🧡 XONLY 🧡

เนตรชนกสาวน้อยที่ไม่น้อยต้องขอบคุณลุงพล

ได้ลองของใหม่แล้ว

สนุกมากครับ

ลุงพลจะทำอย่างไรดีหมอพลอยโกธรจริง

เฟิร์นมีคนอื่นแล้วลุงพลล่ะ

น้องเฟิร์นเล่นนายร้อยซะแล้ว  ลุงโดนตีท้ายครัวซะแล้ว

 

 

นายร้อยอ่อนหัด

เจมส์นกกระจอก

เฟิร์นจะนอกใจลุงพลเสียแล้ว 

ไปแล้วเฟินส์

น้องเฟิไปซะแล้ว ถือว่าหาประสบการณ์แต่นายร้อยไก่อ่อนทำให้น้องเฟิร์นไม่สุดหรอก ต้องลุงเท่านั้น

 

อ้างจาก: nato87 เมื่อ ธันวาคม 25, 2017, 03:09:28 ก่อนเที่ยง
พูดคุยก่อนอ่าน : มาแล้ว ๆ ตอนนี้ตามสัญญาครับ กับคู่พิเศษที่คุณเลือกไว้ ใบเฟิร์น x หนุ่มเจมส์ ผมซ่อนไว้บางส่วนนะครับ โทษฐานที่ยาวเกินไป เลยอาจต้องต่อตอนหน้า แหะๆ ตอนนี้สถานการณ์ของลุงคับขัน แต่ก็รอดมาได้อย่างฟลุ๊ค ๆ เพราะน้องนาถที่เข้ามาช่วย และในตอนนี้ หมอพลอยเหมือนจะได้พันธมิตรใหม่อย่างยัยอุ๊

โอเค ผมเห็นหลายคนร้อนใจเหลือเกิน ถามกันมาว่า เมื่อไรหมอพลอยจะโดน? เมื่อไหรจะถึงคิวหมอพลอย ผมก็พูดคำเดิมว่า หมอพลอยคือบอสใหญ่ครับ ต้องเคี้ยวยากหน่อย ไม่งั้นมันไม่ฟินน์ ขอรับประกันว่าฉากเสียวของเธอเด็ดแน่นอน ขอให้อดทนรออีกไม่นานครับ

ไม่แน่นะครับ การร่วมมือของหมอพลอยและยัยอุ๊ อาจนำมาสู่จุดเปลี่ยนสำคัญ ที่จะทำให้มนุษย์ลุงขวัญใจขาหื่นของแฟน ๆ เข้าสู่ด้านมืดอย่างจริงจังและเด็ดขาด ผมบอกแล้วไง ลุงพลมาไกลจนเกินจะถอนตัวแล้วครับ เหนื่อยแน่นอน 55555

สำหรับน้องพิมมี่ จากผลโหวต ตอนนี้มีข่าวดีนิด ๆ  จริง ๆ ก็ไม่นิดนะ ข่าวดีมากเลยล่ะ อิอิ สำหรับแฟน ๆ ของเธอ ขอให้อ่านกันดูครับ

ปล.ผมเปิดโหวตนะครับ ในหัวข้อเรื่อง ฉาก หญิงxหญิง เพื่อไว้พิจารณาในอนาคต นอกเหนือจากสามสาวอย่าง ใบเฟิร์น,โดนัท และ นาถ นั่นหมายความว่าคุณอาจได้เห็น พิมมี่ ยัยอุ๊ และหมอพลอย คนใดคนนึงเข้าร่วมวงดนตรีไทยในอนาคตครับ อยากรู้ว่ามีใครชอบไหม

.................................................................................

"จะเข้าใจผิดยังไงคะ?" ยัยอุ๊จอมจุ้นไม่ยอมเลิกรา "หมอพลอยคะ วันก่อนหนูเห็นลุงพลเดินควงโดนัทที่เซ็นทรัลลาดพร้าว หนูเห็นกับตาเลย ทุเรศที่สุด ไอ้เราก็นึกว่าลุงพลเป็นผู้ใหญ่ใจดี ที่ไหนได้ แอบคั่วแอบกินเด็ก ๆ ในวิทยาลัยพยาบาล"



"จริงหรือเปล่าคะลุงพล? โดนัท?" หมอพลอยขมวดคิ้วเมื่อได้ยินสิ่งที่ยัยอุ๊เล่า "หมอไม่คิดมาก่อนเลยนะคะว่าลุงพลจะเป็นคนแบบนี้"

"ไม่จริงนะคะพี่พลอย!!" โดนัทปฏิเสธเสียงดัง "ยัยอุ๊!!แกเอาอะไรมาพูด แกใส่ร้ายชั้น ชั้นกับลุงพลเราไม่ได้มีอะไรกันสักหน่อย"

"ยังมีหน้ามาโกหกอีกเหรอยะ?" สาวจอมจุ้นจากราชบุรีกอดอกด้วยความมั่นใจ "แกจนมุมแล้วโดนัท เลิกโกหกแล้วยอมรับความจริงเถอะว่าแกกับลุงพลน่ะ...."

"นี่มันอะไรกันคะ!!!" นาถลดาที่เห็นเหตุการณ์มาได้สักพักใหญ่ รีบวิ่งมายังจุดเกิดเหตุ หลังจากเดินไปส่งพ่อกับแม่กลับบ้าน "พี่อุ๊ หมอพลอย นี่มันอะไรกัน!!"

"เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับนาถ ออกไปค่ะ" หมอพลอยใช้ความอาวุโสสั่งน้องนาถ แต่สาวน้อยจากปักษ์ใต้ไม่ยอมแพ้

"ทำไมจะไม่เกี่ยวคะหมอพลอย" นาถลดาเดินแทรกตรงกลาง เธอเดินเข้าไปยืนตรงหน้าพี่รหัสเพื่อปกป้องโดนัทจากยัยอุ๊จอมจุ้นและหมอพลอย "นาถเป็นน้องรหัสพี่โดนัท นาถรู้ดีว่าพี่โดนัทเป็นคนยังไง พี่โดนัทไม่ใช่คนแบบนั้นแน่นอนคะ ทุกคนเข้าใจผิดแล้ว"

"นาถ..." ณิชารู้สึกทึ่งในความกล้าหาญของนาถ ที่กล้าออกตัวเพื่อปกป้องเธอ "ใช่คะ...นาถเป็นพยานให้หนูได้ หนูกับลุงพลไม่ได้มีอะไรกัน ทุกคนเข้าใจผิดแล้ว"

"ลุงพล พูดมาซิคะว่าพี่อุ๊กับหมอพลอยกำลังเข้าใจผิด!" นาถลดาหันควับไปมองภารโรงเฒ่า

"ใช่ครับ...นาถพูดถูก" มนุษย์ลุงแถไปตามน้ำ ในใจรู้สึกขอบคุณน้องนาถที่ออกโรงมาช่วยมันและโดนัทในยามคับขัน "ทุกคนฟังผมก่อนนะครับ พอดีผมเห็นโดนัทยืนรอรถเมล์ ก็เลยอาสาขับมาส่ง ไม่ได้มีอะไรมากไปกว่านั้นจริง ๆ"



"แล้วทำไมต้องยื่นเงินให้ด้วย" หมอพลอยถาม

"คือแบบนี้ครับ ผม...." ลุงพละกำลังจะตอบ แต่ถูกหมอสาวทำเสียงดุใส่

"หมอไม่ได้ถามลุงคะ" พลอยพรรณทำหน้าดุใส่ลุงพล "โดนัท ตอบพี่มาเดี๋ยวนี้ ไม่อย่างนั้นพี่จะฟ้องพี่กร"

"พี่พลอย!!" โดนัทรู้สึกไม่พอใจที่หมอพลอยกำลังคาดคั้นเอาความจริงจากปากเธอ "มันไม่มีอะไรจริง ๆ นะคะ หนูแค่อยากตอบแทนลุงพลด้วยเงินเล็ก ๆ น้อย ๆ แต่ลุงพลแกเกิดเปลี่ยนใจไม่รับเงิน ก็แค่นั้นจริง ๆ"

"ใช่ครับ..." ลุงพลยืนยันหนักแน่น "ผมแค่ไม่อยากให้หนูโดนัทมาลำบากเสียเงินเพราะผม แค่นั้นจริง ๆ ทุกคนวางใจได้นะครับว่าผมไม่ได้ทำอะไรไม่ดีแน่นอน"

"เหรอคะ...." หมอพลอยกัดฟันแน่น "ไม่ได้ทำอะไรโดนัท แต่ทำกับคนอื่นได้ซินะคะ"

พลอยพรรณนึกถึงสิ่งที่ลุงพลทำกับเจ้าบิ๊ก พิมมี่ และตัวเธอเอง จนแทบจะระเบิดออกมาด้วยความโกรธ  ยัยอุ๊และนาถสังเกตได้ว่าท่าทีของหมอพลอยเปลี่ยนไป ราวกับว่าเจ้าตัวมีคดีกับลุงชุมพลมาก่อนหน้า

"พูดแบบนี้หมายความว่ายังไงคะพี่พลอย?" โดนัทขมวดคิ้วด้วยความสงสัย สาวทอมเหลือบมองลุงพลด้วยท่าทีระแวง นี่อย่าบอกนะว่า กิ๊กวัยดึกของเธอยังมีความลับที่ไม่ได้บอกเธออยู่

"เปล่าคะ...." หมอพลอยส่ายหน้า มาคิดดูแล้วยังไม่ถึงเวลาแฉความชั่วช้าของลุงชุมพล เพราะยังคิดถึงเจ้าบิ๊กญาติผู้น้อง "เอาเป็นว่าแล้วก็แล้วกันไปนะคะ แต่หมออยากเตือนทั้งลุงพลและโดนัทว่าจะทำอะไร ให้คิดถึงชื่อเสียงและสถานะของตัวเองบ้าง ไม่เช่นนั้นจะถูกเข้าใจผิด"

พอพูดจบ พลอยพรรณ คุณหมอคนสวยก็เดินหน้ามุ่ยกลับขึ้นรถและขับออกจากตรงนั้นทันที ทิ้งไว้เพียงแค่ยัยอุ๊ ที่ยังยืนงงอยู่คนเดียว

"ยัยอุ๊...แกนี่มันจุ้นทุกเรื่องจริง ๆ นะ" โดนัทมองยัยอุ๊ตาขวาง "แกมันปากไม่มีหูรูด พูดไปเรื่อย ชั้นอยากตบแกสักทีจริง ๆ"

"ก็เข้ามาดิ!!" ยัยอุ๊ท้า มือขวายกขึ้นพร้อมไฝว์ "คิดว่าแกมีมือมีเท้าคนเดียวเหรอยะยัยทอม!!!"

