แปดปียี่สิบสี่คน ภาค 5 ส่งท้ายวัยมัธยม ตอน 10 เรื่องจำเป็น

แปดปียี่สิบสี่คน ภาค 5 ส่งท้ายวัยมัธยม ตอน 10 เรื่องจำเป็น

ภาค 1 THE ORIGINAL
//two-hitchhikers.ru/eroticasearch/index.php?topic=229016.0

ภาค 2 วัยแห่งความรัก
//two-hitchhikers.ru/eroticasearch/index.php?topic=236192.0

ภาค 3 เพื่อนคุย
//two-hitchhikers.ru/eroticasearch/index.php?topic=228587.0

ภาค 4 โกอินเตอร์
//two-hitchhikers.ru/eroticasearch/index.php?topic=231757.0
...........................................................


        หลังจากที่กลับจากพิจิตรกะพี่แก๋มครั้งนั้น  ผมก็มีเรื่องเสียวตลอดเวลาจนลืมนึกถึงพี่แก๋มไปว่าพี่แก๋มท้องอยู่  และพี่แก๋มก็ไม่ไปมาหาผมด้วย  ผมเลยโทรไปหา  พี่แก๋มบอกว่า..ล้อเล่นเรื่องท้อง (หา ...เรื่องงี้ล้อเล่นเหรอพี่แก๋ม  เจอกันคราวหน้าจะล้อเล่นพี่แก๋มจนต้องร้องขอความตายกันเลยทีเดียว..)

        พอเวนดี้กลับไป ผมก็เปิดเทอมพอดี  เก๋และแบมขึ้น ปวช ปีสุดท้ายแล้ว  แต่แม่ให้ทั้งสองคนเรียนแค่นี้ แล้วก็ให้กลับไปช่วยที่บ้าน  ก็แปลว่าผมต้องอยู่คนเดียวล่ะสิ...  แต่บางที ไม่มีเก๋แบม ผมอาจมีโอกาสมากกว่านี้ก็ได้นะ   สองคนนี้ช่วยผมมาโดยตลอด จะว่ารักกันก็ไม่ใช่  เราเป็นเพื่อนกันมากๆ สนิทกันมากๆ มากกว่า  เก๋เป็นผู้หญิงคนเดียวที่นอนกะผมมาอย่างยาวนาน  แบมเป็นคนที่สองของผมและยังช่วยผมมาจนทุกวันนี้  แม่ผมให้ที่อยู่ที่พัก และค่ากินอยู่กะสองคนนี้มายาวนาน จนทั้งสองไม่รู้จะตอบแทนคุณแม่ผมยังไง  ผมจึงเป็นผู้รับประโยชน์โดยตรงของการตอบแทนของสองสาวนี่

   ผมขึ้น ม 6 แล้ว  ผม เจน และไอ้เอ็ม ต่างแยกย้ายอยู่คนละห้องกัน สำหรับเจนแล้ว ยิ่งไกลสุดสายตาเลยก็ว่าได้  ยิ่งอยู่คนละห้องยิ่งโอกาสลางเลือน  เราไม่ได้เรียนพิเศษด้วยกันอีก  ผมโทรไปหาเจนก็พบว่าเจนเปลี่ยนเบอร์   พอจะเดินไปหา  ก็ไม่เคยทันเจนสักที   ปีสุดท้ายของมัธยมผมกลับมาอยู่ห้องเดียวกะไอ้เม (มันชื่อจริงว่าเมษา  ผมเรียกไอ้เม) ซึ่งก็เป็นหนึ่งในเพื่อนผมที่อยู่ในทีมบอลโรงเรียนเดียวกัน 

   “เฮ้ยมึง ไอ้ก้อง...กูถามจริง  ตกลงมึงฟันน้องปานไปหรือเปล่าวะ”
   “มึงถามเหี้ยไรเนี่ย...มึงเห็นหรือเปล่า น้องปานมันมีแฟนแล้ว เดินไปเดินมาด้วยกัน”
   “เออ..กูเห็น  แต่แม่งลือกันว่า มึงฟันแล้ว แล้วก็ไอ้หน้าปลาทูนั่นค่อยมาเอาน้องปานไป  มึงกำลังอยากเทพอดี  เพราะมึงจะจีบไอ้เจน  ก็เลยเลหลังให้เด็กนั่นมัน”

