A/N ขอขอบคุณทุกท่านที่ให้ความสนใจนะครับ ผมก็แอบดีใจ ที่มีหลายท่านเลยทีช่วยกันแสดงความคิดเห็นในทำนอง ให้กำลังใจให้เจ๊ข้าวหอมรอดจากมือเสี่ยต้นไปได้ ผมก็กลัวว่าท่าน ๆ จะผิดหวังกันที่น้อนรอด 555
ในส่วนนี้ขอเจ๊ของเราซิงไปก่อนอีกสักระยะนะครับ ช่วยกันลุ้นต่อนะครับ ว่าเจ๊จะถูกเปิดเมื่อไหร่ ที่ไหน อย่างไร และข้อสำคัญคือ โดยใคร เสี่ยต้นก็ยังไม่หมดโอกาสนะ เผื่อใครจะเชียร์เสี่ย หรืออยากให้เจ๊ข้าวหอมลงเอยเหมือนน้องหมวย ใครอยากให้เป็นแบบไหนก็บอกกันได้นะครับ จะรับไว้พิจารณา (แต่จะเปลี่ยนหรือเปล่าบอกไม่ได้นะครับ เพราะจริง ๆ ผมเขียนไว้ถึงบทอัศจรรย์ของข้าวหอมเรียบร้อยไปแล้ว
)
“ถามหน่อย พี่เก่ง” ข้าวหอมถามขึ้นหลังจากที่ทั้งคู่นั่งเงียบอยู่ในรถมาเกือบชั่วโมงแล้ว ตลอดเวลา ข้าวหอมยังน้ำตาไหลไม่หยุด อับอายเหลือเกินกับสิ่งที่เกิดขึ้นกับเธอในตึกร้าง หว่างขายังคงแฉะชื้นไปด้วยน้ำแห่งความประสันต์ เสื้อเริ่มแห้งขึ้นแล้วแต่ก็ยังเห็นรอยเหงื่อชุ่มเป็นทางหลายจุด
“อะไรเหรอครับ”
“พี่มีอะไรกับแตงโมแล้วใช่ไหมคะ”
“หือ ทำไมเจ๊คิดอย่างงั้นล่ะ”
“พี่ หนูไม่ได้ตาบอดนะ” ข้าวหอมพูดงอน ๆ “หนูรู้ว่าลูกศรสีดำมีพลังอะไร เห็นโมโดนเข้าไป แล้วพอเจอกันอีกทีโมอยู่ในสภาพนั้น แล้วหลังจากนั้นก็เหมือนโมจะอายกับเรื่องแบบนั้นน้อยลง หนูคิดถูกใช่ไหม”
“ถูกครับ เอ่ออออ” เก่งไม่รู้จะพูดอะไรดี หลังจากที่ถูกกับดักในลังไม้ซัดจนไปกระแทกผนังเขานอนเจ็บปวดจนขยับตัวไม่ได้อยู่หลายนาที แต่ก็ได้ยินและได้เห็นทุกอย่างที่เกิดขึ้น เขายังได้ยินเสียงข้าวหอมที่เขารักเหมือนน้องสาวร้องครวญครางอยู่บนพื้นด้วยเสียงแสนรัญจวน เขารู้ว่าข้าวหอมรู้สึกอะไรอยู่ในเวลานั้น และไม่อยากจะเชื่อเมื่อได้เห็นเธอเอาชนะมันได้
“มันเป็นยังไงคะ” ข้าวหอมถาม
“ก็ เป็น ความรู้สึกหนึ่ง” เก่งตอบเลี่ยง ๆ “น้องข้าวยังไม่ต้องรีบหามันน่ะดีแล้ว ถ้าโมไม่โดนแบบนั้น พี่ก็คงยังไม่ได้มีอะไรกันหรอก รอแต่งงานก่อนดีกว่า”
“ค่ะ” ข้าวหอมพึมพำเบา ๆ “แม่หนูก็พูดไว้ประมาณนี้ วันสุดท้ายที่หนูได้เจอแม่ ก่อนที่พ่อกับแม่จะออกไปสู้กับปิศาจแล้วไม่ได้กลับมา”
ความเงียบกลับเข้ามาปกคลุมในรถอีกครั้ง เก่งไม่รู้จะพูดอะไรมาปลอบใจน้องสาวสุดที่รักได้ จึงได้แต่นั่งเงียบ ๆ และปล่อยให้ข้าวหอมร้องไห้ต่อไป จนเมื่อผ่านไปหลายนาที เขาจึงนึกได้ว่าควรพูดอะไร
“ถ้าแม่ได้มาเห็นน้องข้าววันนี้ ท่านต้องภูมิใจมากแน่”
“ภูมิใจ? ภูมิใจที่ได้เห็นหนูร้องอย่างกับหมาติดสัดอย่างนั้น...”
