เรื่องของวี 24 – ฉลองแชมป์สุดมันส์

[Victor19]

สวัสดีครับ หายไปนานเลย ต้องขอโทษแฟน ๆ ที่ติดตาม (ถ้ามี 555) เรื่องนี้จะมีเนื้อเรื่องที่ไม่เกี่ยวกับเซ็กซ์เยอะหน่อย ถือว่าฟังผมบ่นละกันนะครับ

คำเตือน เนื้อหาในเรื่องนี้เป็นเรื่องแต่งมีไว้เพื่อวัตถุประสงค์เพื่อความบันเทิงเท่านั้น อาจมีเนื้อหาหรือการใช้ภาษาที่ไม่เหมาะสม เยาวชนที่มีอายุต่ำกว่า 18 ปี ควรใช้วิจารณญานในการอ่าน

เรื่องของวี 1 - เมียนักบิน เรื่องของวี 2 - เลี้ยวซ้ายแวะข้างทางแป๊ป เรื่องของวี 3 - ในห้องน้ำ เรื่องของวี 4 - เลี้ยวซ้ายเจอทางตัน เรื่องของวี 5 - เลี้ยวซ้ายสั่งลา เรื่องของวี 6 - หมูกระทะใต้ดิน เรื่องของวี 7 - นางฟ้านักวิ่ง เรื่องของวี 8 - ผลที่ตามมา

เรื่องของวี 9 – นางฟ้ามาโปรด เรื่องของวี 10 - Rehab บำบัดพักฟื้น เรื่องของวี 11 - เรียวกังสวาท เรื่องของวี 12 – พิชิตสุรานารีสยบ เรื่องของวี 13 - แซนวิชแอนวา เรื่องของวี 14 - สยบสองนารี เรื่องของวี 15 - เสียวเล็ก ๆ อำลาเรียวกัง เรื่องของวี 16 - การกลับมาของวี และน้ำนารีสยบปฐพี

เรื่องของวี 17 – กู้ชีพกัปตันนักบิน เรื่องของวี 18 – NTR หฤหรรษ์ เรื่องของวี 19 – ซาโยนาระนิปปอน ซาโยนาระแอน เรื่องของวี 20 – สวรรค์ของเหล่านางฟ้า1 เรื่องของวี 21 – สวรรค์ของเหล่านางฟ้า2 เรื่องของวี 22 - สมภารไม่กินไก่วัด เรื่องของวี 23 – กู่ไม่กลับ

โรคไวรัสโคโรนาสายพันธุ์ใหม่ 2019 ก็เริ่มระบาดมากขึ้น จนต่อมาองค์การอนามัยโลก ระบุว่า การตั้งชื่อไวรัสจะหลีกเลี่ยงการอ้างอิงถึงสัตว์, ชนิดของสัตว์, ชื่อคน, วัฒนธรรม, ประชากร, อุตสาหกรรม, อาชีพ หรือสถานที่ตามภูมิศาสตร์ เพื่อไม่ให้สิ่งต่าง ๆ เหล่านี้ได้รับผลกระทบจากการถูกตั้งเป็นชื่อของไวรัส จึงได้ประกาศให้เรียกชื่อโรคนี้ว่า โควิด-19

ตอนนี้ที่โรงเรียนของธีร์ ซึ่งปกติจะมีแต่โรคมือเท้าปากระบาด ทุก ๆ ปลายเทอมสอง ทำให้โรงเรียนต้องหยุดเป็นบางห้อง บางปีหยุดในอาทิตย์สุดท้ายของการเรียนการสอน ผู้ปกครองก็คิดว่าโรงเรียนจะขยายเวลาเรียนแล้วเลื่อนสอบ แต่กลับกลายเป็นว่า สอบตามตารางเดิม ที่หยุดเรียนไป เด็กก็ต้องขวนขวายหาอ่านเอง ซึ่งก็ได้มีการขอร้องกันให้ดูแลลูกหลาน หากมีอาการขอให้หยุดเรียนไป แต่พ่อแม่หลายคนอาจจะไม่ได้ดูแลหรือเห็นว่าลูกมีอาการ ก็ยังส่งลูกมาเรียน ทำให้โรคมือเท้าปากก็จะระบาดอยู่เป็นพัก ๆ

พอมาถึงโควิด-19 ผู้ปกครองยิ่งกลัวว่าลูก ๆ ของตัวเองจะติด ก็รีบเร่งหาซื้อแอลกอฮอล์ล้างมือมาให้ที่โรงเรียน ซึ่งแอลกอฮอล์ก็เริ่มขาดตลาด มีการกักตุนและขายในราคาที่สูงมาก ตอนนั้นวัคซีนยังเพิ่งเริ่มคิดค้นกัน ก็ได้แต่ระวังและภาวนาอย่าให้โรคนี้มาระบาดในโรงเรียน

ส่วนธุรกิจการทำงานของเราก็ยังต้องดำเนินต่อไป ยังคงต้องพบปะผู้คน เพราะในช่วงแรกมีหมอแจ้งว่าควรจะใช้หน้ากากเพื่อกันเชื้อโรค แต่ก็ยังไม่มีคนใส่กัน ผู้คนก็ยังไปมาหาสู่กันเป็นปกติ แต่ข่าวที่ออกมาในช่วงแรกคนที่เป็นจะมีอาการหนักมาก และไม่ค่อยรอด พวกเราก็เลยต้องอยู่กันอย่างระมัดระวัง

