มักกะรีผล ตอนที่ 1
.... อากาศทางภาคเหนือของเชียงรายหนาวมาก ผมจำได้ว่าตอนนั้นเป็นระยะสิ้นสุดสงครามโลกใหม่ๆ ประเทศไทยยังลำบากยากเข็ญจากภัยสงคราม ซึ่งเราเป็นผู้พ่ายแพ้ร่วมกับญี่ปุ่น ผมทำงานในหน่วยงานราชการแห่งหนึ่ง ต้องขึ้นมาจัดการฟื้นฟูหน่วยงานของเราซึ่งแทบละลายสูญสิ้นจากสงครามในคราว นั้น ยามว่างจากการทำงาน ผมก็ออกท่องเที่ยวไปเรื่อย เชียงรายในตอนนั้นนอกตัวเมืองออกไปนิดเดียว ก็เป็นป่าทึบที่อุดมไปด้วยสัตว์นานาพรรณ
.... ผมซอกซอนไปตามหมู่บ้านต่างๆ เพื่อสำรวจภูมิประเทศและประชาชน และเมื่อใกล้จะจบงานที่ต้องไปจัดการทำ ผมก็เตรียมตัวกลับพระนคร ผมขนต้นไม้ป่าหลายอย่างกลับมาเพื่อเอามาปลูกที่บ้าน ใส่มาเต็มท้ายรถจี๊ปทหารแบบอเมริกัน ซึ่งเป็นพาหนะของหน่วยงานราชการ คืนวันก่อนหน้าที่ผมจะเดินทางกลับนั่นเอง ผมก็พบกับชายชราชาวป่าคนหนึ่ง แกเอาต้นไม้ขนาดเล็กมาต้นหนึ่ง รากห่อด้วยผ้ากระสอบป่าน มาบอกขายผม นับเป็นเรื่องบ้าบอที่สุด เชียงรายตอนนั้นพรรณไม้ป่าเต็มไปหมด ผมสามารถจะเอามาได้ฟรีๆโดยไม่ต้องเสียเงิน แต่เสียงแบบบ้านนอกของชายชราคนนั้นบอกผมว่า มันเป็นต้นมักกะลีผล ผมหัวเราะแทบตกเก้าอี้หวายที่นั่งอยู่ มักกะลีผล ต้นไม้ในตำนานป่าหิมพานต์ ออกลูกเป็นผู้หญิง ให้เทวดา วิทยาธร หรือฤาษี เหาะไปแย่งเอามาทำเมีย แต่ด้วยสีหน้าเรียบเฉยของชายชรา ท่าทางแกแปลกๆจนผมรู้สึกขนลุก ด้วยความละอายที่ผมไปหัวเราะขบขันเรื่องของแก หรือเพราะสงสาร หรือเหตุใดผมก็ตอบไม่ถูก ผมส่งเงินให้แกสิบบาทตามราคาที่แกเรียกร้อง สิบบาทในยุคนั้นไม่ใช่เงินน้อยๆ ก๋วยเตี๋ยวในกรุงเทพชามละสิบสตางค์ ชามเดียวอิ่มจนจุกเลยทีเดียว แล้วผมก็เอาต้นไม้นั้นใส่ท้ายรถกลับมาด้วย
.... ระหว่างทางอันทุรกันดาร ถนนลูกรังขาดตอนเป็นบางช่วง ผมใช้เวลาเดินทางกว่าหนึ่งอาทิตย์จึงกลับมาถึงพระนคร แล้วต้นไม้ทั้งหมดที่เอามาก็กองอยู่ที่ลานดินข้างบ้าน ผมรดน้ำไว้รอเวลาเอาลงดินตามความเหมาะสม เมื่อมีเวลาว่างผมก็เอาต้นไม้ต่างๆปลูกลงดินตามความสวยงามจนหมด เหลือแต่ต้นมักกะลีผลของชายชราคนนั้น ผมมองมันอย่างครุ่นคิด ในหัวมีเสียงพูดที่แกบอกอะไรบางอย่างผม "ปลูกมันในที่ลับตาคน อยากให้ผลออกมาเหมือนใคร ให้เอาเส้นผมของคนนั้นฝังลงที่โคนต้น" และอีกหลายประโยคที่แกพูดเหมือนท่องมนต์ ผมจำถ้อยคำเหล่านั้นได้ติดสมอง