"เดี๋ยว!! หยุดทั้งคู่นะคะ!!!" นาถลดารีบเข้าไปห้ามศึก "เห็นคนฝั่งนั้นไหมคะ เค้าดูพวกเรากันใหญ่แล้ว รีบแยกย้ายกันเถอะคะ อายเค้านะ!!"

"ฝากไว้ก่อนเถอะยัยทอม!!!" สาวอุ๊ชี้หน้าโดนัทอย่างเอาเรื่อง "ชั้นไม่เชื่อหรอกว่าแกกับลุงพลไม่มีอะไรกัน นาถก็ด้วย ไม่น่าเข้าข้างยัยนี่เลย เชอะ!!"

แล้วสาวอุ๊ก็สะบัดบ๊อบ เดินหันหลังกลับเข้าไปในวิทยาลัยพยาบาลอย่างหัวเสีย ทิ้งให้ลุงพล โดนัท และนาถ เหลือกันอยู่สามคน

"ขอบใจนะนาถ" โดนัทเอ่ยปากขอบคุณน้องรหัส "นี่ถ้าไม่ได้นาถ พี่กับลุงพลแย่แน่ ๆ"

"จะทำอะไรก็ระวังหน่อยนะคะพี่โดนัท" นาถลดาออกโรงเตือนด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ "ลุงพลก็ด้วยนะคะ คราวหน้าหนูคงช่วยไม่ได้อีกแล้วนะ"

"งั้นเดี๋ยวลุงขอตัวกลับก่อนแล้วกัน" ลุงพลตอบ "เงินนั่นเก็บไว้นะโดนัท ลุงเต็มใจให้ลุง" ยังไม่ทันที่โดนัทจะท้วงติงอะไร ลุงพลก็รีบควบมอเตอร์ไซค์ออกไปจากตรงจุดนั้นทันที

"ลุงพล!!!" ณิชาขมวดคิ้ว หลังจากที่ลุงพลควบมอเตอร์ไซค์หนีออกไป "บ้าบอที่สุด!!"

"นี่ถ้าพี่เฟิร์นรู้ จะทำยังไงคะเนี่ย?" นาถลดาถามด้วยความซื่อ เธอยังไม่รู้ว่าพี่เฟิร์นเองก็มีอะไรกับลุงพลแล้วเช่นกัน

"นาถเก็บไว้เป็นความลับนะ" ณิชาจับมือน้องรหัส "สัญญากับพี่นะ"

"ค่ะ..." นาถตอบ แต่ในใจของเธอยังนึกประท้วง สาวน้อยจากปักษ์ใต้เริ่มได้กลิ่นแปลก ๆ ของความสัมพันธ์ระหว่างลุงพล โดนัท และพี่เฟิร์น บางทีเธออาจจะต้องค้นหาความจริงให้ได้
.....................................................................................

หลังจากที่ลุงพลกลับถึงบ้าน หมอพลอยก็โทรศัพท์เข้าเครื่องลุงพลทันทีด้วยความร้อนใจ

"สวัสดีครับหมอพลอย" มนุษย์ลุงรับสาย "มีอะไรกับผมเหรอครับ?"

"ยิ่งนานวัน หมอยิ่งรู้สึกว่าลุงนี่ร้ายกาจมากเลยนะคะ" พลอยพรรณร่ายยาว "นอกจากพิมมี่ กับหมอ นี่อย่าบอกนะคะว่าลุงกับโดนัทเองก็...."

"ชีวิตของผมตอนนี้เหลือแค่โดนัทคนเดียวแล้วนะครับหมอพลอย" ลุงพลสารภาพ "หมอพรากพิมมี่จากผมไป ตอนนี้ผมเหลือแค่โดนัท หมอยังจะพรากเธอไปจากผมอีกเหรอครับ?"

"พรากเหรอคะ?" พลอยพรรณขึ้นเสียงดัง หญิงสาวเหลือบมองสมาร์ทโฟนเพื่อมั่นใจว่าโปรแกรมอัดเสียงยังทำงาน "หมอเรียกว่าแฉความจริงต่างหาก เกิดมาหมอไม่เคยเจอใครเลวทรามต่ำช้าอย่างลุงเลยจริง ๆ"

"ผมยอมรับว่าผมเลวครับหมอ" ชุมพลตอบ "จำที่ผมพูดได้ไหมครับ ผมหยุดแล้ว ผมอยากให้เราทุกฝ่ายอโหสิกรรมให้กัน เราต่างบอบช้ำกันทั้งสองฝ่าย ผมไม่อยากให้มันจบลงด้วยโศกนาฏกรรม"

"ถ้ามันจะเป็นโศกนาฏกรรม หมอขอให้มันเกิดกับลุงพลคนเดียวคะ" หมอพลอยกัดฟันแน่น เมื่อนึกถึงสิ่งที่ลุงพลทำกับเจ้าบิ๊ก "โดยเฉพาะกับน้องชายของหมอ นี่คือสิ่งที่หมอยอมรับไม่ได้"

"หมอครับ เจ้าบิ๊กหาเรื่องพิมมี่ก่อนนะครับ" ชุมพลยืนยันหนักแน่น "เจ้าบิ๊กทำตัวเองทั้งนั้น ถ้าจะโทษ โทษที่เจ้าบิ๊ก ไม่ใช่ผม"

