“เอาไงกันต่อ” บอยถามสองสาว “เจ๊ต้องเข้าไปในตึกแน่ ตามไหม”
“ตามสิ” เบลบอก “มาถึงนี่แล้วจะกลับได้ไง”
“นี่มันบุกรุกแล้วนะเบล” แตงโมเตือนด้วยเสียงสั่น ๆ “จะดีเหรอ”
“ดูสภาพตึกสิโม ป่านนี้เจ้าของไปที่ชอบ ๆ สักชาติหนึ่งได้แล้ว ไม่มีใครมาว่าอะไรเราหรอก” เบลพูด พลางก็ก้มตัวก้าวผ่านบานประตูกระจกที่แตกไปเกือบหมดทั้งบาน เหลือไว้เพียงชิ้นส่วนแหลม ๆ ที่ด้านล่างที่สูงขึ้นมาเกือบถึงเอว “ก้าวระวังด้วยล่ะโม ขืนล้มไปนี่กระจกบาดจิ๋มแหกแน่”
แตงโมหัวเราะแห้ง ๆ ก่อนจะก้าวเท้าตามเบลเข้าไป บอยส่งเสียงฮึดอัดนิดหน่อย แต่ก็ตามสองสาวเข้าไป
เบลหยิบมือถือขึ้นมาเปิดไฟฉายแล้วเดินนำเพื่อนและแฟนไปตามทางเดินมืด ๆ ตลอดสองข้างทาง มีเศษสิ่งของและเฟอร์นิเจอร์วางกองระเกะระกะไปหมด ประตูทุกบานสองข้างทางเดินยาวล้วนแล้วแต่ล็อคปิดตาย บางบานมีกุญแจแขวนล็อค บางบานก็ล่ามด้วยโซ่หนาเท่าข้อมือ เปิดให้ทั้งสามทำได้แต่เดินตรงไปเรื่อย ๆ ตามทางเดิน ที่ไม่รู้ว่าจะไปยุติที่ใด
“เบล เค้าว่าเจ๊ไม่ได้มาทางนี้นะ” แตงโมกระซิบเบา ๆ เมื่อทั้งสามเดินไปได้ไกลพอสมควร แต่ในความเงียบสนิทนั้น เสียงกระซิบก็ดังจนสะท้อนก้องไปทั่วโถงทางเดินเลยทีเดียว
“ทำไมล่ะโม แล้วเจ๊จะไปทางไหนได้ มุดรูเล็ก ๆ นั้นเข้าไปเหรอ”
“เบลดูพื้นสิ”
เบลก้มลงส่องไฟมองที่พื้นตามที่แตงโมบอก บนพื้นที่ปกคลุมไปด้วยฝุ่นหนาเตอะนั้นมีรอยเท้าอยู่สามคู่
“ไม่มีใครมาทางนี้ก่อนเรานี่นา”
“เราถอยออกไปก่อนเถอะ” แตงโมกระซิบ
“นั่น ดูนั่น” บอยกระซิบดัง ๆ และชี้ไปข้างหน้า สองสาวรีบมองตาม
ตรงหน้าไปไม่ถึงสิบเมตร มีประตูบานหนึ่งที่เปิดอ้าอยู่ไม่ได้ปิดตายเหมือนบานอื่น ๆ ตลอดสองข้างทาง จากในประตูบานนั้นมีแสงเรือง ๆ ส่องออกมา
“ไปดูกันหน่อยเถอะ” เบลบอก “ถึงเจ๊ไม่ได้มาตรงนี้ แต่ก็อาจมีอะไรที่ช่วยให้เราเข้าใจได้ ว่าเจ๊กับพี่เก่งมาทำอะไรที่ตึกนี้”
ทั้งสามจึงปิดไฟมือถือและค่อย ๆ ย่องเข้าไปตามแสงไฟอย่างช้า ๆ หยุดยืนที่ขอบประตู และชะโงกหน้าเข้าไปดู เมื่อเห็นสิ่งที่อยู่ด้านใน เบลก็แทบเอื้อมมือไปอุดปากแตงโมแทบไม่ทัน
ผู้หญิงสองคน คนหนึ่งดูเหมือนจะอายุราวสามสิบเศษ ๆ ส่วนอีกคนดูจากทรงผมแล้วน่าจะยังเป็นเด็กมัธยม ทั้งสองคนร่างกายเปลือยเปล่า หมดสติ ถูกมัดติดไว้กับเสาไม้ที่ปักยึดอยู่กลางห้อง สภาพในห้องนั้นสะอาดและเรียบร้อยกว่าสภาพภายนอกมาก พื้นกระเบื้องสีขาวถูกขัดจนขึ้นเงา เก้าอี้นวมตัวใหญ่ตั้งอยู่ตรงมุมห้องหลังเหยื่อที่ถูกมัด หันหน้าเข้าหาทีวีจอแบนเครื่องใหญ่
“อะไรว๊ะ” บอยถามเสียงดัง “นี่มันที่ซ่องสุมแก๊งค์ค้ามนุษย์เหรอวะ!”
“เบาหน่อยค่ะ” เบลพยายามเตือนพี่บอย แต่ไม่ทันเสียแล้ว ชายฉกรรจ์สองคนวิ่งพรวดออกมาจากประตูอีกฝั่งหนึ่งของห้อง พวกมันมองมาที่สองสาว หนึ่งหนุ่ม ที่แอบมองอยู่ที่ขอบประตูอย่างงง ๆ วูบหนึ่ง ก่อนจะชักปืนออกมา
“ยกมือขึ้นแล้วก้าวออกมา ไม่งั้นกูยิง”
ปั้ง!
“ว๊ายยยย”
ลูกปืนวิ่งเฉียดหูเบลไปนิดเดียว
“มึงรอกูสั่งก่อนค่อยยิงสิวะ!”
เบล แตงโม และบอยฉวยโอกาสที่พวกผู้ร้ายหันไปด่ากันเองถอยกรูดออกมาจากช่องประตูและโกยสุดฝีเท้ากลับไปตามทางเดิม แต่แตงโมสะดุดขาเก้าอี้ที่ล้มขวางทางอยู่จนหน้าทิ่ม
“โม!!!” เบลร้อง และวิ่งกลับมาพยายามฉุดแตงโมให้ลุกขึ้น
“หยุดนะ!” ปืนสองกระบอกจ่อตรงมาที่หน้าเบลกับแตงโม ทั้งสองไม่มีทางเลือกนอกจากจะยกมือขึ้นยอมแพ้
“เมื่อกี้กูว่ากูเห็นอีกคนนะ”
“ป่านนี้แม่งไปไหนแล้วมั้ง”
ชายคนแรกเดินตรงเข้ามาหาสองสาว “พวกมึงเป็นใคร เข้ามาทำอะไรในนี้”
“หนูจะไปเดินห้าง แล้วมาเห็นตึกนี้ หนูก็เลยสงสัยเลยเข้ามาดูอะค่ะ พี่ปล่อยหนูไปเถอะ หนูจะไม่บอกใครนะคะ” เบลรีบบอก
“ช้าไปแล้วอีหนู” ชายคนที่สองหัวเราะ “ของดีมาหาถึงที่ ปล่อยหลุดมือก็ควายแล้ว”