คุณกัน
- เป็นเรื่องที่เขียนส่งในกิจกรรมบอร์ดนะครับ แก้ไขวรรคตอน รูปบางรูปที่หายไป เนื้อหาไม่ได้มีอะไรเพิ่มเติม พอดีเอาเวลาไปเทให้กับ Dark World หมดแว้ว (ซึ่งก็ยังไม่เสร็จ
)
- สนุกไม่สนุกยังไงบอกกันมั้งเน้อ "คำขอบคุณเพื่อเป็นกำลังใจ คำติชมเพื่อจะนำมาพัฒนาครับ"
แสดงรูปภาพเฉพาะสมาชิกเท่านั้น
ถือว่าชดใช้ให้นายแล้วกัน
แนนกำลังรอใครบางคนอยู่คะ วันนี้เป็นวันที่ฉันจะมอบของขวัญชิ้นสำคัญให้กับเค้า เพราะฉันติดค้างเค้ามานานพอดู ถ้านับดีๆก็น่าจะเป็นวันนี้เมื่อสองปีที่แล้ว
=====================================
ถ้าจะเริ่มเล่าก็ต้องเป็นตอนนั้น ตอนที่แนนกำลังปวดหัวอยู่ที่ป้อมตำรวจแห่งนึงในโตเกียวประเทศญี่ปุ่น คือฉันไม่สามารถสื่อสารภาษาญี่ปุ่นได้และตำรวจคนนี้ก็ไม่สามารถพูดภาษาอังกฤษได้ ฉันถูกลวงกระเป๋า ของสำคัญๆก็มีบัตรเครดิต กับโทรศัพท์ โชคยังดีที่หนังสือเดินทางยังใส่ไว้ในกระเป๋าเสื้อ
“โอ้ย ฉันถูกลวงกระเป๋า ฉันไม่ฉันขโมย “I'm not a thief I'm not a thief ,You understand?” ”ฉันอธิบายจนไม่รู้จะอธิบายยังไงแล้ว ตอนนั้นมันอยากจะร้องไห้จริงๆ ดีที่ได้บอยมาช่วยฉันไว้
“ใจเย็นคุณ เค้าไม่ได้ว่าคุณเป็นขโมย คุณตำรวจถามว่าจะให้เค้าช่วยเหลืออะไรไหม ในระหว่างที่เค้ากำลังตามหาคนลวงกระเป๋า” บอยอธิบายให้ฉันฟัง เค้าสื่อสารภาษาญี่ปุ่นนิดหน่อย
บอยเคลียร์กับตำรวจให้ ฉันโค้งคำนับคุณตำรวจสองสามที ที่ไปโว้ยวายใส่ทั้งๆที่เค้าพยายามจะช่วยฉันแท้ๆ ส่วนอีตาบอยน่ะเหรอ
“โห ภาษาอังกฤษงูๆปลาๆ ภาษาญี่ปุ่นไม่ได้เลยแล้วมาญี่ปุ่นคนเดียว ไม่รู้จะเรียกว่ากล้าหรืออะไรดีนะ ฮ่าฮ่า แล้วเอาไงต่อ ให้ผมไปส่งไหนไหม โดนล้วงกระเป๋ามานี้” บอยเสนอความช่วยเหลือด้วยท่าทางยียวน
แสดงรูปภาพเฉพาะสมาชิกเท่านั้น
“ไม่เป็นไรคะ ฉันไปเองได้ แล้วก็...สวยๆอย่างฉันไปได้ทั่วโลกแหละถ้าฉันอยากจะไป เชอะ” ตอนแรกฉันรู้สึกไม่ถูกชะตากับผู้ชายคนนี้เลย แต่งตัวก็บ้านๆ หน้าตาก็บ้านๆ หนวดก็หรอมแรมดูซกม๊กยังไงก็ไม่รู้ แถมพูดจาหยามหน้ากันขนาดนี้ ฉันเนี่ยพริตตี้ระดับเทพีสงกรานต์เชียวนะ
แต่อย่ากระนั้นเลย ฉันมันก็แค่ผู้หญิงตัวเล็กๆที่นมโตหน่อยก็เท่านั้น หลังจากนั้นความผยองของฉันอยู่ได้ไม่นาน เพราะที่พักสุดหรูที่จองไว้ถูกยกเลิก แล้วฉันก็ต้องเดินหาที่พักในช่วงไฮซีซั่นด้วยเงินสดที่เหลืออยู่น้อยนิด