"แต่ลุงในฐานะผู้ใหญ่ ไม่ควรไปทำแบบนั้น!!!" หมอพลอยเริ่มโกรธ "นี่คือสิ่งที่หมอรับไม่ได้ ไหนจะเรื่องที่ลุงพยายามแบล็คเมล์หมออีก ลุงตอบมาซิคะว่ามันหมายความว่ายังไง ลุงยังเป็นคนหรือเปล่า หรือว่าเป็นแค่สัตว์เดรัจฉาน"

"หมอพลอย....ฟังผมให้ดีนะครับ" ลุงพลเองก็ชักเริ่มเดือด อุตส่าห์จะขันติ อหิงสา และอโหสิกรรมแบบหล่อ ๆ แต่ดูเหมือนว่าโชคชะตาจะไม่เป็นใจ "หมอยุ่งกับเรื่องส่วนตัวผมก่อนนะครับ"

"หมอก็ไม่อยากจะยุ่ง..." พลอยพรรณไม่ยอมเลิกรา "ถ้าพิมมี่ไม่ใช่แฟนของเจ้าบิ๊ก"

"อดีตต่างหาก" ลุงพลแย้ง

"แต่ก็เคยได้ชื่อว่าเป็นแฟน!!!" หมอพลอยไม่ยอมจบ "ลุงเป็นผู้ใหญ่ ลุงไม่ควรไปก้าวก่ายเรื่องส่วนตัวของบิ๊ก ทำไมไม่ให้เด็กมันเคลียร์ปัญหาเองคะลุง ลุงจะไปยุ่งกับเรื่องของเด็กทำไม?"

"หมอครับ!! ผมว่าหมอชักพูดไม่รู้เรื่องแล้วนะครับ!!!" ลุงพลชักเดือดเหมือนกัน "ถ้าผมไม่ช่วย แล้วพิมมี่จะเอาเงินที่ไหนไปจ่ายค่าเทอมครับ คิดต่างมุมบ้างครับหมอ อย่ามัวแต่เข้าข้างไอ้บิ๊ก อีกอย่างฝ่ายพิมมี่ก็ยืนยันหนักแน่นแล้วว่าจะขอเลิกกับเจ้าบิ๊ก ผมก็เลยเสนอตัวออกโรงช่วย ผมผิดเหรอ?"

"ผิดซิคะ!!!" หมอพลอยไม่จบ "ลุงเป็นผู้ใหญ่ อาวุโสกว่าเจ้าบิ๊ก กว่าหมอตั้งกี่ปี ทำไมลุงไม่คิดบ้างคะว่าสิ่งที่ทำไปมันเลวทรามแค่ไหน!! เรื่องนี้หมอยอมไม่ได้หรอกคะ"

"เอางี้ไหมครับหมอ...ถ้าหมอไม่จบ ฟังผมให้ดี ๆ นะ" ลุงพลเริ่มเข้าสู่ด้านมืดอีกครั้ง "ถ้าผมรู้ว่าหมอไปพูดอะไรให้โดนัทไม่สบายใจ หรือเกลียดผมละก็ ผมจะไม่ยอมเลิกราเรื่องเจ้าบิ๊กเช่นกัน ลำพังแค่คดีเก่าก็แย่ ยังหาคดีใหม่ใส่ตัว  ไหนจะเรื่องภาพถ่ายแบล็คเมล์ของหมออีก หมอพลอยครับ ใช้สติหน่อยนะครับ อย่าใช้อารมณ์ส่วนตัว ผมหยุดแล้ว แต่ทำไมหมอไม่หยุด"



หมอพลอยกดวางสายด้วยความโกรธ ในใจก็นึกแค้นไอ้ลุงพล และนึกตำหนิในความไร้สมองของเจ้าบิ๊ก ที่ดันแส่ไปหาเรื่องให้ตัวเองต้องซวยอีกรอบ แต่เธอไม่ยอมเลิกราหรอกนะ ยังพยายามหาวิธีเอาผิดลุงพลให้ได้

"คิดซิพลอยพรรณ...." ร่างสูงครุ่นคิด เธอได้บทเรียนจากพิมมี่มาแล้วว่าไม่ควรไปบอกความลับของลุงพลตรง ๆ เพราะไม่เช่นนั้นแผนการทุกอย่างจะล้มเหลว ดูทรงแล้วลุงพลคงตั้งใจวางมือจริง ๆ แต่สำหรับพลอยพรรณ มันเป็นสิ่งที่ยอมรับไม่ได้ เพราะเธอมองว่าฝ่ายเธอกับเจ้าบิ๊กเป็นฝ่ายเสียหายอย่างหนัก

สุดท้าย พลอยพรรณ คุณหมอคนสวยก็นึกไอเดียออก สาวอุ๊ หทัยรัตน์ อาจเป็นคำตอบสุดท้ายที่ทำให้เธอสามารถกระชากหน้ากากคนดีของลุงพลได้ เอาไว้วันจันทร์ เธอจะลองติดต่อกับสาวอุ๊อีกที เผื่อจะมีหนทางดี ๆ เกิดขึ้นบ้าง

...............................................................................