   โอโห...เรื่องผมมันดังขนาดนั้นเลยเหรอ  อย่างว่า ปากมีหูประตูมีช่อง  ผมก็ไม่รู้ว่าผมทำน้องปานครั้งไหนแล้วมีใครแอบดูมั่ง เพราะผมกะปานไม่เคยเข้าห้องนอนด้วยกันเลยสักที
   
         “มึงไปรู้มาจากใคร...”
   “เพื่อนไอ้ปานไง ยัยเวฟอ่ะ...”
   อ้อ..ผมลืมเรื่องนี้ไปสนิท  ว่าเวฟ ปานและฟ้าเป็นเพื่อนกัน  และนึกหน้าเวฟออกแล้ว  เธอคือคนที่นั่งข้างปานเวลามาเชียร์ผมนั่นเอง  เออ..นะ....เวฟก็หน้าตาน่ารักนะ

   “มึงถามกู  กูก็ต้องถามมึง  แล้วมึงฟันน้องเวฟไปยัง”
   ไอ้เมเงียบไป แค่นี้ผมก็รู้แล้วว่าแปลว่าอะไร
   “มันจำเป็นเว้ย”
   “เย็ดเค้าเนี่ยนะ...จำเป็น  จำเป็นยังไงวะ..  กูไม่ค่อยเข้าใจ”
   “แล้วสักวันมึงก็คงรู้แหละ”

สักวันที่ไอ้เมพูด มาถึงผมในไม่กี่อาทิตย์หลังเปิดเทอม

ผมตั้งใจว่า ขึ้น ม 6 แล้วผมต้องเรียนหนังสือให้เป็นเรื่องมากกว่านี้  เพราะจะสอบเข้ามหาลัยแล้ว  ผมเริ่มเข้าห้องสมุดมากขึ้น (เป็นสิ่งประหลาดที่ผู้คนไม่คิดว่าผมจะมีโหมดนี้ได้)  จริงๆผมก็เข้าไปนอนมั่ง  วันหนึ่งผมเข้ามานั่งทำโจทย์คณิต  น้องเวฟเข้ามาในห้องสมุดมายืนหน้าโต๊ะที่ผมนั่งอ่านหนังสืออยู่เวฟทักทายผมโดยการเอามือมาแตะบ่าผม  นับว่าเธอกล้ามาก  ผมเงยหน้ามาสบตากับเด็กสาวน่ารักอีกคน  เวฟออกจะเปรี้ยวๆกว่าปานและฟ้า

“สวัสดีค่าพี่ก้อง...”
“อืมม์ เป็นไง เวฟ  อ่านหนังสือเป็นด้วยเหรอ”
“เวฟถามพี่ก้องดีกว่าค่ะ  เวฟมาเป็นเพื่อนยัยฟ้ามันบ่อย ไม่เคยเห็นพี่ก้องเลย”
“ต้องขยันมั่ง  เดี๋ยวจะสอบแล้ว พี่จะอ่านไม่ทันดิ...”

เวฟลากเก้าอี้ออก นั่งคุยกะผมเป็นงานเป็นการมาก  เราถามสารทุกข์สุกดิบตามประสา “อดีตแฟนของเพื่อน”  ผมเลยแอบถามเรื่องของปานด้วยและถามถึงไอ้เอ็มกะฟ้าด้วย

“อ้อ ปานเหรอ  ตั้งแต่พี่ก้องเลิกกะไอ้ปาน มันก็คบกะแฟนมันอีกแป๊บเดียวแหละ  ได้ยินว่าตอนนี้ไม่มีใคร  พี่ก้องจะกลับไปอีกเนี่ยนะ 5555  พี่ก้องจีบพี่เจนไม่ใช่เหรอ”
“โอ๊ย อีกคนละเนี่ย  พี่คิดถึงปานเฉยๆ  ไม่เห็นหน้านาน เลยถามถึง   ส่วนพี่เจนน่ะ เค้าคงไม่ชอบหน้าพี่หรอก”
“พี่ก้องอ่ะ  เอาชัดๆคนนึงดิ  พี่เล่นสองคนเลยอ่ะ  เป็นเวฟก็ไม่เอานะ  งง”
“ก็พี่ก็ชัดตลอดอ่ะ  แต่พี่เจนเค้าคงโกรธพี่แหละ  เออ แล้วฟ้าล่ะ  พี่ได้ยินว่าเป็นแฟนไอ้เอ็มมัน”
“ก็ใช่แหละพี่  พี่เอ็ม...แบบว่า...เช้าถึงเย็นถึง  พี่ไม่เคยสนใจเพื่อนพี่เลยดิเนี่ย ซี้กันประสาไร  เช้าๆนะ พี่เอ็มมารอยัยฟ้าหน้าประตูโรงเรียน  เย็นก็ไปช่วยฟ้าทำการบ้าน  โอ๊ย หนิดหนม  ฟ้ามันก็ชอบพี่เค้าก็ หลังๆเห็นจับมือกันหละ”
“อืมมม์  แล้วเวฟ กะไอ้เมอ่ะ  เป็นไง”

