ตอนที่ 3 คำขอของเพื่อนสาว NC



แม่ค้าคนเดิมเดินยิ้มแฉ่งกลับมาพร้อมถาดอาหารร้อน ๆ กลิ่นหอมฉุยของข้าวผัดกะเพราไก่ ผัดซีอิ๊วหมู และต้มยำกุ้งลอยมาเตะจมูก ตามด้วยน้ำแข็งเกล็ดใสในแก้วที่เนยสั่งมาด้วยความตื่นเต้น

เธอวางจานลงตรงหน้าเนยและผม ก่อนจะขยิบตาให้ผมแบบรู้ทัน แล้วเดินจากไปพร้อมรอยยิ้มเจ้าเล่ห์

เนยไม่รอช้า คว้าช้อนส้อมขึ้นมาก่อนจะตักข้าวผัดกะเพราซึ่งร้อนฉ่าใส่ปากทันที ดวงตากลมโตของเธอเป็นประกายวาววับ ขณะที่ใบหน้าเต็มไปด้วยรอยยิ้มแห่งความสุข เธอเคี้ยวข้าวด้วยความเอร็ดอร่อย เสียงแจ๋วๆ ดังขึ้นทุกครั้งที่เธอพูดถึงรสชาติอาหาร

"อื้อ! ร้านนี้กะเพราหอมมากเลยเติ้ล! แกต้องลอง!"

เธอชี้ช้อนมาทางผม แต่ผมได้แต่ยิ้มแหยๆ

"เออๆ กินไปเลย กูกินร้านนี้ทุกวันจนเบื่อแล้ว"

มือของผมถือช้อนเขี่ยข้าวในจานไปมา ความหิวมันหายไปไหนหมดก็ไม่รู้ สายตาผมได้แต่จับจ้องไปที่เนยอย่างไม่วางตา

"อ่าวเหรอ งั้นฉันไม่เกรงใจละนะ ยังไงมื้อนี้ก็ฟรี ขอกินให้พุงกางไปเลย!"

เธอหันหน้าจ้วงช้อนลงในจานอาหารต่อ แม้เธอจะดูมูมมานไปหน่อย แต่ผมไม่อาจจะละสายตาจากเธอได้เลย

ความน่ารักของเธอในตอนนี้มันช่างเหมือนสมัยเรียนมหาลัยไม่มีผิด ผมจำได้ดี ตอนนั้นเราแทบจะตัวติดกันเหมือนปาท่องโก๋ เราไปไหนไปด้วยกันเสมอ ไปกินข้าว ไปติวหนังสือ หรือแม้แต่ไปเดินงานมหาลัย ใครๆ ก็มองว่าเราจะต้องคบกันแน่ๆ

เพื่อนในคณะถึงขั้นแซวกันระงม

"เมื่อไหร่พวกแกจะได้กันสักทีวะ!"

ผมเองก็ไม่เคยปฏิเสธในใจหรอก ว่าผมมีใจให้เธอจริงๆ ความใกล้ชิดมันทำให้ผมรู้สึกว่าเราคงมีใจให้กัน แต่ผมก็แค่คิดไปเองคนเดียวเท่านั้น

สุดท้ายก่อนจบมหาลัย เนยไปมีแฟน เป็นผู้หญิงที่สวยไม่แพ้เธอเลย ผมจำได้ว่าตอนนั้นหัวใจมันเหมือนแตกสลาย หลังจากนั้นเราก็ห่างกันไป ไม่ได้ติดต่อกันอีกเลย

"เติ้ล! แกกำลังฝันกลางวันอะไรอยู่น่ะ!?"

เสียงแจ๋ว ๆ ของเนยดังขึ้น ดึงผมออกจากภวังค์แห่งความทรงจำ ผมสะดุ้งเล็กน้อย มองหน้าเธอที่ตอนนี้กำลังจ้องผมด้วยคิ้วขมวดเล็กๆ

"เมื่อกี้แกนั่งเหม่อเลย หน้าซีดๆ ด้วย เป็นโรคใกล้ตายหรือไง?"

"ปะ...เปล่า! ใกล้ตายบ้าอะไร?!"

ผมรีบโบกมือแก้ตัว

 "แค่...นึกถึงอะไรเก่า ๆ น่ะ"

ผมยิ้มแหยๆ ก่อนจะเปลี่ยนเรื่อง

"ว่าแต่...ช่วงนี้ชีวิตเป็นไงบ้าง? เห็นแต่งตัวสวยเชียว งานดีเลยมั้ง?"

