ตำนานเทพวายุ [ season 2 ] ตอนที่ 23 : รุ้งพลอย ต้นปาล์ม น้ำฝน ( 100 % )

[ΜoNoTΩИ∑ ★★★]

สวัสดีครับ สวัสดี ตอนใหม่มาแล้ว  ออกตอนใหม่ๆถี่ๆ อย่าเพิ่งเบื่อกันนะครับ


ลงให้ครบ 100 % แล้วครับ


หลังจากอ่านเนื้อเรื่องทั้ง หมดแล้ว คิดเห็นอย่างไรกันบ้างครับ


ปล. คอมเมนต์ต่างๆ มีผลกับระยะเวลาการลงตอนต่อไปนะครับ ฮี่ๆ เดือนนี้อาจจะลงถี่ๆหน่อย แต่ก็ขึ้นอยู่กับการคอมเมนต์และการแสดงความคิดเห็นครับ
อย่าลืมกลับมาคอมเมนต์หลังอ่านจบนะคร๊าบ



.........



ตอนที่ 23 : รุ้งพลอย ต้นปาล์ม น้ำฝน





7 วันผ่านไปหลังจากที่มิไรได้กลับไปที่ญี่ปุ่น การกลับไปครั้งนี้มิไรไม่ได้กลับไปเพียงลำพัง แต่สิ่งที่เธอได้กลับไปด้วย คือความรู้สึกที่มันชัดเจนมากขึ้น มันคือความรักที่เธอมีให้ริวกะมาตลอด 6 ปี ไม่มีวันไหนที่มันจะลดลง ไม่มีวันไหนที่มันจะจางลง แม้แต่นิดเดียว การที่รุ้งพลอยเข้ามาพูดกับเธอแบบนี้ เหมือนกับว่ามิไรได้ยกภูเขาออกจากอกเลยทีเดียว


เธอคิดมาตลอดว่าหลังจากที่ริวกะนั้นได้พบพลอย เธอจะกลายเป็นคนที่ไม่จำเป็นอีกแล้ว เธอจะไม่ได้แสดงความรักอีกแล้ว แต่ไม่เลย ไม่ใช่อย่างที่คิดเลย  ตอนนี้เธอกล้ารู้สึก กล้าแสดงออกมากกว่าเดิมเสียอีก ว่าเธอรักนายริวมาก มากมายไม่น้อยกว่าคนไหนๆเลย



ส่วนรุ้งพลอยนั้นก็ถูกแม่กุลของเธอนั้นลงโทษ ข้อหาทำอะไรเกินงามเช่นเคย  หลังจากที่เคลียร์เรื่องพี่มิไร เรียบร้อยแล้ว พิกุลก็ได้จัดการให้พลอยนั้นย้ายออกจากหอพักเจ๊จรรยาทันที โดยที่ไม่ได้บอกพลอยว่าเจ๊จรรยานั้นก็มีศักดิ์เป็นป้าบุญธรรมของเธอนั่นเอง และพลอยต้องมาอยู่กับพิกุลและอาม่าจนกว่า พิกุลจะเห็นว่าพลอยนั้นสามารถไปอยู่กับริวได้แล้วนั่นเอง




แต่เหตุผลที่พิกุลทำแบบนี้นอกจากจะลงโทษพลอยแล้ว ยังมีเหตุผลอื่น นั่นก็คือเธอจะฝึกให้พลอยรู้จักควบคุมเนตรทิพย์ของเธอนั่นเอง เพราะถ้าพลอยเห็นวิญญาณโดยที่ไม่รู้ตัวแล้วเกิดไปทัก เหมือนตอนที่ลพบุรีล่ะก็ พลอยคงไม่มีวิธีรับมือแน่ๆ เพราะแม้จะให้มีสายเลือดที่ทรงพลังเพียงใด แต่ถ้าพลอยยังไม่รู้จักวิธีควบคุมมันก็เท่ากับเสียเปล่านั่นแหละ



แน่นอนว่าพิกุลไม่ได้พูดตรงๆว่าจะสอนอะไร แต่ใช้วิธีสอนผ่านการทำสมาธิและนั่งกำหนดจิตลมหายใจ จริงอยู่ว่าพิกุลนั้นมีเชื้อสายของนักพรตจีน แต่ว่าเธอก็ศึกษาพระพุทธศาสนาเช่นกัน เธอคิดว่าการนำหลักพระพุทธศาสนามาปรับใช้กับพลอยนั้น น่าจะได้ผลดีกว่าการใช้ศาสตร์แห่งเต๋านั่นเอง



พลอยเองก็ตั้งใจอย่างมากๆ เธอคิดว่ามันคงเป็นการดีถ้าได้นั่งสมาธิกับแม่กุลทุกวันๆ แต่คนที่มีความสุขที่สุดคงไม่พ้นอาม่า เพราะตลอดเวลา 10 ปีที่ผ่านมา อาม่าเฝ้ามองพิกุลที่ต้องทนทุกข์ใจเศร้าใจที่ไม่สามารถตามหารุ้งพลอยได้ พิกุลจึงได้ทุ่มเทเวลาแทบจะทั้งหมดในการทำงาน ทำงาน ทำงาน ทำงานเพื่อที่จะสร้างรากฐานให้มั่นคงด้านทรัพย์สินและเงินทองเพื่อรอพลอยกลับมา



แต่ว่าตอนนี้พลอยก็กลับมาแล้ว พิกุลจึงได้แบ่งเวลาย่อยๆหลายอย่างมากขึ้น และหนึ่งในนั้นคือการแบ่งเวลามาดูแลพลอย สอนพลอยควบคุมพลังแบบอ้อมๆนั่นเอง อาม่าเองได้เจอพิกุลบ่อยขึ้น อาม่าได้เห็นพิกุลมีเวลาพักมากขึ้น แบบนี้แม่คนไหนจะไม่ดีใจ พูดตามตรงระบบรากฐานบริษัทของพิกุลนั้นเรียกได้ว่าแข็งแรงมากๆ




นั่นเพราะความสามารถของพิกุล ความสามารถของบุคคลกร และ ที่สำคัญยังมีพาร์ทเนอร์ทางธุรกิจอย่างอิซานางิกรุ๊ปอีก เรียกได้ว่าแม้ว่าพิกุลจะไม่เข้างานสักเดือนบริษัทก็ยังคงทำงานได้สบายๆนั่นเอง



ตอนนี้พิกุลจึงได้แบ่งเวลามาให้พลอย แทนที่จะเอาเวลาไปจมกับกองเอกสารนั่นเอง เรียกได้ว่าการกลับมาของพลอยนั้น เติมเต็มอะไรหลายๆอย่างจริงๆ อาม่ายิ้มมีความสุขมากๆ ที่ทั้งหลานสาวและลูกสาวอยู่กันพร้อมหน้าพร้อมตาแบบนี้ แม้ไม่ใช่หลานสาวในใส้แต่อาม่าก็รักพลอยมากๆจริงๆ นี่ถ้าเจ๊จรรยามาอยู่ตรงนี้ด้วยอีกคน อาม่าคงจะมีความสุขมากกว่านี้แน่ๆ


. . . . . . . . .


ณ. มหาวิทยาลัย



[ ริว ]  :  โอ๊ยย !!! คิดถึงพลอยเว๊ย !!!



อยู่ดีๆพี่มังกรของเราก็บ่นออกมาซะเฉยๆ ทำให้เพื่อนๆร่วมซุ้มนั้นถึงกับมองหน้ากัน พร้อมกับคำถามที่เกิดขึ้นในใจ
" อะไรของมึงอีกวะ "  นั่นเพราะว่านี่ก็ 2 อาทิตย์เข้าไปแล้วที่เขาไม่ได้จู๋จี๋ดู๋ดี๋จึ๊กจั๊กตั้บตั้บกับพลอยเลย จริงอยู่ว่าตลอด 2 อาทิตย์ที่ผ่านมานั้นเขามีความสุขกับคิราระที่กลับไปเป็นคนเดิม อีกทั้งพี่อั้มที่น่ารักและใจดีมากกว่าเดิมจนเขาแปลกใจ



แต่ยังไงแล้ว เขาก็ยังอยากจะมีเวลาอยู่กับพลอยมากกกว่านี้นี่หว่า อยากโอบ อยากกอด อยากหอมแก้ม แต่ริวนั้นถูกพ่อของเขาสอนมาว่า ยิ่งรักมากเท่าไร ยิ่งต้องให้เกียรติมากเท่านั้น ริวจึงไม่แสดงอาการลุ่มล่ามใดๆ อย่างเช่นโอบเอว โอบไหล่พลอย ในขณะที่อยู่ในมหาวิทยาลัยเลยนั่นเอง ยิ่งนานวันมันก็ยิ่งทำให้เขายิ่งงุ่นง่านเข้าไปอี๊กกกก


[ เวย์ ]  :  อะไรวะ ก็เจอกันทุกวันไม่ใช่เหรอวะ



[ ริว ]  :  วันนี้ยังเลยโว้ย พลอยมีเรียนคาบเกี่ยวช่วงพักเที่ยงเลยไม่ได้เจอกัน



[ เวย์ ]  :  เอ้า ไอ้ห่า !!!  ตอนเย็นก็ได้เลิกเรียนก็ไปหาดิ่ ก็ได้เจอเหมือนกัน



[ ริว ]  :  มันไม่เหมือนกันเว้ย !!!  คือกูอยากเจอตอนกินข้าวเย็นที่บ้าน กูอยากอ้อนตอนนั่งดูหนังนี่หว่า



[ เวย์ ]  :  โห ไอ้ห่า คิราระจังก็อยู่ทั้งคน เสือกบอกว่าเหงา ว่าแต่มึงเหอะจะบริหารเวลายังไงวะถ้าพลอยกับคิราระจังอยู่ด้วยกัน  หารครึ่งเหรอ พลอยวันคู่ คิราระจังวันคี่ วันอาทิตย์ชาร์จแบตงี้เหรอ  อ้อลืมไป๊  ไม่ใช่หารครึ่ง ต้องหาร 3 สิ่นะ ฮี่ๆ หรืออาจจะ 4



[ ริว ]  :  หาร 3    หาร 4  ไรวะ



[ เวย์ ]  :   เปล๊า ( แอบหัวเราะ หึหึ )  แล้วตกลงว่าพลอยตอนนี้ ไปพักกับแม่ของเขาแล้วใช่มะ



[ ริวกะ ]  :  เออดิ่ นี่หนักเลย เจอกันที่มหาลัยว่าจำกัดเวลาแล้วนะ พอกลับไปบ้านปั๊ป กูนี่อโลนเลย น้ากุลบอกว่าให้พลอยคุยได้กับทุกคนยกเว้นกู


