แฟนกู ภาค 2 ตอน 9 สารภาพ

แฟนกู ภาค 2 ตอน 9 สารภาพ

ติดตามแฟนกู ภาค 1 ได้ที่ //two-hitchhikers.ru/eroticasearch/index.php?topic=240071.0
...

   ผิดคาดอีกแล้ว...

   นอกจากจะไม่ช่วยให้เพชรกลัวการเย็ดหนักหน่วง  กลับกลายเป็นผมไปทำให้มันถูกอกถูกใจอย่างมากๆ  มากจนกระทั่งคืนนั้นต้องรบกะมันอีกที  จนไอ้เพชรพังพาบคาควยผมไป 

   “ป้อง  สมมติกูไม่เป็นอะไรกะมึงเลยเนี่ย แค่เป็นเพื่อนอย่างเดียว  กู...เอ่อ..บางทีกูขอกลับมานอนกะมึงมั่งได้มั๊ย”
   “ดีเหรอเพชร  ถ้าโบนัสกลับมา...แล้วหากเรามีไรกัน  กูว่า...ไม่ค่อยแฟร์กะโบนัสนะ”
   “มึงทำไมแม่ง...โง่งี้วะ  แล้วมึงจะไปบอกเค้าทำห่าไรล่ะ  ก็เงียบๆไว้สิวะ”
   “กูกลัว กูหลงรักมึงไง...55555”
   
   อันหลังนี่ผมพูดเล่น...แต่ไอ้เพชรยิ้ม  ไอ้เพชรเพื่อนผมมันก็ช่วยเหลือผมมาตลอด  ผมรู้ดีว่ามันอยู่เบื้องหลังอะไรหลายเรื่องมากๆ  หรือแม้กระทั่งยุทธการปราบมาร   มันต้องส่งข้อมูลจำนวนมากให้พี่โบ้และทีมงาน รวมทั้งบอกความจริงหลายส่วนให้โบนัสด้วย 
   ..............................

   ผมดูปฏิทินแล้ว  เสาร์หน้าคือวันเกิดผม  ผมทำใจไว้แต่เนิ่นๆว่าปีนี้ผมคงฉลองเงียบๆอยู่บ้าน  จะว่าไปอย่างเรียกฉลองเลย  ผมเป็นแบบนี้มาหกปีแล้ว  มีปีที่แล้วเท่านั้นที่พิเศษมากที่สุดในชีวิต  ปีนี้คงเหมือนหกปีที่แล้ว  สัปดาห์นี้ผมไปเรียนหนังสือตามปกติ  และมีวันหนึ่งที่สายตาผมเจอกับสายตาโบนัสอย่างบังเอิญ  แม้มันจะแค่แว้บเดียวสั้นๆ  แต่โบนัสก็ยิ้มให้ผม  ก่อนละสายตาไปผ่าอาจารย์ใหญ่ต่อไป  แค่นี้ก็เพียงพอแล้ว...มันก็ส่งกำลังใจให้ผมท่วมท้น

   ผมใช้ชีวิตตามปกติ  เลิกก็กลับ  ไม่ยุ่งไม่สนกิจกรรมรับน้องใหม่ทั้งหลาย  ที่กำลังสนุกสนาน
   “พี่ป้องครับ  เย็นวันนี้โมโนบอกว่า...วันเสาร์จะเข้ามาหาพี่นะ”
   “อ้าว...แล้วมึงเสือกรู้ได้ไงไอ้โบ๊ต”
   “โธ่...พี่ป้องก็...โมโนมันก็โทรมาบอกผมสิ”
   “ไหนมึงว่ามันดุไง  แล้วยังเสือกคุยกะน้องกูอีกเนี่ยนะ  โมโนมากี่โมง”
   “ไม่รู้อ่ะพี่...น่าจะเย็นๆมั๊งครับ  มันบอกว่าไม่ต้องรอกินข้าว”
   
   ผมขอบใจไอ้โบ๊ต  เชี่ยเนี่ย...ปากไม่ตรงกะใจ  ผมรู้ว่ามันชอบโมโนชัวร์ๆ และโมโนชอบมันแน่ๆ  แม้มันไม่หล่อมากนัก  หน้าตามันก็เกาหลีแบบอิสาน  พอใช้ได้ 

ผมเรียนคาบสุดท้ายของวันศุกร์เสร็จผมก็กำลังจะกลับ
   “ไอ้เชี่ยป้อง  เฮ้ย..อันนี้น่าจะของมึง”
   “แล้วมันอยู่ในเป๋ามึงได้ไงไอ้โอม”
   “ไม่รู้เว้ย  ก็เก็บของจะกลับเนี่ยเห็นมันประหลาด เอามาดูเสือกมีชื่อมึง เลยเอามาส่งให้”
   