เนยยิ้มกว้าง ดวงตาเป็นประกายขณะเล่าด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น

"ก็ดีดิ! งานตอนนี้กำลังไปได้สวยเลยล่ะ มีงานแสดงละครเข้ามาด้วย ฉันว่าคิดว่าจะลองดูสักตั้ง!"

เธอตักต้มยำกุ้งซดน้ำซุปดังจ๊วบๆ อย่างเอร็ดอร่อย

"แล้วแกล่ะเติ้ล ชีวิตเป็นไง? มีแฟนแล้วสิท่า ดูท่ากำลังจะไปได้สวยสินะ จาก...เรื่องในห้องเมื่อกี้..."

เธอพูดพร้อมยกคิ้วมองผม สีหน้าเริ่มอ้ำอึ้งเล็กน้อย ใบหน้าเริ่มแดงระเรื่อ ผมรีบโบกมือปัด

"เฮ้ย! ไม่ใช่โว้ย! นั่นแค่...เอ่อ...รุ่นน้องที่ทำงานน่ะ แค่ควงกันไปกินเหล้าเฉย ๆ ไม่ได้มีอะไร!"

ผมพูดแก้ตัวเสียงดังจนตัวเองยังตกใจ สายตาผมจับไปที่เนย เห็นแววตาของเธอเหมือนมีแวบหนึ่งที่ดู...ดีใจ? หรือผมตาฝาดไปกันแน่

"อ่อเหรอ..."

เนยพูดเบาๆ ก่อนจะก้มหน้าตักข้าวต่อ ดูเหมือนเธอจะพยายามกลบเกลื่อนอะไรบางอย่าง ผมเลยฉวยโอกาสถามต่อ

"ว่าแต่...มึงมาหากูวันนี้ มีอะไรหรือเปล่า? จู่ ๆ ก็โผล่มาแบบนี้"

คำถามของผมทำเอาเนยชะงักไปชั่วครู่ ช้อนในมือของเธอหยุดค้าง ใบหน้าแดงก่ำขึ้นมาทันที เธออ้ำอึ้ง ก้มหน้ามองจานอาหารราวกับมันมีอะไรน่าสนใจ

"เอ่อ...ก็...แค่คิดถึงแกน่ะ! นานๆ ทีจะได้เจอกันนี่!"

เธอพูดตะกุกตะกักก่อนจะรีบลุกพรวดขึ้นจากเก้าอี้

"เฮ้ย! ไหนๆ ก็เจอกันแล้ว ไปหาตี้กันต่อดีกว่า! ไปหาอะไรดื่มให้มันสะใจ! ย้อนวันวานสมัยรุ่นๆ ไง!"

"เฮ๊ยเดี๋ยวดิ!"

ผมร้องขึ้น ขมับซ้ายเริ่มปวดจี๊ดจากเมื่อคืน

"เมื่อคืนกูเมาค้างอยู่เลยนะ กูไปไม่ไหวหรอก"

"โถ่! เมาค้างก็ต้องไปถอนสิ!"

เนยหัวเราะร่วน ดวงตาเป็นประกายเจ้าเล่ห์ เธอรีบเข้ามาดึงแขนผมลากออกจากเก้าอี้ทันที

"มาๆ อย่ามัวแต่อืดเลยพ่อหนุ่ม ไปสนุกกัน!"

แรงดึงของเธอแข็งแกร่งกว่าที่คิด ทำเอาผมที่ตัวใหญ่กว่าเธอถึงกับเซไปสองก้าว

"ป้า! คิดเงินด้วย!"

เนยตะโกนเรียกแม่ค้าด้วยน้ำเสียงร่าเริง ก่อนหันมามองผมด้วยรอยยิ้มกว้าง

"วันนี้แกเลี้ยงต่อนะเติ้ล อย่าคิดหนีล่ะ!"