“ขอโทษด้วยจริงๆค่ะ แต่ที่พักเราเต็มหมดแล้วจริงๆ ลองไปดูที่นี้นะคะ” พนักงานตอนรับบอกฉันเป็นภาษาไทยอย่างสุภาพ
“ไม่เป็นไรคะ ขอบคุณมากคะ” แนนก็ตอบเค้าไปอย่างนั่นแหละ จะไม่เป็นไรได้ยังไง ตัวคนเดียวในญี่ปุ่น กระเป๋าตังค์ก็หาย บัตรเครดิตโดนขโมย โทรศัพท์ก็ไม่มี จะติดต่อขอความช่วยเหลือใครก็ไม่ได้ ตั๋วเครื่องบินที่จะกลับก็เหลืออีกตั้ง 7 วัน โชคยังดีที่มีเงินสดติดตัวอยู่ 20,000 เยน ก็ประมาณ6,000กว่าบาท ยังไงก็คงไม่อดตาย แต่ถ้าไม่ได้ที่นอนจะหนาวตายแทนนี้สิ แนนไม่รู้จะเริ่มจากตรงไหนก็เลยต้องลากกระเป๋ากลับมาตั้งต้นที่ป้อมตำรวจที่เดิม
“ไงคุณคนเก่ง ไปไหนไม่รอดเหรอครับ”บอยถือถุงกระดาษพะรุงพะรังทักทายฉันในร้านโดนัท ด้วยท่าทียียวนกวนประสาท แต่ก็ถูกของเค้า ฉันไปไหนไม่รอดจริงๆและกำลังมืดแปดด้าน ก็ฉันไม่เคยมาญี่ปุ่นนี้ แล้วทำไมการมาครั้งแรกของฉันต้องมาเจอเรื่องนู่นนี้นั่นด้วยนะ
“ฮือออออออออ ไอ้บ้า ฮืออออ”ฉันทนไม่ไหวต้องสะอึกสะอื้นเลยทีเดียว
“เฮ้ยๆ คุณอย่าร้องดิ เฮ้ยอายเค๊า เค้ามองมาที่ผมแล้วเนี่ย”บอยตกใจที่ฉันปล่อยโฮออกมา ตอนนั้นทั้งร้านคงมองว่าบอยทำอะไรฉันแน่ๆ สมน้ำหน้าอยากพูดจากวนตีนดีนัก ที่สุดบอยก็ลากฉันออกมาจากร้านโดนัท
“เอาอย่างงี้ นี้ก็เย็นมากแล้ว ถ้าคุณหาที่พักไม่ได้คืนนี้คุณไปนอนที่ห้องผมก่อน พรุ่งนี้ค่อยไปสถานทูตโอเครไหม อ๊ะๆ สบายใจได้ถึงหน้าผมจะดูหื่นแต่ผมก็เลือกนะคร้าบคุณ”
“นี้คุณ ช่วยเปล่าๆโดยไม่ปากหมาจะได้ไหม“ ฉันโว้ยวายบอยก็ได้แต่หัวเราะขำๆ ฉันก็จำใจต้องรับความช่วยเหลือจากบอยไปก่อน ก็ไม่รู้จะทำยังไงนี่ ก็ตอนนั้นบอยเป็นคนไทยคนเดียวที่ฉันรู้จัก ถึงจะดูไม่ค่อยน่าไว้ใจแต่ก็คงดีกว่าไม่มีที่ซุกหัวนอน ในวันหิมะตก
โลกมันกลมหรือยังไงไม่ทราบได้ บอยได้โรงแรมและห้องพักที่ฉันจองไว้ก่อนจะถูกยกเลิก ซึ่งฉันเองก็อยากพักห้องนี้มากๆด้วย บอยขอตัวเข้าไปเก็บของส่วนตัวในห้องแปปนึงก่อนที่จะออกมาช่วยชั้นยกสัพพาระของฉันเข้าไปในห้อง
“เฮ้ยๆอย่าเหิมเกริม ที่นอนคุณตรงนั้นโซฟานู๊น เอานี้หมอนกับผ้าห่ม”
“อะไรว่ะ ฉันเป็นสุภาพสตรีนะเว้ย จะให้ไปนอนโซฟาแล้วนายนอนที่นอนนุ่มๆนี้นะ ผู้ชายหรือเปล่าว๊ะ”
“อยากรู้ไหมล่ะว่าผู้ชายจริงหรือเปล่า เหอ เหอ เหอ” บอยท้าทายสีหน้าและเสียงหัวเราะมันหื่นมาก
