เขียนเล่นๆครับ
........
[ เจน ] : ฮัลโหล คุณโทนคะ อยู่ไหนแล้วเนี่ย
[ ผม ] : หืม มีไรเหรอเจน
[ เจน ] : เพื่อนๆรออยู่หมดแล้วเนี่ย
ผมก็งง ว่าหืมเพื่อนๆอะไรรอวะ ก็ผมกับแก๊งค์สมัย ม.ปลายนัดกันแล้วนี่ว่า จะไปเจอกันที่โรงเรียนเลย แล้วนี่นัดอะไรกัน
อืม ชักจะแปลกๆ ซึ่งผมก็ไม่ได้ไปหรอกครับ ผมก็ยังคงใช้ตามแผนเดิมอยู่ ซึ่งพอไปถึงเนี่ย โห้ว !!! คนเยอะมากเลย
มีทั้งรุ่นน้อง รุ่นพี่ มีทั้งจำได้ จำไม่ได้เต็มไปหมดเลย ทันทีที่ผมเข้า ผมก็ตรงไปสถานที่แห่งความทรงจำของผมเลย
" ชมรม ยูโด "
ไม่ได้มาแค่ไม่กี่เดือน แต่เปลี่ยนไปเยอะเลยแฮะ จากเบาะทาทามิสีแดง เขียว ก็เปลี่ยนเป็น สีน้ำเงิน เหลือง ตามสมัยนิยมและการใช้งาน
ล็อคเกอร์ยังคงเป็นอันเก่า แค่เปลี่ยนผู้ใช้เท่านั้นเอง ล็อคเกอร์เบอร์ 3 ของผมจากที่หน้าตู้จะมีป้ายไม้เป็นสัญลักษณ์ " คาราบาว "
ตอนนี้เปลี่ยนแล้ว เป็นชื่อของรุ่นน้องที่ใช้อยู่คนปัจจุบัน ถามว่า ล็อคเกอร์ผมมีไว้ทำอะไร ปกติก็จะเอาไว้ใส่พวกเสื้อ พวกชุดสำรองใช่มะ
แต่สำหรับผม เอาไว้เก็บหนังสือครับ ขี้เกียจหิ้วกลับบ้าน และตอนนั้นเองก็มีเสียงอะแฮ่ม มาจากข้างหลัง
[ ???? ] : ยังไวเป็นลิงเหมือนเดิมเลยนะ อีพี่โทน เห็นหลังไวๆ แปปเดียวมานี่ละ
ผมก็หันกลับไป แล้วตอบกลับว่า หืมมาด้วยเหรอเนี่ย นึกว่าจะไม่มาละ
[ ???? ] : ก็งานเลี้ยงรุ่นนี่นา ก็อยากมาบ้างสิ่ แล้วนี่ทำไมไม่เห็นติดต่อไปเลย Hi5ก็มีให้ส่อง msn ก็มีให้คุย
[ ผม ] : ฮ่ะ ฮ่ะ ฮ่ะ ก็รู้ไม่ใช่เหรอพี่ไม่เล่น Hi5
ผมเดินเข้าไปหาคนตรงหน้าแล้วก็ขยี้หัวเธอเบาๆ และแน่นอนครับว่า เธอต้องจับมือผมออกและบ่นว่า นี่ไปนั่งทำผมมาเป็นชั่วโมง ขยี้ทำไมเนี่ย
ผมก็บอกโอ๋ๆๆ ขอโทษๆ ก็พี่รู้ว่าทำแบบนี้แล้วจะได้เห็นหน้า หงิกๆของใครบางคนนี่นา
[ ???? ] : แกล้งแบบนี้ตลอดเลยชิร์
ผู้หญิงตรงหน้าบ่นผมอีกครั้ง ซึ่งผมก็ไม่ได้รู้สึกว่ามันน่ารำคาญเลยจริงๆนะ เราสองคนเดินออกไปข้างนอกพร้อมกัน
ตอนนี้คนในงานเริ่มจับกลุ่มคุยกันแล้ว ผมเองก็คงต้องตามหาเพื่อนของผมเหมือนกันแหละครับ สมันก่อนยังไม่มี fan page มีแต่เวปไซ๊ ซึ่งจะมีก็แต่ข้อมูลโรงเรียน
