มลทินดอกไม้-ตอนที่47




          เนื้อขาวของแผ่นหลังกระจายออกเต็ม เหมือนจั่วด้านบน
ตัดตรงลงมาแหลม ตรงบั้นเอวคอดกิ่ว แก้วสะโพกสองข้างดันตนเอง
ขึ้นมานูน ลาดลงตรงท่อนขาอ่อนเรียวยาวลงไปได้ส่วนจนถึง
ปลายเท้า แม้จะอยู่ในความมืดรางเลือน แต่สีขาวของเนื้อ
กลิ่นกายวัยสาว ดุจสารทิพย์สื่อออกมาทางผิวหนัง

ลําดับต่อไปนี้เฉยโฉดไม่จําเป็นต้องเหนี่ยวรั้งเจ้าสัตว์ร้ายหน้าขาของเขา
อีกต่อไปแล้ว ปล่อยให้มันถลันออกมาจังก้าได้ตามสะดวก
อีกไม่นานมันก็จะได้ชําแรกเข้าไปภายในเนื้อในของเด็กสาวอยู่แล้ว

เฉดโฉดค่อยๆ ก้มหน้าของตนลงมาที่แผ่นหลังของเด็กสาว
ช่างขาวอิ่มจนไม่เห็นรอยกระดูกละไม ละเมียดลานตา
อยู่ในความรางเลือน

เฉยโฉดจูบที่ต้นคอขาวระคนเส้นผม ปากจมูกของเขาพาเส้นผม
เสียดสีกับเนื้อคอขาว เขาใช้ปากเม้มเน้นเบาๆ ตรงต้นคอด้านหลัง
จนทําให้ลูกเนียงต้องเผลอยกสองไหล่เหมือนจะเอามันขึ้นมาช่วย
ปกป้องแต่ไม่เป็นผล สองมือเขากดสองไหล่เอาไว้ จูบไล้ตั้งแต่ต้นคอ
ลงมาถึงแผ่นหลัง หนวดเคราของเขาปาดไปปาดมาเหมือนใช้แปรง
ทําความสะอาดวนเวียนอยู่แถวๆ กลางหลังก่อนจะเลื่อนลงมาถึงเอว

บทนี้...เด็กสาวลืมไปเสียแล้วว่าเขาต้องการเพียงสัมผัสภายนอก...

เด็กสาวใช้ฟันบนเม้มริมฝีปากล่างเอาไว้ เงยหน้าขึ้นสูดหายใจลึกๆ
มันเป็นความรู้สึกที่ไม่อาจฝ่าฝืนได้ ประกายกามในตัวโดนจุดติด
ปะทุออกมาปานพะเนียงอยู่ไม่ขาดสาย

แล้ว...ฝ่ามือขวาของเขาก็สอดเข้ามาตรงเนื้อเต้าข้างขวาในช่วงที่เธอ
เงยหน้าขึ้นสูดหายใจ พอเด็กสาวรู้ตัว กว่าจะแก้ไขก็โดนคว้าเอาไว้แล้วเต็มกํา
ใบหน้าของเขาก้มลงมาที่ไหล่ด้านซ้าย ใช้ปากงับกดเนื้อไหล่เอาไว้เบาๆ
อกหนาหนักของเขาทาบอยู่บนแผ่นหลัง จากนั้น...นิ้วซ้ายของเขาก็เลื่อนไล้
อยู่แถวๆ สะโพก...ความรู้สึกบอกตันเต็มมือเหลือเกิน...เฉยโฉดคิดก่อน
จะใช้ปลายนิ้วชี้กรีดไปตามร่องก้นและสอดผ่านเข้าไปในซอก
เนื้อทองลูกบวบ

ทุกเนื้อที่เขาแตะล้วนแต่เป็นจุดเปราะกะเทาะง่าย ริมฝีปากขบเม้ม
อยู่ตรงไหล่ซ้าย แผ่นอกแนบเคลื่อนไหวอยู่กับแผ่นหลัง มือขวาบีบ
เค้นปลายต้อยตุ่มสีแดงราวกับสีของปูนในเต้าสีขาว ปลายนิ้วชี้ซ้าย
เลื่อนไหลอยู่ในซอกเนื้อทอง ทุกอย่างมันเข้าล็อคตามสูตร
ลูกเนียงเหมือนสิ้นอิสรภาพ กระดิกกระเดี้ยไม่ไหว จิตใจเหิดระเหย
และเริ่ม...เริ่มหิว...

