A/N ทำไมผู้อ่านอยากได้ประตูหลังกันจังเลยยยยยยย ฮืออออออออออออออออ เอาไว้ก่อนน๊าาาาาาาาา ทีหลังน๊าาาาาาา อย่าเพิ่งโกรธกันน๊าาาาาา ตอนนี้ยังไม่เอาประตูหลังน๊าาาาาาา ขออีกหลาย ๆ ตอนเลยน๊าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา ฮือออออออออออออออออออออออออออออ
ส่วนสำหรับตอนนี้ มีซ่อนฉาก 'เดินทาง' บนรถไฟฟ้านิดนึงนะครับ
“ตื่น เจ๊ ตื่น”
“หืออ....อะไรอ่าพี่นที เอาอีกไม่เอาแล้วนะ หนูไม่ไหวแล้ว” ข้าวหอมคราง เธออยู่ในสภาพเกรอะยิ่งกว่าคืนแรกที่ได้เสียกันเสียอีก
“เปล่าเจ๊ แต่เช้าแล้ว เดี๋ยวไปมหาลัยสาย”
“หือ...ไม่เอา ไม่ปาย”
“ไม่ได้ เจ๊! โดดเรียนมาหลายวันแล้วนะ ลุกขึ้นมา เร็ว!”
“ก็ได้ ก็ได้” ข้าวหอมพึมพำและยันตัวลุกขึ้นมาจากเตียง เธอชำเลืองมองกระจก ใช่ เธออยู่ในสภาพเกรอะกว่าคืนแรกแน่นอน เกรอะทั้งข้างหน้าข้างหลัง เกรอะตั้งแต่กลางกระหม่อมจรดปลายเท้าด้วย แถมช่วงล่างของเธอยังปวดไปหมด ไม่ใช่ปวดแสบแบบตอนโดนเปิดซิงแล้ว แต่เป็นความปวดเมื่อยจากที่ทั้งคืนแทบไม่ได้หุบขาเลย มีแต่แยก แยก แยก และแยกเพื่อให้พี่นทีร่วมรักกับเธอได้เต็มที่ แม้แต่ตอนนี้ น้องสาวของเธอยังบานอ้าอยู่เลย แม้พี่นทีจะไม่ได้แตกในใส่เธอแม้สักครั้ง แต่รอบ ๆ หว่างขาก็ยังเปรอะไปด้วยรอยน้ำหล่อลื่นที่แห้งกรังของทั้งคู่ แต่เมื่อกำลังสำรวจร่างกายตนเองนั้น เธอก็เหลือบไปเห็นสายตาเว้าวอนของพี่นที
“ให้ไปมหาลัยทั้งอย่างนี้ไม่ได้นะ!!!” เธอร้อง
“ก็ไม่ได้พูดซะหน่อย” นทีพึมพำ
“แต่คิด...ใช่ไหม” นทีไม่ตอบ “คิดใช่ไหม!!!!!”