ยังไม่ทันที่เวฟจะตอบ  ครูบรรณารักษ์ก็เดินเอาไม้มาเคาะกลางโต๊ะที่เรานั่ง
“เอ้า สองคน  จะจีบกันก็ออกไป  ข้างในคนเค้าจะอ่านหนังสือ”

เราสองคนยกมือขอโทษ แล้วเก็บของลุกออกไป  พอเราก้าวขาพ้นห้องสมุดเท่านั้น
“พี่ก้องถามก็ดีเลย  เวฟกำลังอยากหาคนปรึกษาด้วย”
“ปรึกษา???  ปรึกษาพี่เรื่องไร.. ท่าทางจะนานล่ะสิเนี่ย  งั้นไปโรงอาหาร”
“ไม่อ่ะ..เย็นแล้ว  พี่ก้อง เอ่ออออ  ว่างป่ะ   ไปส่งเวฟกลับบ้านหน่อยดิ”
“เฮ้ย... หน้าที่ไอ้เมหรือเปล่า  ว่าแต่ มันไปไหนอ่ะ...”
“ก็เพราะพี่เมไม่มาไง  พี่ก้องต้องไปส่งเวฟ”

ผมมันคนใจอ่อน  ให้ไปส่งก็ไป  บ้านเธออยู่โน่น...บางกะปิ  ไปทียากลำบาก  เวฟต้องกลับบ้านเองก็น่าสงสาร เธอพาผมนั่งเรือ  แล้วไปต่อรถเมล์  แล้วขึ้นมอไซด์เข้าซอยอีกที  ผมล่ะสงสัยว่า ขากลับผมจะกลับบ้านผมถูกมั๊ย 

“พี่ก้องเข้ามาก่อนเลย  วันนี้ไม่มีใครอยู่บ้าน  ไปปราจีนกันหมด  แม่จะไปเยี่ยมยาย  แต่เวฟต้องเรียนพิเศษ เลยไม่ไป”

บ้านเวฟไม่มีไรพิเศษ เป็นตึกแถว  ข้างล่างคงไว้จอดรถมั๊ง  โล่งเชียว  แต่วันนี้ไม่มีรถจอดอยู่  เวฟพาผมขึ้นมาชั้น 3  ซึ่งมีสองห้อง ห้องเวฟกะของน้องสาว ม 3

“ไม่ดีม้าง  พาพี่มาคุยในห้องเลยเหรอ   ลงไปข้างล่างก็ได้นะ  พี่กลัวไอ้เม มันฆ่าพี่อ่ะ”
“พี่เมเหรอ 5555 ตอนนี้อยู่กะแฟนใหม่แล้วม้าง...”

   ผมงงไปเลย...  ย้อนนึกถึงไอ้เมที่คุยกันเมื่อหลายวันก่อน  มันยอมรับว่าฟันยัยเวฟไปแล้ว  แต่ด้วยความจำเป็น...

   “พี่ก้องรู้มั๊ย  เวฟไม่ค่อยแข็งแรงอ่ะ...”

   เวฟไม่รังเกียจที่จะดึงมือผมเข้าในห้องของเธอ  แล้วลากเก้าอี้ทำการบ้านมาให้ผมนั่ง ส่วนเธอนั่งที่เตียง
   “อ้าว...เป็นไรอ่ะ”
   “ไม่รู้ แต่หมอบอกเกี่ยวกับหัวใจ  เวฟเหนื่อยมากจะหายใจไม่ทัน จะเป็นลม...  หมอบอกเวฟว่า อาจต้องเปลี่ยนลิ้นหัวใจ  ต้องระวังตัวด้วย อาจตายไปเลยเมื่อไหร่ก็ได้”
   
   ผมตกใจมาก น้องเวฟไม่มีวี่แววของคนป่วย  เธอออกจะร่าเริงมากๆ  สดใส  ซึ่งถ้าไม่บอกใครเลยก็จะไม่มีวันรู้ 

   “แล้ว....เวฟจะเปลี่ยนลิ้นหัวใจมั๊ย เปลี่ยนยากมั๊ยอ่ะ”
   “อยากเปลี่ยนนะพี่  แต่เวฟเลือดกรุ๊ป AB เนกาทีฟ  หายากที่สุดในโลกนี้  แค่เลือดก็หายากแล้ว จะไปหาลิ้นหัวใจที่ไหน..”