[ เวย์ ]  :  กร๊ากกกกก  บทลงโทษของว่าที่แม่ยาย นี่ไงล่ะไอ้ฟาย ไปทิ่มลูกสาวเขาเร็วเกินไป แต่ถึงต่อให้ไม่ใช่แม่ลูกแท้ๆ แต่น้ากุลของมึงเขาก็รักพลอยเหมือนลูกจริงๆ มึงไปทำแบบนั้นเขาก็ต้องเคืองบ้างแหละ   จั๊ดง่าวขนาด


[ ริวกะ ]  :  เฮ้ย !!! อย่ามาหลอกด่ากูด้วยภาษาเหนือนะเว้ย แม่กูก็คนเหนือกูฟังออกนะ



[ เวย์ ]  :  จั๊ดง่าว จั๊ดง่าว จั๊ดง่าว  ทำไมวะหรืออยากจะวางมวย


[ ริวกะ ]  :  ก็มาดิ่ค๊าบบบ



ปุ้ก ปั้ก ปุ้ก ปั้ก ปุ้ก ปั้ก  ริวกับเวย์นั้นกอดคอกันสาวหมัดไม่ยั้ง แต่ดูเหมือนว่าทั้งคู่จะเล่นกันเสียมากกว่า เพราะถ้าทั้งคู่ต่อยกันจริงๆ  พื้นที่โดยรอบคงแหลกเป็นเม็ดทรายไปแล้ว แต่ทันใดนั้นริวก็ฉุกคิดอะไรขึ้นได้บ้างอย่าง เขาจึงได้ทดสอบสิ่งนั้นทันที ด้วยการปล่อยหมัดที่ค่อนข้างเร็วกว่าปกติ



ฟุ่บ ฟุ่บ ฟุ่บ ฟุ่บ แต่เวย์นั้นโยกหัวหลบการปล่อยหมัดของริวอย่างรวดเร็วราวกับว่าผ่านการต่อสู้มามากมายจนริวนั้นตกใจ จริงอยู่ว่าเขาไม่ได้เอาจริงๆ แต่ว่าไอ้เวย์ก็ไม่น่าจะหลบได้ไวขนาดนี้ ความเร็วในการเคลื่อนไหวของเวย์ตอนนี้เทียบเท่าเซริซาวะหรืออาจจะมากกว่าเลยก็ว่าได้ นั่นจึงทำให้ริวนั้นยิ่งสงสัยในตัวเพื่อนของเขามากกว่าเดิม



แต่แล้วอยู่ดีๆ ริวก็เรียกชื่อน้องฝน จนเวย์ต้องหันมอง และเวย์ก็ติดกับเข้าอย่างจัง เพราะตอนนี้ฝนเรียนอยู่กับพลอย แล้วจะมาตรงนี้ได้ไง  มั่บ !!! ริวนั้นอาศัยจังหวะที่เวย์เผลอคว้าคออีกครั้งและจ้วงตุ้บ ตุ้บ ตุ้บ เข้าท้องของเขาอีกสามสี่ที



[ ริวกะ ]  :  เอ้ส เอ้ส เอ้ส เอ้ส


[ เวย์ ]  :  โอ๊ย กูยอมแล้ว คนเชี้ยไร หมัดยังกับปืนกล ไอ้สาดยอมแล๊ววว !!! มึงกินผลปีศาจไปเปล่าเนี่ยย


เสียงหัวเราะของเพื่อนๆนั้นดังลั่นเลย ไอ้คู่หูนรกแตกนี่เวลาปกติก็ใช้ชีวิตไม่ต่างกับวัยรุ่นทั่วไปเลย ใครจะไปเชื่อว่าไอ้สองคนนี้ เคยมีเรื่องกับบอดี้การ์ดมืออาชีพมาแล้ว อีกทั้งยังอัดพวกนั้นซะหมอบราวกับว่าเป็นเรื่องกล้วยๆ



แต่ตอนนี้สิ่งที่พวกเขาเห็นคือเพื่อน 2 คนกำลังเล่นกันเหมือนวัยรุ่นทั่วไปซะมากกว่า แต่แล้วเรื่องสนุกเรื่องใหม่ก็กำลังจะเกิดขึ้นเมื่อมีสาวสวยดาวเด่นคนนึงกำลังเดินมา


[ เพื่อนร่วมคณะ ]   :   เฮ้ยๆ คู่จิ้นไอ้ริวมาแล้ว


[ ก๋อย ]  :  ไหนๆ ( หันมอง ) กร๊ากก ฮ่า ฮ่า ฮ่า


[ มะกรูด ]  :   เชี้ยเอ๊ย ถ้ากูไม่รู้จักไอ้ริวกูคงคิดว่าสองคนนี้แม่ง มีซัมติงแน่ๆ



[ เวย์ ]  :   ไอ้มังกรแม่มึงมา แล้วนู่น อ่อกก ปล่อยกู๊ววววว



เวย์ที่กำลังโดนริวกะนั้นจับล็อคด้วยท่า Sleeper hold นั้นก็ได้เอ่ยขึ้นมาทันทีที่เขาเห็น หญิงสาวคนหนึ่ง รูปร่างงามระหง อีกทั้งหน้าตาก็ยังสวยใสชวนมองยิ่งนัก รสานั่นเอง ดาราสาวสวยวัยรุ่น รสากำลังมีผลงานโด่งดังในขณะนี้


[ ริวกะ ]  :  กูไปละ เดี๋ยวมา


[ เวย์ ]  :  เอ้า เห้ย !!! ไปไหนวะ


[ ริวกะ ]  :  ทะเลสาบ


[ เวย์ ]  :   เฮ้ย อีกชั่วโมงนึงก็เข้าเรียนแล้วนะเว้ย วันนี้มีพรีเซนต์กลุ่มนะ


[ ริวกะ ]  :  เออ เดี๋ยวตามไปจองเก้าอี้ให้กูด้วย


ริวกะนั้นเดินออกไปแทบจะทันทีที่รสามาถึง จริงอยู่ว่าเขานั้นไม่ได้ใส่ใจอะไรกับการโดนหาเรื่องเป็นประจำ แต่ว่าวันนี้เป็นวันพระ เขาอยากจะไปไหว้พี่ปิ่นสักหน่อย เขาจึงรีบเดินออกไปทันทีโดยที่ไม่เหลียวมองกลับมาเลย


ส่วนรสาเองนั้นเมื่อเห็นริวกะกำลังจะเดินไปก็เตรียมที่จะหาเรื่องทะเลาะ แต่ริวก็หายวับไปทันทีราวกับหายตัวได้ รสางุนงงเลยทีเดียว เพราะเธอสาบานได้ว่าเห็นนายพายุจริงๆ


[ เวย์ ]  :  หวัดดี รสา


[ รสา ]  :  หวัดดีเวย์ คู่หู ไปไหนเหรอ ( ริวกะ )


[ เวย์ ]  :  ไปธุระน่ะ รสามีอะไรรึเปล่า


[ รสา ]  :  อ๋อ คือเราจะมาถามเรื่องการไปค่ายอาสาน่ะ เราอยากจะช่วยพวกเรื่องค่าใช้จ่ายส่วนต่างที่ไม่สามารถเบิกได้น่ะ


[ เวย์ ]  :   โอยไม่เป็นไรรสา ออกกันคนละนิดๆหน่อยๆเอง



[ รสา ]  :   ไม่เอา ๆ ๆ ตอนนี้ในบรรดาสมาชิกของชมรม มีแค่รสาที่ทำงานและมีรายได้แล้ว ให้รสาช่วยเถอะนะ



[ เวย์ ]  :  เอ่อเรื่องเงินไว้ก่อนก็ได้ แล้วก็เรื่องค่ายอาสา เรากำลังจะแจ้งในชมรมเลยว่า กำหนดการไปค่ายอาสาที่เชียงใหม่ คงต้องเลื่อนไปก่อนน่ะ


[ รสา ]  :   อ้าว ทำไมล่ะเกิดอะไรขึ้น


[ เวย์ ]  :  นี่ก็จะเข้าหน้าฝนแล้วน่ะ การเดินทางมันจะลำบากมากๆ เลย เพราะในป่าในเขามันเอาแน่เอานอนไม่ได้ และอีกอย่างปีนี้ น้องปี 1 ไปกันหลายคน ถ้าไปกันตอนนี้จะกลายเป็นว่าต้องให้ชาวบ้านเขามาดูแลพวกเราแทนน่ะสิ่


[ รสา ]  :   เออะ อ๋อ อื้มๆ



เวย์นั้นบอกถึงเหตุผลที่ต้องเลื่อนการออกค่ายกับรสาทันที จริงอยู่ว่าสภาพอากาศนั้นก็มีส่วนสำคัญ เพราะมันอาจจะส่งผลอะไรหลายๆอย่างกับสมาชิกที่ไม่มีประสบการณ์การอออกค่าย แต่เหตุผลหลักนั้นก็คือ



•••••


3 วันก่อนหน้านี้


ตรื๊ดดดด ตรื๊ดดดด


[ เวย์ ]  :  ฮัลโหล นั่นใคร


[ ปลายสาย ]   :   ผมเองครับ



หลังจากที่ออกกำลังกายในตอนเช้าตามปกติแล้ว เวย์ก็ได้เดินออกมารับอากาศบริสุทธิ์ยามเช้าที่หน้าระเบียงหอพักทันที และทันใดนั้นก็มีสายเรียกเข้าไม่ปรากฎชื่อโทรมา และเวย์ก็รับสายทันที และเพียงได้ยินเสียงเวย์ก็จำได้ทันทีว่าปลายสายคนนั้นเป็นใคร



[ เวย์ ]  :  สวัสดี แองเจโล่ ไม่ได้คุยกันนานเลยนะ  สบายดีใช่ไหม



[ แองเจโล่ ]  :  ผมสบายดีครับ ที่ไทยตอนนี้คงเช้าอยู่สิ่นะครับ



[ เวย์ ]  :  ใช่ ว่าแต่นายเถอะโทรมาตอนนี้มีอะไรรึเปล่า นายควรพักผ่อนได้แล้วนะแองเจโล่



[ แองเจโล่ ]  :  ก็เรื่องที่คุณแจ้งมานั่นแหละครับ


[ เวย์ ]  :  หะ หา !!! ? แจ้ง ?  ชั้นแจ้งอะไรไปเหรอ



[ แองเจโล่ ]  :  ก็เรื่องที่คุณให้มิเชลช่วยจัดการนั่นแหละครับ เรื่องพวก อดีตหน่วย Silver Knife นั่นแหละครับ


[ เวย์ ]  :   หว่า ยัยมิเชลนี่นะ ไปรบกวนนายจนได้ เฮ้อ !!!



