" ตัวละคร สถานที่ องค์กร และเหตุการณ์ทั้งหมดในเรื่องเป็นเรื่อง สมมุติและแต่งขึ้น ผู้อ่านควรใช้วิจารญาณในการเสพ "EP.7 : ก้าวข้ามเส้นเวลาที่ล่วงเลยผ่านไป
“.ตี้ดด...ตี้ดดด..ๆๆๆๆ”
เสียงโทรศัพท์บนเคาน์เตอร์ดังขึ้นขณะผมกำลังคุยกับคนในฝ่ายที่เคาน์เตอร์ที่อยู่อีกด้านของฝ่ายอยู่ ผมที่ยกหูโทรศัพท์ขึ้นยังไม่ทันที่จะอ้าปากพูดก็มีเสียงตวาดแว้ดที่คุ้นเคยก็ดังเข้ามา
“นายเติม...มาหาพี่ที่โต๊ะเดี๋ยวนี้...” สิ้นเสียงแล้วพร้อมๆกับเสียงวางกระแทกโทรศัพท์ดังโครมจากปลายสาย
ถึงตอนนี้ผมที่ทำงานที่บริษัทนี้มาร่วม 5 ปี แทบจะไม่มีวันไหนที่ผมจะไม่โดนพี่จิว หรือที่ใครๆ มักเรียกคุณนาย พูดด้วยแรงเช่นนี้โดยที่คนภายในฝ่ายก็ไม่ได้แปลกใจอะไรเพราะในความสนิทสนมของเราสองคน ผมที่จะสามารถเย้าแหย่หัวหน้าทีมของผมได้จนเป็นเรื่องแทบจะปกติของทุกวันที่เราสองคนจะพูดหยอกกัดกัน คนอื่นอาจจะมองว่าผมสนิทกับพี่จิว มากความสัมพันธ์ของผมกับพี่จิว นับวันก็ยิ่งสนิทกันมากขึ้นเหมือนรุ่นพี่หรือแม่ลูกคนหนึ่งด้วยอายุเราต่างกันราวแม่ลูกกันได้ ผมสามารถพูดกวนประสาทเธอได้โดยเธอก็ไม่ถือโทษโกรธกันถ้ามันไม่น่าเกลียดเกินไป เพราะผมรู้ว่าจริงๆ แล้วเธอถึงจะดูดุแต่เธอความจริงแล้วนั้นเธอออกจะใจดีด้วยซ้ำ บางครั้งกวนอารมณ์เธอจนพี่จิว ชอบบ่นผมตลอด บางทีระหว่างพักเที่ยง ผมกับกลุ่มของเธอก็จะแวะไปตระเวนหาของกินข้าวเที่ยงร้านแปลกๆกันเสมอ เราสองคนหลายๆครั้งนิสัยหรือความคิดจะตรงกัน จนเราสองคนก็ขำๆกันว่าเราคล้ายๆกันเกินไปไหม จนมาวันนี้ที่ผมต้องอยู่ทำงานจนค่ำกับพี่จิว กันสองคนเพื่อเร่งจดหมายแจ้งลูกค้าด่วนให้เสร็จ โดยในขณะที่ผมนั่งปั่นงานอยู่นั้น
พี่จิว ที่กำลังจะออกไปเต้นลีลาศที่เธอเป็นประธานชมรมของบริษัทอยู่ด้วยนั้น
“เดี๋ยวพี่กลับมา จดหมายต้องวางอยู่บนโต๊ะนะ เติม เดี๋ยวกลับฉันจะได้ตรวจ " พี่จิว สั่งไว้ก่อนเธอจะเดินออกจากฝ่ายไป
“ครับๆ พี่ ผมจะรีบทำให้เสร็จ...” ผมตอบตามหลังเธอไป
