มนตรา สงคราม ความรัก ตอนที่ 48: งานวันเกิด (อีกครั้ง)

[KaohomLM]

   "นี่...ถ้าหนูเชื่อพี่วันนั้น....เบลคงยังไม่ตายสินะคะ" ข้าวหอมถามเสียงแผ่วเมื่อกลับเข้ามาอยู่ในร่างจริงของตนเองแล้ว
   "อาจจะ อาจจะไม่" นทียักไหล่ "เราไม่รู้ทุกอย่างเกี่ยวกับโลกนั้น อาจจะมีปัจจัยอื่นที่แตกต่างกันด้วยก็ได้ แต่เจ๊อย่าไปคิดถึงมันเลย ไม่ว่าโลกอื่นจะเป็นยังไง เราก็แก้อดีตของโลกเราไม่ได้ สำคัญตอนนี้คือช่วยโลกนี้นั่นแหละ"
   ข้าวหอมถอนหายใจ "หนูเข้าใจค่ะ ไปกันหรือยังคะ"
   นทีร่ายคาถาและวาดวงเวทย์ "ฮืมมมมม เดี๋ยวนะ"
   "พี่นที เป็นอะไรหรือเปล่าคะ" ข้าวหอมถาม "ดูหน้าซีด ๆ"
   "เวทมนตร์ที่ใช้แสวงหา และตีวงให้เราไปแค่โลกที่เหตุการณ์คล้ายกับของเรา....ที่เราจะทำพิธีกันได้...มันกินพลังเวทมนตร์มหาศาลมาก มหาศาลมาก ๆ" นทีกัดฟัน "เอาหล่ะ...ได้แล้ว เดี๋ยวกลับมาขอคุยเรื่องแนวทางต่อไปของเราหน่อยนะ หนึ่ง...สอง....สาม"
   วูบบบบบบบ