ลมพัดมีหรือดอกไม้จะไม่พลิ้วดอกไสว ใบกินลมแล้วมีหรือเรือจะไม่ทะยาน
ผ่านผิวน้ำกระจายเป็นฟองฝอย
น้ำค้างโรยลอยจากฟ้าเรไรย่อมหรีดร้องรับ ความชุ่มชื่น
ดินดานต่อให้แข็งแสนแข็งโดนฝนหนักๆ เข้าก็ย่อมชุ่มแฉะ
ธรรมชาติสร้างให้เกิดความเลื่อนไหลสนองรับกันอย่างสอดคล้อง

เหตุและผลหลีกทางยามเมื่ออารมณ์เพาะชําจนได้ที่ ไม่ใช่เกิดอารมณ์
ที่มีขึ้นเพียงฝ่ายเดียว  ไม่ใช่อารมณ์ร้ายชนิด "โป้ง" เดียว อีกฝ่าย
ลงไปดิ้นแดยัน แต่เป็นอารมณ์หวามหวานไปทุกความเคลื่อนไหว
มันสอดเข้ามาเชื่อม เข้ามาเคลือบ เข้ามาชุบ มันเป็นตัวแปรความคิด
ดั้งเดิมจนหมดสิ้น มันกลายเป็นผู้บงการที่มีอํานาจเด็ดขาด

ลูกเนียงเคยพบมาแล้วกับกําบัง มันเป็นเกมที่แรงและหนัก

แต่เกมนี้...เฉยโฉดเริ่มมันก่อนอย่างเบาๆ แต่เน้นเอาเนื้อๆ แต่ละสัมผัส
ที่วางมันลงไป มันเข้มเข้าไปในความรู้สึก มันลึกเข้าไปถึงไหนๆ

หนวดเคราของเขาที่ปาดไปมา เหมือนแกงเหลืองที่ต้อง
แนมด้วยผักตัดรสเผ็ด

เฉยโฉดมันโฉดสมชื่อ มันโฉดได้หลายบทบาท มันปล่อยมือทั้งสอง
ออกจากเนื้ออิ่มของเด็กสาว เปลี่ยนเป็นใช้งับตรงข้อเท้าเบาๆ
ก่อนจะเลียไล้เรียบเรียงมาตามน่อง ถึงตรงขาพับเฉยโฉดใช้ฟันขบ
กัดเน้นเนื้อส่วนนั้นหนักๆ

"อุ๊ย..."

ครั้นได้ยินเสียงบอกความเจ็บเฉยจึงหยุดโฉด กลายเป็นโลมเลียขึ้นมา
ที่ท่อนขาอ่อน เนื้ออ่อนๆ ทั้งเน้นด้วยริมฝีปาก เบียดด้วยใบหน้าที่
เต็มไปด้วยหนวดเครา เฉยโฉดพิริ้พิไรพิถีพิถันพอสมควรกับเนื้อ
แถวๆ นั้น ก่อนจะเลื่อนขึ้นมาที่แก้มสองของสะโพก อันแน่นเนียน
ตึงเต็มราวกับลูกโป่งที่อัดลมเอาไว้เต็มเปรี้ยะ เฉดโฉดเกลือกปากจมูก
และใบหน้าขึ้นมาตรงกระเบนเหน็บ ใช้คางกดตรงร่องเนื้อแล้วขีดเส้น
ลงมาตามร่องสะโพก...

สองมือหยาบหนาแข็งแรงของเฉดโฉดช้อนสองหน้าขาของลูกเนียง
ขึ้น สะโพกของลูกเนียงจึงลอยขึ้นมาเหนือพื้นเล็กน้อย จังหวะนี้เอง...
ลิ้นโฉดของเฉยก็สอดเข้าไปด้วยความแม่นยําเฉียบขาด

"ว้าย..."

ลูกเนียงพยายามขยับตัวเบี่ยงหลบแต่ไม่พ้น มืออันแข็งแกร่งที่จับ
เอาไว้แน่น และลิ้นที่ลื่นพลิ้ว ไม่ยอมหยุดยั้ง
"อย่า...อย่า..อย่าค่ะ"

เสียงเด็กสาวบอกกระท่อนกระแท่น ประกายราคะร้อนวูบวาบ
ไม่ขาดระยะสืบต่อกันโดยไม่ขาดสาย เพราะเชื้อถูกป้อนเข้ามา
ไม่มีหยุดจึงยากที่จะดับ มีแต่จะคุโชนมากขึ้นและมากขึ้น เด็กสาว
กัดริมฝีปากตนเองเอาไว้แน่น ไม่รู้ตัวเหมือนกันทําไมต้องทําเช่นนั้น
อยากจะร้องออกมาแต่ก็ไม่กล้า กลัว อาย เสียว ซ่าน และรู้สึกมัน
นานเหลือเกินกว่าจะถึงสิ่งที่ตนต้องการ

