สวัสดีครับ สวัสดี ร้านเกะมาละครับ
ขออภัยเมมเบอร์ร้านเกะทุกท่านด้วย
ยินดีต้อนรับสมาชิกร้านเกะท่านใหม่ๆด้วย
แล้วก็ขอบคุณสำหรับลูกค้าผู้ที่มาเยี่ยมร้านเกะตั้งแต่ตอนที่ 1 จนถึงปัจจุบัน
รู้สึกขอบคุณมากๆเลยคร๊าบบบบบบ ขอบคุณทุกคอมเมนต์จริงๆครับ ผมอ่านทุกตอมเมนต์นะครับ สั้นยาวผมก็อ่านหมด
และขอบคุณทุก EDIT และแสดงความคิดเห็นเพิ่มหลังอ่านจบ มันเป็นกำลังใจอย่างดี
อย่างที่บอกครับกระทู้นี้ Free STYLE คอมเมนต์อะไรก็ได้ครับ เพื่อจะอ่านเนื้อหาที่ซ่อนไว้
ไม่จำเป็นต้อง EDIT ไม่ต้องกลัวผิดกฎใดๆ แต่ระวังกระทู้อื่นๆ หมวดอื่นๆด้วยนะครับ
เราต้องทำตามกฎของบอร์ดและกระทู้นั้นๆนะครับ เพราะเวลา MOD ลงดาบก็เด็ดขาดมา
ปล. สำหรับท่านที่ต้องการอ่าน ซีรีย์คาราโอเกะ หรือ ทุกซีรีย์ย้อนหลังสามารถคลิกที่ภาพ เพื่อวาร์ปไปห้องสมุดนายโทนได้เลยครับแสดงลิ้งค์เฉพาะสมาชิกเท่านั้น
ตามภาพเลย ขั้นตอน 1 2 3 แต่ระวังการคอมเมนต์ไว้ให้ดีๆ อย่ามาแต่ อีโม นะ★★★★★★★★★★★จอย สาวแว่นนักประสานงาน
แสดงลิ้งค์เฉพาะสมาชิกเท่านั้น
★★★★★★★★★★★น้องดรีม แฟนคนแรกนายโทน
แสดงลิ้งค์เฉพาะสมาชิกเท่านั้น
★★★★★★★★★★★ความเดิมตอนที่แล้วระหว่างที่อยู่ในงานเลี้ยงรุ่น
ผมก็พยายามเก็บเกี่ยวบรรยากาศดีๆกับเพื่อน
แต่ก็ไม่รู้ทำไมแฮะมีแต่คนมาหาเรื่องผม คราวนี้เป็นพวกรุ่นพี่
ที่มาออกตัวให้ไอ้เวรนั่น และบอกตรงๆว่าผมจะไม่ทันละ
เพราะผมไม่ใช่คนเดิม ที่จะให้มันมาโขกสับหรือแบ่งชนชั้นได้อีกแล้ว
★★★★★★★★★★★นายโทนไดอารี่ ภาคงานเลี้ยงรุ่น 130
ทุกที่มีคำว่าชนชั้น ไม่ว่าจะฐานะร่ำรวย ปานกลาง และ ยาจน มันก็จะมีการแบ่งชนชั้นยิบย่อยภายในนั้นอีก ผมเองก็เป็นหนึ่งในคนที่ถูกแบ่งชนชั้นเหมือนกันครับ ฐานะทางบ้านผมในตอนนั้นที่ผมยังเรียนอยู่มัธยมค่อนข้างสาหัสเลยล่ะ เพราะโดนพิษจากต้มยำกุ้งมาเรียกว่าย่ำแย่เลยล่ะ คนในโรงเรียนมันก็เลยมองผมเป็นแค่พวกชนชั้นล่างของโรงเรียน แต่ด้วยความโชคดีที่เล่นกีฬาเก่ง
มันช่วยทำให้ผมขยับชั้นของตัวเองขึ้นมาอยู่ชนชั้นกลางของโรงเรียน อย่างที่ผมบอกตลอดว่า ผมไม่ได้เป็นคนที่มืดหม่นเหมือนพระเอกในการ์ตูนญี่ปุ่นที่ห่วยไปซะทุกอย่าง ไม่มีคนคบ ไม่มีเพื่อน ผมเล่นกีฬา.. เก่งนะขออวยตัวเองนิดนึง เพื่อนผมก็มี ผลงานก็เยอะ แต่ทั้งหมดก็ติดแค่หน้าตาไม่หล่อ พ่อไม่รวย ก็เลยถูกโยนให้ไปอยู่ชนชั้นกลาง และไอ้เวนที่มาหาเรื่องผม มันก็ยกหางตัวเองซะเป็นชนชั้นบนเลยล่ะตอนที่เรียนหนังสือ
ถ้าไม่ใช่ตอนซ้อมกีฬา หรือ อยู่กับเพื่อนที่สนิทๆอย่างไอ้คิงหรือไอ้โจ๊ก ผมก็จะเงียบๆนิ่งๆ ไม่อยากเป็นจุดเด่นหรือจุดศูนย์กลางอะไร ไม่อยากมีรอยยิ้มที่อบอุ่นแบบในพระเอกอนิเมะ ที่พอยิ้มที่ก็ทำให้ทุกอย่างสวยงาม ไม่ ๆ ผมไม่ได้อยากเป็นอะไรแบบนั้น แต่ถามว่ามีคนรู้จักผมมั้ย ก็แน่นอนครับรู้จักทั้งโรงเรียน เพราะว่าตอนได้รางวัลจากการแข่งขันมา ก็จะได้รับการประกาศชื่อตลอด