“ภูมิใจที่ได้เห็นน้องข้าวเอาชนะมันได้” เก่งพูดตัดบทด้วยเสียงหนักแน่น “สิ่งที่น้องข้าวรู้สึกตอนนั้นมาจากพลังชั่วร้ายของปิศาจ ไม่ใช่ความรู้สึกของน้องข้าวเอง ไม่ใช่เรื่องที่น้องต้องอับอายเลย ยิ่งน่าภูมิใจเสียอีก ที่น้องสู้กับมันได้ขนาดนั้น ดูซิเนี่ย” ปากของข้าวหอมยังเลือดไหลไม่หยุด ถึงจะพยายามเอาทิชชู่กดไปเป็นม้วน ๆ แล้ว
“เอ้า ถึงพอดี” เก่งร้อง เมื่อมาถึงสำนักงานใหญ่สภาผู้พิทักษ์ เขาแจ้งตัวตนกับยาม และไม่ช้าก็ได้เข้าพบผู้อาวุโสมงคล
ผู้อาวุโสมงคล เป็นหัวหน้าใหญ่สุด ของสภาผู้พิทักษ์ในประเทศไทย เขาเป็นชายอายุราวหกสิบเศษ แต่ยังคงแข็งแรงบึกบึน และน่าเกรงขาม เขาเคยดวลกับข้าวหอมหลายครั้งในค่ายฝึกปิดเทอมและชนะทุกครั้ง ถึงแม้ว่าวัตถุเวทย์ที่เขาใช้จะมีพลังน้อยกว่าของข้าวหอมถึงสองขั้นก็ตาม เมื่อเข้ามาถึง เก่งก็รีบเล่าเรื่องทั้งหมดให้ผู้อาวุโสมงคลฟัง
“น่ากลัว น่ากลัวมาก” มงคลพูดเบา ๆ “เป็นครั้งแรกที่ผมได้ยินเรื่องคนของลัทธิปิศาจใช้วัตถุเวทย์ด้วย แถม” เขายื่นมือออกมารับด้ามดาบของข้าวหอม “เป็นวัตถุเวทย์ที่ทรงพลังระดับเดียวกับเทพอาวุธของเราด้วย”
“ซ่อมได้ไหมคะ” ข้าวหอมถาม
“ถ้าถามว่าในโลกนี้มีพลังที่ซ่อมเทพอาวุธที่เสียหายได้ไหม ก็ต้องตอบว่ามี” มงคลบอก พลางถอนหายใจ “แต่ถ้าถามว่า พวกเรามีใครสามารถซ่อมมันได้ไหม เกรงว่าจะไม่มี ปกติวัตถุเวทย์จะซ่อมตัวเองถ้าเสียหายไม่หนัก แต่ถ้าหักสะบั้นขนาดนี้ คงไม่ได้แล้ว ทวนยาวของพ่อหนูไม่เสียหายเท่านี้ยังซ่อมตัวเองไม่ได้เลย”
“แล้ว เราจะทำอะไรกับเรื่องลัทธิครับ” เก่งถาม
“เอาตัวรอด” มงคลตอบสั้น ๆ “ข่าวเพิ่งมาเมื่อวานว่าศูนย์ที่ภาคอีสานแตกแล้ว ผู้อาวุโสเก่งกิจกับทองมาก็ตายทั้งคู่ ผมขอความช่วยเหลือจากสำนักงานใหญ่ที่สวิตเซอร์แลนด์แล้ว แต่เขาตอบมาว่าตอนนี้ทั่วโลกมีปัญหาหมด ไม่รู้จะจัดใครมาช่วยได้เมื่อไหร่”
“แต่” มงคลรีบพูด เมื่อเห็นสีหน้าของหนุ่มสาว “ตอนนี้ เรามีข้อได้เปรียบอย่างหนึ่ง ต้องขอบคุณหนู ๆ ทั้งสองคน”
“อะไรเหรอครับ/คะ”
“เรารู้แผนการของพวกมันแล้ว รวบรวมพลังปิศาจให้ได้มากพอจะปล่อยพญาปิศาจออกมา แล้วก็รู้ด้วย ว่าเป้าหมายของพวกมันคือ”
“หนู”
“ใช่ เมื่อเป็นอย่างนั้น เราซ่อนหนูได้ ปกป้องหนูได้ ถ้าพวกมันไม่ได้ตัวหนูไป ก็ทำพิธีไม่ได้ และ.....ฉิบหาย!!!”
