A/N พูดคุยก่อนเริ่มเรื่อง
ขอขอบคุณทุกท่านที่ได้ให้ความสนใจ และติดตามเรื่องมนตรา สงคราม ความรัก มานะครับ ในตอนที่แล้ว ปริศนาก็ได้เฉลยไปแล้วนะครับ ว่าเรื่องนี้เป็นแนว Urban Fantasy หรือสิ่งเหนือธรรมชาติในโลกธรรมดานะครับ ในตอนนี้ เก่งและข้าวหอมจะได้ตอบคำถามหลาย ๆ อย่างเกี่ยวกับโลกแฟนตาซีในเรื่องนะครับ
อาจต้องขอโทษบางท่านด้วย ที่ไม่ได้มีฉากอย่างว่าหวือหวาให้พวกท่านได้ปลดปล่อยกันมากนัก แต่เรื่องนี้ผมเขียนตามจริตผมเอง ที่ชอบให้มีการปูเนื้อเรื่อง ตัวละคร และโลกของเรื่องให้ดีก่อนค่อยเริ่มให้ตัวละครได้มาตึ่งโป๊ะกัน เพราะผมมองว่าผมมีอารมณ์ร่วมมากกว่า เวลาที่ได้อ่านบทรักของตัวละครที่รู้จักมานานมากกว่าพวกที่เจอปุ๊บซั่มกันปั๊บ จึงเขียนให้มีโอกาสได้รู้จักกับตัวละครกันก่อนนิดหน่อยค่อยทยอยปล่อยบทอย่างนั้นมานะครับ แต่สัญญาว่าพอมาจริง จะจัดให้เด็ดนะครับ
สุดท้ายนี้ ก็ต้องขอขอบคุณสำหรับการติดตาม และคำติชมอีกครั้งนะครับ และหว่งว่าท่านจะได้มีความสุขกับเรื่องมนตรา สงคราม ความรักต่อไปอีกยาวนานนะครับ
ปล. ตอนที่ 9 กับ 10 มีบทอัศจรรย์ทั้งสองตอนนะครับ ท่านที่สนตใจเตรียมตั้งตารอไว้ได้เลย
-------------------------------------------------------------------------------------------
“พี่บอยอยู่ไหนนะ!?!” เบลตะโกนใส่มือถือ
“อยู่โรงพัก” บอยบอก “ข้อหาแจ้งความเท็จ”
เบลหันไปมองพี่เก่ง “แฟนหนูถูกจับฐานแจ้งความเท็จ พี่พอจะช่วยได้ไหม”
เก่งหยิบมือถือของตนขึ้นมากดบ้าง “พี่จะลองดูให้นะ แต่จริง ๆ พวกเราไม่ควรจะทำแบบนี้เลย”
ครึ่งชั่วโมงต่อมา ที่บ้านของพี่เก่ง
“อธิบายมาเดี๋ยวนี้เลยนะ!” เบลตะโกนใส่พี่เก่งกับข้าวหอม หลังจากเธอไปรับตัวพี่บอยกลับมาแล้ว “ไอ้ที่เห็นนั่นมันคืออะไร”
“นั่นสิ” บอยบอก “ว่าแล้วพี่ต้องขอโทษด้วยนะ เบล พี่ไม่รู้จริง ๆ ว่าเบลไม่ได้ตามมา แต่พอออกมาได้ พี่ก็โทรเรียกตำรวจ แต่รู้ไหม พอตำรวจมาถึง ตึกร้างมันหายไปแล้ว กลายเป็นว่าห้างสองห้างมันก็อยู่ติดกันตามปกติ พี่โดนจับเลย”
“พวกคุณสามคนไม่ควรมายุ่งกับเรื่องนี้ตั้งแต่แรก” เก่งพูดเสียงแข็ง “นี่เรื่องของผมกับน้องข้าว พวกคุณไม่เกี่ยว”
“หนูเกือบโดนข่มขืนนะ!” แตงโมตะโกน “เกี่ยวไม่เกี่ยว พี่ก็ต้องบอกหนู ว่านี่มันเรื่องอะไร”
“บอกเถอะ พี่เก่ง” ข้าวหอมบอกพี่เก่งเบา ๆ “มาถึงขั้นนี้แล้ว เรารักษาความาลับไม่ได้แล้วหละ”
เก่งถอนหายใจ “ก็ได้ ก็ได้” เขาลุกขึ้นยืน “ขอคิดก่อนนะ ว่าจะเริ่มเล่ายังไงดี”
“เริ่มที่ตึกก่อนเลย มันคืออะไร ทำไมไม่มีใครเห็น” บอยบอก
“ตึกร้างตึกนั้น” เก่งเริ่มพูด “ถูกพรางตาไว้ด้วยเวทมนตร์ชั้นสูง มันจะปรากฏขึ้นในบางวัน บางเวลาเท่านั้น และจะปรากฏก็ต่อเมื่อผู้แสวงหาเอ่ยถ้อยคำรหัสลับ แต่เหมือนว่าพวกคุณจะตามเรามาใกล้พอที่จะเข้าไปได้ด้วย”
“แล้ว...”