   "แฮปปี่เบิด เด่ ทู้ ยู แฮปปี่เบิ๊ดดดดดดดดด เด แฮปปี้ เบิ๊ดดดดดดดด เดดดดดดดดดดดด่ แฮปปี้ เบิ๊ดดดดด เด่ ทู้ ยูววววววววววว"
   ฟู่ววววว
   เบลเป่าเทียนบนเค้กวันเกิดก้อนยักษ์จนดับลง
   "สุขสันต์วันเกิดนะเบล" เสียงสดใสของแตงโมดังมาจากทางซ้ายมือ ข้าวหอมหันไปมองงง ๆ เธอยืนอยู่ในคอนโดหรูที่เธอไม่รู้จัก ไม่เคยมา แต่ทั้งตัวเธอ เบล และแตงโมอยู่ในชุดนักศึกษาปีหนึ่ง ที่โต๊ะตรงหน้ามีเค้กก้อนโต อาหารและกล่องของขวัญตั้งอยู่ พี่บอยในชุดเสื้อยืดกางเกงยีนส์ยืนอยู่ข้าง ๆ เบล สมองของข้าวหอมเริ่มปะติดปะต่อเรื่องได้ งานวันเกิดอายุสิบเก้าของเบลที่เธอไม่ได้ไป
   "เอ่อ ดีใจด้วยนะ เบล" ข้าวหอมพูดเบา ๆ บอยเหลียวมามองเธอด้วยสายตาที่แทบจะปิดความหื่นกระหายไว้ไม่อยู่ เธอไม่เคยชอบสายตาที่พี่บอยมองเธอกับแตงโมอยู่แล้ว แล้วยิ่งพอรู้ว่าในอนาคตจะมีอะไรเกิดขึ้น ยิ่งทำให้เธอเกลียดชังแฟนเพื่อนคนนี้เข้าไปใหญ่ เธอไม่เชื่อฟังพี่นทีทำให้ไปช่วยเบลไม่ทัน แต่ถ้าแฟนหนุ่มไม่ทรยศ เบลคงไม่โดนจับตัวไปแต่แรก บอยนับว่ามีส่วนในความตายของเบลมากกว่าข้าวหอมเสียอีก ไม่ต้องพูดถึงเหตุผลที่เค้าทรยศเบลนะ ไอ้เวรนี่ทรยศเบลเพราะอยากจะได้มีอะไรกับเธอ น่ารังเกียจที่สุด
   "เอ่ออออ ทำไมเจ๊มองพี่บอยอย่างนั้นล่ะ" เบลถามเสียงอ่อย ๆ เมื่อได้เห็นประกายแห่งโทสะในดวงตาของเพื่อนสาว
    ข้าวหอมครุ่นคิด บอกความจริงไปเบลคงจะไม่เชื่อ เหตุผลธรรมดาเช่นผู้หญิงไม่ควรมีแฟนก่อนวัยอันควรเธอก็เคยใช้ไปแล้ว และเบลก็ไม่ฟังด้วย ข้าวหอมละสายตาจากบอยและพึมพำว่า "ไม่มีอะไรหรอก"
   "พี่ทำอะไรให้น้องข้าวไม่พอใจหรือเปล่าเอ่ย บอกได้นะ" บอยถามเสียงหวาน ข้าวหอมทำเสียงฮึดฮัด
   "มาทะเลาะอะไรกันวันเกิดเค้าเนี่ย" เบลบ่น "เมื่อกี้ยังดีกันอยู่แท้ ๆ"
   "ขอโทษที เบล" ข้าวหอมพูด และเดินไปกอดเพื่อนสาวเบา ๆ - เหมือนกับพ่อแม่เธอ นี่อาจจะเป็นครั้งสุดท้ายที่เธอได้เจอเบลที่ยังมีชีวิต "สุขสันต์วันเกิดนะ"
   "โห เจ๊ มาอารมณ์ไหนเนี่ย" เบลถามงง ๆ "เดี๋ยวก็โกรธ เดี๋ยวก็กอด เค้างงแล้วนะ"
   "ขอโทษทีนะเบล" ข้าวหอมปาดน้ำตา "สุขสันต์วันเกิดนะเบล มีความสุขมาก ๆ ล่ะ เรา....เอ่อ...มีธุระอะ ต้องไปแล้ว"
   "หือ....อะไรเนี่ยเจ๊ อยู่ ๆ ก็มามีธุระเฉยเลย"
   "ขอโทษจริง ๆ นะ เบล แต่เข้าใจกันนะ" ข้าวหอมบอก เธอต้องไปตามหาตัวพี่นที ในสองโลกที่ผ่านมา เธออยู่ในสถานะที่เคยเจอและรักพี่นทีแล้วตลอด ในโลกนี้ ที่เหลื่อมเวลามาอยู่ที่ตอนที่เธอกับนทียังไม่เคยเจอกันมันจะเป็นยังไงนะ แค่คิดเลือดก็สูบฉีดขึ้นมาจนหน้าเธอแดงก่ำแล้ว