.... ผมเลือกปลูกต้นไม้นั้นที่หลังบ้าน เพื่อที่จะได้ออกไปนั่งที่ระเบียงด้านหลังแล้วเห็นมัน เมื่อเอาลงดินแล้วผมก็ครุ่นคิด "อยากให้ผลออกมาเหมือนใคร ให้เอาเส้นผมของคนนั้นฝังลงที่โคนต้น" คำสั่งนั้นแว่วเข้ามาในหูผม
.... บ้านผมปลูกอยู่ในทุ่งนาโล่งๆแถวบางซื่อ มันนับว่าเป็นชานเมืองในสมัยนั้น นอกจากชุมทางบางซื่อซึ่งเป็นจุดเปลี่ยนเส้นทางรถไฟแล้ว ก็แทบไม่มีอะไรเป็นสิ่งก่อสร้างใหญ่โตเลย ย่านรถไฟนั้นมีตลาด ผมไปซื้อของเป็นประจำ ที่นั่นมีร้านขายของชำอยู่ร้านหนึ่ง เป็นร้านของคนจีน ร้านนั้นมีลูกสาววัยกระเตาะอยู่คนหนึ่ง ซึ่งผมเคยแอบมองเด็กสาวคนนี้อยู่บ่อยๆ เธออายุไม่มากนัก ผมกะประมาณว่าไม่เกิน 14 ปี แต่ความสวยแบบหมวยของเธอ รวมทั้งเต้านมแรกแย้มที่กระเพื่อมอยู่ในเสื้อคอกระเช้าของเธอ ติดตาตรึงใจผมมาก
.... ผมโผล่ไปที่ร้านนั้นในวันหนึ่ง เสแสร้งเลือกซื้อของหยิบๆวางๆอยู่นาน หมวยน้อยนั้นก็ยืนรออย่างอดทน ผมกำลังหาทางจะเอาเส้นผมของเธอมาลองในสิ่งที่ผมคิดว่ามันบ้าบอ น่าหัวเราะ แต่อีกความคิดหนึ่งก็เตือนตัวเองว่า ไม่ลองก็ไม่รู้ ผมได้โอกาศตอนมีลูกค้าหลายรายเข้ามาซื้อของชุลมุน หมวยหันหลังให้ผม ผมรีบเอานิ้วไปจับปลายผมเธอไว้ได้เส้นหนึ่ง แล้วแกล้งเดินห่างเธอออกไป
.... หมวยร้อง "ไอ้หยา" ตอนที่เส้นผมเธอถูกกระตุกจนโคนผมหลุดออกจากหนังหัว ผมทำไม่รู้ไม่ชี้ขณะที่เธอเอามือเกาหัวอย่างคันสุดขีด พร้อมสีหน้าสงสัยว่าเส้นผมเธอไปเกี่ยวกับอะไรเข้า ผมรีบออกจากร้านนั้นโดยไม่ได้ซื้ออะไร แล้วกลับบ้านในทันที
.... ผมเส้นนั้นผมเก็บไว้ในซองกระดาษ คำสอนของชายชราที่ผมจำได้ "ฝังเส้นผมในคืนวันเพ็ญ และเมื่อเดือนแรมมืดสนิท ผลมันจะสุก หลุดจากขั้วแล้ว เจ็ดวันจะเหี่ยวแล้วตาย" อีกสามวันจะเป็นวันพระจันทร์เต็มดวง ผมต้องรอให้ถึงวันนั้น
.... แล้ววันนั้นก็มาถึง กลางคืนเมื่อพระจันทร์ทอแสงสกาวอยู่กลางท้องฟ้า ขึ้น 15 ค่ำ ผมฝังเส้นผมของหมวยน้อยลงไปที่โคนต้นมักกะลีผลนั้น หัวใจผมเต้นระทึก มันจะเกิดอะไรขึ้น ผมจะต้องนั่งด่าตัวเองที่เสียเงินสิบบาทโดยถูกคนแก่บ้านนอกหลอก หรือ หรือมันจะเป็นจริง

   แหมปลูกต้นไม้ยังต้องแอบ ๆ ซ่อน ๆ แต่ถ้ามันออกลูกออกมาเป็นสาวงาม นี่ก็อีกแบบ

ได้สักต้นนะ ตูจะไปดึงผมอั้ม อธิชาติเอ้ยอั้ม พัชราภา สิ อิอิ

อยากอ่านมานานแล้ว แนวนี้ ขอบคุณมากๆครับ