แม้จะไม่มีนาฬิกา แต่เฉยโฉดก็กะเวลาได้ด้วยความชํานาญ
เขาจับร่างของเด็กสาวพลิกนอนหงาย จับสองแขนของเด็กสาว
บีบค่อนๆ ข้างหนัก เมื่อลูกเนียงแสดงปฏิกิริยาขัดขืน

"หนูอยู่เฉยๆ สิ"   เขาสําทับ
"แต่...แต่หนู"   เด็กสาวไม่รู้จะพูดต่ออย่างไร
"อาบอกแล้วไง... อาขอแต่ภายนอก"

"จริงเหรอ" หางเสียงของลูกเนียงเหมือนพ้อ ผิดหวังสิ่งที่รอ
"จริงสิ"
เฉยโฉดโน้มใบหน้าลงไปบดปากหยาบหนาลงบนปากอิ่มอ่อน
มันหนักกว่าคราวแรกก็จริง แต่เด็กสาวอดเผยอปากออกรับมิได้

ริมฝีปากของเฉยโฉดและลูกเนียงราวกับผืนผ้า
เย็บติดด้วยลิ้นต่างเข็มร้อย...

เขากดลําตัวลงแนบกับร่างของเด็กสาว...คราวนี้...
ลูกเนียงรู้สึกถึงความผิดปกติ

"ของไม่ขึ้น"

บัดนี้ มันไม่จริงเสียแล้ว มันขึ้นผงาดดุนอยู่ แถวๆ หน้าขา

เด็กสาวอยากจะเอ่ยปากพูดแต่เขาไม่ยอมปล่อยปาก และตนเอง
ก็เหมือนหมดเรี่ยวแรงจะขัดขืน เพราะแต่ละจุดที่เขาปลุกเร้า...
มันหวานหวามไปหมด

ไม่นาน...เด็กสาวก็รู้สึกถึงการสัมผัสกับเนื้อของมันล้วนๆ เมื่อเขาสลัด
เอากางเกงออกไปจากตัว

โอ...ถึงแม้จะไม่เห็น แต่สัมผัสที่มันเกลือกกลิ้ง ไปมาอยู่กับเนื้อทองลูกบวบ
หน้าขาของตน...มัน... เเข็งกระด้างแต่ไม่หยาบคายกับตน
มันยั้วเยี้ยนัวเนียอยู่ตรงนั้น

เขาปล่อยปากของเธอเป็นอิสระพร้อมกับเลื่อนตัวลงต่ำ...
ที่ต้อยปลายเต้า

ความจริงมันก็เป็นบทบาทซ้ำๆ ซากๆ ซึ่งใครๆ
ก็ทํากันอย่างนี้

หากมันแตกต่างกันที่ยุทธวิธี

เหมือนนักทําโฆษณาไม่ว่าจะเป็นทีวี ตู้เย็น พัดลม สรุปว่าเครื่อง
ไฟฟ้าทุกชนิดต่างก็มีไว้เพื่อประโยชน์สิ่งเดียวกัน แต่นักทําโฆษณา
ย่อมมีความคิด แนวสร้างสรรค์ผิดกัน ต่างหาคำ หาภาพ หามุม
ตลอดจนสีสันแตกต่างกันไป มีจุดเร่งเร้าไม่ซ้ำแบบ มันเป็นกลยุทธ์
อันซับซ้อนละเอียดอ่อน กลั่นกรองขัดเกลาอย่างยอดเยี่ยมกว่า
จะประสบความสําเร็จออกมาเป็นผลงานเพื่อดึงดูดเร้าใจลูกค้า

เฉยโฉดจัดอยู่ในระดับมืออาชีพอยู่แล้ว ขนาดเป็นเซียนเชือดเซียน
แล้วลิ่วล้ออย่างลูกเนียงจะมาคณนาอะไร

สองเต้าเนื้อแทบไม่มีที่ว่างเหลือ มันเปียกชุ่ม ไปด้วยน้ำลาย
จากปลายลิ้นคนโฉดและมือหยาบหนา เบียดบด เนื้อที่เพิ่งผ่าน
มือเดียวชายเดียวกําลังบูม กระจายออกเพื่อรอรับการขยอก

ที่สุด...ลูกเนียงก็รู้แล้วว่าต่อไปนี้คือบทอะไร...
เมื่อสองขาเรียวยาวถูกยกลอยขึ้น...

ครั้งแรก..กับเจ้ากําบังลูกเนียงไม่รู้...แต่ครั้งนี้...
ลูกเนียงรู้....ทั้งๆ ที่รู้..โอ...

เด็กสาวสะดุ้งเฮือกสุดตัว...มันไม่เจ็บ...แต่ร้อนและซ่าน

มันอึดอัดแต่ก็สมใจ...เหมือนสาวสวมยีนส์จนกลีบแก้มก้นปลิ้น
เนินเนื้อออกมาเต็มเป้า...

