🧡 XONLY 🧡

พูดคุยก่อนอ่าน : กลับมาอีกครั้งกับตอนที่สาม ที่ผมเคยเกริ่นไว้ว่าจะมาชดเชยในช่วงเวลาที่หายไปครับ ตอนนี้ไม่มีฉากเสียวนะครับ เน้นเนื้อเรื่องเป็นหลัก

ตอนนี้พิเศษหน่อย ตรงที่มีตัวละครรับเชิญพิเศษ นั่นคือ "ยุภา" เมียรักของลุงพลที่ตายไปเมื่อห้าปีก่อนด้วยโรคมะเร็ง ถ้าแฟน ๆ มนุษย์ลุงจำกันได้ ผมมักจะเขียนให้ลุงพลพูดถึงยุภาบ่อยหน่อยในช่วงแรก ๆ ครับ



เหนือสิ่งอื่นใด นี่คือตอนที่ไขปริศนาอดีตชาติของลุงพล ว่าแกมีที่มาที่ไปยังไง ส่วนแกจะได้รับพลังพิเศษอะไรยังไง ขอให้ติดตามเองแล้วกัน และตอนนี้ ยัยอุ๊จะได้เผชิญหน้ากับลุงพลแบบจริง ๆ จัง ๆ เป็นครั้งแรกแล้วนะครับ ตอนนี้ไม่ซ่อนครับ ขอให้สนุกกับการอ่าน

ไหน ๆ ก็ไหน ขอทำผลโหวตวัดคะแนนความนิยม นางเอกหลัก 6 คนของภาคแรกนะครับ (ใบเฟิร์น,โดนัท,พิมมี่,นาถ,หมอพลอย,อุ๊) ไม่ได้ตั้งผลโหวตมานานแล้ว ขอลองดูหน่อยดีกว่า ว่าใครชอบนางเองคนไหนบ้าง ฮ่าๆ



............................................................................


"ที่นี่ที่ไหนวะเนี่ย?" ชุมพลตื่นขึ้นมาจากภวังค์ และพบว่าตัวเองกำลังเดินบนเส้นทางที่เต็มไปด้วยหมอกขวัญ มันนึกถึงเหตุการณ์ล้มรถเมื่อไม่นานมานี้ สิ่งสุดท้ายที่มันนึกออกคือรถมอเตอร์ไซค์ของมันถูกรถแท็กซี่เบียดมาชนจนเสียหลัก ส่วนมันก็ล้มลงหัวฟาดพื้นเสียสติ

"กูตายแล้วเหรอวะเนี่ย? กูใส่หมวกนะ!!" ลุงพละกำลังพยายามทบทวนสิ่งที่เกิดขึ้น มันเหลือบมองพื้นที่โดยรอบก็ไม่พบเจอใคร มนุษย์ลุงเดินต่อไปเรื่อย ๆ ก็ต้องพบกับสิ่งที่ทำให้มันต้องตกใจ นั่นคือภาพของยุภาเมียรักสมัยยังสาวที่ล่วงลับไปเมื่อหลายปีก่อน

"พี่พลทางนี้ค่ะ ภาอยู่นี่" เสียงหวาน ๆ ของเมียรักผู้ล่วงลับดังขึ้น ทำเอาชุมพลต้องขมวดคิ้วหนักขึ้นด้วยความสงสัยว่าตกลงมันตายแล้วใช่หรือไม่

"ภา? อยู่นี่ได้ไง ภาตายไปแล้วไม่ใช่เหรอ?" มนุษย์ลงขมวดคิ้ว แต่ยังไม่ทันจะได้ตอบอะไร ยุภาเมียรักก็จับมือลุงพลด้วยสีหน้ายิ้มแย้มและมีความสุข

"ใช่แล้วค่ะพี่พล ภาตายแล้ว" ยุภาตอบ "แต่ไม่ต้องกลัวนะคะพี่พล ยังไม่ถึงเวลาของพี่พล ภาจะพาพี่พลกลับไปเอง แต่ก่อนอื่น ภามีอะไรให้พี่พลดู ตามภามาซิคะ"

"จ๊ะ...." ชุมพลพยักหน้า พอรู้สึกตัวอีกทีก็เดินตามยุภาไป ด้วยความสงสัย นักการจอมหื่นเลยเอ่ยปากถามเมียรักถึงความเป็นมาของที่นี่ "ที่นี่มันที่ไหนเหรอภา? มันเหมือนจริงมาก ตกลงพี่ไม่ได้ฝันไปใช่ไหม?"

ยุภาไม่ได้ตอบอะไร หญิงสาวยังจูงมือพาชุมพลคนรักเดินตามทาง จนในที่สุด ก็มาถึงบ้านเก่า ๆ หลังหนึ่งที่จังหวัดสระบุรีสมัยตอนยังเป็นเด็ก

"นี่มัน....บ้านเก่าพี่นี่?" ชุมพลขมวดคิ้วด้วยความสงสัย ยุภายิ้มไม่ได้ตอบอะไร ทันใดนั้นก็ปรากฏภาพขึ้นมาลาง ๆ มันเป็นภาพที่ซ้อนขึ้นมาอีกชั้น เป็นภาพที่เหมือนกับเป็นศาลาทรงไทยที่ถูกสร้างอย่างวิจิตรตระการตา มันเหมือนกับเป็นสวรรค์ชั้นฟ้าเลยทีเดียว "นี่มันอะไรกัน?"