ทางฝั่งโดนัท หลังจากที่กลับมาที่ห้อง เธอก็โทรหาลุงพลยอดรัก แต่จนแล้วจนรอดก็สายไม่ว่าง พอถอดใจได้สักพัก ลุงพลก็โทรกลับมา โดนัทยิ้มด้วยความดีใจก่อนรับสาย

"ลุงพลคะ ทำไมหนูโทรไปไม่รับสายคะ?" สาวทอมถาม "นี่ลุงคงไม่ได้มีกิ๊กอย่างที่หมอพลอยพูดใช่ไหม?"

"ไม่มีหรอกจ๊ะ ลุงแค่คุยธุระกับลูก ๆ น่ะ" ชุมพลโกหกหน้าตาย "พอดีว่าลุงกำลังจะเปิดร้านขายน้ำเต้าหู้หลังเกษียณ ลุงจะได้มีเวลาอยู่ใกล้ ๆ ดูแลหนูไง"

โดนัทเผลอยิ้มด้วยความสุข สักพักก็เข้าสู่โหมดจริงจัง เพราะยังสงสัยกิ๊กวัยดึกของเธอ



"สงสัยเราต้องระวังตัวให้มากแล้วนะคะนับจากนี้ไป ยังดีที่น้องนาถมาช่วยไว้" ณิชาร่ายยาว "ลุงคะ หนูถามลุงตรง ๆ นะ ลุงไม่ได้มีอะไรกับหมอพลอยใช่ไหม?"

"ทำไมหนูคิดแบบนั้นจ๊ะ?" ลุงพลถาม "ก็มีนะ...."

"อะไรนะคะ!!!" โดนัทถึงกับขมวดคิ้วด้วยความโกรธ "นี่อย่าบอกนะคะว่าลุงกับหมอพลอย...."

"คือแบบนี้ จำที่ลุงเล่าให้ฟังได้ไหม? เจ้าบิ๊กน่ะเป็นญาติของหมอพลอย เธอโกรธลุงเรื่องหนูพิม" ลุงพลตอบตามตรง "ลุงยังยืนยันอีกครั้งนะ ว่าลุงกับพิมไม่ได้มีอะไรกันแล้ว แต่หมอพลอยเค้าสงสัย และอีกอย่างก็คงโกรธแทนน้องชายเค้าด้วยแหและ"

"ก็สมควรนั่นแหละค่ะ" โดนัทกัดฟันแน่น "ลุงนี่เจ้าชู้มาก ๆ เลยนะ หนูน่าจะเฉื่อนไอ้นั่นของลุง ตอนลุงเผลอจริง ๆ"

"ลุงกลับตัวแล้วจริง ๆ นะโดนัท" ลุงพลยืนยันหนักแน่น "ลุงได้รับบทเรียนมาเยอะแล้ว ลุงไม่อยากเสียใครไปอีก โดยเฉพาะหนู"

"ให้มันจริงเถอะค่ะ" โดนัทตอบ มาถึงจุดนี้ เธอเองชักสงสัยในพฤติกรรมของลุงพลเหมือนกัน อีกใจก็อยากปล่อยผ่าน แต่อีกใจก็นึกสงสัย เหมือนตอนเหตุการณ์ลุงพลกับใบเฟิร์น ที่ต่อมามันก็เป็นอย่างที่เธอคาด

"ยังไงก็รักษาเนื้อรักษาตัวนะจ๊ะโดนัท" ลุงพลหยอดเสียงหวาน "ไว้มีโอกาส ลุงจะหาเวลามารับหนูไปเที่ยวข้างนอกนะ"

"ค่ะ...." โดนัทตอบไปที นัยน์ตาของเธอฉายแววไม่สบายใจบางอย่างเกี่ยวกับลุงพล บางทีแกอาจมีอะไรที่ปิดบังเธออยู่ก็ได้ โดยเฉพาะเรื่องหมอพลอย

...................................................................................................

ตัดมาที่ฝั่งพิมมี่ หลังจากที่พี่บอสขับรถมาส่งเธอ เธอก็เดินตรงขึ้นหอพักทันที ร่างอวบถอดเสื้อผ้าจนเหลือเพียงร่างกายเปลือยเปล่าก่อนเข้าไปอาบน้ำเพื่อชำระร่างกาย

พิมมี่ครุ่นคิดถึงเหตุการณ์ที่หมอพลอยเอาความลับของเธอมาแฉ ตอนแรกเธอโกรธลุงพลมาก ๆ แต่มาคิดอีกที เธอเองก็ไม่น่าใช้อารมณ์กับลุงพล เธอลุงพลเองก็ทุ่มเทและเสี่ยงชีวิตเพื่อเธอเองไม่น้อย บางทีนี่อาจเป็นแผนการณ์ของหมอพลอยพรรณ ที่โกรธแค้นในสิ่งที่ลุงพลทำกับน้องของเธอ

"หรือว่าเราทำเกินไปนะ..." พิมมี่ขมวดคิ้ว พลางเหลือบมองเนินสามเหลี่ยมตรงเบื้องล่าง ที่ลุงพลจัดแจงใช้มีดโกนหนวดทำความสะอาดจนเกลี้ยงเกลา พอนึกใบหน้าลุงพล เธอเองก็ทั้งรู้สึกโกรธและผิดในเวลาเดียวกัน



"เราน่าจะฟังในสิ่งที่ลุงพลพูดบ้าง บางทีแกอาจไม่เป็นอย่างที่หมอพลอยคิดก็ได้" พิมพาภรณ์เริ่มคิดได้ จะว่าไปเธอเองก็ยังรู้สึกดีกับลุงพล ในขณะที่พี่บอส ด้วยประสบการณ์เธอมั่นใจว่าพี่บอสเพียงแค่ต้องการหลอกฟันเธอเท่านั้น

พอนึกขึ้นได้ พิมมี่เลยรีบนุ่งผ้าขนหนู แล้วเดินออกจากห้องน้ำ ก่อนไปหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแล้วโทรเรียกหาลุงพลทันที

......................................................................................................