โอ...

อะไรกันนี่...เจ้าคือใคร...เจ้าเป็นเพื่อนใหม่ที่เข้ามาทักทายยื่นไมตรีให้หรือ...
เจ้าเป็นเพื่อนใหม่ ที่ควรให้ความไว้วางใจเสียแล้วเพียงแค่ทักทาย
เจ้าไม่มีอะไรที่น่ากลัวเลย...เข้ามาสิ...เข้ามาเถอะ.... 
นั่นแหละ...เข้ามา...เรามีที่ว่างยังเหลือให้เจ้าอีกนี่นา...
เข้ามาอีกสิ...เรามีความอบอุ่น ชุ่มชื้น อิ่มเอิบ และ เต็มต้นให้เจ้า...
เข้ามาเถอะ...อย่าลังเล...อ้าว...เดี๋ยว ...ไฉนเจ้าจึงได้ถอยออกไปเสียเล่า
เจ้าไม่เชื่อใจ เจ้าคิดว่ามีอันตรายหรือ...ไม่..ไม่มีหรอก...มาสิ...
โอ...เจ้าช่างน่ารัก ช่างว่าง่ายเสียจริงๆ เจ้าคงกลัวข้าจะเจ็บสินะจึงได้แผ่วเบา
เหลือเกิน...ไม่ต้องกลัวหรอก ไม่มีความเจ็บปวดอีกแล้ว...ไปไหนอีกล่ะ...
ข้ากอดรัดเจ้าแน่นเกินไปหรือ...ข้าต้องการเจ้านี่นา และมันเป็นธรรมชาติ
ของข้าที่จะบีบรัดเพื่อนที่ข้าพึงพอใจ  ข้าจึงรัดเจ้าแน่นไปหน่อย...
แล้วเจ้าทําไมไม่คิดถึงขนาด ตลอดจนช่วงของเจ้าบ้างเล่า...เจ้ามันขนาดไหน
รุ่นไหน...โอ...ทําไมน่ะ...เจ้าเริ่มเข้าใจข้าแล้วเหรอ...
เจ้ารู้ใจข้าแล้วเหรอ...เอาสิ...ดูดมันเลย ฟัดมันเลย กัดก็ได้ แต่อย่าให้แรงนักนะ

...เจ้าจะบีบเค้นให้มันสารภาพหรือ อย่าเลย เนื้อตรงเต้ามันไม่ยอมสารภาพ
ง่ายๆ หรอก ต่อให้บีบมัน เค้นมัน ขยี้มันจนแทบจะแหลกลาญไปคามือ
มันก็สารภาพไม่ได้...ตรงนั้นต่างหาก...นั่นแหละ...ที่เจ้ากําลังเข้ามา
และถอยออกไปนั่นแหละ...

อากาศกลางทุ่งไม่ค่อยร้อนเท่าไหร่ มีเพียงเศษเหล็กที่อมความร้อน
เอาไว้เมื่อตอนกลางวันเท่านั้นที่คายออกมา

ลมพัดเข้ามาในห้องเพียงน้อยๆ หน้าต่างบานเดียวไม่พอรับลม

เหงื่อของลูกเนียงและเฉยโฉดจึงออกมาชุ่มโชก พราวเม็ดพราย
อยู่บนเนื้อสีขาวและผิวสีเหล็กดกหนาด้วยขนสีดําแซมขาวของเฉยโฉด

กลางความเงียบสงัดมีเพียงเสียงเตียงดัง  "เอี๊ยด แอ๊ดๆๆ"
เป็นจังหวะหนักและเบาสลับกันไปกับ เสียงเนื้อและลมหายใจ
รดกระทบเหมือนแบ็คกราวน์ด

บางครั้งเสียงเตียงจะหยุดร้อง ปล่อยให้เฉยโฉด คลุกเคล้าและบิดม้วน
เนื้อตัวของเขาบนเนื้อขาวของเด็กสาว...

ครู่หนึ่งมันจึงเริ่มส่งเสียงใหม่ออกมา...เป็นชุดๆ

มันช่วยจุดประกายผ่านโสตเข้าไปสร้างสรรค์สวรรค์ในเรือนกาย
โดยผ่านจุดเนื้อทองลูกบวบด้วยฉมวกเนื้อเขื่อง