ผมได้แต่ถอนหายใจยาว มองตามร่างของเนยที่เดินนำไปอย่างร่าเริง ใจหนึ่งก็อดยิ้มไม่ได้ เธอยังคงเป็นเนยคนเดิมที่ผมเคยหลงรักสมัยมหาลัย ไม่เปลี่ยนเลยจริงๆ



 *

 *

 *

 



 แสงไฟหลากสีสาดส่องไปทั่วผับ เสียงดนตรีดังกระหึ่มด้วยจังหวะสนุกสนานจนแทบหยุดโยกตัวไม่ได้ ผมกับเนยนั่งกันที่โต๊ะมุมหนึ่งในผับสุดคึกคักใกล้ที่พัก

กลิ่นน้ำหอมผสมกลิ่นแอลกอฮอล์ลอยมาเตะจมูก เนยยกขวดเบียร์ขึ้นรินลงแก้วผมจนเต็มล้นฟองขาวฟูฟ่อง ก่อนจะรินให้ตัวเองแล้วนั่งโยกตัวไปมาบนเก้าอี้ด้วยท่าทางร่าเริง

"มาเติ้ล! ชนแก้ว! หมดแก้วห้ามโกงนะ!"

เธอยกแก้วขึ้น สายตาเป็นประกายท้าทาย

ผมยิ้มมุมปาก ชนแก้วกับเธอแล้วยกดื่มรวดเดียวจนหมด กลิ่นขมของเบียร์ไหลลงคออย่างลื่นไหล

แต่เนยกลับต้องหยีตาแน่น ดื่มไปได้แค่ครึ่งแก้วก็วางลงด้วยท่าทางเซเล็กน้อย ใบหน้าเธอแดงก่ำ มุมปากเปื้อนฟองเบียร์นิดๆ

"เนย...เพลา ๆ ลงหน่อยสิ มึงเมาแล้วนะ"

ผมพูดด้วยน้ำเสียงเป็นห่วง มองหน้าเธอที่ตอนนี้ตาเริ่มเยิ้ม

"เมาอะไรเล่า! ฉันยังอยากสนุกอยู่เลย แกอย่ามานั่งขัดอารมณ์สิ!"

เนยโบกมือไปมา ส่งยิ้มเจ้าเล่ห์ก่อนจะหัวเราะคิกคัก ขณะนั้นเอง เสียงดีเจดังขึ้นตัดผ่านดนตรี

"ทุกคน! มารวมตัวหน้าเวที! สนุกให้สุด!"

"วู้ววววว!..."

เนยร้องดังลั่น ก่อนจะลุกพรวดจากเก้าอี้แล้ววิ่งตรงไปหน้าเวทีทันที

ผมมองตามร่างของเนยที่โยกตัวเต้นอย่างสนุกสนาน ท่าเต้นน่ารักปนเซ็กซี่ของเธอทำเอาคนรอบๆ ส่งเสียงเชียร์ เธอในชุดเดรสแดงรัดรูปที่เพิ่งจะซื้อมาใหม่นั้นเข้ากับทรวดทรงโค้งเว้าสุดสะดุดตา

ผมยกแก้วเบียร์ขึ้นจิบ มองเนยด้วยรอยยิ้มโดยไม่รู้ตัว เธอยังคงเป็นเนยคนเดิม สดใส ร่าเริง และดึงดูดทุกสายตาเหมือนสมัยมหาลัย

เวลาไหลผ่านไป เนยเต้นจนเหงื่อชุ่ม ผมเห็นเธอเดินเซกลับมาที่โต๊ะด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม แต่ก่อนจะถึงโต๊ะ ผู้ชายสองคนหน้าตาน่าสงสัยเดินเข้ามาขวางทางเธอ หนึ่งในนั้นยื่นแก้วเหล้าให้

"น้อง...สนใจไปต่อด้วยกันหน่อยไหม?" "

"เอ้า...ดื่มกับพี่สักแก้วหน่อย พี่เลี้ยงเอง"

อีกคนยิ้มกรุ้มกริ่ม มือเกือบแตะไหล่เนย ทำเธอขมวดคิ้วด้วยความอึดอัดใจ

ผมขมวดคิ้วแน่น วางแก้วลงดังปัง! ก่อนจะลุกพรวดขึ้นมา เดินฝ่าฝูงชนไปถึงตัวเนยทันที

"อ๊ะ!..."

เธอร้องตกใจเมื่อมือของผมโอบเข้าที่ไหล่ของเธอแน่น ดึงเธอเข้ากอดที่อกก่อนเงยหน้ามองหาพวกมัน

"แฟนผมเมาหนักแล้ว คงดื่มกับพี่ไม่ไหว ผมขอตัวพาแฟนผมกลัยนะครับ!"

