แปดปียี่สิบสี่คน ภาค 5 ส่งท้ายวัยมัธยม ตอน 22 เด็กกว่า

แปดปียี่สิบสี่คน ภาค 5 ส่งท้ายวัยมัธยม  ตอน 22 เด็กกว่า

ภาค 1 THE ORIGINAL
//two-hitchhikers.ru/eroticasearch/index.php?topic=229016.0
ภาค 2 วัยแห่งความรัก
//two-hitchhikers.ru/eroticasearch/index.php?topic=236192.0
ภาค 3 เพื่อนคุย
//two-hitchhikers.ru/eroticasearch/index.php?topic=228587.0
ภาค 4 โกอินเตอร์
//two-hitchhikers.ru/eroticasearch/index.php?topic=231757.0
ภาค 5 ส่งท้ายวัยมัธยม
//two-hitchhikers.ru/eroticasearch/index.php?topic=249713.0
---------------------------------------------------------

   แบมย้ายของไปลพบุรีจริงๆเมื่อสอบเสร็จแล้ว 

ผมและแบมต่างอาลัยอาวรณ์กันมาก  แม้ผมไม่เคยคิดเป็นแฟนกับแบม  แต่แบมเหมือนเพื่อนสนิทมากๆคนหนึ่งของผมที่จะจากไปโดยไม่กลับมาหาผมอีก  คนที่อาลัยแบมมากกว่าผมน่าจะเป็นเก๋  เพื่อนซี้ที่นอนห้องเดียวกันกะแบมมาเป็นปี  สองคนนี้ไม่เคยทะเลาะกัน อาจเป็นเพราะมีผัวคนเดียวกัน  ไม่เคยหึงหวงกัน ไม่อิจฉากัน    ผมให้ตังค์แบมไป 5000 บอกแบมว่าช่วยงานศพแม่แบมและบอกแบมว่ามาหาผมเมื่อไหร่ก็ได้  พี่มุพาแบมไปส่งที่ขนส่ง  แบมไม่ได้มีของมากมาย กระเป๋าใบนึงกะของส่วนตัวอีกลังนึงเท่านั้น 
...............................................................................

   ผมสอบเสร็จจากโรงเรียนแล้ว  ตามประสาเด็ก ม 6 วันใส่เสื้อนักเรียนวันสุดท้ายมาถึง  ผมถือปากกาเมจิก  เดินเขียนเสื้อให้เพื่อนๆทั้งหลาย  และคนนึงที่ผมเจอ

   “เจน...ขอเขียนเสื้อนะ”
   ผมพูดกับคนที่ผมชอบมากที่สุด รักมากที่สุดไม่แพ้ซาย่า  ซึ่งตอนนี้ผมทำใจได้แล้วว่าเราคงลดฐานะเป็นแค่เพื่อนกัน  ผมไม่คาดหวังอะไรกับเจนอีก  ขอเก็บความรู้สึกที่ดีเพียงครั้งเดียวของเราไว้ในใจ
   “เอาสิ  เราเขียนให้ก้องด้วย  มาหันหลังมา”

   เจนเขียนยุกยิกบนปกเสื้อผม  ผมมองไม่เห็นว่าเจนเขียนยังไง  ผมเขียนให้เจนในที่เดียวกัน
   “รักเจนเสมอ... จากเพื่อนที่ดี ก้อง”

   พอเราเขียนให้กันเสร็จ  เจนยิ้มให้ผม  จับมือผมทั้งสองข้าง  สายตาของเธอเต็มไปด้วยความบริสุทธิ์ใจ 
   “ก้อง  ขอบใจมากสำหรับมัธยมที่ผ่านมานะ  เราจะไม่ลืมก้อง  อนาคตเราอาจจะได้เจอกันหรือไม่เจอกันก็ไม่รู้  แต่เราจำสิ่งที่ก้องทำให้เราได้เสมอ”

   ผมดึงเจนเข้ามากอดแน่นๆ  สิ่งที่ผมทำมันเห็นชัดท่ามกลางหมู่เพื่อน  ซึ่งมีเสียงโห่ฮามาจนเจนวิ่งหนีไปด้วยความเขินอาย  ผมก็ไล่เตะไอ้เอ็ม ไอ้เม เพื่อนเหี้ยที่เป็นต้นเสียงแก้เขินอายเหมือนกัน

   เจนเขียนให้ผมว่า “เก็บความคิดถึงไว้....จนกว่าเราจะพบกันใหม่ เจน”
   นั่นเป็นครั้งสุดท้ายจริงๆที่ผมเจอเจน

....................................................................................