[ แองเจโล่ ]  :  ไม่ใช่ความผิดของเธอหรอกครับ พอดีผมเดินผ่านเธอพอดี เลยขอรับเรื่องมาไว้เอง 


[ เวย์ ]  :  อ๋อ อื้ม แล้วได้เรื่องว่ายังไงบ้างแองเจโล่ ชั้นว่าชั้นพอจะจำพวกมันสองคนได้นะรู้สึกว่าจะเป็นพวกปลายแถวของ Silver knife



[ แองเจโล่ ]  :   ครับผม เชส ฟรีซ ( แกรมม่า ) เป็นชาวแอฟฟริกา เติบโตที่อเมริกา เข้ารับราชการทหารตอนอายุ 20 แต่มีปัญหาเรื่องการควบคุมอารมณ์ถึงถูกย้ายไปตะวันออกกลาง และมีปัญหาเรื่องการใช้กำลังที่นั่น สุดท้ายก็โดนขับออกจากกองทัพ และเจ้าตัวก็ไปเข้าร่วมกับ กองทหารรับจ้าง Silver knife   


เอียน ดักลาส ( อัลฟ่า ) เป็นชาวอเมริกันตั้งแต่กำเนิด เคยเขารับราชการทหาร มีนิสัยชอบใช้ความรุนแรงเช่นกัน แต่เขานั้นทำเรื่องขอย้ายไปตะวันออกกลาง จึงได้รู้จักกับ เชส ฟรีซ และพอเชส ถูกขับไล่ออกจากกองทัพเขาจึงได้ออกตามไปด้วย แต่ว่าในภารกิจหนึ่งของหน่วย Silver knife พวกเขาได้ไปฆ่าตัวประกันตาย ทำให้ถูกตัดหางปล่อยวัดและขึ้นบัญชีดำ สุดท้ายก็ต้องออกจากประเทศไปหางานทำ สุดท้ายก็สร้างชื่อจากการเป็นบอดี้การ์ดครับ




[ เวย์ ]   :   แล้วตอนนี้พวกมันถูกถอดถอน ใบอนุญาตของบอดี้การ์ดสากลแล้วใช่มั้ย แองเจโล่



[ แองเจโล่ ]  :  ใช่ครับ เดิมทีพวกมันก็มีปัญหาด้านการควบคุมอารมณ์ และ ชอบใช้ช่องว่างของกฎเข้าทำร้ายคนบ่อยๆ ครั้งนี้เพราะมีหลักฐานพวกมันจึงไม่สามารถดิ้นหลุดได้ เรื่องที่คุณเอาชนะพวกมันได้ผมไม่แปลกใจเลย แต่เด็กหนุ่มอีกคนล่ะครับ เขาเป็นใคร ทำไมทักษะการต่อสู้ของเขาสูงมาก สูงพอๆกับคุณเลย



[ เวย์ ]  :  อื้ม  เผลอๆ ถ้าเกิดเอาจริงขึ้นมา ชั้นอาจจะสู้เขาไม่ได้ก็ได้นะ แองเจโล่ เฮ้อ



[ แองเจโล่ ]  :   ใครกันครับ เด็กหนุ่มคนนั้น ผมรู้สึกคุ้นหน้ามากๆ เหมือนกับเคยเห็นที่ไหนมาก่อน



[ เวย์ ]   :   อิซานางิ ริวกะ น่ะ จำเหตุการณ์เมื่อ 2 ปีก่อนได้มั้ย นั่นแหละฝีมือของเขา


[ แองเจโล่ ]  :   เหตุการณ์คุ้มกันนายกรัฐมนตรีของญี่ปุ่นั่นเหรอครับ โอ้ !!! นั่นยังไงล่ะ ผมว่าแล้ว พอเอ่ยชื่อขึ้นมาผมก็จำได้ทันที ว่าตอนที่ประชุมนานาชาติ เด็กคนนี้ถูกเอ่ยชื่อ ขึ้นมา ว่าฝีมือนั้นหาตัวจับยาก และยิ่งคนระดับคุณถึงกับออกปากชมแบบนี้ล่ะก็ ผมก็หมดข้อสงสัยในตัวเด็กคนนี้จริงๆครับ



[ เวย์ ]  :  ใช่ ฝีมือโดดเด่นมากเลยล่ะ  เฮ้อ !!!   แต่เหนื่อยมากเลยล่ะ เขายังไม่รู้จักควบคุมอารมณ์ความโกรธของตัวเองได้ดีเท่าที่ควร ชั้นเองต้องออกตัวห้ามหลายครั้ง บางทีชั้นก็กลัวว่าจะตายด้วยมือของเขาสะด้วยสิ่ 555555


[ แองเจโล่ ]  :  ดูเหมือนว่าคุณจะไม่ค่อยชอบนิสัยนั้นของเขานะครับ


[ เวย์ ]  :   มันก็มีบ้างแหละที่จะหงุดหงิด แต่โชคดีที่พอชั้นออกปากเตือน เขาก็สามารถระงับอารมณ์ และ สะกดความโกรธตัวเองได้ทันควัน และเหตุผลที่เขาโกรธจนขาดสติ นั่นก็เพราะคนรอบตัวโดนทำร้าย โดนกลั่นแกล้ง ชั้นเลยพอเข้าใจในเหตุผลนั้นได้ ตัวตนของอิซานางิ ริวกะนั้นมีบางสิ่งบางอย่างที่ยิ่งใหญ่เกินกว่าชั้นจะคาดได้เลย 5555+



[ แองเจโล่ ]  :  เอิ่ม... ผมรู้ว่าไม่ควรถามคำถามนี้ แต่ว่าคุณคิดจะกลับมาไหมครับ



[ เวย์ ]  :  ชั้นเริ่มสนุกกับชีวิตแบบนี้แล้วสิ่แองเจโล่ ได้กลับมาเรียนเหมือนคนอื่น ได้สนุกกับเพื่อนบ้าง ถึงฉันจะแก่กว่าพวกเขาก็เถอะ 55555 ว่าแต่ ที่นายอุสส่าห์โทรมาคงไม่ใช่แค่เรื่องไอ้พวกลูกเจี๊ยบ สองตัวนั่นใช่มั้ย



[ แองเจโล่ ]  :   ครับ เรื่องที่คุณจะไปออกค่ายน่ะครับ  ตอนนี้ที่ชายแดนเชียงใหม่ ไม่ค่อยปลอดภัยครับ คาราวานขนยาเสพติดกำลังเคลื่อนพลครับ เข้าใกล้หมู่บ้านที่พวกคุณจะไปออกค่ายกัน ผมเกรงว่าช่วง 1-2 เดือนนี้จะไม่ปลอดภัยนะครับ ถ้าเป็นไปได้ผมแนะนำให้คุณเลื่อนกิจกรรมชมรมออกไปก่อน



[ เวย์ ]  :   อะไรเนี่ย นี่ติดตามการใช้ชีวิตของชั้นด้วยเหรอ พวกเบื้องบนเนี่ยน้า !!!  ว่าแต่ ไอ้พวกนี้ มันเป็นไฮดร้ากันหรือไง จับไป1 โผล่มา2 นี่ขนาดพวกเราร่วมมือกับรัฐบาลไทยไล่กวาดล้างเป็นเดือนๆแล้วนะ ยังไม่หมดอีก เฮ้อ รู้งี้น่าจะฆ่าพวกมันให้หมดก็ดี


[ แองเจโล่ ]  :  . . . . .


[ เวย์ ]  :  เอาน่ะๆ ช่างมันเถอะ ชั้นเองก็ไม่ใช่คนดีอะไรน่าแองเจโล่ ขอบใจมากสำหรับข่าวสารนะ แต่นายอย่าติดต่อชั้นบ่อยๆเลย  ตัวนายเองจะลำบากเอานะ


[ แองเจโล่ ]  :   แค่นี้เองครับ ผมไม่ได้ลำบากอะไรเลย มันเทียบไม่ได้กับที่พวกเราเคยทำกันคุณไว้เลยสักนิ~



[ เวย์ ]  :  เอาล่ะ ชั้นจะไปอาบน้ำเตรียมตัวไปเรียนแล้ว  นายนอนได้แล้วล่ะ รักษาสุขภาพด้วย


[ แองเจโล่ ]  :   เช่นกันครับ มิสเตอร์ อเวจี




••• ปัจจุบัน •••



[ เวย์ ]  :  อ่ะ ฮ่ะ ฮ่ะ หน้าฝนนี่ลำบากเลยเนอะ


[ รสา ]  :  อื้มๆ ๆ ช่วยไม่ได้นี่นา ก็คงต้องเลื่อนการออกค่ายไปก่อนแหละเนอะ



[ เวย์ ]   :  โทษทีนะ ถ้ามันไปกระทบ ตารางงานของรสา



[ รสา ]  :  โหยย ไม่เป็นไรหรอกเวย์  รสาก็ไม่ได้มีงานทั้งเดือนเหมือนพี่ๆเขา สบายใจได้



รสากับเวย์นั้นพูดคุยกันได้อีกสักพัก มะกรูดก็เดินมาพอดี แถมมีจานข้าวมาด้วย ดูเหมือนตอนนี้ได้เวลาเติมสารอาหารให้ร่างกายเสียแล้ว



[ มะกรูด ]  :  เวย์เว้ย กินข้าวเว้ย กูซื้อมาให้แล้ว ไก่ผัดเม็ดมะม่วง


[ เวย์ ]  :   จัดมาไอ้กรูดลูกพ่อ เอ้อ รสาๆ กินข้าวด้วยกันมั้ย ไหนๆก็มาแล้ว



[ รสา ]  :  เอาสิ่ ๆ ๆ เราไปซื้อแปปนะ



รสานั้นรีบเดินไปซื้อข้าวทันที ตอนนี้ดูเหมือนว่าเรื่องคุยได้เปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง เพียงไม่นานก๋อยก็เดินมาสมทบทันที ตอนนี้ 3 หน่อ ได้นั่งคุยไปกินไปในหลายๆเรื่อยและแล้วก็ลามมาถึงเรื่องที่ริวกับเวย์โชว์โหดจนได้



[ ก๋อย ]  :  ไอ้เวย์ กูถามไรหน่อยดิ่ คือ ถ้ามึงกับไอ้ริวซัดกันตัวๆใครชนะวะ


[ เวย์ ]  :  กู


[ ก๋อย ]  :  เยดเข้


[ เวย์ ]  :  กูไปตั้งแต่หมัดแรกแล้วไอ้เชี่ยก๋อย  มึงก็เห็นว่ามือตีนมันหนักแค่ไหน


[ มะกรูด ]  :  แต่ แม่งสุดยอดจริงๆวะ ทำท่า ชินริวเคน ได้ด้วย อยากกราบงามๆสักที แถมยังปาดาวกระจายอีก เท่ชิบหาย