ทางฝั่งลุงพล หลังจากที่คุยโทรศัพท์กับหมอพลอย โดนัท เสร็จ มันก็ทิ้งตัวลงนั่งบนโซฟาในบ้านพักของตัวเอง เปิดดูรายการช่วงบ่ายไปตามเรื่อง สักพักสายเรียกเข้า ภารโรงเฒ่าจอมเจ้าเล่ห์เหลือบมองก็พบว่านั่นเป็นเบอร์จากน้องพิมมี่ กิ๊กเบอร์สามของมันนั่นเอง

"เชี่ย...โทรมาอะไรตอนนี้วะ" ลุงพลครุ่นคิดในใจ "กูอุตส่าห์จะกลับตัวเป็นคนดีแล้วนะ"

มนุษย์ลุงมองเบอร์ของน้องพิมมี่อยู่พักใหญ่ ก่อนตัดสินใจรับสาย เพราะอยากรู้ว่าอีกฝ่ายจะว่ายังไง

"สวัสดีคะลุง..." พิมมี่เอ่ยปากทักทาย "คือหนูอยากขอโทษลุงนะคะเรื่องเมือวันก่อน หนูทำเกินไปจริง ๆ"

"ไม่เป็นไรหรอกจ๊ะ...." ลุงพลตอบ "มันเหมาะสมแล้วที่ลุงถูกพิมมี่โกรธ"

"หนูโกรธจริง ๆ นะ กับสิ่งที่หมอพลอยบอก" พิมมี่สารภาพ "แต่หนูมาคิดอีกทีแล้ว ลุงทำเพื่อหนูเยอะขนาดนี้ หนูไม่คิดว่าลุงจะหลอกหนู จริงไหมคะ?"

"เอ่อ..." ลุงพลนิ่งไปชั่วขณะ สถานการณ์มันจะพลิกผันอะไรได้ขนาดนี้วะเนี่ย อยู่ดี ๆ พิมมี่ก็กลับมาหาเฉย "จ๊ะ...ลุงไม่ได้หลอกหนู"

"หนูมาคิดดูแล้ว พี่พลอยเค้าคงโกรธที่หนูกับลุงพลเป็นสาเหตุที่ทำให้เจ้าบิ๊กติดคุกอีก" พิมพาภรณ์ร่ายยาว "แต่หนูว่าเรื่องนี้ลุงไม่ผิด หนูไม่ผิด ผิดที่ไอ้บิ๊กต่างหาก ขืนหนูอยู่กับมัน หนูมีแต่ตายกับตาย"

"ใช่แล้ว..." ลุงพลพยักหน้า "หนูคิดถูกแล้ว"

"แต่หนูอยากฟังจากปากลุงจริง ๆ นะคะลุงพล" พิมมี่เริ่มเข้าสู่โหมดจริงจัง "หนูอยากรู้ว่าสิ่งที่หมอพลอยพูด เรื่องที่ลุงคิดแบล็คเมล์เธอ มันจริงหรือเปล่า?"

.......เอาแล้วมึง สวรรค์แกล้งกูใช่ไหมเนี่ย? ถ้าตอบตามตรงกูคงอด แต่ถ้าโกหก ก็ได้ไปต่อกับพิมมี่ยาว ๆ ไอ้พลคิด

"จะเงียบทำไมคะ?" พิมมี่ถาม "หรือว่าเป็นเรื่องจริง"

"หมอพลอยเธอโกรธลุงกับพิม ก็เลยกุเรื่องขึ้นมาจ๊ะ" มาถึงขั้นนี้ คิดซะว่าเป็นสุขลาภแล้วกัน สงสัยเรื่องกลับตัวเป็นคนดี เห็นทีต้องยกเลิกวะกู "ไม่ใช่เรื่องจริงเลย ให้ลุงสาบานเลยเอ้า!!!"

มนุษย์ลุงเหลือบมองซ้ายขวา ในใจก็นึกระแวง เพราะมันสาบานกับเด็กสาวในฮาเร็มของมันไปหลายรอบแล้ว แถมมีแต่เรื่องโกหกทั้งนั้น มันชักกลัวแล้วว่าสักวันกรรมต้องตามสนองมันจริง ๆ

"หนูอยากเจอลุงจัง คืนนี้เลยได้ไหม?" พิมมี่เริ่มทำเสียงสั่นเครือ ในขณะที่มือของเธอลูบไล้เนินสามเหลี่ยมที่เกลี้ยงเกลา ผลงานที่ลุงพลฝากเอาไว้ "ตรงนั้นของหนูมันเริ่มแฉะแล้วค่ะลุงพล...หนูอยากเจอลุง"

ลุงพลกลืนน้ำลายดังเอื้อก เมื่อวานก็จัดหนักโดนัทมา แถมพิมมี่ก็โทรมาตามตัวไปปรับความเข้าใจถึงหอพักของเธออีก จะปฏิเสธก็เกรงว่าจะเสียงานใหญ่ เอาไงดีวะกู เอาเหอะ ได้ยามาแล้วนี่หว่า น้องพิมมี่กำลังเหงา ไอ้เรามันคนแก่ใจดี มีเหรอจะไม่ไปเทคแคร์