และแล้ววันสอบเอ็นท์ก็มาถึง....

ด้วยผีมือการติวของพี่แอล  มันเลยไม่ยากมากสำหรับผม    ผมไม่ลืมสัญญาว่าหากเอ็นท์ติดจะไปไต้หวันกะพี่แอล   ส่วนเก๋พอสอบจบ ปวช ก็เตรียมขนย้ายของ   เก๋กลับไปทำงานที่บ้านตามที่แม่ผมบอก  วันเสาร์นี้เก๋ก็จะกลับแล้ว  ผมร่ำลาเก๋อย่างชนิดที่เรียกว่า “ตัวแห้งหมดน้ำ” แม้ผมรู้ว่าเก๋จะไม่ไปลับ  คงกลับมาหาผมทุกอาทิตย์เพื่อเก็บกวาดคอนโดและทำ “อย่างอื่น” เล็กน้อย  แต่มันไม่เป็นเหมือนสามปีที่ผ่านมาที่เมื่อต้องการ  เก๋และแบมจะอยู่กะผมเสมอ   ผมคงคิดถึงสองคนนี้มาก   ตอนนี้ต้องอยู่ด้วยตัวเองแล้วสิ....ทำไงดีเนี่ย

   “ก็...เย็นนี้ออกไปเลี้ยงพี่ไง...”

   เจ้าของไอเดียอยู่ชั้นบนของผมเอง  พี่แอลยังไม่ได้ไปไหน  โทรมาชวนผมไปกินข้าว  ผมยินดีอยู่แล้ว  ตอบรับพี่แอลอย่างไม่ยากเย็นนัก  และพอห้าโมงพี่แอลก็มากดกริ่งห้องผม  พี่แอลใส่เสื้อคอกลมสีขาว มีเสื้อคลุมสีดำทับ ใส่กระโปรงยีน ตัวสั้น แต่ไม่น่าเกลียดนัก  เราตกลงไปแถวสยามกัน ไปรถไฟฟ้าง่าย ใกล้และมีของกินแยะ  พอลงรถไฟ  เราเปลี่ยนใจจะไปเวิร์ดเทรดแทน  ระหว่างเดินไปนั้น  เราผ่านเด็กนักเรียนคนนึงเล่นกีตาร์อยู่  แต่ไม่มีใครฟัง  กีตาร์โปร่งเองก็มีเสียงดังสู้กับเสียงจราจรและผู้คนแถวนั้นไม่ได้  พี่แอลหยุดหน้าน้องคนนั้น  แล้วตั้งอกตั้งใจฟัง  ฝีมือกีตาร์ของน้องนั่นดีทีเดียว  เพลงฤดูที่แตกต่างที่แกะมาเป็นเวอร์ชันกีตาร์ที่ดีมาก  ที่หน้าน้องคนนั้นเปิดกล่องกีตาร์  มีเหรียญอยู่หลายเหรียญ  แต่ผมคำนวณด้วยตาไม่เกิน 200 บาท มีป้ายเขียนว่า....
“หาทุนเรียนครับ  ไม่มีเงินเรียนแล้วครับ” 

พี่แอลหยุดฟังนานมากก่อนจะเปิดกระเป๋าหยิบแบ้งค์ยี่สิบใส่ลงกล่องกีตาร์ 1 ใบ   น้องคนนั้นยิ้มให้พี่แอลและโค้งคำนับ และยังคงร้องเพลงต่อไป  พี่แอลดึงมือผมเดินต่อ  ขณะที่เรารอเข้าร้านอาหารญี่ปุ่น
   