เมื่อชีวิตต้องดำเนินต่อไป กิจกรรมต่าง ๆ ก็ยังคงมีอยู่ต่อ รุ่นพี่ที่โรงเรียนก็เชิญผมเข้าร่วมประชุมเพื่อเตรียมทำทีมฟุตบอลประเพณี ที่ผมในฐานะศิษย์เก่าและนักฟุตบอลเก่า ก็เลยได้เชิญเข้าร่วม ปีนี้มีพี่หนึ่งที่ตอนนี้เป็นคนใหญ่คนโตในวงการกีฬา ทางโรงเรียนก็เลยเชิญมาเป็นผู้จัดการทีม พี่หนึ่งก็เลยรวบรวมน้อง ๆ ที่รู้จักให้มาช่วยกันเป็นคณะทำงาน พี่หนึ่งนัดผมที่ร้านอาหารแห่งหนึ่ง ซึ่งพอไปถึงจริงทราบว่าเป็นของพี่หนูที่เป็นรุ่นพี่ผม แต่ตอนเรียนเขาเป็นนักบาส และรู้เรื่องราวของการเป็นนักกีฬาทุนทีมโรงเรียนดี ทีมงานมีพี่ลิงที่เป็นอดีตสจ๊วต และพี่ต้นที่ดูแลธุรกิจของที่บ้านเป็นรองผู้จัดการร่วมกัน ที่เหลือก็เป็นฝ่ายสนับสนุน ฝ่ายแพทย์และกายภาพบำบัด มีน้องที่เป็นหมอและนักกายภาพบำบัดมาช่วย
พวกผมเดิมมีกลุ่มที่ช่วยสนับสนุนทีมโรงเรียนในการทำทีมอยู่เบื้องหลังอยู่แล้ว 5-6 คน พวกเราช่วยโรงเรียน ช่วยครูที่เป็นโค้ช สนับสนุนทั้งเวลาและเงิน ทำให้โรงเรียนมีผลงานที่ดี ได้แชมป์บ้าง รองแชมป์บ้าง หรืออย่างน้อยก็ไม่ตกรอบแรก พอพี่หนึ่งมาเป็นผู้จัดการ ทางครูก็เสนอว่าควรให้กลุ่มผมร่วมด้วย เพราะว่าช่วยทีมมาโดยตลอด ซึ่งพี่หนึ่งก็ยินดีที่จะมีศิษย์เก่ามาช่วยหลาย ๆ คน

ก่อนเริ่มประชุม เราก็คุยกันเองเกี่ยวกับความเป็นไป ทุกข์สุข เรื่องขำของแต่ละคน พี่หนึ่งบอกพวกเราว่าเดี๋ยวจะมีน้องมาอีกคนนึง พี่เขาจะให้เป็นผู้ช่วยพี่หนึ่ง พอเริ่มประชุมครูก็เริ่มเล่าถึงการทำทีมที่ผ่านมาว่าทำอย่างไรกันบ้าง มีอะไร ขาดอะไร ควรจะมีอะไรอีกบ้าง พี่หนึ่งเลยแจ้งคร่าว ๆ ว่าแต่ละฝ่ายจะเสนอว่าจะทำอะไรได้บ้าง มีค่าใช้จ่ายอะไรบ้าง จะได้ตั้งงบประมาณเพื่อหาสปอนเซอร์มาสนับสนุนโรงเรียน น้องกายภาพฯ ถามว่าปีนึงจะมีแข่งประมาณกี่นัด ครูแจ้งให้ว่าถ้าสมมติว่าทีมเข้ารอบชิงชนะเลิศทุกทัวร์นาเมนท์จะมีการแข่งถึง 80 นัดต่อปี ผมนี่นึกถึงสมัยตัวเองเลย ที่แข่งกันตามมีตามเกิด ดีที่มีพ่อไอ้เกียรติเพื่อนรักที่เสียไปแล้วช่วยหาทัวร์นาเมนท์แบบเสียเงินสมัครแข่ง หาเสื้อให้ใส่ ในยุคนั้นเสื้อฟุตบอลยังไม่ได้หาซื้อง่ายแบบนี้ ต้องไปตัดแถวหลังสนามศุภ หลายครั้งพวกเราก็ใส่เสื้อยืดแจกที่เอาไปสกรีนเบอร์หรือบางทีใช้ปากกาเมจิกเขียนกลางหลังนั่นแหละแข่ง และอีกหลายครั้งที่พวกเราเล่นแบบแบกอายุ เจอพวกพี่ ๆ ที่อายุมากกว่าสอนบอลเอา แต่ดีอย่างนึงที่พอเราเด็กกว่า พวกพี่เขาจะไม่เตะนอกเกมส์นัก พอมีพี่คนไหนเผลอ คนอื่นก็จะบอกห้ามเตือนเพื่อนว่าพวกเรายังเด็ก แพ้มากสุด 12-0 อะไรงี้เลย แต่ก็สร้างกระดูกให้พวกเรา

นัดนึงในความทรงจำ เพื่อนที่เป็นสมาชิกสปอร์ตคลับชวนไปเล่นฟุตบอล 5 คนที่สปอร์ตคลับจัด  พวกเราเจอพี่ ๆ ทีมชาติที่ได้รับเชิญมาเล่น โกล์คือชัยยง ขำเปี่ยม, กลาง ชรินทร์ ปาลศิริ สุรชัย แล้วพี่ทีมชาติอีกคนจำไม่ได้ แล้วเอาเด็กเล่นเสริม 2 คน เจอพี่ ๆ ส่งบอลยาว บอลจังหวะเดียว เบสิคแน่น ๆ เนียนตา ยืนกลางสนามยังดูเพลิน จนโดนด่าจากข้างสนามให้วิ่งไล่ ซึ่งเราวิ่งไล่ไปก็ไม่เจอบอลร้อกกก 55 แพ้ไปตามระเบียบ