“เราไม่รู้ว่าทำไมพื้นที่นั้นถึงถูกพรางตาด้วยเวทมนตร์ระดับนั้น แต่สภาผู้พิทักษ์สันนิษฐานว่า มีปิศาจระดับสูงมาก ๆ ถูกปิดผนึกไว้ที่นั่น พลังของมันเรียกหาปิศาจระดับต่ำ และพวกลัทธิบูชาปิศาจไปสร้างเป็นฐานที่มั่นอยู่”
“สภาผู้พิทักษ์?”
“ผู้ใช้เวทมนตร์ฝ่ายดี เหมือนตัวผม กับน้องข้าว”
“ปิศาจ?”
“ก็ไอ้ตัวแบบที่แตงโมกับเบลเห็นนั่นแหละ พวกมันเป็นสิ่งมีชีวิตจากโลกอื่น พวกมันสูบกินพลังจากด้านลบของมนุษย์ เช่น ความโกรธ ความโลภ”
“ไอ้ตัวนั้นคือความหื่นใช่ไหม” เบลถามตรง ๆ
“ใช่ และไอ้ตัวใหญ่ที่ถูกผนึกอยู่ใต้นั้นก็น่าจะใช่ด้วย” เก่งตอบ “ปิศาจได้พลังจากด้านลบของมนุษย์ แต่พลังที่มันได้ก็ขึ้นอยู่กับการตีค่าของมนุษย์ด้วย เช่น ถ้าเราสังเวยเงิน 20 บาท ให้ปิศาจโลภะ มันจะได้พลังมากกว่าเงิน 5 บาท เพราะมนุษย์ตีค่าเงิน 20 บาทสูงกว่าเงิน 5 บาท”
“และปิศาจราคะก็ให้ราคาสูงสุดกับผู้หญิง โดยเฉพาะผู้หญิงที่สวย และสาวพรหมจรรย์ เหมือนกับที่มนุษย์จำนวนมากให้ค่า ลัทธิบูชาปิศาจเที่ยวไล่ลักพาตัวสาว ๆ มาหลายปีแล้ว แต่สภาเพิ่งเริ่มรู้ตัวว่าเป็นเรื่องปิศาจเมื่อปีที่แล้วเอง ผมกับน้องข้าวบังเอิญอาศัยอยู่แถวนี้พอดี สภาเลยมอบหมายให้เราสืบหาและจัดการเรื่องนี้”
“ทั้งหมดที่พูดมามันจริงเหรอ” บอยถามอย่างไม่อยากเชื่อ
“หนูเห็นมากับตาค่ะ” เบลบอกแฟนหนุ่ม
“ค่ะ” แตงโมบอก “เจ๊ฟันปิศาจหัวขาดกระเด็นเลย!”