เฉยโฉดไม่ยอมตามใจตนเองง่ายๆ เมื่อใกล้จะถึงจุดจ่ายเขาจะ
บังคับมันเอาไว้โดยการหยุคเปลี่ยนเป็นเคล้าเค้นไปเรื่อยๆ
ผิดกับลูกเนียงไม่รู้สีไม่รู้สาอะไร ในช่วงที่เขาเร่งแรงจัดกระชั้นชิด
มันเหมือนกับโดนกระชากภายในสุดแรง สะดุ้งเฮือกสุดตัว...
หวีดผวาคว้าร่างของเขาเอาไว้แน่นเหมือนกลัวจะหลุดหาย
อะไรต่ออะไรที่มันอัดแน่นอยู่ในหน้าอก หน้าท้อง คล้ายกับจะรั่ว
ออกมาทางเนินเนื้อทองไม่ขาดสาย แล้วมีหรือคนอย่างเฉยโฉด
จะไม่เข้าใจ เมื่อเด็กสาวเกิดอาการแสดงออกบอกให้รู้...
เขาจะตอกย้ำกระหน่ำไม่ยั้ง...จนกระทั่งรู้สึกถึงความสร่างซา
จึงค่อยๆ ผ่อนช้าลงๆ และเบาลงๆ

เขาไม่เหมือนกับกําบัง ไอ้นั่นมันไม่ได้ถ่ายทอดวิญญาณแต่มัน
กระชากเอาวิญญาณแทบหลุดไปจากร่าง เฉยโฉดราวกับผู้เสียสละ
ยอมทนให้เธอสูบเลือดเนื้อเอาตามอําเภอใจ เขาปล่อยให้เด็กสาว
ได้พักพอคลายหายเหนื่อยจึงเริ่มบดใหม่ ลูกเนียงรู้ดีว่าเขายังไม่กระอัก
จึงปล่อยให้เขา  "ฝัด"  ไปเรื่อยๆ  แต่แล้วไม่นานตนเองก็กลับเป็น
ฝ่ายเริ่มต้นนับหนึ่งใหม่ จิตใจเริ่มหวนล่องลอยไปกับความวาบหวาม...

เตียงเริ่มส่งเสียงบ่นเหมือนเดิมในจังหวะและหนักเบาเหมือนเดิม

สําหรับลูกเนียงขณะนี้ สิ่งที่เคยสร้างความเจ็บปวด ร้าวเหมือน
เนื้อในฉีกขาด เจ็บระบมกลับเปลี่ยนแปลง ความเจ็บปวดกลาย
เป็นสื่อกระสัน เนื้อในที่เหมือนฉีกขาดกลายเป็นโดนเชื่อม โดนอ็อกซ์
...ร้าวระบมกลายเป็นความร้าวร่าน อวัยวะภายในที่เคยคิดว่ามันเคลื่อนที่
กลับลงหลักปักฐานกลับเข้าที่เดิมติดแน่นและ...มดลูกพองขยายตัวออก
พร้อมที่จะรับเลือดเนื้อจากเขา...เด็กสาวพร้อมหมดแล้วทุกๆ อย่าง
ที่จะรับจากเขา ที่ผ่านมามันสุดซึ้งแต่ยัง...ไม่สุดขีด...

และดูเหมือนกําลังจะใกล้เข้ามาแล้วสิ..เมื่อรู้สึกว่า
เขา..เริ่มเร่งหนักและแรงกว่าปกติ...

เสียงเนื้อหน้าท้องที่ฟันลงมาบนเนื้อหน้าท้อง มันดังพอๆ
กับเสียงเตียงเสียแล้ว

แสงไฟจากรั้วนอกโกดังแม้จะไม่สว่าง แต่ด้วยสายตาที่ชิน
กับความสลัว...เด็กสาวเห็นใบหน้าของเขา

ถ้าหากไม่มีอารมณ์ร่วม ในยามปกติ ใบหน้าและดวงตาของเขาแบบนี้
เด็กสาวคงจะวิ่งหนีด้วยความหวาดกลัว ...แต่ขณะนี้ ไม่มีความน่ากลัว
อยู่เลย ...อยากจะมองดู ไม่ให้คลาดสายตาเสียด้วยซ้ำ...
แต่..ทนกับสายตาที่เขาจ้องเขม็งและความอายไม่ได้  ทําให้ลูกเนียง
ต้องหลับตาปล่อยให้กําซาบซ่านทําหน้าที่ออกไปรับหน้าอยู่ฝ่ายเดียว

โหมเฮือกสุดท้าย...พร้อมกับเด็กสาวเผยอร่างขึ้นรับ...
เธอรู้ว่าอะไรมันจะตามออกมา...