"งั้นเดี๋ยวลุงไปหานะจ๊ะพิมมี่จ๋า..." ลุงพลกดรีโมตปิดทีวี ก่อนรีบหยิบกุญแจรถมอเตอร์ไซค์ทันที

"ซี้ดดดด....เร็ว ๆ นะคะลุง" พิมมี่ทำเสียงครางกระเส่า นิ้วมือของเธอกำลังบดเบียดติ่งสยิว จนภายในถ้ำสาวเริ่มเปียกแฉะ ทั้งหมดเป็นเพียงแค่การวอร์มอัพ เพื่อรอการปรากฏตัวของลุงพลยอดรัก

...................................................................................

ตัดมาที่ใบเฟิร์น หลังจากที่ออกมาจากโรงหนัง หนุ่มเจมส์ก็ขับรถพาเธอเที่ยวรอบเมืองอย่างมีความสุข หนุ่มเจมส์เหลือบมองใบเฟิร์นเป็นระยะ จนสาวน้อยสังเกตได้

"หน้าเรามีอะไรติดเหรอเจมส์?" ใบเฟิร์นหันไปมองหนุ่มนักเรียนนายร้อยด้วยความสงสัย

"เปล่า...เราแค่ชอบมองเฟิร์น" เจมส์ยิ้ม "เพราะเฟิร์นน่ารัก"

"ปากหวานจังนะช่วงนี้" เนตรชนกยิ้มแก้เขิน "กินอะไรผิดสำแดงป่ะเนี่ย?"

ระหว่างรถติดไฟแดง หนุ่มเจมส์เอื้อมมือจับแขนใบเฟิร์น เด็กสาวมีท่าทีเกร็ง ๆ แต่ก็ยินยอมให้หนุ่มเจมส์ได้ทำตามอำเภอใจ ตอนนี้ใบเฟิร์นเองก็ชักรู้สึกวูบวาบในตัว มันเหมือนกับตอนที่ได้อยู่กับลุงพล จะบอกว่าเธอเองก็รู้ดีว่าหนุ่มเจมส์คิดจะทำอะไรก็ได้

"มือเฟิร์นนุ่มจัง..." หนุ่มเจมส์ออกปากชม "เราจะไม่ลืมสิ่งดี ๆ ที่เกิดขึ้นในโรงหนังนะเฟิร์น วันนี้เรามีความสุขมากจริง ๆ เรารักเฟิร์นนะ"

เนตรชนกยิ้มรับหน้าแดง เธอไม่ตอบอะไร เด็กสาวดึงมือออกจากหนุ่มเจมส์ไปวางไว้บนหน้าตัก พอไฟเขียว หนุ่มเจมส์ก็ขับรถออกตัวเพื่อกลับบ้านทันที เพราะวันนี้ป้าอัญชลีและแม่ของเฟิร์นสั่งกำชับว่าอย่าเถรไถล

พอกลับมาถึงบ้าน ป้าอัญชลีและแม่ของเฟิร์นก็จัดแจงเตรียมอาหารเย็นไว้รอ ทุกคนกินข้าวกันอย่างพร้อมหน้าพร้อมตา หนุ่มเจมส์เอาใจใบเฟิร์นเป็นพิเศษ ด้วยการอาสาตักข้าวให้ จนถูกป้าอัญชลีแซว

"จะมีรักในวัยเรียนก็ไม่ว่า แต่อยากให้อยู่ในขอบเขตนะ ทั้งสองคน" แม่ของเฟิร์นพูดขึ้นมาลอย ๆ พอหนุ่มเจมส์ได้ยินก็เลยเปลี่ยนโหมดมานั่งกินข้าวเงียบ ๆ แทน

หลังจากทานข้าวเสร็จ หนุ่มเจมส์และเฟิร์นอาสาล้างจานให้ ใบเฟิร์นขอให้หนุ่มเจมส์เล่นกีต้าร์ให้ฟัง เด็กหนุ่มตอบตกลง ก่อนรีบหยิบกีต้าร์โปร่งคู่ใจบนห้องไปเล่นบนม้านั่งเล่นหิน

หนุ่มเจมส์เล่นกีต้าร์และร้องเพลงคลอไปพร้อมกับใบเฟิร์น จนเวลาล่วงมาถึงสองทุ่ม ป้าอัญชลีเรียกทั้งคู่ให้กลับเข้าบ้าน เจมส์มองหน้าใบเฟิร์นตาหวาน เช่นเดียวกับใบเฟิร์น ดูเหมือนว่าฮอร์โมนในร่างกายของทั้งคู่กำลังเรียกร้องกันและกัน

........................................................

