A/N ขอขอบคุณทุกท่านที่ให้ความสนใจนะครับ ผมก็แอบดีใจ ที่มีหลายท่านเลยทีช่วยกันแสดงความคิดเห็นในทำนอง ให้กำลังใจให้เจ๊ข้าวหอมรอดจากมือเสี่ยต้นไปได้ ผมก็กลัวว่าท่าน ๆ จะผิดหวังกันที่น้อนรอด 555 
ในส่วนนี้ขอเจ๊ของเราซิงไปก่อนอีกสักระยะนะครับ ช่วยกันลุ้นต่อนะครับ ว่าเจ๊จะถูกเปิดเมื่อไหร่ ที่ไหน อย่างไร และข้อสำคัญคือ โดยใคร เสี่ยต้นก็ยังไม่หมดโอกาสนะ เผื่อใครจะเชียร์เสี่ย หรืออยากให้เจ๊ข้าวหอมลงเอยเหมือนน้องหมวย ใครอยากให้เป็นแบบไหนก็บอกกันได้นะครับ จะรับไว้พิจารณา (แต่จะเปลี่ยนหรือเปล่าบอกไม่ได้นะครับ เพราะจริง ๆ ผมเขียนไว้ถึงบทอัศจรรย์ของข้าวหอมเรียบร้อยไปแล้ว  )

   "ถามหน่อย พี่เก่ง" ข้าวหอมถามขึ้นหลังจากที่ทั้งคู่นั่งเงียบอยู่ในรถมาเกือบชั่วโมงแล้ว ตลอดเวลา ข้าวหอมยังน้ำตาไหลไม่หยุด อับอายเหลือเกินกับสิ่งที่เกิดขึ้นกับเธอในตึกร้าง หว่างขายังคงแฉะชื้นไปด้วยน้ำแห่งความประสันต์ เสื้อเริ่มแห้งขึ้นแล้วแต่ก็ยังเห็นรอยเหงื่อชุ่มเป็นทางหลายจุด
   "อะไรเหรอครับ"
   "พี่มีอะไรกับแตงโมแล้วใช่ไหมคะ"
   "หือ ทำไมเจ๊คิดอย่างงั้นล่ะ"
   "พี่ หนูไม่ได้ตาบอดนะ" ข้าวหอมพูดงอน ๆ "หนูรู้ว่าลูกศรสีดำมีพลังอะไร เห็นโมโดนเข้าไป แล้วพอเจอกันอีกทีโมอยู่ในสภาพนั้น แล้วหลังจากนั้นก็เหมือนโมจะอายกับเรื่องแบบนั้นน้อยลง หนูคิดถูกใช่ไหม"
   "ถูกครับ เอ่ออออ" เก่งไม่รู้จะพูดอะไรดี หลังจากที่ถูกกับดักในลังไม้ซัดจนไปกระแทกผนังเขานอนเจ็บปวดจนขยับตัวไม่ได้อยู่หลายนาที แต่ก็ได้ยินและได้เห็นทุกอย่างที่เกิดขึ้น เขายังได้ยินเสียงข้าวหอมที่เขารักเหมือนน้องสาวร้องครวญครางอยู่บนพื้นด้วยเสียงแสนรัญจวน เขารู้ว่าข้าวหอมรู้สึกอะไรอยู่ในเวลานั้น และไม่อยากจะเชื่อเมื่อได้เห็นเธอเอาชนะมันได้
   "มันเป็นยังไงคะ" ข้าวหอมถาม
   "ก็ เป็น ความรู้สึกหนึ่ง" เก่งตอบเลี่ยง ๆ "น้องข้าวยังไม่ต้องรีบหามันน่ะดีแล้ว ถ้าโมไม่โดนแบบนั้น พี่ก็คงยังไม่ได้มีอะไรกันหรอก รอแต่งงานก่อนดีกว่า"
   "ค่ะ" ข้าวหอมพึมพำเบา ๆ "แม่หนูก็พูดไว้ประมาณนี้ วันสุดท้ายที่หนูได้เจอแม่ ก่อนที่พ่อกับแม่จะออกไปสู้กับปิศาจแล้วไม่ได้กลับมา"
   ความเงียบกลับเข้ามาปกคลุมในรถอีกครั้ง เก่งไม่รู้จะพูดอะไรมาปลอบใจน้องสาวสุดที่รักได้ จึงได้แต่นั่งเงียบ ๆ และปล่อยให้ข้าวหอมร้องไห้ต่อไป จนเมื่อผ่านไปหลายนาที เขาจึงนึกได้ว่าควรพูดอะไร
   "ถ้าแม่ได้มาเห็นน้องข้าววันนี้ ท่านต้องภูมิใจมากแน่"
   "ภูมิใจ? ภูมิใจที่ได้เห็นหนูร้องอย่างกับหมาติดสัดอย่างนั้น..."
   "ภูมิใจที่ได้เห็นน้องข้าวเอาชนะมันได้" เก่งพูดตัดบทด้วยเสียงหนักแน่น "สิ่งที่น้องข้าวรู้สึกตอนนั้นมาจากพลังชั่วร้ายของปิศาจ ไม่ใช่ความรู้สึกของน้องข้าวเอง ไม่ใช่เรื่องที่น้องต้องอับอายเลย ยิ่งน่าภูมิใจเสียอีก ที่น้องสู้กับมันได้ขนาดนั้น ดูซิเนี่ย" ปากของข้าวหอมยังเลือดไหลไม่หยุด ถึงจะพยายามเอาทิชชู่กดไปเป็นม้วน ๆ แล้ว
   "เอ้า ถึงพอดี" เก่งร้อง เมื่อมาถึงสำนักงานใหญ่สภาผู้พิทักษ์ เขาแจ้งตัวตนกับยาม และไม่ช้าก็ได้เข้าพบผู้อาวุโสมงคล