เวลาผ่านไปเกือบสองทุ่มผมที่ทำงานเสร็จไปแล้วตั้งแต่เวลาทุ่มครึ่ง หัวหน้าของผมเธอก็ยังไม่มีวี่แววว่าจะกลับมา จนปาเข้าไปสองทุ่มกว่า พี่จิว ถึงได้เดินหอบแฮ่กๆ กลับมา เมื่อเธอเดินมาใกล้ๆ ผมก็รู้สึกแปลกๆ เริ่มจากกลิ่นกายๆหอมๆของน้ำหอมผสมกับกลิ่นเหงื่อสาบสาวใหญ่กับสภาพของเธอที่ผมไม่เคยเห็นสังเกตุมาตลอดร่วมห้าปีที่ผ่านมาหรืออาจจะเพราะผมไม่ได้สนใจก็ตาม ตอนนี้พี่จิว ผมเธอยุ่งๆ เล็กน้อย
หน้าแดงระเรื่อเพราะความเหนื่อยจากไปเต้นที่ชมรสลีลาศมา หอบหายใจถี่ๆ แต่ที่สำคัญเลยคือชุดที่เธอใส่เต้นวันนี้ของเธอนั้น เสื้อยืดสีขาวแขนกุดรัดรูปเผยให้เห็นทรวดทรงที่ผมไม่เคยได้สนใจนั้น ที่ผ่านมาได้เห็นมาจากชุดทำงานของเธอ แต่วันนี้ในชุดเสื้อยืดที่ พี่จิว ใส่เผยให้เห็นทรวงอกขนาดกำลังเหมาะมือตามวัยอัดแน่นอยู่ในเนื้อผ้า กางเกงผ้ายืดรัดรูปยาวแค่หัวเข่า เผยให้เห็นขาและสะโพกของเธอได้ชัดเจน แต่ผมตอนนี้ก็ไม่ได้คิดอะไร ผมที่มานั่งรอที่โต๊ะ มองดูหัวหน้าของผมที่แสนจะดูมาดราวกับคุณหญิงคุณนายก็ไม่ปานแต่ภาพแปลกใหม่ของหัวหน้าสาวใหญ่ที่เห็นมันทำให้จิตใจของผมว้าวุ่นไม่ใช่น้อย เมื่อมองดีๆ แล้ว พี่จิว แม้จะอายุ 52 ปี เข้าไปแล้วแต่เธอยังจัดได้ว่าสวยสมวัยเลยทีเดียว ผิวสองสี หุ่นอวบราวคุณนายไม่อ้วนจนเผละและไม่ผอมจนเกินไปเรียกได้ว่าสาวๆบางคนก็ยังมีอายผมที่นั่งคิดอยู่ในใจอยู่นั้น แล้วเผอิญพรุ่งนี้ที่เป็นวันศุกร์นั้นมีงานแต่งงานของรุ่นพี่ในฝ่ายของพวกเราทั้งสองด้วยในช่วงตอนค่ำพอดี
“... เอ่อ พี่จิว วันพรุ่งนี้งานแต่งพี่เบนซ์ พี่จะให้ผมไปส่งบ้านใช่ไหมพี่”
ผมเอ่ยถามเธอเพราะปกติงานแบบนี้เธอจะติดรถของผมไปด้วยโดยให้ผมไปส่งเธอที่บ้านถ้าสามีของพี่จิว ไม่ว่างมารับทุกครั้ง
“อืม ใช่ แล้วได้ใช่ไหม เติม เธอไม่ได้ไปไหนต่อใช่ไหม ยังไงล่ะ ถ้าไม่มีอะไรก็ได้” พี่จิว เอ่ยก่อนเธอจะพูดต่อ
“พี่จะได้ไม่ต้องนั่งแท็กซี่ เพราะมะรืนนี้พวกพี่มาด กับ มิ้ง สองคนพ่อลูกเค้าไปนอนบ้านย่ากันกว่าจะกลับก็วันเสาร์กัน อ้อแล้วมีใครกลับด้วยกับเราไหม" พี่จิว พูดไปพลางตรวจจดหมายไปโดยไม่ได้มองหน้าผม
"... โอเคพี่ ก็มีพี่แต๋วกับพี่จิ๋ม ที่แน่ๆ น่ะพี่จิว...แต่ตอนนั้นไม่รู้จะมีอีกไหมนะ” ผมเอ่ยบอกเธอไป
“...อืม นี่ เติม ชั้นว่างั้นออกสักห้าโมงนะจะได้รถไม่ติด..." เธอบอกกึ่งสั่งออกมา
.
.
.