แต่อย่างว่าครับไอ้พวกเวนที่ไม่มีความสามารถอะไร อาศัยแค่ผิวขาว ไว้ผมรองทรง บ้านมีเงิน อย่างไอ้พวกห่านี่ มันก็พยายามกดหัวพวกคนเก่งๆที่ไม่ค่อยมีฐานะ ให้กลายเป็นชนชั้นกลาง เป็นรองมันไปตลอด ตอนเรียนผมก็โดนกดลงไปแบบนั้นครับ เพราะผมเองก็ขี้เกียจจะไปสู้รบอะไรกับมัน ไม่อยากมีปัญหา ขี้เกียจเข้าห้องปกครองและโดนเรียกผู้ปกครอง เพราะลำพังแค่ทำงาน พ่อแม่ผมก็เหนื่อยพอละ จะต้องให้เดินทางมาโรงเรียนอีกมันก็ใช่เรื่อง
แต่ว่าตอนนี้มันไม่เหมือนกัน มันคงคิดว่าผมตอนนี้คงจะเงียบๆหงอๆ เหมือนตอนนั้นล่ะมั้ง มันคงสำนึกลงไปในหัวแล้วว่าอยู่ๆดีคนที่เงียบๆแบบผม เดินไปกระชากคาเสื้อแล้วเหวี่ยงไปกระแทกกำแพงต่อหน้าไอ้พวกรุ่นพี่เวนนี่ ผมคงไม่ใช่คนเดิมอีกต่อไป หลังจากที่คุยกันดีๆไปแล้วว่าผมกับพวกพี่ไม่เคยมีเรื่องกันนะ แล้วไอ้พวกพี่ไม่ฟังกัน ไอ้คิงอยู่ดีๆก็เดือดเลย ผมก็ยกมือห้ามแล้วบอกไม่ต้องอ่ะกูเอง
ผมก็บอกไม่ต้องอ่ะกูเอง กฎของการลุยกับคนหมู่มากมีข้อเดียว อย่าล้ม ไม่งั้นคงโดนลุมเตะเป็นลูกบอลแน่ๆ ผมขยับตัวเข้าไปหากลุ่มพรี่ๆพวกนั้น ใจผมไม่อยากมีเรื่องหรอก เพราะเอาตรงๆต่อยกับคนที่ไม่เคยมีเรื่องกันมาก่อน แม่งไม่ใช่เรื่องดีเลย ผมพุ่งเข้าไปหาพี่ๆเขาบอกตามตรงว่า ช้ากว่าพวกที่บริษัทเยอะ ผมหลบซ้ายกระชากแขนเหวี่ยงไปอีกทาง เคลื่อนตัวไปข้างหน้าอีก แล้วดึงอีกคนไปอีกทาง ผลักไปอีกทาง
จนพวก 4-5 คนล้มกลิ้งเหมือนลูกขนุนไป จนผมมายืนอยู่ตรงหน้ารุ่นพี่ ผมยกมือไหว้แล้วบอกเฮ้ยพี่ เราไม่เคยมีเรื่องปัญหากันเลยนะ ทำไมต้องมามีเรื่องกันด้วยล่ะ แต่ว่าทำหน้าไม่พอใจครับ รุ่นพี่ก็คงหนักแหละครับ เพราะแบกศักดิ์ศรีไว้เต็มบ่า เขาง้างหมัดต่อยมาเลยนะ แต่มันช้า ผมก็เลยใส่แรงปัดทิ้งดังเผี๊ยะ คือตวัดตบลงพื้นเสียงสนั่นเลย เอาตรงๆผมก็ยังแปลกใจตัวเองเหมือนกันว่าทำไมตอนนั้น ผมทำแบบนั้นได้ ปัดดังจนผมเองก็แสบมือนิดๆเลย รุ่นพี่เองก็ตกใจที่ผทำแบบนั้นได้
เขารีบดึงมือกลับไป กุมไว้แล้วร้องโอ๊ย !!! มันเป็นปฏิกิริยาตอบสนองธรรมชาติของคนปกติทั่วไปที่ไม่ได้รับการฝึกมา แต่กร่างทำตัวเก่งไปอย่างงั้น ผมก็บอกไปว่า นี่ผมป้องกันตัวนะ.... โอ๊ย .. อยู่ดีๆต้นคอก็ร้อนเฉยเลย ผมก้มตัวหลบ และดีดตัวถอยมาข้างหลัง ผมหันไปอีกที ใครสักคนก็ยืนเหมือนรอจังหวะอะไรสักอย่าง
ผมหันไปและง้างเตะอัดใส่ แต่ยั้งๆไว้ เสียงดังปั้ก ถึงจะยั้งๆไว้แต่แรงของผมตอนนี้มันก็เยอะอยู่แล้ว ไอ้นั่นก็ถึงกับกลิ้งไปแล้ว แล้วก็ไม่ใช่ใครเป็นไอ้เวนที่มาหาเรื่องผมนี่แหละ มันกลิ้งหลุนๆไป 2-3 เมตรเลยล่ะ ผมหันไปมองพวกรุ่นพี่ที่มองอีกครั้ง แน่นอนครับว่าเหวอแน่นอน