   สาวน้อยหน้าเศร้าลง
   “โอ้ว  แล้วทำไงล่ะเนี่ย...”
   “เวฟปลงแล้วหละพี่...  เวฟอยากใช้ชีวิตให้คุ้มค่ามากกว่า  อะไรที่ไม่เคยทำ  เวฟก็จะทำให้หมด”
   “อืมม์.. แล้วจะให้พี่ช่วยอะไร”
   “เวฟคือ..เอ่อ  พี่เม... คงไปมีแฟนใหม่  พี่ก้องพอรู้มั๊ย”
   “ไม่รู้แม่งเลย  อ้าว  แล้วมันจะไปมีแฟนก็ปล่อยมันไปสิ  เวฟก็อย่าไปสนมัน เรามีความสุขของเราดีกว่ามั๊ย”

   “แต่พี่ก้อง...เวฟเสียตัวให้พี่เมแล้วน่ะสิ...”

   คราวนี้ผมตกใจจริงๆ  เวฟกล้ามากขนาดบอกเรื่องแบบนี้ให้ผมซึ่งเป็นผู้ชายรู้เลยเนี่ยนะ...  ผมอึ้งไป ตอบอะไรไม่ถูก   ไม่เคยเจอเหมือนกันที่ผู้หญิงจะพูดเรื่องในมุ้งกะผู้ชายก่อน
   
   “เอ่ออออ.. เป็นไงมาไง  อย่าเพิ่งร้องไห้...  แล้วมันเลยเถิดไปแค่ไหน  เวฟท้องหรือเปล่า”
“ไม่ใช่  แต่ทำไมพี่เมเค้ามาหนีเวฟไป...  เวฟคิดได้เรื่องเดียวคือ เวฟตอบสนองพี่เค้าไม่ได้ตามที่ต้องการ  บ้านเวฟมีคนตลอด บ้านพี่เมก็ไม่ได้  เราไม่กล้าไปโรงแรมกัน”
“ไม่หรอกม้าง  คนเรามันไม่บ้ากามกันขนาดนั้นหรือเปล่า” ผมพูดไม่ตรงกะความจริงส่วนตัวในบางเรื่อง
“เวฟตามใจพี่เมตลอดนะ  แต่หลังๆพี่เมหงุดหงิดกะเวฟมาก  แล้วก็ไม่ค่อยสนใจเวฟเลย”

เวฟเริ่มน้ำตาไหลออกมา  ผมลุกขึ้นไปนั่งที่เตียงข้างเวฟ  ยกมือขึ้นโอบกอดตัวเธอไว้  เวฟหันหน้าเข้ามาซบที่ไหล่ผม และปล่อยโฮมาเต็มเหนี่ยว   ผมยัยคงงงชิบหายอยู่ว่า  เธอมาเล่าเรื่องนี้ให้ผมฟังทำไม ทั้งที่ผมเองก็ไม่ได้สนิทสนมกะเธอ  และผมก็เป็นผู้ชายด้วย  แต่...ตอนนี้เวฟกอดผมแน่นขึ้น

“หยุดร้องก่อน ใจเย็นๆเวฟ..”

ผมผลักเธอออกนิดนึง  เอามือไปเช็ดน้ำตาที่แก้ม  ผมลืมไปว่า ผมไม่ควรไปถูกเนื้อต้องตัวเธอ  แต่ด้วยความที่ผมเจอกะผู้หญิงมามากมายจนลืมไปว่าบางสิ่งไม่ควรทำ  เวฟเงยหน้าขึ้นมองผม

“เวฟรู้แล้วหละว่าไอ้ปานทำไมชอบพี่ก้อง  พี่ดีอย่างนี้นี่เอง”
“พี่ไม่ใช่คนดีมากมายหรอก” ถ้าเวฟรู้เรื่องผมแล้วหละก็  เวฟคงจะเลิกคบตลอดกาล
“อย่างน้อยพี่ก็มากอดเวฟ  ทำให้เวฟรู้สึกไม่อ้างว้าง  พี่ก้อง  พี่จะให้เวฟไปพูดปรึกษากะใคร  ไอ้ปาน ไอ้ฟ้าเหรอ  พี่ว่ามันจะทำไง...ถ้ามันสองคนรู้ว่าเวฟเสียตัวไปแล้วอ่ะ”

เออ..นะ  ไม่รู้เหมือนกันว่าพวกผู้หญิงคุยเรื่องแบบนี้กันมั่งหรือเปล่า  แต่เวฟไม่ต้องกลัวหรอก ปานก็เสียตัวให้พี่เหมือนกัน
   “พี่คิดว่าเวฟเป็นน้องนะ  น้องเสียใจพี่ก็มาปลอบได้”
   “พี่กอดเวฟนานๆนะ...”

