เกมรักภารโรงเฒ่า ปี 2 ตอนที่ 43 : เคลียร์ใจกับหมอพลอยและครูเบสท์ Part 8

[nato87]

พูดคุยก่อนอ่าน : ก็หายจากบอร์ดไปนานเลยครับ ขอโทษที ผมปั่นนิยายบนดินอยู่ สิ้นเดือนนี้ปิดจบได้สองเรื่องคือ 'สุกี้หมาแสนรัก' ที่จะพักจบ SS1 แล้วก็เรื่อง 'ลุงบุญมีคนขับแท็กซี่' เรื่องนี้จะปล่อยฉบับเต็ม ๆ สิ้นเดือนนี้บน MEB

ผมยังเขียนลงบอร์ดนะครับ แต่อัตราความถี่จะลดลง คือนาน ๆ ครั้งมาที แต่จะจัดแบบชุดใหญ่ให้ และรอบนี้ถึงเวลาของครูเบสท์ละ

สำหรับตอนนี้ คือตอนที่สถานการณ์เริ่มเห็นแสงสว่างจากปลายอุโมงค์แล้ว ลุงพลมีโอกาสรอด แต่ก็ไม่ใช่สาว ๆ ของลุงพลทุกคนที่จะยอมรับ

ตอนหน้าจะเป็นตอนที่ครูเบสท์กับลุงพลได้เคลียร์ใจกันครับ เคลียร์แบบตัว ๆ เสื้อผ้าไม่เกี่ยวด้วยนะ ก็มาลุ้นกันว่าครูเบสท์จะระลึกชาติด้วยท่าไหน ประมาณค่ำ ๆ วันเสาร์ที่จะถึงนี่นะครับ น่าจะได้อ่านกัน ตอนนี้เราไม่กดซ่อนละกัน

ความเดิมตอนที่แล้ว


//two-hitchhikers.ru/eroticasearch/index.php?topic=288158.0

แล้วทันใดนั้น เสียงปืนก็ลั่นขึ้นมา ท่ามกลางความตกใจของเหล่าบรรดานักศึกษาพยาบาล ครูเบสท์ และลุงพล ที่ต่างฝ่ายต่างนึกว่าจะมีใครเป็นอะไรกันไปแล้ว

"ฮือ!!! ฮือ!!!" แท้จริงแล้ว พลอยพรรณกำลังเสียสติ เนื่องจากความผิดหวังอย่างรุนแรง จนทำให้เธอเผลอลั่นไปไปโดยไม่ได้ตั้งใจ แต่โชคยังดีที่ไม่มีใครได้รับบาดเจ็บจากเหตุการณ์นี้ "ชั้นไม่ได้ตั้งใจ!!! ชั้นไม่ได้อยากทำแบบนี้เลย!!!"

"ไม่มีใครเป็นอะไรใช่ไหม!!" ในตอนแรกภัคจิรา ได้ยินพลอยพรรณเรียกเธอด้วยชื่อที่ฟังดูลิเกอะไรนั่น แต่พอตั้งสติได้ ครูสาวพยาบาลหันไปมองกลุ่มลูกศิษย์นักศึกษาพยาบาล และหันไปมองลุงพล ทุกคนยังปกติดี "พี่พลอยคะ!!! พี่พลอย!!! เบสท์ขอร้องละคะพี่!!! วางปืนนะคะ!!! วางปืน!!!"

"ฮือ...ฮือ...ฮือ" หมอพลอยยืนร้องไห้เหมือนคนหัวใจแหลกสลาย เธอค่อย ๆ ลดปืนในมือของเธอลง เพราะแท้จริงแล้วเธอไม่ได้อยากจะทำร้ายใครเลย แต่ความรักมันเป็นพิษ มันทำให้เธอต้องกลายเป็นใครอีกคนที่เธอไม่เคยได้เป็น "พี่ไม่ได้อยากเป็นแบบนี้เลย...ฮืออ...ฮืออ"