"ความลับอดีตชาติของพี่ไงคะ" ยุภาตอบ พลางมองค้อนใส่สามี "พี่พลนะพี่พล เจ้าชู้มาตั้งแต่ชาติปางก่อน"



"อะไรนะ?" ชุมพลขมวดคิ้ว เบ้ปากด้วยความอึ้ง ในใจก็คิดว่าใครมาอำมันเล่นเนี่ย ชักไม่สนุกแล้วนะ แต่อีกใจก็รู้สึกตื่นเต้น เพราะมันตรงกับคำทำนายของหมอดูตาบอด ที่ทำนายชีวิตมันไว้ตอนสมัยยังหนุ่ม

"ชาติก่อนมึงเป็นเทวดา มึงหลงรักนางรำบนสวรรค์ พอนางไม่รับรัก มึงเลยอาละวาด จนถูกส่งลงมาเกิดบนโลกมนุษย์เพื่อชดใช้เวรกรรม ดวงตอนแก่มึงจะโชคดีเรื่องผู้หญิง แต่มันก็เหนื่อยทั้งกายและใจ เพราะมันเป็นวิบากกรรม" หมอดูตาบอดร่ายยาว

"เห็นหรือยังคะพี่พล?" ยุภาถาม เมื่อภาพตรงหน้าเริ่มชัดเจนขึ้น มันเป็นภาพของ ชายสูงวัยอายุราว ๆ 50 – 60 ปี ในชุดการแต่งกายแบบโบราณที่ดูสวยงาม เครื่องแต่งกายประดับด้วยทองคำ มันเป็นภาพของเทวดาที่สามารถพบเห็นได้ตามโบสถ์วัดทั่วไป ชุมพลถึงกับขมวดคิ้วด้วยความทึ่ง เมื่อเห็นภาพของเทวดาองค์หนึ่งที่มีรูปร่างหน้าตาคล้ายกับตนเอง กำลังคุกเข่าอยู่

"ท่านท้าวชุมพลศักดา" เสียงดังกังวาลย์ดังขึ้น แต่ไม่ทราบว่านั่นเป็นเสียงของใคร แต่ชุมพลรับรู้ได้ว่านั่นคือเสียงของเทวดาผู้ทรงอำนาจเหนือเทวดาทั้งปวงบนสรวงสวรรค์ "ท่านกระทำการครั้งนี้เพราะความโกรธจนทำให้สวรรค์ชั้นฟ้าต้องปั่นป่วน ท่านมีความผิดนัก เห็นทีข้าต้องลงโทษท่าน"

"ข้าพระพุทธเจ้าขอน้อมรับความผิดแต่เพียงผู้เดียวพระพุทธเจ้าขา" ท้าวชุมพลศักดาพนมมือไหว้เหนือหัว "หากแต่ข้าพระพุทธเจ้าขอให้ท่านละเว้นโทษนางรำทั้ง 12 องค์เสียเถิด ทั้งหมดนี้เป็นความผิดของข้าพระพุทธเจ้าเพียงคนเดียว พวกนางเหล่านั้นล้วนไม่ผิด"

"ข้าชื่นชมในจิตใจของท่านนัก ท่านท้าวชุมพลศักดา แต่กฎย่อมเป็นกฎ เห็นทีจะผ่อนปรนเสียมิได้ นางรำทั้ง 12 ล้วนเป็นสาเหตุที่ทำให้ท่านกระทำการครั้งนี้ อีกทั้งนี่ยังไม่ใช่ครั้งแรกที่พวกนางกระทำผิด เพราะฉะนั้นข้าได้ตัดสินใจแล้ว"

"แต่...." ท้าวชุมพลศักดาพยายามคัดค้าน แต่ก็ไร้ผล

"ข้าตัดสินใจแล้วท่านท้าวชุมพลศักดา ท่านมีความผิดหนัก หากแต่ความดีที่ท่านได้กระทำมานั้นนับได้ว่ามากมาย ข้าจะส่งท่านลงไปเกิดยังโลกมนุษย์เพื่อใช้บุญกุศลที่ท่านได้กระทำมาบนสวรรค์แห่งนี้ รวมไปถึงชดใช้บาปกรรมที่ท่านได้ทำให้สวรรค์วุ่นวายเพียงเพราะนางรำทั้ง 12 องค์ ท่านท้าวชุมพลศักดา จนกว่านางรำทั้ง 12 องค์จะชดใช้กรรมที่กระทำกับท่าน ท่านจึงจะกลับขึ้นมาบนสรวงค์สวรรค์แห่งนี้ได้อีกครา เพื่อการนั้น ข้าจะมอบพลังพิเศษให้ท่านเพื่อลุล่วงภารกิจ"

"ถ้าเช่นนั้น ข้าพระพุทธเจ้าขอทูลลา...." ท้าวชุมพลศักดาพนมมือกราบแนบพื้น ก่อนที่ร่างกายจะกลายเป็นแสงมุ่งลงสู่พื้นโลก ลุงพลที่เฝ้าดูเหตุการณ์ได้แต่อึ้งกับสิ่งที่เกิดขึ้น

"เป็นไงบ้างคะพี่พล?" ยุภาหันมาถามคนรัก "เหลือเชื่อไหมล่ะ?"

"นี่ยุภาไม่ได้อำพี่เล่นใช่ไหม?" มนุษย์ลุงยังไม่ค่อยอยากจะเชื่อกับสิ่งที่เกิดขึ้น "นี่ไม่ได้ล้อกันเล่นใช่ไหม?"

"ถึงเวลาแล้วล่ะ พี่ต้องกลับไปแล้ว ไว้เจอกันนะคะพี่พล ภารักพี่เสมอค่ะ" ยุภาถอยห่างจากชุมพล ร่างของเมียรักเลือนหายไปกับสายหมอก

"เดี๋ยว!!?? ยุภา!!!??" ชุมพลพยายามเรียกชื่อเมียรัก แต่ไม่สำเร็จ ยุภาหายตัวไปกับสายหมอก ประจวบกับเสียงบางอย่างที่สอดแทรกเข้ามาในหัวจนทำเอามันแทบครั้ง

"เร็ว ๆ พาลุงแกขึ้นรถเร็ว!!!" เสียงผู้ชายดังขึ้น พร้อมกับเสียงตะโกนโหวกเหวกและเสียงไซเรน "โชคดีนะที่ลุงแกใส่หมวก ไม่งั้นแย่แน่ ๆ"

ลุงพลที่ได้สติฟื้นขึ้นมาอีกครั้ง ภาพและเสียงยังเบลอไปหมด แต่ภาพเหตุการณ์เมื่อครู่ยังชัดเจนในโสตสัมผัสของมัน ร่างของมันถูกหน่วยกู้ภัยช่วยกันยกขึ้นเปลเพื่อส่งโรงพยาบาล ซึ่งก็ไม่ใช่ที่ไหน เป็นโรงพยาบาลเดียวกับที่เหล่าบรรดาเมีย ๆ ทั้งหลายของมันทำงานนั่นเอง

.............................................................................................