   ผู้อาวุโสมงคล เป็นหัวหน้าใหญ่สุด ของสภาผู้พิทักษ์ในประเทศไทย เขาเป็นชายอายุราวหกสิบเศษ แต่ยังคงแข็งแรงบึกบึน และน่าเกรงขาม เขาเคยดวลกับข้าวหอมหลายครั้งในค่ายฝึกปิดเทอมและชนะทุกครั้ง ถึงแม้ว่าวัตถุเวทย์ที่เขาใช้จะมีพลังน้อยกว่าของข้าวหอมถึงสองขั้นก็ตาม เมื่อเข้ามาถึง เก่งก็รีบเล่าเรื่องทั้งหมดให้ผู้อาวุโสมงคลฟัง
   "น่ากลัว น่ากลัวมาก" มงคลพูดเบา ๆ "เป็นครั้งแรกที่ผมได้ยินเรื่องคนของลัทธิปิศาจใช้วัตถุเวทย์ด้วย แถม" เขายื่นมือออกมารับด้ามดาบของข้าวหอม "เป็นวัตถุเวทย์ที่ทรงพลังระดับเดียวกับเทพอาวุธของเราด้วย"
   "ซ่อมได้ไหมคะ" ข้าวหอมถาม
   "ถ้าถามว่าในโลกนี้มีพลังที่ซ่อมเทพอาวุธที่เสียหายได้ไหม ก็ต้องตอบว่ามี" มงคลบอก พลางถอนหายใจ "แต่ถ้าถามว่า พวกเรามีใครสามารถซ่อมมันได้ไหม เกรงว่าจะไม่มี ปกติวัตถุเวทย์จะซ่อมตัวเองถ้าเสียหายไม่หนัก แต่ถ้าหักสะบั้นขนาดนี้ คงไม่ได้แล้ว ทวนยาวของพ่อหนูไม่เสียหายเท่านี้ยังซ่อมตัวเองไม่ได้เลย"
   "แล้ว เราจะทำอะไรกับเรื่องลัทธิครับ" เก่งถาม
   "เอาตัวรอด" มงคลตอบสั้น ๆ "ข่าวเพิ่งมาเมื่อวานว่าศูนย์ที่ภาคอีสานแตกแล้ว ผู้อาวุโสเก่งกิจกับทองมาก็ตายทั้งคู่ ผมขอความช่วยเหลือจากสำนักงานใหญ่ที่สวิตเซอร์แลนด์แล้ว แต่เขาตอบมาว่าตอนนี้ทั่วโลกมีปัญหาหมด ไม่รู้จะจัดใครมาช่วยได้เมื่อไหร่"
   "แต่" มงคลรีบพูด เมื่อเห็นสีหน้าของหนุ่มสาว "ตอนนี้ เรามีข้อได้เปรียบอย่างหนึ่ง ต้องขอบคุณหนู ๆ ทั้งสองคน"
   "อะไรเหรอครับ/คะ"
   "เรารู้แผนการของพวกมันแล้ว รวบรวมพลังปิศาจให้ได้มากพอจะปล่อยพญาปิศาจออกมา แล้วก็รู้ด้วย ว่าเป้าหมายของพวกมันคือ"
   "หนู"
   "ใช่ เมื่อเป็นอย่างนั้น เราซ่อนหนูได้ ปกป้องหนูได้ ถ้าพวกมันไม่ได้ตัวหนูไป ก็ทำพิธีไม่ได้ และ.....ฉิบหาย!!!"
   ข้าวหอมมองตามสายตาของผู้อาวุโสมงคล ซึ่งจับจ้องอยู่ที่รอยแดงที่ข้อมือของเธอ จากทุกอย่างที่เกิดขึ้นเมื่อสองชั่วโมงที่แล้ว เธอลืมเรื่องตราประทับนั้นไปแล้วเสียสนิท
   "มันคืออะไรคะ" ข้าวหอมถาม
   "ตรามาร์ค" มงคลตอบสั้น ๆ "น่าจะใช่ ตามมานี่"