   แล้วเธอก็กอดผมแน่น เราใกล้ชิดกันจนผมรับรู้ถึงกลิ่นสาวของเวฟ  ความนุ่มนิ่มของตัวเวฟก็เป็นอีกอย่างที่บอกผมว่าเธอเป็นผู้หญิง  ผมปลอบคนไม่เก่ง  ไม่รู้ทำไง  แต่สิ่งเดียวที่ผมชอบคือกอด  แต่ผมว่าที่เวฟชอบอาจไม่ใช่แค่นั้น  เวฟเอามือมาผลักหน้าผมออก  จ้องตาผม  จากนั้น สิ่งที่คาดไม่ถึงก็เกิดขึ้น  เวฟเอาปากมาประกบปากผมและจูบผมทันที  ผมเป็นฝ่ายตาเหลือกโพลง ใช้มือหน้าของเวฟถอยออกมา

   “เฮ้ย.... เวฟ...  พี่...เอ่อ...  อย่าเลยเวฟ  พี่ไม่อยากทำร้ายเพื่อนกะน้อง”
   (แม่ง..ผมมันพระเอกเสมอ  แต่ใจและกายผมตอนนี้เป็นอีกเรื่องไปแล้ว)

   “ไม่เป็นไรค่ะพี่ก้อง  เวฟอยากทำทุกอย่างที่ต้องการ  พี่ตามใจเวฟเหอะ  บางที...เวฟอาจจะอยู่กะพี่เป็นคนสุดท้ายในชีวิตก็ได้”

   แล้วเวฟก็เคลื่อนที่เข้ามาจูบผมอีกครั้ง  ครั้งนี้เวฟแสดงให้เห็นว่า “เอาจริง” ไม่มีท้อถอย   ลิ้นของเธอปัดป่ายเข้ามาในปากของผมแล้ว  และมันสัมผัสกะลิ้นของผมอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้   เวฟไม่ธรรมดา  นับว่าเธอชำนาญยุทธมากกว่าปานเพื่อนเธอซะอีก  แต่อย่างว่า  ผมไม่เคยสอนปานแบบดีๆซะที  เราเจอกันแต่ในห้องน้ำ ต้องรีบๆเสมอ   ผมไม่รู้จะทำไงกะรุ่นน้องคนนี้ดี  หากผมทำไรลงไป...แล้วรู้ถึงไอ้เม  เป็นอันว่าเราคงต้องฆ่ากัน  ยิ่งไปกว่านั้น หากเรื่องราวอื้อฉาวมากมาย  ผมกะเจน คงไม่มีวันได้ยกโทษคืนดีกันอีกแน่นอน   ระหว่างที่ผมวุ่นวายใจนั้น มือน้อยของเวฟ  เคลื่อนเข้ามาตรงเป้ากางเกงผมแล้ว

   “เวฟๆๆๆ  พอเหอะนะ  พี่กลับดีกว่าเวฟ...  พอเหอะ ก่อนที่มันจะเป็นอย่างอื่น”
   “พี่ก้องอย่าคิดมากเลย  เวฟว่า พี่เม มันคงไปจากเวฟแล้วหละ  เราคงไม่บอกเรื่องนี้ให้ใครรู้ ใช่มั๊ยพี่..”