"พี่พลอย" แม้ก่อนหน้านี้จะมีการเปิดศึกกันระหว่างพลอยพรรณและภัคจิรา แต่ไม่ว่าอย่างไร ภัคจิรายังให้ความเคารพต่อพลอยพรรณไม่เคยเปลี่ยน" ลดปืนลงนะคะพี่พลอย เชื่อเบสท์นะคะ"

"ฮือ...ฮือ...ฮือ" พลอยพรรณเงยหน้ามองภัคจิราและลุงพล จากใบหน้าที่โศกเศร้าเคล้าน้ำตา บัดนี้แววตาของเธอเต็มไปด้วยความโกรธและเกลียด มาตั้งแต่ชาติปางก่อน "ไม่ต้องมาพูดดีเลย!!! ไม่ต้องมาเสแสร้งแกล้งทำว่าเป็นคนดีได้ไหมเบสท์!!! พอได้แล้วมั้ง!!!"

"พี่พลอย!!!"

"ไม่ต้องมาเรียกพี่!!! ถ้าคิดจะนับถือกันจริง ๆ เบสท์จะไม่มีทางแย่งของรักของพี่ไปแบบนี้แน่ ๆ"

"ไอ้ลุงแก่ ๆ บ้ากามแบบนี้เหรอคะที่เบสท์จะแย่ง!!! พี่พูดเรื่องบ้าอะไรของพี่คะ!!! พี่พลอย!!!"

"อ่าว!!??" ลุงพลพอได้ยินครูเบสท์พูดแบบนี้ ก็อดน้อยใจไม่ได้ "ผมไม่มีดีในสายตาครูเบสท์บ้างเหรอครับ!!!"

"นี่!!! ถ้าไม่รู้ว่าจะพูดยังไงให้สถานการณ์มันดีขึ้น!!!" ภัคจิราหันมาโวยใส่ลุงพลคนไม่รู้สี่รู้แปดอะไรเลย "ช่วยเงียบ ๆ ไปเลยได้ไหม!! ขอร้องละ!!!"

"จะอ้วก!!! คลื่นไส้!!!" หมอพลอยพอเห็นแบบนี้ก็เหน็บแนมใส่ครูเบสท์ "นี่จะทำตัวเป็นนางเอกไปถึงเมื่อไร!!??"

"หมายถึงใครคะพี่พลอย!!" ครูเบสท์หันกลับไปมองหน้าหมอพลอยอย่างไม่สะทกท้าน แม้อีกฝ่ายจะถือปืน "หมายถึงเบสท์ใช่ไหม!!??"

"ก็คิดว่าใครละแม่คุณ!!!" เจ้าหญิงน้ำแข็งเวอร์ชั่นสติแตกกล่าวอย่างไม่สะทกสะท้าน "แอ๊บ!!! แอ๊บอยู่ได้ว่าเป็นแม่พระ!!! แอ๊บอยู่ได้ว่าเป็นคุณครูผู้แสนดีของเด็กพยาบาล!!! ที่แท้ก็แค่กระสันต์อยากมีผัวเป็นภารโรงแก่ ๆ เหมือนกันนั่นแหละ!!!"



"เจ๊!!! หมอพลอยสติแตกไปแล้วว่ะ!!!"

"เออดิ!! ไม่คิดมาก่อนว่าจะได้เห็นอะไรแบบนี้!!"

"พวกแกว่าแล้วเรื่องจะเป็นยังไงต่อวะ?"

"ไม่รู้" ยัยอุ๊หันไปถามใบเฟิร์นและโดนัทที่กำลังกระซิบพูดคุยกัน โดยมีนาถและหมวยยืนอยู่เคียงข้างเพื่อรอดูสถานการณ์ที่ยังไม่มีวี่แววจะคลี่คลายลงได้

"มากไปหรือเปล่าคะพี่!!" ครูเบสท์ถึงกับน้ำตาซึม เมื่อถูกหมอพลอยด่าเธอด้วยถ้ำคำที่รุนแรง "พี่พลอยว่าเบสท์ว่าอะไรนะคะ?"