แต่สิ่งที่ผมไม่เข้าใจทำไมคอผมมันร้อนๆนะ ตั้งแต่หรือเป็นเพราะสิ่งที่ผมสวมอยู่กัน แล้วตอนนั้นแหม่ นึกว่าพลอตละครไทย มีใครบางคนเดินมาเว้ย แล้วนั่นก็คืออาจารย์ท่านนึงซึ่ง.... ผมกับไอ้คิงถึงกับเบือนหน้าหนี เพราะว่าอืม..... พฤติกรรมหลายๆอย่างแย่อ่ะบอกตรงๆเลยครับ เห็นใครมีเงินหนาๆ วาจาก็จะอ่อนนุ่มทันที ส่วนกับพวกนักเรียนทุนอย่างผม ก็นั่นแหละครับ
ก็อย่างที่ทุกคนรู้ว่า ผมเล่นยูโดตั้งแต่ 10 ขวบ เพราะงั้นตอนเข้าเรียน ม.1 เลยได้เข้าโควตากีฬานี่แหละครับ เดินมาถึงก็ทำสีหน้าตึงๆ แล้วถามว่าเกิดอะไรขึ้น เขาก็กวาดสายตามองไปทั่วๆเห็นผมยืนอยู่กับไอ้คิง 2 คน คำพูดแรกที่เขาพูดเลยว่า ก่อเรื่องอะไรอีก ก็ดูเอาแล้วกันครับคุณผู้อ่านทั้งหลาย ผมก็เลยถามไปว่าอาจารย์เห็นว่าผมก่อเรื่องเหรอครับ เขาก็มองหน้าตาเขม็ง ไอ้คิงก็พูดว่าอาจารย์พึ่งมาไม่ใช่เหรอครับ
ทำไมถึงถามว่าคิดว่าไอ้โทนก่อเรื่องล่ะ อาจารย์ก็เงียบไม่ตอบอะไร แต่ไอ้คนที่โดนผมเตะกลิ้งไปก็ทำท่าเซ แถ่ด ๆ ๆ แล้วบอกว่าไม่มีอะไรครับ แค่เรื่องเข้าใจผิดกัน แหม่ ๆ ๆ สุภาพบุรุษเลยนะไอ้เวน อาจารย์เขามองหน้าผมเหมือนจะกินเลือดกินเนื้อให้ได้เลย แล้วไอ้พวกรุ่นพี่ที่ล้มลงไปกองระเนระนาดก็พากันลุกขึ้นไปรวมกับไอ้ตัวหัวโจกทันที พออาจารย์เดินลับหลังไป มันชี้หน้าผมว่าเดี๋ยวมึงเจอกู
ผมก็เลยพูดไปตรงๆว่า ผมกับพี่ไม่เคยมีเรื่องกันนะ ถ้าจะมีเรื่องกันเพราะไอ้ส้นตีนนี่ ผมชี้หน้าไปทางไอ้นั่น แล้วผมก็พูดต่อว่าจะเอาก็เอา แต่พี่ก็คิดเอาแล้วกันว่าถ้าเรื่องมันถูกพูดไปว่า พี่มาหาเรื่องเด็กที่ไม่มีทางสู้ทั้งๆที่ไม่เคยมีเรื่องกันมาก่อน แก๊ง ( ชื่อแก๊ง ) ของพี่มันจะเสียเลยนะ ผมพูดแล้วก็มองหน้าตาเขม็งเลยนะ รุ่นพี่คนนั้นก็ถามว่ามึงรู้ได้ไง ผมก้บอกเอ่อ... พอดีผมพอรู้จักกับคนชื่อ..... น่ะ พอพูดมา ไอ้รุ่นพี่นั่นก็มองซ้ายขวาเลิ่กลั่กเลย แล้วพวกมันเดินหลบไปแล้วนะ ผมกับไอ้คิงก็มองหน้ากัน คำๆนึงขึ้นมาในใจชิบหายละ ยังไงดีวะ ตอนพูด พูดไม่คิด ผมก็เลยบอกว่าเฮ้ยโทษทีว่ะ มันก็ตบไหล่บอกจะขอโทษทำห่าไร มันจงใจหาเรื่องมึงชัดๆ เอาตรงๆตอนนั้นก็หวั่นใจนะครับ หนีกลับบ้านเลยดีมั้ย
เอาไงดีวะผมคิดในใจนะตอนนั้น สู้กับคนเยอะๆ มันเหนื่อยนะ ที่สำคัญตอนนี้ด้วยชุดแบบนี้ กางเกงยีนแบบนี้บอกเลยว่าเคลื่อนไหวลำบากแน่ๆล่ะ เอาไงดีวะ ผมมองไอ้คิง ไอ้คิงก็บอกว่ามึงไม่ต้องห่วงกูหรอก พวกแม่งไม่กล้ากับกูหรอก ผมบอกอืมๆ ๆ แล้วตอนนั้นเว้ย ไอ้เวนนั้นก็มองหน้าผม แล้วมันก็เดินไปเลย ผมกับไอ้คิงก็มองหน้ากันแล้วก็เดินกลับเข้ามาข้างในนะ
กลับเข้าไปนั่งที่กลุ่มเดิมของพวกผม ไอ้โจ๊กถามมีไรวะ ไอ้คิงบอกพวกเหี้ยนี่แม่งไม่จบว่ะ แล้วก็มองหน้าไปในกลุ่มเพื่อนนะ แน่นอนแหละว่าไม่ใช่ทุกคนที่พร้อมจะบวกกับพวกรุ่นพี่ครับ ผมเข้าใจและไม่คิดจะโทษหรือโกรธอะไรพวกมันเลยนะ ผมก็เปลี่ยนเรื่องคุย ไปนู่น นี่ นั่น บลา ๆ ๆ พูดเรื่องเขาชนไก่บ้าง ว่าตอนไปคือเละเป็นหมากันแทบทุกคน ยิ่งตอนปี3 นี่ไปเข้าค่าย 5 วัน 4 คืน อาบน้ำแค่ครั้งเดียว กลับมาคือ กลาก เกลื้อนนี่ เรียกหาเต็มหลังเลย นึกว่าแล้วก็ตลกดี