   เธอพูดแล้ว เธอก็ลูบไล้ท่อนลำของผมภายนอก  แค่สัมผัส เธอก็รู้สึกได้ถึงความผิดปกติข้างล่าง  แม้มันจะไม่เต็มขนาดนัก  แต่สายตาเวฟบอกผมว่า มันเป็นสิ่งประหลาดของใหม่สำหรับเธอ  การสัมผัสรู้สึกได้ ยิ่งท้าทายสาวน้อยให้อยากเจอตัวจริงของมัน

   “มีข่าวลือว่า พี่ก้องใหญ่มาก  และเก่งมากเรื่องนั้น”
   “ไปฟังใครมาอีกหละ  อย่าบอกนะ จากปาน...”
   “อืมม์  จากปานนี่หละ”

   โอ้ว ปาน เอาผมไปโฆษณา  เธอควรมารับค่าโฆษณาจากผมสักทีสองทีนะ

   “แต่ เวฟ  เราไม่เป็นไรกันเลย  เวฟอย่าเลยนะ”

   สาวน้อยไม่ฟังอะไรแล้ว  ส่วนล่างของผมอยู่ในกำมือเธอ  และตอนนี้เวฟกำลังถอดเข็มขัดนักเรียนและปลดซิบผมออก  ผมเอามือไปจับมือเวฟไว้เพื่อเตือนสติเธออีกครั้ง  แต่เหมือนกันไม่ช่วยฟื้นสติเวฟแม้แต่น้อย  เธอล้วงมือลงไปที่กางเกงใน เพื่อสัมผัมให้ชัดเจนขึ้น เธอมองตาผมตลอด  บางจังหวะ เวฟยังแวะเยี่ยมเยียนส่วนหัว  เธอเป็นแล้ว  ไม่ต้องสอนมากมาย  ส่วนล่างของผมเริ่มรับรู้ถึงการบุกรุกอย่างต่อเนื่องจนมันเริ่มจะทนไม่ไหวมันเริ่มขยายตัวออกซึ่งแน่นอนเวฟต้องรับรู้ได้  และเธอเร็วกว่าการตัดสินใจใดๆของผม  เธอดึงกางเกงในผมลง  ควยผมโผล่เต็มที่ต่อหน้าเธอ  เวฟอ้าปากอมมันเข้าไปอย่างไม่รังเกียจ  เมื่อควยผมสัมผัสกับสิ่งอ่อนนุ่ม มันยืดขยายออกเต็มที่  พองคับแน่นปากเด็ก ม 5   เธอถอยออกมา

   “พี่ก้อง...  ใหญ่มากอ่ะ  โหวววววว จริงอย่างที่ปานมันบอก  ไอ้พี่เม...มันเล็กไปเลยอ่ะ”

   เธอพูดเสร็จก็ก้มลงไปที่เป้าหมาย ก่อนเอามือผลักผมนอนราบลงบนเตียงของเธอ  กลิ่นของเวฟบนเตียงและการปลุกเร้าส่วนล่างทำให้ผมหยุดไม่อยู่อีกต่อไปแล้ว  ผมเอื้อมมือไปถึงเวฟขึ้นมา

   “เวฟ  เอางี้นะ   ถ้าเวฟต้องการ  พี่จะช่วยเวฟเพียงทีเดียวเท่านั้นนะ  แล้วเราจะไม่มีอะไรต่อกันอีกต่อไป  พี่ไม่เป็นแฟนไม่เป็นกิ๊กนะเวฟ  ถ้าเวฟไม่โอเค  เราหยุดกันนะ”
   “พี่ก้อง  เวฟดีใจนะที่พี่ไม่รังเกียจเวฟ  ตามที่พี่ก้องบอกได้เลยค่ะ  ทำใจให้สบายนะพี่...เวฟต้องการ”

   คำยืนยันของเวฟทำให้ผมเดินหน้าเต็มตัว- ผมกอดเวฟในอีกแบบนึงที่สาวน้อยรับรู้ได้ถึงความเสน่หาของผมในตัวของเธอ  มือผมเลื่อนไปที่หน้าอกของเวฟที่ “มีของ” มากกว่าปาน  ทุกอย่างของเธอยังเป็นสาวรุ่น ม 5  เวฟลื่นไหลอย่างมาก   เซ็กซ์ของเธอบอกผมเลยว่า ไอ้เมคงสอนมาเป็นอย่างดี  เวฟถอดเสื้อนักเรียนผมออกและเธอก็ถอดเสื้อนักเรียนและบังทรงของเธอออกตามมา  ส่วนบนของเวฟเหลือเพียงแค่เสื้อในสีขาวเท่านั้น  เวฟตัวขาวสะอาด  กลิ่นสาบสาวของเธอชัดเจน เพราะเราเพิ่งจะเดินทางฝ่าความร้อนกันมา  แต่กลิ่นผมก็คงกระตุ้นน้องเวฟพอๆกัน   ผมดึงเด็กสาวเข้ามาใกล้  และปลดยกทรงตัวน้อยของเธอออกอย่างชำนาญ   ผมดึงเธอเข้ามากอดและไม่ลืมที่จะก้มลงไปจูบหน้าอกแรกแย้มของสาวน้อย  เพียงแค่ลิ้นโดนหัวนมเท่านั้น  เวฟถึงกับสะดุ้ง  และร้องครางในลำคอ 