“แล้ว....เวทมนตร์”
เก่งยื่นมือออกมา หลับตาพึมพำอะไรสักอย่าง ทันใดนั้น คทาสีเงินก็ปรากฏขึ้นมานมือของเขา “เบลกับแตงโมได้เห็นพี่ใช้ไอ้นี่สู้กับพวกลัทธิบูชาปิศาจไปแล้วใช่ไหม”
“ค่ะ”
“เคยได้ยินมาว่าแต่ก่อนเคยมีจอมเวทย์แบบที่เราคิด ๆ กันน่ะ ร่ายคาถา ทำพิธี อะไรพวกนี้ แต่ในยุคนี้ เกือบทุกคนในสภาใช้เวทมนตร์ผ่านสิ่งของที่เป็นตัวกลางหมดแล้ว เช่น คทาอันนี้ หรือดาบกับชุดเกราะของน้องข้าว”
“พี่ดูเหมือนจะเป็นหัวหน้า แต่ทำไมเหมือนเจ๊จะเก่งกว่าพี่เยอะเลยอ่ะ” แตงโมถาม พลางก็นึกถึงตอนที่เก่งพยายามสู้กับปิศาจ
“พี่อายุมากกว่า ประสบการณ์เยอะกว่า รู้มากกว่า ผ่านภารกิจมาเยอะกว่า” เก่งบอก “แต่วัตถุเวทมนตร์เลือกเจ้าของของมันเอง คทาของพี่เป็นระดับต่ำสุดแล้ว แต่ดาบกับเกราะของน้องข้าวนะ ระดับเทพ แถมมันยังเลือกน้องข้าวตั้งแต่ยังเด็กมากด้วย เราฝึกให้ตัวเองเก่งขึ้นได้ แต่ข้าวไม่ต้องฝึกอะไรก็เก่งกว่าพี่ที่ฝึกมาหกปีแล้ว พลังของวัตถุเวทย์มันต่างกันเกินไป งานนี้พี่เป็นคนวางแผน แต่ถ้าไม่ได้น้องข้าวก็ไม่มีใครแถวนี้ที่เอาชนะปิศาจได้หรอก แล้วผู้หญิงยี่สิบคนในห้องหน้านั่นเป็นสาวพรหมจรรย์ที่รอไว้สังเวยหมดเลยด้วย ถ้าพวกมันทำพิธีสำเร็จ อาจจะปล่อยปิศาจตัวใหญ่ได้เลย เราเลยต้องรีบลงมือกันวันนี้”
“แล้วมันเป็นครั้งแรกที่เราต้องสู้กับปิศาจจริง ๆ” ข้าวหอมบอก “เรากลัวมากเลย แล้วยิ่งถ้าแพ้....”
“พี่ให้น้องข้าวไปสู้กับปิศาจเพื่อถ่วงเวลา ระหว่างที่ตัวพี่สู้กับพวกลัทธิ แล้วช่วยคนที่ถูกจับมา” เก่งอธิบาย
“ขอโทษที่ปล่อยมันหลุดตามพี่ไปนะคะ” ข้าวหอมบอก
“แค่ไม่แพ้มันน้องข้าวก็เก่งมากแล้วครับ” เก่งบอกข้าวหอม
“เอ่อ แล้วพี่กับเจ๊ได้วัตถุเวทย์มาได้ยังไงคะ”
“ครอบครัว ครอบครัวของพี่กับน้องข้าวอยู่ในสภาทั้งสองครอบครัว แต่ของน้องข้าวเป็นสมาชิกระดับสูงกว่า” เก่งบอก “แถมน้องข้าวยังได้รับเลือกเป็นผู้ถือครองเทพอาวุธตั้งแต่ยังเดินไม่ได้ด้วยซ้ำ แต่พ่อแม่ของน้องข้าวเสียชีวิตจากการต่อสู้กับปิศาจทั้งคู่ น้องข้าวก็เลยมาอยู่กับครอบครัวพี่แทน หลังจากพักการเรียนไปปีนึงช่วงนั้น”
“อ๋ออออ” เบลร้อง “ถึงว่า ตอนเข้ามาอยู่ชั้นเดียวกันใหม่ ๆ เจ๊ไม่ยอมพูดจากับใครเลย เอาแต่นั่งอมทุกข์อยู่คนเดียว”
ทุกคนเงียบไปพักหนึ่ง ก่อนที่เบลจะถามขึ้นมาว่า “แล้วต่อจากนี้จะเป็นยังไงต่อเหรอคะ”