[ ก๋อย ]   :  เออ แม่งทำได้ไงว่ะ ทั้งแม่น ทั้งแรง แถมยังสั่งได้ดั่งใจ โหดชิบหาย



[ เวย์ ]  :   เฮ้ยๆ ๆ  รสามาแล้วเปลี่ยนเรื่องๆ



ในขณะที่สามคนกำลังนั่งคุยกันอย่างออกรสชาติ รสานั้นก็ถือจานข้าวมาพอดี เวย์จึงต้องบอกให้ทุกคนเปลี่ยนเรื่องคุย และเพียงไม่นานนัก ทั้ง 4 คนก็นั่งคุยกันไปกินกันไปราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้นเลย จนกระทั่ง ผ่านไปราวๆ 15 นาที


รสาที่ทานข้าวหมดแล้วก็ดูนาฬิกา พร้อมกับขอตัวไปเรียนก่อน ( รสาเรียน นิเทศฯ )  หลังจากที่รสานั้นได้เดินไปแล้ว ริวก็กลับมาทันที เวย์เองนั้นก็จนปัญญาจริงๆนั่นแหละ สองคนนี้เหมือนจะไม่ถูกกันก็พูดได้ไม่เต็มปาก เหมือนจะเป็นมิตรกันก็ไม่น่าใช่



มันเหมือนมีอะไรแปลกๆที่ตัวรสาเองเสียมากกว่า เพราะเพื่อนรักของเขาคนนี้ปกติมันก็แทบไม่สนใจโลกอยู่แล้ว วันๆถ้าไม่เรียนก็ออกกำลังกาย จะเอาเวลาที่ไหนไปกวนตีนรสา แบบนี้มันคงต้องมีที่มาที่ไปแล้วล่ะมั้ง ส่วนทั้ง 4 เกลอนั้นเมื่อกินข้าวกันเสร็จก็ต้องรีบไปเข้าเรียน และเตรียมรายงานวิชากฎหมายทันที



ชีวิตในมหาวิทยาลัยนั้น มันก็ไม่ได้สนุกเสมอไปเหมือนที่เล่าๆกันมา เพราะทุกคนก็ต่างดิ้นรนให้ตัวเองเรียนผ่าน ดิ้นรนให้ตัวเองได้เกรดสูงๆ ดินรนเพื่อที่จะคว้าโอกาสที่ดีหลังจบปี 4 แม้ว่าริวจะอยากเจอพลอยมากแค่ไหน อยากจะแว๊ปไปหาเพียงใด


แต่ในความเป็นจริงเขาก็ต้องเรียนหนังสือเพื่อที่จะไม่ใช่ชื่อของอิซานางิต้องอับอาย พลอยเองก็เช่นกัน เธอก็อยากจะเจอริวเหมือนกัน แต่เธอก็ต้องเรียน ก็ต้องทำรายงานเหมือนกัน เพราะเธอนั้นต้องรักษาทุนไว้ให้ได้ จริงอยู่ว่าตอนนี้สถานภาพทางการเงินของพลอยต่างกับเมื่อ 1 อาทิตย์ก่อนราวฟ้ากับเหว เพราะว่ามีทั้งฝั่งริวกะ ทั้งแม่กุลคอยซัพพอร์ทเรื่องค่าใช้จ่ายทั้งหมดให้



แต่เธอก็ต้องพยายามเรียนให้ดีเพื่อที่จะรักษาทุนเอาไว้ ถ้ารักษาเกรด รักษาทุนแค่นี้ไว้ไม่ได้เธอคงทำให้แม่กุลที่คอยผลักดันเธอมาตลอดต้องเสียหน้าแน่ๆ ถ้าลูกสาวบุญธรรมคนนี้หลุดทุนเพราะความขี้เกียจ เพราะฉะนั้นวันๆนึงในมหาวิทยาลัย ริวกับพลอยจะได้เจอกันก็ต่อเมื่อพักกินข้าว หรือไม่ก็แค่ช่วงว่างหลังเลิกเรียนและรอพิกุลมารับจริงๆ และวันนี้เองก็เช่นกัน



[ ฝน ]  :   เฮ้อออออ เหนื่อยจังวันนี้ เข้า Lab 2 คลาสเลย ฮืออออ รายงานเพียบเลย


[ พลอย ]  :  งือ เหนื่อยจังเลย


[ ฝน ]  :  พลอย ๆ ๆ ๆ  ไปตึกคณะนิเทศศาสตร์กันมั้ย วันนี้มีตลาดนัดด้วยล่ะ


[ พลอย ]  :  อื้อไปสิ่ แต่เดี๋ยวพลอยโทรบอกริวก่อนนะ ถ้าไม่บอกคงได้ไปรอที่คณะเก้อแน่ๆ


ในขณะที่พลอยกำลังหยิบโทศัพท์ขึ่นมาเพื่อต่อสายหาหนุ่มคนรักนั้น ด้านฝนก็โทรศัพท์หาใครบางคนเช่นกัน และเมื่อทั้งคู่วางสายนั้น ก็พร้อมใจกันพากันเดินไปที่ตึกนิเทศศาสตร์ทันที


---------


••• ด้านริว •••


[ ริวกะ ]  :   ไอ้เวย์ เดี๋ยวพลอยกับฝนจะไปเดินตลาดที่ตึกนิเทศฯ  ไปตึกนิเทศฯกัน


[ เวย์ ]  :  เออ ไปไป ทาโกยากินี่เด็ดสัดๆๆ เลย


[ ริวกะ ]  :  สู้น้าคุรุมิ แม่ของคิราระไม่ได้หรอกเว้ย  คนนั้นนี่ยืนหนึ่งเรื่องอาหารญี่ปุ่นเลย


[ เวย์ ]  :   เออๆ บ้านมึงนี่โชคดีว่ะ ได้แม่ของคิราระจังมาทำงานที่บ้าน อิจฉาว่ะได้กินของดีๆทุกวัน


[ ริวกะ ]  :  เอาน่ะ ไว้ปิดเทอมนี้ไปบ้านกู เดี๋ยวกูจะให้มึงกินข้าวฝีมือน้าคุรุมิ ทุกมื้อเลย


[ เวย์ ]  :  โอ้โห ถูกใจเลยครับลูกพี่ ผมขอฝากชีวิตรับใช้พี่เลยคร๊าบบบ


สองเกลอนั้นพูดปุ๊ปก็ออกเดินไปทันที พวกเขาเดินตรงดิ่งไปเลยทีเดียว ริวก็อยากเจอพลอย เวย์ก็อยากเจอฝน เรียกได้ว่า พี่น้องรหัสคู่นี้ ได้กันเป็นคู่จริงๆ ตลอดทางนั้นทั้งสองนั้นก็ตกเป็นเป้าสายตาของสาวๆหลายคนเลยททีเดียว สิ่งที่แปลกก็คือ ทั้งสองคนนี้ดูหล่อคน ดูแมนขึ้นปิดหูผิดตา



คงเพราะเรื่องที่เล่าลือกันว่าทั้งสองนี้สงสอนพวกบอดี้การ์ดไปนั่นเอง แม้จะมีคนเชื่อบ้างไม่เชื่อบ้าง แต่ข่าวลือมันก็กระจายไปแล้ว แล้วอีกอย่างหุ่นของทั้งสองก็ชวนให้เชื่อแบบนั้น เพราะทั้งคู่นั้นสูงโปร่ง ดูกำยำ และแข็งแรงจริงๆ แต่ระหว่างนั้นพี่ษาก็ต่อสายมาหาเวย์ซะเฉยๆเลย


[ เวย์ ]  :  ฮัลโหล ค่ะ


[ ษา ]  :   บะ บะ บ้า ค่ะ อะไรนี่ผีเข้าเหรอเวย์


[ เวย์ ]  :  ก็เปล่าครับ แค่อยากพูดกับพี่ษาแบบที่แฟนพูดกันบ้างแค่นั้นเอง


[ ษา ]  :  บะ บะ บ้า บ้า ใครแฟน พี่ไปยอมรับเป็นแฟนตั้งแต่ตอนไหน อย่ามาขี้ตู่นะเวย์


[ เวย์ ]  :  เธอเป็นแฟนชั้นแล๊วววว รู้ตัวบ้างไหม แล้วเมื่อไหรหนอชั้นจะได้เป็นแฟนของเธอออออ


ริวนี่หันควั่บเลยทันที นี่ตกลงว่าเวย์นั้นกะว่าจะคบกับพี่ษาจริงๆงั้นเหรอ แล้วฝนล่ะตกลงนี่มันคบซ้อนหรือว่าอะไรเนี่ย แต่ที่สำคัญเหนืออื่นใด ไอ้ความเสี่ยวบวกน้ำเน่าในการโทรคุยกับพี่ษานี่แหละที่ทำเขาเข่าทรุด นี่เพื่อนของเขาไปจำไอ้บทพูดแบบนี้มาจากไหนวะเนี่ย


[ เวย์ ]  :  พี่ษาจะกลับไทยเมื่อไรเหรอครับ ผมคิดถึง


[ ษา ]  :  อือออ อีก 2-3 วัน  รอให้น้าพักฟื้นและกลับบ้านได้ก่อนน่ะ


[ เวย์ ]  :  ครับ ว๊าแย่จัง อยากกอดพี่ษาแล้วเนี่ย กลับมาเร็วๆนะครับ


[ ษา ]  :   อย่ามา อย่ามา เวย์อยากกอดพี่ หรือ อยากอะไรกันแน่


[ เวย์ ]  :  อยากกอดจริงๆครับ กอดจริงๆ นอนจับมือกันเฉยๆก็ได้


ไม่จริง กูไม่เชื่อไอ้สมถุย ริวกะถึงกับมองหน้าและคิดในใจ อย่างมึงเนี่ยนะจะแค่จับมือ ในห้องน้ำที่ผับของกู มึงยังไปล่อกันมาแล้ว อย่ามาตอแหลเลยไอ้สาดดดด  ริวนี่เดินไปมองหน้าไปเหมือนจะไม่อยากเชื่อว่าเพื่อนของเขาจะเป็นถึงขนาดนี้ได้เลยจริงๆ


[ ษา ]  :  ชิร์ ถึงเวลา จะให้แค่กอดจริงๆ ด้วย ไม่ต้องมาขอมากกว่านั้นเลยนะ  เวย์ๆ แค่นี้ก่อนนะ พ่อเรียกแล้ว


[ เวย์ ]  :  คร๊าบ ๆ ๆ ๆ


ษาวางสายไปแล้ว ตอนนี้เธออยู่ที่ไต้หวัน นั่นเพราะเธอและครอบครัวได้มาเยี่ยมญาติซึ่งเป็นญาติฝ่ายแม่ เธอคลอดลูกออกมา และเนื่องจากญาติคนนี้กับแม่ของษาสนิทกันมาก แม่ของพี่ษาจึงได้เดินทางไปเยี่ยมด้วยตัวเองเลย ทำให้ตอนนี้เวย์ต้องอยู่คนเดียวที่ประเทศไทย



[ ริวกะ ]  :  เฮ้ย ไอ้เวย์ คือกูก็ไม่ได้ดีขนาดที่จะสอนมึงหรอกนะ เพราะตัวกูเองก็ไม่ได้มีแค่พลอยคนเดียว แต่มึงแน่ใจแล้วเหรอว่าจะคบฝน ซ้อนกับพี่ษาแบบนี้



[ เวย์ ]  :  เออน่ะ อย่าถามกูเลย กูจัดการเองน่า


[ ริวกะ ]   :  เฮ้ย แต่ว่า...