อ้าว...อะไรกันแน่เล่า ความผิดหวังเกิดขึ้น

เด็กสาวนึกฉงนเมื่อเสียงเตียงหยุดพร้อมกับร่างของเขาหยุด
และพลิกร่างลงจากตัวของตน...พอเขาหลุดออกไปเด็กสาวก็พลิก
หันหน้าเข้าหาฝา หอบหายใจเหนื่อย

แม้จะผิดหวังแต่ก็เชื่อว่าเขาจะต้องกลับมาอีก ...ก็มีส่วนดีอยู่เหมือนกัน
เพราะอารมณ์ช่วงนี้ของตน ยังบ่มไม่สุก ไม่งามได้ที่

เฉยโฉดมันโฉดสมชื่อจริงๆ

ปัจจุบันเฉยโฉดได้ห่างเรื่องนี้มานานพอสมควร เนื่องจากวัยที่มากขึ้น
ไม่อาจไปหลอกใครเขาได้ และคนที่รู้กิตติศัพท์ก็ไม่อยากจะมาคบด้วย
เพราะมันหักหลังเขาไว้มาก ยิ่งเพศตรงข้ามด้วยแล้วแทบจะหมดโอกาส
ที่พอมีมาให้เชือดประปรายก็ส่วนมากมีแต่ตัว ไม่มีเงินทองให้เฉย
หลอกเอาได้เหมือนสมัยเฉยยังหนุ่มๆ

ไม่รู้จะเป็นด้วยดวงหรืออะไร ทําให้เด็กสาวอย่างลูกเนียงหลงมาเข้าทางโฉด
ของไอ้คนชื่อเฉย เพราะเช่นนั้น เฉยโฉดจึงงัดเอากลยุทธ์อุบาทว์ออก
มาใช้กับลูกเนียง ซึ่งยังไม่รู้อีโหน่อีเหน่อะไร ลําพังเท่าที่ปล่อย
ฝีไม้ลายมือเอาไว้เด็กสาวก็แทบจะคลั่งตายอยู่แล้ว มันยังกลับ
คิดเพิ่มยุทธกามให้ลึกเข้าไปอีก

ยุคนั้นยังไม่มีการฝังมุก คนผ่านทุกอย่างเฉยโฉด ไปได้วิธีเจาะ
ใต้คางเนื้อหน้าขาออกมาด้วย มันเจาะเป็นรูเอาไว้เพื่อการกามโดยเฉพาะ

เฉยโฉดเปิดลิ้นชักหยิบเอากล่องเล็กๆ ออกมา แม้จะอยู่ในความมืดสลัว
แต่ก็รู้ว่ามันอยู่ตรงไหน ขนหางม้าอ่อนๆ ถูกเอาออกมาร้อยเข้าไปในรู
ใต้คางที่เจาะไว้ ผูกเงื่อนกระตุกเพื่อสะดวกแก่การดึงออก ปลายหาง
ของมันยื่นออกมายาว จับจีบอีกครั้งด้วยความคล่อง มันจึงไม่ผิดอะไร
กับหูกระต่ายที่ผูกคอของบุรุษในชุดทักซิโด

ร้ายยิ่งกว่านั้น...ตลับยาสีฟันแบบเก่าถูกเปิดออก แต่ภายในเป็นยางสีดํา

เฉยโฉดเหลียวไปมองเห็นร่างของลูกเนียง นอนหันหลังให้ ก็ไม่เห็นจะ
ต้องระวังอะไรเพราะใหม่ๆ สดๆ แบบนี้ใครเล่าจะกล้ากลับหันมามอง
เนื่องจากความอาย

เฉยโฉดหยิบเอาเทียนไขเล่มเล็กๆ ออกมาจุด แล้วใช้ตลับที่เต็มไปด้วย
ยางสีดํา ซึ่งความจริงมันคือยาฝิ่น ลน...ครู่เดียวมันก็เริ่มอ่อนนุ่ม ไม่ร้อน
ไม่เย็นจนเกินไป เฉยโฉดใช้นิ้วป้ายมันขึ้นมาแล้ว ทาลงบนฉมวก
เนื้อหน้าขาของเขา ทาซ้ำแล้วซ้ำเล่า จนกระทั่งเนื้อส่วนนั้นเปลี่ยนสี
หน้าตาของมัน พลอยดําคล้ำด้วยยางฝิ่นเหนียวเหนอะหนะ

คนรุ่นนั้นมีความเชื่อกันว่าในซอกเนื้อของเพศตรงข้ามมีด้วพยาธิ
มันมีชีวิต บางคนเรียกว่า เซลล์ และเชื่อด้วยว่าหากมันได้ลิ้มรสเนื้อ
ฝิ่นบ่อยเข้า มันจะเกิดการเสพติด ทําให้มันจะขาดเสียมิได้
ใครก็ตามถ้าไม่มีให้เสพ ผู้นั้นจะไม่มีความหมาย

ต่อไปนี้ลูกเนียงจะขาดเขาเสียมิได้....เฉยโฉดคิดอย่างอุบาทว์
เพราะนอกจากเนื้อฝิ่นแล้วมันยังมีขนหางม้าที่ผูกเป็นโบหูกระต่าย
ใต้คางอีกด้วย

