พอดีเช็คดูแล้ว มีเนื้อหาที่หายไปส่วนหนึ่ง เลยกลัวจะไม่ต่อเนื่อง
“อย่า แก้ว อย่าพูด...อย่าบอกมันเด็ดขาด ”
เสียงกองคำดังลั่นขึ้น อย่างตกใจเมื่อได้ยินสิ่งที่แก้วคำกำลังเอ่ยต่อเไกรวิทย์ แก้วคำเบือนหน้าไปมองพี่ชายด้วยน้ำตา สั่นหน้าช้าๆ
“มัน สายไปแล้วท่านพี่ พี่เอทำลายพรหมจรรย์แก้วไปแล้ว มดลูกของแก้วกำลังเคลื่อนไหวเตรียมรับน้ำรัก ไม่มีทางที่แก้วจะให้กับท่านผู้นั้นได้แล้ว”
แก้วคำหันไปกล่าวเบาๆ กับไกรวิทย์ที่ยังคงงุนงงกับทุกสิ่งที่ได้ยิน
“แก้ว ถูกท่านพี่เตรียมร่างกายมาตั้งแต่ 8 ขวบเพื่อเตรียมรับเชื้อสายแห่งเทพ ท่านพี่กระตุ้นจิตแก้วให้แยกออกจากอวัยวะเพศ เพื่อให้แก้วแยกความรักออกจากหน้าทีสืบสายพันธ์ แม้แก้วจะรักท่านพี่แต่ก็ไม่สามารถเย็ดได้ เพราะท่านผู้นั้นต้องการแต่เด็กหญิงพรหมจารีย์เท่านั้น”
ไกรวิทย์นิ่งไปกับคำบอกเล่าของเด็กหญิง..แก้วคำสบตาเด็กหนุ่มผู้รับความสาวของตนเองไปโดยไม่เต็มใจแน่วนิ่ง ก่อนเอ่ยเบาๆ
“พี่เอ เย็ดแก้วให้เสร็จเถอะ ”
ไกรวิทย์ สบตากลมโตของเด็กหญิงเบื้องล่างอย่างสับสน
“พี่ พี่ขอโทษ...พี่จำไม่ได้เลยว่าพี่ทำอะไรกับแก้ว”
แก้วคำยิ้มบางๆ ให้อย่างอ่อนระโหย
“แก้ว ไม่โกรธพี่เอหรอก เป็นความผิดของท่านพี่ที่ไปทำร้ายพี่เอกับน้องรินลดา และก็เป็นความผิดของแก้วเช่นกันที่ไม่สามารถรองรับความต้องการของท่านพี่ได้ จนทำให้เกิดเรื่องขึ้น พี่เอไม่ต้องโทษตัวเอง ท่านพี่ตั้งใจบังคับให้พี่เอเกิดความโกรธจนไม่สามารถควบคุมได้ ผู้ที่ข่มขืนแก้วไม่ใช่พี่เอ แต่เป็นอำนาจฝ่ายมืดในตัวพี่เอที่ถูกปราณย้อนกลับปลุกขึ้นมา แก้วไม่โกรธพี่โดยเฉพาะอย่างยิ่ง...”