ตัดมาที่ฝั่งนาถลดา ที่กำลังเผชิญหน้ากับหทัยรัตน์ สาวน้อยจากปักษ์ใต้หน้าถอดสีเมื่อเห็นรุ่นพี่ปรากฏตัวตรงหน้า

"ทำไมเป็นคนแบบนี้นาถ?" ยัยอุ๊เปิดประเด็น กับสิ่งที่นาถโพสต์บนโลกโซเชียล "ไม่พอใจอะไรทำไมไม่คุยกันตรง ๆ หลายครั้งแล้วนะนาถ อย่าเยอะเกินไป ไม่พอใจอะไรก็บอกมาตรง ๆ"



"นาถ..." นาถลดาอ้ำอึ้ง ในเมื่อสถานการณ์มาถึงขั้นนี้ เห็นทีเธอเองก็ต้องแสดงจุดยืนบ้าง "นาถแค่บ่นแค่ระบายในพื้นที่ส่วนตัวของนาถนี่ค่ะ ไม่เห็นว่ามันจะเป็นอะไรเลย ทำไมพี่อุ๊ถึงต้องหัวร้อนด้วย"

"ไม่หัวร้อนได้ยังไง?" ยัยอุ๊มองนาถลดาตาขวาง "นาถพูดถึงพี่ชัด ๆ บอกมาเลยนาถจะเอายังไง พี่สงสัยในจุดยืนของเรามานานแล้วว่าตกลงจะอยู่ฝั่งใครกันแน่ ฝั่งพี่หรือฝั่งคู่เลสนั่น!!"

"นาถไม่อยู่ฝั่งใครทั้งนั้นค่ะ นาถมีสมอง มีความคิด คิดเองได้" สาวน้อยจากปักษ์ใต้ตอบ "จะให้นาถพูดตรง ๆ ก็ได้นะ พี่อุ๊น่าจะทบทวนตัวเองบ้างนะคะ ว่าทำไมเพื่อน ๆ และรุ่นน้องถึงไม่ได้ชอบหน้าพี่อุ๊สักคน"



"มันจะมากไปแล้วนะนาถลดา!!!" ยัยอุ๊ถึงกับฟิวส์ขาด ยกมือขึ้นหวังตบล้างน้ำรุ่นน้อง แต่เพื่อนรักหนูนาถอย่างหนูอีฟปรากฏตัวมาทันเวลาพอดี

"อย่าคะพี่อุ๊!!!" น้องอีฟที่พึ่งอาบน้ำเปลี่ยนชุดเสร็จรีบวิ่งเข้ามาขวาง "มีอะไรค่อยพูดค่อยจ่าเถอะคะพี่อุ๊"



"หลีกไปอีฟ!!!" สาวอุ๊ไม่ฟังคำขอร้องของน้องอีฟ จะตบล้างน้ำนาถลดาให้ได้ เห็นหน้าตาแบ๊ว ๆ แบบนี้แสบเอาเรื่องทีเดียว

"คิดว่านาถกลัวเหรอคะพี่!?" นาถลดาไม่ยอมเลิกรา สาวน้อยจากหาดใหญ่พร้อมพิสูจน์ว่าสาวใต้เวลาโหดก็เอาเรื่องเหมือนกัน "นาถก็เบื่อกับพฤติกรรมชอบวุ่นวายเรื่องของคนอื่นเหมือนกันนั่นแหละค่ะ ถามตรง ๆ นะคะพี่อุ๊ พี่มีปัญญาทางสมองหรือเปล่า?"

"ยัยนาถ!!!" พอได้ยินคำนี้ หทัยรัตน์ถึงกับขวัญออกหู "หลีกไปยัยอีฟ!!! วันนี้ถ้าแม่ไม่ตบยัยนี่สั่งสอน สงสัยนอนไม่เป็นสุขแน่ ๆ"

"ก็มาเลยซิคะพี่อุ๊!!!" นาถลดาท้าทาย "หลีกไปนะอีฟ!!! หลีก!!!"

"โอ้ย!!! ใจเย็นก่อนซิทั้งคู่!!!" น้องอีฟ เจ้าของฉายานางงามมิตรภาพประจำวิทยาลัยพยาบาลพยายามกันทั้งสองฝ่ายสุดชีวิต โชคดีที่น้องหมวยที่ได้ยินเสียงรีบวิ่งเข้ามาห้ามทัพทันที "หมวย!! ช่วยด้วยเร็ว!!"

"หยุดนะคะพี่อุ๊!!? นาถก็ด้วย!!" น้องหมวยเข้ามาช่วยกันนาถลดา ส่วนน้องอีฟก็กันพี่อุ๊ "นี่มันเรื่องอะไรกันคะ?"



"ถามยัยเพื่อนตัวแสบของเราทั้งสองคนดูซิ!!" ยัยอุ๊ชี้หน้านาถลดา "ตอนกลางค่ำกลางคืนไปเดินอะไรแถวห้องพักนักการภารโรง ห๊า!!"

"หนูแวะไปเข้าห้องน้าเหอะ!!" นาถลดาตอบอย่างฉุนเฉียว "ลงมาจากวอร์ดคนไข้ หนูปวดท้อง ก็เลยมองหาห้องน้ำแถวนั้น แล้วห้องน้ำตรงนั้นมันใกล้ที่สุด หนูผิดเหรอคะ? นี่พี่คิดว่าหนูทำเรื่องบัดสีบัดเถลิงหรือไง ขอโทษนะคะ หนูว่าตัวพี่นั่นแหละที่คิด ในหัวของพี่มีแต่เรื่องชาวบ้านและคิดเรื่องอกุศลต่ำทรามไปวัน ๆ"

"ยัยนาถ!!!" หทัยรัตน์แผดเสียงดังแสบแก้วหู "มันจะมากไปแล้วนะ!!"