[ เวย์ ]  :   ไอ้มังกร ขอร้องแค่เรื่องนี้ ให้กูจัดการเองได้ไหมวะ


น้ำเสียงและสีหน้าของเวย์เปลี่ยนไปทันที น้ำเสียงแฝงไปด้วยความจริงจังจนริวนั้นรู้สึกได้ ตลอดเวลา 1 ปีที่เป็นเพื่อนกันมานั้น มีไม่กี่ครั้งที่เวย์ใช้น้ำเสียงแบบนี้ ซึ่งริวกะเองก็รู้ดีว่าเมื่อเวย์ใช้เสียงนี้ ตัวเขาเองจะไม่สามารถสอดมือเข้าไปยุ่งหรือเสนออะไรได้เลย มีแต่ต้องเชื่อใจและปล่อยให้เวย์จัดการเองตามที่มันบอกเท่านั้น  ปั้กก !!!  อยู่ดีๆริวกะก็เตะเข้าที่ตูดเวย์จังๆ 1 ที ก่อนที่จะเปลี่ยนเรื่องคุยเฉยเลย


[ ริวกะ ]  :  ไปเถอะ กูหิวแล้ว ไปตึกนิเทศ ยะฮู้วววว


[ เวย์ ]  :  มึงจะยะฮู้ ก็ทำไปสิ่วะ มึงเตะกูทำไมเนี่ย โอยย ใส้กูเลื่อนแล้วมั่งเนี่ย



ริวนั้นเปลี่ยนบรรยากาศที่กำลังตึงเครียดให้คลี่คลายลงด้วยการเตะป้าปเดียวเท่านั้น ทั้งคู่พากันเดินไปยังตึกนิเทศศาสตร์ เพราะทุกวันพุธที่ 2 และ 4 ของเดือน จะมีตลาดนัดพิเศษมีเปิดท้ายขายของนั่นเอง และแน่นอนว่าที่นี่ก็เป็นแหล่งรวมของสาวๆเช่นกัน เพียงริวและเวย์เดินมานั้นก็ดึงดูดสายตาสาวๆได้เป็นอย่างดี ทั้งคู่นั้นตรงดิ่งไปร้านทาโกยากิทันที เพราะเจ้านี้ถือว่ารสชาติไม่ธรรมดาเลยก็ว่าได้


[ เวย์ ]  :  ทาโกะ ใส้ปลาหมึก 10 ลูกจ้า


[ ริวกะ ]  :  เฮ้ย หิวอะไรขนาดนั้นวะ


[ เวย์ ]  :  กินเผื่อเว้ย มึงก็รู้ว่าร้านนี้มาอาทิตย์เว้นอาทิตย์


[ ริวกะ ]  :  เออๆ กูหาซื้อของกินเผื่อพลอยแปป


ริวนั้นแยกตัวออกมาเพื่อหาของกินทันที แน่นอนว่าเขาจะซื้อไปเผื่อพลอยด้วยเช่นกัน เพราะตอนนี้ก็พึ่ง 4 โมงเย็น กว่าน้ากุลจะมารับพลอยก็ตั้ง 5 โมงครึ่ง เดี๋ยวพลอยจะหิวซะก่อน ริวเดินดูนู่นดูนี่ไปเรื่อยๆเกือบ 10 นาทีจนกระทั่งพลอยก็เดินมากับฝนพอดี


[ พลอย ]  :  มาแล้วค่ะ แหะๆ กำลังจะโทรหาเลย เดินมาเจอพอดี โชคดีจัง


[ ฝน ]  :  สวัสดีค่ะพี่ริว  พี่เวย์ล่ะคะ


[ ริวกะ ]  :   จ้าพลอย ดีจ้าน้องฝน ไอ้เวนมันซื้อของกินอยู่


[ พลอย ]  :  ง่า ริวทำไมไปเรียก เวย์แบบนั้นล่ะ


[ ริวกะ ]  :  ก็มันเวน สมชื่อจริงๆนี่นา


[ พลอย ]  :  ง่าาส์ 


[ ฝน ]  :  ไม่เป็นไรหรอกพลอย พี่สองคนนี้เข้าเล่นกันแบบนี้ ตลอดแหละ


[ ริวกะ ]  :  ช่ายยย


[ เวย์ ]  :  นินทาไรกูวะ


[ ริวกะ ]  :  ใครจะกล้านินทาล่ะครับ ไอ้เวนเพื่อนรัก


[ เวย์ ]  :  มึงนะมึง เมื่อกี้เตะตูดกู กูยังไม่ได้เอาคืนเลยนะ


[ ริวกะ ]  :  ก็มาดิ่คร๊าบ


[ เวย์ ]  :  โอ้โห จี๊ดเลย ต่อหน้าน้องฝนด้วย จี๊ดเลยแบบนี้ สงสัยต้องโชว์แมนหน่อยแล้ว


เวย์นั้นพูดด้วยท่าที่ยิ้มแย้มและค่อยๆเดินเอาของไปวางไว้ที่โต๊ะม้าหินอ่อน ก่อนที่จะพุ่งเข้าไปหาริวกะอย่างรวดเร็ว ฟุ่บ !!! เวย์เตะสูงอย่างรวดเร็วจนริวต้องเอี้ยวตัวหลบ และในจังหวะที่ริวนั้นกำลังหลบเวย์ก็ใช้เทคนิคพลิกตัวเตะตัดขาทันที


แต่มีเหรอที่พี่มังกรจะพลาดท่า จริงอยู่ว่าเวย์นั้นเร็ว แต่ริวกะนั้นเร็วกว่า เข้าตีลังกากลับหลังหลบในจังหวะแรกหลบการโจมตีของเวย์และกระโดดหมุนตัวตีลังกาฟาดส้นเท้าเข้าใส่อย่างจัง ปั้ก !!! เวย์ยกมือกันไว้ได้อย่างหวุดหวิด หน้าของเขาถึงกับเปลี่ยนสีเลยในตอนนี้ เพราะเขาไม่คิดว่าจะเจอเทคนิคขั้นสูงแบบนี้ในชีวิตจริง


[ เวย์ ]  :  เฮ้ย !!! ไอ้มังกร มึงเอาจริงเลยนี่หว่า


[ ริวกะ ]  :  มึงเปิดก่อนเองนะไอ้สาด  เดี๋ยวมึงต้องเจอโชริวเคน


ทั้งสองคนนี้เหมือนตะเตะต่อยกันจริงๆ จนพลอยนั้นถึงกับกุมหัวเลย เธอจูงมือฝนไปนั่งที่โต๊ะมาหินที่เวย์วางของไว้ก่อนหน้านี้พร้อมพูดด้วยสีหน้าละเหี่ยใจ


[ พลอย ]  :  เฮ้อออ ทำไมพวกผู้ชายนี่ชอบเอาชนะกันแบบนี้น้อ


[ ฝน ]  :  พะ พะ พลอยไม่ห้ามจะดีเหรอ พี่เวย์กับพี่ริว
จะตีกันแล้ว


[ พลอย ]  :  ไม่หรอกฝน  พลอยรู้สึกว่าสองคนนั้นกำลังเล่นกันอยู่


ฟุ่บ ฟุ่บ ฟุ่บ เสียงริวและเวย์เตะต่อยรุกรับสลับกันไปมาราวๆ 1 นาที ตอนนี้หลายคนก็เริ่มหันมามองสองเพื่อนซี้ตีกันเสียแล้ว คือจะพูดยังไงดีล่ะเหมือนว่าพวกเขาไม่ได้แค่เล่นกัน แต่กำลังโชว์ทักษะการต่อสู้มากกว่า



ฝ่ายนึงเตะ อีกฝ่ายนึงก็หลบ ฝ่ายนึงต่อย อีกฝ่ายก็บล็อคอย่างรวดเร็ว แต่ว่ามันเหมือนเป็นการซ้อมมือกันมากกว่า เพราะแม้จะดูเหมือนการต่อสู้ แต่ดูๆแล้วไม่มีใครจะแสดงอาการบาดเจ็บเลย


[ เวย์ ]  :  หู้ยย ไอ้เชี่ย มือตีน ไวชิบหาย

[ ริวกะ ]  :  โชริวเคน !!!

[ เวย์ ]  :  เฮ้ย ๆ ๆ  เอาจริงเหรอวะ



ในขณะที่เวย์กำลังบ่นๆนั้น ริวกะก็พูดว่าโชริวเรยซะงั้น ทำให้เวย์ถึงกับเหวอเลยทีเดียว เพราะถ้ามันต่อยโดนล่ะก็รับรองเขาได้ลงไปนอนนับดาวแน่ๆ เวย์จึงรีบ Step Back หลบไปข้างหลังด้วยความเร็วสูง แต่ว่า....  ผั๊วะ !!!  ริวพุ่งไปข้างหน้าพร้อมกับปัดขาของเขาด้วยท่าของยูโดอย่างรวดเร็ว ทำให้เวย์ถึงกับล้มกลิ้งเลยทีเดียว



[ ริวกะ ]  :  55555555 โดนหลอก


[ เวย์ ]  :  ไอ้ซ๊าดดดด !!!