   “พี่แอล... ชอบเพลงที่น้องเค้าเล่นเหรอ  เห็นหยุดนานเลย”
   “อืมม์..ใช่ดิ  เล่นเก่งนะ  เสียดายจัง  เสียงอื่นมันกลบไปหมดเลย”
   “เห็นพี่ให้เงินตั้ง 20”
   “สงสารน้องเค้า  เนี่ย...ไม่ต้องพูดถึงกวดวิชาเลย  จะเรียนยังจะมีเงินพอหรือเปล่า”

   พี่แอลใจดีว่ะ  มิน่าเล่าถึงรับอุปการะทางการศึกษาให้ผมโดยไม่คิดค่าใช้จ่าย  แล้วยังมี “ของแถม” ให้ผมด้วย 
   “เฮ้ย...ก้อง..ถ้าเกิดว่า  พี่จะพาเค้าไปเล่นกีตาร์ให้พี่ฟังคนเดียวเนี่ย  เค้าจะคิดเงินเท่าไหร่”

   เอาแล้วไง...!!!!

   “ไม่รู้สิพี่ ต้องถามน้องเค้าเอง  พี่ให้ห้าร้อย น้องก็ดีใจมากแล้วม้าง...”
   “เอางี้....พี่พาไปห้องพี่  เล่นกีตาร์เลย...ทั้งคืน  พี่ให้พันนึง  ก้องว่าน้องเค้าจะโอเคมั๊ย”
   “พี่แอลลลลลลลลล  แล้วผมล่ะ  จะเอาไปทิ้งไว้ไหน”
   “เฮ้ย... ก้องก็กลับห้องไปดิ  พี่ฟังเพลงเอง  ถ้าก้องกลัวว่าพี่จะโดนน้องเค้าทำร้ายก็ไปนั่งฟังเป็นเพื่อน   เอางี้นะ.... ถ้าเรากินเสร็จเดินกลับไปแล้วน้องยังอยู่ พี่จะชวนน้องไปห้องพี่เลยนะ”

   จะให้ผมตอบว่าไงครับ  ผมอ่ะ...เป็นห่วงพี่แอลนะ  เอาใครก็ไม่รู้ไปห้อง  ผิดคาดมากมาย  วันนี้ผมตั้งใจว่าจะจบกันบนที่นอนของพี่แอลแล้ว  เกิดเรื่องแบบนี้  ผมงง....ไม่รู้จะทำตัวไงต่อไป   แต่แล้วดูเหมือนโชคจะเข้าข้างพี่แอล  ไอ้น้องคนนั้นยังยืนร้องเพลงอยู่ที่เดิมเป๊ะ  พี่แอลหยุดหน้าน้องคนนั้นอีกครั้ง  น้องกำลังร้องเพลง “รักเธอเสมอ” และน้องนั่นก็เสือกยิ้มให้พี่แอลอีกครั้ง   

เฮ้ย...ผมมีคู่แข่งว่ะ...ได้ไงวะเนี่ย 

ไอ้เด็กนี่ก็หน้าตาไม่เลว จะดูดีแบบไทยๆ ตัวคล้ำๆ ล่ำๆหน่อย  แต่ไม่ได้สูงไปกว่าผม จากประมาณด้วยตาก็สัก 170-175 เซน  ผมสังเกตจากดาวที่อยู่บนปกและหน้าตาอายุ น่าจะอยู่ ม 4

“น้องคะ  พี่คุยด้วยหน่อย  ชื่อไรคะ”
เด็กคนนั้นยกมือไหว้พี่แอล  แล้วยิ้มให้
“ผมเอสครับ  มีไรหรือครับ”
   
อะไรนะ  มึงชื่อเอส...  โอ้โห..เข้ากะ “แอล” ด้วย  แล้วกูล่ะเนี่ย ก้อง  มันเข้ากะพี่แอลมั๊ย   เป็นครั้งแรกที่ผมหึงผู้หญิงจนออกนอกหน้า  นี่น่าจะเป็นพี่แอลแก้แค้นผมเมื่อคราวรถไฟชนกัน

“พี่แอลเสร็จยัง...เมื่อยแล้ว”
“อ๋อ...ชื่อพี่แอลเหรอครับ  ใกล้กับผมเลยครับ เอส” (เออ...กูรู้แล้ว)
“พี่อยากให้เอสไปเล่นกีตาร์ที่บ้านพี่เย็นนี้อ่ะ  น้องจะคิดตังเท่าไหร่”

