ท่ามกลางสายฝนกระหน่ำ กลางสนามหญ้าหน้าคฤหาสน์หลังใหญ่ หญิงสาวร่างกายเปลือยเปล่าวิ่งกรีดร้องอย่างบ้าคลั่ง พยายามจะไปให้ถึงประตูรั้ว แต่ความหวังของเธอต้องดับสูญ เมื่อเท้าข้างหนึ่งเหยียบลงบนแอ่งน้ำ ทำให้ร่างลื่นไถลไปกับพื้นหญ้า
เสียงฝีเท้าหนักเริ่มดังใกล้เข้ามาเรื่อยๆ เธอพลิกตัวกลับมาอย่างทุลักทุเลเนื้อตัวเปรอะเปื้อนไปด้วยดินโคลน พยายามที่จะลุกขึ้นอีกครั้ง สายตาจับจ้องไปยังร่างสูงดำทะมึนที่กำลังก้าวเข้ามาหาเธออย่างช้าๆ รู้สึกหวาดกลัวจับจิต สิ่งที่สะท้อนเข้ามาในดวงตาของเธอ ไม่ใช่หน้าตาของเขา แต่เป็นท่อนเนื้อแข็งโด่ที่กำลังผงาดอยู่กึ่งกลางลำตัวตั้งฉากกับร่างกำยำ ความใหญ่โตของมัน เธอไม่อาจบรรยายออกมาเป็นคำพูดได้ รู้แต่ว่าถ้าหากมันเข้ามาอยู่ในตัวของเธอ เธอคงต้องตายอย่างแน่นอน
หญิงสาวพยายามสุดชีวิตที่จะตะเกียกตะกายหนี แต่กลับมิอาจพ้นเงื้อมมือมัจจุราช ข้อเท้าของเธอถูกคว้าจับ ก่อนจะดึงให้ไถลไปหาชายหนุ่มที่พึ่งจะลงมานั่งคุกเข่า คำอ้อนวอนของเธอล้วนไม่มีผลกับเขา สองขาเรียวถูกจับพาดบ่า สองมือหยาบหนาบีบเคล้นคลึงสองเต้าอย่างไม่ปรานีปราศรัย ไม่นานสิ่งที่เธอหวาดกลัวก็แทรกผ่านกลีบบอบบางกลางหว่างขาเข้ามาอย่างแรง เธอกรีดร้องด้วยความทรมาน แต่กลับไม่มีใครได้ยิน ความมหึมาของมันทำให้เธอรู้สึกได้ว่าผนังอ่อนนุ่มของของเธอกำลังฉีกขาด ความเจ็บปวดคงไม่ต้องพูดถึง ยิ่งมันเข้ามาในตัวเธอลึกเท่าไหร่ เธอก็ยิ่งหายใจไม่ออก
ท่อนเอ็นแข็งเป็นลำขนาดใหญ่เกินธรรมดาทะลวงเข้าออกร่องสวาทหญิงสาวกระหน่ำรัวแข่งกับสายฝน ไม่นานเสียงกรีดร้องก็ค่อยๆ เงียบลง เหลือเพียงเสียงคำรามอย่างสุขสมราวกับสัตว์ป่าของร่างกำยำที่กำลังเคลื่อนไหวอยู่ด้านบน แผ่นหลังของเธอกระแทกเข้ากับแอ่งน้ำเสียงดัง แจ๊ะ ๆ ผ่านไปนานเลยทีเดียว กว่าที่เสียงคำรามต่ำจะดังขึ้นเป็นครั้งสุดท้าย พร้อมกับลมหายใจของหญิงสาวที่ขาดหายไป