จนถึงวันศุกร์ ช่วงพักกลางวันนั้นพวกผู้หญิงในฝ่ายก็ต่างเอาชุดที่จะใส่ไปงานมาอวดกันรวมทั้งพี่จิว ด้วย
“อ้าว เสื้อบังทรงพี่ขาดละแต๋ว ทำไงดี “พี่จิว เอ่ยปากบอกกับพี่แต๋ว รุ่นน้องคนสนิทในฝ่ายของเธอ เพราะเมื่อเธอหยิบเสื้อบังทรงที่จะใส่กับชุดตอนงานเย็นนี้ออกมาปรากฏว่ามันมีรอยขาด
“พี่จิว แต๋ว ว่าเรารีบออกไปซื้อที่ร้านดีกว่าน่าจะยังทันเดี๋ยวร้านจะเก็บก่อน” พี่แต๋ว เอ่ยบอกพี่จิว ไปทันทีพร้อมจับมือพี่จิว จูงกันออกไปจนผ่านไปร่วมยี่สิบนาที
พี่จิว กับพี่แต๋ว ก็กลับเข้ามาแล้วทั้งสองคนก็หยิบเสื้อที่เพิ่งซื้อมาอวดคนในฝ่ายตามสไตล์ของแก
“เป็นไงนายเติม สวยไหม” พี่จิว หันมาอวดเสื้อบังทรงที่เธอเพิ่งซื้อมาให้ผมดู ผมที่หันมาเห็นก็เอ่ยพูดับเธอ
“แหม สวยยังไงมันก็อยู่ข้างในเสื้อไหมพี่ ใครมันจะไปเห็นไม่งั้นพี่ก็เอามาใส่ด้านนอกคนอื่นจะได้เห็น 5555" ผมพูดหยอกหัวหน้าของผมกลับไป
“ไอ้บ้า ใครมันจะใส่แบบนั้น เนอะแต๋ว" พี่จิว ตอกผมกลับมา
พอเธอพูดจบจังหวะนั้นโทรศัพท์ที่โต๊ะพี่จิว ก็ดังขึ้น
" แยกย้ายๆ ... ทำงานๆ “
พี่แต๋ว เป็นคนเอ่ยขึ้นแล้วทุกคนก็แยกย้ายกันไปทำงาน จนเวลาล่วงมาจนเย็นเวลาเลิกเลิกงานแล้ว เนื่องจากงานแต่งงานที่พวกเราไปกันนั้นเป็นงานกลางคืนพวกผู้หญิงในฝ่ายก็จัดแจงเปลี่ยนชุดจากชุดทำงานเป็นชุดสำหรับไปงานแต่งงานกันส่วนผมและพวกผู้ชายคนอื่นในฝ่ายก็สบายไปเพราะใส่ชุดทำงานเชิ้ตกับสแลคไปได้เลย ส่วนพี่จิว นั้น เธอก็เอาชุดมาเปลี่ยนเช่นกัน
วันนี้ชุดที่พี่จิว แต่งตัวโดยสวมชุดเดรสลูกไม้สีชมพูคอกว้างดูเซ็กซี่เลยทีเดียว พอเปลี่ยนชุดกันเสร็จ ผมก็ทำหน้าที่ขับรถพากันสมาชิกไปงานแต่งไปที่โรงแรมที่จัดงานกัน
.
.
.
.
จนเมื่องานแต่งเลิกประมาณ สามทุ่ม ผมก็ทำหน้าที่ไปส่งพี่ๆ โดยมีตัวพี่แต๋ว
และพี่จิ๋ม รุ่นพี่ในฝ่ายนั่งกลับมาด้วยไม่มีคนอื่นเพราะเป็นคืนวันศุกร์คนอื่นเลยไปเที่ยวต่อกัน
พี่แต๋ว และพี่จิ๋ม นั้นทั้งสองจะลงพร้อมกันเพราะทั้งสองนัดให้คนที่บ้านมารับตรงนั้นส่วนตัวพี่จิว เพียงคนเดียวที่ผมไปส่งถึงที่บ้านของเธอเหมือนทุกครั้ง พอพวกเราทั้งสามคนขึ้นรถแยกกับทุกคนในงานออกจากโรงแรมที่จัดงานแล้วโดยมีพี่แต๋วและพี่จิ๋ม นั่งหลังและพี่จิว นั่งที่เบาะหน้าข้างคนขับ ขณะขับรถกลับมานั้น