บนเวทีก็รันภาพไปเรื่อยๆนะ ภาพผมก็มาหลายๆรอบเลย ผมก็มองๆไป ไอ้เวรนั่นมันก็นั่งอยู่ในห้องนะ พวกรุ่นพี่มันก็เข้ามาอยู่ด้วย คงพาพวกเข้ามามองหน้าผมไว้ เรียกว่ามามาร์คตัวมากกว่า โทรศัพท์ผมดังขึ้นนะ ผมก็รับสายนะเป็นพ่อผมครับ พ่อผมก็ถามว่าเป็นงายไอ้ลูกหมา ยังไม่ได้อาละวาดกระทืบใครใช่มั้ย ผมก็บอกไปนะว่าอะไรล่ะเนี่ยพ่อ....... พ่อผมก็บอกเสียงแบบนี้แสดงว่ากระทืบไปแล้วล่ะสิ่นะ
ผมก็อ้อมๆแอ้มๆแล้วก็บอกไปนะว่าว่ายังหรอกพ่อ ต่อยไป 2-3 ทีเอง พ่อผมก็หัวเราะเบาๆ แล้วถามว่าจะกลับบ้านดึกมั้ยล่ะ ผมก็เลยบอกไปว่าสงสัยจะได้กลับดึกแหละพ่อ พ่อผมบอกอ้อเหรอ อื้มๆ รู้ๆแล้วตามนั้นนะ ผมก็หือ อะไรตามนั้น อ้อๆครับ ๆ แล้วก็วางสายไป แล้วอีกแปปนึงเรื่องประหลาดก็เกิดขึ้นครับ เพราะอยู่ดีๆ เสียงวิ่งกุก ๆ ๆ ๆ กัก ๆ ๆ ๆ ก็ดังมาเลย แล้วที่หน้าประตูทางเขาก็มีคนเดินเข้ามา กึ่งวิ่งพรวดดด เข้ามาเป็นสิบกว่าคน และก็เป็นพวกที่ซุ้มญี่ปุ่นข้างล่าง
ตอนนั้นในใจผมมันคิดไปละว่าต้องมีอะไรแน่ ๆ แล้วมันก็เป็นอย่างนั้น เพราะว่าบนเวที มีภาพของผมอีกแล้ว เป็นภาพตอนที่กำลังซ้อมอยู่ที่โรงยิมครับ โอยยย ถอดเสื้อด้วย แล้วตอนนั้นผมจำได้เลย มันเป็นตอนที่เข้าห้อง weight training เอาง่ายๆเลยก็คือพึ่งยกลูกเหล็ก ยกดรัมเบลมาครับ แล้วแน่นอนว่ากล้ามชัดๆ แน่ๆ ภาพที่ผมกำลังยกดรัมเบล ก็ถูกเอามาใส่ ภาพที่ผมกำลังซ้อมกระบองสองท่อนก็ถูกเอามาใส่
โอยยยยย ผมอายโคตรๆเลยครับ ไอ้โจ๊กก็พูด เชี่ยยยยย มึงนี่แม่ง อาโนล์ เลยนี่หว่านายช่าง พวกห้องญี่ปุ่นคือ ฮู๊ยยย ว๊ายยย กันใหญ่เลยครับ ประเด็นคือใครไปบอกล่วงหน้า และทำไมจังหวะมันถึงเหมาะเจาะกันขนาดนี้ แต่เดี๋ยวนี้ นี่มันไม่ตรงกับคอนเซปท์งานนี่หว่า ที่บอกว่าเอาภาพสมัยเด็กๆมาอ่ะ ไม่ใช่แล้วมั้ง แล้วตอนนั้นพิธีกรเขาก็พูดว่า เอ๊ !!!! นี่ใช่นักยูโดของโรงเรียนเรารึเปล่าคะเนี่ย ทำไมมีภาพเยอะแบบนี้กันน๊า แล้วตอนนั้นพอผมมองไปที่หน้าซุ้มกิจกรรมภาพ อื้อหือ !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
ยัยแฟนเก่าตัวแสบกำลังไปชะเง้อ ๆ ๆ ๆ เลยครับ ด้วยสายตาอันเฉียบคมของผม ผมมองไปเห็นแล้วว่ากำลังยื่นอะไรให้เจ้าหน้าที่อยู่ ผมจะลุกขึ้นยืนเลยครับ แต่ว่าไอ้คิงก็ล็อคคอไว้แล้วบอกเฮ้ย ๆ ๆ ๆกูได้กลิ่นของความบันเทิงว่ะ แล้วไอ้โจ๊กก็เหมือนกัน มันขยับเข้าอี้มาใกล้ๆติดๆ เอาขาพาดไว้ ล็อคแขนผมแล้วบอกว่า กูว่าบันเทิงแน่นอน ภาพแต่ละภาพรันไป ใจผมก็ตุ๊บๆต่อม ๆ ก็รันเป็นภาพคนอื่นไปหลายสิบรูป จนผมก็เริ่มใจชื้นนิดนึงครับ
