/eroticasearch/index.php?topic=228587.0

ภาค 4 โกอินเตอร์
//two-hitchhikers.ru/eroticasearch/index.php?topic=231757.0

........................................................................................

   ผมไม่ได้ปลุกกอหญ้าให้ตื่น  ผมแต่งตัวให้ตัวเองและให้กอหญ้า  กางเกงในตัวที่เลอะเลือดของกอหญ้า  ผมเก็บไว้เป็นที่ระลึกคงไม่ซักมันตลอดไป  ผมนอนลงข้างๆสาวน้อย กอดเธอไว้แน่นและหลับไปอย่างมีความสุขในคืนนั้น   ผมรู้สึกตัวเมื่อเริ่มคนเดินไปมา  มันยังมืดอยู่  ผมดูนาฬิกาข้อมือ ตีห้าแล้ว  ผมปลุกกอหญ้า  น้องเค้าตื่นมา  แต่เจ็บปวดข้างในสุดบรรยาย  เธอขยับตัวอย่างลำบาก สีหน้าบ่งบอกถึงความเจ็บที่ยังคงเหลืออยู่อีกมาก

   “ตื่นมั๊ย….กอหญ้า  คนเริ่มมากันหละ”
   “พี่ก้อง กอหญ้าปวดข้างในอ่ะ ทำไงดี”
   “กอหญ้าใจเย็นๆนะ มันปกติแหละ  เดี๋ยวพี่จะเอายาคุมฉุกเฉินให้กอหญ้ากินนะคนดี  พี่รักกอหญ้านะ”
   
ผมนี่แม่ง..เหี้ยจริงๆ  หลังๆรู้สึกเลวมาก  ทำอะไรบ้าๆได้โดยไม่ค่อยคิด  นี่ก็เป็นอีกครั้งที่ผมทำลายกอหญ้าไปแล้ว  แล้วเสือกไปบอกรักน้องเค้าอีก  ปากพาไปเกิดเรื่องจริงๆ 
“พี่ก้องได้กอหญ้าแล้วคงกลับไปกรุงเทพและทิ้งกอหญ้าแหละ  พวกผู้ชายก็แบบนี้หละ”
น้ำตาน้องสาวไหลออกมา  ผมเข้าไปกอดเธอ  เอามือลูบหัวเด็กน้อยของผม  อะไรคงไม่ดีไปกว่าการสัญญาว่าจะไม่ทิ้งกัน
“ไม่หรอกกอหญ้า เราติดต่อกันนะ...พี่ไม่หายไปไหนแน่นอน”

ผมพยุงกอหญ้าไปส่งที่ห้องนอน  พี่ต้นข้าวปราดเข้ามาหาผม
“นายก้อง  เธอ...หายไปไหนมากะกอหญ้าทั้งคืน  กอหญ้า...เป็นไรหรือเปล่า”
เสียงพี่ต้นข้าวดังทั้งค่าย เรียกความสนใจของคนทั้งคณะ  จนพี่ส้มโผล่เข้ามาอีกคน

“กอหญ้าไม่เป็นไรค่ะ  เมื่อคืนไปห้องน้ำแล้วสะดุดหกล้ม ขาเจ็บค่ะ  ดีที่พี่ก้องไปด้วยเลยประคองขึ้นบันได  แต่มันเจ็บมากเดินไม่ไหว พี่ก้องเลยให้นอนพักที่ห้องเรียนบันไดโน้นค่ะ”

   กอหญ้าลื่นไหลเยี่ยมยอด  ทำได้ไง...สงสัยติดผมไปเมื่อกี้นี้  จากผู้ร้าย..ผมกลายร่างเป็นพระเอกทันที

   “มิน่าเล่า  พี่ออฟบอกว่าเห็นไปกะก้อง แต่ไม่เห็นกลับมา” 
   “เดี๋ยวค่ะพี่ข้าว  ขอยาทากอหญ้าด้วยนะคะ แล้ว เอ่อ...สงสัยกอหญ้าจะมีประจำเดือน  พี่ข้าวมี...เอ่อออ”
   “มีสิ..เดี๋ยวเอาให้  พี่จะพาไปห้องน้ำเอง...”
   “ไม่เป็นไรค่ะ  เดี๋ยวกอหญ้าทายาแล้วให้พี่ก้องพาไปค่ะ บันไดมันสูง ขึ้นลงยากค่ะ”