คดีฆาตกรรมสะเทือนขวัญในไร่ฤทัยวัลย์กลายเป็นข่าวโด่งดังไปหลายวันติด เพราะคดีไม่มีความคืบหน้า อีกทั้งคนตายยังเป็นสาวไฮโซลูกนักการเมืองชื่อดัง ทีมสืบสวนพิเศษจึงถูกตั้งขึ้น ร้อยตำรวจตรี ระริน พูลสิงห์ ถูกมอบหมายให้ปลอมตัวเป็นสายลับเข้าไปสืบข่าว
ระรินกลับคอนโดพร้อมแฟ้มคดีในมือด้วยท่าทางเหนื่อยล้า เพราะคดีนี้ทำให้เธอไม่ได้นอนมาหลายคืนติด แต่พอคิดว่าจะได้เห็นหน้าคนรัก ถึงได้รู้สึกดีขึ้นมาหน่อย เธอรีบเร่งฝีเท้าเข้าไปในคอนโดอย่างรวดเร็ว นึกไปว่ากี่วันแล้วที่เธอไม่ได้เห็นหน้าน้องภูมิของเธอ
ใช่น้องภูมิ เพราะปีนี้ระรินอายุสามสิบแล้ว แต่ภูมิพึ่งจะยี่สิบเอ็ด ยังเป็นเด็กมหาลัยอยู่เลย ภูมิตามจีบเธอมาปีกว่า แต่ระรินพึ่งจะตกลงปลงใจคบหากับเขาเมื่อสามเดือนก่อน ระรินก้าวออกจากประลิฟต์ด้วยรอยยิ้ม แทบจะวิ่งไปให้ถึงห้อง เธอค้นเอากุญแจมารอท่า พอมาถึงหน้าประตูก็ไม่รอช้า รีบไขเข้าไปอย่างรวดเร็ว ทว่าประตูยังไม่ทันปิด เสียงครวญครางที่ดังมาจากห้องนอนก็ทำให้ระรินชะงักค้าง ก้อนเนื้อในอกข้างซ้ายของเธอเต้นราวกับบ้าคลั่ง
"ซี๊ดดด ภะ.. ภะ.. ภูมิเร็วอีกเก๋จะเสร็จแล้ว อู๊ยย เสียว โอ๊ยย ภูมิ อื้มมม เร็วๆ" เสียงหญิงสาวร้องครางดังลั่นห้องแข่งกับเสียงเนื้อกระทบเนื้อดัง ตับๆ
ระรินค่อยๆ ก้าวไปตามเสียงช้าๆ ด้วยฝีเท้าเบา เธอค่อยๆ จับเข้าที่ลูกบิดหมุนไปทางขวาด้วยมือไม้สั่นเทา ภาพที่เธอเห็น คือภูมิแฟนของเธอกำลังกระหน่ำท่อนลำใสร่องรักของหญิงอื่น ความแข็งแกร่งของเขาเธอย่อมรู้ดีที่สุด
"เก๋ โอ้ว เก๋จ๋า ที่รักสุดยอดเลย น่ารักไปทั้งตัวแบบนี้จะไม่ให้ภูมิทั้งรักทั้งหลงได้ไง"
ประโยคนี้ของเขา ทำให้สติที่เหลืออยู่เพียงน้อยนิดของระรินขาดผึง
"นี่ๆ คุณ ถึงแล้วครับ" ระรินสะดุ้งตื่นจากฝันด้วยความตกใจ เหงื่อเต็มหหน้าผาก มองไปยังกระเป๋ารถสองแถว เขาเองก็มองเธอเช่นกัน จากนั้นเธอก็มองไปรอบๆ ก่อนจะค่อยๆ ถอนหายใจออกมา เธอหันไปขอบคุณเขาแล้วรีบก้าวลงรถพร้อมกระเป๋าใบใหญ่ เธอไม่ควรมาคิดเรื่องส่วนตัวในตอนนี้ เพราะงานที่เธอกำลังจะไปทำสำคัญกว่า ก็แค่ผู้ชายสารเลวคนหนึ่ง จะไปสนใจทำไม