   “โอ๊ย พี่  ซี๊ดดดด  สะสะสะสะเสียว  โอ๊ยๆๆๆ”
   
   ผมยังสองจิตสองใจว่าจะเดินหน้าต่อไปมั๊ย  ถ้าเป็นคนอื่นคงมูมมามกินเวฟไปแล้ว สำหรับผม  เธอเป็นเด็กรุ่นน้อง ม 5 เท่านั้นแหละ  ผมไม่เคยอยากได้เวฟมาไว้ในคอลเลคชันเลย  แต่ถึงตอนนี้แล้ว...ผมได้แต่เลื่อนต่ำลงและดึงกระโปรงนักเรียนของเวฟขึ้นไปกองบนหน้าท้องและดึงกางเกงในเวฟลง   แค่นั้นก็เพียงพอให้ส่วนล่างของผมแข็งเกร็งเต็มขนาด  เวฟเป็นฝ่ายนอนบนเตียงของเธอในขณะที่ผมนั่งบนพื้น   เวฟไม่อายเลยเมื่อผมจ้องมองส่วนนั้นของเธอ  มันขาวสะอาดแม้ว่าปากช่องทางไม่ได้ปิดสนิท   ไม่มีกลิ่นไม่สะอาดแม้พวกเราจะเดินทางกันอย่างเหน็ดเหนื่อย  มันชวนให้ผมเลื่อนหน้าเข้าไปใกล้ และผมแลบลิ้นมาสัมผัสติ่งน้อยของเวฟ   สาวน้อยสะดุ้งสุดตัว ผมต้องดึงขาของเธอไว้เพื่อไม่ให้เธอหนีผมไป  แต่ขาของเวฟกลับบีบเข้ามาที่หัวของผมแน่น เมื่อผมใช้ลิ้นเต็มรูปแบบกะติ่งน้อยของเวฟ   ผมเพิ่มความเสียวเข้าไปอีกโดยสอดนิ้วเข้าในในตัว ข้างในเวฟร้อนดีจัง  และรัดสิ่งแปลกปลอมที่เข้ามา  แม้เวฟจะไม่ได้คับแน่นมากมายเหมือนกอหญ้าหรือปาน  แต่เวฟก็ยังเป็นเด็กสาว  การขมิบของเธอแต่ละที  มันส่งสัญญาณมาที่นิ้วของผม   พอเวฟเจอผมเลียและตกเบ็ดให้  เธอเงียบไป ตัวเกร็ง แต่ร้องกรี๊ดลั่น  น้ำเริ่มไหลทะลักทะลายออกมาเปียกมือและเตียงนอนของเธอ  ผมยังไม่หยุดมือ  เวฟร้องลั่น พร้อมเอามือกดหัวผมราวกับให้มันจมมุดลงไปในตัวเธอ  ก่อนเธอจะถึงจุดสุดอยดด้วยลิ้นและนิ้วของผมอย่างรุนแรง

   “โฮ๊ย...ช่วยเวฟด้วย โอ๊ย  ไม่ไหวแล้ววววว  พี่ก้องงงงงง”

   ผมเลื่อนตัวขึ้นมาจูบเวฟ 
   “เจ็บมั๊ยอ่ะ”
   “ไม่ค่ะ  เวฟรู้แล้ว พี่ก้อง... เวฟรู้แล้วว่าทำไมพี่ถึงมีสาวๆมากมาย  ไอ้ปานมันไม่โกหกเวฟจริงๆ  อิจฉามันจัง  พี่ก้องรู้มั๊ย  ไม่มีใครเคยทำเวฟแบบนี้เลยอ่ะ...”
   