ไอ้เอสยิ้ม  ซึ่งยิ้มมันดึงดูดพี่แอลอย่างมาก  ตอนนี้ผมรู้สึกว่าพี่แอลมีใจกะไอ้ห่าเอสแบบออกนอกหน้าออกตามากๆ

“ไม่คิดเงินครับ  พี่เลี้ยงข้าวผมแล้วกันครับ  ผมไม่มีเงินแล้วครับ วันนี้นอกจากพี่ให้ผมยี่สิบแล้ว ผมยังไม่มีแบ้งค์อื่นเลยครับ”
“ได้สิ กินไรล่ะ...”

อ้าว..พี่แอล  เมื่อกี้ให้ผมเลี้ยง ตอนนี้พี่จะเลี้ยงชายอื่น...  ไงวะเนี่ย  ไอ้เอสเก็บกีตาร์ใส่กระเป๋า แล้วก็เดินตามพี่แอลกะผมมาขึ้นรถไฟฟ้า  พี่แอลเอาจริงแฮะ 

“พี่แอลลลล  พี่จะให้ผมทำไงอ่ะพี่  ผมอยากอยู่กะพี่เย็นนี้อ่ะ”
“ก็อยู่ดิ  ก็นี่ไง...ฟังเพลงด้วยกัน ก้องจะทำไร”

จากสยามมาราชเทวีมันป้ายเดียวเอง  ยังไม่ทันคุยอะไรมาก เราก็ลงแล้ว  พี่แอลแวะซื้อราดหน้าให้ไอ้เอสสองถุง  ก่อนจะพาเดินข้ามถนนมาที่คอนโดของพวกเรา  ผมกระซิบพี่แอลระหว่างทาง

“พี่แอล  เอางี้นะ  ไอ้เด็กนี่มีหัวนอนปลายตีนยังไงก็ไม่รู้ว่ะพี่  อาจไม่ปลอดภัย  พี่มาห้องผมดีกว่านะ  อย่าให้เด็กมันไปห้องพี่เลย  พี่มาอยู่ห้องผมแล้วกัน เดี๋ยวผมฟังเพลงเป็นเพื่อน”

ผมเตือนพี่แอลเพราะผมเจอเอินยกเค้าผมมาแล้ว   พี่แอลเห็นด้วยในเรื่องความปลอดภัย  ผมพาเจ้าเอสเดินผ่านพี่มุและเดินผ่านกล้องของคอนโดหลายๆตัว  เผื่อจะเกิดเรื่องแบบที่เอินทำกับผมอีก จะได้มีหลักฐาน

“เฮ้ย...น้อง...มาห้องพี่แล้วกัน  พี่เค้าอยู่คนละคอนโด  ไกลกว่านี้  ตรงนี้แหละใกล้ๆ  เอ้ากินซะก่อน”

ผมจัดจานช้อนมาให้ เด็กเอสฟาดเรียบสองถุง  หน้าตามันหิวมาก  ผมกับพี่แอลนั่งสัมภาษณ์ไป  เจ้าเอส เรียนแถวฝั่งธน ผมดูจากชื่อปักโรงเรียนแล้วก็น่าจะใช่  ที่บ้านจนมาก ไม่ค่อยมีจะกิน  บ้านเป็นสวนอยู่ตลิ่งชัน  แม่เก็บผักในสวนขาย พ่อขับวิน ว่างๆก็ช่วยแม่ทำสวน มิน่าเล่าดูล่ำๆ  มีน้องสาวคนนึงอยู่ ป 6  ตอนนี้ไอ้เอสอยู่ ม 4  เรียนปานกลางแต่อยากเรียนมหาลัย ไม่นานเจ้าเอสกินเสร็จ  ผมนึกในใจ กูต้องล้างจานให้มึงหรือเปล่าเนี่ย  แต่ปรากฎว่าเจ้าเด็กคนนี้ล้างจานให้ผมเสร็จเรียบร้อย  มันเป็นคนดีอย่างที่ผมไม่คาดคิด