หลังจากอาบน้ำเสร็จ ใบเฟิร์นก็กลับขึ้นห้อง ส่วนป้าอัญชลีและแม่ของเธอก็แยกย้ายเข้านอน ใบเฟิร์นคุยกับเจมส์ที่อยู่อีกห้องทางไลน์ ต้องขอบคุณเทคโนโลยีสมัยใหม่ ที่ทำให้ทั้งสองคนสามารถพูดคุยกันได้โดยไม่มีใครมาขวาง

หนุ่มสาวหยอดหวานกันไปมา จนเวลาล่วงมาถึงห้าทุ่ม สักพักหนุ่มเจมส์เริ่มพูดเรื่องสัปดนในโรงเรียนนายร้อยให้ใบเฟิร์นฟัง ร่างบางดูแปลกใจไม่น้อยกับสิ่งที่เจมส์เล่า โดยเฉพาะเรื่องรถไฟดนตรี ซึ่งมันเป็นวัฒนธรรมการซ่อมของทหาร กล่าวคือการที่ทหารทุกนายในสภาพเปลือยเปล่าจะซ้อนทับกันอีกฝ่าย แล้วใช้มือจูงไอ้นั่นของอีกคนเดินรอบวง

"แหวะ...ลามกอะ!!" ใบเฟิร์นดูรับไม่ได้ในสิ่งที่เจมส์เล่า "นี่อย่าบอกนะว่าเจมส์ชอบอะไรทำนองนี้"

"บ้าเหรอ?" เจมส์รีบตอบกลับมา "เราไม่ได้เป็นแบบที่เจมส์คิด"

"เราไม่เชื่อหรอก" ใบเฟิร์นพิมตอบกลับอย่างเร็ว ก่อนส่งรูปสติ๊กเกอร์กวน ๆ ไปให้

"อยากพิสูจน์ไหมละว่าเราไม่ได้เป็น" หนุ่มเจมส์ออกปากท้า เปิดประตูห้องเฟิร์นดิ

"จะบ้าเหรอ!!" ใบเฟิร์นตอบ "คิดจะทำอะไรของเจมส์อ่ะ"

"ก็คุยในนี้กลัวเฟิร์นไม่เชื่ออ่ะ ว่าเราไม่ได้เป็นเกย์ เราชอบผู้หญิง ชอบผู้หญิงแบบเฟิร์น เฟิร์นก็น่าจะรู้ ป้าเราบอกเฟิร์นแล้วนิว่าเราชอบ เรารักเฟิร์นแค่ไหน?"

พอได้ยินคำหวาน ๆ จากหนุ่มเจมส์ ใบเฟิร์นก็อมยิ้ม ขาอ่อนของเธอบิดไปมาเพราะน้องสาวของเธอเริ่มเปียกแฉะ ด้วยประสบการณ์ เฟิร์นรู้ดีว่าเจมส์ต้องการอะไร รู้ทั้งหมด ต้องขอบคุณลุงพลที่ชอบประสบการณ์เสียว จนทำให้เธอมีวันนี้

"ก็ได้...แต่แป๊ปเดียวนะ เดี๋ยวมีใครมาเห็น" เนตรชนกพิมตอบ พอเห็นหนุ่มเจมส์ส่งสติ๊กเกอร์กลับมา เด็กสาวเลยลุกขึ้นจากโต๊ะแล้วเปิดประตูห้อง ซึ่งเจ้าเจมส์มันยืนรอมาได้สักพักแล้ว

"เจมส์..." ใบเฟิร์นมีท่าทีตกใจเล็กน้อย หนุ่มเจมส์หันมองซ้ายขวาก่อนรีบเดินเข้าห้องใบเฟิร์น และไม่ลืมที่จะกดล็อคประตู

พอกดล็อคประตูเสร็จ หนุ่มเจมส์ ก็แปลงร่างจากหนุ่มขี้อายที่แสนดี เป็นหนุ่มน้อยกลัดมันโผเข้ากอดและจูบใบเฟิร์น ร่างบางพยายามขัดขืนในตอนแรก แต่สุดท้ายเธอก็ต้องยอมแพ้ให้กับแรงปรารถนาของตนเอง

"ขอเราดูนมเฟิร์นหน่อยนะ" นั่นแหละ!! ในที่สุดก็พูดออกมานะ หนุ่มทึ่ม ลีลาแบบนี้ยังห่างชั้นกับลุงพลอยู่มากนะ

"อืม..." ใบเฟิร์นยิ้ม หนุ่มเจมส์เลยใช้มือถกขอบยกทรงออกมา เพราะไม่ทันใจหรือไงไม่ทราบ ใบเฟิร์นเลยยกตัวขึ้นแล้วบอกให้เจมส์ช่วยปลดตะขอยกทรงให้หน่อย หนุ่มเจมส์อ้าปากค้าง ไม่คิดว่าใบเฟิร์นจะเป็นงานเร็วขนาดนี้



"ตอนที่กูได้แฟนกู กูเป็นคนแรกนะเว้ย แฟนกูแม่งนอนนิ่งไม่ทำอะไรเลย เอาแต่นอนตัวเกร็ง หลับตาปี๋จนกูต้องปลอบ ไอ้ห่า เกือบทำควยกูหดเพราะสงสารแล้ว แต่ทำไงได้วะ มาไกลขนาดนี้ต้องสานงานให้จบ" คำบอกเล่าของรุ่นพี่นักเรียนนายร้อยคนนั้นดังก้องในหัวของกันตพล นักเรียนนายร้อยที่หมายปองใบเฟิร์นมานาน

.....ทำไมดูเฟิร์นง่ายจัง? ไม่เหมือนที่รุ่นพี่คนนั้นบอกไว้ เหมือนกับว่าเฟิร์นเคยผ่านเรื่องทำนองนี้มาก่อนยังไงยังงั้นเลย

คืนนี้เจมคงได้ขึ้นสวรรค์กับใบเฟิร์น