เวย์ติดกับเข้าเต็มๆ ริวกะพูดหลอกไปว่าจะต่อยโชริวเคน แต่กลายเป็นว่าหลอกปัดขาให้เวย์ล้มแทน เวย์ถึงกับหัวร้อนนนน เลยทีเดียว แต่เขาก็ไม่ได้โกรธอะไร กลับกลายเป็นหัวเราะกันอย่างสนุกสนานแทน ริวนั้นเดินไปเพื่อจะจับมือและดึงเวย์ให้ลุกขึ้นมา พร้อมกับเดินไปหาพลอยปละฝนที่นั่งรออยู่


[ พลอย ]  :  ถ้าตัวเหม็นเหงื่อนะ พลอยจะตีจริงๆด้วย


[ ริวกะ ]  :  ไอ้เวย์มันอ่อนขนาดนี้ ริวยังไม่ทันเหงื่อออดหรอกครับ


[ เวย์ ]  :  ไอ้ซ๊าดดดดด


[ ฝน ]  :  พี่เวย์เป็นอะไรมั้ยคะ ล้มกลิ้งแบบนั้น

[ เวย์ ]  :  สบายมากกก พี่กลิ้งหลบแบบ ดิจิตอล เลยไม่เป็นอะไร


เท่านั้นแหละริวนั้นถึงกับสะดุ้งพลันกับครุ่นคิดทันที เพราะว่าเมื่อกี้เขาปัดเข้าที่ขาของเวย์จนล้ม จริงอยู่ว่ามันเป็นพื้นสนามหญ้า เวย์อาจจะไม่ได้บาดเจ็บ แต่ว่าเสื้อผ้านักศึกษาของเขาไม่มีแม้แต่รอยเปื้อนเลยแม้แต่น้อย นี่แสดงว่าไอ้เวย์เพื่อนของเขานั้นต้องมีทักษะการล้มตัวเพื่อหลบหลีกที่ไม่ธรรมดาแน่ๆ อีกทั้งทักษะการต่อสู้นี้มันคล้ายๆกับ...


[ เวย์ ]  :  เฮ้ย  ไอ้มังกร เป็นไรวะเงียบๆ


[ ริวกะ ]  :  ห่ะ เอ้อ เปล่าๆ ( สลัดความสงสัยทิ้ง )  ว่าแต่วันนี้งานเยอะมั้ยพลอย


[ พลอย ]  :  มากมายเลยค่ะ งืออ แต่ก็ไม่ยากเท่าไร เพราะเหมือนว่ารายละเอียดและบริบทพวกนี้ แม่กุลสอนไว้หมดแล้ว


[ ฝน ]  :  โห พลอย..พลอยบอกว่าไม่ยากเหรอ เราว่ามันยากจะตายไป 


[ พลอย ]  :  ฮรี่ๆๆๆ


พลอยนั้นยิ้มอย่างภูมิใจเลยก็ว่าได้ เพราะเนื้อหาวิชาที่ต้องทำรายงานนั้น มันคือสิ่งที่แม่กุลแอบสอนมาทั้งนั้นเลย ซึ่งตอนที่ยื่นเรื่องขอทุนเข้ามานั้นอาจารย์คณะกรรมการทุนการศึกษาก็พูดกันเป็นเสียงเดียวกันว่า ความรู้ขอฝพลอยตอนนี้เทียบเท่ากับนักศึกษาปีสามแล้ว นั่นจึงทำให้รายงานนี้ไม่ใช่เรื่องยากสำหรับพลอยเลย


[ เวย์ ]  :  อร่อยมั้ยฝน เนี่ย ๆ ๆ ทาโกะยากิเจ้านี้อร่อยมากเลยนะ อ่ะพี่ป้อน


[ ริวกะ ]  :  พลอยจ๋า กินนี่มั้ย ตั๊กแตนทอด


[ พลอย ]  :  งื้อออ เอาค่ะ ๆ ๆ พลอยชอบกินมากๆเลย ฮรี่ๆ


เวย์และฝนก็พากันมองตาปริบๆเลยทีเดียว เพราะพลอยนั้นเคี้ยวตุ้ยๆๆ อย่างเอร็ดอร่อย ตั๊กแตนเอย รถด่วนเอย ดักแด้เอย สารพัดแมลงที่ริวซื้อมาพลอยนั้นก็กินได้โดยที่ไม่มีท่าทีลังเลเลย ซ้ำยังดูว่าจะชอบเอามากๆ มันก็ไม่ใช่เรื่องแปลกที่พลอยจะกินแมลงได้แทบทุกชนิด


เพราะตอนนี้ที่ไม่มีแม้แต่เงินจะกินข้าว อะไรที่กินประทังชีวิตได้ อะไรที่ทำให้อิ่มได้ ไม่ว่าจะเป็นพืชผักที่เลื้อยตามรั้วบ้าน หรือ แมลงต่างๆ อะไรต่างที่มนุษย์สามารถกินได้พลอยก็ต้องหัดกิน แต่พลอยนั้นจะชอบพวกแมลงทอดเป็นพิเศษ


เพราะคุณลุงคุณป้า ( เจ้าของร้านอาหาร ) จะชอบซื้อมาจากตลาดและคั่วกินกันประจำ ทำให้พลอยนั้นมีทักษะการทำแมลงทอดไปด้วย ว่าแต่ทำไมริวรู้ล่ะว่าพลอยชอบกิน นั่นก็เพราะตอนไปลพบุรียังไงล่ะ


มีช่วงนึงที่เขาขับรถผ่านย่านการค้า ทั้งชานม ทั้งของกินที่สาวๆส่วนใหญ่ชอบกัน พลอยก็แค่มองๆเท่านั้น แต่พอผ่านร้ายตั๊กแตนทอดเท่านั้นแหละสายตาและท่าทางของพลอยเปลี่ยรไปทันที มันมีประกายมากๆจนริวรู้สึกได้


แต่ด้วยเวลาที่กระชั้นชิดและพลอยต้องการไปร้านพี่จันทร์ ริวจึงไม่ได้จอดรถเพื่อซื้อนั้นเอง โชคดีที่ตลาดนัดในมหาวิทยาลัยมีร้านแมลงทอดเจ้าอร่อยขาย ริวจึงไม่รอช้ารีบตรงดิ่งไปซื้อให้ทันที แต่ว่าในขณะนั้น




ตึง ตึง ตึง ตึ่ง ไม่ได้อยากถาม แต่แค่อยากรู้ว่าเธอยังรักชั้นไหม



เสียงโทรศัพท์ของฝนดังขึ้นมาในขณะที่ทุกคนกำลังนั่งกินอาหารกันอยู่ พลอยนั้นถึงกับตาใสวิ๊งเลย เพราะเธอชอบเพลงนี้มากๆ ฝนเองก็อยากให้พลอยฟังนานๆกว่านี้ แต่เธอก็ต้องรับสายเช่นกัน เพราะต้นสายคือคนที่เธอนัดไว้นั่นเอง ฝนจึงยิ้มให้พลอยและหยิบโทรศัพท์กดรับสายและขอตัวเดินออกไปทันที



[ พลอย ]  :  งือออ เพลงนี้พลอยชอบมากๆเลย 


[ ริวกะ ]  :  หืม พลอยชอบเหรอ


[ พลอย ]  :  ค่ะ ชอบๆ ๆ ๆ  เพลงเพราะมากๆ รู้สึกเหมือนได้ฟังเพลงของ คามิคาเซ อีกเลย


ในขณะที่พลอยนั้นกำลังพรรณาสิ่งต่างให้ริวฟัง ฝนที่ลุกขึ้นรับสายและเดินชะเง้อ ชะเง้อ ซ้ายที ขวาที ก็ตะโดนขึ้นมา



[ ฝน ]  :  ปาล์ม ปาล์ม ทางนี้ ทางนี้




ควั่บ ริวกับเวย์นี่หันควั่บจนคอแทบหัก พวกเขาดันลืมสนิทไปเลยว่าฝนกับปาล์มนันเป็นเพื่อนกันซ้ำร้ายยังเข้าขั้นสนิทกันมากๆด้วย และก็ใช่จริงๆ เพราะคนที่ฝนโบกมือเรียกนั้นคือปาล์ม ยัยเด็กน่ารำคาณคนนั้นนั่นเอง


ริวถึงกับกระอักกระอ่วนมองหน้าเวย์เลยทีเดียว ส่วนเวย์นั้นก็ตบไหล่ปั้ป ๆพร้อมกับบอกให้ทำใจซะและหัวเราะฮ่า ฮ่า ฮ่า แต่ว่าในขณะที่ริวกำลังท่อง นะโม นะโม นะโม เพื่อสงบจิตใจนั้น



[ พลอย ]  :   ปาล์ม  ปาล์มจริงๆ ด้วย


[ ริว - เวย์ ]   :   หา !!!



พลอยที่หันไปมองฝนที่ตะโกนเรียกชื่อปาล์มนั้น ก็ตะโกนขึ้นด้วยเสียงที่แสดงถึงความ ประหลาดใจ ตกใจ ดีใจ ขึ้นมาเช่นกัน เพราะตรงหน้านั้นคือเพื่อนคนสำคัญ เพื่อนคนที่ช่วยเหลือเธอในยามลำบาก เพื่อนคนแรกของพลอยในสันที่ตัดสินใจหนีมาจากลพบุรีนั่นเอง


[ ปาล์ม ]  :  พลอย พลอย พลอยจริงๆเหรอ


ปาล์มเองนั้นก็ตกใจและดีใจไม่ต่างกัน เพราะตั้งแต่วันนั้นเธอก็ไม่ได้เจอพลอยอีกเลย เป็นเพราความสับเพร่าของเธอด้วยที่ไม่ได้ขอเบอร์ติดต่อพลอยไว้ และด้วยอะไรหลายๆอย่างในช่วง ม.6  จึงทำให้เธอวุ่นๆจนแทบไม่มีเวลาตามหาพลอยเลย


แต่ตอนนี้พี่มังกรนั้นถึงกับแทบจะร้อง หัวใจของเขาตกไปอยู่ตาตุ่มเลยก็ว่าได้ หรือว่าปาล์มนี้ จะเป็นปาล์มคนเดียวที่พลอยเคยบอกว่า เป็นพนักงานร้านเบอเกอร์ที่เคยช่วยพลอยไว้ อะไรมันจะซวยปานนั้นวะตู ฝนนั้นก็ยังงงๆ กันอยู่ ตกลงว่าพลอยกับปาล์มนั้นรู้จักกันเหรอ แล้วไปรู้จักกันตอนไหน เพราะตั้งแต่เปิดเทอมมา เธอก็ยังไม่ได้พาพลอยมาทำความรู้จักกับปาล์มเลย


[ ฝน ]  :  ปาล์มรู้จักพลอยด้วยเหรอ


[ ปาล์ม ]  :  ฝน ฝน ฝน  คนนี้ไง พลอยคนนี้ ที่ ที่พวกเราเจอที่ร้านเบอเกอร์เมื่อปีที่แล้ว

[ ฝน ]  :  ( ครุ่นคิด ) งืมมม เอ๋ ใช่คนที่ปาล์มบอกว่ามาจากต่างจังหวัดใช่มั้ย


[ ปาล์ม ]  :  ใช่ๆ ๆ ๆ ๆ  ที่ฝนบอกว่าแค่เห็นหลังก็รู้ว่าสวยแล้ว คนนั้นแหละ พลอยก็คือคนๆนั้น


[ ฝน ]  :  หา จริงเหรออออ


[ พลอย ]  :  หะ หา !!!  ฝน ฝนก็อยู่ที่ร้านนั่นเหรอ


[ ปาล์ม ]  :   ใช่พลอย ปาล์มกับฝน ทำงานพาร์ทไทม์ที่ร้านนั้น วันที่พลอยมาที่ร้าน แล้วฝนก็....