เด็กหญิงก้มหน้าต่ำ..เลือดถูกสูบฉีดขึ้นบนใบหน้าจนเป็นสีแดงระเรื่อ
“แก้ว ชอบพี่เอมาตั้งแต่ชั้นประถมแล้ว ถ้าแก้วไม่ต้องรับหน้าที่สืบสายพันธ์ แก้วคงพยายามเป็นแฟนพี่เอมานานแล้วล่ะ การได้เย็ดกับพี่เอก็เป็นสิ่งที่แก้วต้องการ พี่เอไม่ต้องโทษตัวเองนะ”
ร่าง ไกรวิทย์หยุดนิ่ง ท่อนลำยังคงแข็งตัวอยู่ในความอบอุ่นรัดรึงของร่องหลืบเด็กหญิง กริยาของเด็กหญิงที่เปิดเผยความในใจยิ่งทำให้เป็นภาพที่กระตุ้นอารมณ์ เพศอย่างรุนแรง ไกรวิทย์ก้มลงจูบริมฝีปากอิ่มเนียนนั้นอย่างช้าๆ ริมฝีปากแก้วคำเปิดรับการแทรกสอดของลิ้นเด็กหนุ่มอย่างเต็มใจ ร่างอวบอิ่มบิดส่ายไปมาใต้แผงอกไกรวิทย์จนรู้สึกได้ถึงการแข็งตัวของหัวนม เม็ดน้อยบนแผ่นอกของเด็กหนุ่ม มือน้อยๆของแก้วคำบีบแก้มสะโพกไกรวิทย์อย่างกระตุ้นเตือนให้เคลื่อนไหว ทำให้แท่งเนื้อแข็งแกร่งเริ่มขยับตัวกระเด้าขึ้นลงรับแรงบีบรัดของร่องเนื้อ อย่างช้าๆ ขณะที่สะโพกอวบอิ่มของแก้วคำก็แอ่นตัวรับการกระเด้าอย่างเต็มใจ มือเด็กหนุ่มเคลื่อนขึ้นมาบีบเคล้นหน้าอกแก้วคำ สัมผัสความตื่นตัวของหัวนมเม็ดน้อยในอุ้งมือ จนร่างเด็กหญิงสั่นระริก
แก้วคำถอนริมฝีปากออก ซุกหน้าลงกับซอกคอไกรวิทย์แน่น ส่งเสียงเบาๆที่ข้างหู
“แก้วไม่เจ็บแล้ว พี่เอให้แก้วเถอะ... ”
ไกร วิทย์พยักหน้ารับ เพิ่มความเร็วกระเด้าถี่ยิบ เสียงเนินนูนปะทะกับหน้าท้องเด็กหนุ่มประสานเป็นจังหวะ ใบหน้าแก้วคำสะบัดไปมาด้วยความเสียวที่พุ่งขึ้นกลบความเจ็บปวด สองมือเด็กหญิงจิกขยุ้มผ้าปูที่นอนแน่น สะโพกยกตัวสูงอัดขึ้นรับการกระเด้าเต็มที่ ร่างงามสั่นสะท้าน...
“อ๊าย...พะ พะ พี่เอ...มาเลย...แก้ว แก้ว..จะ...โอ๊วส์.. ”
พร้อม กับการถึงจุดสุดยอดของเด็กหญิง ความเสียวที่ระดมมายังท่อนปลายลำของไกรวิทย์ก็ระเบิดออกอย่างรุนแรง น้ำรักกระหน่ำฉีดเข้าไปในร่องหลืบจนท่วมทะลักออกมาภายนอก ไกรวิทย์ซบหน้าลงกับอกงามอย่างเหนื่อยอ่อน แต่ก่อนที่แท่งเนื้อจะหดตัว ความรู้สึกของเด็กหนุ่มก็รับรู้ถึงการเคลื่อนไหวแปลกประหลาดของกระแสปราณใน ร่างกาย ที่มีการถ่ายเทปราณอบอุ่นจากร่างเด็กหญิงเข้ามารวมกับปราณคชสีห์อย่างช้าๆ ทำให้เด็กหนุ่มต้องชะงักการถอนแท่งเนื้อออกจากร่างแก้วคำ และพยายามเคลื่อนปราณรองรับปราณที่ตนเองไม่รู้จักเอาไว้..
