“กูเงี่ยน”
“เรื่องของมึง”
“กูเงี่ยน”
“เรื่องของมึง”
“กูเงี่ยน”
“เรื่องของมึง”
“ไอ้คริต กูเงี่ยน”
“เรื่องของมึง ไอ้ชัย”
ไอ้ชัยสะอึกสะอื้น “ขอเด็กในสต็อคมึงให้กูคนนึงเถอะ ขอร้อง กูไปวิงวอนเท่าไหร่มิ๊งค์ก็ไม่ยอมคืนดีกับกูว่ะ เมื่อวานกูไปนั่งคุกเข่าหน้าห้องนาฏศิลป์วิงวอนด้วยซ้ำ...”
“แล้ว?”
“พี่มิ๊งค์ พี่ว่าชัยโผล่มาอีกแล้ว!!!”
“เอาน้ำร้อนไล่สาดเลย ญา”
“รับทราบค่ะ!!!”
“กูโดนไล่เป็นหมาเลย”
“สมน้ำหน้า”
“เงินเก็บกูก็ไม่เหลือแล้ว เอาไปใช้บริการนารีหมด”
ชาคริตเบือนหน้า นารี ผู้หญิงอีกคนที่เขาทำลาย
“ถามจริง พ่อมึงไม่เคยสอนมึงชักว่าวเหรอ”
“...แล้วพ่อมึงสอนมึงเหรอ”
ชาคริตไม่ตอบ
“มึงก็รู้ มันเหมือนของจริงที่ไหน คนอย่างกูต้องการแต่ประสบการณ์ที่ดีที่สุดเว้ยยยยยย”
ใช่ ชาคริตเห็นด้วยในใจ คนอย่างกูก็ต้องการประสบการณ์ที่ดีที่สุด ความตึง แน่น ฟิตของสาวที่ไม่เคยผ่านมือใครมาก่อน
แต่ตอนนี้กูก็ผ่านได้แต่มือตัวเอง กูยังไม่บ่นให้มึงฟังสักคำ
“กูบอกมึงแล้วไง กูเลิกแล้ว เด็กในสต็อคก็ไม่เหลือแล้ว”
“พี่ชาคริตตตตตตตตตตตตตตตตตตตต” เสียงหวาน ๆ ของราชณิญาดังมาแต่ไกล ๆ
“อะไรครับ ญา” ชาคริตรีบหันไปหา
“อาจารย์ธิดาเรียกหาพี่อะค่ะ เขาบอกว่าขอปรึกษาเรื่องฉากจบนิดนึง”
“อ๋อ โอเค ขอบคุณมากครับ เดี๋ยวพี่ไปหาอาจารย์นะ” ชาคริตหันไปยิ้มให้ราชณิญา สาวสวยตอบรับด้วยรอยยิ้มที่ชวนหัวใจละลาย
“ว่าแล้วเย็นนี้ซ้อมเสร็จไปต่อกับหนูกับแป้งฝุ่นเหมือนเดิมนะคะ หนูมีเรื่อง.....เรื่องการสืบพันธุ์จะถามค่ะ”
ไอ้ชัยสำลัก ชาคริตส่ายหน้า ใช่ เธอกำลังเรียนเรื่องการสืบพันธุ์อยู่ การแบ่งเซลล์ของเซลล์เพศอะไรทำนองนี้ แต่เห็นได้ชัดว่าเธอตั้งใจพูดให้มันฟังดูสองแง่สองง่ามมาก
“โอเค ตามนั้น”
“งั้นหนูไปก่อนนะคะ......อุ๊ย ชัยเฉย ๆ โทษทีค่ะ หนูเพิ่งเห็น บังเอิญความหล่อพี่ชาคริตบังตา หุหุ”
ราชณิญาบิดตัวเดินนวยนาดจากไป
“ไอ้คริต ไอ้เหี้ย ไอ้ส้นตีน ไอ้ระยำ ไอ้สันขวาน ไอ้แม่เย็ด มึงบอกว่ามึงไม่เคยสนใจน้องเขา แล้วมึงไปสืบพันธุ์กันมาตั้งแต่เมื่อไหร่ สัส ไม่ชวนกูเลย กูไม่เคยคิดเลยนะว่ามึงจะเป็นเพื่อนเหี้ย ๆ แบบนี้ กูก็บอกมึงแล้วว่ากูสนคนนี้ มึงมาแย่งปาดหน้าเค้กกูโดยไม่ให้กูชิมสักคำอย่างงี้ได้ไงวะ แถมยังปกปิดอีกต่างหาก ไอ้สัสเอ๊ยยยย กูไม่รู้จะด่ามึงยังไงแล้ว ไอ้เหี้ย ไอ้หน้าหี ไอ้เพื่อนเลว แย่งเมียเพื่อน เห็นหญิงดีกว่าเพื่อน คะ...คอยดูนะ กูจะให้น้องโอ๊คไปหักคอมึงในฝันนนนนนนนนน”