"กระสันต์ไงละ!!!" เจ้าหญิงน้ำแข็งเวอร์ชั่นสติแตกกัดฟันตอบ "หรือจะตอบว่ามันคันดี? คันอวัยวะเบื้องล่างมากเลยใช่ไหม!!! คันจนไม่สนว่าคน ๆ นั้นเป็นของ ๆ ใคร ของรักของใคร!!!"

"โห..." เดือนดาราถึงกับอุทานขึ้นมา "นี่หมอพลอยเล่นเคลมลุงพลเป็นของตัวเองคนเดียวเลยเหรอเนี่ย!!"

"ถ้าใช่แล้วจะทำไม!!" หมอพลอยก็ดันหูดี ได้ยินหมวยพูดขึ้นมา เธอเลยหันไปมองเด็กสาวด้วยท่าทางฉุนเฉียว "เธอเองก็ไม่ต่างจากอาจารย์ของเธอนั่นแหละเดือนดารา!!! สอนเด็ก ๆ ภาษาอะไรถึงได้ร่าน ๆ กันแบบนี้หา!!! เบสท์!!!"



"พี่พลอย!!! มากเกินไปแล้วมั้งคะ!!!" ภัคจิราเริ่มสติหลุด "ไม่พอใจเบสท์ก็ลงที่เบสท์คนเดียวเถอะค่ะ!!! ไม่ต้องไปโบ้ยใส่ลูกศิษย์เบสท์!!!"

"แหม่!!! พูดนิดพูดหน่อยของขื้นเลยเหรอ!!??" พลอยพรรณกล่าวอย่างไม่ยี่หระ "Sensitive เหลือเกินนะแม่คุณ!!!"

"โอ้ย!!! ผมทนไม่ไหวแล้ว!!!" ลุงพลที่ยืนฟังสองเมียเอกอย่างหมอพลอยและครูเบสท์ทะเลาะกันจนเหมือนพายเรือในอ่างและหาข้อสรุปไม่ได้สักที จึงตัดสินใจทำอะไรสักอย่างเพื่อยุติปัญหานี้ "เลิกทะเลาะกันได้แล้วครับทุกคน!!! ปัญหาที่มันเกิดขึ้นทั้งหมด!!! เป็นเพราะผมเอง!!! ผมขอโทษครับคุณหมอ!!! ขอโทษครับคุณครู!!! ลุงขอโทษทุก ๆ คนด้วยนะ เฟิร์น!! โดนัท!!! อุ๊!!! นาถ!!! หมวย!!! แล้วก็อีฟที่ไม่ได้อยู่ที่นี่ด้วย!!"

"อารมณ์ไหนของลุงเนี่ย!?" ใบเฟิร์นถามด้วยท่าทางสงสัย ว่าลุงพลคนร้อยเล่ห์จะมาไม้ไหนอีก

"คิดว่าพูดแบบนี้แล้วสถานการณ์มันจะดีขึ้นเหรอ?" โดนัทกล่าวด้วยท่าทางเย็นชา "เตรียมตัวเข้าคุกเถอะ!!!"

"มีอะไรจะพูดก็พูดมาเถอะลุงอ่ะ" ยัยอุ๊พูดขึ้นมา พร้อมกับเมินหน้าหนีไปทางอื่น เพราะไม่อยากสบสายตาลุงพลคนมากรัก "เพราะเดี๋ยวลุงก็ไม่มีโอกาสได้พูดละ"

"....." ส่วนนาถลดา เธอยืนกอดอกเมินหน้าหนีไปทางอื่น โดยไม่มีแม้แต่คำพูดใด ๆ ออกมา

"ก็เหมือนที่พวกพี่ ๆ บอกนั่นแหละค่ะ" หมวยสาวตอบ "อยากพูดอะไรก็พูดมา ก่อนไม่มีโอกาสจะได้พูด"

"ลุงขอโทษทุกคนด้วยนะ" ลุงพลยิ้มทั้งน้ำตา "ลุงเองก็ไม่อยากให้มันเป็นแบบนี้ แต่มันถลำไปแล้ว ลุงแค่อยากให้พวกเราทุกคนได้ใช้ชีวิตอย่างมีความสุข กับสิ่งที่ลุงได้ให้พวกเราทุกคน มันคือเรื่องจริงนะ ลุงรักทุกคน จะด่าลุงว่าหลายใจยังไงก็ได้ แต่ลุงรักพวกหนูทุกคน รักด้วยหัวใจ"