แต่มันก็แค่นิดนึงจริงๆ เพราะว่าภาพต่อไปคือ ตอนเด็กๆเลยครับ ตอนที่ไปคอยรับคอยส่งที่ประตูน้ำ ก็คอยช่วยถือนู่นนี่นั่นให้ ต้องคอยลองเครื่องประดับแปลกให้ คืออายโคตรๆอ่ะตอนนั้น ไอ้คิงก็หัวเราะลั่นเลยครับ คนอื่นๆก็เหมือนกัน แล้วก็เริ่มเปลี่ยนเป็นภาพคนอื่นๆครับ แล้วพวกผู้หญิงที่ซุ้มญี่ปุ่นก็เดินมอง ๆ ๆ ผมเห็นละว่าพวกเธอมอง ๆ ๆ ผมก็พยายามทำตัวลีบๆเล็กๆเข้าไว้ แต่ไอ้โจ๊ก ไอ้เวนนี่ก็โบกมือทักแล้วถามมีอาไร มีอาไร
พวกนั้นพอเห็นไอ้โจ๊กก็ต้องเห็นผมด้วยแหละครับ พวกนั้นก็เดินเข้ามาเลยครับ แล้วบอกโทนนน ไปทำไรมาหุ่นดีอ้ะ ผมก็บอกว่า ก็บอกแล้วไงว่าช่วงนั้นไม่ค่อยมีไรกินมันเลยลีนเฉยๆ ไอ้คิงบอกแหน่ะ ๆ ตอแหลอีกละไอ้เวน ผมก็มองหน้ามันแล้วบอกสัดนี่ มึงเพื่อนกุป่ะ มันบอกเอ้า เพื่อน นี่เพื่อนไง เพื่อนลืมเหรอ แล้วมันก็หัวเราะแบบกวนตีน คนอื่นๆก็เหมือนกัน แล้วแปปนึงไอ้โจ๊กก็ขยับมากระซิบให้ผมกับไอ้คิงได้ยินว่า เฮ้ย ๆ ๆ เอาแล้วๆ รถไฟสองขบวนบวกกันแล้ว
ผมก็มองไปที่ซุ้มกิจกรรม เอ้าชิบหายละครับ จอยพร้อมกับอะไรในมือก็เดินไปที่ซุ้มครับ อ้อลืมบอกว่าจอยนั่งอยู่กับกลุ่มรุ่นพี่ กลุ่มเพื่อนๆเขานั่นแหละครับ ผมนี่ลุ้นแบบตีนจิกพื้นเลยครับ ไอ้คิงไอ้โจ๊กหัวเราะ หึหึหึหึ เหมือนมันรู้ความสนุกกำลังจะเกิดขึ้นครับ แต่ว่าจอยก็กลับไปนั่งที่โต๊ะนั่นครับ เอะ.... นี่ผมรอดใช่มั้ยนิ ไอ้คิงบอกว๊า รถไฟดริฟว่ะ อดดูไรมันส์ๆเลย ผมบอกมึงเงียบไปเลยไอ้เวน
แล้วตอนนั้นทุกอย่างคือเงียบเลยนะ ต้องมีอะไรแน่ๆ แล้วตอนนั้นครับ มีใครคนนึงลุกขึ้นยืนจากกลุ่มผู้สนับสนัน นั่นคือ แม่พี่เจมส์เองแหละครับ แม่พี่เจมส์บอกเอาล่ะ ดิฉันมีเรื่องอยากจะแจ้งให้ทุกท่านทราบเรื่องหนูจอย เป็นเรื่องที่น่ายินดีมากๆ เนื่องจากผลงานชิ้นใหญ่ที่ทางหนูจอยได้มีส่วนร่วม และด้วยความสามารถในการสอบสัมภาษณ์จากทางคณะกรรมการ ทำให้หนูจอยได้รับทุนให้ไปศึกษาดูงานที่ประเทศญี่ปุ่น อย่างเป็นทางการแล้ว
โอ้โห !!!!!! ถึงผมจะรู้อยู่แล้วเถอะว่าจอยได้ไป แต่พอแม่พี่เจมส์พูดเองนี่คือ โคตรHype โคตรตื่นเต้น คืออารมณ์แบบอ่านมังงะ one piece แล้วรู้ว่าลูฟี่ มันมีร่างเกียร์ 5 เทพนิกะ แต่พอมาได้ดู trailer เปิดตัวแล้วก็โคตรจะตื่นเต้น มันก็เป็นแบบนั้นจริงๆครับ แล้วไม่ต้องสืบเลยว่าทำไม แม่พี่เจมส์ ท่านถึงต้องเป็นคนพูดเอง
เพราะว่าทุกบาท ทุกสตางค์ ทุกโครงการที่อุปถัมภ์ในนามโรงเรียน ส่งนักเรียนไปประกวดวิชาการต่างๆนาๆ จะได้ประสบกาณร์การทำงาน ตั้งแต่เรียนมัธยม แม่พี่เจมส์เองก็มีส่วนเต็มๆ แล้วไม่ต้องสืบเลยว่าจอยเป็น 1 ในนักเรียนที่ได้ทุนด้วยแน่ๆ เพราะเธอก็เคยบอกตั้งแต่ที่เชียงใหม่แล้วด้วย ว่าตอนเรียนมัธยม