ข้าวหอมมองตามสายตาของผู้อาวุโสมงคล ซึ่งจับจ้องอยู่ที่รอยแดงที่ข้อมือของเธอ จากทุกอย่างที่เกิดขึ้นเมื่อสองชั่วโมงที่แล้ว เธอลืมเรื่องตราประทับนั้นไปแล้วเสียสนิท
“มันคืออะไรคะ” ข้าวหอมถาม
“ตรามาร์ค” มงคลตอบสั้น ๆ “น่าจะใช่ ตามมานี่”
มงคลเดินนำข้าวหอมและเก่งไปตามโถงทางเดินที่เห็นได้ชัดว่าไม่ได้รับการดูแลดีเท่าที่ควร ภาพวาดฝาผนังที่จารึกถึงวีรกรรมอันรุ่งโรจน์ของสภาผู้พิทักษ์ในอดีตบัดนี้ซีดเซียว ปกคลุมไปด้วยใยแมงมุม ยกเว้นแต่ภาพใหญ่สุดที่สุดโถงทางเดิน ภาพของปิศาจตัวใหญ่ยักษ์ หน้าตาน่าเกลียดน่ากลัวที่สุดที่ข้าวหอมเคยเห็น และร่างในเกราะขาวขลิบทอง งดงาม สง่าผ่าเผย ที่ยืนเด่นทายท้าปิศาจตนนั้น ภาพภาพนี้เห็นได้ชัดว่าได้รับการดูแลเป็นอย่างดี
“สงครามครั้งสุดท้าย” มงคลพูดเมื่อเห็นข้าวหอมจ้องภาพนั้นตาไม่กระพริบ “ราชาปิศาจ กับนายเหนือหัวแห่งสภาผู้พิทักษ์ ท่านที่เป็นคนปราบมันลงได้สำเร็จ”
“แล้วเขา...”
“ตายไปแล้ว” มงคลบอกเศร้า ๆ “ตายจากการต่อสู้ครั้งนั้นนั่นแหละ”
มงคลเดินนำสองหนุ่มสาวไปต่อจนถึงห้องสมุดของสภา ทั้งห้องอยู่ในสภาพชำรุดทรุดโทรม หนังสือตำราเวทมนตร์ต่าง ๆ กองระเกะระกะ ราขึ้นบ้าง ฉีกขาดเละเทะบ้าง มีรอยไหม้ไฟบ้าง บางเล่มก็ลางเลือนจนอ่านอะไรไม่ได้แล้ว มงคลหาดูสักพัก ก่อนจะหยิบหนังสือเล่มหนึ่งออกมา เปิดสองสามที แล้วเอาเทียบกับตราที่แขนของข้าวหอม
“โธ่ ใช่จริง ๆ ผมภาวนามาตลอดว่ามันจะไม่ใช่”
“มันคืออะไรเหรอครับ”
“ตรามาร์ค” มงคลบอกเศร้า ๆ “มันเป็นเครื่องหมาย ที่พวกปิศาจใช้ประทับบนตัวเหยื่อที่จะเอาไปสังเวย ตรานี้วาดจากเวทมนตร์ชั้นสูง มันจะเรียกหาปิศาจทุกตัวในบริเวณหลายร้อยกิโลเข้ามาหาเป้าหมาย ทำให้ได้พลังจากเป้าหมายมากขึ้นหลายเท่าเมื่อพิธีสังเวยสำเร็จ และ...และจะค่อย ๆ เข้ายึดครองจิตใจของเป้าหมาย ไม่ช้าก็เร็วเป้าหมายจะเดินไปสู่แท่นสังเวยด้วยความเต็มใจ (เขาเปิดหนังสือหลายหน้า และยกขึ้นพินิจพิจารณาหลายครั้ง) และ ไม่มีทางลบออกได้ แม้แต่การตัดอวัยวะที่ถูกประทับออก ก็ไม่สามารถช่วยได้ อีกทั้ง...อีกทั้งหากเป้าหมายเสียชีวิตโดยไม่ถูกสังเวย ปิศาจที่วาดตรามาร์คจะได้พลังเทียบเท่ากับครึ่งหนึ่งที่มันจะได้หากสังเวยเป้าหมายได้สำเร็จ”
“บ้าเหรอ!” ข้าวหอมร้อง มือบีบข้อมือแน่นราวกับจะบีบไล่ให้ตรามาร์คหายไป
“มันเป็นเวทมนตร์ที่ซับซ้อนและใช้ยากมาก” มงคลอ่านต่อ “แต่หากได้ร่ายแล้ว ก็เท่ากับสำเร็จการสังเวยไปแล้วอย่างน้อยครึ่งหนึ่ง”
ข้าวหอมทรุดตัวลงนั่งบนเก้าอี้แล้วเริ่มร้องไห้อย่างควบคุมไม่ได้ เก่งมองน้องสาวด้วยความสงสารสุดหัวใจแต่ก็ไม่สามารถทำอะไรได้นอกจากโอบไหล่เธอเบา ๆ เป็นการให้กำลังใจ
ที่ซ่อนอยู่คือ Sneak Peek ของตอนต่อไปนะครับ
เนื้อหาถูกซ่อนเอาไว้ คุณต้องตอบกระทู้นี้ก่อน