"นี่พวกเธอ หยุดได้แล้ว!!" อาจารย์ประจำหอพักนักศึกษาหญิงเดินเข้ามาห้ามศึก หลังจากมีคนไปรายงานว่าสองสาวรุ่นพี่กับรุ่นน้องทะเลาะกัน "เกิดอะไรขึ้น ทะเลาะกันเรื่องอะไร ห๊ะ!!?? มานี่เลย ทั้งคู่

สุดท้ายนาถลดาและหทัยรัตน์เลยต้องสงบปากสงบคำ ทั้งคู่มองหน้ากันอย่างเอาเรื่อง ก่อนเดินตามอาจารย์ประจำวิทยาลัยพยาบาลเพื่อให้ปากคำถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น เช่นเดียวกับน้องอีฟและน้องหมวยที่อยู่ในเหตุการณ์เช่นกัน

.........................................................................................................

ตัดมาที่น้องพิมมี่ เด็กสาวนั่งกระวนกระวายรอคอลุงพล จนรู้สึกทนไม่ไหว เลยโทรศัพท์ไปหาลุงพลเกือบ 10 สาย แต่อีกฝ่ายไม่รับ จนน้องพิมมี่เริ่มโกรธและคิดไปไกลว่าลุงพลเบื่อเธอแล้ว

"ถ้าโทรครั้งนี้ไม่ติด เราเห็นดีกันแน่ลุงพล!!!" พิมมี่ทิ้งระยะเวลาไว้สักพัก เหลือบมองเวลาเกือบสี่ทุ่ม เลยโทรไปอีกครั้ง คราวนี้โทรติด ร่างอวบเลยยิงคำถามใส่ลุงพลแบบไม่มียั้ง!!

"ไหนว่าจะมาคะลุงพล!! พิมรอลุงมาตั้งนานแล้วนะ ทำไมทำแบบนี้คะ!!" พิมพาภรณ์ระเบิดอารมณ์ออกมา "ถ้าไม่อยากมาก็บอกตรง ๆ เถอะค่ะ อย่ามาทำตัวเล่นขายของแบบนี้ พิมไม่ใช่เพื่อนเล่นนะคะ!!"

"เดี๋ยว ๆ ใจเย็นก่อนคุณ ผมไม่ใช่ลุงพล ผมเป็นเจ้าหน้าที่กู้ภัย คุณเป็นญาติกับลุงพลใช่ไหม?" เสียงผู้ชายที่ดูยังหนุ่มยังแน่นตอบแทนลุงพลยอดรัก ทำเอาพิมมี่ตกใจ

"ค่ะ?" ร่างอวบเหลือบมองเบอร์ที่โชว์บนหน้าจอสมาร์ทโฟน นี่เบอร์ลุงพลแน่นอน เธอไม่ได้โทรผิด "คุณเป็นใครคะ แล้วลุงพลอยู่ไหน ชั้นจะคุยกับลุงพล"

"ถ้าหมายถึงลุงพล ตอนนี้ผมกำลังนำตัวเข้าโรงพยาบาลอยู่ครับ พอดีว่าลุงแกประสบอุบัติเหตุ" หนุ่มนักกู้ภัยตอบ "อ่า...พอดีเลย ลุงแกได้สติแล้ว คุยไหวไหมลุง? คุณเป็นอะไรกับลุงแกครับ เป็นญาติหรือเปล่า?"

"ค่ะ..." พิมมี่ตอบอย่างรวดเร็ว นี่ถ้าตอบว่าเป็นเมีย คงวุ่นวายพิลึก "ลุงพลเป็นยังไงบ้างครับ?"

"ลุง มีคนโทรมาหา เป็นผู้หญิง สงสัยเป็นญาติลุง คุยไหวไหม?" เสียงหนุ่มนักกู้ภัยที่กำลังถามอาการลุงพลดังขึ้น "โอเค ลุงแกบอกว่าไหว เดี๋ยวคุยกันนะครับ"

"พิม..." ลุงพลตอบด้วยน้ำเสียงแหบพร่า "ขอโทษที ลุงว่าจะไปหาพิม แต่มีปัญหานิดหน่อย"

"ลุงไม่เป็นอะไรมากใช่ไหมคะ?" พิมมี่ตอบด้วยความเป็นห่วง "เพราะพิมแท้ ๆ ลุงเลยเป็นแบบนี้"

"ลุงไม่เป็นไร...โอยยยย" มนุษย์ลุงตัวแสบร้องเสียงหลง "ปวดหัว..."

"โอเค ๆ แค่นี้ก่อนแล้วกัน" หนุ่มนักกู้ภัยหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา "เอางี้นะครับ ผมจะพาคุณลุงไปที่โรงพยาบาล"

"ห๊า..." พิมมี่อ้าปากค้าง เพราะโรงพยาบาลที่ว่าคือโรงพยาบาลเดียวกับที่หมอพลอยทำงาน นี่เธอต้องไปเจอกับหมอพลอยอีกแล้วเหรอ? แต่สุดท้าย เพราะความเป็นห่วงลุงพล พิมมี่เลยรีบแต่งตัวแล้วลงจากหอโบกรถแท็กซี่ ไปที่โรงพยาบาลทันที

"รอพิมก่อนนะคะลุงพล" พิมมี่นึกในใจ ขณะกำลังนั่งรถแท็กซี่มุ่งตรงไปยังโรงพยาบาล บางทีเธอก็คิดว่าเธอทำเกินไปหรือปล่า แต่ชั่วโมงนี้ ใครจะไปสนล่ะ ในเมื่อลุงพลดีกับเธอมากขนาดนี้ แถมยังมอบชีวิตใหม่ ที่ไม่มีผู้ชายจัญไรอย่างไอ้บิ๊กมาตามตอแยอีก

.............................................................................................