แก้วคำลืม ตาขึ้นอย่างอ่อนระโหย ใบหน้าเด็กหญิงยิ้มเล็กน้อย ก่อนกระซิบเบาๆ เมื่อสัมผัสได้ว่าผู้รับความสาวไป กำลังเคลื่อนปราณรับปราณสายใหม่เอาไว้
“แก้ว ให้พี่เอทุกอย่าง ที่พี่เอได้ไปนอกจากพรหมจารีย์ของแก้วแล้ว ยังมีปราณจักรวาลที่ท่านพี่ปลุกเอาไว้ในมดลูกแก้วด้วย พี่เอไม่ต้องกังวล มันไม่มีผลร้ายใดๆ ต่อปราณคชสีห์ของพี่เอ แต่จะเพิ่มระดับการรับรู้ของพี่เอให้มากขึ้น ”
ไกรวิทย์โคจรปราณอย่างช้าๆ จนกลับมายังจุดศูนย์ รับรู้ได้ถึงการผสมผสานปราณตามที่เด็กหญิงบอก เด็กหนุ่มสบตาแก้วคำแน่วนิ่ง
“สิ่งที่พี่ทำไปพี่จะรับผิดชอบ พี่จะไปบอกท่านพ่อท่านแม่ให้มาหมั้นแก้วเอาไว้ก่อน แล้วจะ... ”
นิ้วเรียวงามของเด็กหญิงยกขึ้นปิดปากชายหนุ่มไว้ ก่อนตอบอย่างมั่นใจ
“สิ่ง ที่เกิดขึ้นระหว่างแก้วกับพี่เอไม่ใช่ความรัก มันเป็นเพียงชะตาที่ถูกลิขิตไว้เท่านั้น แก้วไม่บังคับให้พี่เอต้องมาใช้ชีวิตกับแก้วตลอดไปหรอก สิ่งที่แก้วอยากขอพี่เอมีเรื่องเดียวเท่านั้น พี่เอจะให้กับแก้วได้ไหม”
ไกรวิทย์พยักหน้ารับ“สิ่ง ที่เกิดขึ้นระหว่างแก้วกับพี่เอไม่ใช่ความรัก มันเป็นเพียงชะตาที่ถูกลิขิตไว้เท่านั้น แก้วไม่บังคับให้พี่เอต้องมาใช้ชีวิตกับแก้วตลอดไปหรอก สิ่งที่แก้วอยากขอพี่เอมีเรื่องเดียวเท่านั้น พี่เอจะให้กับแก้วได้ไหม”
ไกรวิทย์พยักหน้ารับ
“ถ้าไม่เกินความสามารถพี่ พี่สัญญา ”
แก้วคำประคองใบหน้าเด็กหนุ่มไว้ในอุ้งมือ สบตาแน่วนิ่ง
“แก้ว รู้ว่าสิ่งที่ท่านพี่ทำกับพี่และน้องรินลดานั้นยากต่อการให้อภัย แต่แก้วอยากขอให้พี่เออย่าฆ่าท่านพี่ ปล่อยให้ตำรวจดำเนินคดีท่านพี่ตามกฎหมาย แก้วจะเป็นพยานถึงคำสารภาพของท่านพี่ให้เอง พี่เอจะทำให้แก้วได้ไหม ”
ไกร วิทย์ขบกรามแน่น หันไปมองร่างกองคำที่ยังคงนั่งหลับตานิ่งอยู่บนเก้าอี้ ความโกรธเริ่มกลับเข้ามาสู่จิตสำนึกอย่างรุนแรงเมื่อคิดถึงคำสารภาพสิ่งที่ กองคำกระทำกับรินลดา สติกับความโกรธต่อสู้กันอย่างรุนแรงภายใต้จิตสำนึก เด็กหนุ่มสูดลมหายใจยาวลึกก่อนหันหน้ากลับไปหาแก้วคำ
“พี่ตัดสินใจแล้ว แม้ว่ากองคำจะทำสิ่งที่เลวร้ายแต่พี่ก็ไม่มีอำนาจจะลงโทษมัน พี่รับคำขอของแก้วคำ ”