“เฮ้ย!!!ไม่ต้องเลย โซฟาก็โซฟา อย่าเข้ามานะแม่กัดขาดจริงๆด้วย” ฉันผวาถอยไปอย่างเร็ว บอยส่ายหน้ายืนยิ้มที่ฉันใส่ชุดกันหนาวอย่างหนา 3-4 ชั้นจนตัวกลมเป็นหมี ฮีทเตอร์ก็ทำงานดีเกิ๊นร้อนชิบ
“ผมบอย คุณชื่ออะไรล่ะ”บอยแนะนำตัว ......“เราชื่อแนน”
“ผมก็มีธุระของผมคงดูคุณไม่ได้ตลอดหรอกนะ พรุ่งนี้คุณก็ไปสถานฑูตเองแล้วกัน วันนี้ก็พักผ่อนมากๆ เหนื่อยมาทั้งวันหล่ะ”
แสดงรูปภาพเฉพาะสมาชิกเท่านั้น
ฉันพยักหน้ารับเบาๆก่อนจะอุยอายไปนอนที่โซฟา ซึ่งมันไม่สบายเอาซะเลยแต่ก็คงดีกว่าข้างนอกหล่ะนะ วันรุ่งขึ้นฉันก็ไปไหนไม่ได้หรอกเพราะไปไม่เป็นนี้หน่า บอยก็ต้องกุมขมับเพราะที่เค้ามาญี่ปุ่นก็เพราะมีเหตุผลส่วนตัวที่ไม่อยากบอกใคร สุดท้ายฉันก็ต้องง้อแง้ตามบอยไปเที่ยวญี่ปุ่นตามเส้นทางที่บอยจะไปทำธุระด้วยอย่างช่วยไม่ได้ มานั่งนึกๆดูแล้วตอนนั้นฉันง๊องแง๊งเอาแต่ใจมากจนเหมือนธุระของเค้าจะเสียเรื่อง ตอนแรกฉันก็ไม่ได้คิดอะไรหรอกก็ไม่ได้สนใจอะไรนี่ แถมฉันยังอยู่ในช่วงจิตตกด้วย ไม่มีกะใจจะคิดเรื่องใครหรอก
ตอนนั้นถึงฉันจะสร้างความรำคาญให้บอยมาก แต่เค้าก็ยังดูแลฉันดี ซึ่งบางทีบอยก็ไปทิ้งฉันไว้ที่ร้านอาหาร และก็หายไปเป็นชั่วโมง ก่อนจะวิ่งหอบแฮ่กๆลับมา เพราะกลัวว่าฉันจะรอนาน อันที่จริงปากบอยถึงจะหมาไปบ้าง แต่ทั้งสองวันนี้เค้าก็ดูแลฉันดีตลอดและเป็นห่วงเป็นใยฉันดี ทั้งๆที่เค้าเองก็มีธุระ จนชักจะเกรงใจแล้วเนี่ย แต่การมีเค้าอยู่ด้วยตอนที่ฉันเศร้าสุดๆก็ทำให้ฉันสดชื่นขึ้นบ้าง ซึ่งมันดีกว่าการอยู่คนเดียวเยอะเลย
“นายเป็นไรหรือเปล่า ทำไมวันนี้ดูหง่อยๆ”เราสองคนกลับมาที่พัก ในคืนที่สาม บอยดูท่าทางไม่สนชื่นเหมือนสองวันแรก
“ช่างมันเถอะ วันนี้เธอไปนอนบนเตียงแล้วกัน เราจะไปนอนที่โซฟาเอง”
บอยให้เหตุผลว่าเห็นเรานอนดิ้นไปดิ้นมาแล้วสงสาร อีกอย่างบอยก็บอกว่าไม่ค่อยถนัดนอนเตียงนิ่มๆด้วย นอนโซฟาคงเหมาะกับเค้าดีแล้ว
“อืม ยังไงก็ขอบใจนายมากนะสำหรับสองวันนี้ เอ่อ....นี้ก็ยังไม่ดึกมาก คืนนี้กินเบียร์เป็นเพื่อนเราหน่อยได้ไหมป่ะ เราเลี้ยงเอง”
แฮ่.....จุดเริ่มมันอยู่ตรงนี้หล่ะคะ ฉันเห็นบอยดูเศร้าๆก็อยากตอบแทนอะไรเค้าบ้าง แต่เงินสดในมือมันน้อยนิดก็คงทำได้แค่เลี้ยงเบียร์นิดหน่อยๆ เราสองคนกินกันเข้าไปเยอะพอสมควร พอแอลกอฮอล์เข้าปากเราสองคนก็เริ่มเลอะเทอะปรับทุกข์กัน โดยมีฉันเป็นคนเริ่มก่อน