ปาล์มนั้นกำลังจะพูดว่าฝนก็ช่วยออกค่าอาหารให้ ก็ถึงกับสะอึกเลย ถ้าพูดออกไปว่าเธอทั้งสองออกเงินค่าอาหารให้ พลอยจะรู้สึกยังไงนะ เพราะเท่าที่ดูแล้วพลอยต้องเป็นคนขี้เกรงใจแน่ๆ แต่ว่า.... มั่บ !!!  อยู่ดีๆ พลอยก็กอดทั้งปาล์มและฝนพร้อมๆกันจนหญิงสาวทั้งสองที่โดนสวมกอดถึงกับงุนงงไปหมดเลย


[ พลอย ]  :  พลอยรู้แล้ว พลอยรู้ว่าปาล์มกับฝน ช่วยกันออกค่าอาหารมื้อนั้นให้พลอยใช่มั้ย ขอบคุณ ขอบคุณนะฝนกับปาล์ม



พลอยใช้เวลาเพียงเสี้ยววินาทีวิเคราะห์ปะติดปะต่อเรื่องราวต่างๆ ริวเคยพูดว่าพนักงานที่ร้านต้องออกค่าอาหารให้พลอยแน่ๆ แล้วพลอยได้มันอาหารมาสองชุด ปาล์มบอกว่า ปาล์มกับฝนทำงานด้วยกันในวันที่พลอยมาร้าน และฝนก็เห็นพลอยด้วย พลอยจึงสรุปได้ทันทีว่า อาหารทั้ง 2 ชุดที่ช่วยให้เธออิ่มทั้งท้อง อิ่มทั้งใจนั้น ปาล์มและฝนเป็นคนออกเงินให้นั่นเอง


เธอจึงกอดเข้าที่เพื่อนทั้งสองคนแทนคำขอบคณ เพราะการสื่อสารด้วยความรู้สึกนั่นมันดีกว่าการพูดเป็นร้อยเป็นพันเท่าเลย  ปาล์มได้ยินแบบนั้นก็ถึงกับน้ำตาแตกเลยก็ว่าได้ เธอโล่งใจที่พลอยไม่คิดมากและดีใจที่ได้มาพบกันอีกครั้ง ฝนเองก็เช่นกัน


เธอไม่เคยเสียดายเงิน 300 บาทที่ออกให้พลอยวันนั้นแม้มันแทบจะเป็นค่าแรงทั้งวันของเธอ แต่ตอนนั้นเธออยากช่วยผู้หญิงคนที่นั่งตรงหน้านั้นจริงๆ และยิ่งมารู้ว่าคนๆนั้นคือพลอย ฝนก็รู้ได้ทันทีว่านี่คือชะตาที่นำพาให้พวกเธอทั้งสามมาพบกัน ทั้งสามนั้นพากันจูงมือเดินมาที่โต๊ะมาหินทันที ปาล์มเองก็มองที่ริวและหลบตาทันที


[ พลอย ]  :  ริวคะ งือออ ขอพวกเราสามคนนั่งตรงนี้ได้มั้ย


[ ริวกะ ]  :  จ้ะ ได้เลยจ้ะ




อ่าาซ์ ปากบอกว่าได้ แต่ใจโคตรบอบช้ำ ริวโดนพลอยอัปเปหิออกจากโต๊ะเสียแล้ว เขากับเวย์จึงต้องย้ายตูดออกจากโต๊ะนั้นและไปสิงโต๊ะข้างๆทันทีอย่างช่วยไม่ได้ เวย์นี่ถึงกับขำกร๊ากไม่หยุดเลยทีเดียว แต่เพียงไม่นานเขาก็ต้องหน้าซีดเพราะเริ่มเสียวเช่นกัน เพราะดูแล้วฝนจะเชื่อฟังปาล์มมากๆ แล้วถ้าปาล์มเป่าหูฝนเรื่องเขาล่ะ อ๊ากกกกก งานงอก



ในขณะที่สามสาวกำลังนั่งคุยกันอย่างมีความสุข ความคิดถึงที่ไม่ได้เจอกันมาแรมปีของพลอยและปาล์ม มันถูกสื่อออกมาทางแววตาและภาษากายได้อย่างดี ทั้งคู่นั่งจับมือกันตลอดเลบ รวมถึงฝนด้วย เพราะในถือว่าเป็น 1 ในคนที่ยื่นมือมาช่วยเหลือพลอยในวันที่พลอยไม่มีเงิน ไม่มีหาทางที่จะไป ส่วนสองหนุ่มที่โดนเนรเทศออกมานั่งโต๊ะข้างๆ นั้นก็นั่งปวดหัวตุ้บเลย



[ เวย์ ]  :  เหี้ยเอ๊ย ไอ้มังกร ไหงหวยมันออกมาแบบนี้วะ ทำไมพลอยกับปาล์มรู้จักกัน



[ ริว ]  :  กูไม่รู้เว้ย รู้แค่ว่าพลอยเคยเล่าให้ฟัง ว่าตอนที่หนีเข้ากรุงเทพฯ และลงรถที่นวนคร เคยได้เพื่อนชื่อปาล์มออกเงินค่าอาหารให้


[ เวย์ ]  :  อ่าาาาซ์ ชิบ ชิบ ชิบหายแล้ว เมียมึงโดนเป่าหูแน่ๆ


[ ริว ]  :  อ่ะ เฮื้อออออ



สองพระหน่อเพื่อนรักนั่งอยู่โต๊ะข้างๆก็ถึงกับปวดหัวเลยทีเดียว เพราะว่าที่เมียของเขาทั้งสองตกลงว่ามีปาล์มเป็นเพื่อนทั้งคู่ แล้วแบบนี้จะเกิดเหตุการตีวัวกระทบคาดหรือไม่ เพราะว่าเวย์เป็นเพื่อนของริว ถ้าปาล์มไม่พอใจริวขึ้นมา เธออาจจะเป่าหูฝนจนพาลมาซวยเวย์ก็ได้



[ ปาล์ม ]  :  พลอย ๆ ๆ  ไหนพลอยยอกว่าจะไปเรียนรามไง ทำไมมาเรียนที่นี่ ปาล์มเคยไปตามหาพลอยที่รามฯ ด้วย หาจนเหนื่อยเลยยยย ( ทำแก้มป่อง )



[ พลอย ]  :  งือออ ตอนแรกว่าจะไปเรียนที่นั่น แต่แม่กุลแนะนำให้เรียนที่นี่น่ะ ทำงานเก็บเงินหนักเลย แฮ่ๆๆ


[ ปาล์ม ]  :  อื้ออ แต่ดีแล้วล่ะ ปาล์มจะได้เจอพลอยทุกวันเลยไง



[ พลอย ]  :  งื้ออๆ  ๆ ๆ ดีใจจัง   ว่าแต่ปาล์มถือชุดอะไรมาเหรอ



[ ปาล์ม ]  :  คาราเต้น่ะ  เราจะเอามาคืนชมรม



[ พลอย ]  :  หาาาา  ปาล์มเล่นคาราเต้ด้วยเหรอ



[ ฝน ]  :  ใช่ ๆ ๆ ๆ ถ้าเทียบกับรุ่นเดียวปาล์มเล่นเก่งมากเลยนะพลอย นี่ถ้าไม่หยุดเล่นไปเกือบปีนะ คงมีสิทธิ์ติดทีมชาติแน่ๆ



[ ปาล์ม ]  :  เวอร์ไปแล้วฝน เราไม่ได้เก่งขนาดนั้นเลยแท้ๆ



[ ฝน ]  :  โห ไม่เก่งอะไรล่ะ ขนาดห่างหายจากการซ้อมไปเกือบปี พอกลับมาเล่นได้ 3 เดือน ก็ยังได้แชมป์อีก แบบนี้ไม่เรียกว่าเก่งแล้วเรียกอะไร


ฝนนั้นสาธยายความเก่งกาจของปาล์มให้พลอยฟัง จนพลอยนั้นถึงกับปลื้มมาก ส่วนปาล์มก็เขินเช่นกัน สีหน้าตอนนี้บอกได้เลยว่าน่ารักมากๆ พลอยกับฝนจึงแซวเรื่องสีหน้าและท่าทางของปาล์มที่มันน่ารักผิดปกติแบบนี้


[ พลอย ]  :  ทั้งน่ารัก ทั้งเก่งแบบนี้ หนุ่มๆตามจีบ ทั้งคณะแน่ๆเลย


[ ปาล์ม ]  :  บะ บ้าาา ไม่มีหรอก


[ ฝน ]  :  ปาล์มเขามีคนที่ชอบอยู่แล้วพลอย  ชอบขนาดที่ว่า แทบจะกลายเป็นรักเลย


[ ปาล์ม ]  :  อ๊าาาาา ฝนอย่าพูดนะ


ริวกับเวย์นี่หันควั่บคอแทบหักอีกครั้ง  โดยเฉพาะริวนั้นถึงกับพูดเลยว่า


[ ริวกะ ]  :  คนห่าอะไรจะซวยปานนั้นวะ ดันมีคนอย่างปาล์มมาแอบปลื้ม


[ เวย์ ]  :  5555  ทำไมนิสัยแย่แบบนี้ล่ะ ความรักเป็นสิ่งสวยงามนะเพื่อน 5555


[ ริวกะ]  :  กูอยากจะเจอหน้าไอ้หมอนั่นจริงๆ เฮ้อ สู่สุขคตินะครับ คุณผู้ชายที่ดวงซวย



เวย์นั่นถึงกับขำเลยทีเดียว เพราะไม่คิดว่าไอ้มังกรเพื่อนของเขาจะกลายเป็นคนแบบนี้ไปได้ ต่างกับพลอยที่ตอนนี้ตาเป็นประกายเลยก็ว่าได้ ใครกันนะ ใครกัน



[ พลอย ]  :  ง๊าาา ใคร ใครเหรอปาล์ม บอกพลอยมาเลยยย พลอยอยากรู้ งื้ออออออ


[ ปาล์ม ]  :  ไม่เอาาาาา  ไม่บอกไม่ได้เหรอ


[ พลอย ]  :  ไม่ด้ายยยยยย  อยากรู้จังเลย ว่าผู้ชายคนไหน ที่ทำให้ปาล์มคนเก่งของพลอย ตกหลุมรักได้


[ ฝน ]  :  ใช่ๆ ๆ ๆ ๆ   ฝนก็อยากรู้ ถามกี่ครั้งปาล์มก็ไม่บอกสักที เฮ้อออออ


[ พลอย ]  :  ถ้าปาล์มไม่บอกนะ พลอยงอนด้วย ฮึ๊ !!!