ตัดมาที่ช่วงเช้าของอีกวัน ลุงพลเข้ารับการรักษาตัวที่ห้องผู้ป่วยรวม คุณหมอได้มาวินิจฉัยอย่างละเอียดและได้ข้อสรุปว่านอกเหนือจากรอยแผลถลอกและฟกช้ำแล้ว ยังต้องตรวจสอบระบบประสาทและสมองอีกครั้ง ทำให้ลุงพลต้องลาป่วยอีกรอบ เมื่อคืน ทางฝั่งหนูพิมมี่รีบมาเยี่ยมและชำระเงินค่าพยาบาลบางส่วนให้เพราะความเป็นห่วง

"เดี๋ยวลุงออกไป ลุงคืนเงินให้นะพิม..." ลุงพลที่นอนพักบนเตียงเอ่ยปากกับเมียสาม "ลุงโทรไปบอกให้ลูกลุงรู้แล้ว เรื่องเงิน ไม่ต้องกลัวนะพิม ขอบใจที่พิมเป็นห่วงเป็นไยลุงขนาดนี้ ถ้าไม่ได้พิม ลุงคงแย่"

"ลุงต้องไม่เป็นไรนะคะ" พิมมี่ยิ้มทั้งน้ำตา ก่อนหยิบมือของลุงพลขึ้นมาแนบที่แก้มของเธอโดยไม่สนใจว่าหมอและพยาบาลที่รายงานอาการจะคิดยังไง



หลังจากที่พิมมี่กลับไป ลุงพลก็นอนหลับพักผ่อนด้วยฤทธิ์ยา จนถึงช่วงเช้า มันลืมตาตื่นขึ้นเมื่อพยาบาลเข้ามาตรวจอาการรอบแรก

"ขอตรวจวัดไข้หน่อยนะคะ..." เสียงพยาบาลสาวดังขึ้น "เดี๋ยวสาย ๆ หมอพลอยจะมาตรวจอาการอีกครั้งนะคะลุงพล"

"ครับ..." ลุงพลหลับตา ในใจก็รู้สึกกระชุ่มกระชวย เพราะจะได้เจอคุณหมอสาวคนสวยที่พึ่งถูกมันกระทำชำเราไปเมื่อไม่กี่วันก่อน พอคิดถึงหน้าหวาน ๆ ของหญิงสาวผู้สูงศักดิ์ก็ทำเอาหัวรบนิวเคลียร์รัสเซียปึ๋งปั๋งขึ้นมาอีกครั้ง

...............................................................................

ทางฝั่งหมอพลอย วันนี้เธอเดินทางมาทำงานด้วยรถยนต์ Toyota Prius สีขาว คันโปรด ในใจของเธอยังคิดถึงเหตุการณ์ที่ลุงพลกระทำกับเธอเมื่อคืนวาน จนทำให้เธอต้องลาป่วยหนึ่งวัน ตอนแรกหมอพลอยตั้งใจจะลาเพิ่มอีกวัน แต่เพราะหน้าที่ เลยทำให้คุณหมอสาวต้องมาทำงานที่ค้างไว้ให้เสร็จ



หลังจากที่จอดรถเสร็จ หมอพลอยก็เดินลงมาจากรถ ร่างสูงพยาบาลทำตัวเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น บาดแผลตรงหว่างขาที่ถูกลุงพลคนโฉดเปิดพรมจรรย์ยังไม่หายสนิท แต่เธอต้องอดทนและวาดมาดให้สมกับเป็นเจ้าหญิงน้ำแข็งของวิทยาลัยพยาบาล

"สวัสดีค๊า..." หมอพลอยเอ่ยปากทักทายพยาบาลและผู้ช่วยที่มาทำงานก่อนหน้า "เมื่อวานต้องขอโทษด้วยนะคะ พลอยไม่ไหวจริง ๆ"

"ไม่เป็นไรคะหมอ" ผู้ช่วยสาววัยกลางคนตอบ "เอ่อ หมอพลอยคะ จำลุงได้ไหม เมื่อคืนแกล้มรถ อาจารย์หมอฝากให้หมอพลอยช่วยไปดูอาการลุงแกให้หน่อยนะคะ"

"อะไรนะ?" หมอพลอยถึงกับขมวดคิ้วเพราะความตกใจ ในนึงก็นึกแช่งให้ลุงพลตาย แต่อีกใจก็รู้สึกเป็นห่วง

"หมอเป็นอะไรหรือเปล่าคะ?" ผู้ช่วยเอ่ยปากถาม เมื่อเห็นท่าทางของหมอพลอยไม่สู้ดีนัก

"เปล่าค่ะ เดี๋ยวหมอไปดูให้นะคะ ขอบคุณมากค่ะ" พลอยพรรณทำทีเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น หญิงสาวหยิบแฟ้มงานขึ้นมา แต่ในหัวก็นึกถึงแต่ภาพของลุงพล

.............................................................................................

ตัดมาที่สาวอุ๊ หลังจากที่โดนอาจารย์ประจำหอพักเรียกตัวเข้าไปเฉ่งยับพร้อมกับนาถลดา สาวน้อยจากราชบุรีก็เดินหน้ามุ่ยกลับมาที่หอแล้วนอนพักผ่อน พอตื่นเช้า เด็กสาวก็อาบน้ำแต่งตัวด้วยชุดนักศึกษาพยาบาลสีฟ้า วันนี้เธอต้องขึ้นวอร์ดคนไข้แต่เช้าตามตารางที่นัดไว้

เหนือสิ่งอื่นใด วันนี้พิเศษกว่าวันไหน เพราะเธอจะได้ติดตามหมอพลอยพรรณไปเฝ้าไข้ผู้ป่วย ยัยอุ๊รู้สึกแปลกใจในท่าทีของหมอพลอยมาตั้งแต่เมื่อวาน จะว่าเธอคิดมากไปก็ไม่ใช่ เธอรู้สึกว่าหมอพลอยไม่เหมือนเดิม

"อุ๊ช่วยพี่หน่อย เอาข้าวเช้าไปเสิร์ฟที่ห้องนั้นที A-69" พยาบาลรุ่นพี่เอ่ยปากทั่งหทัยรัตน์ที่ยังเป็นเด็กฝึกหัดอยู่ "ลุงพลแกพักอยู่ห้องนั้น เมื่อคืนแกล้มรถ"

"อะไรนะ!!??" ยัยอุ๊ถึงกับหน้าถอดสี เมื่อกำลังจะได้เผชิญกับโจทย์คนสำคัญอย่างตาภารโรงเฒ่าสุดหื่นอย่างชุมพล ที่ทำให้เธอต้องผิดใจกับเพื่อนและน้อง ๆ ในวิทยาลัยพยาบาลมาหลายคนแล้ว

..........................................................................................................