(ใครอ่านแล้วคุ้น ๆ ไม่ต้องพยายามสืบนะครับ ผมเอาเรื่องเล่าของหลาย ๆ คนมาประกอบ บอกแล้วว่ามันคือเรื่องแต่ง อิอิ)

ประชุมอยู่สักพัก พี่หนึ่งก็รับโทรศัพท์แล้วบอกว่าให้เข้ามาที่ห้องได้เลย พอประตูเปิด พวกเราก็มองกันเป็นตาเดียว สาวน้อยร่างบางในกระโปรงสั้นเดินเข้ามา ทีแรกผมนึกว่าเป็นน้องพนักงาน แต่พอมองดี ๆ อ้าววว นั่นน้องกิฟท์ เพื่อนสนิทไวท์ที่มานอนที่บ้านนี่นา พอเข้ามาพี่หนึ่งก็แนะนำเสียงดังให้ทุกคนฟังว่า นี่น้องกิฟท์ที่พี่บอกว่าจะมาเป็นผู้ช่วยพี่

น้องกิฟท์ยืนสวัสดีพวกเราทุกคน ก่อนจะหันมาทางผมแล้วบอกว่า "สวัสดีค่ะ พ่อไวท์" ทุกคนมองมาทางผมเป็นตาเดียวแทนกิฟท์ สายตาพิฆาตเริ่มส่งมาบ้าง พี่หนึ่งเลยถามว่า "รู้จักกันเหรอ"
กิฟท์ "รู้จักค่ะ เป็นคุณพ่อของเพื่อนที่มหาวิทยาลัย เคยไปทำรายงานกลุ่มที่บ้านคุณพ่อเขาค่ะ"
ผมได้แต่ยิ้ม พี่หนึ่งก็พยักหน้า ในขณะที่ข้างหลังไอ้เปรมน้องรักก็สะกิด "พี่ ๆ มีเพื่อนลูกสาวพี่แบบนี้อีกไหม ผมยังโสด"
วี "ไอ้ชิปหาย นี่รุ่นลูกเลยนะเว้ย"
เปรม "นั่นมันรุ่นลูกพี่ ไม่ใช่ลูกผม ผมอ่อนกว่าพี่ตั้งหลายปี นั่นแค่รุ่นน้องงงง"
วี "เออ ๆ ก็มีนะ ถ้าอยากเจอต้องมาบ้านกูบ่อยหน่อย"
เปรม "ได้ครับพี่ เดี๋ยวผมติดรถพี่ไปบ้านเลย"
วี "ไอ้ห่า วันนี้ไม่มีใครมาหรอกมั้ง แล้วกูก็ไม่รู้ด้วยว่าเพื่อนไวท์ ใครจะไปจะมาบ้านเมื่อไหร่ เขาไม่ได้นัดกับกูสักหน่อย"
เปรม "เดี๋ยวผมขอไลน์น้องกิฟท์ถามเองก็ได้" มันพูดแล้วยิ้มอย่างมีเลศนัย
วี "ระวังพี่หนึ่งจะแพ่นหัวมึงนะ หึหึ"
ประชุมวันนั้นจบลงด้วยการบ้านให้แต่ละฝ่ายไปเซ็ทงบมา แล้วก็ตั้งไลน์กลุ่มแล้วแอดทุกคนเข้าในกลุ่ม ซึ่งแน่นอนในนั้นมีกิฟท์ด้วย ไอ้เสือน้อยทั้งหลายคงจะพากันแอดไลน์กิฟท์กันเอง พี่หนึ่งนี่กระหนุงกระหนิง จับมือถือแขนกิฟท์ ก่อนลาพวกเรากลับก่อน ซึ่งพวกน้องบางคนก็มีแซวพี่หนึ่งว่ากลับบ้าน หรือกลับที่ไหนครับพี่ ขับดี ๆ ครับ

พี่หนึ่งได้แต่ยิ้ม แล้วยกนิ้วชี้หน้าปรามกลาย ๆ พวกเราก็หัวเราะกัน ก่อนจะแยกย้ายกลับบ้าน ไม่นึกว่าการประชุมครั้งนั้นจะเป็นการประชุมครั้งเดียวของกลุ่ม เมื่อในไลน์กลุ่มฝ่ายแพทย์และกายภาพบำบัด ได้ตั้งงบประมาณที่จะต้องใช้ต่อนัด คูณ กับจำนวน 80 นัดที่ครูเคยบอก ซึ่งพวกเราก็เข้าใจว่ามันเป็นไปได้ยากที่จะถึงรอบชิงทุกทัวร์นาเมนท์ทุกรุ่น แต่การตั้งงบประมาณก็ต้องตั้งแบบนั้น แต่เวลาเบิกก็เบิกตามจริง ซึ่งแต่ละฝ่ายอาจจะต้องออกเงินไปก่อน แล้วจึงมาเบิกจ่ายงบประมาณ ซึ่งรายจ่ายที่ตั้งขึ้นก็เพื่อจะได้หาสปอนเซอร์หรือรายรับให้ครอบคลุมกับรายจ่ายที่คาดว่าจะต้องจ่าย