พลอยและฝนพยายามเค้นคำตอบอย่างสุดฤทธิ์ พวกเธออยากรู้ว่าผู้ชายคนไหนนะที่ทำให้ปาล์มใจเต้นได้ขนาดนี้


[ ปาล์ม ]  :  งืออออ ก็ได้ๆ ๆ ๆ ๆ  คือ..... ตอนที่เกิดเรื่องพี่ปิ่นน่ะ ตอนนั้นปาล์มหมดกำลังใจ ปาล์มไม่อยากทำอะไรเลย ปาล์มอยากอยู่เฉยๆ เงียบๆคนเดียว แต่.... ( ท่าทีเขิน )  แต่ว่าเขาเป็นคนที่ทำให้ปาล์มกลับมาเล่นคาราเต้อีกครั้ง


[ พลอย , ฝน ]  :  โหหหหหหหห ใครรรรรร


[ ปาล์ม ]  :  เขาเป็นคนญี่ปุ่น นี่ไงๆ


ปาล์มเปิดคลิปๆหนึ่งให้พลอยกับฝนดู ในคลิปนั้นมีชายคนหนึ่งกำลังต่อสู้กับคนนับ 10 ด้วยตัวคนเดียว ชายคนนั้นอยู่ในชุดนักเรียน ม.ปลาย ด้วยความที่มันไกลปาล์มจึงไม่เห็นหน้าของเขาชัดนัก ฝนและพลอยต้องดูอย่างตั้งใจ เพราะการต่อสู้ในคลิปมันสุดยอดมากๆราวกับหนังต่อสู้ไม่มีผิด แต่พลอยเอะใจอยู่อย่างนึงว่าทำไมชายในคลิปนั้นหน้าตาคุ้นมากๆ เหมือนพลอยรู้จักเลย  ( คลิปที่ปาล์มเปิดให้ดูนั้น อยู่ใน side story ของคิราระตอนที่ 4 ชื่อตอนว่า ในนามของ อิซานางิ )


[ ฝน ]  :  โห โคตรเก่งเลย นี่มนุษย์จริงมั้ย


[ พลอย ]  :  โห ดูไกลๆเหมือนจะหล่อมากๆด้วยนะ มิน่าล่ะปาล์มถึงชอบ


[ ปาล์ม ]  :  เปล่าเลยพลอย ตอนแรกที่ดูเราก็ปลื้มมากๆแล้ว เขาดูเป็นคนที่ปกป้องคนอื่น เขาดูเก่ง เขาดูใจดีมากๆเลย พลอยดูนี่สิ่ ( เลื่อนไปท้ายๆคลิป ) พอเขาไล่พวกอันธพาลไป พวกพ่อค้า แม่ค้า ทุกคนวิ่งไปกอดเขาทุกคนเลย


[ ฝน ]  :  โห เท่ส์มากเลย


[ พลอย ]  :  อือ..... ( เริ่มคุ้นหนัก )


[ ปาล์ม ]  :  งื้มม ตอนนั้นที่เราท้อแท้ ตอนนั้นที่เราหมดอาลัยตายอยากจนจะเลิกเล่นคาราเต้ พอเราได้ดูคลิปนี้ มันทำให้เรามีกำลังใจมากๆเลย เขาใช้คาราเต้เพื่อปกป้องคนที่ไม่มีพลัง เขาใช้มันเพื่อจัดการคนไม่ดี


[ ฝน ]  :  โหหหหหหห  เท่ส์มาก แต่เอ.... ทำไมเราคุ้นหน้าคนในคลิปจังเลย เหมือนเคยเห็นบ่อยๆ ว่ามั้ยพลอย


[ พลอย ]  :  อื้อออ พลอยคิดมาสักพักแล้ว ทำไมคนๆนี้หน้าตาคุ้นมากๆเลย



[ ปาล์ม ]  :  อ๋อ อาจจะเพราะเป็นคนดังน่ะ คนๆนี้ดังมากเลยนะในญี่ปุ่น แต่จะดังในแวดวงธุรกิจเพราะว่าพ่อของเขาเป็นนักธุรกิจที่เก่ง และมีชื่อเสียงมากๆเราก็พึ่งไปตามค้นชื่อ ตามข่าวมากว่าจะรู้ชื่อของเขา



[ พลอย , ฝน ]  :  เขาชื่ออะไรเหรอปาล์ม


พลอยและฝนถามขึ้นพร้อมๆกัน เพราะตอนนี้พวกเธอเริ่มจะตงิดๆขึ้นมาแล้ว ทั้งเป็นญี่ปุ่น ทั้งเป็นคนดังในแวดวงธุรกิจ ทั้งฝีมือดีขนาดนี้ อีกอย่างด้วยหน้าตาที่คุ้นหน้าคุ้นตามันยิ่งทำให้พวกเธอนั้นสงสัยอย่างยิ่ง































[ ปาล์ม ]  :  เขาชื่อ ริวกะ        อิซานางิ ริวกะ

[ΜoNoTΩИ∑ ★★★]

 

เนื้อหาถูกซ่อนเอาไว้ คุณต้องตอบกระทู้นี้ก่อน

[ΜoNoTΩИ∑ ★★★]

ฝากตอนเก่าๆด้วยครับ







••••


• • • • •   รวม Link ในแต่ละตอน • • • • •

→→→เนื้อเรื่องหลัก←←←

ตอนที่ 1  ตอนที่ 2 ตอนที่ 3

ตอนที่ 4 ตอนที่ 5 ตอนที่ 6

ตอนที่ 7 ตอนที่ 8 ตอนที่ 9

ตอนที่ 10 ตอนที่ 11 ตอนที่ 12

ตอนที่ 13 ตอนที่ 14 ตอนที่ 15

ตอนที่ 16

➸ ➸ ➸ ➸ จบ Season 1 ➸ ➸ ➸ ➸

Season2


ตอนที่ 17 ตอนที่ 18 ตอนที่ 19

ตอนที่ 20 ตอนที่ 21 ตอนที่ 22



_ _ _ _ _ _ _ _ _ _


เนื้อเรื่องของ น้องเมดคิราระ [ ยังไม่จบ ]

แววตาที่เปลี่ยนไปของสาวแกล


ตอนที่ 1 :  โนโซมิ คิราระ

ตอนที่ 2 :  การพบกันอีกครั้ง

ตอนที่ 3 : ความรู้สึกที่กำลังก่อตัว

ตอนที่ 4 : ในนามของอิซานางิ

ตอนที่ 5 : อย่าห้ามชั้นเลยนะ ริวกะ

ตอนที่ 6 : ให้ชั้นดูแลนายนะ

ตอนที่ 7 :  ค่ำคืนของหนุ่มสาว

ตอนที่ 8 : เมดข้า ใครอย่าแตะ

ตอนที่ 9 : ถล่มถ้ำเสือ

ตอนที่10 : องเมียวจิวัยเยาว์



•••••••••••


เนื้อเรื่องของรุ้งพลอย [ จบแล้ว ]



การเดินทางของสายรุ้ง


ตอนที่ 1 : มรสุม

ตอนที่ 2 : โหมกระหน่ำ

ตอนที่ 3 : เมฆสลาย

ตอนที่ 4 : วันฝนซา [ แนะนำ อ่าน 4-7 ]

ตอนที่ 5 : ฟ้าหลังฝน

ตอนพิเศษที่ 6 :  แม่ อาจารย์ เจ้านาย

ตอนพิเศษที่ 7 :  ฉันรักเธอ



• • • • • •


กระทู้พิเศษ

ข้อมูลตัวละครและประวัติโดยย่อ


••••••

OVA ไม่เกี่ยวกับ Time Line ใดๆ


เยือนถ้ำแมงมุม

ริวกะ ประทะ จิ้งจอกเก้าหาง

ตอนพิเศษ : พาทัวร์เขตอาคม

. . . . . . . . . . .



Homunculus Serie




สุมไฟรัก

พิศวาสซ่อนเร้น

มนต์คล้องใจ

ได้ค่ะที่รัก





. . . . . . . . . . .  .

[missnihgs]

รอๆๆลุ้นๆนายริวจะได้โชว์ท่าไม้ตายอะไรอีก

[alexdino]

มาเม้นรอก่อนโพสเลยครับ
โดนริวตกไปอีกหนึ่งจนได้แต่พลอยจะมาไม้ไหนต้องรอดู

[po3026]

พลอยเจอใต้ตำตอเสียแล้ว คนที่เพื่อนปลื้ม กลายเป็นคนรักของตัวเอง แล้วพลอยจะทำอย่างไร

[neung_cm]

งงว่าปาล์มไม่รู้จักชื่อจริงของริวเหรอ

[gritkin]

ก๊าก 555555 โอยเข้าใจละครับว่าทำไมถามถึงบรรทัดสุดท้าย ฮากลิ้งเลย นั่งอยู่ตรงหน้าเลย ริวกะเอ๋ย ได้เมียเพิ่มเเน่ๆ งานเข้าเเล้ว

[pp1659]

พระเอกริวกะ น่าจะได้สาวเพิ่มอีกคนครับ

[tungbts]

เจ้าริวเหมาหมดแน่ๆ... พีอั้มย้งไม่ได้เลยปาล์ม​มาอีกแล้ว.. เพิ่มเติมอีกนิด... ติดตามมาจะครบปีแล้วครับอยากรู้เรื่องของเจ้าอเวจีมากเลย

[MCAD1432]

ดูแล้วจาก4จะกลายเป็น5แล้วล่ะมั้งครับนายริว ว่าแต่ริวจะทำไงต่อไปครับเนี้ย
ว่าแต่ปาล์มเธอไม่สงสัยเลยหรอว่าริวกับริวกะนี่คนๆเดียวกัน

[pizzahutcha]

เย้ย ตกลงเวย์เป็นใตนกันแน่ สงสัยอยู่ในองกร ลับ รหัสโค๊ด มิสเตอร์ อเวจี

[kit2516]

พลอยจะรับปาล์มมาเป็นเด็กริวเพิ่มอีกคนไหม

[ัuffa555]

555555 ทำอะไรไม่ได้นอกจากขำจริง ๆ ครับ
โอยยยยย 5555  จะสงสารใครก่อนดี 

[Kamol]

นายริวจะทำยังไง