รอย ยยิ้มบนใบหน้าเด็กหญิงเปิดกว้าง แก้วคำโน้มคอไกรวิทย์เข้ามาประทับจูบเพื่อแสดงความขอบคุณ ความหอมหวานของปากเด็กหญิงและหน้าอกที่แนบแน่นกับร่างไกรวิทย์ ทำให้แท่งเนื้อที่เพิ่งคลายความแข็งแร่งจากการระเบิดนำรักชุดใหญ่เมื่อครู่ เริ่มตื่นตัวอีกครั้งในร่องหลืบแก้วคำ เด็กหญิงหน้าแดงเมื่อรับรู้อาการคับตึงภายในซอกกลืบเนื้อที่เพิ่มขึ้น เรื่อยๆ ไกรวิทย์สูดลมหายใจลึกๆ ระงับความต้องการเสพสมกับเรือนร่างงดงงามไว้ ก่อนค่อยๆ ถอนแก่นกายออกจากความรัดรึง ทำให้เด็กหญิงต้องแอ่นสะโพกตามพร้อมสูดปากด้วยความเจ็บเมื่อหัวเงี่ยงกระทบ รอยแผลฉีกขาดที่สองแคม
“พี่ขอใช้โทรศัพท์ โทรไปหาตำรวจก่อนนะ ให้เขามาควบคุมตัวกองคำไว้ เพราะพี่เองก็ไม่แน่ใจว่าถ้ายืดระยะเวลาออกไป พี่จะระงับอารมณณ์ไว้ได้อีกหรือเปล่า ”
ไกรวิทย์บอกแก้วคำอย่างจริง จัง แล้วลุกขึ้นจากเตียงไปยังโทรศัพท์ที่ตั้งอยู่บนโต๊ะหัวเตียงด้านของเด็กหญิง แก้วคำยันกายลุกขึ้นนั่งเผยให้เห็นหน้าอกตูมตั้งกระจ่างอยู่กลางแสงวับแวม ของตะเกียงจนเป็นประกายสีทอง ทำให้ไกรวิทย์ต้องพยายามระงับอารมณ์ตื่นตัวที่พลุ่งขึ้นมาอีกครั้ง ใจของเด็กหนุ่มบอกตนเองว่าแก้วคำเป็นเด็กหญิงที่มีหน้าตาและเรือนร่างที่ สามารถกระตุ้นดำกฤษณาของเพศชายทุกคนได้อย่างง่ายดาย แม้จะมีอายุเพียง 14 ปีก็ตาม เด็กหนุ่มย้ายสายตาจากหน้าอกงามอย่างยากเย็นหันไปหยิบหูโทรศัพท์ขึ้นมาเพื่อ กดหมายเลขของแม้นวงศ์
..........สวบ........
“โอ๊ย...ทะ ทะ ท่าน พี่...ทำไม... ”
เสียง วัตถุแหวกอากาศตามมาด้วยเสียงร้องจากความเจ็บปวดของแก้วคำดังลั่นขึ้น ไกรวิทย์หันหน้ากลับมาทันที หูโทรศัพท์ในมือเด็กหนุ่มหล่นลงกับพื้นเมื่อเห็นภาพที่ปรากฏบนเตียง
ร่าง เปลือยของแก้วคำนอนหงายอยู่บนที่นอน เหนือหน้าอกตูมตั้งด้านซ้ายปรากฏวัตถุยาวที่มีปลายเป็นลูกกลมฝังอยู่ฝังอยู่ มือของเด็กหญิงกุมปลายวัตถุที่โผล่พ้นออกมาราวกับจะพยายามดึงออก เลือดทะลักออกมาราวสายน้ำ ดวงตาแก้วคำเบิกโพลงราวกับไม่เชื่อสิ่งที่เกิดขึ้น แต่แววตาที่ไกรวิทย์เห็นบนใบหน้าเด้กหญิงไร้แววของชีวิตอีกต่อไป ความหนาวเหน็บแผ่ไปทั่วร่างไกรวิทย์เมื่อตระหนักว่า วัตถุนั้นทะลุผ่านตำแหน่งหัวใจของแก้วคำและหยุดลมหายใจของเด็กหญิงในทันที