สาวอุ๊ เข็นรถเสิร์ฟข้าวเช้า ที่มีข้าวต้มทรงเครื่องและผลไม้เป็นอาหารหลัก ในใจก็นึกโกรธที่ต้องมาทำอะไรแบบนี้ กับอริหมายเลขหนึ่งอย่างตาภารโรงเฒ่าจอมหื่นอย่างชุมพล

"ข้าวเช้าค๊า" ยัยอุ๊เคาะประตูห้อง ในใจก็คิดว่าเอาวะ ใจดีสู้เสือ ลุงแกหมดฤทธิ์อยู่ คงทำอะไรไม่ได้

สาวน้อยจากราชบุรีเปิดประตูห้องเข้าไป และพบกับลุงพลที่กำลังนอนพักรักษาตัว มีสายน้ำเกลือเสียบที่ข้อมืออยู่ ชุมพลยิ้มให้กับหทัยรัตน์เป็นการทักทาย

"สวัสดีจ๊ะ..." ชุมพลยิ้มทักทาย "นั่นน้องอุ๊เหรอ?"

สาวอุ๊ทำหน้าบึ้งใส่ ไม่ตอบอะไร เธอจัดแจงอาหารเช้าให้ลุงชุมพล โดยไม่สนใจว่าอีกฝ่ายกำลังพูดอะไร

"กับข้าวพร้อมแล้วนะคะ" สาวอุ๊มองลุงพลตาขวาง ไม่รู้ว่าตาแก่คนนี้จะมาไม้ไหน "ทานเองได้นะคะ"

"ลุงไม่สบาย...โอยยย" ลุงพลออดอ้อนเสียงหวาน "ช่วยปรับเตียงให้ลุงหน่อยซิ ลุงลุกไม่ไหว"

หทัยรัตน์ทำตามที่ลุงพลสั่งอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ เด็กสาวปรับเตียงให้สูงขึ้น จนพอที่จะทำให้ลุงพลสามารถรับประทานอาหารเช้าได้

"ขอบคุณจ๊ะ..." ลุงพลยิ้ม เมื่อเห็นหน้าที่เต็มไปด้วยอารมณ์บูดของยัยอุ๊ "หนูนี่น่ารักจังเลย"



หทัยรัตน์เหลือบมองด้วยหางตา ในใจก็คิดแค่ว่าจะมาไม้ไหนอีก ไอ้แก่หัวงู

"มีอะไรก็กดกริงเรียกนะคะ หนูไปล่ะ" ยัยอุ๊ตอบแบบตัดบท

"เดี๋ยวก่อนซิ!!!" ชุมพลเอ่ยปากเรียก "อุ๊!!อย่าพึ่งไป"

"อะไรอีก...." หทัยรัตน์หันมามองอย่างหัวเสียง "มีอะไรเหรอคะลุง?"

"ลุงเจ็บแขน ทานเองไม่ไหว ลูก ๆ ลุงก็ยังไม่มา หนูช่วยป้อนข้าวให้ลุงหน่อยซิ" ลุงพลชี้รอยฟกช้ำที่แขน อันที่จริงมันไม่ได้เจ็บอะไรหรอก แต่มันทำฟอร์มไปแบบนั้นเพื่อหาเรื่องใกล้ชิดกับหนูอุ๊ ซึ่งมันเองก็แอบมองมานานแล้วเหมือนกัน

"คงไม่ได้หรอกค่ะ หนูมีธุระต้องไปทำอย่างอื่น ขอโทษด้วยนะคะ" หทัยรัตน์ตัดบท พอจะหันหลังกลับไป ลุงพลคนเจ้าเล่ห์ก็เอ่ยปากทักอีกครั้ง

"หนูคงไม่อยากให้ลุงรายงานหรอกนะว่าหนูละเลยต่อการปฏิบัติหน้าที่ต่อผู้ป่วย" ลุงพลพูดแทงใจดำ "ลุงป่วยอยู่นะอุ๊ ช่วยลุงหน่อยเถอะ ถือว่าทำบุญทำทานให้คนแก่ใกล้ตายคนนี้"

"จะตายก็รีบตายไปเห๊อะ!!" ยัยอุ๊นึกด่าในใจ

"ว่าไงจ๊ะน้องอุ๊?" ลุงพลเอ่ยปากถามนักเรียนพยาบาลอีกครั้ง

"ค๊า...." ยัยอุ๊ตอบด้วยรอยยิ้ม แต่เธอกัดฟันแน่นด้วยความแค้น

อุ๊ตักข้าวต้ม เป่าด้วยปากก่อนส่งให้ลูงพลได้ทาน ลุงพลทานอย่างมีความสุขกว่าที่เคย

"ข้าวต้มนี่หวานจังเลย" ลุงพลยิ้มอย่างอารมณ์ดี

"หวานเหรอ?" อุ๊ขมวดคิ้ว "แปลกจัง ปกติแม่ครัวเค้าไม่ใส่น้ำตาลในอาหารคนไข้นี่น่า"

"สงสัยหวานเพราะมีน้องอุ๊นี่แหละจ๊ะ" ลุงพลหยอดหวานใส่น้องอุ๊ "สงสัยมีคนน่ารักอยู่ข้าง ๆ ลุง ทานอะไรมันเลยหวานไปหมด"

"น้อย ๆ หน่อยลุง" สาวอุ๊ทำเสียงดุ "ลุงหัวหงอกแล้ว อย่าทำตัวแบบนี้ให้เด็กรุ่นลูกรุ่นหลานมันหัวเราะเยาะเอาได้ อีกอย่างหนูมีแฟนแล้ว แฟนหนูเป็นทหารด้วย อย่ามายุ่งกับหนู ไม่งั้นเดี๋ยวจะหาว่าหนูไม่เตือน"