เก่งยักไหล่ “ไม่รู้เหมือนกัน” เขาดึงเครื่องมืออะไรสักอย่าง ขนาดพอ ๆ กับตลับแป้งออกมาจากกระเป๋ากางเกง “เครื่องวัดพลังปิศาจตรวจไม่เจออะไรแล้ว นอกจากไอ้ตัวใหญ่ข้างล่าง เราก็ได้แต่หวังว่าพอปิศาจตายไป พวกลัทธิจะสลายตัวไปเอง ถ้าเป็นอย่างนั้น เราก็ไม่ต้องทำอะไรแล้ว เรามีข้อมูลของสมาชิกลัทธิส่วนใหญ่ในตึกแล้ว ก็แค่ส่งให้คนของเราในกรมตำรวจแล้วปล่อยพวกนั้นจัดการไป แต่ตราบที่ไอ้ตัวใหญ่ยังอยู่ ก็อาจมีตัวเล็ก ๆ เข้ามาอีก พี่จะคอยจับตาดูไปก่อน แต่ระหว่างนี้ น้องข้าวคงกลับไปใช้ชีวิตตามปกติได้แล้วหละ”
“แล้ว... ทำไมไม่ฆ่าไอ้ตัวใหญ่คะ” แตงโมถาม
เก่งหัวเราะแห้ง ๆ “โธ่ น้องแตงโม พูดเป็นเล่นไปได้ พี่บอกแล้วใช่ไหมว่าน้องข้าวเก่งที่สุดแถวนี้แล้ว แล้วดูซิว่ากว่าจะฆ่าไอ้ตัวเล็กนั่นได้”
“ที่โมได้เห็นนั่นคือหลังจากมันบาดเจ็บมาเยอะแล้วนะ” ข้าวหอมบอก “สู้กันตั้งนานกว่ามันจะหนีออกมา แขนเรายังระบมอยู่เลย”
“นั่นแหละ” เก่งพูดต่อ “ถ้าไอ้ตัวใหญ่นั่นหลุดออกมาได้ก็เตรียมจะมิคสัญญีกันได้เลย ไม่ต้องคิดเรื่องฆ่ามันนะ แค่มันหันมามองพี่ทีเดียวพี่ก็ตายแล้วมั้ง ที่ควรทำที่สุดตอนนี้คือคอยเฝ้าอย่าให้มีใครทำพิธีอะไรในตึกนั้นได้ ไม่งั้นไอ้ตัวใหญ่อาจหลุดออกมา”
“แล้ว เอ่อ ถ้ามันเก่งขนาดนั้นมันถูกผนึกไว้ใต้ตึกนั้นได้ไงอ่ะคะ” แตงโมถาม
“เพราะสภาผู้พิทักษ์ยุคก่อนไม่ได้กระจอกงอกง่อยแบบเราสองคนไง” เก่งบอกห้วน ๆ “แต่ทุกคนตายไปในสงครามใหญ่เมื่อห้าสิบปีที่แล้ว ทิ้งให้พวกรุ่นเด็ก ๆ ที่เหลือมะงุมมะงาหรากันเอง”
“มีสงครามใหญ่เมื่อห้าสิบปีที่แล้วเหรอคะ” ข้าวหอมถาม “พี่ไม่เห็นเคยเล่าให้หนูฟังเลย”
“พี่ก็แค่เคยได้ยินพวกผู้อาวุโสในสภาคุยกัน แน่นอน ห้าสิบปีที่แล้ว พวกผู้อาวุโสพวกนั้นก็เป็นแค่เด็กฝึกใหม่ แต่พอไม่มีใครนอกจากเด็กฝึกใหม่เหลือรอด ก็ไม่มีใครคอยสอนให้มียอดฝีมือรุ่นใหม่ขึ้นมาได้ แต่ก็เห็นเขาบอกกันว่าพวกเราชนะสงครามครั้งนั้นนะ ราชาปิศาจถูกฆ่าตายในศึกสุดท้าย พวกระดับพญาปิศาจก็ถูกฆ่าตายหมดเกลี้ยง พวกตัวเล็ก ๆ เพิ่งกล้าออกมาโผล่หน้าอีกในช่วงสิบปีหลังนี่แหละ เห็นผู้อาวุโสมงคลบอกด้วยซ้ำว่า ท่านเคยคิดว่าปิศาจตายไปหมดแล้ว” เก่งหยุดคิดครู่หนึ่ง “แต่ถ้าไอ้ตัวที่อยู่ใต้ตึกมันถูกผนึกมาก่อนสงครามจริง มันก็น่าจะเก่งกว่าปิศาจทุกตัวที่พวกเราเคยเจอมา พวกปิศาจระดับกระจอกถึงได้พยายามปล่อยมันออกมา”
“ไม่อยากจะเชื่อเลย” บอยพึมพำกับตัวเอง
“เชื่อเถอะ” เก่งบอก “เพราะถ้าไม่เชื่อ รู้ตัวอีกที เราอาจมีพญาปิศาจแห่งราคะออกมาอาละวาดกลางกรุงเทพก็ได้ ถึงตอนนั้นคงสนุกพิลึกหล่ะ”