   เธอพูดเสร็จเธอก็ดึงตัวผมขึ้นเตียงมา  ถอดกางเกงในเธอออกและขึ้นคร่อมตัวผม
   “ใช้เจลเหอะเวฟ  น้องไม่ไหวหรอก  เดี๋ยวมันเจ็บ”
   
   ผมเอื้อมมือไปหยิบเป้ของผม  แต่ช้ากว่าเธอ  เธอดึงลิ้นชักที่หัวเตียง และหยิบเจลออกมาและบีบลงแท่งควยผมอย่างชำนาญ  และไม่นานนักเธอก็จับปลายควยผมจ่อที่ช่องทาง และกดตัวลงมาอย่างรวดเร็ว   ลำควยผมพุ่งเข้าช่องทางที่ฟิตแน่นลึกพ้นคอหยักลงไป  มันเสียวแปร้บ  แต่เวฟหยุดชะงัก

   “โหยยย  ใหญ่อ่ะพี่  เดี๋ยวก่อนนะ  มันเจ็บตึงมาก...”
   “ใจเย็นๆเวฟ  ค่อยๆทำได้นะ  มา  มาให้พี่ก้องกอดก่อน”

   สาวน้อยก้มตัวลงมากอดผม  ผมจูบเวฟอีกครั้ง  มันช่วยให้เธอผ่อนคลายลง  และผมเองเป็นฝ่ายที่ยกลำควยสอดเขาตัวเวฟอย่างช้าๆ  มันชำแรกลงไปไม่ยากนัก  แต่ความคับแน่นยังคงมีอยู่  เวฟร้องโอ๊ยๆ  เมื่อผมสอดมันเข้าไปเรื่อยๆจนครึ่งลำ
   “เป็นไง  หายเจ็บมั๊ย  หรือยังเจ็บ”
   “พอได้แล้วพี่...”

   เวฟลุกขึ้นนั่งและกดลงต่อไปอีกจนแท่งเนื้อของผมไหลเข้าไปจนชนกับมดลูกของเธอ   เธอหลับตาพริ้ม ซึมซาบความฟินกะควยผม   ผมจับเอวของเวฟขยับขึ้นลง  เวฟขยับตัวอย่างชำนาญ  ลีลาเธอคือคนที่เก่งกาจเรื่องนี้  เวฟรู้ว่าจะต้องทำไง  เธอหาจุดที่สมดุลที่ลำควยผมจะสอดเข้าไปลึก  แต่ตัวเธอไม่เจ็บ  จากนั้นเวฟก็สนุกสนานกะมัน  สาวน้อยร้องครางตลอด และไม่นานหลังจากขึ้นสุดลงสุด  หีของเวฟก็บีบตัวรัดแน่น  และถึงจุดไปในที่สุด

   “โอ๊ยพี่... ไอ้ปานมันหนีพี่ไปได้ไงเนี่ย  ไม่เข้าใจเลยอ่ะ....”
   “คงไม่ชอบแบบนี้มั๊ง...”

   ผมจับเวฟนอนราบลงบนเตียงของเธอ จากนั้นผมเป็นฝ่ายแสดงบ้าง  ผมยกขาเวฟขึ้นมาพาดที่บ่าจากนั้นก็สอดลำควยเข้าไป  ผมเคลื่อนที่ช้าๆเพื่อให้น้องปรับตัวก่อนจะโหมกระหน่ำจนเวฟหลังไม่ติดพื้น  สายตาเธอที่ส่งมาอยากให้ผมทำเธออย่างไม่มีการอ่อนข้อสำหรับคนป่วย  ผมจัดให้อย่างหนัก 

ทันใดนั้นเอง...
 

มาไวต่อเนื่องเลยครับ

ขอบคุณมากครับ ก้องสุดยอดมากครับ มีสาวติดตามมาให้ระบายตลอดเลยครับ

จัดให้ครบทีมน้องปานเลยครับมีกี่คน

ใจไม่ส่งมา แต่กายเล่นด้วยนะ นายก้อง

จะได้เด็กม.3อีกคนไหม

นายก้องมีมาให้เสียบตลอดเลย

ทันใดนั้นเองน้องของเวฟก็โผล่เข้ามา  อันนี้เดาเอานะครับ

****เดาผิดแฮะที่ใหนได้น้องเวฟเกือบช๊อคเพราะหายใจไม่ทัน****

อ้าว ยังไงต่อละนี่

มีใครมาแน่เลย โอยตื่นเต้นน้องสาวหรือป่าวนะ

 กรรม ถึงกับสะดุด น้องเขาไม่ค่อยแข็งแรงต้องรักษาทรง

แผนน้องเวฟกับน้องสาวหรือเปล่า 

นาย​ก้อง​จะ​สู้​ลีลา​ร้อน​แรงสู้​น้อง​เวฟได้ไหมหนอ

โรคของเวฟ ออกกำลังหนักๆแบบนี้มีหวังตายคาอกแน่

นายก้องลืมไปเหรอว่าน้องเวฟมีโรคประจำตัว หัวใจไไม่แข็งแรง ทำน้องหัวใจวายได้นะ