   เบลถอนหายใจ "เค้าเข้าใจ เจ๊ เจ๊ก็บอกอยู่ว่ามีธุระกับพี่เก่ง อุตส่าห์สละเวลามาให้ถึงตอนนี้เค้าก็ดีใจแล้ว"
   "งั้น ถ้าเจ๊ไป เค้าไปด้วยนะ" แตงโมบอก พลางก็เหลือบไปมองบอย "ขอโทษทีนะเบล"
   "เราว่าเลิกงานเลยเถอะ" ข้าวหอมบอก เพราะไม่อยากจะปล่อยเบลกับอบยอยู่กันสองต่อสองเลย "ของขวัญก็ให้กันแล้ว อวยพรกันแล้ว เบลอยู่กับพี่บอยสองต่อสองมันไม่ดีนะ"
   "ไม่เป็นไรหรอกเจ๊ พี่บอยไม่ทำอะไรเค้าหรอกน่า" เบลบอก "เนอะ พี่บอยเนอะ"
   บอยเกาหัวตัวเอง "ก็ คงงั้นแหละ แต่น้องข้าวกับน้องโมมีธุระต้องไปทำจริงน่ะเหรอ"
   "ค่ะ จริงค่ะ"
   "งั้น พี่ว่าเราจบงานกันแค่นี้เถอะ" บอยบอก "แต่ก่อนจะไป เรามาดื่มอวยพรให้เบลเป็นการสั่งลาสักแก้วนะ"
   "เอ่อ" ข้าวหอมลังเล
   "ก็ได้ค่ะ" แตงโมตอบรับ
   "มา!" บอยบอก และรินไวน์ชั้นดีใส่แก้วสี่แก้ว แจกจ่ายไปให้สามสาว "แด่เบล ขอให้มีความสุขไปตลอดปีนะ"
   "คือ....หนูไม่ดื่มเครื่องดื่มแอลกอฮอล์ค่ะ" ข้าวหอมบอก
   "พี่บอยก็รู้ เจ๊เป็นเด็กอนามัย" เบลหัวเราะ "เทโค้กให้เจ๊หน่อย"
   บอยหันไปหยิบแก้วเปล่ามาอีกแก้ว แล้วรินโค้กใส่ ก่อนจะส่งให้ข้าวหอม ทั้งสี่ยกแก้วขึ้นจรดริมฝีปาก เอ่ยคำอวยพรให้เบล และดื่ม
   ทันทีที่โค้กผ่านริมฝีปากไป ข้าวหอมก็รู้สึกว่ามีอะไรผิดปกติ ศีรษะของเธอรู้สึกหนักอึ้งและหมุนติ้ว ข้าวหอมคว้าเกาะที่ขอบโต๊ะเพื่อกันไม่ให้ล้มหัวทิ่ม ข้าง ๆ ตัวเธอ เบลกับแตงโมล้มหงายลงไปกองอยู่กับพื้นทั้งคู่
   "พะ.....พี่บอย....นี่....นี่มันอะไรกันคะ" ข้าวหอมถามพลางสะบัดหน้า พยายามไล่ความวิงเวียน
   "ก็แค่ยาน่ะ" บอยบอก "ตอนแรกว่าจะหายาเสียสาว แต่หาไม่ได้ เลยเอายาสลบแทนแล้วกัน แต่เหมือนจะใส่ในโค้กน้อยไปหน่อยนะ"
   "เลวมาก" ข้าวหอมกัดฟัน
   "แต่อยากนี้ก็ดีแล้วนะ น้องข้าวว่าไหม มีสติน่าจะเอามันกว่าสลบนะ" มันเดินตรงเข้ามาและคว้าข้อมือข้าวหอม เธอพยายามสะบัดหนี แต่ ก็ไม่มีแรงพอจะสู้แรงของชายหนุ่มได้ เธอพยายามเรียกดาบออกมา แต่สติที่มึนงงของเธอก็ไม่สามารถจะตั้งสมาธิเพื่อเรียกอาวุธเวทย์ได้ บอยหัวเราะอย่างย่ามใจที่ได้เห็นข้าวหอมในสภาพที่ช่วยตัวเองไม่ได้ มันเหนี่ยวเอวเธอมากอดแน่น ท่อนเอ็นที่แข็งเป็นหินทิ่มแทงมาที่เอวของเธอ มือปลาหมึกปาดป่ายไปทั่วร่างจนกระดุมเหล็กหลุดออกไปได้เม็ดหนึ่ง ข้าวหอมดิ้นอย่างอ่อนแรง พยายามกรีดร้องให้ดังที่สุดเท่าที่จะดังได้ แต่ก็ส่งไปได้แค่เสียงแผ่ว ๆ ในคอเท่านั้น