“พี่เอาเพลงไรครับ”
“เอส เล่นเลยจ้ะ  เอาที่เล่นแบบที่ยืนตรงนั้นก็ได้นะ”

เฮ่ย...พี่แอล  พี่ไม่เคย “จ้ะ” กะผมเลยนะ  นี่มันออกนอกหน้าไปหรือเปล่า  เจ้าเอสเริ่มแสดงฝีมือกีตาร์ในเพลงที่พี่แอลให้เงิน 20 บาท “ฤดูที่แตกต่าง”  เออ มันเก่งจริงๆด้วยแหละ   ผมน่ะ ทำได้สารพัด ทำได้มากมายหลายเรื่อง  แต่เรื่องเดียวที่ไม่ได้ความเลยคือดนตรี  ตอนนี้ดูเหมือนพี่แอลจะถูกใจน้องคนนี้มาก  จากนั้นก็เป็นเพลงอื่นๆยิ่งเล่นยิ่งเป็นเพลงรัก  ด้วยฝีมือและเสียงของมัน  เล่นเอาพี่แอลหลงใหลเด็กใหม่หน้าตาดีไปเหมือนกัน 

“โห เก่งมาก  ไปฝึกที่ไหนอ่ะ”  พี่แอลปรบมือเปาะแปะ  หลังฟังเพลงผ่านไปเกือบชั่วโมง
“เล่นเองครับ กีตาร์นี้พ่อซื้อให้เพราะเห็นผมไปเล่นของพี่วินอีกคน พ่อเห็นว่าสนใจเลยซื้อให้ แล้วพี่วินคนนั้นก็สอนให้จับคอร์ด  ที่เหลือผมแกะเองครับ  ไม่มีเงินซื้อหนังสือครับ   เอ่อ...พี่ครับ  ดึกแล้วอ่ะครับ  ผมขอกลับก่อนนะครับ  เดี๋ยวไม่มีรถเข้าบ้าน”
“รอพี่เดี๋ยวนะ”

พี่แอลหยิบกระเป๋าแล้วดึงมือผมเข้าห้องผม

“ก้อง  พี่..เอ่อ   ก้องว่า....น้องคนนี้....เคยยัง”

เฮ้ย...ไรวะเนี่ย  พี่แอล... อย่าบอกนะพี่แอลจะเปลี่ยนใจจากผมเป็นไอ้เอส
 

เพื่อนๆเป็นห่วงนายก้องว่าจะจัดการกะบรรดาสาวๆทั้งหลายได้ยังไง
รวมทั้งอยากรู้ว่าคนสุดท้ายของนายก้องจะเป็นใคร

ใจเย็นๆนะครับ ภาค 6 จะมีคำตอบสำหรับสาวหลายๆคนเลยครับ
และนายก้องก็ยังสร้างเรื่องอีกหลายเรื่องครับ

แต่สำหรับภาค 5 ใกล้จะจบแล้วหละครับ

ขอให้สนุกนะครับ

แจ่มๆทั้งนั้น

ต้องรอลุ้น ซะแล้ว

โดนเด็กแย่งหน้าที่แล้ว

ใกล้จบละ เสียดายจังเลย ….

เจอนอกใจแบบเห็นๆ เลย สงสัยพี่คงเบื่อความเจ้าชู้ เลยลองนอกใจดู แต่มีสิทธิจะโดนทิ้งนะเนี่ย ขนาดพอดีพี่แอล ไม่เจ็บ ไม่จุก เหลือฝึกลีลาอีกสักพัก

เจอคู่แข่งแล้วไงเจ้าก้อง 555 โดนพี่แอลเล่นกลับซะบ้าง

ก้องเจอคู่แข่งแล้วแย่จัง

เอสมีสิทธิ์ลุ้นได้แอลแล้วก้อง

พี่แอลจะกินเด็กอีกแล้ว...

เจอพี่แอลเอาคืนหรือเอาจริง

พี่แอลนี้ขอบกินเด็กน่ะเนี้ย  งานนี้นายก้องมีคู่แข่งแล้วล่ะสิ

จะเปลี่ยนใจจริงๆๆหรอ หรือแค่หาเด็กมาเกล้งประชดกันแน่....

จะลองของหรอ  พี่แอล