ในไลน์กลุ่มจู่ ๆ พี่ลิงก็ผสมโรงกับพี่หนู หาว่าฝ่ายแพทย์และกายภาพบำบัดจะมาหากินกับโรงเรียน ทางกลุ่มเขาได้ออกเงินไปก่อนแล้วในการปรับปรุงที่อยู่ โน่นนี่นั่น เป็นจำนวนแสน-สองแสนแล้ว ซึ่งผมก็แปลกใจว่าทำไมสองคนนี้ถึงมาเมนท์รับส่งกันแบบนี้ และในเวลาเพียงไม่ถึงเดือนมีการจ่ายเงินอย่างรวดเร็วและมากมายเช่นนี้เลยเหรอ

สรุปไลน์กลุ่มวันนั้นฝ่ายแพทย์และกายภาพบำบัดก็ถอนตัวออกไป ให้พี่หนึ่งไปหาคนที่เหมาะสมเอาเอง เพราะพี่ ๆ น้อง ๆ ที่อยู่ฝ่ายนั้นไม่ได้คิดจะมาหากินกับโรงเรียน เพียงแต่ต้องการคงไว้ในวิชาชีพและค่าใช้จ่ายในการเดินทาง กลุ่มพวกผมอยู่ต่อมาอีกไม่นาน เมื่อมีแมทช์แข่ง เปรมก็อาสาไปช่วย ก็พบว่า โค้ชทีม 16 ปี กับ 18 ปีไม่ถูกกันอีก แล้วก็ไม่ร่วมมือช่วยส่งเด็ก เตรียมของในการมาแข่ง สนามที่ไปแข่งก็สนามรังสิตคลอง 5 ร้อนไกลปืนเที่ยง ไปแข่งแบบไม่มีน้ำแข็ง แต่ยังโชคดีที่มีกระติกไป

เปรมไปเจอก่อนแข่งก็รีบขับรถออกไปนอกสนาม หาซื้อน้ำแข็งถุงจำนวนมาก และน้ำดื่มหลายแพ็คมา เพื่อจะพบกับคำพูดของไอ้พี่ลิงว่า "ขอบใจหว่ะ เปรม แต่ทีหลังไม่ต้อง นี่พี่เตรียมมาหมดแล้ว" เปรมถึงกับงงเป็นไก่ตาแตก ว่าที่เตรียมมาหมดแล้วน่ะอยู่ไหน สุดท้ายก็ใช้น้ำและน้ำแข็งที่เปรมซื้อมา แถมไม่ยอมให้เบิกค่าใช้จ่าย พวกผมทราบตอนเย็นที่เปรมมาบ่น ก็เลยช่วย ๆ กันแชร์ออกไป ซึ่งเปรมเองก็สามารถจะออกค่าใช้จ่ายเหล่านั้นได้เองหมดด้วยซ้ำ แต่ที่มาเล่าคือมาบ่นให้ฟังกับคำว่า "ทีหลังไม่ต้อง"

ผมว่าเรื่องนี้มีเบื้องหลังตงิด ๆ ยังไงก็ไม่รู้ แต่เราก็เลยเริ่มช่วยทีมกันเอง โดยไม่ยุ่งกับกลุ่มที่เขาเข้าร่วมกับโรงเรียน รับเงินค่าอาหารของนักฟุตบอลรายวันรายหัวมาบริหารเอง โดยไปหาแม่ครัวมาทำอาหารให้เอง แล้วไปขอสปอนเซอร์เขียงหมู เฮียฟาร์มไก่ เอามาลง ขอคนโน้นคนนี้ไปทั่วมาให้เด็กกิน แต่ปากก็บอกว่าออกเงินไปเองเท่าโน้นเท่านี้แล้ว เพิ่มมากขึ้นเรื่อย ๆ เจอกี่ครั้งก็บอกว่าออกมาขึ้นไปอีก ๆ

จนในที่สุดทีมโรงเรียนได้เข้ารอบชิงทัวร์นาเมนท์นึง แต่ศูนย์หน้าตัวเก่งกลับได้รับบาดเจ็บ ผมก็ไปขอให้พี่ที่เคยดูแลกายภาพบำบัด ขอติดต่อหมอกายภาพบำบัดมาดูแลเป็นการเฉพาะ ซึ่งหมอมะนาวก็บอกผมว่า หมดยุคที่จะทำกายภาพแค่แป๊ป ๆ แล้วหายแล้ว เพราะนั่นคือการเร่งการรักษาจะเป็นผลเสียต่อตัวนักฟุตบอลเอง ผมก็เห็นด้วย

ที่ห้องพยาบาล ตอนนี้ครูพยาบาลคนเก่าแก่ได้เกษียณอายุไปแล้ว ผมพบว่าที่ห้องพยาบาลมีพยาบาลหน้าตาจิ้มลิ้มจากรพ.เอกชนใกล้ ๆ โรงเรียนที่มารับดูแลเข้าเวรเป็นวัน ๆ ไปแล้วแต่ว่าวันไหนทางรพ.จะส่งใครมาดูแลเด็กทะโมนโรงเรียนนี้ ผมมาที่ห้องพยาบาลล่วงหน้าก่อนหมอ ก็ได้ไปพบกับพยาบาลเพ็ญ สาวน้อยตาโตผมบ็อบที่วันนี้มาเข้าเวรดูแลห้องพยาบาลพอดี