ผมรู้สึกว่าวันนี้ในงานแต่งงานที่พวกพี่จิว เธอน่าจะดื่มกับพวกพี่แต๋วและเด็กๆในฝ่ายไปด้วยซึ่งปกติแล้ว จริงๆพี่จิว เธอก็ไม่ค่อยกินเหล้าเบียร์บ่อยนัก แต่วันนี้ก็คงจะเป็นเพราะเป็นงานของน้องในฝ่ายแถมตอนกลับก็มีน้องในฝ่ายมาส่งถึงบ้านด้วย เธอคงจะดื่มไปไม่น้อยโดยไม่ได้คิดอะไรในงาน โดยที่ก่อนขึ้นรถ พี่จิว ก็ยังไม่แสดงอาการอะไร แต่ตอนนี้พอเธอขึ้นมานั่งรถออกมากับผมหน้าของเธอก็แดงจัดด้วยฤทธิ์แอลกอฮอล์จนผมสังเกตได้แต่ผมก็ไม่ได้พูดทักอะไรพี่จิว ไป
พอขับมาได้สักพักถึงจุดถึงที่พี่แต๋วและพี่จิ๋ม ต้องลงจากรถไป
ผมกับพี่จิว ก็ไปกันต่อพอเธอนั่งบนรถเจอแอร์เย็นๆ รวมกับฤทธิ์แอลกอฮอล์ที่พี่จิว กินไปสักพักเธอก็นอนงีบหลับไปในรถไประหว่างทางที่ผมขับรถไปเงียบๆคนเดียวนั้นแต่สายตาผมดันเหลือบไปพี่จิว ที่
ตอนนี้เธอนั่งเอนพิงหลังไปพนักพิงเบาะนั่งในชุดเดรสลูกไม้สีชมพูตอนนี้กำลังนั่งหลับอยู่โดยขาของเธอทั้งสองข้างเผลอค่อยๆกางออก
แต่สายตาเจ้ากรรมผมก็ดันไปหันไปมองจนเห็นขาอ่อนของเธอจนได้
เพราะพอขยับกางขาออกไปชายชุดเดรสมันก็เริ่มร่นขึ้นมาให้ผมได้จินตนาการไปไกล จนตอนนี้ผมนั่งขับรถอยู่ไม่สุขอยู่คนเดียวเพราะภาพที่ผมเห็นทำให้ผมถึงกับขนลุกท่อนลำในกางเกงของผมแทบจะขยับขึ้น
ทันที จนพี่จิว ที่คงพอรู้สึกตัวจากที่ผมผมนั่งไม่นิ่งเท่าไร พอเธอรู้สึกตัวเลยดึงชายชุดเดรสที่ร่นขึ้นไปลงมาแถมยังหันมาบ่นผม
“ทำอะไรจุกจิกๆอยู่ได้ เติม”
ดีที่ในรถมันไม่มีแสงสว่างนักทำให้พี่จิว ไม่เห็นความเปลี่ยนแปลงที่ตรงกลางเป้ากางเกงของผม จนผมต้องนั่งตัวแข็งทื่อไปตลอดทางไปบ้านของเธอเลยทีเดียว โดยที่ผมก็แอบลอบมองขาเนียนของพี่จิว ที่ขยับไปขยับมาตลอด จนในที่สุดรถมาถึงบ้านพี่จิว
พอผมจอดรถหน้าบ้านพี่จิว จังหวะที่พี่จิว หันหลังเอื้อมไปหยิบข้าวของอาหารที่เธอซื้อไว้เมื่อตอนพักกลางวัน ด้วยที่เธอยังคงมึนๆอยู่บ้างด้วยฤทธิ์แอลกอฮอล์ที่ดื่มไปตอนในงานจังหวะที่เธอหยิบของแล้วหันตัวกลับมาแขนของเธอก็ไปกระแทกกับเบาะนั่งจนขวดน้ำส้มที่เธอซื้อล้มลงจนน้าส้มในขวดหกเลอะใส่ชายเสื้อด้านข้างของผม
“ว้าย..หก” พี่จิว ร้องตกใจจนเสียงหลง เมื่อเธอทำขวดน้ำส้มล้มจนน้ำส้มในขวดหกออกมาโชคดีที่น้ำส้มในขวดนั้นเหลือเพียงไม่นักทำให้น้ำส้มที่หกเลอะออกมาโดนแค่บนเสื้อเชิ้ตทํางานของผมบริเวณสีข้างด้านซ้ายเท่านั้น แต่ก็เป็นทางมากอยู่ไม่น้อย
“โทษที ๆ ...” พี่จิว เอ่ยขอโทษเป็นระวิง
เนื้อหาถูกซ่อนเอาไว้ คุณต้องตอบกระทู้นี้ก่อน