ไอ้โอมเอาซองสีฟ้าอ่อน มีกลิ่นหอมๆมายัดใส่มือก่อนวิ่งออกจากห้องไป  ผมก็ไม่ได้ตื่นเต้นที่จะดู  ไอ้เพชรเข้ามากอดคอ ชวนผมไปกินไอติมชับบี้เหมือนเดิม  ผมก็ไปกินไอติมเป็นเพื่อนมัน
“วันเกิดมึงปีนี้กูไม่อวยพรมึงนะ  เพราะตรงกะวันเสาร์”
“เกี่ยวอะไรวะ...วันเสาร์”
“วันเสาร์กูไม่ทำงานไง  กูก็ไม่อวยพร...5555”
“ฮา ฮา ฮา  เชี่ย ตลกตายห่าหละ...”
“แต่วันนี้กูทำงาน  กูอวยพรวันเกิดให้มึงนะ   รักกันมากๆนะ”
“วันเกิด  ไม่ใช่วันแต่งงาน  มึงอย่าบอกนะว่ามึงหมายถึง...กูกะมึง???”
“เออ มึงไปคิดเอาเองหละกัน...”

ผมกลับหอก็มีโอกาสแกะซองนั้นดู  ผมแทบช้อค  ลายมือโบนัสเห็นๆ 
“ป้อง...เราคิดถึงป้องมาก”
และก็มีรูปตาร้องไห้

จริงๆประโยคสั้นนิดเดียว  แต่ผมอ่านหลายรอบ  แม้ไม่ลงชื่อโบนัส  แต่ลายมือนี้ผมจำได้ตลอดกาล... และลายมือนี้ทำเอาผมนอนไม่หลับ  นอนตาค้างคิดถึงเหตุการณ์เมื่อปีที่แล้ว  มันไวเหลือเกิน...จะปีนึงในวันพรุ่งนี้แล้ว
............................

   วันนี้วันเกิดผม...
ผมตื่นเช้าเป็นพิเศษ  และนั่งรถเมล์ไปหน้าวัดหัวลำโพง  ผมถวายสังฆทานเล็กๆ  ปีที่ผ่านมาผมมีเรื่องสุขเรื่องเศร้ามากมาย  ผมหวังว่ามันจะหมดเคราะห์หมดโศกไปซะที  จากนั้น...ผมก็ไม่ไปไหนเลย  กลับมาหอนั่งอ่านหนังสือเรียนของผมต่อไป  ด้วยอากาศที่แสนร้อน ช่วงบ่ายผมเลยฟุบหลับคาโต๊ะ  นานแค่ไหนไม่รู้ ผมได้ยินเสียงเคาะประตูห้อง  เลยรีบลุกผลุนผันไปเปิดประตู

คนที่ยืนหน้าห้อง  เป็นคนที่ผมรู้จักเป็นอย่างดี...

“ปกป้อง จะให้เราเข้าห้องมั๊ย”
“โบนัส....”

ผมตะโกนเสียงดังน้ำตาไหลออกมาเองด้วยความดีใจถึงขีดสุด  มันอัตโนมัติมากๆที่ผมเข้าไปกอดโบนัสอย่างแน่นราวกับไม่ให้เธอหนีไปไหนอีก

“เดี๋ยวก่อนสิ  เข้าห้องก่อน”
“ไม่ต้องอายใครหรอก เค้ารู้หมดแหละว่าเราชอบโบนัส   ไปกินข้าวกันนะ รอเราเปลี่ยนเสื้อแป๊บนึง”

จากความน่าเบื่อหน่ายในวันเกิด  กลายเป็นวันที่สดใสขึ้นมา  ผมไม่มีอะไรในใจทั้งนั้น  ในเมื่อคนที่เดินจับมือกะผมชื่อโบนัส...ก็เพียงพอแล้ว   
“โบนัสกินข้าวแล้ว จะกลับบ้านหรือเปล่า”
“อืมม์ ก็คงกลับนะ...”