ผมขอเตียงว่าง 1 เตียง และได้เตรียมปลั๊กไฟเพื่อเอาไว้ให้หมอกายภาพใช้เสียบเครื่องอัลตราซาวด์ที่หมออาจจะต้องใช้ ซึ่งถ้าต้องใช้ผมก็จะไปยกมาจากหลังรถของหมอมาตั้งไว้ให้ ซึ่งก็ได้ใช้จริง ๆ ขณะที่หมอกำลังบิดข้อเท้า ถามอาการ ก็มีเพื่อนน้องนักฟุตบอลมาคอยดู คอยบอกหมอ "หมอครับ เพื่อนผมจะหายไหมครับ เพื่อนผมจะเล่นนัดชิงได้ไหมครับ"
หมอต้องบอก "ใจเย็น ๆ ให้หมอรักษาก่อนนะคะ"
ผมก็เลยบอกน้อง ๆ ว่า "ให้ไปเข้าแถว เตรียมเข้าเรียนได้แล้ว" แต่น้อง ๆ กลับอิดออดบอกจะขอดูเพื่อนก่อน
แล้วก็มีเสียงตะโกนมาบอก "เฮ้ย ครูฝ่ายปกครองมา" แล้วกลุ่มก็แตกฮือ บางคนก็หลบไปหลังเคาน์เตอร์ที่คุณพยาบาลยืนอยู่
บางคนก็ทำเป็นไขสือ นั่งดูเพื่อนรักษา จนครูฝ่ายปกครองเข้ามา ผมก็ออกไปรับครูที่เคาน์เตอร์ด้านหน้า
ครู "วี ครูขอให้นักเรียนที่ไม่เกี่ยวข้องกับการรักษา ออกมาเข้าแถว ตรวจผม"
ผมนี่ยิ้มกริ่ม นึกในใจ มิน่าทำไมรักเพื่อนนัก แล้วผมก็เลยเรียกคนที่ไม่ได้รับบาดเจ็บให้ออกมา มีแจ้งครูโดยชี้ว่ามี 2-3 คนที่ต้องอยู่รักษา ส่วนคนอื่นให้ขึ้นห้องได้หมด

ครูฝ่ายปกครอง ก็จัดการไล่ต้อนน้อง ๆ นักฟุตบอลให้ออกมาเข้าแถว ก่อนจะจัดการตัดผมด้านข้าง เพื่อเป็นสัญลักษณ์ให้ไปตัดผมให้เกรียนให้เรียบร้อย ซึ่งผมเองก็เห็นด้วยว่า เวลาเล่นบอล ผมที่ยาวไป บางทีก็ทำให้เราเสียสมาธิเล็ก ๆ น้อย ๆ ได้ ยิ่งบอลนักเรียนแข่งกันบ่ายโมงบ่ายสอง ร้อนมาก ๆ เหงื่อไหลเป็นน้ำ

พอครูฝ่ายปกครองจัดการเรียบร้อย ผมก็เหลือบไปเห็นน้องเพ็ญยืนบิดอยู่ที่เคาน์เตอร์ พอก้มมองลงไปเจอไอ้ตัวดี 2 ตัว หลบอยู่ใต้เคาน์เตอร์ แถมกำลังเอามือเกาะขาคุณพยาบาล คล้ายอ้อนวอนอย่าให้น้องเพ็ญบอกครู

ผมนี่ก้มลงไปเบิ้ดกระบาลมันคนละที แล้วบอกให้ปล่อยขาคุณพยาบาลได้แล้ว ไอ้เด็กเปรตจึงปล่อย แล้วผมก็ไล่ให้ไปหลบที่อื่น เดี๋ยวครูฝ่ายปกครองมาเจอ จะหาว่าผมให้ท้ายนักเรียนหนีตรวจผม จะเป็นเรื่องเอา ไอ้สองตัวก็วิ่งหลบไปทางห้องน้ำหลังโรงเรียน ซึ่งเป็นทางเดียวกับที่ครูฝ่ายปกครองเดินไปหาเด็กที่ซ่อนตัวอยู่ก่อนแล้ว หวังว่าพวกคุณจะรอดนะ ฮ่าฮ่า

ผมหันมาขอโทษขอโพยน้องเพ็ญ ที่ยืนหน้าแดงอยู่ น้องเพ็ญยิ้มแหย ๆ แล้วบอก "ไม่เป็นไรค่ะ" แล้วถามว่าบอลจะแข่งวันไหน ผมบอกวันแข่งไป แต่แจ้งอีกว่า ฝ่ายจัดการแข่งขัน แจ้งว่า ผู้ที่เข้าในสนามได้ มีเพียงผู้เล่นและสตาฟโค้ช โดยไม่อนุญาตให้กองเชียร์เข้า เนื่องจากสถานการณ์โควิด-19 ที่รุนแรงขึ้น แต่จะมีการถ่ายทอดทางเฟซบุ๊ค น้องเพ็ญได้แต่บอกว่า "อ๋อค่ะ พอดีบ้านอยู่แถวสนาม แต่จะหาทางเชียร์นะคะ"