   เสร็จจากการไขข้อข้องใจ  ทุกคนก็แยกย้ายไปกินข้าว  พี่ส้มแวบเข้ามาสั้นๆ
   “นายก้อง  หวังว่าเธอคงไม่ได้ทำไรน้องเค้านะ...”
   “ทำไรพี่...  คนออกมากมาย  ตามที่กอหญ้าเล่าเลยครับ”
   “เออ ดีแล้ว  พี่เตือนก่อน  อย่าคิดไปทำไรพี่น้องคู่นี้นะ  พ่อเค้าเป็น สจ ลำปาง  ผู้มีอิทธิพล  อย่าหาเรื่องใส่ตัว  ฝากดูแลกอหญ้าเค้าด้วย”
   “พี่ส้ม…..”

   เช้าอันแสนวุ่นวายนั้น จบลงโดยผมกลับไปห้องเอายาวิเศษในกระเป๋าออกมาด้วยเพื่อให้กอหญ้า  น้องกอหญ้าก็เอาผ้าอนามัยปิดไว้เพื่อไม่ให้น้ำผมไหลออกมาระหว่างนี้   ส่วนกอหญ้าขอนอนพัก...  เวลาที่เหลือที่ค่ายคงไม่ใช่เวลาของผมกะกอหญ้าแน่นอน  กอหญ้าคงเจ็บมาก  แค่ผมได้กอดได้จูบกอหญ้าก็โอเคแล้ว  แต่มันกลับกลายเป็นทำให้เราคิดถึงกันอย่างมาก  ผมก็โหยหากอหญ้าและเธอก็ดูเหมือนตอบรับผมในฐานะพิเศษ

   “พรุ่งนี้เช้าพี่กลับแล้วนะกอหญ้า จะต้องกลับกะพี่ส้มแล้ว  พี่จะได้เจอกอหญ้าอีกมั๊ย”
   ผมนั่งคุยกะกอหญ้าอย่างเปิดเผยที่ม้าหินหน้าตึกเรียน  ทั้งหมดอยู่ในสายตาพี่ๆที่เป็นยาม  ไม่มีอะไรต้องปิดบัง 
   “พี่ก้อง  กอหญ้าก็ไม่อยากอยู่แล้วนะ  พี่ข้าวไม่ดูแลกอหญ้าเลย พี่เค้างานแยะ  ถ้าพี่ก้องไม่อยู่กอหญ้าเหงาแน่นอน”
   “ทนไปเหอะ  กลับไปกะพี่ไม่ได้หรอกเดี๋ยวพี่ข้าวเอาเรื่องพี่”
   “ไม่เอา งั้นกอหญ้ากลับเองก็ได้ พี่จะไปกะพี่ส้มน่ะสิ...”
   “ไม่ใช่อย่างน้านนน... เอางี้ กอหญ้าไปถามพี่ข้าวแล้วกัน  ถ้ากลับ..พี่ก็พาไปด้วยกันได้”

   7 โมงเช้าวันรุ่งขึ้น  ผม พี่ส้มและกอหญ้าอยู่บนรถกระบะของผู้ใหญ่บ้านที่ขับพาเราไปริมถนนใหญ่เพื่อรอรถประจำทางฝาง-เชียงใหม่ 
   “ขอบคุณนะคะผู้ใหญ่  ไว้หนูมาหาใหม่นะ...เอาหนังสือมาให้น้องๆนะคะ” เราสามคนยกมือไหว้ลุงผู้ใหญ่บ้าน
   “โอ๊ย ลุงต้องขอบคุณพวกหนูมากกว่า เด็กๆมีที่อ่านหนังสือแล้ว  ลุงดีใจ...  ลุงไปก่อนนะ”