ที่โรงเรียนก็สนับสนุน ส่งแข่งด้านวิชาการต่างๆเยอะแยะมากมาย ส่งไปทัศนศึกษาตามที่ต่างๆ ( ในประเทศ ) โอยจุดใต้ตำตอวุ๊ย แล้วตอนนั้นแม่ของพี่เจมส์ก็ถามขึ้นมา ใครอยากฟังประสบการณ์ดีๆเกี่ยวกับการทำงานบ้างมั้ย แล้วทุกคนยกมือขึ้นเกิน 50%เลย คนที่ยังอยู่ในห้องประชุมคือไม่บอกก็รู้ว่า รอการแชร์ประสบการณ์ตรงจากคนประสบความสำเร็จนั่นแหละครับ โรงเรียนผมอ่ะวิชาการแน่นปั้กนะบอกเลย
คราวนี้ก็วุ่นเลย เพราะว่าบนเวที มีเจ้าหน้าที่ยกโซฟาแบบนั่งเดียว มีสองตัวแบบที่เราเห็นกันตามรายการ Talk Show ทั่วไป แล้วแม่พี่เจมส์ก็บอก คงไม่ว่าอะไรใช่มั้ย ถ้าดิฉันจะเป็นคนถามเอง เท่านั้นล่ะครับ เสียงฮือ ฮาา นี่มาเพียบเลย คือโอกาสดีๆแบบนี้หายากนะ แต่จอยจะกดดันมั้ยล่ะ เพราะว่าคำถามแบบนี้ No scrip แน่นอน
แล้วแม่พี่เจมส์คือสง่า คือชื่อเสียงน่ะเป็นที่ประจักษ์อยู่แล้วครับ ผมจากที่นั่งสบายๆ ก็กลายเป็นต้องนั่งเรียบร้อยเลย ไอ้โจ๊กถามเป็นไรวะนายช่าง ผมก็มองหน้ามันแล้วถามว่า เมื่อกี้กูโดนเรียกไปรอบนึงละ ให้กูอยู่อย่างสงบเถอะ ไอ้คิงบอกเออว่ะ.. มันบีบหน้าผมเบาๆ แล้วบอกว่า ตอนเด็กทำตัวเจี๋ยมเจี้ยมเหมือนเด็กไร้บ้านไอ้เวน ทั้งๆที่รู้จักแต่คนใหญ่คนโตทั้งนั้น
ผมบอกว่า กูก็รู้พร้อมพวกมึงนั่นแหละว่าน้า ( ชื่อแม่พี่เจมส์ ) เขาเป็นผู้อุปถัมภ์โรงเรียน ไอ้โจ๊กบอกนี่ไง มึงเรียกเขาว่าน้าเลย รู้จักส่วนตัวแน่ๆ... ผมก็บอก... เออ เพื่อนแม่กูเอง ทุกคนเงียบเลยนะตอนนั้น จนเวทีเริ่มครับ หลายคนก็ตั้งใจฟังนะ คือคุณผู้อ่านไม่ต้องแปลกใจนะ ที่ทำไมทุกกิจกรรมถึงยอมถอยให้เรื่องที่แม่พี่เจมส์ขอ
ใครๆเขาก็อยากอวดเพชรเม็ดงามของโรงเรียนแหละครับ ยิ่งเป็นผลผลิตจากโครงการที่แม่พี่เจมส์อุปถัมภ์ด้วย แม่พี่เจมส์ก็ถามนะว่าเอาล่ะ เราข้ามคำถามเกี่ยวขั้นตอนการสอบดีกว่า แม่พี่เจมส์ยิงคำถามไปว่า คิดว่าตัวเองเหมาะสมกับสิ่งที่ได้รับมั้ย โอ้โห คำถามคือโหดมากอ่ะ แต่จอยยิ้มนะ จอยยิ้มแล้วตอบว่า
จอยคิดว่าจอยสมควรได้รับค่ะ ทุกคนก็ฮือออ กันแบบว๊าวว แล้วอย่าลืมว่ามีพวกรุ่นน้องห้องญี่ปุ่นเข้ามาด้วยทุกคนก็กุมมือไว้ที่ปลายคางมองจอยด้วยสายตาชื่นชม จอยบอกนะว่า จอยคิดว่าจอยสมควรได้รับค่ะ มันคือผลตอบแทนของการทำงานหนักจริงๆ เพราะจอยรู้ว่าจอยทุ่มเทกับมันมากแค่ไหน จอยมั่นใจว่าทุก Process จอยให้ความสำคัญ จอยละเอียด และจอยใส่เต็มพลังในทุกงาน
ถึงจะมีอุปสรรคบ้าง มีท้อบ้าง แต่จอยก็มั่นใจค่ะว่าจอยจะผ่านมันไปได้ถึงจะยาก ถึงจะไม่เป็นอย่างที่คิด ถึงจะมีอะไรหลานๆอย่างขวาง แต่ช่วงเวลานั้นๆจอยก็มั่นใจว่า มันต้องมีทางให้ผ่าน และทำมันให้สำเร็จ จอยหันมามองทางผู้ชมแล้วพูดว่า ไม่มีนักปีนเขา ไม่มีนักเดินป่าคนไหน ที่ไปถึงเป้าหมายโดยที่เนื้อตัวไม่เลอะมอมแมมค่ะ แต่นั่นมันคือหลักฐานว่า ต่อให้ต้องล้มไปกับโคลน ต้องมีแผลตามเนื้อตามตัว ถึงทางมันจะไม่ราบรื่น ระหว่างทางมันอาจจะไม่เจอปัญหาตลอดทาง แก้ไขไป เดินหน้าไป จนยับเยิน แต่ยังไงเราก็ไปถึงเส้นชัยได้