ร่าง กองคำยืนอยู่บนพื้นหน้าเก้าอี้ที่ก่อนนี้ไกรวิทย์นำไปใช้วางร่างที่ถูกสกัด ศูนย์ประสาท ใบหน้ากองคำ บิดเบี้ยวด้วยความโกรธแค้น ในมือถือวัตถุรูปร่างประหลาด เป็นโลหะปลายแหลมรูปร่างคล้ายปลายหอกซัด แต่ทุกด้านมีขนาดเท่ากัน ส่วนโคนมีด้ามถือยาวพ้นฝ่ามือที่กองคำกุมอยู่ ปลายสุดของด้ามถือเป็นลูกกลมเหล็กโปร่ง ถักทอเป็นลวดลายประหลาด ไกรวิทย์ใจสั่นสะท้านเมื่อนึกขึ้นได้ว่าวัตถุนั้นคืออะไร
“กริชสลายปราณ ”
เด็กหนุ่มพึมพำออกมา ทุกส่วนของร่างกายเกร็งเขม็งเพื่อรับการจู่โจมของอาวุธโบราณชนิดเดียวที่สามารถทะลุการป้องกันของปราณได้
“ไม่ เลวที่รู้จัก.. แต่เอ็งไร้ประสบการณ์จนไม่รู้ว่าการสัดศูนย์ประสาทของผู้มีปราณวนเวียนใน ร่าง แม้จะทำได้แต่ปราณจะโคจรผลักดันจุดศูนย์ประสาทให้กลับสู่สภาพเดิมภายในครึ่ง ชั่วโมง.”
ไกรวิทย์ขบกรามกรอด
“ทำไมมึงไม่ฆ่ากู ไปฆ่าแก้วคำทำไม”
กองคำหัวเราะราวกับคนเสียสติ
“นัง ทรยศ ข้าอุตส่าห์ปลูกฝังปราณจักวาลไว้ในร่างมันเพื่อให้มันรับเชื้อสายเทวะของ ท่านผู้นั้น แต่มันกลับมอบทุกสิ่งให้เอ็ง ทั้งที่มันสามารถจะสูบปราณชีวิตของเอ็งทั้งหมดออกมาปล่อยให้เอ็งแห้งตายโดย ไม่รู้สาเหตุได้อย่างสบาย และที่สำคัญ.... ”
กองคำลูบคลำกริชสลายปราณในมืออย่างลุ่มหลง
“ถ้า ฆ่าเอ็งให้ตายทันทีด้วยกริชสลายปราณ มันก็เป็นการตายที่ง่ายเกินไปสำหรับผุ้ที่บังอาจทำร้ายข้าถึงขนาดนี้ เอ็งต้องพบการลงโทษแบบเดียวกับนังรินลดา ทรมาณด้วยความเจ็บปวดจนกว่าจะสิ้นใจ.. ”
ไกรวิทย์ขยับร่างไปทางปลาย เตียงอย่างระมัดระวัง ประสบการณ์การต่อสู้ที่ฝึกฝนมาทำให้ทราบดีว่าระยะห่างเพียงเตียงนอนขวางกั้น แบบนี้ แม้จะเป็นผู้มีวิชาการต่อสู้ก็ไม่สามารถหลบเลี่ยงความเร็วของกริชสลายปราณ ที่ถูกซัดออกจากมือของผู้ทรงปราณเช่นกองคำได้
“ก่อนเอ็งจะตายตามนังรินลดาและนังแก้วคำ ข้าจะบอกให้ว่าจะฆ่าเอ็งอย่างไร...”
กองคำจับตาการเคลื่อนไหวของไกรวิทย์เขม็งแต่ยังคงระเบิดความโกรธแค้นเป็นคำพุดไม่หยุด
“ข้า จะตรึงกริชสลายปราณที่ปอดขวาให้ลมปราณทะลักออกมาทีละน้อย เอ็งจะค่อยๆ ขาดอากาศหายใจยิ่งพยายามสูดลมเข้าไปเท่าไหร่ เอ็งจะยิ่งเจ็บปวดจนแทบขาดใจ แต่เอ็งจะยังไม่ตาย ...ยังไม่ตายจนกว่าปราณจะแห้งเหือดไปใน 2 ชั่วโมง คราวนี้แม้แต่เทวราชก็ช่วยเอ็งจากความตายไม่ได้อีกแล้ว...”