มันไม่เหมือนสมัยนี้ ที่จะมีอัพรูปสวยๆ หรือกิจกรรมต่างๆ ผมนึกแล้วก็ขำเบาๆ รูปงานโรงเรียนทุกรูป
จะมีตัวเลขสีเหลืองๆ ติดไปด้วยตลอด เพื่อบอกว่าถ่ายวันที่เท่าไร กี่โมง ซึ่งรีดเดอร์รุ่นๆผมก็คงเข้าใจแหละครับ ว่าภาพมันเป็นแบบไหน
แล้วสมัยก่อนนี่คือเรียนจบแล้ว จบจริงๆนะครับ ไม่มีเหมือนสมัยนี้ การสื่อสาร เทคโนโลยี ไม่ได้ล้ำหน้าเหมือนสมัยนี้
สมัยก่อนนี่นานๆจะเจอหน้ากันที สมัยนี้แปปเดียว ก็ vdo call ได้แล้ว นึกแล้วก็อด ที่จะอมยิ้มไม่ได้ วันที่เราต้องจัดโต๊ะเตรียมสอบ Final
พอจัดเสร็จเพื่อนผู้หญิงคนนึงก็ร้องไห้ขึ้นมา แล้วพูดว่า ถ้าเรียนมหาวิทยาลัยแล้ว พวกมึงอย่าลืมกูนะเว้ย โทรหากูบ้างนะเว้ย
เท่านั้นแหละครับ พวกเริ่มสะอึก สะอื้น โผเข้ากอดคอร้องไห้กัน ผมก็นั่งอยู่หลังห้องกับแก๊งของผมนั่นแหละ ผมมองหน้ากันแล้ว ก็พยักหน้าให้กัน และกำหมัดชนหมัด เหมือนที่หนังหลายๆเรื่องทำกัน
คือเราผู้ชายเราอยู่กันอยู่แล้วว่ายังไงก็คงได้มาเตะบอลกันบ่อยๆ มีคนเคยถามว่าช่วงเวลาไหน ระหว่างมัธยม หรือ หหาวิทยาลัย ที่สนุกที่สุด
ตอนแรกผมก็คิดนะว่าช่วงมหาวิทยาลัย เพราะว่าโตแล้วได้ไปไหนมาไหนได้อิสระ แต่สำหรับผมนะ มันไม่มีช่วงไหนดีกว่ากันหรอก
ทุกช่วงวัยมันมีอะไรที่สำคัญเกิดขึ้นเสมอ มัธยมมันเป็นเหมือนวัยที่เรากำลังค้นหาตัวเอง ว่าเราอยากจะเป็นแบบไหน เมื่อโตขึ้น
ตอนนั้นเขาบอกกันว่า ช่วง 15 ขวบนี่แหละหัวเลี้ยวหัวต่อ อย่างที่บอกแหละครับ ถ้าผ่านไปได้พาอแม่เอ็งก็อุ่นใจไปเปราะนึง เพื่อนๆที่อยู่ด้วยกันมา ตอนม.4 จนถึง ม.6 เป็นเหมือนคนที่โตมาด้วยกัน
บางคนอยู่ด้วยกันมาตั้งแต่ ม.1 ผ่านช่วงหัวเลี้ยวหัวต่อมาด้วยกัน เจอกันเกือบทุกวันมา 6 ปี เพื่อนบางคนเลือกเป็นนักเรียน นักเลงต่อยตี แต่เวลาเจอกันก็ยั่งคุยกันได้
เฮ้อนึกถึงตอนนั้นแล้วก็อดที่จะอมยิ้มไม่ได้ กลับมาวันสุดท้ายครับ พอจัดโต๊ะเสร็จร้องไห้กัน มันก็จะมีเพื่อนที่เป็น DJ ประจำห้องครับ
มันรับไรท์แผ่นเพลงขาย เมื่อก่อนก็จะเป็นแผ่น Princo ครับแผ่นขาวๆที่เอาไว้ไรท์แผ่นน้องแนตนั่นแหละ แต่มันเอามาไรต์แผ่นขาย แผ่นนึงก็จะมีไม่เกิน 10 เพล