เย็นนั้น
“งื๊อออออ หนูตื่นเต้นนนนนนน” แป้งฝุ่นคราง
“งือออ เหมือนกัลลลลล” ราชณิญาตัวสั่น เกาะแขนเพื่อนรักแน่น
“ใจเย็น ๆ หายใจลึก ๆ เดี๋ยวมันก็ผ่านไปแล้ว” ชาคริตบอกสองสาว
“แต่มันอีกอาทิตย์เดียวน๊ะ” ราชณิญาบอกเสียงสั่น ๆ “หนูยังจำบทฉากจีบกันไม่ค่อยได้เลย”
“ถ้าขึ้นเวทีไปจำไม่ได้จริง ๆ ก็ด้นสดเลย” ชาคริตบอก “เหมือนด้นกันวันนั้นไง”
“บ้าเรอะพี่คริต! โดนปรับตกพอดี สวีทกว่านั้นอีกหน่อยก็ขึ้นเตียงกันจริง ๆ แล้ว บรื๊อออออออ” ราชณิญาตัวสั่น หน้าแดงแจ๋ ตอนลองด้นบทกันมันก็สนุก ๆ เขิน ๆ ดีหรอก แต่พอกลับมาคิดว่าพูดอะไรไปบ้างเธอก็แทบมุดดินหนี
“แหะ ๆ ขอโทษที พี่อินกะบทไปหน่อย” ชาคริตหัวเราะกลบเกลื่อน
“อีกอาทิตย์เดียวก็แสดงรอบแรกแล้วอ่าาาาา” แป้งฝุ่นครวญคราง “หนูตื่นเต้นนนนนนน”
“ใจเย็น ๆ แป้งฝุ่น” ชาคริตบอก “เล่นให้เหมือนที่เล่นตอนซ้อม แค่นั้นก็โอเคแล้ว”
“อืม ใช่” ราชณิญาตบไหล่เพื่อน ตัวเธอเองอาจจะตื่นเต้นอยู่ แต่ก็ไม่ได้ตาตื่นเท่าแป้งฝุ่น เพราะเธอเคยขึ้นเวทีแสดงนาฏศิลป์มาแล้วหลายครั้ง ที่กังวลมากกว่าคือที่เธอยังจำบทไม่ค่อยได้นี่แหละ พี่ชาคริตเขียนเล่นคำเยอะเกิน
“เออ จริงสิ ญา” ชาคริตถาม “นาฏศิลป์ก็มีแข่งช่วง ๆ นี้ไม่ใช่เหรอ พี่ไม่เห็นญาไปซ้อมกับคนอื่นเลย เห็นมาซ้อมแต่ละคร”
“อ๋อ ค่ะ รายการนี้มันรายการใหญ่ เขาเริ่มซ้อมกันมาตั้งแต่ปีที่แล้วแล้ว วางตัวกันไว้หมดตั้งแต่ก่อนหนูจะย้ายเข้ามาค่ะ อาจารย์เลยไม่อยากแก้ที่ซ้อมไว้กะทันหันอ่ะค่ะ” ราชณิญาอธิบาย “แต่ปีหน้าหนูคงต้องไปแข่งรำแหละค่ะ”
ซึ่งก็จริง แต่ไม่จริงทั้งหมด เพราะอาจารย์เพชรัตน์ ที่เป็นผู้ฝึกซ้อมวงรำได้มาคุยกับเธอหลังเธอตกลงมาแข่งละครไม่นาน
“ราชณิญา เธอลงแข่งรำแทนวรัญญาได้ไหม”
“อ้าว ทำไมล่ะคะ”
“เพราะครูดูแล้ว เธอรำดีกว่าวรัญญาเขาเยอะเลย ครูเชื่อว่าถ้าเธอซ้อมเพิ่มอีกหน่อยเข้าแทนที่วรัญญาได้แน่ พี่มิ๊งค์ก็เห็นด้วยกับครูนะ”