   บนรถเมล์เที่ยวนั้น คนไม่แน่นมากนัก  ผมให้พี่ส้มนั่งกะกอหญ้า ส่วนผมจะไปนั่งข้างหลังเอง  แต่พี่ส้มบอกว่าไม่เอา อยากนั่งอ่านหนังสือคนเดียว  ให้ผมมานั่งดูแลกอหญ้า  ระหว่างทางเรารู้จักกันมากขึ้นไปอีก  กอหญ้าเป็นเด็กสดใสน่ารัก  ผมเล่าทุกเรื่องของชีวิตผม ยกเว้นเรื่องสาวๆของผมทั้งหมด  ถ้าเล่าตอนนี้ กอหญ้าคงมีแต่เสียใจ...

   เรามาถึงเชียงใหม่เกือบเที่ยง  พี่ส้มที่แสนดีก็ไปส่งกอหญ้าที่อพาร์ตเม้นต์เลยทำให้ผมรู้จักบ้านของกอหญ้าด้วย  แต่ว่าผมไม่รู้ว่ามันมายังและอยู่ที่ไหน...

   “แหมมมมม  ตาละห้อยเลยนะก้อง  มิน่า...ยัยแก๋มมันถึงเตือนชั้นบอกว่าอย่าไปหลงรักมัน  ไอ้นี่มันเจ้าชู้ผู้หญิงแยะ  ถามจิง  แกฟันน้องเค้าไปหรือเปล่า  เสียงลือ...แม่ง....พรึบทั้งค่าย...”

   “ทำไมอ่ะพี่  พี่อยากให้ผมฟันน้องกอหญ้าเหรอ 5555  ผมว่าน้องเค้าสดใสมากนะพี่  ก็ใจหายนิดนึง เป็นเพื่อนกันมา 5-6 วันแล้วจะไม่อยู่เนี่ย  มันก็แปลกๆ  เท่านั้นแหละพี่  เอ่อออ... แล้วพี่จะให้ผมฟันพี่วันนี้มั๊ย”
   “ไอ้บ้า  ไอ้เด็กเลว... ไม่แล้ว  พี่ขอบคุณนะที่ไปเป็นเพื่อน  เดี๋ยวพี่ว่าวันนี้จะกลับพิจิตรเลย  เนี่ย กลับบ้านเอารถแล้วไปเลย  ก้องจะเอาไงล่ะ”
   “ได้พี่...ง้านน เอ่อ  พี่ส่งผมที่สนามบินก็ได้  เดี๋ยวผมหาตั๋วไปเอง  แต่เอ่อออม...ผมคิดถึงพี่ส้มนะ”
   ผมเดินเข้าไปจับมือพี่ส้ม ทำตาละห้อย (ผู้หญิงอาจคิดว่าเป็นตาหื่นกาม)
   “ไม่ได้เว้ยวันนี้...เดี๋ยวไม่มีแรงขับรถกลับ  ไว้พี่ไปหาที่กรุงเทพแล้วกัน”

   พี่ส้มมาส่งผมที่สนามบินราวบ่ายสองโมง  ผมกอดพี่ส้มอีกที..ยังไงพี่ส้มก็เป็นภรรยาคนนึงของผม  อีกนานเลยกว่าจะเจอกันอีก   ผมเดินเข้าสนามบินและกำลังจะเดินไปซื้อตั๋ว

   “พี่ก้องเหรอ กอหญ้าเองนะ  พี่ทำอะไร...เย็นนี้ชวนพี่ส้มมากินข้าวกันมั๊ย”
   เสียงจากโทรศัพท์นี้ผมเลยตัดสินใจได้ง่ายมาก  ผมเปลี่ยนใจไม่กลับกรุงเทพแล้ว ผมรู้ปลายทางของผม
   “กอหญ้า...พี่จะกลับกรุงเทพแล้วนะ  นี่พี่อยู่สนามบิน”
   “อ้าว พี่ไม่เที่ยวเชียงใหม่เหรอคะ  แล้วพี่ส้มล่ะ”
   “พี่ส้มกลับพิจิตรแล้วคับ  ไม่มีคนพาเที่ยว  เลยกลับดีกว่า...”
   “พี่ก้อง อยู่ก่อนสิ  มีอะไรด่วนที่กรุงเทพ...มั๊ย  ถ้าไม่มี...เดี๋ยวกอหญ้าพาเที่ยวเอง”