ตนกับลูกเนียงจะไปกันยาวเชียวแหละ

เฉยโฉดดับเทียนเก็บทุกอย่างเข้ากล่องตามเดิม
แล้วกลับมาหาเด็กสาวที่ยังนอนหันหลัง 
เห็นเนื้อขาวหมดทั้งร่างอยู่บนเตียง

เพียงเข้าใกล้กระแสกระสันก็ส่งให้ฉมวกเนื้อ ของเขาขึ้นลําทันที

เขารั้งร่างของลูกเนียงซึ่งตอนนี้ปราศจากการขัดขืนใดๆ เสียแล้ว
วิญญาณอันบริสุทธิ์ดั้งเดิมถูกวิญญาณของราคะเข้าสิ่งแทน
พลอยให้ระทึก..ระทวยไปหมดทั้งกายและใจ...
ปล่อยไปสุดแต่เขาจะปรารถนา...

เฉยโฉดจึงจัดท่าทางให้เหมือนเมื่อตอนถ่ายภาพ โดยจับร่างของ
เด็กสาวให้นอนคว่ำตามขวางของเตียง รั้งสะโพกให้สูงขึ้น...
กดหลังของเด็กสาวให้ต่ำ...
สะโพกของเด็กสาวลอยขึ้นมาได้ระดับกับร่างของเขาที่ยืนอยู่

ไอ้ห่ามระห่ำร่างกํายําผูกหูกระต่ายฉาบไปด้วยเนื่อฝิ่นค่อยๆ
คืนคลานเข้าไปหา

เขากลับมาจริงๆ ...แต่กลับมาคราวนี้ไม่เหมือนหนแรก...เด็กสาวคิด
...บอกไม่ถูก จะว่าเหมือนขนไก่แยงหูก็ไม่เชิง แต่มันดูดีกว่านั้น...

ลูกเนียงพบกับบทบาท การปรุงแต่งและ สิ่งมอมเมา...

เสียมวย..เสียคน..เสียศูนย์..เสียหมดทุก อย่างไม่มีอะไรเหลือ...
หัวใจที่เปราะง่ายอยู่แล้ว กลายเป็นใจแตก...ไม่บรรเทา..
แม้แต่ซุ่มเสียงของตนเอง

ฝีมือ...ขนาด...ช่วง...น้ำหนัก  ก็กินขาดอยู่แล้ว ยังใช้เครื่องช่วย
ลําพังหูกระต่ายก็แทบจะกระชากหัวใจให้ดิ้นพล่าน แต่กลับมียา
เข้ามาป้อนพยาธิ เจ้าเซลล์ตัวเล็กๆ เพิ่งได้รู้รส...
มันตื่นเต้นและดูจะพลอยเมาเอาด้วย

ร่างขาวยาวของเด็กสาวไหวเยือกๆ เป็นจังหวะ..พร้อมกับเสียงของเตียง
เหมือนเสียงบอกจังหวะ ของคนหัวเรือที่ส่งสัญญาณบอกฝีพายจ้ำ

โธ่เอ๊ยมนุษย์...ใครหนอที่จับให้เด็กสาวผู้บริสุทธิ์ มาพบกับชายอย่างเฉยโฉด

พระพรหมหรือ...
กามเทพหรือ...

วัยอันแตกต่าง รูปร่างที่ห่างกันลิบ สีของผิว ก็ผิดกันลับ

ไฉนร่างอันงามสง่าเหมือนเทพธิดาน้อยๆ... มานอนโก้งโค้ง
โยงโย่ยงหยกให้ปีศาจมัน..รัน ปล่อยให้มันขยอกกลืนหาย
เข้าไปได้อย่างไร

ใครจะตอบได้

ภาพที่เห็น...ร่างใหญ่ขนดกหนา หน้าตามีริ้วรอย ถูกตีย่นแตก
หนวดเคราดกครึ้มกับนวลเนื้อขาวนวลปราศจากร่องรอยบอบช้ำ
เป็นความงามอันบริสุทธิ์ ใยเล่าจึงเข้ามาประสานสนิทกันได้
มันช่างดูไม่เหมาะสมกันเสียเลย ภาพที่มองเห็นมันช่างดูตัดกัน
อย่างน่าเกลียด...