แล้ววันแข่งก็มาถึง พวกเรามาถึงสนาม เตรียมตัวนักฟุตบอล นวด อบอุ่นร่างกาย ก่อนให้ลงไปวอร์ม พอวอร์มเสร็จ โค้ชเรียกนักฟุตบอลเข้ามารวมตัวในห้องเพื่อทบทวนแท็กติกและเรียกกำลังใจ ปรากฏว่าพี่ลิงกับพี่หนูเชิญพวกเราออกจากห้อง โดยอ้างว่ามีคนเข้าไปอยู่ในห้องมากเกินไป และอ้างสถานการณ์โควิด-19 บอกว่าฝ่ายจัดการแข่งขันจำกัดจำนวนคนที่จะไปอยู่ข้างสนาม พวกเราก็ไม่มีปัญหาอะไร ขึ้นไปเชียร์บนอัฒจรรย์ แต่ได้ขอให้หมอกายภาพได้อยู่ที่ข้างสนาม เผื่อมีเหตุการณ์อะไรจะได้วิ่งลงสนามไปดูแลได้ทันท่วงที

พอขึ้นไปบนอัฒจรรย์ หาที่นั่งเหมาะ ๆ ได้ พวกเราก็นั่งเตรียมดูเกมส์และเชียร์ แล้วผมก็หันไปเจอน้องเพ็ญใส่ชุดพยาบาลนั่งอยู่ เลยเดินไปทัก
วี "สวัสดีครับ เพ็ญ มาเชียร์ใช่ไหม แล้วเจ้าหน้าที่เขาให้เข้าเหรอ ดีจัง"
เพ็ญ "สวัสดีค่ะ คุณวี จริง ๆ ก็น่าจะเข้าไม่ได้ แต่เพ็ญเพิ่งออกเวร เลยมาทั้งชุดนี้ แล้วอ้างกับเขาว่าเป็นเจ้าหน้าที่ทีมโรงเรียนน่ะค่ะ"
วี "อ่า ครับ แต่มาเชียร์ได้ครับ คนน้อยมาก มีแต่พวกเรากันเอง กับผู้ปกครองนักฟุตบอล นั่งกันห่าง ๆ น่าจะไม่เป็นไร"
เพ็ญ "แต่เพ็ญนั่งข้างพี่วีได้ไหมคะ เผื่อจะถามอะไรเกี่ยวกับกติกา"
วี "อ๋อ ได้ครับ เดี๋ยวผมจะนั่งด้วย แต่บอกไว้ก่อนเผื่อฉุกเฉิน ผมจะต้องวิ่งลงไปสนามก็อย่าว่ากันนะครับ"
เพ็ญยิ้มแล้วบอก "ค่ะ"

พวกพี่ ๆ เพื่อน ๆ ที่อยู่ห่าง ๆ ก็ยิ้ม บ้างก็มีโห่ฮิ้วแซวกันตามประสา ผมก็เลยได้แต่ทำตัวเป็นปกติ ก็มีเสียงลอยลมมาว่า "เก๊กเชียว" ผมนี่ยกนิ้ว(กลาง)ให้เบย พวกนั้นก็หัวเราะ

เกมส์เริ่ม เราเริ่มบุก ได้ยิงทักทายแต่ไม่เข้า ทีมเราลำเลียงบอลบุกเกือบตลอดในช่วงแรก เนื่องจากนัดนี้เป็นรอบชิง ทั้งสองทีมก็ต้องสู้เต็มที่ เวลาเข้าบอลกันเต็มที่ บางทีก็พลาดกลายเป็นฟาวล์ จากฟาวล์เล็กน้อยก็ค่อยกลายเป็นรุนแรงขึ้น พวกเราที่อยู่ข้างบนอัฒจรรย์ก็คอยตะโกนเตือน "เบา ๆ" "ขอโทษเขาด้วย" "ไม่เป็นไร ๆ" "ไม่เอา เล่นบอล ๆ " เพื่อคอยเบรคอารมณ์นักเตะรุ่นน้อง เพราะหากพลาดได้ใบเหลือง หรือใบแดงขึ้นมา ก็จะเสียเปรียบคู่ต่อสู้ เกมส์ดำเนินมาได้อย่างสูสี จนน้องหล่อ กองหน้าที่เจ็บและมารักษาที่ห้องพยาบาลคราวที่แล้ว ยิงประตูขึ้นนำได้สำเร็จ คุ้มค่าที่ให้หมอกายภาพบำบัดไปรักษาจริง ๆ เพ็ญก็ดีใจมากอดแขนผมด้วยความดีใจแล้วเซมาพิง ผมเลยเอาแขนโอบที่ไหล่น้องเขา แป๊ปนึงน้อง ๆ ที่นั่งเชียร์ด้วยกันก็ร้อง "โอ้โห ๆ พี่วี" ผมเลยปล่อยมือ ส่วนคุณพยาบาลก็เขยิบออก ยิ้มหน้าแดง จนหมดครึ่งแรกทีมเรานำอยู่ 1:0

พอครึ่งหลังเริ่มเขี่ยบอลเล่น ฝ่ายตรงข้ามได้เขี่ย หลังจากปรับเกมส์มาดูท่าโค้ชจะให้เข้าบอลหนักขึ้น เกมส์เริ่มรุนแรงมายิ่งขึ้น โค้ชเขาคงหวังว่าทีมเราจะแหยง แต่น้อง ๆ ของผมมีเลือดนักสู้เต็มเปี่ยม ก็ใส่กันไม่ยั้งเหมือนกัน จนกรรมการแจกใบเหลืองปลิวว่อนกันไปหมด จนถึงจังหวะหนึ่งที่ฝ่ายโน้นหวังจะปั้มบอลแรง แต่น้องกองกลางกลับหลบ ทำให้บอลกระดอนแรงไปถึงเจ้าดาเพลย์เมคเกอร์ตัวเก่งของเรา แทงบอลคิลเลอร์พาสสวน ทำให้ศูนย์หน้าสุดหล่อเราหลุดเดี่ยว โดยมีกองหลังฝั่งตรงข้ามวิ่งไล่มา พยายามดึงเสื้อ แต่ดึงไม่อยู่ เขาก็เลยเตะน้องหล่อเราล้มกลิ้ง ก่อนน้องหล่อจะพาบอลเข้าเขตโทษ เท่านั้นแหละเจ้าออม กองกลางฮาร์ดคอร์ก็วิ่งมาผลักคนเตะเจ้าหล่อกระเด็น แล้วทั้งสองทีมก็นัวเนียกัน มีทั้งคนห้าม และคนที่จะเอาเรื่อง โค้ชและสต๊าฟทั้งสองทีมต้องห้ามกันอุตลุด