   มงคลเดินนำข้าวหอมและเก่งไปตามโถงทางเดินที่เห็นได้ชัดว่าไม่ได้รับการดูแลดีเท่าที่ควร ภาพวาดฝาผนังที่จารึกถึงวีรกรรมอันรุ่งโรจน์ของสภาผู้พิทักษ์ในอดีตบัดนี้ซีดเซียว ปกคลุมไปด้วยใยแมงมุม ยกเว้นแต่ภาพใหญ่สุดที่สุดโถงทางเดิน ภาพของปิศาจตัวใหญ่ยักษ์ หน้าตาน่าเกลียดน่ากลัวที่สุดที่ข้าวหอมเคยเห็น และร่างในเกราะขาวขลิบทอง งดงาม สง่าผ่าเผย ที่ยืนเด่นทายท้าปิศาจตนนั้น ภาพภาพนี้เห็นได้ชัดว่าได้รับการดูแลเป็นอย่างดี
   "สงครามครั้งสุดท้าย" มงคลพูดเมื่อเห็นข้าวหอมจ้องภาพนั้นตาไม่กระพริบ "ราชาปิศาจ กับนายเหนือหัวแห่งสภาผู้พิทักษ์ ท่านที่เป็นคนปราบมันลงได้สำเร็จ"
   "แล้วเขา..."
   "ตายไปแล้ว" มงคลบอกเศร้า ๆ "ตายจากการต่อสู้ครั้งนั้นนั่นแหละ"

   มงคลเดินนำสองหนุ่มสาวไปต่อจนถึงห้องสมุดของสภา ทั้งห้องอยู่ในสภาพชำรุดทรุดโทรม หนังสือตำราเวทมนตร์ต่าง ๆ กองระเกะระกะ ราขึ้นบ้าง ฉีกขาดเละเทะบ้าง มีรอยไหม้ไฟบ้าง บางเล่มก็ลางเลือนจนอ่านอะไรไม่ได้แล้ว มงคลหาดูสักพัก ก่อนจะหยิบหนังสือเล่มหนึ่งออกมา เปิดสองสามที แล้วเอาเทียบกับตราที่แขนของข้าวหอม
   "โธ่ ใช่จริง ๆ ผมภาวนามาตลอดว่ามันจะไม่ใช่"
   "มันคืออะไรเหรอครับ"
   "ตรามาร์ค" มงคลบอกเศร้า ๆ "มันเป็นเครื่องหมาย ที่พวกปิศาจใช้ประทับบนตัวเหยื่อที่จะเอาไปสังเวย ตรานี้วาดจากเวทมนตร์ชั้นสูง มันจะเรียกหาปิศาจทุกตัวในบริเวณหลายร้อยกิโลเข้ามาหาเป้าหมาย ทำให้ได้พลังจากเป้าหมายมากขึ้นหลายเท่าเมื่อพิธีสังเวยสำเร็จ และ...และจะค่อย ๆ เข้ายึดครองจิตใจของเป้าหมาย ไม่ช้าก็เร็วเป้าหมายจะเดินไปสู่แท่นสังเวยด้วยความเต็มใจ (เขาเปิดหนังสือหลายหน้า และยกขึ้นพินิจพิจารณาหลายครั้ง) และ ไม่มีทางลบออกได้ แม้แต่การตัดอวัยวะที่ถูกประทับออก ก็ไม่สามารถช่วยได้ อีกทั้ง...อีกทั้งหากเป้าหมายเสียชีวิตโดยไม่ถูกสังเวย ปิศาจที่วาดตรามาร์คจะได้พลังเทียบเท่ากับครึ่งหนึ่งที่มันจะได้หากสังเวยเป้าหมายได้สำเร็จ"
   "บ้าเหรอ!" ข้าวหอมร้อง มือบีบข้อมือแน่นราวกับจะบีบไล่ให้ตรามาร์คหายไป
   "มันเป็นเวทมนตร์ที่ซับซ้อนและใช้ยากมาก" มงคลอ่านต่อ "แต่หากได้ร่ายแล้ว ก็เท่ากับสำเร็จการสังเวยไปแล้วอย่างน้อยครึ่งหนึ่ง"
   ข้าวหอมทรุดตัวลงนั่งบนเก้าอี้แล้วเริ่มร้องไห้อย่างควบคุมไม่ได้ เก่งมองน้องสาวด้วยความสงสารสุดหัวใจแต่ก็ไม่สามารถทำอะไรได้นอกจากโอบไหล่เธอเบา ๆ เป็นการให้กำลังใจ