ก้าวแรกที่ระรินเหยียบย่างเข้ามาในคฤหาสน์ฤทัยวัลย์ในฐานะสาวใช้คนใหม่ เธอรับรู้ได้ว่าคฤหาสน์แห่งนี้มีอะไรแปลกๆ แต่เธอไม่รู้ว่ามันแปลกที่ตรงไหน
ระรินในชุดกางเกงยีนขาสามส่วนสวมเสื้อเชิตแขนสั้นลายทางยืนถือกระเป๋าใบใหญ่รออยู่กลางห้องอย่างสงบเสงี่ยมพร้อมแม่บ้านวัยกลางคนท่าทางประหลาดเพื่อรอเจ้าของคฤหาสน์ ไม่นานชายหนุ่มร่างสูงก็เดินลงมาจากบันได
พอเขาเดินลงมา แทนที่แม่บ้านคนนั้นจะแนะนำ กลับเดินหนีไปดื้อๆ จนระรินหน้าตาเหลอหลา ต้องหันมามองหน้าเจ้าบ้านอย่างแปลกใจ
ตามข้อมูลที่เธอได้มา ผู้ชายสวมแว่นคนนี้ น่าจะเป็นคุณหมอปรมัตร ฤทัยวัลย์ ลูกชายคนรองของบ้าน ระรินยกมือไหว้เขา พลางสวัสดีเสียงติดเหน่อ "สวัสดีค่ะ"
ชายหนุ่มยิ้มให้เธออย่างอ่อนโยน ก่อนจะซักถามประวัติ จากนั้นก็เรียกแม่บ้านคนเดิมมาพาเธอไปยังห้องพักคนงานด้านหลัง
ความจริงคดีนี้มีเรื่องแปลกมากมาย อย่างแรกเลยก็คือ ผู้ตายเข้ามาที่นี่ได้อย่างไรโดยไม่มีใครรู้ใครเห็น แล้วคืนที่เกิดเรื่อง เหตุใดคนในบ้านถึงไม่ได้ยินเสียงอะไรเลย ทั้งที่คนรับใช้ชายหญิงในคฤหาสน์มีร่วมสิบชีวิต มิหนำซ้ำตอนเกิดเรื่อง เจ้าของคฤหาสน์ทั้งห้าล้วนไม่ได้อยู่ที่นี่
ปรภัตร พี่ชายคนโต อยู่ฝรั่งเศส
คุณหมอปรมัตร น้องชายคนรองติดผ่าตัด
ปรัมภ์ กับ ปกรณ์ น้องชายคนที่สามและสี่ที่เป็นฝาแฝดอยู่กรุงเทพ
ส่วนปรนิล น้องชายคนเล็ก นอนเป็นผักอยู่ในโรงพยาบาลมาเดือนหนึ่งแล้ว
ระรินนึกไปถึงสภาพศพ ตามที่อ่านรายงานนิติเวชเบื้องต้น ผู้ตายถูกกระทำทารุณทางเพศจนตาย ดูจากร่องรอยการฉีกขาด คาดว่าคนร้ายคงมีองคชาตใหญ่ผิดธรรมดา คิดมาถึงตรงนี้ ระรินก็อดที่จะบ่นออกมาเบาๆ ไม่ได้
"เฮ้ย! คงไม่ใช่ว่าฉันต้องไปแอบดูของลับของผู้ชายทั้งคฤหาสน์หรอกมั้ง" แค่คิดระรินก็มีท่าทางขนลุกขนชันขึ้นมาทันที รีบส่ายหน้ารัว ๆ "บ้าไปแล้ว ไม่เอาด้วยหรอก"
เธอรีบสลัดความคิดเลอะเทอะออกจากหัว จัดข้าวของในกระเป๋าเข้าตู้ เธอเปิดช่องลับใต้ก้นกระเป๋าหยิบปืนพร้อมกระสุนออกมาไว้ใต้ฟูกนอน พอจัดทุกอย่างเข้าที่เข้าทางดีแล้ว ถึงได้เดินออกนอกห้อง