“เหรอคะ พี่มิ๊งค์”
“อือ วรัญญาเป็นจุดอ่อนของวงมาตั้งแต่ปีที่แล้วแล้ว แต่เราก็หาคนรำสวยกว่ามาแทนไม่ได้” มิ๊งค์อธิบาย
“แล้วตอนแรกครูเห็นว่าเธอเพิ่งเข้ามาใหม่ ก็เลยยังไม่ให้ลงรายการใหญ่เพราะทุกคนซ้อมมาเยอะแล้ว ถ้าจะเพิ่มเธอเข้าไปต้องแก้ท่าทั้งวง แต่ยิ่งครูดูเธอยิ่งเห็นแววความสามารถนะ ยิ่งในงานฟุตบอลประเพณี ครูว่าเธอรำสวยเท่า ๆ กับพี่มิ๊งค์เลยแหละ แล้วยิ่งประกอบกับทรวดทรงองค์เอวเธอ ยิ่งดูดีเข้าไปใหญ่ ถ้าเราปรับเอาวรัญญาออก แล้วเอาเธอเข้า คนอื่นก็รำเหมือนเดิม ไม่ต้องแก้”
“วรัญญาเองก็ไม่ได้อยากจะรำขนาดนั้น” มิ๊งค์บอก “วันนั้นยังโดดซ้อมไปอยู่กะแฟนอยู่เลย”
“ขอโทษนะคะ” ราชณิญาส่ายหัว “แต่อาจารย์ธิดามาทาบทามหนูไปแข่งละครภาษาอังกฤษแล้วอะค่ะ ตอนนั้นหนูคิดว่าหนูคงไม่ได้ไปแข่งรำแน่ หนูเลยตกลงกับเค้าไปแล้ว แล้วหนูก็ไม่อยากจะกลับคำอะค่ะ” - แล้วหนูก็อยากจะไปเป็นนางเอกคู่กับพี่ชาคริตด้วย
“โอเค ครูเข้าใจ” อาจารย์เพชรัตน์พยักหน้า “แต่ถือว่าครูจองตัวเธอล่วงหน้าเลยนะ ยังไงปีหน้าเธอก็ต้องลงแข่งรำ”
“ค่ะ อาจารย์” ปีหน้ายังไงพี่ชาคริตก็จบไปแล้วนี่
“พี่ว่าเราจะชนะไหมคะ” ราชณิญาถามชาคริต
“พูดยาก” ชาคริตส่ายหัว “ปีที่แล้วพวกที่ไปแข่งก็ตกรอบแรก ไปถามนฤมลกับกริชดูได้ แต่ปีนั้นพี่ไม่ได้เล่นไง พี่แค่ช่วยเขียนบท แล้วตัวเองไปแข่งวิทย์ แล้วพี่ก็ว่าบทอันนี้ดีกว่าบทเมื่อปีที่แล้วนะ”
ราชณิญามองหน้าพี่ชาคริตอย่างครุ่นคิด ยิ่งได้คุยกัน เรียนหนังสือด้วยกัน นั่งเล่นด้วยกันนานแค่ไหน เธอก็ยิ่งมั่นใจในสัญชาตญาณของเธอ ที่บอกว่าเธอสมควรเชื่อในพี่ชาคริตคนนี้ เขาไม่เคยล่วงเกินหรือทำอะไรไม่ดีกับเธอ แม้แต่สายตายังไม่ได้จ้องเธอบ่อยเท่าผู้ชายหลาย ๆ คนในห้องของเธอเองเลย ตรงข้าม เวลาเขาติววิทยาศาสตร์ให้เธอกับยัยแป้งฝุ่น เขามองแป้งฝุ่นบ่อยกว่าเธอด้วยซ้ำ แป้งฝุ่นก็สวยนะ แต่ถ้าเอามายืนข้างราชณิญาต้องมองราชณิญาสิ สวยขนาดนี้เอาใครมาเทียบก็ชิดซ้าย
กลายเป็นว่าเธอเป็นฝ่ายจ้องหน้าเขาตาไม่กระพริบเสียเอง
แล้ววินาทีนั้น เธอก็ตัดสินใจได้
ถ้าแข่งรอบแรกชนะ ผ่านเข้ารอบสุดท้ายได้ เธอจะ.....
เนื้อหาถูกซ่อนเอาไว้ คุณต้องตอบกระทู้นี้ก่อน