ด้วยรอยยิ้มที่ดูอบอุ่น และน้ำตาลูกผู้ชายของลุงพล ทำเอาสาว ๆ พยาบาลอย่าง ใบเฟิร์น โดนัท อุ๊ หมวย หรือแม้กระทั่งนาถ เริ่มมีท่าทีหวั่นไหว เพราะน้ำตาของลูกผู้ชายนั้นไม่ได้เห็นกันง่าย ๆ

"น้ำตาจระเข้ป่ะเนี่ย?" นาถลดาแทรกขึ้นมา "มาพูดอะไรแบบนี้ตอนนี้ มันใช่เหรอ?"

"มันคงจะช้าไปจริง ๆ แหละจ๊ะหนูนาถ" ลุงพลเอื้อมมือปาดน้ำตาจากแก้มของตัวเอง "ลุงไม่มีข้อแก้ตัวใด ๆ อีกแล้ว ลุงแค่อยากบอกทุกคนว่า ลุงรักทุกคน รักจนอยากจะแยกร่างเพื่อใช้ชีวิตอยู่กับพวกเราทุกคนน่ะจ๊ะ แหะ ๆ"

"ไม่ต้องมาแหะ ๆ เลยนะลุงอ่ะ!!! เค้าจะฆ่ากันตายเพราะคนอย่างลุงรู้ตัวป่ะ!!!" โดนัทชี้หน้าด้วยความแค้น "นี่ลุงคงพูดแบบนี้กับทุก ๆ คนเลยละซิท่า!! เฟิร์น!!! อุ๊!!! หมวย!!! นาถ!!! ลุงพลพูดแบบนี้กับพวกแกด้วยใช่ป่ะ!!"

"ใช่!!!" เฟิร์น อุ๊ หมวย ทุกคนพยักหน้าเหมือนกันหมด ยกเว้นแค่นาถ ที่ทำตัวเหมือนหูทวนลม ยืนกอดอกไม่รู้ร้อนรู้หนาวอะไร

"นาถ?" โดนัทถามน้องรหัสผู้เฉยชาของตัวเอง "ตกลงว่ายังไง? ไม่มีใครเห็นบ้างเหรอ?"

"สำหรับลุงพล" นาถลดาหันหน้ากลับมา พร้อมทั้งพูดในเชิงตัดพ้อน้อยใจ "นาถไม่เคยถูกลุงพลมองเหมือนพี่ ๆ เหมือนคนอื่นบ้างเลย"



"นาถ..." พอได้ยินแบบนี้ ลุงพลก็เลยอยากเข้าไปกอดนาถเพื่อปลอบใจ "มันไม่ใช่แบบนั้นนะจ๊ะนาถ"

"พอแล้ว!!!" พลอยพรรณแทรกขึ้น "สรุปคือชั้นไม่อยากรับรู้อะไรทั้งนั้นแล้ว!!! ยิ่งรู้ยิ่งขยะแขยงตัวเอง!!! Disgusting!!! ทำไมคนอย่างชั้นต้องมารับรู้และแปดเปื้อนเรื่องบ้า ๆ อะไรแบบนี้ด้วย!!! ชั้นไม่อยากรับรู้อะไรทั้งนั้นอีกแล้ว!!!"