“ก็แค่คิดเล่น ๆ” นทีบ่นอุบ “ไม่ได้จะให้ทำจริงอยู่แล้ว พี่เป็นคนเดียวที่ได้เห็นเจ๊ในสภาพนี้หนะดีแล้ว”
ข้าวหอมอาบน้ำอยู่เกือบชั่วโมงกว่าจะขัดถูคราบที่เปรอะเปื้อนตามตัวออกหมด โดยเฉพาะในผม พี่นทีรู้หรือเปล่านะว่าล้างคราบน้ำกามออกจากผมมันยากแค่ไหน
เมื่อเธอแต่งตัวเสร็จก็พบว่าพี่นทีตั้งอาหารไว้บนโต๊ะแล้ว
“ทำไมอาบน้ำนานจัง”
ข้าวหอมจ้องหน้านที
“อ๋อ...เพราะต้องล้างออก โอเค” นทีรีบพูด “เดี๋ยวถ้ามีคราวหน้าพี่จะปลุกเร็วขึ้นอีกหน่อยแล้วกัน”
ระหว่างกินข้าวกัน ข้าวหอมก็เสกคาถาลมร้อนเป่าให้ผมแห้งไปด้วย
“ลดขนาดตัวอักขระตัวที่สองหน่อยก็ดีนะ” นทีบอกเมื่อชำเลืองมองวงเวทย์ที่เธอวาด “เดี๋ยวหัวไหม้กันพอดี”
หลังจากข้าวหอมกินข้าวเสร็จทั้งคู่ก็ตั้งท่าจะออกจากห้อง
“เดี๋ยวค่ะ!!!” ข้าวหอมร้องเมื่อนทีเอื้อมมือไปจะเปิดประตู
“อะไรเหรอครับ”
“คือ คนในหอนี้คิดกันว่าหนูเป็นเด็กดี...หนูยังไม่ค่อยอยากให้ใครเห็นหนูพาผู้ชายมานอนค้างอ่ะ” เธอหน้าแดง
“กล้าทำไม่กล้ารับนะ” นทีว่า “เดี๋ยวพี่จะใช้ภาพลวงตาพรางตัวไว้ ไม่ต้องห่วง”
ทั้งคู่จึงเดินเคียงคู่กันลงจากห้องไป เพื่อนร่วมหอที่โผล่มาเห็นทักทายข้าวหอมตามปกติ แต่ไม่มีใครทำเหมือนว่าเห็นพี่นทีที่เดินข้างเธอเลย
“ท่าเดินแปลก ๆ นะหนูข้าว” ป้าคนหนึ่งทัก
“หนูล้าขาอ่ะค่ะ ออกกำลังกายหนัก” ข้าวหอมตอบ
“ออกกามลังกายน่ะสิ” นทีบอก “โอ๊ยยยยย ตบพี่ทำไม”
“หนูข้าวทำอะไรจ๊ะ”
“ตบยุงค่ะ ตบยุง”
“ยุงนี่เขาตบกันมือเดียวเหรอ โอ๊ยย”
“แต่งงานกันจริง ๆ พี่ไม่กลายเป็นกระสอบทรายเหรอ ขนาดนี้ยังตบเอาตบเอา” นทีบ่น เมื่อนั่งลงบนรถไฟฟ้าแล้ว
“ก็พูดจาน่าตบนี่” ข้าวหอมบอก “ตอนนี้พี่ไม่ได้ใช้ภาพลวงตาแล้วใช่ไหม เดี๋ยวเค้าหาว่าหนูบ้าพูดกับตัวเอง”
“ไม่ได้ใช้แล้ว”
“เอ่อ แล้วพี่ใช้ภาพลวงตาได้ในระดับไหนเหรอคะ หลอกคนได้ทีละกี่คน สร้างภาพอะไรได้บ้าง อะไรอย่างงี้ หลอกเรื่องความรู้สึกอื่นได้ไหม”
“อยากรู้จริงเหรอ” ดวงตาของพี่นทีส่งประกายชั่วร้าย
“เดี๋ยว ทำตาอย่างนั้นหมายความว่าไง ว๊ายยยยยยย”
นทียกตัวเธอขึ้นมานั่งตักหันหลังให้เขาและเริ่มปลดกระดุมเสื้อนักศึกษาทันที
“ทำอะไรอ่า พี่นที นี่มันบนรถไฟฟ้านะ!!!!!!!!!”
“เหรอ คนอื่นไม่เห็นจะสนใจเลย”
ข้าวหอมหันมองรอบตัว ไม่มีใครสักคนที่มองมาที่เธอกับพี่นที ทั้งที่เธอเพิ่งแหกปากโวยวายไปแถมยังนั่งตักเขาอยู่ในสภาพกระดุมเสื้อแหวกหมด เห็นชั้นในเต็ม ๆ
“อย่าบอกนะว่า.....”