"แหม...ลุงแค่แซวนิดแซวหน่อยเอง" ลุงพลยิ้ม "ป้อนอีกซิจ๊ะ ลุงยังไม่อิ่มเลย"

"หนูว่าลุงทานเองได้นะ แค่นี้เหอะ" ยัยอุ๊วางช้อนบนถาด แต่ถูกลุงพลคว้ามือเอาไว้ จนเด็กสาวร้องตกใจ

"อย่าพึ่งไปซิ เห็นใจคนแก่หน่อยซิจ๊ะสาวน้อย" ลุงพลรุกเร้าหนัก มือที่หยาบกร้านของมันคว้าข้อมือของเด็กสาวไว้แน่น

"ลุงจะทำอะไรน่ะ!!" สาวอุ๊พยายามปัดป้อง จนเสียหลัก ล้มตัวลงไปนอนทับร่างของรุ่งพลที่นั่งอยู่

ทันใดนั้น เสียงเคาะประตูดังขึ้น หมอพลอยพรรณในชุดกาวน์สีขาวเปิดประตูมาพร้อมกับผู้ช่วยพยาบาลอีกหนึ่งคน ถึงกับตกใจกับภาพตรงหน้า

"อุ๊!!!ลุงพล!!!ทำอะไรกันอยู่คะ???" หมอพลอยพรรณเอ่ยปากถามด้วยความรู้สึกที่ไม่อยากเชื่อสายตา ใจหนึ่งก็นึกโกรธ แต่อีกใจก็รู้สึกหึงหวงอย่างบอกไม่ถูก

..........นี่อย่าบอกนะว่า แกตกหลุมรักลุงพลแล้ว ไม่นะ พลอยพรรณ ไม่นะ!!!

..........................................................................................................

ทางด้านใบเฟิร์นและโดนัท หลังจากตื่นเช้าขึ้นมา ทั้งสองสาวได้ทราบข่าวการเข้ารับการรักษาตัวของลุงพลจอมหื่นเนื่องจากเมื่อคืนลุงแกประสบอุบัติเหตุ ตอนแรกโดนัทตั้งใจจะไม่ไปเยี่ยม เพราะตั้งใจจะตัดขาดกับมนุษย์ลุงจอมหื่นคนนี้ แต่สุดท้ายใบเฟิร์นก็ขอร้องจนสาวทอมใจอ่อน

"แกก็ใจดีเกินไปนะบางที" โดนัทเอ่ยปากกับใบเฟิร์นขณะกำลังเดินทางไปเยี่ยมลุงพลช่วงเช้า



"เอาน่า...อย่างน้อยลุงแกก็ยังมีข้อดีอยู่นะเจ๊" ใบเฟิร์นพยายามเตือนสติเพื่อนรัก

"แกยังตัดใจจากลุงพลไม่ได้" ณิชาทำเสียงดุ "เอาสักทางเถอะ ตกลงจะชอบใครกันแน่ เราเป็นแฟนกันแล้วนะ"

ใบเฟิร์นทำหน้าจ๋อย เมื่อถูกโดนัทดุ แต่สุดท้ายอีกฝ่ายก็เดินจ้ำอ้าวไปไกล จนใบเฟิร์นเดินตามแทบไม่ทัน ในใจของเนตรชนกก็คิดว่าเอาแต่ว่าคนอื่น ตัวเองก็ยังรักลุงพลเหมือนกันนี่หว่า



ระหว่างเดินทาง สองสาวก็เจอกับนาถลดา ที่หอบถุงพลไม้อยู่ โดนัทเลยเอ่ยปากถามน้องรหัสด้วยความสงสัยว่าจะไปไหน วันนี้ไม่มีเรียนเหรอ

"หนู...จะไปเยี่ยมลุงพล" นาถลดาตอบตามจริง "เมื่อคืนได้ข่าวว่าลุงพลเค้าล้มรถ"

"เจริญจริง ๆ น้องรหัสชั้น!!" ณิชาบ่นอย่างหัวเสีย "นี่สงสัยหลงเสน่ห์คนแกไปอีกคน มันน่าเฉือนกะปู๋ให้ห่านมันกินจริง ๆ"

นาถลดามองหน้าใบเฟิร์นด้วยรอยยิ้ม สองสาวต่างรู้ดีว่าโดนัทน่ะเป็นพวกปากร้ายแต่ใจดี สุดท้ายสามสาวเลยเดินร่วมทางไปที่ตึกคนไข้ที่ลุงพลพักรักษาตัว

ระหว่างที่เดินทางไป สามสาวต้องตกใจเพราะได้พบกับบุคคลที่ไม่คาดคิดว่าจะได้พบ นั่นคือ พิมมี่ พิมพาภรณ์ ในชุดนักศึกษามหาวิทยาลัยเอกชนชื่อดัง สาวพิมมี่หันมองมาที่ใบเฟิร์นด้วยรอยยิ้ม

"เฟิร์น!!?? เจอกันอีกแล้ว" พิมมี่เอ่ยปากทักทายใบเฟิร์นอย่างอารมณ์ดี "มาทำอะไรที่นี่เหรอจ๊ะ?"