ในที่สุดหมอพลอยก็ยอมลดปืนลง พร้อมกับกดเซฟปืนเพื่อความปลอดภัย ก่อนที่จะพูดอะไรขึ้นมาเป็นครั้งสุดท้ายแล้วเดินจากไป

"ถ้าใครเอาเรื่องวันนี้ ที่ชั้นเอาปืนเข้ามาในวิทยาลัยพยาบาล" หมอพลอยกวาดสายตามองเด็กพยาบาล ครูเบสท์ หรือแม้กระทั่งลุงพล ที่ถูกมองนานเป็นพิเศษเพราะความแค้น "อย่าหาว่าชั้นใจร้ายนะ พวกเธอก็รู้ว่าบ้านจารุศิริการกุลใหญ่แค่ไหน เตือนแล้วนะ เงียบคือเงียบ Keep Quiet ถ้าใครไม่เงียบ ไม่เก็บเรื่องนี้เป็นความลับ เดี๋ยวชั้นจะทำให้มันเงียบ และเป็นความลับตลอดไปเอง"

แล้วพลอยพรรณก็ตัดช่องน้อยแต่พอตัว เดินจากไป พร้อมกับทิ้งให้ภัคจิราและกลุ่มลูกศิษย์ของเธอยืนงงเป็นไก่ตาแตกอยู่ตรงนั้น

"ทุกคน..." ลุงพลหันไปมองสาว ๆ ที่เหลืออย่างครูเบสท์ ใบเฟิร์น โดนัท อุ๊ หมวย และนาถ เพราะคิดว่าจะมีใครสักคนที่เข้าใจแกบ้าง "ลุงรักทุกคนนะจ๊ะ โอ้ย!!!"

"เพี๊ยะ!!!" โดนัทเป็นคนแรกที่เดินเข้าไปตบหน้าลุงพลฉาดใหญ่ "ขอสักทีเถอะ!!! ทนไม่ไหวแล้ว!!!"

"เจ๊!!! ขอด้วยคน!!" ใบเฟิร์นกำหมัดทุบเข้าไปที่ต้นแขนของลุงพล "ฟังมาตั้งนาน!!! ที่แท้ก็แค่เฒ่าหัวงูบ้ากาม!! ทำคนอื่นเค้าเดือดร้อนกันหมดแล้วเห็นไหม!!!"



"เพราะลุงแท้ ๆ หนูเลยต้องเลิกกันแฟน!!!" คราวนี้ก็เป็นอุ๊ ที่ใช้ฝ่ามือฟาดไปที่กกหูของตาเฒ่าด้วยความโกรธ "ทำแบบนี้แล้วคิดว่าตัวเองจะได้ขึ้นสวรรค์เหรอ!!! ตาย ๆ ไปซะเถอะ!!! ไอ้แก่ตัณหากลับ!!!!"

"ตุ๊บ!!! ตุ๊บ!!! ตุ๊บ!!!"

"ตบลุงมาได้เลย!!! โอ้ย!!! ลุงมันเลว!!!"

"รู้ตัวว่าเลวแล้วเอามือปิดหน้าทำไม!!! เอามือออก!!!"

สามสาวรุ่นพี่คณะพยาบาลอย่างเนตรชนก ณิชา และหทัยรัตน์ ต่างสามัคคีกันลงทัณฑ์ความเจ้าชู้ประตูดินของลุงพลด้วยฝ่ามือ จะมีเพียงแค่เดือนดาราและนาถลดา ที่ไม่ได้เข้าไปร่วมสำเร็จโทษตาเฒ่าผู้มักมากในกามคนนี้

"ทำไมละ?" นาถลดาหันไปถามเดือนดารา ที่ยืนอยู่ข้าง ๆ "ไม่เข้าไปแจมกับพวกพี่ ๆ เค้าละหมวย?"

"ก็อยากจะทำ..." หมวยเมืองนนท์ตอบด้วยสีหน้าเรียบเฉย "แต่ลุงพลเคยช่วยชีวิตเราไว้ เราเลยไม่ทำ"

"ฮึ..." สาวนุ้ยปักษ์ใต้เค้นหัวเราะในลำคอ ก่อนมองสามสาวรุ่นพี่รุมตบตีลุงพลที่ได้แต่เก็บคองอตัวเมื่อถูกเหล่าบรรดาเมียเด็กลงโทษชุดใหญ่

"เงยหน้าขึ้นมา!!! ใครบอกให้ก้มหน้า!!! รู้มากจริง ๆ นะไอ้แก่!!!"

"โอ้ยย!!! อย่าดึงหูลุง!!! มันเจ็บ!!!"