   "งืมมมม เจ๊" เบลครางเบา ๆ บอยหันลงไปมองหน้าแฟนสาว ก่อนจะตัดสินใจว่าล่อเพื่อนสาวคนสวยต่อหน้าแฟนสาวคงจะเสี่ยงไปหน่อย มันจึงลากตัวข้าวหอมออกไปที่ระเบียง
   "ไม่ ไม่นะ ม่ายยยยย" ข้าวหอมครวญคราง พยายามดึงตัวให้หลุด แต่ก็ไม่มีประโยชน์ บอยจับข้อมือเธอแรงจนปวดบวม เมื่อเปิดออกมาที่ระเบียงแล้ว มันก็เหวี่ยงตัวข้าวหอมไปพิงที่ระเบียง และเอามือตบไปที่สะโพกของเธอ
   "อื๊ออออ ไม่นะ ม่ายยยย พี่นที พี่นทีช่วยหนูด้วย โอ๊ยยยยย" เพี๊ยะ!
   "พี่นทีคือใคร หือ อีดอก!" บอยตะโกนถาม พลางก็ฟาดมือใส่เธอแรงขึ้น "ไหนเบลบอกมึงไม่ยุ่งกับผู้ชายไง กูว่าจะเปิดซะหน่อย อีเหี้ย" 
   ชายชั่วจับตัวเธอหันหน้ากลับมา เอามือสองข้างจับไปที่สาบเสื้อและกระชากจนขาดดังแคว่ก ก่อนที่ร่างของมันจะกระเด็นตกจากตึกไป ข้าวหอมส่ายหน้าพยายามไล่ความมึนงง มีแสงสีเหลืองส่องสว่างตรงหน้าเธอ และความมึนงงก็หายไปทันที ข้าวหอมลืมตาขึ้นมาดู กระพริบตาปริบ ๆ
   แสงสีเหลืองนั้นมาจากวงเวทย์ในมือของนที
   "ไม่เป็นไรนะเจ๊ พี่ไม่รู้จริง ๆ ว่ามันจะมาตกที่สถานการณ์แบบนี้" นทีบอก พลางลูบหัวเธอ เขาลูบมือผ่านเสื้อที่ขาดยับของเธอ และเนื้อผ้าก็ผสานกันด้วยตัวของมันเอง ข้าวหอมถลาเข้ากอดนทีไว้แน่น
   "พี่นที พี่นทีมาช่วยหนูจริง ๆ ฮือออออ"
   "ใช่ เจ๊ พี่มาแล้ว" เขากอดเธอกลับและลูบหัวเธอ "ขอโทษนะ ในโลกนี้เรายังไม่เคยรู้จักกันมาก่อน พี่ต้องใช้เวลานานพอสมควรถึงจะหาตำแหน่งเจ๊ได้"
   "หนูเข้าใจค่ะ แต่พี่ก็มา มาช่วยหนูจริง ๆ" เธอปาดน้ำตากับเสื้อของคนรัก เธอสงบสติอารมณ์ ลุกขึ้นยืนตัวตรงและชะโงกหน้าลงไปมองร่างของบอยที่นอนแผ่อยู่ที่พื้นในสภาพไม่ต่างจากแยมสตรอเบอร์รี่เท่าไหร่นัก "แล้วทำแบบนี้กับไอ้พี่บอยจะดีเหรอคะ"
   "ทำอะไร?"
   "ก็...ก็ผลักพี่เขาตกไปแบบนั้น"
   "พี่ไม่ได้ผลักซะหน่อย มันโดดลงไปเอง" นทีทำหน้าซื่อ "จริง ๆ นะ เขียนจดหมายฆ่าตัวตายเอาไว้ด้วย"
   นทีหยิบแผ่นกระดาษออกมาให้ดู บนกระดาษแผ่นนั้นเขียนไว้ด้วยลายมือชุ่ย ๆ ของบอย
   'ถึง ใครก็ตามที่ได้อ่าน เมื่อจดหมายฉบับนี้อยู่ในมือคุณ ผมคงจะตายไปแล้ว ผมมันสมควรตายแล้ว ผมเป็นคนเลว มักมากในกาม ผมคิดจะวางยาข่มขืนเพื่อนแฟนสองคน ผมคงทนอยู่กับตัวเองไม่ได้ ผมมันสมควรตาย ลงชื่อ สุมรรักษ์'
   ข้าวหอมกระพริบตาปริบ ๆ "เอาจริงดิ"
   "เอาจริง" นทีบอก "เดี๋ยวพี่เอาจดหมายไปทิ้งบนโต๊ะกินข้าว ใครที่รู้จักบอยก็คงบอกได้ว่านี่ลายมือมันจริง ๆ เอ้า มาเข้าธุระของเราดีกว่า"