ที่ซ่อนอยู่คือ Sneak Peek ของตอนต่อไปนะครับ
 

เนื้อหาถูกซ่อนเอาไว้ คุณต้องตอบกระทู้นี้ก่อน

อย่างน้อยก็ขอให้มีพระเอกบ้างเถอะที่จะมาเปิดซิงข้าวหอม ก่อนที่ตัวร้ายจะได้ความสาวของเธอไป เผื่อความสำเร็จของการปลุกปีศาจจะด้อยลงไป เพราะเธอจะไม่ใช่สาวซิง แต่ตอนนี้ผู้เขียนไม่เอ่ยถึงคนเก่งคนอื่นเลย ทีมล่าปีศาจมีแค่สองคนเอง อยากให้ประมาณว่าหนุ่มหล่อลูกครึ่งส่งมาจากสำนักงานใหญ่อะไรประมาณนี้ แต่ก็แล้วแต่ผู้เขียนจะแต่งยังไงนะครับ ยังไงก็ตามอ่านเหมือนเดิม

***ฮั่นแน่ จากที่ซ่อนตอนท้ายๆ ใช่ตัวเอกอีกคนที่จะมาช่วยข้าวหอมใช่ใหมครับนี่***

น้องข้าวหอมรอด แล้วใครจะเป็นพระเอกหล่ะ

ขอฉากหวาดเสียวอีกหลายๆที ยิ่งมีตรามันก็จะต้องยิ่งสนุกขึ้นแน่ๆ ลุ้นๆผมละชอบนัก รอดก็ดีไม่รอดก็ได้ 

สภาผู้พิทักษ์นี่สภาพง่อยจริง ในไทยนี้โดนปีศาจหวดเอาๆ สภาพที่ทำการก็โทรมข่งบอกเลยว่าไม่น่าไหวแล้ว สภาพพพพ

ข้าวหอมจะเสียให้ใคร

อยากให้ข้าวหอมเสียซิงให้ปีศาจ สถานการณ์น่าจะแย่สุดขี เพราะอีกฝ่ายได้พลังไป แล้วตัวเอกค่อยโผล่มา 

นางเอกจะเสียซิงแล้วพระเอกยังไม่โผล่

สรุปใครได้ข้าวหอมเนี่ย

เย้ รอดแล้ว ละเป็นแบบนี้ใครจะเป็นคนช่วยข้าวหอมละเนี่ย

ใครกันละเนี่ย หรือเป็นคนที่จะมาช่วยข้าวหอมกันน้อ

ขอบคุณ​ครับ.. มีวิธีใดที่จะช่วยให้ตรามาร์ค.. หลุดพ้นไปจากน้องขัาวหอม... หรือจะตัองทำให้น้องข้าวหอมไม่ใช่เหยื่อสังเวยเท่านั้น

น้องข้าวหอมจะรอดไปได้อีกสักเท่าไหร่เชียวว

อยากให้ข้าวหอมเสียซิงให้ปีศาจ

   ข้าวหอมมีตราประทับของปีศาจ ที่จะค่อยๆเข้าครอบงำจิตใจเธอ ให้มีความต้องการทางเพศเพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆ แบบนี้โอกาสโดนเปิดซิง น่าจะใกล้มากขึ้นเรื่อยๆแล้วสิ

ยังกะตราประทับสังเวยในเบอร์เซิร์ก รายนั้นชีวิตรันทดแต่เนื่องจากเป็นนักรบเลยพอเอาตัวรอดได้

ตรามาร์คนี่น่าจะทำให้เรื่องน่าตื่นเต้นขึ้นนะครับ แต่ใครจะจัดการข้าวหอมได้นี่น่าลุ้น เพราะภ้าจะปลุกจอมปีศาจก็ต้องให้ฝ่ายมารเป็นคนเปิด ถ้าจอมปีศาจไม่มามันก็ไม่มันส์ สองจิตสองใจตลอด
จะมีหักมุมแบบ ผู้ใหญ่ฝ่ายธรรมะกลายเป็นคนบงการ ถ้าใช่ โอกาสที่จะเข้าถึงตัวข้าวหอมก็สะดวก อาจมีโอกาสมากทีเดียว ส่วนจะไปหาทางปราบปีศาจอย่างไรคงต้องหาทางอีกทีครับ