ผมตัดหน้าทั้งคู่ พูดด้วยน้ำเสียงเด็ดขาดพลางคว้าแขนเนยไว้ ทั้งที่ในใจเต้นตึกตักกลัวพวกมันไม่ยอมถอย

"เฮ้ย! มีแฟนก็ไม่บอก!"

ชายคนหนึ่งบ่นพึมพำอย่างหัวเสีย อีกคนยกมือทำท่าขอโทษก่อนจะถอยไป

ผมถอนหายใจโล่งอก หันไปมองเนยที่ยิ้มหวานให้ผมจนใจเต้นวูบ ดวงตาคู่สวยของเธอเหมือนมีแสงระยิบระยับ

"ขอบคุณแกนะเติ้ล..."

เธอพูดเบาๆ ก่อนจะเซจนต้องยึดแขนผมไว้

"เอ้า! เมาขนาดนี้แล้ว เดี๋ยวกูก็ต้องแบกมึงกลับเหมือนเดิมสินะ?! เฮ้อ..."

ผมบ่นเล็กน้อยก่อนจะก้มลงให้เธอขึ้นหลัง เธอหัวเราะคิกคักแล้วโผขึ้นหลังผมทันที แขนเรียวพาดรอบคอผมแน่น ผมพยุงเธอเดินออกจากผับ เสียงดนตรีค่อยๆ จางลงตามระยะทาง

ขณะเดินไป เนยที่เมาได้ที่เริ่มพูดจาเลอะเลือน

"เติ้ล...แกนี่นะ...หน้าตาแกก็ดี...นิสัยก็เท่....ทำไมป่านี้ถึงยังโสดอยู่ล่ะ?!"

เสียงเธออู้อี้ ศีรษะซบลงบนไหล่ผม

ผมยิ้มอย่างขมๆ

"ก็กู...ยังไม่เจอคนที่ใช่น่ะ"

ผมตอบไปตามจริง หัวใจเต้นแรงขึ้นเมื่อรู้สึกถึงลมหายใจอุ่นๆ ของเธอรดต้นคอ

"อืม..."

เนยเงียบไปครู่หนึ่งก่อนจะพูดต่อด้วยน้ำเสียงมึนเมา

"รู้มั้ย...ที่ฉันมาหาแก...เพราะมีเรื่องอยากให้ช่วยหน่อย..."

"ช่วยอะไร? ว่ามาสิ ถ้ากูทำได้นะ"

ผมถามทันที หันหน้าไปมองเธอเล็กน้อย แต่ก็เห็นแค่ผมยาวที่ปรกหน้า ดวงตาของเธอเบลอจนแทบจะปิดอยู่แล้ว ตอนนี้เธอคงเมาหนักมากไปหน่อย

"ช่วย...ทำลูกให้ฉันหน่อย..."

เธอพูดออกมาเบาๆ แต่คำพูดนั้นเหมือนฟ้าผ่าลงกลางใจ

"ห๊ะ?!"

ผมตาเบิกกว้าง หยุดเดินกึกทันที

"มึงพูดอะไรนะ?!"

ผมหันไปถาม แต่เนยไม่ตอบอะไร ศีรษะของเธอซบลงบนหลังผมแน่นขึ้น ผมได้ยินเสียงหายใจสม่ำเสมอ

เธอหลับไปแล้ว

ผมยืนนิ่งอยู่พักหนึ่ง มองไปที่ถนนยามค่ำคืน รู้สึกถึงน้ำหนักของเนยบนหลังและคำพูดเมื่อครู่ที่ยังวนอยู่ในหัว ภายในหัวใจเต้นแรงจนแทบระเบิด

เนย...มึงพูดจริงหรือแค่ละเมอกันแน่?


ติดตามอ่านต่อได้ที

Readawrite :

Fictionlog :

Tunwalai : #

"ช่วย...ทำลูกให้ฉันหน่อย..." ประโยคเดียว ทำเอาแทบสร่างเมาเลยรึเติ้ล

ประโยคเดียวทำสตั๊นเลย 

เขาบอกว่าทำลูกให้เขาหน่อย

ประโยคของการก่อกำเนิด

คำขอของเพื่อนที่ยากจะปฏิเสธ

กี่คนดีกว่า เติ้ลบอก

 

เต็มที่ เต็มใจ เต็มถังเลยเพื่อน

ช่วยทำลูกเนี่ยนะ

มาวางงาน แล้วก็หลับ จะโดนจัดไหมนะ                      

พูดแล้วหลับต้องจัดสักดอกไหม