=====================================
[/color]
“จริงๆแล้วเราต้องมาญี่ปุ่นกับแฟนเราง่ะ แต่มันแมร่งเหรี้ย แมร่งเสือกมีกิ้กจับได้คารูเลย ทำบนที่นอนเราอีก แมร่งเราเลยต้องมาญี่ปุ่นคนเดียวเพราะเสียดายค่าตั๋วที่เสียไปแล้ว ส่วนโรงแรมน่ะเหรอ ไอ้บ้านั้นแมร่งแคนเซิลแล้วเอาเงินคืนไปครึ่งนึง ดูดิแล้วแมร่งไม่บอกเราซักคำ“ เรากึมๆจากฤทธิ์แอลกอฮอลล์ เลยพล่ามยาวพร้อมสะอึกสะอื้นไปหนึ่งชุดใหญ่ “แล้วนายหล่ะมาทำไรที่ญี่ปุ่น” ฉันถามไปก็ไม่ได้คิดหรอกว่าเค้าจะตอบ แต่คำตอบของบอยก็ทำฉันผิดคาดไปเยอะเหมือนกัน
“เอื้อกก...ฟู่วว...เธอฟังแล้วอย่าหัวเราะเรานะ อึก แล้วไม่ต้องกลัวเราด้วย” บอยหน้าแดงกล้ำ คงเป็นเพราะฤทธิ์ของเบียร์ที่บอยกระดกยกๆไปเมื่อซักครู่ทำให้กล้าพูดอะไรหลายๆอย่าง “เรามาตามความฝันของเราว่ะ เนี่ยความฝันของเรา......” บอยขยุกขยิกหยิบถุงกระดาษที่เค้าไปซื้อมาเมื่อวาน มันเต็มไปด้วยแผ่นหนัง AV หลายแผ่นมากและที่ดูจะมีเยอะที่สุดเห็นจะเป็นนักแสดงที่ชื่อโซระ อาโออิ ฉันรับแผ่นพวกนั้นมาดูหน้าปกก็หน้าร้อนผ่าวเลยทีเดียว เพราะฉันก็เคยดูหนังพวกนี้มาบ้าง
“โห โรคจิตว่ะนาย” ฉันทำนายแหย่ๆมองไปที่เค้า ไม่คิดว่าบอยจะถือสา
“เอ่อ โรคจิตก็โรคจิตว่ะ ชอบเล่นเกม ชอบสะสมกระเป๋า ชอบดูบอลบ้าบอล สะสมของเล่น ชอบเครื่องเสียงดังๆ ชอบถ่ายรูป มันก็โรคจิตกันทั้งนั้นหล่ะ หรือเธอไม่กรี๊ดบอยแบนด์เกาหลี รสนิยมคนเรามันไม่เหมือนกันนะคร้าบคุณผู้หญิง เราดูเราก็ว่าวของเราคนเดียวไม่เคยไปหื่นใส่ใครที่ไหนนี้หว่า”บอยตัดพ้อ
“อืม ก็จริงของนาย ขอโทษแล้วกัน ว่าแต่ว่านายชอบคนไหนมากที่สุดหล่ะ เราเดานะต้องคนนี้แน่ๆเลย”ฉันหยิบแผ่นขึ้นมาแผ่นนึงก็คือโซระ อาโออิที่มีจำนวนแผ่นเยอะที่สุด
แสดงรูปภาพเฉพาะสมาชิกเท่านั้น
“ใช้เราชอบคนนี้มากที่สุด รักเหมือนแฟนเลยล่ะ รู้ป่ะเพราะอ้อยคนนี้เลยทำให้เราตั้งใจเรียนมีการมีงานทำเลยนะเนี่ย เราฝันไว้ว่าสักวันต้องมาเจอตัวเป็นๆให้ได้” บอยยืดอกภาคภูมิใจพูดถึงดาราที่เค้าชื่นชอบ
“จ้าๆ แหมคลั่งไคล้ซะเหลือเกินนะ แล้วนายจะเศร้าอะไรหล่ะก็ได้แผ่นแท้กลับมาเยอะแยะเลยเนี่ย”