เธอนิ่งเงียบไป  ผมจำได้…โบนัสเคยบอกผมว่า อยากได้อะไรให้ขอ...
“โบนัส...เย็นนี้นอนค้างที่หอเรานะ  หรือจะให้เราไปนอนที่ห้องโบนัสก็ได้ อยากคุยกะโบนัสนานๆ”

โบนัสยิ้ม เธอพยักหน้า
“เราอยากอาบน้ำอุ่นอ่ะ  มาห้องเราก็ได้”

ผมไม่มีความจำเป็นต้องกลับหออีก  ชีวิตผมเรียบง่าย  เป้อันเดียวผมก็พร้อมไปบ้านโบนัสแล้ว  เรามาถึงคอนโดโบนัสราวสองทุ่มเท่านั้น  ทันทีที่ก้าวเข้ามา  ผมดึงคนที่ผมรักที่สุดไปกอดแน่น 
“พี่โฟกัสอยู่นะป้อง”
พี่โฟกัสเปิดประตูห้องออกมาพอดี  พอเห็นผมกอดน้องสาวอยู่...พี่โฟกัสยิ้ม
“ตามสบาย  พี่จะไปเข้าเวรหละ  โบนัส...อย่านอนดึกนะยะ...เดี๋ยวไม่สวย”

ก่อนไปพี่โฟกัสตบไหล่ผมเป็นเชิงแสดงความยินดี แล้วก็พยักหน้ากันเล็กน้อย  โบนัสพาผมมานั่งที่โซฟา  และเทน้ำส้มมาให้  เธอยังคงเป็นโบนัสที่น่ารักเสมอ  ผมดึงมือเธอไว้ให้ลงมานั่งที่โซฟา  มองใบหน้าที่แสนคิดถึง 

“หายโกรธป้องหรือยัง...”
“เราไม่ได้โกรธเธอป้อง   เราโกรธตัวเอง”
“โกรธตัวเอง ???....เรื่องไร”
“โกรธที่เราใจง่าย....คิดง่ายเกินไป ไม่รอบคอบและไม่ไว้ใจป้อง”
“โบนัสรู้เรื่องที่พี่แหวว...”
“อืมม์  ก็...ไอ้เพชร  เอ่อ  เล่าให้ฟังหมดแล้ว  และวันนั้นเราก็อยู่กะไอ้โบ๊ต โมโน และไอ้เพชรตลอดเวลา เห็นพฤติกรรมหมดแหละ”

โบนัสหยุดพูดแล้วหันมาหาผม  จับมือผมขึ้นมาบีบแน่นๆ  ความรู้สึกนี้แม้มันจะหายไปจากผมแค่ไม่เกินสองเดือน  แต่ทำไมผมรู้สึกว่ามันหายไปนานมาก..
“เราโดนไอ้พีท ล่วงล้ำแล้วนะ...ปกป้อง”

 

300+ ภายใน 1 วัน เป็นวันที่ 3 ติดต่อกัน

ก็ตามสัญญาครับ เอามาลง
ดีที่ไรท์เขียนจนจบแล้ว ไม่งั้นปั๊มไม่ทันชัวร์

ตอนนี้คงเข้าใจเรื่องทั้งหมดได้ดีขึ้นละครับ ว่าอะไรเกิดขึ้นกะโบนัสบ้าง

ขอบคุณที่ติดตามปกป้องกับโบนัสมาโดยตลอดนะครับ

มาแล้วเรื่องที่รอคอย ในที่สุดก็ได้คืนดีกัน ว่าแต่เรื่องราวจริงๆมันจะเป็นยังไงกันนะ

กลับมาสนุกกับปกป้องได้ซักทีนะ โบนัส .

ได้เวลาเฉลยแล้วสินะว่าโดนเยสไปกี่ที

ในที่สุดป้องกับโบนัสก็มาเริ่มต้นกันใหม่ ป้องไม่น่าถือสาที่โบนัสโดนล่วงล้ำแล้ว ว่าตามจริงก่อนได้กับป้อง โบนัสก็เคยมีแฟนมาแล้ว

โบนัสยอมเอ่ยปากสารภาพเอง..ปกป้องจะว่าไงหล่ะ  โมโนก็จะมาหาซะด้วย

ได้เวลาเฉลยแล้วสินะว่าโดนเยสไปกี่ที

รอจนใจสั้น ขอบคุณครับที่มาไว

เส้นทางรักมั้ง มีทุกข์มีสุข เหมือนนาฬิกาจะหมุนไปเรื่อย วนไปอย่าคาดหวังอะไรมาก

รอมานานจะได้รู้สักทีนะ

ได้เวลาโบนัสบอกความจริง

เรารู้นานแล้วนะเธอ

โบนัส สารภาพแล้ว ป้องจะสารภาพมั้ย

ให้อภัยแล้วจัดหนักให้เลยครับ ป้อง 555