"อุ๊!!! ตบมันทีซิ!!! ตบไอ้แก่คนนี้ให้ดูหน่อย!! โชว์พลังความเกรี้ยวกราดของสาวราดรีให้ชั้นดูหน่อย!!!"



"เดี๋ยวจัดให้ค๊า!!! แม่สาวกรุงเทพ!!!" ทำไปทำมา เหมือนกลุ่มเด็กสาวจะชอบอกชอบใจกับการได้ทำร้ายร่างกายของลุงพล "เพี๊ยะ!!! เพี๊ยะ!!!"

"เป็นยังไงห๊ะ!!!" ยัยอุ๊ที่เป็นพวกสายไฟต์เตอร์พอ ๆ กับโดนัท ตบเข้าที่บ้องหูของลุงพล "เจ้าชู้นักใช่ไหม!!! มันต้องเจอกันอะไร!!"

"ลุงรักทุกคน!!!" แม้จะถูกสาว ๆ ทำร้ายร่างกายยังไง แต่ลุงพลแกก็ยังบอกรักไม่เคยเปลี่ยน "ลุงรักทุกคน!!! ลุงรักทุกคน!!! ลุงรักทุกคน!!!"

"พูดคำอื่นไม่เป็นเหรอ!!" โดนัทหยิกต้นแขนของลุงพล "อุ๊!!! จิกหัวมัน!!! จิกหัวไอ้แก่ขึ้นมา!!!"

"เฮ้ย ๆ เยอะไปแล้วทั้งพวกแก!!!" ใบเฟิร์นที่เริ่มทนไม่ไหวพูดขึ้นมา "เจ๊!!! อุ๊!!! มันเยอะไปป่ะเนี่ย!!!"

"โอ้ยย!!!" ลุงพลถึงกับร้องครวญด้วยความเจ็บปวด เมื่อถูกน้องอุ๊จิกผมขึ้นมา "น้องอุ๊!!! ลุงเจ็บ!!!"

"ทำไม? เจ็บเป็นด้วยเหรอ?" หทัยรัตน์จิกผมลุงพลจนต้องร้องขอชีวิต "ได้เลือดสาวของหนูและเพื่อน ๆ หนูไปหลายคนแล้ว ขอหนูกับเพื่อน ๆ เอาเลือดชั่ว ๆ ของลุงออกบ้างได้ไหม!!??"

"พอได้แล้ว!!! หยุด!!!" ภัคจิราต้องออกโรงปรามลูกศิษย์ทั้งสามคน "เนตรชนก!!! ณิชา!!! หทัยรัตน์!!! พอได้แล้ว!!"

แล้วสามใบเถาแห่งคณะพยาบาลก็ยอมปล่อยมือ ในขณะที่ภัคจิราเดินตรงเข้าไปหาลุงพล ที่ตอนนี้ใบหน้าช้ำไปด้วยรอยฝ่ามือของเด็ก ๆ นักศึกษาพยาบาล

"ครูเบสท์ครับ..."

"เพี๊ยะ!!!"

"ขออีกสักทีเถอะ!!!"

ใบเฟิร์น โดนัท และอุ๊ หันมามองหน้ากัน เมื่อได้เห็นครูเบสท์ตบลุงพลฉาดใหญ่จนหน้าหัน จะว่าไปครูเบสท์เห็นใจดีแบบนี้ พอบทจะโหด เธอก็โหดเอาเรื่องอยู่เหมือนกัน

"คนอย่างลุงนี่มัน!!!" ภัคจิรากัดฟันแน่น "อยากเอาคนอย่างลุงเข้าคุกซะตอนนี้เลยจริง ๆ บอกหน่อยได้ไหมว่าควรทำยังไงกับคนอย่างลุงดี!!! ห๊ะ!!!"