เพราะงั้นจอยที่มีโอกาสมานั่งตรงนี้ จอยมั่นใจว่าจอยสมควรได้รับสิ่งๆนี้ค่ะ โอ้โหจังหวะนี้คนปรบมือกันเพียบเลย แม่พี่เจมส์ก็ยิ้มเชียวครับ เหมือนท่านพอใจกับคำตอบของจอย ไอ้คิงบอก ง่อววววว พูดดีชิบหาย กูนึกว่านั่งฟังขายตรงชวนเป็น ดาวน์ไลน์ ผมก็บอกกูจะดาวหน้ามึงให้ จอยเขาตั้งใจทำงานจริงๆ ไอ้คิงบอกแหม่ ๆ ๆ คำว่าพี่ก็ไม่มีนำหน้า สงสัยจะสนิทกันน่าดู ไอ้โจ๊กก็เสริมทันที ช่าย ๆ ๆ ร้ายว่ะนายช่าง อุ้ยไม่ใช่ ๆ ต้องนายสถานี เอ้าไอ้สัสนี่ มีช่องไม่ได้เลยไอ้เวน
แต่จอยก็พูดอีกว่า แต่ความสำเร็จที่ได้ตอนนี้มันเป็นแค่ก้าวเล็กๆของจอยค่ะ ถึงตอนนี้จอยจะมั่นใจว่าสิ่งที่เกิดขึ้นตอนนี้เป็นสิ่งที่จอยสมควรได้ แต่ในขณะเดียวกันจอยก็คิดว่า จอยควรทำได้ดีกว่านี้ พอมาถึงวันที่จอยได้รับผลตอบแทนที่จอยคิดว่าจอยควรได้ มันกลับทำให้จอยคิดได้ว่า ไม่สิ่ จอยควรทำได้ดีกว่านี้ค่ะ มันดีได้มากกว่านี้ เฉียบคมได้มากกว่านี้อีก จอยสัญญาว่าจะทำให้มากขึ้นดีขึ้น ชัดขึ้นค่ะ จนเหมาะสมกับรางวัลที่ได้รับอย่างสง่างามมากกว่านี้ โอ้โห้ !!!!!!!!!!! ทุกคนคือปรบมือลั่นเลย
แม่พี่เจมส์ก็ยิ้มนะ แล้วแม่พี่เจมส์ก็บอกว่า ในมุมมองดิฉัน ดิฉันมองว่า ก้าวเล็กๆของหนูจอยมันเป็นก้าวเล็กๆที่มั่นคงนะ พอพูดแบบนั้นจอยคือตั้งใจฟังเลยครับ ผมมองอยู่แหละมองออก แม่พี่เจมส์บอกว่า ก้าวเล็กที่มันคงมาจากพื้นฐานที่พร้อมและแข็งแกร่ง การที่หนูจอยเก็บสะสมประสบการณ์มาตั้งแต่ช่วงมัธยม มหาวิทยาลัย จนได้มาทำงานจริงๆ มันชี้ให้เห็นนะว่า ก้าวเล็กๆนี้มันมั่นคงและไม่สั่นคลอนง่ายๆ ยิ่งเป็นการร่วมงานกันครั้งแรกกับทีมงานเฉพาะกิจ แต่กลับทำออกมาได้ดีขนาดนี้ ในฐานะผู้ประการงานดิฉันไม่มีอะไรสงสัยในตัวหนูจอยเลยนะ หนูจอยเก่งมาก
จอยยิ้มและยกมือไหว้เลยล่ะ แต่ ๆ ๆ ๆ แต่ไม่จบแค่นั้น เพราะแม่พี่เจมส์พูดว่ายิ่งต้องทำงานกับตัวปัญหา ตัวป่วนด้วย ผมสะดุ้งฮึ๊ !!!! เลยครับ ไอ้คิงบอกมึงแน่ๆ ไอ้โจ๊กก็บอกเขาพูดถึงมึงแน่ๆ จอยบนเวทีก็หัวเราะนิดนึงแล้วบอกว่าก็นิดหน่อยค่ะ แต่คุณพลอยเองก็เป็นคนเก่งมากๆเลยค่ะ ประสบการณ์ในการทำงานของคุณพลอยได้ช่วยเหลือทีมไว้ได้มากเลยค่ะ ยังครับยัง ยังไม่พูดถึงผมครับ แต่ตอนนี้คือตีนจิกพื้นละ แม่พี่เจมส์เขาก็พูดนะว่าเอ้..... แต่ได้ข่าวมีทีมงานสำคัญอีกคนนึงนี่นะ
ไอ้คิงก็บอกแจ็คพอตว่ะ ไอ้โจ๊กบอกงานใส้ละมึง ผมนี่เงียบเลย จอยก็หัวเราะเบาๆแล้วบอกค่ะ อีกคนก็เป็นคนสำคัญมากๆค่ะ ไอ้โจ๊กบอกอุ้ยยยย ออกตัวแรงอ่ะคนสำคัญ ผมบอกสำคัญในงานโว้ยย ไอ้คิงบอกใช่เร๊อออ เพื่อนกูล่อรุ่นพี่ซะแล้ว ผมมองหน้ามันแล้วบอกมึงเงียบไปเลยไอ้เวน แล้วจอยก็บอกโทนเป็นเหมือนพลังงานของทีมค่ะ นั่นชื่อกูเต็มๆเลยครับ จริงอยู่ที่ประสบการณ์ทำงานของคุณโทนนั้นน้อย ถ้าเทียบกับคุณพลอย หรือ จอยเอง แต่สิ่งที่คุณโทนมีให้ทีมคือพลังงานง่ะ