สุดท้ายเจ้าออมก็โดนใบแดง พร้อมกับคนที่ทำฟาลว์ต้นเหตุ ออกจากสนามมา ส่วนฝ่ายตรงข้ามอีกคนดันมีคนนึงได้ใบเหลืองที่ 2 ก็เป็นใบแดงไปอีกคน ส่วนที่เหลือโดนใบเหลืองกันไปหลายคน ทำให้ทีมเราได้เปรียบเรื่องตัวผู้เล่น จากจุดที่ฟาลว์หน้ากรอบเขตโทษ เจ้าดาเพลย์เมคเกอร์ก็ปั่นลูกโทษนอกเขตเข้ามุมบนขวามือ เข้าประตูไปอย่างสวยงาม

หลังจากนั้นอีกฝ่ายก็ทำอะไรเราไม่ได้ ทั้งมีตัวผู้เล่นน้อยกว่า และทั้งโดนนำไปถึง 2:0 จนหมดเวลา เราคว้าแชมป์ไปครองท่ามกลางความดีใจของเหล่ากองเชียร์ เปรมเดินขึ้นมาแจ้งข่าวว่าไอ้พี่ลิงกับไอ้พี่หนูประกาศว่าหลังเกมส์จะไปฉลองแชมป์ด้วยหมูกะทะที่แคมป์นักกีฬาและไม่อนุญาตให้คนนอกเข้า เพื่อป้องกันโรคโควิด-19 ผมเลยบอกพวกเราว่า "งั้นก็แยกย้ายกลับ เพราะตอนนี้ร้านอาหารข้างนอกก็ปิดกัน เพราะทางรัฐบาลไม่อนุญาตให้ทานอาหารร่วมกันนอกบ้าน ให้ซื้อกลับบ้านเท่านั้น" พวกเราเหล่ากองเชียร์ก็ทำหน้าเซ็ง

ผมหันไปเจอเพ็ญ แล้วถามว่า "เพ็ญ เดี๋ยวกลับยังไงคะ"
เพ็ญ "อ๋อ เดี๋ยวคงหาเรียก Grab กลับอ่ะค่ะ แต่อยู่ใกล้ ๆ แค่นี้เอง แต่ไม่รู้จะมีคนใจดีไปส่งไหมน้อ"
วี "งั้น พี่ขอไปส่งได้ไหมครับ"
เพ็ญยิ้ม พร้อมบอก "ดีใจจังเลย มีคนไปส่ง ขอบคุณนะคะ"

พอพวกเราเดินลงมาจากอัฒจรรย์ เจอเจ้าหล่อดักอยู่เอาเสื้อแข่งมามอบให้
หล่อ "พี่วีครับ ผมมอบเสื้อแชมป์วันนี้ให้พี่ ถ้าไม่ได้พี่ช่วยหาหมอกายภาพบำบัดรักษา วันนี้ผมวิ่งไม่ได้ขนาดนี้แน่เลย"
ส่วนเจ้าดาเพลย์เมคเกอร์ตัวเก่งก็มอบเสื้อให้เปรม ที่ช่วยเหลือทีมมาตลอดตั้งแต่รอบแรก
วี "ขอบใจ ๆ พี่ดีใจด้วยที่เราได้แชมป์ เรื่องช่วยเหลือโรงเรียน ช่วยมากช่วยน้อยถ้าทำได้ พวกพี่ก็จะช่วยอยู่แล้ว"

ทันใดนั้นก็ได้ยินเสียงตวาดมาจากข้างหลัง เสียงไอ้พี่ลิงนั่นเอง
ลิง "หล่อ ดา ใครให้เอาเสื้อแข่งมาให้คนอื่น ใครเสื้อไม่ครบ จะโดนหักเงินหมด"
หล่อ "โห่ พี่ นี่เพื่อน ๆ ก็มอบเสื้อให้พ่อแม่ ให้แฟนที่มาดูกันไปซะส่วนใหญ่แล้วพี่"
ดา "แล้วพี่ไม่แจ้งก่อนล่ะ ว่าห้ามแจกเสื้อ พวกเราดีใจก็มอบเสื้อให้เป็นที่ระลึกกันไปเกือบหมดแล้วพี่"
สองหนุ่มโอดครวญที่จะโดนหักเงิน ส่วนไอ้พี่ลิงกำลังอึ้งกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น
ผมก็เลยตะโกนบอกไอ้พี่ลิงไปว่า "ไม่เป็นไรหรอกพี่ เดี๋ยวพรุ่งนี้ผมจะสั่งร้านเสื้อให้ทำเสื้อแบบเดิม สกรีนเบอร์ตามไซส์เดิมที่เขามีข้อมูลส่งไปให้นะครับ ไปละพี่ กลับบ้านละ"
ผมพูดเสร็จรีบหันหลังเดินออก จะได้ไม่ต้องฟังคำผรุสวาทอะไรจากไอ้พี่ลิงอีก
สองหนุ่มเดินตามมาขอบคุณแทนเพื่อน และลาพวกผมก่อนจะกลับเข้าไปในห้องพักนักกีฬา