"ให้โอกาสลุงได้ไหม เด็ก ๆ ทุกคน เฟิร์น โดนัท อุ๊ หมวย นาถ ลุงรักพวกหนูนะ ครูเบสท์ก็ด้วย!!! ผมรักครูเบสท์!!" ลุงพลคุกเข่าต่อหน้าครูเบสท์และทุกคน "ลุงสัญญาว่าลุงจะไม่เจ้าชู้อีกแล้ว ลุงสัญญาว่าลุงจะรักทุก ๆ คนให้เหมือนกัน จะไม่เรียกร้อง!! จะไม่แสดงความเป็นเจ้าเข้าเจ้าของใด ๆ เด็ดขาด!!! จะให้ลุงอยู่ในสถานะไหนก็ช่าง!!! แค่ขอให้ลุงได้รักทุกคน ลุงก็พอใจละครับ!!!"

"ลุงพูดว่าอะไรนะ?" ภัคจิราถาม "เบสท์ฟังไม่ถนัด"

"ลุงบอกว่า ลุงสัญญาว่าจะรักทุก ๆ คนให้เหมือนกัน จะไม่มีการเรียกร้องใด ๆ" สำหรับลุงพลตอนนี้ ขอแค่ตาเฒ่าได้รักนางฟ้าทุกคนขององค์ตุลาการสวรรค์แค่นั้นก็พอใจแล้ว "จะไม่มีการเรียกร้อง จะไม่มีการแสดงความเป็นเจ้าของใด ๆ จากลุงโดยเด็ดขาด ขอแค่ให้ลุงได้รักทุก ๆ คน ได้ไหม!!! เด็ก ๆ ลุงสัญญาว่าลุงจะปรับปรุงตัวให้ดีกว่านี้!!!"



"เอาไงดีวะเจ๊?"

"ไม่รู้อ่ะ อุ๊? ตกลงแกว่าไง?"

"ชั้นก็ไม่รู้ว่ะ ชักสงสารลุงพลละ"

"อ่าว?" พอได้ยินพวกพี่ ๆ คุยกัน หมวยก็แทรกขึ้นมา "ใจอ่อนกันแล้วเหรอคะพวกพี่ ๆ นี่!!! ครูเบสท์คะ!!! ขออนุญาตออกความเห็นได้ไหมคะ!!??"

"ว่ามาหมวย" ภัคจิราหันไปทางเดือนดารา ที่ดูแล้วน่าจะเป็นคนที่รู้สึกดีกับลุงพลมากที่สุด เพราะลุงพลเคยลงทุนเสี่ยงชีวิตเพื่อช่วยเธอคราวที่ถูกงูเห่ากัดตรงข้อเท้ามาก่อน "เร็วเข้า"




"ให้โอกาสลุงพลอีกสักครั้งได้ไหมคะ?" หมวยเมือนนนท์พูดขึ้นมา ทำเอากลุ่มรุ่นพี่สามใบเถาอย่าง ใบเฟิร์น โดนัท และ อุ๊ ถึงกับหันไปมองค้อน ส่วนนาถ ก็เหมือนคิดอะไรในใจอยู่ "หนูคิดว่าพวกเราทุกคน น่าจะเคยรู้สึกดีกับลุงพล สำหรับหนู หนูเคยถูกงูเห่ากัด แล้วลุงพลก็ช่วยดูดพิษ พาหนูไปหาหมอ ถึงลุงพลจะเจ้าชู้ยังไง แต่หนูว่าลุงพลก็..."

"หมวย!!!" หทัยรัตน์หันไปโวยใส่เดือนดาราด้วยความไม่พอใจ "นี่เราไปหลงเสน่ห์ตาแก่คนนี้จนลืมผิดชอบชั่วดีไปแล้วเหรอ!!!"

"ยอมรับความจริงเหอะ พี่อุ๊" เดือนดาราตอบ "ตอบหมวยได้ป่ะละ ว่าลุงพลก็ทำดีกับพวกพี่ไว้มาก ไม่งั้นพวกพี่คงไม่โกรธลุงพลจนถึงขนาดจะเอาให้ตายจริงป่ะละ"

"ไม่อยากฟังละ!!!" แล้วนาถลดาก็แทรกขึ้นมา "น่าเบื่อ!!! ไปดีกว่า!!!"

"นาถ!! กลับมาเดี๋ยวนี้นะ!!!" ภัคจิราสั่งนาถลดาที่กำลังเดินจากไป "ครูสั่งให้เธอเดินกลับมา!!! เดี๋ยวนี้!!!"