   อีกแค่ชั่วโมงเดียว  น้องสาวของพี่ต้นข้าวก็ขี่มอไซด์มารับผมที่สนามบิน  เธอเปลี่ยนชุดแล้ว  กอหญ้าพาไปคอนโดของเธอ  พี่ต้นข้าวมีห้องนึง  กอหญ้ามีห้องนึง  ตรงกลางเป็นห้องครัวห้องนั่งเล่น 
   “พี่ไปนอนโรงแรมดีกว่านะกอหญ้า เดี๋ยวคนอื่นรู้...มันไม่ดี”
   “ไม่เป็นไรค่ะ  พี่นอนโซฟานี่ก็ได้  กอหญ้าขี้เกียจไปรับส่งจากโรงแรม  พี่ก้องอย่ารังแกกอหญ้าแล้วกันนะ”
   ผมไม่รับปาก  แค่ยิ้มๆ  กอหญ้าน่ารักขนาดนี้ ใครจะไปรังแกได้ลง....

มีแต่จะแสดงความรัก...
   
“กอหญ้าไม่อึดอัดแน่นะ  ถ้างั้นพี่ก็รบกวนวันสองวันนะ”
   “หลายวันก็ได้ค่ะ  ไม่มีใครมาหรอกค่ะ กว่าพี่ข้าวจะมาก็อีกอาทิตย์นึง”

   กอหญ้าขับมอไซด์พาผมเที่ยวในเมืองเชียงใหม่  ไปวัดนั้นวัดนี้ไม่นานก็เย็นแล้ว  กอหญ้าพาไปอาหารเหนือ  ผมแอบแว้บไปหา “อุปกรณ์เสริม”  เรากลับคอนโดทันทีที่กินข้าวเสร็จ  พอเข้าคอนโดมาเท่านั้น ผมก็โอบกอดกอหญ้าจากข้างหลัง แต่ไม่ทำอะไรไปมากกว่านั้น
   “พี่ก้องงงงง ไม่เอานะ  ปล่อยกอหญ้าสิ...”
   ผมหอมแก้มยุ้ยน่ารักของกอหญ้าไปสองฟอด  ก่อนปล่อยมือ
   “ขอบคุณนะที่พาพี่เที่ยว ยังให้ที่นอนพี่ด้วย”
   
   เจ้าของคอนโดวิ่งหนีเข้าห้องไป  ผมได้ยินเสียงกดล้อคห้อง  เธอคงรู้ว่าหากปล่อยไว้ ผมคงตามเข้าไปแน่นอน  ไม่เป็นไร...  ผมก็จัดการอาบน้ำอาบท่า  แล้วก็ว่าจะเปิดทีวีดู  แต่มีรีโมท 8 อัน  อันไหนของใครทำอะไรมั่ง สองพี่น้องนอกจากมีทีวี  แล้วยังมีเครื่องเสียงอย่างดีอีกชุด  ผมหารีโมทเจอแต่เปิดทีวีแล้วทำยังไงก็ไม่มีเสียง  ผมก็ดูไปทั้งที่ไม่มีเสียง  สักครู่กอหญ้าเปิดประตูออกมา

   “นึกแล้ว พี่ต้องเปิดไม่เป็นแน่ๆเลย มานี่ กอหญ้าเปิดให้  พี่ต้องเปิดนี่ก่อน แล้วเปิดเครื่องนี้ ปลั๊กอยู่ตรงนี้  อันนี้พี่อย่าไปยุ่ง  ของพี่ข้าว...หวงมาก”