สองมือรั้งเอวคอดเข้ามาหาพร้อมกับเสือกร่างใหญ่หนาออกไปซ้ำๆ ซากๆ

บางช่วงมันจะคว้านเหมือนหมอโบราณใช้นิ้วป้ายยาล้วงเข้าไป
กวาดในคอของเด็ก มิไยที่เด็กจะดิ้นจะร้องแทบขาดใจ
ก็ไม่ยอมปล่อย

ร่างของลูกเนียงกลายเป็นดิ้นกระแด่วๆ

เธอรู้แล้วว่าโดนเขาหลอก  เขาหลอกว่าไม่มีสมรรถภาพ
ของไม่ขึ้น แต่ความจริงมันขึ้น มันขึ้นเกินกว่าที่เคยพบมากับเจ้ากําบัง

ถึงจะรู้ว่าโดนหลอก...แต่ก็ไม่อยากให้เขาเปลี่ยนแปลง
เด็กสาวเต็มใจที่จะให้เขาหลอก...

ไม่ว่าของหรือฝีไม้ลายมือ มันช่างผิดกับเจ้ากําบังอย่างตรงกันข้าม
และมันถูกตบแต่งเนื้อตัว ผูกคอด้วยหางม้า ชโลมยางฝิ่นเป็นเมือก

ลูกเนียงไม่รู้หรอกว่ามันเป็นอะไร รู้แต่ว่าเดี๋ยวนี้...ตน..รักอาเฉยขึ้นมา
อย่างจับใจเสียแล้ว

การโรยตัวของเขามีจังหวะ บางครั้งสุภาพอ่อนโยน
แต่บางครั้งรุนแรงและหยาบคาย

ไม่เป็นไรหรอก...ลูกเนียงคิด...เธอพร้อมแล้วที่จะให้เขาหมดทุกๆ อย่าง
เพราะมัน "ฮ็อทไลน์" สายร้อนเสียแล้ว

มันเข้าสู่จุดไคลแม็กซ์ ที่ลืมได้หมดทุกๆ อย่าง ลืมแม้กระทั่งรองพล
ที่ตนเคยฝังใจ ไม่มีใครมีความสําคัญเท่ากับอาเฉยผู้กําลังปรนปรัน
อยู่ในขณะนี้ รูปร่างของเขามันเจ้าเงาะ...  แต่เจ้าประคุณเอ๋ย!
เนื้อทองของเขามันตรงข้าม  ตรงข้ามกับรูปร้ายรุงรัง
ข้างนอก ขรุขระ แต่ข้างในมันต๊ะติ๊งโหน่ง...

"เมื่อยไหม"  เฉยโฉดหยุคกระซิบถาม
เพราะถึงเวลาที่กะระยะเอาไว้แล้ว
"มีบ้าง" เด็กสาวตอบไม่เต็มคําเมื่อรู้สึกตัวว่าเขา...ถอนสมอออก

"นอนลงสิ"

เขาไม่พูดแต่ปากหากมือจัดแจงร่างของลูกเนียงให้นอนหงาย
แล้วก็ย่างกรายเข้ามาในบทเดิม หากคราวนี้มีหมอนเป็นแท่นรองรัง
เป็นทั่งรองค้อน...

เจอเซียนไม่พอ เจอเล่นของไปอีก หลงควยเรียกผัวอย่างเต็มใจละแบบนี้

เจอแบบนี้ลูกเนียงคง หลงกาม เข้าให้แล้ว

ชั้นเซียนจริงๆ ทั้งผู้เขียนและเฉยโฉดผู้เอาดีทางชั่วจริงๆ เจอครบสูตรอย่างนี้ ลูกเนียงใจแตกแน่

มาเจอมือฉมังแบบนี้ ติดอกติดใจกู่ไม่กลับแล้วแน่เลย

ตอนนี้ดีจริงๆระดับตำนาน

 ลุ้นสุดๆ ลุ้นตาม ไปทุกตัวอักษร ใจก็อยากให้มีอะไรมาขัดขวาง ไม่ให้เนียงโเนเฉยทะลวง ดุ้น ของไอ้เฉย แต่สุดท้ายก็บัวแล้งน้ำ   โดนจนได้แถมโดนแบบ เตลิดอสรมณ์เลย    ส่วนความคิดอีกด้านก็ดันทรยศ  ว่า เห้ย มันต้องแบบนี้ซิ ปลุกปั่นให้เนียง ใจแตก ได้รับรู้รสกาม อย่าง มีความสุข    เฉยนอกจากมีลูกล่อลูกชน ระดับเทพแล้ว ยังมีตัวช่วยอีกแบบนี้  เนียงติดทั้งกายและใจ เลย สงสารจัง     ต้อนนี้ บ่มเพราะอารมณ์ดีมากๆ

หลงจนโงหัวไม่ขึ้นแน่ๆ งานนี้ ลูกเนียน /ช่างเป็นททที่สวยงาม

ลูกเนียงหลงใหลตาเฉยเต็มหัวใจ

เจอแอคเซสซอรี่เข้าไป​ ติดใจไม่รู้ลืม