ผมพาเพ็ญขึ้นรถ ก่อนจะขับรถออกมา เพ็ญถามผมว่า "พวกพี่มีเรื่องอะไรกันเหรอคะ"
วี "คงมีคนอยากมีอำนาจสูงสุดคนเดียวน่ะ ใครอยากเป็นก็เป็นไป พี่และพวกพี่ไม่ได้อยากเป็นอะไร"
เพ็ญ "น่าเบื่อเนอะ"
ผมที่กำลังพยายามขจัดความคิดลบออกจากหัวก็เลยเงียบไป ทำให้เกิดเดทแอร์ในรถ
เพ็ญเลยเปลี่ยนเรื่อง "พี่วีคะ อพาร์ทเมนท์เพ็ญอยู่ตรงข้ามตลาดใหญ่ข้างหน้าอ่ะค่ะ แต่ไม่รู้จะรบกวนไหม ถ้าพี่วีจะจอดให้เพ็ญลงไปรับอาหารที่เพ็ญสั่งแม่ค้าเอาไว้แล้วค่ะ"
วี "ได้สิคะ เดี๋ยวหาที่จอดให้"
เพ็ญ "แป๊ปเดียวนะคะพี่" รถมาถึงหน้าตลาดพอดี ผมจอดเลยหน้าตลาดไปหน่อย จะได้ไม่เกะกะขวางทางจราจรคนอื่น เพ็ญลงไปรับอาหาร จ่ายเงินแล้วเดินกลับมาที่รถในเวลาไม่นาน

แล้วผมก็ออกรถเพื่อเตรียมไปกลับรถข้างหน้า เพ็ญเอื้อมมือมาจับมือผมที่จับคันเกียร์อยู่
เพ็ญ "พี่วีคะ ทานข้าวเป็นเพื่อนเพ็ญหน่อยนะคะ เพ็ญซื้อมาเผื่อเยอะแยะ ทานคนเดียวไม่หมด"
ผมหันไปมองหน้าเพ็ญ เห็นดวงตากลมโตเว้าวอน
วี "ได้สิคะ กำลังหิวพอดี เดี๋ยวพี่ทานด้วยเสร็จแล้วค่อยกลับ"

พอกลับรถได้ เพ็ญชี้ทางไปที่จอดรถ โดยให้วนไปจอดใกล้ทางออก
เพ็ญ "พี่จอดตรงนี้ดีกว่า เดี๋ยวตอนกลับจะได้ออกสะดวก"
วี "โอเคเลย"
หลังจากจอดรถเสร็จ เราลงจากรถ เพ็ญก็เดินนำหน้าพาไปขึ้นลิฟท์ไปที่ห้อง

พอเข้าห้องไป เพ็ญเล่าให้ฟังว่า เพ็ญเช่าห้องแชร์กับเพื่อน แต่ตอนนี้เพื่อนน่าจะเข้ากะอยู่ยังไม่มา
เพ็ญเอาอาหารไปวางที่เคาน์เตอร์ครัวเล็กมุมห้อง แล้วเดินเอาน้ำมาให้ดื่มแก้วนึง จึงหันมาบอกว่า "พี่วีคะ เดี๋ยวเพ็ญเปลี่ยนชุดแป๊ปนึง แล้วมาแกะห่อข้าวอุ่น พี่วีนั่งรอนะคะ ไม่ต้องแกะอาหาร เดี๋ยวเพ็ญจัดการเอง"
วี "ได้ค่ะ เดี๋ยวพี่นั่งรอ"

 

เนื้อหาถูกซ่อนเอาไว้ คุณต้องตอบกระทู้นี้ก่อน

[ทิวลิป]

ข้าวเย็นมื้อนี้น่าจะคุ้มสุด

[ryg123456]

ตามปกติ พอทีมชนะ มักมีคนชอบหาแสง

[lovepeepong]

กับข้าวน่าจะอร่อยแน่ๆวันนี้

[natt4556]

เจอพวกอยากเด่น อยากดัง หิวแสงแบบนี้ ปวดกบาลแทน

[พระพาย]

รอจนตามไม่ทัน จำไม่ได้เลยครับ 555

[f4d3z]

สงสัยวันนี้พี่วีจะไม่กินแค่ข้าวแล้วมั้งครับ 

[แมว69]

สนามใหญ่ยิง สองลูก สนามนี้จะกี่ประตู

[7878]

จะทันได้กินข้าวรึเปล่า

[wjoe44]

น้องเสนอมา พี่วีก็สนองไป

[mighemay]

ชวนก่อนเลย ปกติเขาไปส่งแล้วเขาจะขอไปทานกาแฟนะ

[Treo Chan]

น้องเพ็ญอยากโดน ซะละ

[dick1050]

ทานข้าวเสร็จ พี่วีน่าจะได้ทานน้องเพ็ญเป็นของหวานล่ะนะ

[Is36]

คงต้องได้ยิงประตูเพิ่ม

[arsbos]

ได้กินพยาบาลแทนข้าวละมั้ง