ไม่ว่าจะทำงานหนักกันแค่ไหน คุณโทนก็จะเป็นคนที่ยังมีพลังงานล้นเหลือยังมี energy ที่เหมือนเป็นอนันต์ เหมือนแบบชาร์จไฟจากพลังงานแสงอาทิตย์ได้เลยค่ะ แม่พี่เจมส์ท่านหัวเราะเลยนะ ทุกคนก็หัวเราะเลย พวกเขาคงไม่รู้หรอกว่าโทนคือใคร แต่คงขำๆกันแหละ จอยบอกอีกอย่างโทนก็เป็นคนที่คอยซัพพอร์ตก่อนทำงานของทั้งจอยและพลอยค่ะ แต่เวลามีปัญหาก็เป็นคนแรกที่จะขึ้นมาชนกับปัญหาก่อน ไอ้คิงบอกเหยดด ตัวแทงค์วะลูกพี่ ผมก็ถามวันนี้มึงคึกไรวะพูดมากชิบหาย
มันก็หัวเราะ แม่พี่เจมส์บอกอ๋ออ แล้วได้ข่าวว่าไปอัดการ์ดของทางญี่ปุ่นด้วยเหรอ จอยก็หัวเราะนะ ไอ้โจ๊กมองหน้าผมเลย เพื่อนๆในกลุ่มก็มองหน้าผมเลย จอยบอกค่ะ แต่มันก็เป็นเรื่องเข้าใจผิดนิดหน่อยค่ะ ซึ่งทางคุณเคย์ท่านก็ไม่ได้ติดใจอะไร แล้วยังชมมาด้วย แม่ของพี่เจมส์ก็บอกอื้มงั้นเหรอ จอยก็พูดต่อไปอีกว่าค่ะ โทนเองก็เคยทำงานกับบริษัท ( ชื่อบริษัทคุณท่าน ) ตั้งแต่ตอนเรียนมหาวิทยาลัย ปีที่ 2 แล้วล่ะค่ะ เข้าร่วมงานในฐานะสมาชิกทีมรักษาความปลอดภัย
กึ๋ยยยย ไอ้โจ๊กก็มองหน้าผมเลยนะครับ จอยพูดอีกว่าโชคดีที่คุณโทนนั้น มีความรู้เกี่ยวกับวัฒนธรรมของญี่ปุ่นพอสมควร ทั้งมารยาทบนโต๊ะอาหาร มารยาทเมื่อเจอผู้ใหญ่ ทำให้ไม่มีปัญหา แต่ว่าก็ต้องทำงานกันหนักมากเลยล่ะค่ะ สิ่งที่คนไม่มีประสบการณ์จะมีมากกว่าคนที่รู้มาก คือเขาจะไม่คิดมากค่ะ ผมคิดในใจไม่ม๊าง ผมนี่โคตรคิดมากเลย แล้วน้องดรีมก็เดินมาหาผมนะ แล้วบอกแหม ๆ ๆ สนิทกันดีเน๊อออ ผมก็แหงนหน้ามองเลยนะ ในใจคิดนะว่าชิบหายทำไงดี ไอ้เพื่อน 2คนก็ทำท่ายิ้มแบบกวนตีนอีก
เอาวะวิชาที่สืบทอดมาจากพ่อ !!! ผมมองดรีมแล้วบอกอ้าว ไหงมาอยู่ตรงนี้ล่ะนึกว่าอยู่กับพ่อ ทิ้งให้พ่อกับแม่คุยกับ ผอ. ได้งืม ดรีมบอกชิ๊ ก็แวะมาหาเฉยๆจะไปหาพ่อแล้ว แบร่ ผมบอกไม่แค่แวะมั้ง เอารูปพี่ไปส่งเฉยเลย ดรีมบอกก็เพื่อนโทรไปบอกอ่ะว่า มีคนมั่วเอาภาพดรีมไปขึ้นอ่ะ ดรีมก็ต้องมาดิ่ ผมบอกจ้ะ ๆ ๆ ทำดีมาก แล้วผมก็ถามว่าแล้วหิวยังเนี่ย ดรีมถามทำไมจะเลี้ยงเหรอ ผมบอกว่าอยากกินไรสั่งเลย ดรีมบอกเชอะ ห้ามหนีก่อนด้วย พ่อบอกไว้แล้วว่าจะคุยด้วยหลังงานจบผมก็บอกจ้ะ ๆ ๆ รีบไปหาพ่อเถอะ ดรีมทำปากบุ่ยๆ แล้วเดินไป
ไอ้คิงก็บอกป๊าดดดดด นายสถานี พลิ้วไหวเป็นปลาไหลใส่สเก็ตเลยว่ะ ไอ้โจ๊กบอก โอ่โห่ลวกเพี่ยแน่นอนว่ะ สับรางกันต่อหน้าเลย ขอคาราวะ ผมก็ถามมึงอยากโดนคาราเต้มั้ยไอ้เวน แล้วระหว่างที่กำลังเฮฮาอยู่นั้น เสียงแม่พี่เจมส์ก็พูดว่า เจ้าโทนๆ มานี่หน่อย. . . . . ผมหันหน้าไปมองไอ้โจ๊ก ไอ้คิงเลย ไอ้โจ๊กพูดอ่าส์ ชิกหายเลี้ยว
เนื้อหาถูกซ่อนเอาไว้ คุณต้องตอบกระทู้นี้ก่อน