   กอหญ้ามาสอนเปิดทีวีให้ผม โดยที่เธอลืมตัวไปว่าอยู่ในชุดนอน  พอก้มๆเงย  มันทำให้ผมเห็นได้โดยไม่ตั้งใจ ที่สำคัญกอหญ้าอยู่ในระยะที่ผมได้กลิ่นความหอมของเธอด้วย  ผมดึงมือกอหญ้ามานั่งลงข้างๆ
   “คุยกันดีกว่านะ... พี่ดูทีวีที่ไหนก็ได้ แต่กอหญ้า...พี่คงได้คุยตัวเป็นๆอีกแค่สองวัน”
   “ก็บอกพี่ก้องแล้ว ว่าไม่ต้องรีบกลับ”
   “หายเจ็บยัง....”

   กอหญ้าเงียบไป  คำถามนั้น กอหญ้ารู้ดีว่ามันหมายถึงอะไร  เป็นคำถามที่เสี่ยงมากที่จะทำให้ผมไม่มีที่ซุกหัวนอนคืนนี้
   “อืมมม์  หายแล้วพี่..”
   เธอตอบแบบอายๆ  แต่ไม่มีอาการหลบหลีกหรือโวยวายหรือจะไล่ผมไปไหน
   “คืนนั้นพี่ขอโทษกอหญ้านะ  กอหญ้าน่ารักจริงๆ  แต่พี่ก็ชอบกอหญ้านะ”
   “พี่อย่ามาพูดเลย  เนี่ย..เห็นมั๊ย.. พอพี่ส่งกอหญ้าเสร็จ พี่หนีกลับกรุงเทพเลยอ่ะ  ไม่คิดถึงกอหญ้าเลยแม้แต่น้อย  พี่ไม่เห็นชวนกอหญ้าไปกรุงเทพเลย  กอหญ้าซะอีก...ชวนพี่อยู่เที่ยว  พี่ก้องรักกอหญ้าจิงเป่าเหอะ  พี่ได้กอหญ้าแล้วนี่  พี่จะทำไงก็ได้”

   เธอพูดแล้วก็น้ำตาซึมๆ  เออ..ก็จริงที่กอหญ้าพูดนะ  ทำไมผมถึงรีบกลับวะ  อ้อ..เพราะพี่ส้มมาส่ง  จะหาเหตุผลไปอ้างพี่ส้มอยู่ต่อก็ดูจะแปลกๆ 

   “คือไม่ใช่อย่างนั้นนะ  พี่ส้มมาส่งพี่สนามบินก่อนกลับบ้านพิจิตรไป  พี่ก็ไม่รู้จะทำไง  กะว่าถึงกรุงเทพแล้วจะโทรมาหากอหญ้า  เอางี้มั๊ยล่ะ... ถ้ากอหญ้าอยากไปกรุงเทพ  พรุ่งนี้ไปกะพี่เลย  ไปอยู่บ้านพี่”
   “ไม่อ่ะ  พี่คงข่มขืนกอหญ้าทุกวัน  แล้วถ้าบ้านพี่มาเห็นเค้าจะคิดกะกอหญ้ายังไง”
   “บ้านพี่อยู่เมืองชล  แต่พี่อยู่คอนโดที่กรุงเทพ  ไปมั๊ยล่ะ  หรือไปคืนนี้เลย ไปเที่ยวสุดท้ายเนี่ย ยังทันนะ”
   
   สาวน้อยเวียงพิงค์ตาเป็นประกาย  เธอสนใจคำเชื้อเชิญของผม  กอหญ้าเงยหน้าดูนาฬิกา  มันสามทุ่มครึ่งแล้ว
   “เอางี้ เดี๋ยวกอหญ้าขอโทรไปบอกพี่ข้าวก่อน  ว่าจะไปค้างบ้านแยม”
   “ง้าน...พรุ่งนี้ก็ไม่ไปเที่ยวนะ กลับไปกะพี่เช้าตรู่เลย  เอามือถือมาจองเที่ยวบินกัน”