เสื้อของเธอหล่นลงพื้นไป พี่นทีจูบซอกคอเธอขณะที่มือก็ปลดเข็มขัดไปด้วย
“อ๊ายยยยยย บัดสีบัดเถลิง ทำอะไรกันตรงนี้ คนเต็มไปหมด แอร๊” ข้าวหอมโวยวาย นทีหยุด
“เจ๊บอกมาว่าไม่อยาก แล้วพี่จะหยุด”
“เอิ่มมมมม..............................................ไม่มีใครเห็นจริง ๆ ใช่ไหมคะ” เธอกระซิบถาม หน้าแดงก่ำ
“ไม่มีใครเห็นจริง ๆ สัญญา”
“โอยยยย ร้อนไปทั่วท้องเลย” ข้าวหอมหอบหายใจ นอนแผ่หลาอยู่กลางสถานีรถไฟฟ้า “ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าหนูจะมาทำอะไรแบบนี้ในที่แบบนี้”
“โทษที พี่อาจจะทำเกินเลยไปหน่อย” นทีบอก “มาคิด ๆ ดูแล้วมันเสี่ยงไปมากเลย”
“ดูคู่นั้นสิ มีจัดเสื้อผ้าให้กันด้วย น่ารักมากเลย” สาวคนหนึ่งชี้มาทางนทีกับข้าวหอม
“เขาไม่ได้เห็นอย่างที่เราเห็นใช่ไหม” ข้าวหอมถาม นทีสั่นหน้า พลางติดกระดุมเม็ดสุดท้ายให้เข้าที่
“เอาหล่ะ เหมือนทุกอย่างจะเรียบร้อยนะ....เรียบร้อยไหม”
ข้าวหอมลุกขึ้นก้มลงมองตัวเอง ดูเหมือนทุกอย่างจะอยู่ครบถ้วนสมบูรณ์ดี ยกเว้นแต่ความเปียกชื้นและร้อนฉ่าที่ในกางเกงใน “เรียบร้อยค่ะ”
“โอเค ปลดภาพลวงตาใน....สาม สอง หนึ่ง ปลดแล้ว” นทีบอก “เดินไปมหาลัยกัน”
“กางเกงในหนูชุ่มเลยอ่า”
“ทำไมไม่พูดก่อนปลดภาพลวงตา”
“คนอื่นอยู่ตั้งไกล ไม่ได้ยินหรอก”
“ก็จริง”
“แต่มันชุ่มจริง ๆ นะ” เธอบอก ก่อนทำจมูกฟุตฟิต “เหม็นด้วย”
“เอ่อ จำคาถาทำความสะอาดคราบเปรอะที่อยู่ในหนังสือที่พี่ให้ได้ไหม”
“ได้ค่ะ เคยลองใช้ด้วย”
“รอให้มันแห้งพักหนึ่ง แล้วแอบเข้าห้องน้ำไปร่ายก็ได้”
“อืมมม แล้วเมื่อไหน่มันจะแห้งอ่า” เธอยังรู้สึกถึงของเหลวร้อน ๆ ที่ไหลออกมาจากร่องอยู่เลย
นทีไม่ตอบ ทั้งคู่เดินต่อไปโดยไม่ได้พูดอะไรสักครู่หนึ่ง แต่ขณะตั้งท่าจะก้าวลงจากสถานีรถไฟฟ้า ข้าวหอมก็ชะงัก
“พี่นที”
“หือ”
“ในรถกับในสถานีมีกล้องวงจรปิดนะ”
นทีตาเบิกกว้าง “ฉิบหายแล้ว”
“ไอ้พี่นที!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!” ข้าวหอมตะโกน
กว่าจะถึงมหาวิทยาลัย นทีก็โดนฟาดไปอีกหลายตุ๊บ เขารีบหนีขึ้นตึกไปทันที
“เจ๊” เสียงเล็ก ๆ ร้องเรียก ข้าวหอมหันไปดู
“แตงโม!”
แตงโมยังดูโทรมมาก ขอบตาแดงช้ำ
“เจ๊ เย็นนี้เจ๊ไปงานศพเบลไหม” แตงโมสะอื้น
เนื้อหาถูกซ่อนเอาไว้ คุณต้องตอบกระทู้นี้ก่อน