"พี่พิม..." ใบเฟิร์นถึงกับหน้าถอดสี เมื่อเจอกับพิมมี่ที่นี่ พลางเหลือบมองโดนัทที่มองหน้าพิมมี่ตาขวาง เพราะรู้ดีว่านี่แหละพิมมี่ เมียเบอร์สามที่ลุงพลแอบหมกเม็ดไว้ ส่วนนาถลดาก็ยืนงง เพราะไม่รู้จักพิมมี่แบบเป็นการส่วนตัวมาก่อน

"พี่ใช่ไหมที่ชื่อพิมมี่ พิมมี่ที่เป็นแฟนเก่าคนชื่อบิ๊ก" ณิชาเอ่ยปากถามพิมพาภรณ์แบบตรงไปตรงมา "สงสัยเรามีเรื่องต้องคุยกันยาวแล้วล่ะค่ะพี่"

"น้องรู้จักชื่อพี่ด้วยเหรอ? แล้วเจ้าบิ๊ก น้องรู้จักมันได้ยังไง" พิมมี่ขมวดคิ้วด้วยความสงสัย พลางเหลือบมองแก๊งสามสาววิทยาลัยพยาบาลด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยคำถาม "นี่มันเรื่องอะไรกันคะ? พี่งงไปหมดแล้ว"

นี่รวมพล คนเป็นเมียลุงหรือนี่ น่าอิจฉาตาแก่นี่จริงๆเลยนะครับ




ขอฝากคำเตือน  ก่อนคอมเม้นต์ จากเจ้แว่น
................................................
ใครจะอ่านผลงานทุกตอนในห้องนี้ ถ้าทำตามกติกา-เงื่อนไขนี้ไม่ได้ แล้วรีพลายมักง่ายผ่านไปที หรือ รีพลาย ขอบคุณครับ,ขอบคุณ,ขอบคุณค่ะ,ติดตามครับ,สนุกมากครับ,ติดตามต่อ. อะไรประมาณนี้ จะแบนเลยนะ ขอบคุณมากๆครับ ก็ไม่ต้อง thank,thank you,thx ขี้หมาหลายแหล เหล่านี้ก็อย่าให้เห็น จัดรูดแบนไปยาวๆถ้าเจอ นี่เป็นข้อตกลงไว่ก่อนอ่านระหว่างเจ้าของงาน กับสมาชิก ถ้า รีพลายผิดเงื่อนไขมาหรือ โชว์พาล์วอยู่มานาน โชว์เก๋า โชว์สด โชว์เกรียน ทำมึนลองมาจะแบนเลย เพื่อสมาชิกอีกส่วนที่พร้อมทำตามกติกา เพราะไม่เช่นนั้น รีพลายคุณอาจทำให้ สมาชิกที่ปฏิบัติตามพลอยอดอ่านไปด้วย ฉะนั้นไม่แน่ใจ อย่าพิมพ์เอามักง่ายมั่วๆ..ถ้าคิดว่า กฏนี้มันยากก็ไปหาที่อื่นเสพนะ อย่าเข้ามาใช้มาอ่านงานที่ห้องนี้ อ๋อ ใครโดน pm เตือนถ้ายังมึนจะแบนจาก 6 เดือนเป็น 1ปี. .

กฎที่วางนี่ไม่ได้เขียนเอา ฮา เนอะ แบนจริงใครอยู่นานแล้วคงรู้จัก แว่น ดี..คิดว่า ฉันแบนจริงหรือเตือนเอาสนุกเล่นๆ..อย่าๆลอง เดี๋ยวจะเสียความรู้สึกด้วยรีพลายคุณเอง ทำตามเงื่อนไข ยากอะไร หรือ จะโชว์เกรียน..เตือน,ขอร้อง,ขอความร่วมมือ แล้วเมื่อไม่รักษาสิทธิ์-ประโยชน์คุณเอง ก็แบนไปใช้เวปอื่น. .
................................................................................................................

ได้เวลาเปิดประชุมสภาเมีย โดนสาวๆเอาคืนแน่ หุหุ

  ชอบพิมมี่ ชบพิมมี่ มากกก555

อยากห่อคนแบบพิมมี่กลับบ้าน

สงสัยวันนี้เป็นวันรวมญาติแหงๆ
มากันครบเลยนะ
ท่าทางน่าจะสนุก
ขอบคุณมากๆครับ

ยังไม่เฉลยพลังวิเศษที่ว่าหรือครับ หรือจะเป็นพลังหื่นเกินคนปกติ

เดี๋ยวนะ..พ่อเทวดา..อย่าบอกนะว่าจะมีเมียอย่างน้อย12คนเหมือนอดีตชาติน่ะ..
ไม่ธรรมดาจริงๆ..
ว่าแต่ไหนๆก็โหวตหมอพลอยซะล้นหลามขนาดนี้..จัดหมอพลอยเต็มๆอีกซักตอนสองตอนจะได้มั่ยคร้าบบ..

รวมเมียลุงพลเหรอครับ  ลุงแม่งโคตรโชคดีเลย  เมียเยอะแยะเลย  ขอบคุณครับ  พี่อย่าทิ้งช่วงนานนะเดี๋ยวคนอ่านจะลงแดงตาย

นี่เป็นการปูทางให้น้องอุ๊เข้ามาสู่วงจรของลุงพลแบบมีลุ้นนิดๆแถมได้เห็นส่วนลึกในอารมณ์
ของหมอพลอย อย่างชัดเจนอีกไม่นานคงได้ เห็นบทxxx ของทั้ง2สาวแน่ๆ นางเอกที่ชอบสุด
คือหมอพลอยครับ

 ::HeyHey::อิจฉาลุงพลจริงๆตอนต่อไปมาเร็วๆนะจ๊ะ

นางฟ้ามารวมตัวกันแล้ว คนไข้ชายนอนไม่เป็นสุขแน่ คงจะปวดหว่างขาไปตามๆกัน ลุงพล ลุงอาจจะแค่ฝันไปตอนสมองเบลอนะครับ เอาแค่ 6 ก็พอแล้ว ถ้าได้ 12 คงไม่ตายดีแน่ เป็นห่วงแกอิจฉานะคร้าบ

โดนรวมตัวแล้วสิ เหลือ หมอพลอย กับยัยอุ๊ที่ยังไม่โดน หมอพลอยก็น่าจะเข้าพวกได้ไม่ยากหรอก ดูจากท่าทางแบบนี้ เริ่มหึงลุงแล้ว

โจทย์ร่วมมาเคลียรกันละ

รอลุ้น ว่าเมียคนไหนจะโดนในห้องพยาบาล หรือจะเป็นเมียคนใหม่

แสดงว่าต้องมีเมียถึง 12คน น้องๆเต็งก้อนิ