   เขาอุ้มตัวเธอขึ้น และพาไปที่เตียงของเบล ข้าวยหอมหัวเราะเบา ๆ ในอ้อมแขนของชายคนรัก
   "เหมือนอุ้มเจ้าสาวเข้าหอเลยเนอะ"
   "ก็ประมาณนั้นแหละ"
   "พี่ แล้วเพื่อนหนู..." ข้าวหอมเหลียวไปมองแตงโมกับเบลที่นอนบนพื้น
   "เสร็จเรื่องแล้ว พอเรากลับไปโลกเรา ตัวพี่ในโลกนี้จะถอนยา แล้วลบความทรงจำให้" นทีบอก พลางหย่อนร่างข้าวหอมลงบนเตียงเบา ๆ และหันไปโบกมือให้ประตูห้องนอนปิดดังแกร๊ก "แต่ตอนนี้ เป็นเวลาของเราสองคน"
   นทีจูบปากข้าวหอม พลางก็ร่ายมนตร์ให้เสื้อผ้าที่ทั้งสองใส่หายไป
   "อื๊ออออ เอางี้เลยเหรอคะ ไม่ลอกคราบหน่อยเหรอ" ข้าวหอมถาม "หนูชอบเวลาพี่ลอกคราบหนูนะ"
   "ไว้คราวหน้านะ" นทีบอก และเลียที่หลังหูของข้าวหอมเป็นการปลุกเร้าอารมณ์ ข้าวหอมขนลุกซู่ สั่นสะท้านไปทั่วสรรพางค์กาย ลมหายใจเริ่มหอบถี่ ขณะที่มือของชายหนุ่มเริ่มสัมผัสลูบไล้ไปทั่วกาย เริ่มจากที่ไหล่กลมมนลงไปจนถึงสะโพกผึ่งผาย ร่างงามสนองตอบต่อสัมผัสด้วยอาการบิดหนีด้วยความเขินอาย ความประหม่า หัวใจที่เต้นตึกตักด้วยความตื่นเต้นปนหวาดผวาที่พบได้เฉพาะในหญิงสาวที่กำลังจะเสียตัวครั้งแรกให้ชายหนุ่มคนรัก
   "เจ๊แฉะแล้วนะ" นทีบอก เมื่อมือได้สัมผัสไปที่ของลับของข้าวหอม
   "พี่นทีอ่า พูดอัลลัย ว๊ายยยยยยยย" ข้าวหอมหวีดร้องเมื่อมือนุ่มของนทีล่วงล้ำเข้าไปในร่องสวาทและเริ่มเคล้นคลึง "งื๊อออออ นิ้วพี่ในโลกนี้ใหญ่กว่าโลกอื่นหรือเปล่าเนี่ย ง๊อออออออววววววว"
   "ก็ไม่นะ" นทีบอก และยกนิ้วเรียวขึ้นมาชูให้ดู น้ำหล่อลื่นของเธอเปรอะไปทั่ว เขาเอานิ้วเปื้อน ๆ นั้นจิ้มแก้มเธอเบา ๆ เขาเอามือกลับลงไป ทำท่าจะแหย่เข้าไปในรูสวาทของเธออีกครั้ง ก่อนจะชะงักกึก "ลืมวาดตรามาร์ค"
   "หุ้ย!!! ทำไรงี้อะ" ข้าวหอมบ่น "เกือบเสียตัวฟรีแล้วไหมล่ะ"
   นทีทำหน้าหมั่นไส้ ก่อนจะเอานิ้วจิ้มที่เม็ดเสียวของเธอ และตวัดไปมา ตราสีแดงเข้มปรากฏขึ้นรอบติ่งเสียว
   "วาดอะไรตรงนั้นอ่ะ ทุเรศ ทุเรศ ทุเรศที่สุด" ข้าวหอมร้อง "อ๊ายยยยยยย"
   ตอนที่เสี่ยต้นประทับตรามาร์คบนตัวเธอเป็นครั้งแรกนั้น มันรู้สึกเจ็บปวดเหมือนถูกเหล็กร้อน ๆ นาบ แต่พี่นทีมีวิธีวาดตรามาร์คที่อ่อนโยนกว่ามาก โดยปกติจะรู้สึกแค่จั๊กจี้นิด ๆ เท่านั้น แต่ไอ้ความจั๊กจี้นิด ๆ นี้ พอดันไปเกิดที่ตรงนั้น ก็กลายเป็นความเสียวชนิดที่เธอดิ้นพล่านจนเตียงลั่น น้ำแตกกระจายไหลทะลักออกมาเป็นสาย
   "แฮ่ก แฮ่ก แฮ่ก พี่นที บ้าที่สุด งือออออออ" ข้าวหอมคราง  นทีพยายามเก็บภาพนี้ไว้ในจิตใจ ก่อนจะถอนมนตร์ และส่งตนเองกับข้าวหอมกลับสู่โลกที่จากมา