   กอหญ้ากระวีกระวาดไปหยิบโทรศัพท์มา  เธอนั่งชิดผม  เรากดจองตั๋วไม่นานหรอก แต่การที่กอหญ้ามานั่งข้างผมมันทำให้ผมเริ่มคิดกะกอหญ้า  พอเราจองเสร็จ กอหญ้าก็โทรคุยกะพี่ข้าว  ซึ่งแน่นอน...พี่สาวเธอไม่ค่อยอยากให้กอหญ้ามาเกะกะชีวิตอยู่แล้ว 

   “ไปเก็บของก่อนนะพี่ก้อง ดีใจจัง..จะได้ไปเที่ยวกรุงเทพฯ”

   ผมดึงมือกอหญ้าไว้  จับหน้าเธอมา หอมแก้มเธอสองข้างด้วยความที่ผมอดใจกับความน่ารักไม่ไหว  กอหญ้าบิดตัวจะหนี  ผมเลยจับหน้าไว้แล้วกดปากจูบกอหญ้า  กอหญ้าผ่านการจูบจริงจังมาไม่กี่ครั้ง  พอโดนเข้าไป มันเสียวซ่าน  ผมรู้สึกได้ว่าเธอขนลุกขึ้นมาก  กอหญ้าพยายามจะหลบหนีการ ”รังแก” จากผม  แต่ไม่สำเร็จ ยิ่งเวลาเนิ่นนาน กอหญ้ายิ่งโดนโหมไฟราคะมากขึ้นเรื่อยๆ

   “พี่ก้องคะ  โอ๊ย  อย่าทำกอหญ้านะ  กอหญ้ากลัว  มันเจ็บนะ”
 

เนื้อหาถูกซ่อนเอาไว้ คุณต้องตอบกระทู้นี้ก่อน

ตอน 7 แล้วครับ

เขียนเรื่องยาวมากๆมันมีทั้งดีและไม่ดีนะครับ
ถ้าชอบ/สนุก ก็รักกันตายเลย  จำตัวละครไปแล้วติดตามได้เรื่อยๆ
ถ้าเบื่อ ก็เบื่อกันยาวเลย

เรื่องแปดปีนี่ ยาวครับ  เป็นประสบการณ์เรื่องกามของนายก้องที่เจอนั่นเจอนี่เรื่อยๆไป
ดีตรงที่ ผู้หญิงให้คุณ  ไม่ค่อยให้โทษเท่าไหร่

อย่าเบื่อก่อนแล้วกันครับ
ขอบคุณสำหรับทุกเม้นต์และการติดตามครับ

เรื่องใหม่ต่อจาก แฟนกู ก็ใกล้เสร็จแล้ว  ไว้เดี๋ยวค่อยเปิดตัวกันครับ

มันต้องลงของให้ติดหนืบแล้วละครับตอนนี้กะกินยาวเลยสิเนียพาไปรัง

หางานอีกแล้วนายก้อง

ลงแบบนี้ เสร็จอีกหลายยก

ก้องงานเข้าอีกแล้วแห่ะๆอิจฉา

น้องกอหญิงติดใจเสือหนุ่มเข้าให้แล้ว...ลงจากหลังเสือดูให้ดีนะ...พ่อเขาเป็น สจ.ด้วย

 ::HeyHey::เจ็บอะไรมันต่างหากละ

พัวพันกับน้องระวังพ่อด้วยนะ

รีรันน้องกอหญ้าล่ะสิ

ว่าแล้วมีนอบสอง

อันนี้จริงๆเธอเป็นสาวลำปาง ต้องเป็นเวียงละกอนครับ จ้ะๆ กันเพลินๆ อยู่นี่พี่สาวเธอน่าจะกลับมาทันเจอ ยิ่งไม่ค่อยไว้ใจอยู่ ต้องลงแรงอุดปากบนและล่างให้สนิทครับ ขอน้องกอหญ้าช่วยกันรุมน่าจะ เอาอยู่

กอหญ้าน่ารักขนาดนี้ พี่ก้องคงไม่ปล่อยไปง่ายๆแน่

น้องเค้าหายยังเนี่ย จะซ้ำแล้ว

ถ้าชีวิตจริงได้ซักครึ่งของท่านก็คงดี5555