บอยหน้าตาสลดไปทันที “คือวันนี้เป็นวันที่อ้อยเค้ารีไทร์นน่ะ แล้วมีการมีทติ้งแจกลายเซ็นกับแฟนๆเป็นครั้งสุดท้าย ฉันก็เลยทุบกระปุกมาญี่ปุ่นเพื่อมาหาเธอเลย แต่ก็..........”บอยเงียบไป
ฉันหน้าชาไปเลย เพราะฉันพอจะรู้แล้วว่าคนที่เป็นต้นเหตุทำให้ความฝันเค้าพังเป็นฉันเอง เพราะความเอาแต่ใจของฉัน ทำให้เค้าต้องคอยดูแลฉันจนทำให้หมดโอกาสพบคุณอาโออิ
“แต่นายก็ได้เจอกับฉันนะ นายน่าจะดีใจนะเพราะฉันเนี่ยสวยระดับเทพีสงกรานต์ประจำจังหวัดเชียวนะ” ฉันพยายามพรีเซนต์ตัวเองทำตลกแก้เก้อ
“โห หลงตัวเองไปป่ะเนี่ย จะมาเทียบกับคุณอ้อยของเราเนี่ยนะ ” บอยยิ้มออกมาได้บ้าง
“รอแปปนะบอย” ด้วยฤทธิ์เบียร์หรือความหงุดหงิดที่โดนท้าทาย หรือความรู้สึกผิด หรือความรู้สึกเหงา หรืออะไรก็แล้วแต่ ฉันลุกพรวดพราดเข้าห้องน้ำ ไปนุ่งบิกินี่ที่ตอนแรกเตรียมว่าจะมาใส่ยั่วแฟนหวีเผ้าหวีผม ใส่เสื้อคลุมอาบน้ำออกมาจากห้อง
แสดงรูปภาพเฉพาะสมาชิกเท่านั้น
แสดงรูปภาพเฉพาะสมาชิกเท่านั้น
ฉันเดินออกมองกระจกหน้าแดงๆไม่รู้ว่าอายในสิ่งที่ฉันกำลังจะทำหรือว่าเพราะฤทธิ์เบียร์กันนะ แต่สาบานได้ว่าฉันไม่ได้เมาขนาดจะจำอะไรไม่ได้ แต่ก็ยอมรับว่าเพราะมึนเบียร์หน่อยๆทำให้ฉันกล้าที่จะทำอะไรแบบเนี่ย กับคนแปลกหน้าที่พบกันแค่สองวัน
“อะแฮ่ม...เป็นไงบ้าง แบบนี้แนนพอจะสู้คุณอาโออิอะไรนั่นได้ป่ะ” ฉันออกมาจากห้องน้ำอวดหุ่นสวยในชุดบิกินี่ตัวจิ๋ว ฉันก็มั่นใจในหน้าตารูปร่างของฉันเหมือนกัน ไอ้ที่ฉันโม้ว่าเทพีสงกรานต์ประจำจังหวัดนั่นก็ไม่ได้พูดเล่นๆหรอกนะ แล้วก็ไม่ได้เป็นกันง่ายๆด้วย ฉันเองก็ระดับพริตตี้ขายครีมของตัวเองเชียวแหละ เรื่องอะไรจะโดนผู้หญิงญี่ปุ่นช่วงชิงดุลการค้าไปล่ะ ต่อให้จะเป็นดาราAVก็เหอะ แล้วเป็นไงล่ะบอย ตาค้างตะลึงแผ่นหลุดมือเลยล่ะสิ อิอิ บอยจ้องฉันตาเป็นมันเลยหล่ะค่ะ มันรู้สึกดีแปลกๆแหะ
“ว่าไงคะ ตกลงใครสวยกว่ากันน๊า”ฉันรุกหนักเดินเข้าใกล้บอยไปอีกหน่อย บอยรีบหลบสายตามองไปทางอื่นดูเค้าตื่นเต้นมากกว่าปกติพิกล กลายเป็นว่าตอนนี้บอยกลัวฉันมากกว่าฉันกลัวบอยไปซะอย่างงั้น
“เฮ้ยยย สวยมันก็สวยอยู่หรอก แต่ดูอาโออิแล้วชักว่าวได้นะ สนุกกว่ากันเยอะ”บอยตอบปัดๆพยายามข่มฉันนิดๆ แต่ว่าแนนว่าเค้าสนใจแนนแล้วล่ะ
***เริ่มซ่อนตรงนี้ครับ*** เนื้อหาถูกซ่อนเอาไว้ คุณต้องตอบกระทู้นี้ก่อน