เนื้อหาถูกซ่อนเอาไว้ คุณต้องตอบกระทู้นี้ก่อน

[dawdom]

อย่าลืมประตูหลังข้าวหอมนะค่ะ

[peddo]

ดูท่า พลังของนทีเริ่มอ่อนแรงแล้ว อีกสองสามตอนคงปกป้องข้าวหอมไม่ได้แล้ว เดี๋ยวเถอะ ปีศาจจ้องจะเสียบอยู่แล้ว ยิ่งถ้ามันรู้ว่าวาดวงเวทย์ตรงนี้นแล้วข้ามหอมจะเสียวมากยี่งไม่อยากจะคิดเลย ยับเยินแน่

[เอเค]

เจ็บอิกไม่ครั่งนี้ข้าวหอม

[Sak2563]

ดีที่นทีมาช่วยข้าวหอมไว้ได้ทันเวลา

[akennya]

นทีจัดของขวัญเกรดเอเลย

[ones26421]

จัดประตูหลังข้าวหอมเลย

[mawinxxx104]

ครั้งนี้  อย่าลืมประตูหนังข้าวหอม  แต่นทีพลังเริ่มหมด  จะเกิดอะไรขึ้น

[jingjing199212]

เกือบไปแล้ว มาตรงไหนไม่มา ดันมาเจอไอ้ชั่วบอย

[cd13579]

สมน้ำหน้าไอ้บอย ตายไปเสียเถิด

[game smith]

 ::KO::ตรามาร์คตรงนั้น เทคนิคขั้นสูง

[จรัญ บุญชู]

ไม่น่าพลาดครับ...ประตูหลัง...คงจ้องมานานเหมือนกัน

[ball2112]

ดีนะพี่นทีมาช่วยทัน นายบอยนี่เลวจริงๆ

[armsmartmai]

พี่บอยเกือบได้เปิดซิงแทนแล้วมั้ยล่ะ

[Nobita Nobituta]

กำลังเข้าด้ายเข้าเข็มกันเลย