วันนั้นเหมือนมันรู้นะว่าจะเกิดอะไรขึ้น มันก็หยิบ CD ลงเครื่องเล่นเพลงเลยครับ โอ้โห มันตอกย้ำว่ะ เพราะเพลงที่มันเปิด เชื่อว่าเพลงคงเดิม ลองฟังกันดูครับ
นั่นคือเราจะมีกัน จะไม่มีวันปันใจให้ใคร จะรอคอยคืนวันเวลา จะนานจะช้าต้องเจอกันใหม่
พอเพลงเข้าท่อนฮุคอื้มหืม ร้องไห้หนักกว่าเดิมอีกครับ พวกผมนั่งอยู่ข้างหลังห้องก็มองพวกนั้นร้องไห้กันไป
ซักพักเอาละเริ่มมีพิธีผูกข้อมือ เพื่อนผมมันเอาไหมพรมที่เอาไว้ใช้ทำงานประดิษฐ์มาผู้ข้อมือกัน สารพัดสีเลยครับ เฮ้อนึกแล้วก็ขำดี นึกว่างานรับขวัญนาค
ภาพวันนั้นต่อให้อีก 10 ปี 20 ปีผมก็ไม่ลืม กลับมาปัจจุบัน ผมกับเธอคนนี้เดินออกมาด้วยกันครับ แล้วสักพักเพื่อนของเธอก็เข้ามาทักทาย
เธอกอดเพื่อนเธอ และยิ้มให้กันเหมือนว่าดีใจที่ได้เจอกัน เพื่อนเข้าก็ยกมือไหว้ พี่โทนหวัดดีค่ะ ผมก็จ้าๆๆ หวัดดีจ้า
เธอคนนั้นหันมาหาผมเหมือนจะพูดอะไรบางอย่าง ผมก็อื้มเพื่อนรอแล้วนั่น เธอก็ยิ้มๆแล้วบอก เดี๋ยวมาหานะ ห้ามแว๊ปอีกนะ
และเพื่อนผมที่นัดกันไว้ก็มาถึงครับ โห ไอ้ห่าหาตั้งนาน ไม่เจอตั้งนานลูกพี่หล่อแท้วะ ผมก็บอกเอ้าแน่นอนดิ่ มันก็บอก แหม ถ่อมตัวบ้างก็ได้ไอ้นี่
แล้วนี่ยังไง มึงสองคนยังไง เฮ้ออ โตมาแล้วสวยจังวะ ผมก็บอกอื้มสวยจริง
ผมมองไปที่เธอคนนั้นอีกครั้ง จากรุ่นน้องที่ใส่ชุดนักเรียน โก๊ะๆ บ๊องๆ ผมยังจำได้ดีนะ ตอนที่เดินไปส่งกลับบ้าน
เอาเสื้อปล่อยชายออกนอกกางเกง รองเท้านันยางเหยียบส้น ถุงเท้าคาร์สันดึงย่นลงมาหน่อย แถมกระเป๋าถือที่เอาคลิปหนีบไวให้บางๆ ไม่บางไม่เท่ แถมแปะสติ๊กเกอร์ จอมเกบลู อีกต่างหาก
นั่นแหละครับสภาพผมในตอนนั้น เพื่อนผมแม่งก็กอดคอแล้วบอก มึงนี่น๊าไปจีบกันตอนไหนไม่เห็นบอกพวกกูเลย ผมถามแล้วเซอร์ไพรส์มั้ยล่ะ
[ เพื่อนผม ] : เหวอแดกยก ห้องเลยสัด ใครจะคิดว่ามึงจะจีบน้องดรัม กูนึกว่าแค่หมาหยอกไก่
ผมก็หัวเราะเลยทีนี้พอมันพูดออกมา ผมนึกถึงเรื่องเก่าๆที่เกิดขึ้น
ใช่ครับเธอคือน้องดรัมเมเยอร์ที่เจนพูดถึง เธอเป็นคนที่ทำให้ผมยอมแพ้ เธอเป็นคนที่กล้าบ่นผมต่อหน้าเพื่อนๆ เธอเป็นคนที่ให้กำลังใจในหลายๆเรื่อง
เด็กเรียนเก่งที่เป็นทั้งรุ่นน้อง เป็นทั้งแม่ และเป็นแฟนคนแรกของผมครับ
เนื้อหาถูกซ่อนเอาไว้ คุณต้องตอบกระทู้นี้ก่อน