"แล้วถ้าหนูไม่ทำตามคำสั่ง" สาวนุ้ยจากหาดใหญ่เริ่มออกลายเคง "ครูจะทำไรหนูเอ้า!!!"

"นาถ!!! กลับมานะ!!!"

"พอละทุกคน!!! ปล่อยไป!!! เพราะเรามีเรื่องต้องสะสางกับมนุษย์ลุงเจ้าปัญหาคนนี้กันต่อ!!!"

"ลุงรักทุกคนนะครับ!!!"

"หุบปากได้แล้ว!!!" ภัคจิราชี้หน้าลุงพล พร้อมสั่งให้หยุด "ถ้าไม่หยุดนะ!!! จะโทรแจ้งตำรวจให้มาจับเดี๋ยวนี้แหละ!!!"

...ดูเหมือนสถานการณ์จะเริ่มคลี่คลายลงมาบ้างเล็กน้อย เมื่อเดือนดาราเสนอความเห็นว่าควรให้โอกาสลุงพลได้แก้ตัว ด้วยเหตุเพราะตาเฒ่าเองก็เคยช่วยชีวิตเธอ และทำเรื่องดี ๆ ไว้กับพวกรุ่นพี่มากมาย แต่สุดท้ายแล้ว มีแต่ภัคจิราเท่านั้น ที่จะเป็นคนตัดสินใจในสถานการณ์ที่ยากลำบากแบบนี้

โปรดติดตามตอนต่อไป...

[holovelove]

ซอเลิ่ยวเฮียง เมื่องไทยสุดๆ แต่ลุงก็ไอดอลผมนะ

[bmaII]

หวังว่าจะรอดจากอันตรายในหนนี้ และได้พานางฟ้าทั้งหมดกลับสู่สวรรค์ชั้นฟ้า

[xonly-1786]

ขอบคุณมากครับ มาแล้วววคิดถึงหมอพลอยครับ ใจเย็นนะครับหมอพลอย อย่าเอาอนาคตตัวเองมาเสี่ยงเลยครับ

[tann sathien]

คิดถึงลุงพลครับ นาน ๆ มาที มาแบบเต็ม ๆ นะครับ

[zaar65]

คิดถึงหมอพลอยครับ อยากให้ครูเบสร่วมด้วย

[Shevchenko55]

เอ้าา บทจะจบจบลงแบบนี้เลยหรอเนี่ย

ดีใจกับลุงพลด้วยนะค้าบบ ฮาๆ สุดท้ายกลายเป็นน้องหมวยใจดีซะได้

[g9898]

พ่อแบรดพิท พูดมาได้ "รักทุกคน" 

เค้าจะฆ่ากันตายอยู่แล้ว 

[1819]

สงสารหมอพลอยนะ แต่ ในเวอร์ชั่นนี้ ถูกกพหนดมาแล้ว ไปมีความสุข ในเวอร์ชี่นบนดินนะ หมอ

[redmans]

ลุงก็เป็นลุง พลิ้วไหวดุจสายลม....สุดยอดเทพทรู

[Golf88/3]

จะถูกยิงอยู่แล้ว ยังบอกรักทุกคนพ่อนักรัก

[teerawatc]

รออยู่ทุกวันครับ อยากรู้ว่าลุงพลจะให้วิธีไหน ให้สาวๆกลับมารักลุงพลได้

[wic]

มันไม่ง่ายเลยนะที่จะสมานใจนางฟ้าทั้ง 12 องค์ สู้ๆนะลุง เป็นกำลังใจให้
มาทางนี้แล้วขึ้นแล้วลงยากนะลุง เอาให้สุดอย่าหยุดที่คนใดคนหนึ่ง ต้องรักให้เท่าเทียมกันให้หมด ถึงแม้จะแห้งตายก็ยอม กราบงามๆ 3 ที🙏🙏🙏

[papa969]

รอนานมาให้หายคิดถึงเสียที

[mike]

คิดถึงลุงพลมากเลยยังไงก็จะรอ